장음표시 사용
111쪽
Animadvertas pleraque eius solutionis exempla in ultimis mediisve verbi vel verborum arte conexorum syllabis inesse ), incipere autem Verbum a solutis syllabis in ea tantum fabula, quam postremam ab Euripide inchoatam et a posteris edolatam ac suppletam esse constat. In eadem fabula quattuor unica solutionis post alteram tetrametri argin longam inveniuntur exempla: v. 19 συ δὲ τ τερ δ' εἰς ριν αν)ῖβαι
883 1ταντ εχεις ωρτε δεδι θέσειν quorum primo et secundo facilibus emendationibus ες et αγ- καλυψo, subvenias, tertium cum indorfio elicias, quartum ut in nomine proprio tolerari posse dicas. Sed ei non opus est, si depravatae arti eos versus tribuimus. raeter ea leguntur u in editionibus Hipponaci frg. 83 λαβετε ιιου
dices, ubi legendum esse conicio λαβετε μοι, θύμαντι - φὶsιαντι κοψo comprehendite mihi Bupalum, caestu enim seriam eius oculum, nisi forte θαἰματι tribus syllabis pronuntiandum. versus autem Rhesi 8 pessime disturbati ruina Dindorfius restituit:
αλλα θαρσει πέλας is, στέ0 1 Item in trimetri pede quinto Aeschylus et Sophocles vltarunt
ante solutas syllabas vergum incidere, sed aut eas in medio vel extremo verbo collocabant cf. locos supra p. 271 enumeratos aut, si ab eis verbum incipiebant, plerumque eis praeponebant monosyllabum cum eis arte conexum vel praepositionem Pers. 448 ὁ φιλόχορος, 492 ες τε Μακεδονων, Suppl. 259 τἀπὶ τάδε κρατω, O R. 150b σφε περιέως Phil. 327 τον ἀκαλυφῆ Soph. lag. 235,1 τις ἐνάDoς, item in melicis trimetris Sept. 849. El. 126 1423. Raro solutio post verbum bisyllabum maiusve invenitur; Prom. 52 δέσμα περιβαλεῖν, Eum 40 ἀνδρα θεομυσῆ, Pers. 501 κρυσταλλοπῆγα διὰ πορον γ). Unde elucet arsi brevem, quo magis a thesi sequente separata est, eo magis inclinare ad irrationalitatem.
112쪽
274 Μ Jusala At non recte. Nam Versus lacit non modo contra legem, quam ab Euripide semper servatam esse cognorimus, Verum etiam
contra legem illam a Porson indagatam Vetita enim est ut in lecythio caesura post arsi paenultimam longam, ita in priore tetrametri parte caesura post primum epitritum. In quibuscunque enim tetrametris verbum desinit in arsin alteram longam, in eis aut verbum insequens, quod est in thesi tertia,
est monosyllabum cum anteeedente arte cohaerens, X. gr.
lah. Aul. 908: υκ κλήθης γουν ταλαίνης os Trach. 18:do η γουν μῆ Soph. rg. 33, 5 ἔθελον γαρ κεν κρατήσας, aut monosyllabum, quod est in ars altera, artius coniunctum est cum sequente quam cum antecedente verbo ita fit, quoties antecedit interpunctio: ers. 23l: υ φιλοι ruri reo τας υ - νας, Ρers. 716: υδαφι ς' Ἀλλ' αμφ' ἡάθηνας, aut aliis modis, velut Ρhoen. 606 καὶ ε ων των λευκοπωλων, Hero fur. 869: αειπνοας' δ' υ 0φρονέζει. Neque vero refragari mihi videntur versus hi: Ion. 557 τ λθεν γουν - πιστεὶν ibid. 560 et θιγ γ δῆθ', o μ εφυσαν et v. 1253 reo φυγιλ δῆτ; ἐκ γαρ Τκων. Nam in trimetri ac tetrametri ultima quoque sygygia, ex qua orsonus rem perspexit legemque constituit, accidit, ut particulae monosyllabae modo ad antecedens modo ad sequens verbum magis inclinent, Velut γαρ Ρrom. 107: θνητοὶ γαρ γέρα et Trach. 932. Heracld. 303. Hel 1552. I. . 678. I. Aul. 161 1, sed Andr. 230 των κακῶν Ἀαρ μητέρων
sequente Verbo magis attrahuntur quam antecedente Aesch.
1 Caesuram eam, quae non seiungit tempora duo irrationalia, haata simplici sthindico, duplici li autem, quae intercedit inter tempora irrationalia vel ad irrationalitatem idonea. 23 ecklinius Stud. Eu Aesch. p. 130 semisoptenaria talia excusavit; at eam nihil valere docent exempla, a quibus abest, velut Horaesd. 52s: καὶ καταρχεσθ δοκε Itaque quamvis refragante Hermanno assentior Porsono, qui caesuram inter υδεὶς pronominis syllabas intercedere statuit Alc. 67l Phoen. 747. Η fur. 1338. cycl. 120 672 Eur lag. 4973.
113쪽
De irrationalitate studia rhythmica. 275εξαγει τι εξάγει Galenus), hoen. 403 ην τις δυστυχῆ τι δυστυχῆς in eod. arisin. Maximi lanudis supersor.).
Magnus ero eorum Versuum est numerus, in quibus arsis
invenitur brevis ita, ut aut claudat verbum bisyllabam maiusve
aut insit in monosem cum antecedente arte conexo aut posita sit ante monosyllabum, quod cum sequente verbo coniungendum est Quarum formarum specimina sunt haec: Ρers. 217 ει τι φλαυρον εἶδες, αυτου
Ρers 175 ευμενεὶς γαρ lGντες ὁ μας Ρers 173 ευ ο δ' ἴσθι L, ῆς ἄνασσα. Adde Archil. N. 54, 2 64 70, 3 78, 2. nan seg. 5, 8 Anacr. frg. 75, 6 Solon seg. 35, 1. Aesch. ers. 23. 228. 707. 725. 739 749. Ag. 1655. 1657. Soph. . R. 1528. O. O. 887. Ρhil. 1403. Rhes. 676 677 Eur. road 444. r. 739 741. 742 782 784. 787. 798.1506.1513. 1515 1536. Ρhoen. 588 610. 612 618 6 19 625. 627 630 1339. 1761. Hero fur. 856. 861. Ιon. 520 531 541. 564 1255 1260 1610. 1614. Hel 1626 1635. 1636 1637. 1638. Bacch. 609 618 625. 629 639. Iph. aur. 1205 1233 Iph. Aul. 329. 331. 339. 344 350 354. 365. 37l. 372 380 382 383 393.399 860 867 872. 874 903 1338. 1340. 1351 1 361. 377.1383. 1 385 1391 versus CB.
Contra arsis longa verbum duarum pluriumve syllabarum claudens non invenitur nisi in versibus corruptis aut spuriis. Hipponact. rg. 78 Μητροτιμ l l ὁηυτ φιε χρὴ Μητροδηριε Io. Sicil apud. Walg. Rhet. gr. VI p. 240, lari. Μητροτιμε. Rhesi versum 685 non recte a Dindota resectum esse iam supra monuimus v. 687 autem idem scripsit: Λ. ἔσχε τας, In ΗΜ. B. υ μεν ουν OA a quod eodem vitio laborat, accedit quod inaudita est αντιλαβή ante arsin quartam, quapropter 'oci, quod est in codicibus, utique retinendum 88 censeo. Iph. Aul. 1431 τι δὲ υ φευγεις, τοινον; IS. ἄνδρα τονσἰδεῖν αἰσχυνομαι scripsit Dindorfius Ἀχιλλε pro ἄνδρα codd.; verba facile expediuntur ordine mutato: τι δὲ τέκνον, rip - γεις; Q. τον νδρα τόνδ' κτλ. - Restat . r. 804 τουτ' ἐκεῖνα li κτασθ' ετuέρους. Dicat quispiam hac ipsa syllabae positione longae specie procul arceri distinctionis moram, quo-
114쪽
276 Hugo Jusataniam Verba maxime opulentur, pausa autem, si intercederet,
tolli positionem. At in trimetro eadem positio non invenitar nisi locis infirmis: eo. 729 ουδὲ ναιομεν codd. ου δ' ἐχναι- Ομεν Bothius Andr. 346 αλλα φευσεται codd. ἄλλ' ἐφευσε- ται Ρorsonus, Iph. Aul. 530 κὐτα νεοδos ιαι, seclusitidi Sed versus illi Orestis 804-806 ex Euripidis fabrie prodiisse mihi non videntur. Tragio enim histrionis ad spectatoreseohortatio est inaudita et Euripide auctore parum digna, eum boni sit tragio virtutes docere et vitia diluere sine praecipiendi ratione Aristot de arte poet. c. 19: a suis scit. o Marcoδεικνυναι καὶ το λυειν δεῖ φαένεσθaι νευ διδασκαλέας). Si tamen versum illum retinere vis, nil restabit, quam ut arti iam depravatae eum adscribas.
Quae autem est legis Ροrsonianae intima ratio ac natura γAtqui evitari pausam post longam arsin iam alii viderunt. Etsi enim loco illo inter duo verba inciditur, tamen alia incisio vicina maiorum verborum quasi hiatum efficit, ita ut vox histrionis non cogatur respirare post arsi paenultimam, sive gravior inelgio est ante arsi paenultimam sive post thesin paenultimam. Sed cur tandem post arsi longam evitatur incisio, post brevem non
item Ad Christius quidem p. 339 dicit, si post arsi longam
incidatur metrum, spondeum antecedentem versu adeo finem sacere videri, ut creticus extremus metro superaddi potius, quam cum eo cohaerere videatur. Cui rei testem quispiam afferat Quinctilianum IX 4, 3 sq. clausula quoque e longis firmissima est; sed eludent etiam breves, quamvis habeatur indifferens es tima , aures tamen consulens meas intelligo multum re ferre, Verene longa sit, quae cludit, an pro longa Atqui si nihil refert, brevis an longa sit ultima, idem pes erit, Verum nesci quo pacto sedebit hoc, illud subsistet ' Deerte ut metricorum grammaticorumque atque adeo poetarum Romanorum
115쪽
De irrationalitate studia rhythmica. 277
nemo, ita ne rhetor quidem ille legis orsonianae notitiam habuit ullam accedit, quod spectat non caesuras femineas,
quas dicere consuevimus, Verum hexametri clausulam, in qua pro pede tetragem ponitur trigemus i. e. correptu8, neque, ut
fit in trimetro, pro trigem productus. Magis ad rem nostram, quae idem ο 108: Non turpe duceres. Sed hic est illud inane, quod dixi. aululum enim morae damus inter ultimum ac proximum verbum et durpe illud intervallo quodam producimus.' Atque quoniam lex in priore tetrametri parte item valet atque in posteriore incisionem post arsin longam liquet non evitasse tragicos, ut praematuri exitus speciem effugerent. Ac ne in aliis quidem metris simile quidquam fieri videmus, quo illud probetur velut ab hexametro dactylico non abest caesura bucolica, si quartus pes est spondeus. 9 Atque si reticum ultimum ametro divelli noluissent poetae, certe post arsi paenultimam non interpunxissent. amen interpunctiones vel graviores illo loco occurrunt, ut a cretico illo extremo incipiant sententiae non modo subiunctivae, verum etiam paratacticae: rom. 508. O. R. 63 967 1171. te. 805, alias. Quin etiam ante lecythii thesin paenultimam personae mutatio sciniaci f invenitur: O. R. 43. Ρhil. 981, post tetrametri sygygiam primam: hoen. 612. Ion. 531. Iph. Aul. 13bi. 1363. Neque ver incisio evitata esse videtur, ne vel tetrametrum in quattuor partes inter se aequas vel trimetrum in partes aequaliter desinentes dissecetur apud comicos enim tetrametra post singulos epitritos inciduntur haud raro, ex M. Equ. 576. Nub. 448 455. r. 325 sq. alias, neque lyrici metra similia in sygygias dissecare veriti sunt velut Pindar. l. X 45 υἱος σταθματ l ζάθεον ἄλσος πατρὶ μεγιστέ' Ἀτερὶ δὲ ταξεις, et alias. Quae cum ita se habeant, post longam arsi esse Vitatam et thesis solutionem et distinctionis moram ea de causa, quod thesis quoque paenultima est irrationalis, persuasum habeo. Tantum enim temporis arsis irrationalis longa expre88a praeoccupasse credenda est, ut legitimo metri spatio
116쪽
servato thesi sequenti non restet duarum morarum spatium, sed tanto minus, quanto arsis uota est. Si ero tempus inane quantulumcunque inter duo illa tempora irrationalia intercedit, tum temporis spatium, quod restat thesi, adeo dinminuitur, ut ne longae quidem syllabae pronuntiandae sufficiat. Quapropter factum est, ut iambographorum et tragicorum optimus quisque, quoties arsi praecedente quamvis brevi solvit thesin paenultimam, ne tum quidem ante solutas syllabas admittat pausam, sed solutas syllabas collocet in extremo mediove verbo vel media in duorum verborum coniunctione; sin autem pausa vel minima est interiecta, solutionem non admittat. Id quod causae fuisse mihi videtur, cur in pede quinto solutiones inveniantur tam raro. Solutiones enim, a
quibus verbum non incipit, apud Aeschylum et Sophoclem non pauciores sunt in quinto pede Lum. 480 797. Suppl. 388. Ai. 459. O. R. 719 1496 El. 326. Ant. 18. Soph. 1rg. 305, in melicis trimetris: l. 142. Sept. 49 quam in quarto Ρers. 491. Sept. 1022 Eum 107. Aesch. N. 173, 4. O. R. 826. Soph. 1'. 396, 3. O. e. 42. hil. 4. ers 171 tetram.J). A solutionibus antem tum demum licet incipere verbum, a thesi non soluta sententiam, cum oratio concitate ac festinanter decurrit, velut Eum 41 sq. Soph. l. 887. O. R. 30 anaphora sestinationem ostendit).Ιrrationalitatem autem non modo ad arsin, Verum etiam ad thesin spectare, docent metrorum iambicorum catalecticο- rem clausulae Arsis enim paenultima tum demum excipere irrationalitatem valet, cum thesis sequens correptionem irrationalem admittit. hesin autem uniuscuiusque metri ultimam semper rationalem esse debere upra statuimus. Ex quo sequitur arsin eam, quae in metris iambicis aintaleotis irratio. nalitatem excipit - - α ς'), in catalecticis irrationalitate
carere necesse esse . - . - . - .). Neque Vero hic locus est inquirere, utrum thesis illa usque ad trigemum spatium producatur, ut Vulgo creditur, syllaba autem finalis pro thesi sit accipienda, an illa servet spatium disemum, ita ut finalis syllaba arsis loco ponatur et inane tempus addendum sit,
117쪽
De irrationalitate studia rhythmica. 279
De metris anaclomenis. Sed redeamus ad trimetri et tetrametri tragici syzygiam
nitimam. Cuius diagrammata haec sunt: α tico et M laeta .
Aristoxenus ille quidem, cum de temporibus irrationalibus exponeret, eorum spatia definiri non posse, tamen intra certos fines contineri ait, ita ut unumquodque inter duo rationalia intermedium sit et bina tempora is ρυθμοὶ servent commune temporum eorum spatium, e quibus per parallagen orta sint. Itaque arsis illa irrationalis est media inter argin iambi rationalis monosemam et arsi disemam, thesis autem inter di- semam et monosemam quo fit ut eorum coniunctio media sit inter iambum rationalem et eum pedem, qui speciem praebet trochaei, in quo percutitur brevis. ota autem ygygia non est media inter ditambum et epitritum heptasemum, ut adhuc oreditum est, verum inter dilambum et choriambum, pedes hexasemos. Quo fit, ut choriambi cum dilambis misceantur; choriambus enim, si fit irrationalis, eadem sere temporum spatia habet, quae sunt in diiambo irrationali μα -- L. -). Inde sequitur, choriambi, quoties diiambo respondet, non percuti longam priorem, sed priorem brevem idem usu veniet, quoties admiscentur diiambis choriambi. Cum autem choriambis par sit diiambus, ditrochaeo respondeat ionicus a minore necesse est. Sed in ionicorum a minore et trochaici rhythmi mixtione accidit, ut ionicum non statim sequatur ditrochaeus, sed ut conglutinatio quaedam et confusio fiat diversorum rhythmorum talis, ut a rhythmo choriambo-iambico mutuata esse appareat Metrio autem Heliodorus et Iuba apud Har. Viol. p. 93, 11 sqq. quodammodo recte dipodiae superioris tempora subditis compleri aiunt. Nomen autem metro anaolomeno mixtioni illi ex ionico et trochaeis soli tribuunt, sed idem
118쪽
de metris choriambo clambicis usurpare non dubito, atque adeo de sygygiis iambicis et troohatois irrationalibus possis dicere, quoniam in omnibus eiusmodi metris similes temporum mutationes παραλλαγας inesse liquet. Iam demonstrandum est syllabam dimetri ionici a minore anaclomen quartam, quintam dimetri choriambici anaolomoni praeditas esse eadem irrationalitatis saeuitate, qua utitur arsis lecythi paenultima Hermannus ille quidem Et docu metr. p. 465 negavit, cum diceret formam tonio anaolomeni, quae
quarta syllaba utitur longa, constare ex ionico puro, cui adderetur aut ditrochaeus aut epitritus secundus. Nam, inquit,
ob id ipsum, quia illa sociata cum sequente huic dimidium sui attribuit, non potest maior dimidio i. e. irrationalis esse
eximique comparatione illa, per quam solam sustinetur ana-olasis. t dimidia illius extremae in ionico a minore longae pars ad tempus insequens trahi potuit, minores partes non potuerunt Atque si ionicum anaclomenum ex ionie a minore et sygygia trochaica addita constaret, quo tandem pacto in quartam sedem pro longa illapsa est brevis Constare enim mihi videtur, ea metra, quorum alterum quartam syllabam habet brevem, alterum longam, neque origine nec natura inter se plane discrepare. At choriambicum, pergit Hermannus p. 467, numerum si subesse ionici a minore putabimus, ana-clagis quidem explicari poterit, quoniam etiam in choriambis dactylus in amphibrachum mutatur, sed primo tollitur plene natura numeri ionici pro eoque exhibetur choriambicus. T
me ionico anaolomeno numerum horiambicum subesse credo aut potius metro choriambico anaolomen numerum eum, quem
ionico anaclomen ille subiecit. Principalis enim error, quo Hermannus rem intellegere prohibitus est et plerorumque adhuc virorum doctorum animi obstringebantur, is est, quod in choriambum illatus est dactylus cyclius, quo adducti metra choriambo-iambica confundebant cum lyconeis asclepiadeis aliis eiusmodi metris. Sed abiecto dactylo isto cyclio choriambos et meros et anaclomenos ad ionicorum exemplum percutiamus et metiamur. mihi quidem inter rhythmum horiam-
119쪽
De irrationalitato studia rhythmica.
281bicum et ionicum a minore nihil aliud intercedere videtur quam inter iambicum et trochaioum. Si autem dimetri choriambiciet puri et anaesomen spatia delineamus lineis duabus continuis a et b), tum earum puncta coniungimus lineis transversis: linea inter duas illas media quaelibet ei, odi ita secabitur, ut dimetri irrationalibus temporibus mediis utentis alicuius spatia oriantur:
bItem se habet dimetrum choriambieum anaclomenum, quod ex illo ita fit, si tempus digemum ultimum ponitur primum. Quod autem choriambi quartam syllabam accipere ictum graviorem contendimus, convenit eum percussione syzygiae iambicae, utpote cuius thesin posteriorem ictu graviore feriri metricorum eonsentiant testimonia Iubae apud Priscian de metr Terentii p. 420 K. erent Maur. V. 2249 8qq. Caes. Bass. apud Rufin. p. 555 22 sqq.).' Si igitur in ultima trimetri et tetrametrisygygia thesis prior in brevius contrahitur per irrationalitatem, ut supra docuim , et in stropharum responsionibus metrorumque mixtionibus diiambus exeipitur choriambo, acile sequitur,
eam thesin, quae nec corripitur nec in brevem mutatur per rhythmum, tutam atque integram esse propter percussionem ipsam graviorem.
ii Christius Metr. p. 68 Romanos a Graecis in syzygia iambica percutienda discessisse contendit. Nam in priore thesi graviorem ictum posuisse Graecos cum magis ex animo suo esse, speciosum sane argumentum tum probari loco illo Aristide sp 39 b.), quo dipodia iambica dicitur δάκτυλος κατ' αμβον, ς συγκειται ἐξ ἰαμβου θέσεως καὶ ἰάμψουαρσεως. At nec constat, quos rh3thmos loeus ille spectet, tum ne loci ipsius quidem auctoritas satis firma est, cum paulo ante arsis et thesis notiones inter se commutatae esse videantur. Accedit, quod loci grammaticorum latinorum repetendi sunt a Graeci metrici doctrina, Heliodori Alexandrini, cuius vestigiis insistisse traditur Iuba Mar. Vict. p. 94, 6, Dj0jij sui QOO JIC
120쪽
Adsuescendum vero iam eius, quod horiambi brevem priorem contendimus praeditam esse thesis dignitate et ordine. Choriambum enim veterum nemo dividit nisi in trochaeum et iambum, in trochaeum scilicet non eum, qui thesi utitur disem ars monosema, sed contra. Nam nisi prior brevis percussa esset quamvis levissime, non intellegeremus, qui fieret, ut produceretur. Si autem, ut adhuc reditum est, quoties di- iambo choriambus respondet, idem pedis spatium exprimeretur modo longa uisema, modo longa disema et brevi
praeter omnem opinionem praeterque leges rhythmicas fieret. In quotquot enim locis aut metrum cum anacrus metro anaerusis experti aut clausula catalectica cataleeta respondere videbatur, ei omnes corrupti sunt et plerumque emendati. Omnium
autem absurdissime egit Meisgnerus Ρhilol. X p. 1 sqq.), qui in diimbi cum choriambo responsione adaptavit choriambo di- iambum, ita ut huius percuteret arsin quin Christius Hetr. p. 72 ipse id apessiturus fuisse videtur, nisi brevem percutere saepe cogeretur. At mihi quidem ignota notis potius
adaptanda esse videntur, dilambo choriambum. Itaque si choriambi et ionici brevem priorem percutiemus, anaesagis et originem et naturam eiusmodi esse consentaneum est, ut quo gravior thesi lotus additur, eo maius fiat tempus ictu subiectum, in thesium ictus aequi facti sunt, tum spatia eis obnoxia quoque fiant aequa. In ionio dimetro anaolomen temporis quinti partem ad quartum trahere, ut sygygiae fierent inter se non tam reapse, quam origine et ratione aequales, metricorum fuisse constat. Dubium autem est, utrum Aristoxenus idem sere voluerit, an in illo metro pedes trochaicos servare rhythmum legitimum, anaolasin Vero sive parallagen spectare ad dimetri ionici an clomeni primum tempus et ultimum, et anaclomenum ortum emedixerit ex tetrapodia trochaica ita, ut de thesi prima dedi heretur tempus monosemum, adderetur ars ultimae. Atque ita quidem sensisse musicum non abnuendum est, si modo