장음표시 사용
71쪽
I si hominum, homo ChristusJesusIpostolus enim non dicit, Christus homo Homo Christus; quae verba si resolvas, crit Homo ille, qui est dicitur ChristuItaque pari ratione, quum dicitur, Chri seu Lmo, id sic erit resolvendum: Christus ille 'est& dicitur homo. Quibus verbis hieontra Christianam idem in duas person: dividitur. Si excipiat disputator, se verbis estis usum non in sensu distributivo,sed limtativo: ac si dixisset, Christo, quatenis es homsive secundum humanitatem, seu deniq; hum. nitati Christi, tum sententiam quidem sua recte explicat, sed interim phrasi non rectus is est. Q i aestio igitur sic informanda filis iban humana natura Christi, ro propter una
onem personalem cum divina natura, communica sint idio nata divina natura.
Ad quaestionem legitime propositan
disputator respondet diserte assirmando Nos vero cum sacra scriptura&sana philes sophia eam diserte constanter negamul. Disputatoris δεάνοια est: Quemadmodum corpru ab anima accipit vitana ct ferrum ab igne calorem sic humana nais ra Christi a divina natura accepit omnipoterariam, omnipraesentiam, omniscientiam, inhjudicium O c. atquiprius tper commmicationem.
72쪽
DIs Pu TATIO V. 33io Resp. Ambae praemissae sunt falla. Inclore committitur elenchus similium. Hunna enim natura Christi ad divinam non si sese habet, quemadmodum corpus ho-inis ad animam, aut ferri calor ad ignem,t eo usque similitudo est extendenda. ia ima in corpore operatur vitam ignis
i ferro operatur calorem divina vero a tura in humana non operatur omni-
iritentiam, omni praesentiam, c. secus in thristo esset omnipotentia duplex una ' divina natura a se, altera in humana na- cari per modum effectionis, quod est ab-nrdum&α θεολογον Deinde assumtio quoq; lde communicatione proprie sic di ista accissatur, falsa est Vita enim, quae animae essen alis est, nullo modo corpori communica- rar: nec essentialis calor ignis communicatur 'erro sed anima ex sese in corpore producit iliam numero vitam, quae est vita hominis: ignis ex sese in ferro ignito producit ali- innumero calorem, qui est ferri giliti an tuam totius. Nulla igitur hic est με - Γλασα, et nulla ιλεπαδοσις, quicquid alii objiciant, sed ii Helcautem regerit disputator:
Luicquid Christo datum, id ei datum estβ-
Omnip sentia sec.Chrso est data. Ergo est data secundum humanitatem S
73쪽
14 Dis ΡuTATIO V. per consequens facta est communicatio prcprietatum.
ra Propositio universaliter accepta noest vera, falsissimum est, quod subjicit dii iputator, Christum secundum humanita tem accepisse tomen super omne nomen iter Christum secundum eandem esse nostrui Mediatorem Si enim hoc verum est, sequitur mysterium incarnationis frustra factum esse, divinam Christi naturam is opere redemtiopis fuisse ociosam, quo sine impietate dici nequit Male igitur qu: de persona proprie simpliciter sunt in teli
ligenda, ad alteram naturam trahuntur iquod idem facit disputator in eo, cum Chrissius a caeco invocatus vocatur silius DavidistSunt enim appellationes in concreto Qu9c
si illa Ubiquitariorum glossa locum habensequetur, Christum secundum humanant naturam descendisse de coelo, juxta illudi, Filius hominis qui descendit de coelo, hoc est,qui humiliavit sese, Min utero matris car . nem nostram assumsit, Johan. . V. 8. Q disputator profert adprobandam assumtionem, vana sunt a proposito aliena, nec erigenuino sensu scripturae alligantur. i Pergit disputator contra Keckerm. Si migrati feret accidentis de subjecto in sub lictum, hoc e I, accidensis forma totum suun subjectum desereret, tum demumproprium com imunicando cessare es propriuim atqui i
74쪽
DIs Pu TATIO V. satqui issu non ' Ergo nec hoc O per con tos propria possunt communicari. i At vero quid hoc ad rem Vult igitur utator accidens partim inesse uni subo, partim alteri, quod est unum, τύνων. Quae enim potest haec diductio alatio accidentis esse, quae innuitur in 'opositionis declaratione Potestne sub fetum ex parte deseri a suo accidente, veltiam a sua forma omnium Philosopholim consensu accidentia sunt αμέει ζα: undermissimum fluxit axioma: Accidens unum nu-- lero non pote Iesse in diversis numerosubjectu; ni-4irum quia accidens accipit numeratio ema subjecto. Est igitur admodum frivo-am quod dicit disputator de desertione totius subjecti A nostra parte stat Zabarella ab. de accret. nutrit.cap.i6 ubi sic ait: In a- estis omnibus formis scilicet praeter animam egetantem, te qua ibi sermo est vi accidenibus naturalibus nullam sive secundum to- um subjectum, sive secundum partem fieri posse migrationem, concedimus. is Progreditur disputator ulterius:
Si propria ita communicarentur,ut ejus, cui comis
municantur, serent propria,jam proprium communicando cessaret esse proprium Atqui illud non fit. Ergo nec hoc O per consequem propria possunt communicari. 16 Assumtioem probat, quia,inquit,f
75쪽
, D ira V. temur propitum ei rei, cujus cst propriuninesse, tanquam in subjecto primum pese, ei ver cui communicatur nesse potiuκατ αλλο non per . vi , sed ἐξουσί is, non miaraia, sed τι εχειν, id est, non essendo, sed habendo. Hoc igitur vult disputator,proprium meis manere proprium respectu ejusubjecti, in quo inest primum & per se,commune vero fieri respectu ejus subjecti, cu
i Aut loquitur disputator de propriquod est numero idem, aut quod est numrodiversum. Si de illo, jam infringit axioma omnibus approbatum Idem numeraccidens non potest esse in diversis numero subjectis,de quo in thesii . Si de hoc,implicat contradictionem. used enim ιι ειυς ab alio est diversum, proprium dici nopotest. Ex hoc apparet,elumbes esse distin-tiniones Ubiquitariorum, ad quas disputator confugit. Nam primum abutuntur phrasti
adhibetur, quando de toto dicitur quod tproprie ter se intelligendum est de alte-Ira parte; non vero quando de parte sermo lest. Sic filius D si dicitur passus πτ' αλλο, viisl delicet κατ' - ωποτητα. Non vero dico: Diuma natura est passa κατ'ὰλλο; nec dico, humana natura est omnipotens, omni praesens
κατ' αδεο videlicet, ' τη- Et quid uaeso est
76쪽
D I sis Ii . , 7 dicere aliquid esse non κατ' Ἀω, sed κατ' i σι : corpus Christi non quidem esse o- ii praesens, sed habere omni praesentia)Percle est, ac si quis dicat; ille quidem 5tst fa-ens, sed habet sapientiam. Aδολεχία: quasito habitus aliquis sine essentia ei e possit. ccerte me miseret juventuti . quae hisce agis sine ratione Mintellectu sidem habet,ique ita in mulos: equos degenerat. 18 Luce igitur meridiana iam clarius est, sputatorem frustra distinxisse inter μέθεξινα - δυασμ or: si quidem per σω δυασι is nul- , modo ciscitur partium, earumve propri- natum inter sese communicatio. Nunc dis-mtator proponit alterum μωνυμίας elenchula voce Communis. Sed eodem conatu, quoriorem proposuit. Prin id, inquit, vox Corn-
unis accipitur pro eo, quod est comune plu- ibus separatis subjectis qualis communicasio es accidentium communium. Sed haec ignificatio, ut ipse rcete indicat, non, si hujus negotii. Deinde vox Communis accipitur pro eo, communicatur, sive tribuitur subjecto no primum ter se, non essentialiter, habitualiter, formaliter, naturaliter, inlis sive,
subjective, μεταζαπκως, ἐλλα μεταδουκωc, Ut Basili tositur, c δυασμον i. c. copulatione. a Parturiunt montes. Redit enim cramiae illa, videlicet futilis illa distinctio, de qua in thesibus 16.&i7. quo brevitatis causa le-
77쪽
38 1s Pu TATIO Vctorem remittimus. Unum es , quod hi
moneo, nempe vocabulum Commune in philosephia recte accipi pro eo, quod tribuitii
sui ecto non primum, sedit τ'α ο; ut culi omini tribuitur facultas sentiendi η τ'αλὶ videlicet quatenus animal est, non quateni homo est.Sed hoc non est hujus loci Auificritatibus patrum, quas adducit disputato possemus alios patres opponerri sed content: simus tribus κροτ112 οις isti α,λογρ ὴ θεοπνά ro Addit denique disputator tertium llenchum γαποκειμεν ου. Proprium, inqui Icontra distinguitur a communi, ejusque ne ogationem ines udit respectu communitati
ejus, quam Philosophus tribuit acco3cian, communi. Nimirum distinguit inter subj i
ctum, quod recentiores vocant particularc quod vocant universale respeci u illium proprio vere commune contradistingui, sed non respectu unionis personalis naturaruna lin Christo, quae tam arci a esst, ut λιχ ρησι,
2 Mirum effugium satis liquet, te quc subjecto loquatur Dia. Κecherm. clim dicit commune τύ δει, contradistingui scilicet intelligit illud ιδεον, cujus sui ei tum libr. r.
System. cap. 2 o. vocat proprium, vult etiam 3 huic commune contradistingui, idque recte.Disputator sentit,commune non con
78쪽
Q:sse ponuntur , contradis linguerentur. Obsedi esπδιουρειπε quaecunque formis: atraria sunt, ut sunt commune propriis. Nullus igitur heic committitur lenas αποκειμένου. Caetera quae disputator heieergit ex patribus, nos, movent. Unumbiaco de ferro candente, cujus hic memi-ρ disputator. Dicit illud urere,quia igni tum est, a quo,&non a seipso habeat vim νςικ . Resp. Ferrum candens, totum est, instans ex ferrori igne. Urit igitur Gτ λο, nempe secundum ignem, hoc est, ignis ferro urit. Sed dicis ferrum calidum i Re- inquam, quia ignis inferri poris latens ex se in ferro operatur alium numero calona, cuJus δεκπον est ferrum ivide thesin io. tale igitur disputator subjungit, carnem iris i θεωθωσα , pie credi. la Ergo hactenus primum argumentum techermanni, quo probavit, unius speciei toprium esse incommunicabile alteri reali-r diversae, firmum, fixum&immotum stat; an videamus, quid disputator excipiat
ontra secundum argumentum, quod est, ab e sentia sunt αδὶαίρετα. Ergo communi- proprio, communicabitur etiam esentia.
79쪽
: Respondet disputator, procedere i
disputatoris responsio ex superiori biiliquet, ubi refutatum est, cum dicit in ασιλῆ proprium manere quidem proprius etiamsi communicetur alii subjecto, in is non Ita sed σεχειν.Vide ab is i . Tardium repetitionem ingratam prhibet.: Aggreditur nunc disputator tertiui Techerna argumentum hoc: us d est cata distinctionis rerum , non debet esse spiconfusionis sed propria accidenti, oper: tiones sunt illud, quo mediante res in terti distinguuntur.
et Respondet disputator distingueti
do inter confusionem .communicatienem Omnis communicatio, inquit, est ei: minimum later duo, eaque distincta cui autem omnis communicatio sit inter stincta, etia propitorum communicatio ii ter distincta erit. At vero hoccine respondes eblΘProbet primo disputator proprior ii cor municationem. Quaeritur, an per propria di stinguamus: non negat disputator Ergo i communia confundimus p Hoc negat, qui aliud est confundere, aliud communicari Sed quomodo hoc Communicatio sit adistinctis, confusio vero non Respondetu Pro
80쪽
1 numero accidentis, multo minus του ιδ ου.
imunicatio fiat indistinctis subjectis, ut natum est thes i . Heic autem negoti- st duntaxat de accidente, quod est idem η κω, non Illud communicari posse sanctis subjectis, hoc , Ut L .constanter
i De totali migratione accidentis deaeecto in subjectum, quam pro responsi- α quasi exceptione ad aliorum instant a disputator in medium producit, quid aiendum sit, breviter indicavimus thesis propter pergamus ad disputatoris: oonsionem , qua vertere conatur hoci icorum axioma Si communicatur unumia, communicabuntur omnia. Quae vero est
responsio Primo simpliciter iraeci- legat axioma ex Arist. lib. s. op. cap. q. 4 de comparatis propriis disseritur, sed ne x quide,qui ad praesens negotium aliquid mi momenti, extat; quin disputato hoc 'ebat attedisse, quod Aristoteles dicto lo- 27 Deinde exemplo candentis ferri axio-iatis veritatem impugnat. Et ferro, inquit, a municatur calor ignis: at motus & levit eidem no communicantur. Anima commicat corpori vitam, non spiritalitatem.