장음표시 사용
61쪽
unum conjungebantur. Singulae paginae in columnas dividi solubant plures aut pauciores; sic codex Alexandrinus sis) binas, codex Vaticanus iBὶ trinas, Sinaiticus quaternas exhibet; attamen in stilis manuscriptis scriptura per integram paginae latitudinem decurrit, ut in codice Ephraemi Syri rescripto CJ.
B. Do varia toxius sacri clivisiona, et quictoru
a) per vocum separationem et interpunctionis signa.
Scriptura continua, quae Apostolorum tempore usitata erat, etiam Serius retinebatur. In inscriptionibus, quae ante Christum et tempore primorum Caesarum exaratae sunt, occurrit quidem vocabulorum Separatio per puncta; ast haec in libris non erat usitata. Etiam interpunctionis signa jam diu ante aeram christianam nota erunt, attamen ad grammati orum Scholas et scriptores eruditos restricta manebant. Qui igitur Sacr0S N. T. libros lugere voluit, eum e lituris voces et e vocibus sententias sermure neceSSe erat. Ilinc mirum non est, apud Patres antiquus, in versionibus ac codicibuS varias mirasque earumdem vocum et sentcntiarum inveniri Separationes et conjunctiones. Sic nonnulli Patres Philip . 1, 1. leginhant συνεοαισκοποις, codex Baemurianus Gi Plii l. 2, 4. In αστοι σκo- τοὐντες diviSit: ἐ-σιοις κοα-ν ς; cod. L Luc. 24 , M. e lectione
1ttamen jam in cod. Alexandrino sis vocum Separatio Der gignum nostro commati simile in superiori liturae finalis apice indicatur. In codice Augiensi f , qui Saeculo IX. tribuitur, voces non tantum
intervallis, sed utiam punctis disjunguntur. Plena Vero vocum Sesa- ratio cum Scriptura cursiva demum est in truducta. Quod attinet sentenisaeum separatianem Seu interpunctionem, etiam haec apud antiquos diversa erat. Sic V. g. S. Irenaeus, ClemenSAlex. , Orig. et S. AthanaSius J0. l, 3. post verba nota D distinxerunt, ut o γέγονεν cum Sequentibus scum v. 4. conjunXerunt, quam di Stinctionum s. Epiphanius blasphemiam, et S. Chrysostomus haeresin di xit. Quamvis vero in quibusdam locis diujus illiusve codicis juxta Patrum legendi rationem a lecturibus vel librariis interpunctio esset sacta, ut v. g. in cod. Alexandrino ut Cantabrigiensi ad Jo. 1, 3. secundum legendi consuetudinem Patrum Alexandrinorum post voces: χ 9ei ς avrou ἐγενετο oi δἐ I, punctum est positum; continua tamen interpunctio ne quarto quidem et quinto saeculo adfuit, ut a s. Epiphanio in 0pere περὶ μετρεον mi mactiaciν educemur, etsi ecclesiae non defuissent grammatici tali labori suscipiendo pares. Causa hujus rei sita erat in maximis tum difficultatibus, tum periculis, quibus ejusmodi opus erat obnoxium; nam facile fieri potuisset, ut qui Shaereticorum sententiis invitus favere videretur. Interpunctio itaque
62쪽
in aliud tempus orat disserenda. - Ut vero indiguntiis lectorum quodammodo salium Succurreretur, iuVunta est sticliomutria, i. e. illa scribendi ratio, qua singulae lineae nonnisi tot continent vocabula. quot uno spiritu legenda sunt. Hac distinctione effectum erat, ut lucto S scirent, quae continuo legenda essent , ut ubi in turmittendum. Sic v. g. ad Titum 2, 2. 3. in codice II ita scribitur: IIρε ' τας ri φαιονς εἰν&ι
Ita scriptus ost codux Cantabrigiensis D, Clariimontanus D, Sangormandusis L, Coistianus II et alii multi omnium regionum ac familiarum, qui . licet non amplius stichos accurate observent. in singulorumtamen libri rum fine stichorum consignationem exhibent, hacque ratione, se e codicibus stita intutricis descript is esse, manifeste produnt. Inde jam vero concludet u licet ad aetatem exemplarium, equibus tales codices descripti sunt. Hanc scribendi rati inem Orsimnos luimus in hexaptis adhibuit Eus. hist. eccl. VI. 16 3 et in epistola ad Galatas, quam ab illo in
commata esse divisam s. Hieronymus testatur sin praefat. in ep. ad Gal. 3. Origenis exemplum Secutus est ipso s. Hieronymus in versioneV. F., i et liaec scribendi ratio in usum communem abiit praecipue in pSalmis, proverbiis, ecclesiaste, cantico cant. Jubi , ecclesiastico Otsapienti R. In N. T. libros novam hanc scribendi rati, em transtulit mrha lius, ecclesiae Alexandr. Saee. V. diaconus, qui epistolis Paulinis annovi; 2. finitis mox etiam acta apostolorum ut epistolas cath0licas ita Scribere coepit, ut ipse dicit: κcit ν ἰ icturno σνει/ιεροίαν προς εἴσι 1ιον civi γνωσιν. Di Stinctiones liasce minus apte mirm ς si inuas), et ipsam hanc scribendi rationem mi χοὰν reces πιι, στιχοι rοίαν dixit. h legentium commodum haec textus divisio transiit etiam in evangelia et in multos codices. Stictiometria interpunctioni ordinariae viam stravit, ut edocemur e codice Cyprio K. . Per stichometricam nimirum scribundi rationem ultra dimidium spatii vacuum relinquebatur, quo non Ρ0tuit
.. mo. cum prophetas versibus viderit esse ii scriptos, motro eos existimotapud Hobrapog ligari. ot aliquid simile haberi de psalmis et oporibus Salomonis; sod quod in Demosthone et Tullio sol 't 1iori. et per cola scribuntur set commata qui utique prosa et non versibus conscripserunt, nos quoquP utilitati legontium providendo intori relationem nostram novo scribendi gen re distinximus. P l g. in Isaia n. Cist. Meagni colloci. pag. 403. Seqq. et Gallandi biblioth. patrum et antiq. scriptorum X. p. 199. SPqq.
63쪽
Alnon fieri. ut manuscripta tam volumino, quam pretio crescerent. Ut itaque ut Sticlii Servaruntur ut spatio parceretur, singulae sententiae non amplius lineis, sed punctis distinguebantur. In codice K. v. g. ut. 2, 2 l. 22. sic scriptus legitur: o dyε ἐγεργεις. 1ωρελα. ε To grat-
ouata est iiitDimunctio continua et ad regulas logicas saeta. Non vero ab uno eodemque continuam et ordinariam interpunctionem esse tent alam, tum inaequalitas ejus . tum diversitas signorum in codicibus obviorum ostendit. In aliis nimirum manuscriptis, ut in cod. L, loco puncti nostri adhibetur signum criticis. quod in aliis omnium distinctionum vices tenet. ut in c0d. Vaticano Dii,T.; in cod. Vaticano 35 l. distinctionus sere semper per duo puncta supra Se posita indicantur, in cod. Basileensi E punctum positum in apice superiori litui ac punctum ni trum, in basi literae comma. ut in medio Semicolon designat; alii denique codices praeter punctum et cuminatu utuntur. Quo in
negotio librarii aut grammatici periti ac seduli in locis disti dili 0ribus
Pat rum communiariis adjuti esse viduntur. Per quos autum ut quando haec omnia effecta sint, eo minus determinari potest, ac nonnisi succesΝive evenerint. IIoc Solum curtum est, inventa typographia in oditionibus Ν. Τ. interpunctionum ordinariam et c0utinuum esse adhibitam: Manutius uterque eam scriptis classici rum applicuit, et
Do sacri toxius clivision obὶ Dor anagnos mala st Doricosas.
Quemadmodum Judaei sabbato ut diebus festis in synagogis, ita et primi Christiani in conventibus suis Sacris certam puntateuchi ut prophetarum partem praelegere solebant, ut, cum N. T. libri sacri essent oditi ac re opti, teste s. Justino Martyre sapies. l. c. i 7.), etiam h rum lectionem adjungebant, quod divisioni eorumdem librorum occasionem praebuit ad instar legis ut prophetarum, qui apud Judaeos iu parascitot ut haphtat ut jam ei aut divisi. Sectiones illae diceban
In occlesia una notatu Turtulliani sub finem saec. II. et initio III.) peric09ae pro temporum qualitate libere seligebantur; ast post medium saec. IV. singulis diebus dominicis et festis certae lectiones evangelioritan et epistularum erant assignatae 3 et in codi
t Esr. novali de auctoritate ot antiquitate intorpunctionis N. Τ BPioni. 173 . ot Adalbori Milior F intelliing in ili 0 Schriston dos N. T. p. 500. SPq. uuae pericupae non sunt confundendast cum illis Clementis Alsex. . qui por
oas certos s. scripturae locos di signat -- θῆσις. τυπος, χωθέον. Tertuli. apol. c. 34.: Coimus ad divinarum literarum commemorationem. siquid pra sontium temporum qualitas aut praemonere cogit, nut recognosci're. Corte iidem sancti A vo filius pascimus, spem origimus, fiduciam figimus. ' S. Aug. prases. in I. ep. Joannis: ..Meminit sanctitas vestra. ovangelium 4.
64쪽
cibus biblicis procul dubio peculiaribus Signis indicatae. Idem supponere licet in aliis ecclesiis factum: etenim quum praecipuorum sestOrum cyclo hic ibi certos libros legere consueverint: hosce pro dierum numero in certas lectiones dividere necessarium erat. In ecclesia Aleaeandrina saec. V. Euthalius, jussus ab Athanasio PDi Scopo, acta apostolorum, epistolas catholicas et Paulinus juxta numerum dierum dominicorum et susturum praecipuorum in bianagnosmata divisit, quorum acta ap. 16, opistolae catholicae l0, et Paulinae 3l continebant. Evangeliomni divisio in bi sectiones dui jam antiquior erat, aut ab Euthalio serius lacta. ApocalyΡSis excepta ecclesia Hispanica, ubi cum actis ap. a prachate usque ad pentec tun legebatur, Conc. I olui. IV. c. 17. , ad publicam praelectionem minu Sapta Videbatur. Attamen an uosmata Alexandrina recepta non
sunt in aliis ecclesiis, in quibus quippe alius legendi Ordo jam erut
Circa medium saec. V. in Gallia mos invaluit, sacros N. Τ. libros non integros continua serie legendi, sed curtas partus seligendi, quae anni temporibus et festis maxime innuenire videbantur, quo facto pericopae illae Selectae eo ordine, quo per anni decursum .praelegi solebant, in peculiari libro describebantur, qui ouoruδιον, lectionu-rium, Si puricopas e solis evangeliis lugendas complectebatur, ευci; γε υστιαριον, quodsi Vero lectiones ecclesiasticas ex actis et epistolis utinebat, nραξαποστολος, praxaΡ0Stolarium vel etiam luctionarium dicebatur. In .ecclesia graeca lectionariorum ante Asanti Danaoscenum sSaec. VIII.) non fit mentio. Ut vero etiam in codicibus, qui libros Ν. T. integros continebant, pericupae eccleSi tieae per decursum totius anni lugendae facile invenirentur, earundum consignationes citatis verbis initialibus et finalibus confici, codicibus praeponi vel adjungi, et lecti0nes in textu ipso designari solebant. ConSignationeS puricosarum, quae juxta ordinum dierum dominicorum et festorum legendae sunt, συνυξύρια, et illae, quae lectiones diebuSSanctorum recitandas continent, si Morici dicuntur. Inter GraecoSpericosarum ordo ecclesiae Constantinopolitanae, inter Latinus vero ille eccleSiae Romanae paulo immutatus inde a temporibus Caroli M.
Ab initio lectionum ecclesiasticarum pronomina, quae in codicibuS continuis occurriuit, perspicuitatis causa cum nominibus propriis Permutata sunt; porro inscriptiones: Lectio evangelii v. g. secundum Matthaeum, vel lectio epistulae v. g. s. Pauli ad I manos, item in Gangeliorum pericupis voces: In illo tempore dixit Jesus adjiciebantur. Praeterea clausulas Simplices pleniores reddebant , tristes Vero reformidantes Saepe verba quaedam reSecarunt, quae auditoribuSterrorem incutere potuiSSent, licet ad idem cum praecedentibus
secundum Joannem ex ordinse Ioetionum nos solero tractaro. Sed quia nunc interaposita est solennitas sanctorum dierum. quibus certaη eae orangelio lectiones oportet recitari, quae ita anuuae aurit, ut aliter esse non possint: ordo iste paululum intermissus est. Cis. s. ChrysoSt. tu homi I. cur in pentecoste acta leguntur.
65쪽
comma pertinerent. v. g. Mi. 3, 17. voces καὶ πυρές unde lactum est ut ejusmodi verba in puri copis omissa vel adposita etiam in codicibus continuis vel adderentur vel omitterentur a librariis, qui notis marginalibus suducti vel lectionariis assueti ejusmodi verba in textu vel addita vel omissa esse putabant. Cis. g. 4 l. 4. R. g. 38.
Antiqui sacrum N. T. codicem praeter pericopas in sectiones alias diviserunt , quin tamen omnes omnium temporum ac regionum hac in re convenirent. Ex hisce sectionibus memoratu digniora sunt 1. in evangeliis κεφαλαια et τιτλω, Seu capitula et breVes. re pcltitia ob Ammonso descendunt. unde et Ammoniaca
dicuntur vel capita Lus hia, qui ea aptius adhibuit et commendavit. Ammonius nimirum Alexandrinus intra annos 222 250 harmoniam quatuor evangeliorum confecit, et hunc in finem ipsa evangelia in Sectiones, numeris suis signatas divisit, et quidem Matthaeum in 355 Marcum iii 236 Lucam iu 342 et Joannem iii 232. Dein ad textum singulorum capitum Matthaei locos parallelos et similes reliquorum evangeliorum numeris Suis citavit; quae singulis evangelistis propria sunt, locis competentibus evangelii Matthaei inseruit; quae vero ab alio evangelista clarius dicuntur, textui Maiisaei substituit. - Remita Se habere, edocemur ab Eusebio, qui in ep. ad Carpianum didit:
υστεῖν περικοπ&ς παροχλίς, et e versione latina illius harmoniae quae a Victore Cap. consecta ad n0s pervenit. i - Saeculo IV. Eusebius Caes. decem tabulas Seu canones confecit, qu0rum ope tam luci paralleli et similes, quam cui ris evangelistarum propria facile inveniri possent. Hunc in finem Sectiones Ammoniacas in margine quatuor evangeliorum literis numeralibus Signavit. dein ad quam iis
Sectionem examinarit, num omnes quatuor evangelistae, an treS tantum, an duo Solum de eadem vel simili re agant, an dicta peculiaria sint; numeris singularum sectionum in casu primo subjecit literam α, in Secundo literam ν, f, d , prout loci paralleli inveniuntur aut in Matthaeo, Marco et Luca, aut in Matthaeo, Luca et Ioanne. aut in Matthaeo, Marcu et Joanne; in casu tertio capitum numeris subScrip- Sit literam ε, ς, c, η , Θ , prout vel Matthaeus et Lucas, Vel
Matthaeus et Marcus, vel Matthaeus et J0annes, vel Lucas et Marcus, vel Lucas et Joannes de eadem re agunt; denique numeris Sectionum. quae cuiris evangelistae peculiares sunt, subjecit literam ι. - Hisce decem tabulas seu canones suos ita adaptavit, ut primus canon litera re insignitus in quatuor colunulis ex liberet locos parallelos numeris Ammonii indicatos quatuor evangelistarum; Secundus,3 Cis. Galland. bibl. patrum tom. II.
66쪽
tertius et quartus seu ν, , , δ in tribus columnis irium. quintus, Sex tuS, Septimus, octavus et nonus du0rum tantum, ut denique ducimus quatri partitus, quae singulis evangelistarum Sunt propria. Si v. g. ii iis Scire desiderabat lucos parallelos aut similes verborum Matthaei: Mχὶ βα ισθεὶς o 'I σο ς κ. r. L. simae apud Ammonium et Eusebium sunt initium capitis id in evangelio Matthaei, ut juxta nostram divi- Iionem Ist. 3 Im. ratio habunda sest literae sub capitis numero re positae, quae estu et indicat, priorem numerum id quaerendum cSs in piritua tabula, ut quidum in prima columna Sub voce M a Iaioς. Haec autem tabula penus numerum ιδ in altera columna sub voce Mαρκος exhibet caput ε. in tertia caput HI Lucae, et in quarta re Joannis. Ipse EuSubius in ep. ad Carpianuin de capitibus Suis, quae
mox κε palum, mox . ρικο ιώς dicit, ut de canonum dispositione eorumque usu iliSSerit. Ob usum commodum ac frequentem capita Amiuoniam in plerisque codicibus literis numeralibus una cum numeris canonum indicabantur, quod capitulatio dicebatur, et emones Eusebii codicibus praepositi inveniuntur, aut ut iam luci paralleli in margine inseriori
numeris suis citantur. Etiam S. Hieronymus in evangeliorum umendatione latina tum capitulationem, tum canones Eusebii adhibuit. Transiit haec Eusebii dispositio etiam in editiones Erasini, in editionem p0lyglutiam Londinensem et in ullas. 0 Praeter κεσύαια Λmm0niaca in plerisque omnium regionum codicibus majora inveniuntur capita, τίελοι Seu bruves dicta, quial, revis pericopae Sunianti erat adposita. Ejusmodi callita Matthaeus 68 Marcus 4: , Lucas 83, Joannes 18 continet, et corum ci usignatio brin viarium dicebatur. TAbu in codicibus noniumquam ab initio canonibus Eusubii praepositi Sunt, per decursum evangeliorum autem in loco conveniente numeris Suis in marginu laturali iudicantur, ut summae seu tituli in margine superiore repetuntur; in aliis codicibus litora T. iudicantur: in aliis denique di ignatio των τει ιυν tu margine quidem deust, attamen Summa eorum ad finum cujusvis libri adnotatur. - Aetas οἶν τί λ ν ut auctor accurate determinari nequit; saeculo IV. Caesario, fratri S. Gregorii Ni ianZeni, nondum nota erunt
sectionibus ammoniaci Saccurate respondet. Verba haec Caesarii rupetit s. Epiphanius in Anci rato Suo. Neque s. Chrysostomu noti erant et si bu, quia homilias suas in Matthaeum et Joannem saepe fuit, quin rationem illorum habeat. ΛSi majora haec capita jam occurrunt in codice Alexandrino A.), qui saeculi, V. tribuitur, et inde a Saec. IX. in plerisque manuscriptis inveniuntur.3 S. Hieronym. ad Damas. est: ..Canon 'fi quoque. quos EuSobius caesareensiis Altimonium Aluxandrisum SP utus, in decem numer is ordinavit. ini in grape habentur . ex Dressimus: qiiodsi quis ruriosius voluerit nosso. quae in evangoliis vol eadom. vel vicina v0l sola sunt. Porum distinctione cognoscet.
Cis. εἰ alia nil. biblioth. patrum tom. VI. Caesar. dialost. I respons. 39.
67쪽
2. Euthalius, qui Pauli epistolas jam in capita divisas et in uinunitas iuvenit, in Stychometrica sua N. T. editione otiam acta Ap. et epistolas catholicas in capita divisit et eis indices adposuit. in Acta Ap. continent capita, epistola Jacobi is, I. Petri 8, II. Petri 4 I. Jo. T,IΙ. do. t III. Jo. 1. Judaea 4; epistola ad Ilona. 19, I. Cor. 9 1l. Cor. 11. ad Gal. 12, ad Eph. 10, ad Phil. 7, ad Col. 10, I. ad Thess. T. ΙΙ. ad Thess. 6, ad Hebr. 22, I. Tim. 18, II. Tim. 9 ad Tit. 6, ad Phileni. 2.3. Sub finem saec. V. Andreas, Caesareae in Cappadocia episcopus, apocalypsin ad instar evangellarum in 24 longiora et in 72 breviora capita divisit, ut illa Lormia, haec κε piutita dixit. 4. Antiquissimis temporibus in singulis codicibus probabiliter peculiaris sacri textus divisio erat sacta, quae ulterius non est Propagato. Sic codex Sinaiticus Sectiones peculiares exhibet, et Vaticanus I ι. capitii continui nulli bi alias obvia, et quidem in evangelio Matthaei lio, Marci 72. Lucae 162 et Joannis 80. Divisio
Actuum ut epistolarum catholicarum, quamvis a S cunda manu facta, in cod. Iι. non est illa Euthalii. Epistolae Pauli Ap. unius oporis instar considerantur, ut ideo capitulorum numeri per omnes epistolas continui decurrunt. Sic epistola ad Bom. finitur capite 2 l. et Ι. Cor. capite 22. incipit etc.
b. Sacrae Scripturae divisio in capita nostra auctorem habet IIugonem a s. Carnu l262. , qui conc0rdantiam biblicam consucit et hiive in finem in versione Vulgata nova haec capita adhibuit, eaque in Septem partus lituris a uSquo ad ii designatas distribuit Divisio haec Saec. XV. etiam in textum graecum et in editiones
tranSiit. Jam in nonnullis manuscriptis perantiquis, v. g. in codice A. et C. , breviores inveniuntur sectioneS nostris versibus simitus; attamen neque inter Su consorines, ncque latius propagatae. Capitum nostrο-rum divisio tu versus hodiernus saeta est a noberto Stephano, qui eos anuo ib48. versioni Vulgatae. dein anno l55 l. quartae Suae X. T. graeci editioni in margine adposuit; Theodorus Iluga dein eos anno 1565. in editione sua N. T. t tui ipsi inseruit, a quo tempore in communem ubi erunt usum.
4. Inscription a ot Suhscriptiones.
Inscriptiones sacrorum N. T. librorum non descendunt ab ipsis horum auctoribus, ut patet partim e varietate earum in manuscriptis, partim ex indole, V. g. --οL Πρoe Κορινθίους , reo τη, Mi τερρο,
- is voro singulis opistolis juxta seriem dispositis ot in minores partes concisis praefiximus cupitulorum ἔκγεσιν. quac u quodam sapientissimorum et Christi amantium patrum eonfoeta fiunt. Zacaeni in collectaneis monum litorum vestris occl. graecae D. odi. Eullialium per patrem illum sapientissimum Thomuorum Mopsuest. intellexissP huspirantur.
68쪽
omnibus epistoli S, quae dedicatione gaudent, ejusmodi inscriptio superflua fuisset, et denique antiqui, ut Tertulliantis et S. Chrysostomus i clare loquuntur de seriori inscriptionum origine; posterior tamen ipsi Matthaeo tribuit titulum εὐαγγλον ut haec sententia improbabilis non eSt, inite Onim origo denominationis reliquorum evangeliorum facillime explicatur. Etiam inscriptio epistolae ad Hebraeos: σι ρῆ 'Riραίους ipsi auctori originem debere videtur.
Subscriptiones ab initio non erant, nisi inscriptionum repetitio ideo facta, ut voluminum tituli sors ab initio laesi ad finem conservarentur, Surius autem e traditione et Patrum commentariis variae adde iantur notitiae de tempore, quo et de loco, ubi libri sint editi per quos tranSmiSSi et Similia: V. g. τὰ κανα Minyoiον εναγγέλιον ἐζεδόωγ ια GDιου ἐν 'liροσολυμοις iωα χρόνους ij τῆς του κυρίου ἀν- ενεέως. τὰ κ-ὰ Mαρκον ε αγγλον ἐξεδόθη ιιετὰ χρόνnvς i του μι- - ἀναλ Myl ευες Detro; ορεύθη di uno σανε iύματος ἐν 'Po; ι 5ete. Etiam Euthalius, in epistolis Pauli maximam partum auctorem Syn0pseos S. Scripturae Secutus, textui Suo Stichi metrico ejusmodi subscriptiones inSumit, et eaedem in plerosque codices transierunt.
Historia textus manu scripti, et quidem
ARTICULUS IX. respectu materiae Reu de lecti0num variantium origine. g. 40.
Τextum sacrum etiam in materia revera subiisse mutationes lectiones variantes testantur. Ab haereticis ss. librorum textum in
1 Cis. Tertuli. adv. Marcionem IV. 2. b. 11. 17. Chrysost. homil. I. in pp. ad
69쪽
favorem dogmatum Suorum vario modo esse corruptum. ex historiaconStat; attamen interpolatis eorum exemplaribus in ecclesiam aditus erat occlusus; hinc mutationes textus exstantes orth0doris originem debere cenSendae Sunt. Harum versi mutationum 1. aliae in omnibus codicibus, versionibus ac citatis easdem ob cauSas enatae; 2. aliae in certa tantum regione et certo tempore ortae; 3. aliae denique solum in singulis s. textus monumentis vel Speciebus factae Sunt.
Mutationes prioris generis in duas classes dividuntur, et quidema in eas. quae indeliberate, i. e. casu. mechanice evenerunt, et b) in illas, quae consulto seu voluntarie Susceptae Sunt, et quae denuo
causis vel hermeneuticis vel d0gmaticis originem debent.
De mutationibus, quae I. in omnibus textus speciebus, et quidem g. 41.
Longe plurimae s. textus lectiones variantes e librariorum imperitia, negligentia vel incuria ortae censendae sunt; nam partim intereaS inveniuntur, quae ne Sensum quidem aptum fundunt, partim consilio, praecipue Inalo, temere adScriberentur, quamdiu ex alio sonte commode derivari possunt. 3 Talis autem fons erat 1. Lvμus oculi. quo literae et v0ces similes permutabantur, V. g.
ινείαις in codd. D FG al. pro χρείαις Itom. 12, l3.; aniau D ἰὰτες in DEFG pro αα λΓHκατες Eph. 4, 19., imo integra linea Ob vocabula duarum linearum similia omittebatur, v. g. Luc. 6, 21., ubi media trium Sententiarum, quae a voce sιακάριοι incipiunt, omittitur in cod. D, J0. 7, 8. D/ιεις ἀνωγὶθε εἰς τxν ἐορτὴν ταυτλυν, ἐγώ οὐκ ἀναβοάνω εἰς et εορροὴν ταυτρο/, ubi alteram sententiam cod. M et plures minusculi reticent. 2. Error audistis; nam codices a librariis etiam dictante alio scribebantur; quare voces et literae similiter sonantes, praecipue 0bsic dictum itacismum frequenter permutabantur; V. g. est. 27, 60. κεν δ ιιι 1 με- in minusculis pro κωνω ιιν.; Mr. 10, 30. μεζα διωγΠιον in minuSc. loco uετα διωγμων; Rom. 2, 17. ἰδε in codd. ABDEGminusc. loco εἰ δε; Ι. Tim. 5, 21. προυκλησιν in AD minuSc. loco προ δεσιν; I. Petr. 2, 3. Xριστος in G mnS. Pro χρηστος; γιν υσκεται I. J0. 4, 2. Pro γιν όσκετε κακοχύλους B0m i, M. Dr0 καταλiam ς. 3. Lapsus memoriae; Si nempe librarius codicem prototypum non ad singula verba inspiciens sed integras sententias complectens descripsit: sacile voces vel ad sensum exprimendum non nece8Sariae omittebantur, vel cum aliis permutabantur, Vel tranSponebantur; V.
Orderieus Vitalis elimnista reseri . Theodoricum abbatom saec. XI. eoenobii sui librariis et illuminatoribus continuo acclamasse: -Scribit et litera seripta in terra dolet vobis precatum in coelo.
70쪽
notae e libris litiirgicis et ecclesiasticis nec non e locis parullulis margini adscriptae pars textus habebantur et huic ipsi inserebantur, ut Mi. ,. 13. δει σοῖ εσrix βι σιλεία κai di ναμις κ rei r
νον- in codd. CEM in ut . Ν, 1 A. translata est. Idem itaque inc0dicibus graecis evenit, de quo s. Hieronymus in exemplaribus latinis conqueritur. 3 Praecipue huc pertinent additamenta e pericupis ecclesiasticis, quae ab initio in margine notata in ipsum dein textum tral ierunt. Sic v. g. verbis Lucae iv. 19.: ἄνθ ρε ναος δε τις ε γπbu σιος in codice D praemittitur: εἶ ε di κtii νείραν παρροβολίν historia de Anania ut Saphira Act. A, l .. quae incipit verbis: civio δέ τις ἰν L, in cod. E sic inducitur: ἐν αυτ o di υῆ καιριὴ L: Rom. 6. ll.
tur; siri Vocabula perperam conjungebantur vel sepstrabantur, ut Phil. i, l. Gal. 1, 9. προείργ a tisv Pro προειρη καμενοῦ fidi compendia scripturae salsu solvobantur, uti Rom. i 2 il. , ubi I ' FG habent op καιριὴ MDλείοντες pro πιὴν κε estio Jovia sorim I. Tini. 3, 15. ος pro θεος ex Θ Quodsi in antiquioro manu scripto errores jam nilerant, hi plorumque in alios codices inde descriptos transierunt et novis aucti
sunt Epist. ad Dama g. : Magnus siquidem hic in nostris eodicibus serror inol vit. luna quivi in P 0m re alius evangelista plus dixit. in alio, quia minus putavorint. addideruiit; vel dum eundem sensum alius aliter expressit, ille, qui unum Ux qua
tuor Ρrimum log 'rat. ad ejus sexemplum roteros quoquo Oxistimavorit ornondandos. Undo nocidit. ut apud nos mixta sint omnia. et in Marco plura Lucase set Matthaei. et in ceteris rotiquorum, quae aliis propria sunt. inv niantur.