장음표시 사용
161쪽
minem neeessitet . aut eui resisti non possit; eum absque ejusmodi motione necessitante optime explicari possit emeacia gratiae , ut sequente Controversia expendemus.
CXXXIlI. Cornelius Iansenius Ipreaesis ubique se re partitionem illam auxilii quo et sine quo non obtri dit , et septuagies supra centies diserimen duplicis illius adjutorii in Libro de Corrept. et Gratia commemorati inculcat. Quapropter Lib. do Gratia primi hominis et A gelorum, Cap. XVII. scribit. listinctionem auxilii quo. et liue quo non , esse clapem, qua aditus in s Uta ejus c S. Augustini veritur ; et sine qua qui ea molitur ingredi, peliat caecus palpabit in meridie: esse filum, sine quo e labyrintho scriptorum ejus exitus non insenitur. Nimirum duplex adjutorium illud quo et sine quo non , de quo Augu4tinus primum in comm
morato opusculo, nee copiose admodum disputavit, in .hane spem Ians nium induxit, ut erederet, artificio adjutorii quo et sine quo non , errores suos lacile se posse tueri. id est, pro stata nuturae infirmae non aliam dari gratiam , nisi efficacem : sufficientem autem, quae vinre , proprie et sempor ad aetum persectum sufficiens sit, nullam omnino esse. Item talem osso efficacem gratiam , ut humana soluntas nequeat illi vero et proprie resiste e. At si bona fide egisset Jansenias , remque paula alte i ius considerasset, sacile advertisset divisionem illam a xilii quo et sine quo non , clavem non Se , qua uuivo
su Augia lini do libero arbitrio et divina gratia doctrina reseratur. Quod sto ostendimus.
CXXXIV. Augasticius libra; illum do Correptino et Gratia scripsit accio sese MI , nimii am gaiadeci annis postquam bellum Pelagianis intulerat, quibuscαια
Ginio re coepit anno .ia , ςditis libris tribus de Fucin
162쪽
DE REPUDIABILI MOTIONE GRATIAE. sto rum meritis et remissione : octo vero annis postquam Pelagianum bellum confectum est, quod contigit A. 4i8, quando toto Christiano orbe , rasimo Pontifice MuxLmo, Pelagiani damnati sunt. Itaque quaero a Jansenio,
quaenam causa saerit, eur S. Angustinus quindecim au- nos occlusam in arcula sacra doctrinae suae occultavexit singularem clavem illam, maxime neeessariam adaperiendum aditum ad eIausum aurarium divinae gratiae:
totidemque annos, id est , quindecim, admirabile filum illud eonvolutum in glaimum non explicaverit, sine quo, ut verbis Iansenti utar , o Iabyrintho scriptorum A gustini nemo exitum poterat inveuire 3 Atqui clavis illa. illud filam, servento cum Pelagianis de divina gratia
certamine , quam maxime opportunae erant, quini ramo necessaria, ut ex Augustiniana area depromerentar: minus vero utilia, vel potius intempestiva, fusis iam dudum fugatisque divinae gratiae hostibus Pelagianis. Dbeendum igitur erit, Iansenio authore, qaando maxime necesse erat, ut clavis illa et illud filum depromerentur, tum ea vel ignoraςse Augustinum, vel Oectata se. Cum autem minas sueto opus erat, tam primum ea deprompsisse Λaga linam. Sed multo otiam mirabilius est, quonam mo lo tot Romani Pontifices, Ianoeentius, Zosimus , Bonitaeing, Coelestinus, tot frequentissima Episcoporum Concilia habita tu causa Pelagiana , sine illa elaxe filoque illo potuerint Pelagianam haer
sin, quae ad divinam gratiam potissimum portinebat, Ognoscere, refellere, consulare, damnare. Certum exploratumque est Romanos Pontifices, es Episcopos Asrieanos in serendo iudicio de hieresi Pelagiana S. Augustini contra Pelagiano scripta consuluisse. At opuSeulum de correptione ut Gratia , in quo illa clavis filum,
163쪽
,6o ARTICULUS I. CONTROVERSIA ILque illud primum apparuit, nondum, non dico Augustinus ediderat, sed ne cogitaverat quidem. Itaque sine illa clave filoque illo , si Iansenio fides habenda est , necesse erat , ut Romani Pontifices, A Dieanique Praesules in pelagiano i adicio cel caeci pa arent in meridie , et e labyrIntho scr*torum Augustini numquam Haberentur. Qui igitur fieri potuit, ut in meridie ca ci palpantes, et in labyrinto gressu erratico titubantes , haeresin Pelagianam oppresserint 7 Vide Laurentium A, 'ticotium Summae Augustinianae Parte V. Quaest. II. Artic II. CXXXV. Dices II. Quamvis Augustinus Ioeo et t.
Ioquatur de perseverantia, per adiutorium quo, tamen non intelligit ipsam sormalem perseverantiam, Sive conjunctionem mortis cum stata gratiae sed causam illius efficientem , nimirum gratiam actualem , quae ipsam perseverandi voluntatem certo et efficaciter in ipsis praedestinatis operatur. Ergo. Ρ. A. Perseverantia formalis non est proprie adiutorium. Ergo de illa S. Doctor nota loquitur. R. N. A. Quod Augustinus per adiutorium quo praedestinatis concessum intelligat ipsam Drmalem perseverantiam patet I. ex v erbis Augustini cit. Cap. x II. Sanctis in regnum Dei per gratium Dei praedestinatis tale adjutorium perseperantiae
datur , ut eis perseuerantia ipsa donetur : non sol imul sIne isto dono perseperantes esse non POSSint, Uerum etiam ut per hoc dυnum non nisi persevera utes sint. Et Lib. de Dono Perseverantiae, Cap. VI. fusius explicans ea, quae in Lib. de Corrept. et Gratia de perseverantia scrip erat, ali: De illa enim perseuerantia loquimur , qua Perseveratur usque in siti m : quae si
data eSt, perseverarum est usque in sinem; at autem
164쪽
DE REPEmABILI MOTIONE GRATIAE. 161'Mn est persederatum usque in finem, non.est data. II. Quia S. Doctor Lib. de corrept. et Gratia, cap. XII. adjutorium quo electis congessum ad Perseverandum comparat beatitudini formali: At uero beatitudo quam non habet homo, cum data fuerit, continuo At beatus. Adjutorium est enim non solum sine quo
non si , serum etiam quo At propter quod datur. Qua propter hoc alutorium et quo It est, et sinaquo non At: quia et si data fuerit homini beatitudo .
continuo It beatus , et si data numquam fuerit, numquam erit. Ergo quemadmodum beatitudo forma est, qua fit, et sine qua non fit homo formaliter heatus: ita perseverantiae adjutorium quo ea forma est j qua fit, et sine qua praedestinatus non sit formaliter perseverans in fine. Ad probat. T. A. N. C. Neque beat, ludo formalis proprie ae stricte loquendo est adiuto rium; et tamen S. Augustino placuit eam sie vacare. Formalem itaque perseverantiam , seu conjunctionem mortis cum statu gratiae adiutorium vocat Augustinus, quia est medium, quo Deus electos efficit formaliter perseverantes. Unde S. Doctor adjutorium sumit pro
eo , quo aliquid sit, sive efficienter, sive forma
CXXXVI. Dices III. S. Augustinus Lib. de Comrept. et Gratia, cap. XI. docet, quod in stata naturae innocentis perseverantia fuisset meritoria : in flain tu naturae lapsae vero sit donum gratuitum, nullatenus meritorium. Ait enim: Nunc autem per Peccarum yerssito bono merito- in his qui liberantur Iactum est donum gratiae , quae merces meriti futura erat. Atqia, hujus nulla ratio dari potest, nisi quia gratia primo homini collata libertatem indisserentiae non lae
165쪽
sit, gratia vero praedestinatis concessa necessitatem comseutiendi inducit. Ergo. R. I. Si argamentatio legit ma est, Ianseniaci admittere debebunt, nulla in hae prostidentia dari merita homi uis, eoquod absque gratia irrepudiabili, juxta ipsos, nullam opus honum
exerceri valeat. R. II' C. M. intellectam de Perseveran- ti a finali complete sumpta. Et N. m. In statu innocentiae , quo ho mo morti obnoxius non erat, Perseveraneia finalis eonstitebat 'in aliquo ae tu hono Iibero , quo posito homo beatitudinem statim assequi poterat. At vero in statu naturae lapsae finalis Perseverantia completa non consistit tantam in actu voluntatis , sed in ipsa morte in statu gratiae obita, quae donum est gratuitum . pendens a solo Deo. Isine quamvis homo
Ithere eonsentiencio gratiae coelestem gloriam vere mereatur ; mortem tamen ipsam subeundo, a Deo in illis eircumstantiis immissam , de se, et praescindendo abaetibus virtutum qui occasione mortis elici solent, nihil meretur, quia mors est independens a voIuntato hominis. Igitur perseverantia final is complete sumpta , prout dicit mortem tu statu gratiae , meritoria non est in statu naturae lapsae , non ob irrepudiabilem gratiae naturam , sed ob mortis a Deo , quando illi li-huerit , immittendae necessitatem
CXXXVII. Dices Im S. Doetor in eodem libro
de corrept. et Gratia, Cap. XII. asserit, Adam uiri peccando amisisse mi ritu , de quibus gloriari potuisset in statu innocentiae; ideoquo praedestinatos in statu naturae lapsae non de meritis suis , sed tantum de gratia liberantis gloriari posse. Ergo putavit Augustinus Adamum peccando amisisso libertatem cum grtitia rup
Habili determinandi se ad bonum: adeoque elaetos iu
166쪽
DE REPUDIABILI MODO ME GRATIAE. 16sdigere ad id gratia noeessitante. R. N. C. Augustinus
vult tantum in utroque quidem statu , tam invocentis naturae quam lapsae , opera bona fuisse simul merita hominis et dona gratiae: cum etiam Adamus in statu naturae innocentis iudiguerit supernaturali illustratione , qua excitaretur ad salutariter operandam : verum tamen ita statu naturae lapsae merita hominis potioriit re dona gratiae esse, quam in statu naturae tun eentis ; quia Adamus oreatus a Deo fuerat in statu gratiae sanctificantis, ratione cujus jus habebat ad glo- ιriam, quae gratias actuales conferri exigebat; Praeterea voluntas ipsius, utpote recta et sana, non indige- Blit gratia sanante et corroborante volantatem. At vero in stata naturae lapsae homines in peccatis nusean
tur , indigni omni divino heneficio, atque effraenatae
concupiscentiae obnoxii, ideoque ob contractam volum
talis infirmitatem potentiori gratiae auxilio indigent. XXXVIII. Objicitur V. Infirmitas nostri argu inenti. Quamvis gratia sit irrepudiabilis , cono iliari tamen potest eum libero arbitrio. Ergo ex hoc capite sententia Iansenti non est rejicienda. P. A. Gratia excitans, seu inspiratio divina durans per minutum , qaod ex pluribus instantibas Momyonitur, in muricet instam ii determinata relinquit homini plenam libertatem consentiendi vel dissentiendi, nee nisi pro aliquo iu- stanti indeterminato insuperabilem inducit consentiendi
necessitatem. Atqui haeo vaga necessitas conciliari potest eam lihero arbitrio. Ergo. P.M. Iuxta Ρatres, ab quo ipsos Bootores Catholicos homo vagam habet atque indeterminatam necessitatem quandoque labendi in aliquod veniale Peccatum , salva quam a Deo. astoepit Ii-hertate. Ergo si vaga illa necessitas quandoque delim
167쪽
,M ARTICULUS I. CONTROVERSIA II. einendi conciliari potest cum libero arbkrio , conciliari
etiam poterit cum illo vaga necessitas in aliquo instam i indeterminate sumpto consentiendi gratiae. R. N. A. Ad probat. R. I. N. M., quae nec ex Scriptura , neque ex Patribus , aut ratione Theologica probari petest: quamque nec Calvinus, nee Iansenius in suis principiis admittere possunt, cum indisserentiam aetivam per peccatum originale penitus esse sublatam doceant. R. II. Nego etiam minorem. Ad hujus probat. c. A. N. c. Disparitas inter utramque necessitatem est datissima. Nam I. necessitas labendi quandoque in veniale peccatum subreptilium , est moralis tantum , eum non 'adimat homini potentiam physicam non Iahendi ; secus homo absque culpa sua necessitaretur ac veniale peccatum : contra vero necessitas illa in aliquo instanti indoterminato consentiendi gratiae , non moralis , sed omnino physica foret, ab homino insuperabietis, atque insallibiliter conneXa eum zonSensu, quem
Deus ejusmodi gratiam conserendo infallibiliter praevia deret , et obtineret. II. Moralis nee essitas in aliquod subreptilium peccatum labundi est ipsi homini valdontilis ad poenitentiam, demissionem animi , ae diffidentiam de propriis viribus; neqae thominem exponit
manifesto aeternae damnationis. periculo. At vero, cum
ob paritatem rationis in systemate hoe admitti debeat,n concupisgentia pariter, quando illa viribus gratiam superat, hominem necessitari ad consensum tu instam ii aliquo quoad nos indeterminato ; negessitas haestvaga si tamen vaga dicenda est, cum sit in sedeterminata , et vaga tantum respectu instantis A.
vel B. γ homini esset maxime noxia, quem insam
168쪽
DE MPUDIABILI MNIONE GRATIAE. imi verahi liter et in leclinabiliter determinaret ad pone clam aliquam actionem aeternis cruciatibus dignam. XXXIX. Objieitur VI. Pelagianismus. Pelagi vi non alia de causa haeretici fuere, atque ab Augustino impugnati sunt, nisi quia admiserunt gratiae interiori posse resisti. Ergo adiutorium gratiae juxta .
Augustinum est necessitans et irrepudiabile. P. A. Pelagiani agnoscebant veram et interiorem gratiam, non tantum illustrationis in mente, sed etiam piae motionis: in voluntate et actione. Ergo non alia fuit Augustini
cum illis contentio, nisi de gratia irrepudiabili et
necessitante. B. N. A, cujus salsitas exJplurimis A gustini locis invicte ostenditur quibus contra Pelagianos agens , et necessitatem divinae gratias, et liberum
arbitrium ab omni in impedibili necessitate immune propugnat. Vide dicta Tomo IV. Num. CCCLIX. CCLXXVIII. CDXLVII. et seq. Ad probat. N. A. ι
Pelagius praeter externam gratiam legis et doctrinae , atque exemplorum Christi, admisit tantum gratiam im ternam illustrationis, sive intellectus, sed duplici er- , rore corruptam, Primus erat , quod diceret, illam non esse simpliciter necessariam , sed dari tantum ad lacilius operandum e alter , quod Dontenderet internam illustrationis gratiam meritis naturalibus obtineri, id est , oratione, desiderio bene vivendi viribus solitas
naturae elicito , ac bona , voluntate. At vero existe ullam , ae praecipue necessitatem gratiae volunta tis et actionis , qua voluntas institatur , corrobo .ratur et adjuvatur ad actus Eupernaturales verae Pie-.tatis, et qua ipsa salutaris actio ponitur, constanteenegavit. .
169쪽
,66 ARTIc LUS I. CONTROVERSIA II. . CXL. Proh. assertio haeo I. Mileuitauum, verius Carthaginense A. 4 IS errorem Pelagianorum circa gratiae necessitatem Can. V. his verbis damnavit: Item quisquis dixerit, eamdem gratiam Dei per Jesum Chrissitim Dominum nostrum propter hoc tantum nos a jupare ad non Peccandum , quia Per ipsam nobis re-νelatur et aperitur inte. ligentia mandatorum , ut sciamus quid aρ etere. et quid pitare debeamus, non a rem per illam nobis praestari , ut quod faciendum cognooerimus, etiam Iacere diligamus, atque Malea mus, anathema sit. II. Authoritate S. Augustini, qui certe Pelagianorum errores cognitos et perspLctos habuit.
Lib. do Gratia Christi, Cap. XLI. scribit de Pelagio S. Doctor : In his etiam quatuor libris, quos de t hero arbitrio scripserat Pelagius, quaecumque Progratia uidetur dicere, qua iuνamur , ut declinemus a malo bonumque faciamus , ita dicit, ut nullo modo axerborum ambiguitate discedat, Otiam diseipulis sic possit ex 'Onere, ut nullum auxilium gratiae credant , qua naturae Possibilitas adyuuetur, nisi in - lege atque doctrina e ita ut ipsas quoque orationes, ut in scr*tis suis aρertissime a irmat, ad nihil aliud adhibendas opinetur , hisi ut nobis doctrina etiam disina repetatisne vertatur, non ut adjusetur mens hominis , ut id quod faciendum esse didicerit, etiam dilectione et victione perficiat. Ab illo enim suo maniyestissimo dος mate non recedit omnino , ubi tria illa constituit, yossibilitatem , uoluntatem , actionem r et solam possibilitatem dicit diuino adjuvari semper auxilio; polunt tem autem et actionem nullo Dei adjutorio existimat indigere. Et cap. XLVII. Si ergo consenserit nobis,
non solam po34ibilitatem in homine, etiamat nec pe-
170쪽
DE REPUDIABILI MOTIONE GRATIAE. xlari, nec agat bene, sed imam quoque voluntatem et actionem . id est, ut bene uelimus et bene agamus, quae non sunt in homine . nisi quando bene pult et bene agit: Si, ut dixi, consenserit, etiam ipsam poluntatem et actionem diuinitus adjuςari, ut sine illo adjutorio nihil bene pelimus et agamus, eamque esse gratiam Dei per Iesum Christum Dominum nostrum, in qua T's Sua, non nostra iustitia iustos facit, uo ea sit umnostra iustitia . quae nobis ab illo est; nihil de adjutorio gratiae Dei, quantum arbitror, inter nos conir sersiae relinquetur. Cap. XXXIV. Nec alicubi potui reperire, hanc eum c Pelagium gratiam confiteri, qua
non solum possibilitas naturai s uoluntatis et actionis, quam dicit nos habere etiamsi nec Molumus nec agimus bonum , sed ipsa etiam obluntas et actio subministriatione Sancti Spiritus adjuoatur. C p. XXVI. Gratiam Dei , qua eharitas Dei QPunssitur in cordibus
nostris per Diritum Sanctum, qui datus est nobis, 1ic confleatur, qui pult peraciter co teri , ut omniano nihil boni sine illa, quod ad pietatem pertinet ceramque iustinam, feri posse non dubitet. Non quomodo iste Pelagius qui cum dicit propterea dari gratiam . ut quod a Deo praecipitur, facilius imAleatur , quid de illa sentiat , satis ostendit; scilicet, quod etiam sine illa, etsi minus facite, feri tamen quod diuinitus praecipitur potest. Ex his Augustini testim
ni is manifestum redditur, contentionem Catholicorum cum Pelagianis non suisse de gratia necessit ante , a que irrepudiabili , sed de adjutorio immediato ax parte intellectus et voluntatis, adeo ut mirandum sit, qua fronte Iassenius , qui in Augustini lectione aetate inae eontrivisse gloriatur, contra tam aperta et degre to-