장음표시 사용
91쪽
erga proximum congruebant . Quare Se Irenaeum elegit , qui Gallicanae Ecclesiae nomine ad Victorem Scriberet . Quod Sepraestitit gravissima epistola ad ipsum missa , qua . ut loquuntur Socrates , A Nicephorus , acriorem eius impetum , facinus eam calidum graviter perstrinxit, idque ut evidentius faceret , Summo Pontifici obiecit
Praedecessorum Suorum exemplum . qui
Ecclesiarum presbyteris Asiaticis qui
id observabant, Eucharistiam transmiserunt. IV. NEQUE ad Victorem solum , sed etiam ad aliarum Ecclesiarum episcopos litteras dedit, ut unitatem ac pacem adversus praeceps Victoris iudicium tueretur . Qua in re tantum profecit , ut amoto Periculo separationis , quam Pontifex tenta-Verat , pacem servarent dissidentes Ecclesiae , tam iis , qui observabant , quam illis, qui minime observabant , pacem , communionemque totius Ecclesiae retinentibus . . Quo factum est successu temporis , ut deservescente pugnantium ardore, dissicultates
92쪽
demum explicatae fuerint , ae veritas ad liquidum pervenerit , ac ita quod sermo non persuaserat , ut ait Nicephorus , id dies postea perfeceris . Siquidem eoactiuneSt centum post annos generale concilium quo demum omnes Ecclesiae in unam , Meamdein sententiam convenerunt, ac unam propterea eamdemque conSuetudinem ubiisque adoptarunt . Hunc fructum peperit unitatis amor ; hunc Ecclesiae lenitas , atque patientia . Sic vicit charitas Ecclesiae , quam in discrimen adduxerat immo. deratus Victoris animi zelus . V. NE vero dicatur ita se Ecclesiam geSsisse , quum de disciplinae capitibus quaestio esset , non autem cum de rebus fidei ageretur , exemplum asseram ex tertio saeculo sumptum , in quo utrumque rerum
genus , disciplina scilicet ac sdes coniungebatur . Id sane fuit in celeberrima S.Cypriani cum S. Stephano Papa de ba
93쪽
suetudinem rebaptizandi haereticos ; cumque non adverteret eam fuisse ab Agri' Pino Praedecessore suo introductam , eam putabat ab Apostolico aevo derivatam suisse. Stabat ex adverso Stephanus cuin aliarum Ecclesiarum episcopis , editoque decret praescripsit nihil innovandam esse nisi quod traditum est, ut scilicet haeretici redeuntes ad Ecclesiam cum impositione manuum reciperentur ad poenitentiam . Diu utrinque agitata suit quaestio , atque eadem devo-Juta ad silet principia . Putabant enim Africae episeopi nihil valere baptismum
extra unitatem Ecclesiae collatum . Non Valentes enim distinguere duplicem sacramenti effectum , vel unum cum altero confundentes sibi persuadere non poterant
sanistificari hominem posse ab immundis , gratiam Spiritus Sancti extra Ecclesiam dari posse , 8c remissionem peccatorum accipi ab eo , qui membrum Christi non
esSet , nec insertum corpori Ecclesiae , in qua una iustitia reperitur , Sc salus. IIua
94쪽
plurima reserebant sacrarum litterarum testimonia r atque his tueri nitebantur ve ritatem traditionis , quam ipsi apostolicam putabant, sed quae revera erat corruptio
traditionis apostolicae . Q aare intelligitur disciplinae caput, de quo mota erat quaestio , pendere a fidei principio , ex quo illud fluere credebatur , ut liquet ex epi. stolis Cypriani, Sc ex decretis conciliorum, quae habita sunt ab Ecclesiis Africae , MAsiae . Unum afferam Augustini testimo- . nium lib. VI. de baptismo , quo id confirmatur . si Nec ob aliud inquit illis temporibus , quando ista quaestio contra utilem consuetudinem disputationibus salva charitate , atque unitate altercantibus discutiebatur, visum est quibusdam etiam egregiis viris
antistibus Christi , inter quos praecipue . beatus Cyprianus eminebat , non eSSeposse apud haereticos , vel schismaticos baptismum Christi , nisi quia non distinguebatur Sacramentum ab effectu , vel usu Sacramenti, Sc quia eius effectus , atque
95쪽
usus in liberatione a peccatis , M eordis
rectitudine apud haereticos non inveniebatur , ipsum quoque Sacramentum non illic esse putabatur m o VI. HAEC interim controversia tantis involuta tenebris tune temporis agitabatur. ut inter utriuSque partis momenta se quo que nutaturum fore dixerit Augustinus , nisi postea sirmatus suisset Ecclesiae conineordissima auctoritate . Decretum quidem edidit Stephanus Papa , cui tot millia episcoporum consenserant . Sed huic non acquievit Cyprianus cum episcopis suis , quod crederet ex adverso stantes episcopos cum Pontisce in turpissimo errore versari . veram scilicet esse apud haereticos remissionem peccatorum , & consecutionem s Iutis extra unitatem Ecclesiae . Quod ipsi nimis absurdum , M sacrilegum videbatur . At paulo commotior Stephanus censuit exineommunicandos esse rebaptizantes , Ut te. statur Augustinus de unico baptismo cap. XXV. Firmilianus vero scribit epistola 7 . inter
96쪽
inter Cyprianicas, Stephanum cum tot epia
seopis per totum mundum dissensisSe , abis3cindere se a charitatis unitate , ct alienum
se per omnia fratribus facere . Cyprianus ipse in epistola ad Pompeiu .n sic Romanum Pontificem arguit . si Dat honorem Deo , se qui haereticorum amicus , & inimicus,, christianorum, Sacerdotes Dei veritatem si Christi , St Ecclesiae unitatem tuentes abstinendos putat si Z Immo Firmilianus
in citata epistola narrat legatos episcopos nec ad sermonem quidem colloquii communis a Stephano admissos fuisse , eumque Praece pisse fraternitati universae , nequis eos in domum Suam reciperet , ut venientibus non solam pax , ct communio , sed ct tectum, ct hospitium negaretur . Scio quosdam Opinari haec Stephanum comminatum quidem fuisse adversus rebaptizantes , sed excommunicationem actu in eos non intorsisse . Nolo hane quaestionem discutere ; nec necessarium quidem esse puto . Id unum scio , abhorruisse hoc ab Ecclesiae spiritu; eaque
97쪽
eaque de caussa Dionysius Alexandrinus a sententia excommunicationis ossiciosis litteris removit S. Pontificem , interposita quoque opera Dionysii , ac Philemonis presbyterorum , quorum ossicia commendat. quod irritatum animum Stephani flexerint ad lenitatem . Scio Cyprianum aliosque episcopos cum ipso sentientes conque,tos de Stephano fuisse , quod nimio Zelo se abripi sineret , ac quaestionem usque actpericulum divisionis proveheret , ac ita adversus unitatis iura, ac regulas charitatis peccaret. Scio Augustinum summis laudibus pacatissimam animam Cypriani extulisse , quod licet Stephanus rebaptizantes excommunicandos esse censuerit , ipse tamen cum eo in unitatis pace permanserit , ut ait cap. I 4. de unico baptismo . oportebat enim obscurissimam controversiam , sal Vaunitate , ae pace , agitari diutius , ut multis discussis ambagibus perspecta demum veritas plenario Concilio confirmaretur . Quod Sc factum est, quaecumque
98쪽
demum synodus fuerit , quam plenariam Augustinus vocat , Sive Nicaena , sive Arelatensis r qua de re disputant eruditi . Illud certum est post magnos dubitationis fluctus rem demum ad plenarii Concilii confirmationem perductam esse ; atque litisniendae concordissima Ecclesiae auctoritate parasse viam unitatem , ae pacem , quam dum illa quaestio ageretur , dissidentes episcopi inter se servaverunt , ut Saepe monet Augustinus . Adeo verum est in rebus controversis, ac nondum universae Ecclesiae auctoritate firmatis eum semperfuisse Ecclesiae spiritum , ut Omnia prorSuStolerari oportere satius duxerit , quam peri culum divisionis afferre . Hunc sane Spiritum Apostolorum exemplo ut suum agnovit
Ecclesia , eumque coluit in S. Irenaeo, in Dionysio Alexandrino , aliisque , de quibus sumus dicturi .
99쪽
Continuatio eiusdem argumenti.
1. Uguio ad saeculum quartum , quo
diris tempestatibus iactata diu fuit Ecclesia , quas in ipsa excitavit praepotens , Secallidissima Arianorum sectio . Sed quoniam de Arianorum factione Sermo eSt , quaedam de schismate Antiocheno , quod circa eadem tempora contigit, & ex eodem sente profluxit , ac spatio LXXX. 8c amplius annorum Ecclesiam dire vexavit , dicere non praetermittam , cum multa in eo sint , quibus mire confirmatur , quod nobis prinpositum est . Incepit hoc schisma ab eo tempore , quo saeta ab Arianis depositione S. Eustachii episcopi Antiocheni alius episscopus eidem subrogatus suit. Ardentiores enim Antiochiae catholici , quorum caput erat S. Paulinus presbyter , ne viderentuP
Arianis assentiri , se se Separarunt a commmunione
100쪽
munione episcoporum, quorum electio fieret ab Arianis. Contra alia catholicorum pars illis episcopis adhaerebat . Hinc in duas partes scissa fuit Antiochena Ecclesia. Quae deinde divisio occidentalem Sc orientalem Ecclesiam pervasit , cum ab Arianis sus- sectus suit S. Meletius vir egregie catho licus , & morum sanctitate clarissimus . Nam plurimi ad Meletium accesserunt. Sed Eustachiani , qui se vocabant, ut loquitur S. Gregorius Narianzenus. νindises legum , O patronos , nullum episcopum Antiochiae volebant agnoscere . nisi quem ipsi elegissent . Hinc schisma auctum est , ac latius Se se propagavit . Huius capita , Meletius scilicet , 8c Paulinus , sanctitate eminebant. Atque utrisque adhaerebant viri sanctitate percelebres . Nam Meletii quidem partes tuebantur sanctissimi viri Flavianus, Chrysostomus, Eusebius Samosatensis, Gregorius Nazianzenus , aliique Orientis episcopi . Partes vero Paulini susceperant