Synopsis Aristotelico-Rameae logices, per praecepta methodica, canones selectos, commentarios breves ...

261쪽

r 2 AssERT Io Breviter: Generis potestas non est tanta

specie largiri possit differentiam. Deniqinsulsa&insipida est haec tua διανοια Si ιι generis universis speciebus insunt, falsum'

quod dicitur. δὶον generis respectu pec

non esse ιιδεον. . Periri adversarius ad sequentia veil g lGa ejusdem theseos sextae; Quod ,inquit,in

dem thesi facultatem sentiendi non esse propraad unctum hominis, cti ibi talem non esse pro sim ad lunctum Petrio Pauli nudi philosoplia rati, hos anima II veritas, fassimum Resp.Si hoc est vestratis philosophis dog

veritas non potest ejus esse anima,sed falii ac proinde non φιλοσοφία, sed ἀσοφία dice iles L Verum audiamus tuas rationes: S r bilitas Petro est essentialis,utis tiam pprium adjunctum, isdem erat. st prius e i verum. Ergo O posteritu. Respond. Quantum go intelligo existi a te philosophia, interessentiale prolium adjunctum erit ανυςροφη, Vel, Omne sentiale vobis est proprium. Si hoc, quinam discrimen statuendum inter ' τοι μη θ' αὐτὸ Ergo genus, quod a tnus commune est omnibus peciebus, lspecierum proprium adjunctum, quia, sentiale speciebus. O absurdam in logicam iis cognitione ruditatem l Proprium di a multis rebus proprium,est ibi contradic

262쪽

genus facere essentiale speciei a posteri- aget proprium adjunctum essentiale face-it,riori, est inscitiam artis Dialecticae pro- Altera ratio est: emadmodum sibilitasse habet adhominem, a ita risibilitas ad Petrusi habet; quia sensebilitas in cotextu legitur risibilitas errore typographico homini mediate ristilita Socrati mediate tribuitur Iam verosn-- sibilitas ad naturam hominis pertinet, testi cherm. Ergo ct stilitas ad naturam

Petri pertinet. Si hoc aut accidens proprium aut commune eritinon commune. Ergone Pag.

cessariosequitur,quo adjunctumpropriumsit

Petri.

.espond. Est eadem crambe Tota enim ire potius ανοια haec est Si risibilitas ad iram Petri pertinet, est ea vel accidens

prium vel commune Atqui non est acci-ls commune. Ergo est proprium.Responi breviter,es fallacia το αειπις της δ- σεως, adde: vel genus,vel accidens generis, a,llicet commune sit, tamen essentialeest. da enii haec tua ratiocinatio Hoc a ens est commune ergo non pertinet ad

intiam subjecti; quia quaedam communia iidentia essentialia sunt, nempe quae cum liere ingrediuntur speciei constitutio- in propria a sunt illa accidentia, quae asina seu differentia fluunt. Sic sensibilitas

263쪽

quia homini inest per ejus genus quod es

nimal risibilitas est adiunctum Petri colmune essentiale, quia Petro inest per j iiinus, quod est homo. Nam proprium actum generis est commune adjunctu specutrobiq; essentiale.Notabit autem hic come loqui ex schola P. Rami, qui hominis

vocat genus singulorum hominum lib. 1aal. cap.27. Tertia ratio est:

Quacunque propositio e I καθ' αυτ γ, in ista dicatum vel e lde essenti ubjecti,vel elo sentialesubjecta. atqui in hac propositione Petrus e trifibilis, positio καθ' . scilicet non in primo dicendi perse, sed in secundo. non sim citer sed reductivi vel quod idem II non 1 ne esut e mediate quia objectum est in

sultione praticati Petrus enim per risibi tem donitur. Deinde quia tanquam nece ria perpetua ct immutabili a Jclio Petro a

P .io. Cooec it percosequens risibilitas e I riti Junriti Petri, tu di putator iφιλος inegasi. Resp. Antequam respondeam, mon dum mihi aliquid est delpositione imo 'ira

Aristoteles lib. I. post. cap. q. xyae cui κολου-ῶτον indifferenter accipit, unde quet et Hur σιτ csse μωιυμον Aut enim c

264쪽

Dis ΡuTATIONI V. 24sJititur τύ συμ cicηκοc, id est, per accidens, generalius est, cluam, θολου-ῶτον, ut: moesi sensilis. Nam sensile esse inest ho a per se non per accidens. Aut opponiture M per aliud, sic prorsus idem est. od καθολου in V. τον : ut Homo est risibilis, smpe per se, non per aliud, quomodo non itur sensilis. Alios modos του καθ' o huc si pestinentes omitto. Respondemus igi

ad syllogismi assumptionem, hanc pro

sitionem Petrus est risibilis, esse καθ' si atenus opponitur ' συμ δε ς, quia bilitas no inest Petro per accidens, quem et modum doctrina ei inest, sed per se, quia si essentialis; non vero quatenus Opponi- τρῖδ' αλλο, quia revera Petro tribuitur, lon quatenna Pereus est, sed δ' ἰλλο, nempe luia nomo est. Nisi enim homo esset non et risibilis. Jam perpendatur, ad utrum reιθ' rcferatur proprium adjunctum esentiales certe, ipsa ratione dictitante,d illud quod opponitur τύ δι' et O , quia in mediate fluit non subjecti genere sic enim commune foret sed a subje-' forma , quae quum propria sit subjecit, inde quoque adjunctum hoc proprium, iit neccme est. Jam vero risibilitas tribuitur Petro . vi τὀς, id est, nou quatenus Pe- rus cst, sed δὶ αλλο, quatenus Petrus homo

st, ut modo dictuna. Vides igitur adversarie,

265쪽

246 AssERTIO quam nullum sit πορισμα tuum, quod ex sylogismi tui conclusione effodere voluistquam vanum quoq; sit, quod dixisti, Petrui per risibilitatem desiniri. Dcbuisti dicere, sibilitatem definiri per Petrum. quod aeqvfalsum est' quia in secundo modo dicem per se subjectum est de definitione praedic ii, hoc est, praedicatum definitur per subsectum, ut risibilitas per hominem, non licino per risibilitatem. Hoc si intellexisses,tari pueriliter non errasses. Nec est ullius momenti quod pag. 123. contra meam regestionem, quam tibi somnias, profers de dupli acceptione , per se; jam enim hanc tu an

esλη ιν anteverti. Dicis,propositionem dqua agimus,esse Ga m et quatenus opponitur mi συ αδεῖκος,id quo din tuum damnittit audivisti, tibi concedimus. Ut omnem errorem tuum breviter comprehendam, en hii

est, quod putas,quicquid est necessarium essentiales perpetuum, id continuo esse adjunctum proprium essentiate; hoc enim adjunctum praeter necessitatem ierpetuitatem, /πιπτος faciunt, prster essentialitate unde θ' ossi pendet, etiam requirit Mim dilaequalitatem, unde emergit reciprocatiora καθόλου ο τον Quae jam sequuntur pro quar ta ratione, ex schola D n. Goesenti in. IK kermanni, breviter ita habent: Dn. Goclenius parte .probi. log. s. disputat, an quum ldico:

266쪽

DIs Pu TATIONI V. 2 γ, Socrates est γελας ικ , sit παντος eludit esse propositionem necessariam, de subjecto Socrate sientiale ierum eo, quo ante meminimus, modo adum praedicatur quo igitur modo vi cet non quidem summe ut haec est,hor est γελοιςικος sed secundum quid, quialii istum habet aliquid contingentiae&a oriatarii, quum per iropter hominem ςικον ei insit. Haec Ian. Goclenius, cujus a pro me contra te facere omnibus es nifestissimum. Quod ad Ian. echerm. eum est, ejus Philosophiam si Aristo- ecam, quapropter cum Aristotclicis loquit, in loco de specie&individuis Iruerimi tibi perpendendum relinquo, Dia. hermannum non dicere, quod propri- speciei sit proprium hujus vel illius in-Hui,sed, ut ipse citasti pag. I 27. quod con Pagaar. niat uni soli speciei omnibus indivis; idque recte dixit echer man. nec esta nus a mea sententia, licet verbis discrenus nonnihil. Quod enim in hoc loco speciem vocat, ego more Rameo genus, quod ille individua ego species. Hocium tu confirmas exemplo ex echer-an. allato Risibilitas primo inest homi in specie seu καθολω , secundario inest atro. Nota bene,qudidicit καθολου,quasi rat, est ἔδον generis; deinde, quod dicit

267쪽

vides etiam quam fixum, immotum stilboc axiomari uio generis respectu speciam plius non est ιδον Ut rem breviter absovam contemplandum tibi rc linquo lius syllogismum: Adjunctum proprium essestiale inest suo subjecto primd, immediate ilreciproce Risibilitas non inest Socrati prino, immediate reciproce. Ergo risiblitas non est proprium adjunctum essentia Socratis. Si solveris, Phyllida solus habeto.. Contra thesim . sic ergo cognovimus, proprium uni speciei non communicari alteri speciei abita realiter diversa per ριεθεξιν; nunc porro GEn Oscamus, an talis communicatio fiat pl

σι- δυασμον Nos negamus, advertarius

firmat. Quibus machinis utatur contra thsin nostram septimam, dispiciamus. Sunt a tem potissim iam quatuor. 1 Concedit dissirentiam esse inter unionem xcommunictionem, sed vult ut probem,qubdunione non sequatur communicatio a. Non conc

268쪽

ti fundi. 3. Definitiones meas, quibus Uue in n. Communicationem saltem deis, eludere conatur. 4. Dicit se r- α νVOcare communicationem. Ergo de

no; cupit a me probari quod est manife- mum, nempe partium uni , ne non fieri lati alium proprietatum partium inter se imunicationem. Hic, quanquam X e- 4mae disputationis pracepto ipsi incum probatio, non tamen stricto ure cum eo in In hominis constitutione partes sunt ima & corpus harum partium fit cita υα -

ὸς Gu i ωσις, quod est extra controve ruam,

amen quod uni parti est est lati aliter pro-:um, nullo modo communicatur alteri .ec nim issentialc facultates intelligen- volcndi, quae sunt animae, corporiona municantur;& vicissim corporis essenales facultatcs, ut videri, palpari. contre- .Lari posse, communicantur animae. Sic via, quae animae est essentialis, cum corpore dion communicatur nec vita corporis est in

anima, tanquam in subj ccito δεκπλῆ, sed est tib anima tanquam a causa iliciente Ca- or essentialis ignis inis δυας λω cum fer- ro non communicatur ferro. Qu9d dictum est, probo vulgato, ipsa ratione com-

probato canone: Unum numero accidens

inon potest esse in diversis numero subjectis,

269쪽

quae sunt rim υασμιένα De secundo, notuquitarios non abhorrere ab hac liquendi forma λογγ est communicat

carni, caro communicata λο γη .Vide Hunn

um de persona Christi, quaest. Facta igitur

assumpta humanitas personae, λογου revel ινωνος Q iidni &c. Item in quaest. Quali est unio, quomodo eam desiniso Res Sed scit. λογγ se totum illi, nempe natur

humanae, communicando unum cum ea, ςαμ ον constituit&c. Quinimo ex ipsorui

hypothesi necessario sequitur phrasium illarum confusio. Si enim essentiales proprietat te communicantur,utique res ipsae, quarunilla proprietates sunt, communicentur nocesse est. De ipsis autem rebus, si ve subjectis dicitur quod uniantur. Hic non potes elahquaecunque σοφὰ p μακι adhibeas Quunt uae conressionis homines voco Ubiquitarios, nulla est calumnia, ut tu dicis; sed quum lfalsa sua doctrina ita appellentur, rincoli dixi σκάφλυ De tertio. Meas definitiones, nemipe Unionis Nommunicationis, accusas partim falsitatis, partim ambiguitatis. Des nitio, inquit, Unionis,si accipiatur de Unione na, rurali,tum quodam modo admitti potessim vero do ione persenali qua αρρητο is αφρας est, propter ambiguitatem admitti non debet. Unionem enim vocas toti compositi in unitatem copulatio

nem.

270쪽

Dis Pu ΤΑΥ Io NIs V. II 4 Respond. I. Pervertisti mea verba, quae, libent: Uniri en in unitatem totius compositiri, unde emergit hic sensus: Unio est satio in unitatem totius Tua vcro per- verba sonant copulationem totius positi, quam ego non statuo. Partes e o copulantur, non totum. Dcinde per to-it hanc paginam fitiliter disputas de vo- o'opulationis,&tandem subjicis, etiamiosa tenum usum esse hac voce, qua ego, me cum eo consentire, e quod thesiona municationem divinae majestatissus negem c. Q i id hoc rei si usque

fastidis vocem copulationis, cur graeca ,ασμος tibi placet calumniam qua me Samosa teno consentire dicis, non mo- Est enim vobis hominibus calumniandid modum usitata Samosatenus negavitam naturam Christi,, contendit λιγνvangelio Johannis esse non φιώμενον, vanescentem ionum promissionis

dio ad me Bella consequentia Illet transfusionem proprietatum divinaerae. Ergo ipsam divinam naturam negat.

ro quid prohibeat, quo minus dicere, λιγνι humanam naturam in unita-

personae sibi copulasse, hactenus certe video, quamvis interim non dissit car, abulum Unionis esse significantius, ac-nmodatius; ut ut sit rei ipsi nihil decedit,