De irrationalitate studia rhythmica

71쪽

Do irrationalitate studia rhythmica. 233 τῶν αριθμων μονον λογου ρητον et το κατα μέρος ρητον ad

unum idemque redirent, id quod Aristoxenus certe noluit. Atque quaenam et quales sunt formae illae rhythmicae constitutae, quas dixit Caesar 2 roportiones enim epitritam et triplasiam in rhythmopoeia continua non inventas - ου ἐρρυθ- μους esse ei. h. p. 36, 10 W.), tamen a pedibus non afuisse

Ρseli ora constat. Sunt igitur pedes epitriti et triplasti, quo

niam non cadunt in rhythmi formas proportionibus praestitutis definitas, numerorum tantum proportionibus rationales, tamen irrationales eos esse nemo erit, qui inde efficiat. Quas proportiones etiamsi rhythmicis adscribimus, sunt enim, ut infra dooebo, ἀρυθμοι , tamen irrationales pedes in proportionibus aliis praeter quinque illas non inerunt, quandoquidem λογον γνώριμον si αἰσθήσει latius patere quam λογον ἀρυθμον et proportiones Velut quinque ad tria, sex ad quinque omnesque alias, quaecunque numeris e rimuntur, com

plecti liquet.'

Ita autem sibi fingunt illi rem, ut pedum rationalium tempora ad tempus primum redigant, irrationalium vero tempora ad temporis primo minoris certi cuiusdam spatium reVocent. Itaque pedem, in quo trigemum tempus ad tetragemum confertur, rationalem esse ducunt, irrationalem Vero, qui habet thesin digemam et arsi monogema ars maiorem dimidio. an

1 Nihil valet contra ea Aristides, cum dicit p. 35mb. - 53, 10 W.3γένη ἄλογα esse dicta ουχὶ τήν μηδέ, λογον ἔχειν, ἀλλα φ μηδενὶ τῶν

προκειριενων aequi, duplicis, sesquitertii epitriti λογων μεlως ἔχειν. Nam cum ea λογον habere ait, nescio an λογον idem esse voluerit quod σχέσιν sein Verhiatnis is aligemeinen Ohno Zahlangabe ut in pedum irrationalium definitione p. 51, 13. Illud autem μηδενὶ των πρ λ οἰκειως ἔχει a turgidius atque insolentius dictum esse mihi videtur, quam ut proscriptoris ieiunitate recte se habere possit. Fortasse scribendum μηδένα, i. e. nullam ex illis proportionibus habent οἰκεlως, iure ac natura, sed ita tantum, velut si choreus irrationalis inest in rhythmo trochaico. Sed utut id est, Aristoxenus irrationalitatem non proprium γειος duxisse apertum est, quoniam pedes irrationales a rationalibus non γενει, verum ἀλογlα dissere statuit. Γενει autem differunt duo pedes, ταν ι λογοι διαφέ-σωσιν ἀλληλων, ἀλογέα vero non est λογος. In harmonica quidem irrationalitas generibus tribus ipsis comprehenditur, item, ut videtur, in rhythmis. Dj0jij sui QOO JIC

72쪽

vero in illo pede λογος ὁ του ἐπιτριτο est γνώριμος si αἰσ- σει, in hoc idem est γνωστος Quid autem obstabat, quominus Aristoxenus tempus primum in hoo dimidium eius spatii habere statueret, quod statuit in illo An cum pedes illi, quos

exemplo protulimus, differant μεγέθει conVeniant inter se γένει, irrationalitatem inesse credamus in agogo celeriore Apparet autem illos a metricis rationibus adeo non liberos ae dissue- saetos esse, ut eas in rhythmicam intulerint Neque enim proficiscuntur a tempore primo, sed a syllaba brevi ea enim utuntur mensura, ea profecto quodcunque incommensurabile est, irrationale esse statuunt. Quae cum Aristoxeno imputant, quam illiberali animo et rationibus praestitutis ac praeiudicatis misere obstricis fuisse eum insimulant, si rationalia et legitima ea sola iudicasset, quae mensurantur spatio minimo eorum, quae ad usum spectant, quamVis alia permulta non minus certa sint ac definita. Tempus igitur quoddam est irrationale non propterea, quod tempore primo sit incommensurabile, verum quia irrationale e8t, i. e. spatium proportione cum aliis intercedente certa non definitur, non excipit tempus primum, quantumcunque id esse statuitur. Quod autem in harmonica inter minimum spatium, quod spectat ad nsum et eius duplum duo alia spatia rationalia intersunt, in rhythmio non item, mirum non est, quoniam altera disciplina musica alteris utitur conditionibus. In harmonica enim ad intervallorum spatia accurate percipienda multum adiuvamur sonorum repetitione, in rhythmica veronum spatium idem quod antea sit redditum, non est exploratum. Accedit quod temporis unius perceptio nisi in complurium temporum accurata proportione non posita est, et quod aures multo facilius dignoscunt sonorum Varias qualitates τα- σεις quam quantitates χρονους). Itaque rationes notionesque

utriusque disciplinae musicae sunt communes, diversae conditiones ac res.

Denique qua inconstantia in notionibus adhibendis Aristoxenum egisse illi putant, cum in definitione intervallorum dixerit irrationalia differre σταραλλαττειν a rationalibus λογντινὶ διαστήματι, in alia autem operis parte unum idemque

73쪽

De irrationalitate studia rhythmica. 235

intervallum illud λογον, quod statuitur in παραλλαγῆ, quodammodo esse ρητον confessus sit Reperiendum autem est quidpiam, quo diluatur inconstantia illa, quae inesse videtur, ita ut doceatur, quae conditiones diversae accidant, ut ἄλογον possit esse ρητον. At inde tantum aberat, ut de altera re in altera capitis illius Aristoxene parte sermonem esse illi non

perspexerint. Quod sensisse videtur unus FeusAnerus, cum rationem ab

illis diversam ingressus negaret τους αριθμους loco nostro esse numeros mathematicos Aristox ed F., addit. V p. 64sqq.). Sed ingressus viam nec peregit nec, si voluisset, potuit. Notionem enim rhythmicae propriam, quam in ea voce latere suspicatus est, in omnibus fere rhythmicae locis inesse putavit, tamen ad harmonicam quoque, ut par erat, non rettulit. tque cum quae parum perspicue exposuerat, parum probabilia essent,

haud difficile a Caesare Zeitschr. f. d. Ait 1844, p. 19 sqq.) )

refutata et postea prorsus abiecta sunt. Id igitur ante omnia tenendum erit, in q/ κατα τους τ υναριθsιων 3 ιονον λογους ἐητ0 eam notionem inesse debere, quae

1 Is euasneri sententiam recte interpretatus esse mihi videtur ita, ut Feussnerus irrationalitatem non in rhythmo, sed in verbia inesse diceret. Volut syllabas verbi Ἀλλαδα, si dactylum efficiant, esse κατὰ την του ἐυθικου νύσινυητον, in choreum irrationalem, κατα του τοὐν αρ μον. λογ. ητον Ἀριθμον enim de rhythmi spatio et proportione tum potissimum usurpare Aristoxenum dicit Feussnerus p. 66), quoties sine rhythmi-zomeno, i. e. sine verbis, sed absolutum cogitaverit rhythmum; αριθμιον esse tanquam imaginem rhythmi, quemadmodum proportiones, quae tactibus nostris praeponantur pedum autem irrationalium forma naturales abesse a rhythmo suo, velut si choreus irrationalis expressus est dactylo vel spondeo, abest a rhythmo trochaico), quadrare autem in eum κατα τους τ υν αριθμιῶν λογους, cum subiectae sint proportioni rhythmi trochaici praestitutae vel μ). Contra ea Caesar suo iure monuit, et differentias rhythmi natura ortas easdem esse ac rhythmigomen sel. h. p. 270Μor. - 28, 19'.3; quapropter irrationalitatem in lex sola inesse non posse neque illam αριθμου significationem usu Aristoxene comprobari. Gravissimum autem argumentum omisit in harmonica enim ne cogitari quidem potest quicquam, quod respondeat cis κατα . . αρ μον λογ.ὐχ si quale in rhythmica usurpari opinatus est eussnerus. Dj0jij sui QOO JIC

74쪽

tam ad rhythmicam quam ad harmonicam pertinere possit. Atqui iam supra ostendimus in harmonica unius soni irrationalitate duo intervalla, quae eo sono dissecantur, fieri irrationalia, cum soni extremi maneant rationales. Item in rhythmis duo tempora irrationalia esse debere, quorum alterum augetur

tanto, quanto alterum minuitur, id postulari lege ea, quae de rhythmi aequabilitate statuitur. Itaque in utraque disciplina μεγέθη irrationalia singula sunt spatiis indefinitis, coniuneta vero spatio definito. Habemus igitur et in hac duplici irrationalitate spatium quoddam rationale, ad quod illud τὸ κατατους τῶν αριθμεῶν μονον λογους si τὸν pertinere aliquo modo putandum erit.

Ac novi aliquid altera capitis parte addere Aristoxenum verba ipsa declarant. Nam δε μὴ διαμαρτεῖν et similia tum

scripta Videmus, quoties praevenire vult errores obtrectatiο-ne8Ve, quae ex eis, quae antea dixerat, oriri posse sperat. Velut et harm. p. 66, 11 δε δὲ πρῶτον μεν τουτο αυτ μὴ αγνοεῖν, τι πολλοὶ fidi διήμαρτον πολαβοντες μας λέγειν,οτι ὁ τονος εἰς τρι η τέσσαρα σα διαιρουμενος μελ ρδεῖται; p. 78,14 οὐδε δ αγνοεὶν τι υ εστιν αυταρκες τὸ εἰρηsιένον προς τὸ ἐμμελῶς συγκεῖσθαι τα συστηματα ἐκ των διαστημά- τυ ν; apud Porphyr. p. 255 Wall. - 39, 20s. δεῖ ουν ενταυθαευλαβεὶθῆναι την πλανην καὶ την .... ταραχήν. In rhythmica

autem paulo ante p. 33, 19 R. de praecepto suo, quo pedem estu quattuor σημείοις constare negaverat, aliquid derogavit, cum per rhythmopoeiam pedem dividi posse concederet in partium numerum duplicem multiplicemve eius, quem pes κατὰ

την αυτου δυναμιν acciperet. Simile quoddam nostro loco

accidit Aperte enim ριηδ' ἐνταυθ' respicit illud, quod supra p. 33, 19W. dictum est, δεῖ μη διαμαρτεὶν In priore autem capitis parte loquitur de irrationalitate, quomodo se habeat in pedibus singulis ποδὶ κάστιο), in posteriore Vero, quomodo

statuatur ἐν τοὶς περ του ρυθμους. Quae quomodo differanthio exponere praematurum esse mihi Videtur. Verum redeamus ad τὸ κατὰ τους των ριθμων μονον λογους qτον.

Ac primum quidem id intellegitur ex notione opposita. De

75쪽

De irrationalitate studia rhythmica. 237

rationalitate enim, quatenus ad harmonicam spectat, dicitur το κατα μέρος ρητον. estphalius ille quidem, ut haberet

in harmonica, quod accurate responderet se κατα την του ρυθμου φυσιν ρηττ, pro κατα μέρος scripsit κατα μέλος, quod quidem idem sibi velle ac κατα την του μέλους φυσιν Frm. u. Lehrss. p. 214, aliac At cum in illa notione κατατην του ρυθμου φυσιν maximam Vim habeat φυσις, mirum esset, si in hae esset omissa ceterum Xpectaremus non καταιιέλος, verum quemadmodum εν τοῖς ρυθριοῖς v. 24 vel νρυθμεν v. 273, ita ἐν μέλει. Sed recte se habere illud καταμέρος vel inde liquet, quod postea repetitur Vox μέρος, cum de temporis rationalitate exponitur; nam τὰ is ρυθμου λαμ

eae temporis rhythmo subiecti partes, quae per rhythmigomenum non dividuntur γνωριμιυς in partes minores χρονοι ασυνθετοι), ut sunt syllabae in lexi cum autem Verba καταμερος non dicantur nisi partibus pluribus positis, τὰ καταμέρος ρητὸν respiciet eam temporum Vel intervallorum compositionem, in qua singula μερη, i. e. tempora vel intervalla

incomposita sunt ρητα, sive eius compositionis partem unamquamque Μερεσιν autem oppo8itos esse non tam τους τῶναριθμευν λογους quam τους αριθμους solos, indicat verborum ordo, quo μονον ad των ριθμων solum pertinet.

Iam ver compluribus locis ad Aristoxeni doctrinam spectantibus eis μὰ notio invenitur partibus opposita et e sensu usurpata, ut numerum mathematicum significare non possit.

Ac primum quidem in et harm. p. 76, 28 Μqd. p. 53in. b.):

αλλήλων πονται. raecepta dat de synechia siVe ιερι Ουεξῆς, de modulatione continua, quam scalam appellare consuevimus. Exempli causa maximus intervallorum numerus in dia-

76쪽

tessaron sunt tria, in diapente quattuor, duo in intervallis του δια τεσσαρων minoribus, unum in intervallis hemitonio minoribus. In ultimis Vero verbis, in codicibus sollicet scriptum est τι προειρηριένοι αριθειοὶ quod quin a Helbomi et ar-quardio recte emendatum sit, non dubium, idem αριθμος affirmatur habere partes sonis circumdatas, nempe intervalla. Ergo αριθμος hic significat non tam numerum, quo quot sint in toto partes, indicatur Angahl), quam totum ipsum ex partium vel inaequalium coniunctione spectum, quod dicimus summam. Contaminati sunt igitur a coniuncti una voce duo sensus, alter abstractus Zahi, Angahl), alter eonoretus Summe nobis esse videtur. nam nomini subicimus vim, quoties colligimus monadas inter se aequas συμβλητας καὶ διαφορους Aristot Metaph. 6. p. 1080, 20. 108 Lai), hanc, non modo

cum partes ut iniquas, ita genere cognatas copulamu inrisive re sive notione, sed etiam cum respicimus totum ex monadibus aequis compositum potius quam numerum Onadum. )Quae si sequemur, αριθμὸς erit summa intervallorum complurium in harmonida, temporum in rhythmica. Quaeritur quot et qualium Significationis illius exemplum praeter locum supra allatum in harmonio Aristoxenea inveni nullum. In rhythmio autem primum adeamus Aristidem. Apud quem scriptam Videmus vocem ριθμον alio sensu a numeri mathematici in rhythmicae parte ea, quae ad rhythmorum ηθος spectat lib. II p. 98 b. οἴ γε μὴν συνθετοι ρυθμοὶ et ταθητικώτεροι

τε εἰσι τε κατα το πλεiστον του ἐλων συγκεινται ρυλιους - ποδας, cf. Aristox. p. 35 25 K. ἐν νι τητι θεωρεῆσθαι,1 Summae vi ἀμβιχον usurpat Xenoph. Anab I 2 6. VII 8, 26:αριθμιος τῆς δου σταθμοὶ τρεῖς καὶ ἐνενήκοντα cf. πλῆθος του μυV4,4 χρονου πλῆθος VIII, 263, quamvis hos locos interpolatos με consentiant viri docti Polyb libri Lin. ὁ ριθμος τῆς λης πραγμα τεέας Aristot Μetaph. V l. p. 1088 10 ανθρωπος καὶ ἶππος καὶ θεὸς, ζφον ἴσως, καὶ ὁ ἀριθμὸς αυτων ἔστι φα es metaph. 3 26. p. 1021 29:το καθολου καὶ τ ολως λεγομ ενον οἷον ἀνθρωπον Ἀπον θεὸν, ἔτι πάντα ζψ,αὶ Item quod Plato ideas suas appellat ἀριθμους, non numeros, verum summas intellegi voluit Ar Μet. Μ r. p. 108ia 3bi.

77쪽

Do irrationalitate studia rhythmim. 239 καὶ πολυ το ταραχε Ἀδες ἐπιπαινοντες τεν μηδὲ τὸν ριθμὸν correxit Rossbach αρρυθμον codd.), ἐξ Ου συνεστασι τας αυτας εκάστοτε διατηρεὶν ταξεις, αλ υτ φιὲν αα μακρας αρχεσθαι

scit τον αριχιδνὶ, λήγειν δ' εἰς βραχεὶαν η ναντέως, καὶ Oτὲ μὲν areo θεσεως, τὸ δὲ ς τερως τὴν πιβολην τῆς περιοδουντομωθαι. Quo loco aperte dignoscuntur duae compositorum

pedum species, alteri enim ac plurimi κατα τὰ πλεῖστον ex iniquis pedibus compositi sunt, alteri ex aequis spatio. Α, quo hae quidem species huc attinet. Quae ut illustretur, conferenda sunt ea, quae in priore institutionis suae parte p. 37 Ηb. - 56, 13 sqq. R. de pedibus κατα περίοδον compositis in genere iambio Aristides prodidit. Unde quis est quin intellegat iambi et trochaei, quorum varia mixtione numeros ode-

casemos illos componit, commune spatium nuncupari αριθμον γWestphalius Fing. u. Lehrss. p. 197 vero ριθμὸν hic idem sibi velle oontendit quod μεγεθος, scit dodeoasemum; at quid ad θος uniuscuiusque ex duodecim illis, quos enumerat Aristides, pedibus dodeo emis attinet, num praeter eum alii eiusmodi pedes extens Neque enim hie duodecim illi pedes compositi inter se conseruntur, verum dicturus est auctor, quid singuli ex eis per se proprium habeant et ab incompositorum

rhythinorum natura abhorrens, unde oriatur ταραχq. Ut interpretationem suam tueatur estphalius, conseri τὸν συμπαντα

αριθμον Aristid. p. 41 b. - 61, 12 K.); at eo ipso, quod additur συμπας, et quod insta p. 61, 28 in hoo συμπαντιαριθμεν minores αριθμοὶ inesse dicuntur velut τριὰς et εατάς, declaratur αριθριος minora spatia comprehendere 'Ἀριθμὸς

igitur, qui in singulis et absolutis illis pedibus dodeo emis non

eosdem ordines τάξεις servare, sed modo trochaei, modo iambi speciem praebere affirmatur, est commune trochaei et iambi spatium uisemum sive trium morarum varie disposit rum summa. Ac nescio an spatium trigemum liceat appellare αριθμὸν τρέσημον ita etiam, si in duo tempora irrationalia dispertitur.

Supersedeo disserere de locis Aristidei p. 97 b. - 64,3 R. de generis iambio indole ac natura et p. 39 m. - 59,

78쪽

13 R. de choreis irrationalibu , in quibus vox αριθμὸς inVenitur; uterque enim locus luce egere potius mihi videtur quam lucem afferre aliis. Obiter affero locum in Ambrosiani p. 10 eil. ubi de proceleumatico: τινες δ' υτὸν καὶ εἰς ριθμὸν καλουσι, in quo latet vox ἰσαριθμος. Ita enim appellatum esse proceleus-maticum, quod eandem morarum summam in ars atque in thesi habet, probabile est. Sed redeamus ad Aristoxenum Maxime laborabant interpretes in loco, qui est de pedum differentia κατα διαιρεσιν. Est autem p. 298 Hor. - 35 26s. διαιρέσει δὲ διαφέρουσι

Quo in loco ριθμὸν de numero eo, quo, quot μέρη insint in universo spatio varie diviso, indicatur, usurpatum esse ratio indueti sunt viri docti Caesar p. 111 Resiph Rh. p. 169ι ut θάτερα non ad utramque, sed ad unum tantum spectare consentirent, in quo partium numerus aequus, spatia iniqua essent. Nam si ex duobus eiusdem spatii pedibus alter in duas, alter in tres partes dividatur, partes in utroque aequas esse nullo modo cogitari posse. At si unum tantum spectasset musicus, multo brevius ac luculentius eloqui non modo ei licuit, Verum etiam, ut in definitione, portuit. Accedit quod tum debuit dicere θάτερον. Nam pluralis θάτερα ita adhiberi non potuit, ut duarum rerum condicionumve statutarum altera plane excluderetur.' Quae eum ita sint, facere non poterimus, quin locum illum ad tres diaeresis species pertinere existimemus:

l Nam quamvis grammatico quodam auctore schol. Soph. El. 34b το θάτερα ἀντὶ του θάτερον ἀττικῶς dicatur, tamen ipse locus ille S phocleus et alii multi docent usum esse talem, ut pluralis θατερα οὐδε- τερα, μηδετερα semper pertineat ad duas res, quarum modo haec modo illa fieri potest, sed utra fiat in medio relinquitur, nusquam vero unam certam quandam rem ita spectat, ut simul alteram nullo pacto complectatur, sed excludat. Itaque particulas disiunctiva ῆ eo pertinere necesse est, velut lato Phileb. p. 43 Ε το δὲ μηδετερα τουτων scit. ν,εσθ' ου θάτερα γενοιτ α, χρυσὸς η ἀργυρος Crit p. 52 A: ἐφιεντων

79쪽

De irrationalitate studia rhythmica. 241Oταν το αυτ μέγεθος διαιρε' εἰς μέρη

1. ανισα κατα τε τον αριθμον καὶ τα μεγέθη, 2. νισα μὲν κατα τον αριθμον, σα δὲ κατα τα μεγέθη, 3. ανισα μὲν κατα τα μεγέθnq, ἴσα δὲ κατα τον αριθμον.

Si igitur duo tempora alterius pedis eandem habent summam, quam duo ab illis diversa in pede altero, αριθμὰς erit aequus in quo inerit tertia diversae diaeresis species velut si

orριθμὸς τετράσημος in altero pede dividitur in monosemum et trigemum χρόνον συνθετον, in altero autem in disemos duos. Quod si invenitur in pede omposito, inde in variam diaeresin, si in simplici accideret, ad διαφορα κατα γένος spectare putandum est. Trigemus autem ριθμὸς diversas divisiones non admittit nisi cum dividitur modo in monogemum et diseruum, modo in duo irrationalia tempora, quorum alterum monosem maius, alterum disem minus est eodem spatio. Nam uisem αριθμου divisio in partes ut in utroque pede aequas, monosemum et disemum, ita in altero pede aliter collo-

δυεῖν θατερα et πείθειν ημα ἡ ποιεῖν, τουτων ουδετερα ποιεῖ Theaet.

p. 187 B. Lem. VIII p. 84 D; pin. p. 983 Ε. Cum vero duarum rerum altera tantum respicitur, θάτερον dici necesse est, velut Aesch. Prom. 867; μοι δὲ θατερον βουλήσεται, κλυειν αναλ ις κἀλλον ἡ μιαι νονος, nisi forte in ea ipsa vel per se inest plurale quoddam, velut Soph. Phil. 503: παθεῖν ριὲν - παθεῖν δὲ θάτερα - κακά, maxime in locutionibus, quas ad loca pertinent, cum praepositione coniunctis Xen Heli. ULI, IV 30: ἐπὶ θάτερα του ποταριου ab illa parte Thuc. I 87 ἐς τα ἐπὶ θάτερα, VIIII ἐκ του ἐπὶ θάτερα, Plat. Prol. p. 315 A: ἐκ του ἐπὶ θάτερα ἐκ του ἐπὶ θάτερα, Phileb. p. iba: τοτε μὰν ἐπὶ θάτερα - τοτε δὲ πάλιν. Qui pluralis aeque explicandus erit Rc qui est in ταώνω, τα κάτω, similibus, do una regione dietis. Atque ipse quidem Aristoxenus, eum

Huralem posset adhibere, tamen singularem numerum plerumque praetulit: et harm. p. 46, 10 ουδετερον δὲ τουτων δε ες ἐστιW υτ γαρ Ουτε p. 78, 23 δεῖ ἐσομενοι δυοῖν θάτερον πάρχειν, I . . . . ἐ;84, 18 δεῖ δ' ἔτερον ποτερον πάρχειν scit aut quartum sonum δια τεσσάρων concinere, aut quintum δια πεντε de eisdem condicionibus p. 83, 17: δεῖ δ' ἔτερον κτλ. p. 92, 22 μηδετερον δὲ τουτων συμφαίνοντος, p. 94,3 τουτων δ' ουδέτερον θνεται de synaphe et disgeuxi p. 84, 13 ἀναπικαῖον ἔτερον ποτερον συμφαινειν τοῖς ἐρῆς τετραχορδοις. Semel tantum usus est plurali p. 78, 12: ν δ αν μηδετερα τουτων συμβαινς.Dj0jij sui QOO JIC

80쪽

242 Hugora alaeatas cadere videtur aut in διαφορa κατα σχMIa aut κατ'

Alteram autem variae diaeresis species, si Aristidem sequimur, ea cogitanda est, in qua spatium pedis compositi idem in pedes simplices spatio diversos dividitur, velut si dodeo emum spatium accipit modo tetrasemos pedes sive αριθμους tres, modo trigemos quattuor, tamen utrimque eadem tempora incomposita inesse poterunt, velut disema quaterna et mono-

xeni ipsius fuerit sententia, dubium est; αριθμὸς enim summa est non temporum quorumlibet vicinorum, Verum certorum quorundam, atque certa quadam notione technica adhibita esse putanda est Ρorro in dubio est, quomodo differat haec altera diversae diaeresis species a differentia κατα σχημα, elut ambigitur utrum Dygia iambica a choriambo, trochaio ab ionicis differat διαιρέσει an σχήματι. Sed eas quaestiones nunc in medio relinquamus. Neque enim trium differentiarum podi-

earum, quae dicuntur κατα διαιρεσιν, κατ ni μα, κατ' ντέθεσιν, quae omnes de eodem temporis spatio varie disposito sunt, per se quamque licet absolvere longiusque abest a proposito de omnibus tribus accuratius disserere', neque in usui Tum definitam esse alicubi ab Aristoxen α ριθμου notionem exigimus. Cuius definitionis vestigia inesse putes in praecepto obscuro apud Psellum Di 0 πὰς ο διαιρουμενος εἰς πλεlω αριθριὸν καὶ εἰς ἐλάττω διαι- ρειται. Sed mitis in ea inquirere. 2 Tamen quae iam nunc affirmari liceat, breviter exponam. Indifferentia κατα σχῆμα valet ea quoque definitio, quae in harmonica profertur p. 108, 34Μqd. γίγνεται ἡ κατα εἶδος et κατα πῆμια διαφοραὶ δ οταν του αυτου μεγέθους ἐκ των αυτῶν ἀσ-θέτων συγκειμμου μεγέθει καὶ ριθμαῆ et τάξις αυτων ἀλλοίωσιν λάβοῦ, et exempla ibi prolata docent spectare in rhythmica σχηματος dishrentiam eo, quod metrici dicunt ἐπιπλοκην μέτρων. Itaque eo pertinebit velut iambi et trochaei, anapaesti et dactyli differentia de pedibus autem compositis non constat. Dactyli vero et anapaesti differentia, quam cadere in διαφοραν κατ' ἀντLθεσιν temere opinati sunt, definitione ἀντιθέσεως Aristoxenea non excipitur. Quod tum alii aliter exe me studebant Reil. Jahrbb. f. Phil. 1862 p. 349; 86 p. 653 Caesar ibid. 1863 p. 183, Wostphalius vero, ut tamen eo referre posset, definitioni nec suspectae nec corruptae rim attulit