장음표시 사용
181쪽
nianas est CCXXV, scribit : Deinde paresaeias γ qu
modo μer istam Pra Perantem et cooperantem gratiam liberum non impediatur arbitrium. Ergo lis cum Semipelagianis erat de gratia necessitanto : evidens est
enim, quod gratia, cui resisti potest, libertati non obsit. IlI. Augustinus contra illos contendit initium fidei et salutis esse donum Dei. Atqui non esset donum Dei , si fieret ex gratia repudiabili. Ergo. IV. Semipelagiani tantum negarunt, fidem ea praeveniri gratia, quae humanam sibi subjicit voluntatem. Sed gratia quae hum nam sibi subjicit voluntatem , alia esse non potest quam
L. R. N. A. Ad I. prob. c. M. N. m. Enimvero de Catholica religione Pessime mereretur, qui diueret , haereticos, quando veritatem catholicam impα-gnant , solidum habere fundamentum in Scripturis, P tribus , aut ratione. Quis enim noscit, stramineas ple-Tumque ab haereticis rationes asserri, quas illi pro so- Iidis ae genuinis venditant, sola ad id eos impellenta
pertinacia 3 Semipelagiani id equidein objicerunt Augustinianae doctrinae , quia eam minus assequebantur:
mique ictum declinarent, a quo iugulum erroris sui peti cernebant. At frustra prorsus et imperite Augustini doetrinam tamquam laesae libertatis ream in ias u gabant. Quamvis enim gratia praeveniens εt gratuita sit, et ad salutariter operandum necessaria; eum lameo illi
resisti queat V humanam libestatem non adimit , sodPerficit, canaque ad agendum expeditam rei id it. Quisquis audet dicere, inquit Augustinus adversus Semi- Pelagianos, Lib. de Praedestin. SS. Cap. V. Habeo ex me ipso Adem, non ergo ac Pi: Profecto contradicit huic opertissimae ueritati: non quia credere sel non
182쪽
DE REPUDIABILI MOTI0NE GRAUAE. anaeredere non est in arbitrio uoluntatis humanae, sed in. electis Prauaratur voluntas a Domino. Quibus ver- his S. Doetor declarat, a gratia nullam voluntati ne e sitatem inserri. Λd II. c. A. N. C. Gratia , licet de se repudiabilis, insallibiliter tamen effectum producens ad quem datur, et omnino gratuita, a peritissimis etiam Theologis nostro tempore non nisi magno labore , studio atque industria cum libero arbitrio conciliatur, ut quotidianae ostendunt lites inter ipsos Doctores Catholi- os. Ergo merito S. Prosper Augustinum rogavit, ut
difficultatem hanc sexpedire. Quod si vero Augastinus irrepudiabilem atque irresisti hilem esse glatiam illam docuisset , Prosper nodi huius solutionem ab Augustino
minime postulasset, cum in omnium gentium ae nati num vocabulariis, praeterquam in Iausentano , voces idem sonent, gratia necessitans , et liberum arbitrium Perimens. Ad III. C. M. N. m. Initium fidei et sali tis est puram donum Dei, quia fit ex gratia gratuito Prorsus Oollata, quamvis do se repudiabili: nequo iapartem hujus venit liberum arbitrium; quia volant qnon libere cooperatur productioni gratiae, sed necessitatur ad production in motus in deliberati, amoris vel desiderii, timoris aut sugaer actus vero salutaris, quatiouum incipimus aut perficimus, est simul donum Dei et meritum nostrum. Donum Dei; quia Deus grat ii
to voluntatem Praevenit et adiuvat gratia, non nμe s sita uis, sed repudiabili: meritum nostrum, quia vo-
Iunias libere cooperatur gratiae , ita ut illi resistere posset, si vellet. A l IV. R. C. M. N. m. Gratia de se repudiabilis humauam sibi subiicit voluntatem, non tit leti lo aut ligaulo sed expeditam relinquenio adtivam voluntatis tulisserentiam; gaia voluntatem ita moves,
183쪽
1M ARTICULUS I. CONTROVERSII III. qu0modo aptum est ut ab ea, quamvis indisserenis, consensum obtineat. Ex eo autem , quos voluntas resistero possit gratiae, inferri nequit, gratiam voluntati esse subiectam: quia gratia se habet ad voluntatem, si-Cut movens ad motum , et ut causa superior et principalis ad inferiorem et iustrumentalem ; nisi velis etiamao debeas pari iure dioere, non voluntatem sanae rati ni , sed sanam rationem 'voluntati subiectam csse, e
quod voluntas possit pro arbitrio facere vel non facere id , quod suciendum esse sana ratio dictat. Vide hac de re plura apud Laurentium Atticolium Summae Augustinianae, Parte V. Quaest. I. Art. VIII. IX. X Ja- talem Alexandrum Di sertat. 1V. in Hist. Eccles. Sae- euli V. Aniolae in Tract. do Gratia cap I Art. IV. et V. Tournely in Traul. de Gratia, Parte I etc.
sc UOLASTICA. AN GRATIA EFFICAX NATURA SUA INFALLIBILEM ET ESSENTlALEM CONNEXIONEM HABEAT cUM ACTU SALUTARI Τ
raesens controversia isset reo Scholastica nuncupat P, quia fulva fide a Catholicis Doctoribus disputatur, num iustilli bilis haec convexio cum actu salutari de se atque ex nutara qua gratiae sessivagi coipetat, aci tantum ratione Scientiae mediae, quae ipsi gratiae est aliquid mero uiarius ura. Eluideri aligat opiuioaavi Soliolae
184쪽
DE COGET. GRAUAE CUM ACTUS SALUT. 13a suae iusto tenaciores, Suam inter fidei afficulos sero δoppositam vero Societatis doctrinam tantum non intenerrores recensent. At frustra sunt; in famosa enim causa de Auxiliis divinae gratiae anno 16o6. die XX VIII .
Augusti, decreto Pauli V. cautum est, ut Molinaci doctrina de concordia liberi arbitrii eum donis gratiae divinae, Congregationibus XLVII. in Romano .tribunoli proba examinata, indomnis persistat, atque utriusque lamiliae sententia , Thomistarum nempe et Societatis , in scholis Catholicis tuto et impune doceatur ; idque sine damnatione alterius partis , doneo aliud a Sancta Sede decernatur. Ad finem prioris saeculi Lovanienses non nulli Theologi Romam ablegarunt Ioannem Li-hertum Hennebel ad Innocentium AIs, rogautes, ut Pontifex declarare dignaretur, doetriuam de gratia Perse et intritasece cingaei, et de praedestinatione ante praevisa merita, nullis hactenus decretis Apostolicis damnatam et enervatam fuisse, eamque Proinde posse teneri, quousque Sancta Sedes aliter statuerit. At Pontifex id declarare recusavit; non quod doctrina gratiae per se effieacis eo sensu, quo in Catholicis scholis defenditar,u Inquam re ipsa decretis Apostolicis proWripta fuerit; se lquia de hoc argumento silentium servare Ionge satius sibi osse iudicavit In noeentias. Hoc unum itaqu8 rescripsit ad Lovanienses: Qua in re oesti am erga S. Petri Cuthedram obserpantium et reo 'rentiam Summostere collaudamus. Verum quia , ut S. Coelestinus ad El
scopos Galliae rescripsit, yrofundiores di icilioresque
partes incurrentium in materia diuinae gratiae quae- tionum . quas latius pertractarunt. qui haereticis re-εliterunt , sicut risu audemus contemnere, ita non ne
185쪽
ARTI GLUS I. CONTROVERSIA III. ina LII. Et qαamvis adversarii Brevi Benedicti XIII. glorientur , quo dilaudatur Thomisticae seholae studium ;nihil tamen exinde nobis decedit, cum Scholae nostractdoctrina pari authoritate commendata fuerit a Benedi- oti XIII. Successore, nimirum Clemente XII. Acino
1 33. die II. Octobris in Brevi, cuius initium , stolicae prouidentiae, in quo ita loquitur Pontifex:
mentem eorumdem Praedecessorum nostrorum compertam habentes , nolumus aut Fer nostras , aut per ipsorum laudes Thomisticae Scholae relatas , quas iterato nostro judicio con robamus et confirmamus, quidquam esse detractum caeteris Catholicis Scholis . diuersa ab eadem in explicanda diuinae gratiae ei cacia sentientibus, quarum etiam erga hane Sanctam Sedem praeclara sunt merita. quo minus sententias ea de re tueri pergant, quas hactenus palam et libere ubique, etiam in almae Urbis luce docuerunt, et prom- gnarunt. Caeterum quamvis praesens quaestio, utpotemere Scholastica , ad Speculativam potius Theologiam , quam Polemicam , pleno iure pertineat, hic tamen a n his omnino praetermitti non potuit : tum quod absque illa totum syςtema de Gratia Christi Redemptoris satis involutum sit: tum quod permultae objectiones ad impugnanda alia dogmata satis commode transferri possint, quae in solutas relinquere Polemico nefas foret. Lili. Omi sis Novatorum , Calvini praecipue et
Jansenti erroribus, quos Controversia I. et II. rejecivitas , quadruplex potissimum ci rea esse ac iam gruit ne Cath licorum ' Doctorum qst sententia. l. o,t Thoint,taru , qui duce Bunnesio, gratiae efficaciam conti tuu ut ita gratia excitatite, penitus indifferente, et pr ac determinatione Phrsica, ex natara sua essentialiter atque tufalli-
186쪽
DE CONNEX. GRATIAE CUM AcTU SALΠΤ. ambiliter connexa cum actu salutari, inim pedibili, inde elinabili, insuperabili a creatura, immissa a solo Deo,
et absolute necessaria ad quemlibet actum salut rem. II. est eorum , qui efficaciam gratiae reponunt in illustratione intellectus et motione voluntatis , quae Foluntatem morali ter ita inclinat ac praedeterminat ad actam salutarem, ut quamvis voluntas illi motioni, etiam in sensu composito, physice possit resistere, resistere tamen non po sit moraliter; sea morali necessitate adigatur ad consem ttendum gratiae, et ponendum actum salutarem. III.
est congruistarum , qui efficacium atque insallibilem virtutem gratiae repetunt ex congruitate, se a attemperati
ne auxiliorum gratiae cum hominis ingenio, indole, conditiono , assectibus, ut re ipsa consensum suaviter et sortiter eliciat: Deus enim , eui omnes hamani eo dis recessus et assectiones perspectae sunt, q uique di bet in sua potestato media infinita, quibus hominum eorda quo voluerit adducere se et unde voluerit retrahe-xe potest, absoluto disernit hominem hoc vel illo modo d se voeare ae convertere. Atque in triplioi hae sente
tia efficacia gratiae esset intria eoa, infallibili ter cle se
connexa cum effectu.cMV. Verum hi modi essicaciam gratiae divinae
explieandi nobis probari minime possunt. l. sententia, ut ex Philosophia hic supponitur, ex eo capite rejicitur , quod humanam lihertatem evertere videatur. Aeeedit quod in ea explicari nequem , quomodo omnibus dentur gratiae Pure , vere ta inen sufficientes. Si enim gratia efficax habetur per gratiam excitantem , Conj-etam cum praedeterminatione physica insuperabili, inlin- pedibili, essentialiter necessaria et insultibiliter conneria uin actu salutari; gratia pure, scd vere tamea sufficiens
187쪽
- habebitur per solam gratiam excitantem absque praedete minatione physica ad actum salutarem. Atqui talis gra-- tia non est vere sufficiens , ut sequenti syllogismo ostenditur. Qui non habet, nec habere potest aliquid , , quod necessario et essetitialiter requiritur ad actum s Iutarem, is non habet veram sufficientiam ad illum: - sicut qui neque alas habet ad volandum necessarias, neque illas acquirere potest, non habet veram sufficientiam ad volandum. Atqui homo instructus sola gratia excitante, destitutus autem praemotione physica ad actum salutarem , non habet, nec habere potest aliquid quod necessario et essentialiter requiritur ad actum salutarem, nimirum ipsam Praemotionem phrsicam ad illum: alias si habere posset pro libito, homo esset primum liberum, primum determinans etc. Ergo homo sola instructus gratia excitante Thomistica non habet gratiam
CLV. Neque felicius complanatur difficultas a II.
sententiae Patronis. Praeterquam enim quod probare' Nequeant, gratiam efficacem Semper cum morali praedi terminatione conjunctam esse, Deus non haberet i fallibile medium obtinendi a creatura actum salutarem, eumque in sollibiliter praevidendi. Nam , ut latentur hi Aulliores, praedo terminat io moralis non habet cum acta solaturi connexionem omnino necessasiam et tu fallibilem , sed solum moraIem. Quod si vero per moralem, Praedi terminationem ejusmodi motionem intelligant, cat Volontas potentia proxIme ex Pelitu omnicio res I, tece nequeat, nimia esset ei fiducia gratiae , et catholico dogmati mi ulme con eutauea , quia tali Paulo liberum toller tur arbitriuis. Vide diuta Aam. LYs I.
188쪽
CLVI. Eodem argumento premuntur III . sententi patroni. Vel enim congruitas gratiae interna esse ac in- fallibilis cognoscitur, vel tantum externa , petita eX adja
elis circumstantiis, et moraliter tantum conneXa Cum
actu salutari Τ Si primum: ergo cum illa conseratur a te omnem Scientiam mediam, liberum arbitrium resistere ei non poterit, sicque homo ad actum inimpodibiliter necessitabitur. Si secundam : ergo in Deo non dabitur scientia metaphysice certa et infallibilis de actu salutari ponendo. Quod si Congruistae ad salvandam libo talem admittant Scientiam mediam , tunc essentialis et in sal libilis connexio gratiae cum actu salutari sufficienter explicatur per hoc, quod gratia conseratur depia de ter a Sole ntia media de conSensu. LVII. Quarta sententia est Doctorum Societatis, iuxta quos gratia efficax considerari potest vel in aetaprimo, vel in actu secundo. Gratia e cax in actu secundo praeter entitatem gratiae . quae hominem reddit Vere potentem ad eliciendum actum salutarem , dicit insuper actualem quoque operationem, sive liberum con senSum salutarem absolute positum; cum per hoo gratia efficax in actu secundo dicatur, quod voluntas actu co Sentiat : atque hic consensus est realiter etiam ipsa actio Dei concurrentis, et gratiam adjuvantem dantis. Gratiae cax in actu primo est virtus quaedam praevia , quae insallibiliter post se trahit consensum , seu COOPerationem et efficientiam actualem; ita ut haec efficientia, seu com Sensus absoluto positas sit aliqua ratione Posterior gratia efficaci, adeoque antecedenter ad Consensum abs
lute positum detur virtus post se insallibiliter trahens hune consensam. Quare gratia efficax in acta Primo .u0 complectitur, scilicet virtutem efffciendi conse
189쪽
486 ARTICULUs I. CONTROVERSIA IV. sum, et infallibilem illius connexionem cum tutura
CLVIII. Si gratia eslidax in actu primo consideretur secundum suam entitatem, sive Uecocatioe, est virtus si pernaturalis, seu illustratio et inspiratio, quae habet vires abunde sufficientes ad trahendum post se consensum voluntatis , modo voluntas nullam ponat impedimentum: sicut sol sufficientem habet virtutem illuminam
di nubiculum, illudquo acta illuminat, si non ponatur obstaculam. Atque hoc modo gratia efficax specifieativo sumpta non dissert intrinsece a gratia sufficiente itidem specificalive sumpta: quia eadem entitas gratiae, quae
modo est mere sufficiens, potest esse essicax, cum sit indisserens, ut conjungatur cum consensu vel dissensu.
Si vero gratia effigax qua efficax , Seu reduplicatiςe s matur , considerari potest tripliciter. I. prout est obieci e et logice prior ad Scientiam mediam: et hoc in do consistit tum in entitate gratiae sufficientem de se virtutem habentis, tum in consensa conditionale futuro 3 nam consensus conditionale futurus dependenter ab hac gratia, est veritas objective prior ad Solentiam mediam. Sicut proin gratia essicax in acta secundo est ea , quae conjungitur cum consensu absolute futuro: ita gratia efficax in acta Primo est, quae conjungitur cum Cou- sensu conditionale futuro. II. prout est efficax e ressive , et infallibiliter connexa cum actu: et hoe m do praeter entitatem gratiae involvit etiam Scientiam mediam de consensu futuro sub hypothesi illius gratiae ; quia Deris per hano solentiam insallibiliter praevidet , creaturam comensuram esse, si eam vocet per iblam gratiam. III. prout est vectiale benescium Dei: sive assective efficax: et tuasi Praeter entitatem gratiae ,
190쪽
DE CONNEX. GRANAE CUΜ ACTU SALUT. a D 3t Scientiam mediam, involvit etiam Decrotum Dei h ne volum , quo Deus auxilium praevisum efficax prast aliis inefficacibus seligit, ex speciali asseetu et intenti
LIX. Quod virtutem attinet esse tendi consensum . quam gratia hahet, sive in actu primo, sive in acta
- secundo eonsideretur, Molina equidem , Vasquius , et Lessius docuerunt, eam gratiae eXtrinsecam esse, haberiqlle ex consensu, seu cooperatione voluntatis. At Communissima Doctorum Societatis cum Suario, Tanuero, aliisque eonstanter tenet, virtutem hanc efficiendi no sensum esse ipsi gratiae in re insedam. Si enim gratia e .ficax in actu primo consideretur, debet esse virtus quae dam praevia , insallibiliter post se trahenet consensam :haee autem virtus , supposita entitate gratiae, consensu conditionale futuro, et Scientia media de eousensu , damtur et infallibiliter cognoscitur esse eou uexa Cum com sensu , etiam antequam detur actualis nostra Cooperatio.
Ergo datur efficacia gratiae, sive gratia efficax in actu Primo, quamvis aeta nondum detur consensus noster absolute positus. Ergo officacia gratiae in aetu primo, Seu virtus essectum suum ad quem datur producendi, non dependet ab actuali cooperatione voluntatis. Nequo dici potest, quod consensus conditionale suturus causet efficaciam gratiae in acta Primo ; tum quia gratia entitative sumpta est virtus praevia, actum salutarem Pra cedens tam in statu reali quam objecti vo, omnemquavirtutem suam a Deo habet: tum quia expressive aut a se fective sumpta causam creatam habere non potest. Qua vis enim homo sit causa sui consensus , non tamen est causa Scientiae mediae; alias esset etiam causa Dei,