장음표시 사용
221쪽
BA coram. GRATIAE LΓΜ ACTU SALvT. ais sua efficae is patroni , iuxta quos gratia sufficiens caret virtute aliqua intrinseca , quam habet gratia efficax ,
et sine qua rμpugnat dari actum salatarem. CLXXXIX. Dicea. L Ut quis actu agat salutariter requiritur gratia congrua colluta per decretum specialiter henevolum.' Ergo qui non non hauet gratiam congruam , non potest salutariter agere. P. C. Ut quis Possit salutariter agere , debet habere totum actum primum proximum completum , seu pote ut iam expeditam. Atqui qui non habet gratiam congruam non habet totum Az- tum Primum proximum , seu potentiam expeditam ad
agendum. Ergo. P. ni. Decretum henevolam tenet se ex
parie actus primi proximi, Atqui hoc non hibet, cui deest gratia congrua. Ergo. B.C.A.N. C. 'd probat. C. M. N. . Ad hujus probat. N. M. Autum primum proxi aum. Seu potentiam expeditam constituit auxilium divinam supernaturale, abstrahendo an illud eouseratur per decretum praede finitivum, vel permissivum. Ratio est, quia actus primus proximus debet esse indisserens , nec potest
esse connexus necessario cum consensu, vel dissensa determinata sumpto.Ergo quamvis homo careat auxilio colla- per decretum specialiter benevolum, potest tamen cou sentire et sed non consentiet; quia tale auxilium sic collatum non requiritur ad posse cOusentire , sed ad a otia.
C C. Dices II. Qui non eligit actum salutarem habet gratiam incongruam. Ergo nou habet veram et eompletam potentiam illum eliciendi. R. D. A. Habet gratiam incongruam negative, id est, nota habet gratiam specialiter congruam , C. Λ. Habet gratiam incongruam positive , seu carentem virtate aliqua ad agendam neceMaria, N. Λ. et conseq. Gratia incon3rua
222쪽
ARTICULUS I. CONTROVERSIA III.
Eadnon movet quidem voluntatem, quomodo illi aptum est ut consentiat; at illam movet, quomodo aptam ei est ut posset consentire: neo caret effectu, nisi quia voluntas ei consentire non vult. CXCI. Objicitur VII. Sequela. Si gratia ex natura sua non est insallibiliter connexa cum actu salutari, tune neque vis efficiendi consensum erit gratiae intrinseca. Atqui hoc dici non potest. Ergo. Ρ. M. Iuxta nos idcirco gratia est efficax, quia voluntas ei te ineonsontit. Ergo efficacia non est gratiae intrinseca. P. A. Si voluntas non consentiret, gratia non esset efficax. Ergo gratia est efficax a consensu voluntatis. R. N. M. Ad probat. N A. Voluntas non vult honum salutare, Nec consentit gratiae, nisi prius natura n gralia moveatur,' quomodo illi congruit ut consentiat. Ergo voluntas non tribuit consentiendo efficaciam aliquam gratiae praevenienti. Ergo sicut essectus a sua causa, ita con-Iensus voluntatis dependet a gratia praeveniente. Et quamvis consengus voluntatis conditionale futurus prior sit proprietate suppositionis ad gratiam efficacem actu existentem; non tamen est prior prioritate naturae et
causalitatis , quia sicut in scientiam, ita etiam in gratiam nullam ille exercet causalitatem. Ad huius probat. C. A. N. C. Argumentatio illa est similis huic: Si non datur calor, non datur ignis : ergo calor est causa ignis. Ex actuali consensu, vel dissensu recte colligitur efficacia vel inefficacia gratiae, sed a posteriori tantum, non a Priori; eo modo, quo ex essectu insertur
CXCI. Dἰees. Voluntas iuxta nos potest impedire efficaciam gratiae. Ergo efficacia gratiae est a volunt te. R. D. A. Impedire potest efficaciam gratiae, id est,
223쪽
gratiae intrinseda, nee augeri , nee minui potest a voluntate , sive eidem consentiat, sive dissentiat. Impedire potest efficaciam gratiae , id est, infallibilem illius connexionem cum consensu, subdist. Impedire potest indirecte , c. Directe , N. a. et Conseq. Voluntas hominis dissentiendo impedire potest directe consensam, qui est obiectum Scientiae moliae; hoc vero impedito, non amplius daretur Scientia media de consensa, ne- qae Deus amplias cognosceret auxilium illud conne Xum esse cum acta Salatari. Ergo volvatas indirecto tantum impedire potest hanc connexionem. Ex quo ilsolummodo inserri potest , qao i consensus condition dite futurus sit puras terminus, seu ratio logica, cur Deus eri essentia sua determinatas ad cognoscenda Homnem veritatem , praevidstat infallibilit6r auxilium A, si id dare vellet, cocinexum esse cum acta salutari; minime autem, quod coaseusas coalitio nato sutarassit vera causa hujus insallibili connexionis : quemad modum vera eausa esse nequit Scientiae mediae, quae
224쪽
CONTROVERSIA IV. DE GRATIA SUFFICIENTE.
IN STATU NATURAE LAPSAE DETUR GRATIA PURE, SED TAMEN VERE SUMFICIENS 3
contra Protestantes, et Jansentanos.
supernaturalis excitans intolleolum et Toluntatem , qua sine alio auxilio , quod se teneat ex parte actus primi, ehat voluntati oompletam bonam volendi et operandi P tentiam, ae relativam ad praesentes in quibas hsmo versatae cireumstantias. Gratia fio deforipta si ossectum suum sortiatur . dicitur e cax e omnis enim gratia efficax est vere su fiuiens, at non vi e rersa omnis gratia vere sumoiens est emcax. Si vero ossocia su frustratur ex malitia volantatis , dicitur gratia pure, sed tamen pere su ciense quia voluntas hae gratia instr ita plenam et expetitam habet potentiam ad actu salutarem , lioet nolit Oousentire et cooperari gratiae , ipsam ad Oonsentieulam et eooperaulam eκ- eitanti. CXLIV. Porro gratia alia est proxime , alia ro- mole tantum suffieiens. Gratia proxime et immediate
su ciens diuitur illa, qaae dat potentiam ProXimam et
225쪽
immediatam ad ipsun actum salatarem , v. g. at sextam poenitentiam et conversione M. Remote tantum acimediate sufficiens est ea , quae ad ipsum actum sal tarem, V. g. Seriam foenitentiam remotam tantum in- eludit potentiam, proximam vero dat ad alium aetum. v. g. ad serventem orationem , qua posita obtinetur
dein potentia proxima ad agendam poenitentiam. Unde gratia sufficiens vel dat posse proxime agere id, ad quod datur, vel certe posse proxime agere aliquid , quo obtineatur auxilium datis posse illud proxime agere. Divisio haec gratiae in proxime et remote scissi-eientem, eiusque explieatio nititur authoritate S. Augustini Lib. de Gratia et Libero arbitrio scribentis , Cap. XV. Ad hoc patet, quomodo scr*tum est, Si
potueris, conserpabis mandata : ut homo qui Ooluerit et non potuerit, nondum se Plene oeἰω cο-gnoscat , et oret ut habeat tantam poluntatem ,
quanta sus est ad i lenda mandata. Et Trideatini Sess. VI. Cap. XI. Deus impossibilia non jubet; sed iubendo monet et Iacere quod possis; et petere quod
non possis; et adjuvat ut ρὐssis. Q hiare priorem n uiues e quis vocaverit gratiam sufficientem osteris; posteriorem vero gratiam sufficieutu in orationis , qua nimirum obhineri queat gratia proxime sustolens ad opus. CXCX. Praesens controversia versatur in eo, a in stata naturae lapsae detur gratia ProXime vel rema te , in Sensu superius expliuato, pure qaidem, sed tamen vero suisiciens , qua voluntas adjuta possit actu aliquem supernaturalem deliberatum elicere, si velit; hie et nunc tamen illum non eliciat, quia non vult. Dixi in atatu naturae lapsae; nostrorum enim temPo-
226쪽
rmn Seotarii ultro admittunt, Adamum in statu naut .rae integrae et innocentis habuisse gratiam vere quidem , sed mere sufficientem ad salutariter operandum , ad servandum Dei praeceptum , et ad perseverandum in illo statu. XCVI. contra in stata naturae Iapsae Ianse-nius, ducibus Luthero et calvino, nullam gratiam mere suffieientem admittit , quae polentiam completam conserat ad salutariter operandum, quaeque id circo essectu suo frustretur, quia voluntas consentire non vult. Lih. III. de Gratia Christi, Cap. III. ita scribit Jansenius di Illud a recentioribus prolatum gratiae suffcientis genus, quo adiuvante nullum umquam Uus factum est, aut Aet umquam , - oidetur monstrum quoddam singulare gratiae , solummodo Peccatis faciendis , maiorique damnationi accersendae seroiens ς ideoque lusis hominibus citra Dei inuidiam damna dis excogitatum. Idem de gratia sufficiente Ians nii Discipulorum sensus est. Gerberoni uet certe ser
Bere ausus fuit: Si Sabolus posset gratiam dare, non aliam daret, quam susscientem ; quia fauet ipsius intentioni homines damnandi. Unde ρotest appellari gratia damnationis. Qua in re inepte, ino pugnantia ΙΘ- qui manifeste deprehenducitur Jansentani. Si enim gr tia sufficiens monstrum est, si excogitata est ad damna dos homines citra Dei invidiam, si gratia damnationis vocanda est in statu naturae lapsae, cur eam in statu naturae integrae et innticentis admittunt Τ An ab terius tunc naturae forsan erat gratia sufficiens ΤCXCVII. Causam absurdissimi erroris hane assignant Jansentani, a nobis superius iam profligatam: quod nimirum Adamus libere peccando liberum amis
227쪽
M EXISTENTIA GRATIAE sUFFICIRRTIS. aet Irit arbitrium : seu libertatem indisserentiae, c haeo enim apud Catholicos idem sonant, quamvis in Dictionario Cabalae Iansentanae diversa sint ita ut in pra
senti stata naturae lapsae homo malum velit et operetur, quia ad illud volendum et operandum irresisti b, Iiter determinatur u prae dominante delectatione terrena ;neu velit et operetur honum , nisi cum a gratia rei live victrice ad illud volendum et operandam necessitatur. Ex quo necessario consequitur, non aliam dari gratiam quam efficacem, cui resisti non possit: cos qui mandata Dei tran grediuntur, in illis circumstantiis constitutos nullam habere gratiam vere sufficientem ad illa observanda. Est enim impossibilo tu eorum Systemate , ut delectatio v. e. coelestis gradibus inserior terrena, voluntatem possit ad consensum salatarem deterini uare.
XCVIII. complures Iansentani, ut sucum Catholicis faciant, gratiae sufficientis nomen cum Catholicis retinent , asserentes gratiam sufficientem se a mittere in sensu Thomistico ; rem tamen hoc nona inosignificatam, seu gratiam, quae in praese utitias ci eumstantiis confert veram et expeditam potentiam adactum salutarem , penitus reiiciant. Gratia suffciens Thomistarum , scribebant Da censes quidam Professo res ad Arnaldum , est nebula ad occultanda mysteria
gratiae. Si illa non si scit ad agendum , suincit ad
nos defendendos a laquila aduersuriorum. Et D. Degay Epist. v. Augusti scripta anno 169o. Necesse ostuti uoce gratiae suincientis in sensu Thomistico, ad evitandum persecutionem Societatis uindicia tioae. N mine autem gratiae sufficientis intelligunt vel solam gratiam habitualem, vel parvam actualem, quae eri
228쪽
delectatio coelestis gradibus inferior terrena, huius tantum Dialectas capax, ut in holuine irresistibiliter excitet piam quamdam velisitatem , sea desit ocium inefficax. At vero Ianinnistae manifeste abutuntur terminis rneque enim sola gratia habitualis, nee gratia illa pa va actualis Potest esse gratia vere sufficiens; non habitualis , nam praeterquam quod infideIes omnes ot peccatores illa careant, sieque destituerentur gratia sum- Ciente , potetit Ia ad actum salutarem nullo modo hah tur sine auxilio gratiae actualis , interioris , supernaturalis, ut ostenil mus Controversia Vlii: non gratia ilIa Parea aetualis: quia in eorum systemate impossibile est, ut homo gratia illa parva instruetus in illis cireumstantiis, in quibus versatur, quando nimirum te Tena delectatio gradibus superat eoelestem , actum Sa- Iutarem eIiciat Ergo gratia illa parva in illis circumstantiis non consert Minini veram , reIutivam, et ex ditam potentiam silaiendi notum salutarem. X. IX. Conclusio. In statu natarae Iapsae datur gratia pure quidem, Sed vere sufficiens, quae relate etiam ad praesentes circumstantias, voΙantati consertueram ae completam potentiam eliciendi actum salutam Tem , effectuque suo dest tuitur ex eulpa volantatis. Prob. conclusio haea dogmatim I. Authoritate Scripturarum , atque iisdem textibus, quibus Num. cXVII. Evieimus, gratiam ex natura Sua non se irrepudia-hilem. Proverta Cap. I. Deas ait: Vocaui, et rem aetis 2 extendi manum meam. et nota fuit qui aspic-ret et de existis omne consilium meum , et incremtiones meas neglexistis. Ego quoque in interim ὐestra
ridebo, et subsannabo. Quae obiurgatio iniqua fuisset, si qui objurgantia gratiam ma habuissent xere sus,
229쪽
m prasTENTIA GRATIAE SUFFI IENTIs. stareientem, sine qua Deo vocanti obsequi ncm poterant f Isaiae cap. V. Deus sub figura vineae Iudaeorum i eredulitatem et contumaeiam increpat: Iudicate inter me et pineam meam. Quid est quod debui ultra facere Mineae meae, et non feci ei Τ An quod e ectauitit Iuceret uvas, et fecit labruscas Τ Ergo Iudaei ha-huerunt gratias sufficientes copiosas, quibus cooperari Potuissent, nec tamen ex malitia voluntatis cooperati sunt; alias Deus nee serio dicere potuisset,' Quid est
quod debui ultra facere uineae meae , et non feci ei 3
nee serio ae prudenter expectare potuisset a Iudaeis eonsensum salutarem , qui sine gTatiae saltem vere sus-fieiente omnino elici nequit. Lucae cap. X' v. IS. ait
Christus: Vae tibi Cororam , uae tibῖ Bethsaida: quia si in Tyro et Sidone factae fuissent pirtutes,
quae factae sunt in Mobis, olim in cilicio et cinere s dentes poeniterent. Ergo gratia quam habuerunt cor zaitae, non eTat efficax , utpote qaam rejeuerunt; erat tamen vere sufficiens, quia si Tyris haec eadem gratiae entitas collata saisset, salutarem De uitentiam insulibi iter post so traxisset. Ninae dicant Iansentani , sermociem hic esse de gratia tantum exim , sea Pra dieatione Evangelii; Christas enim loquitur de illa gratia, Per quam converti debuerunt Corozaitae, et Perquam Tyrii revera eonversi suissent. Atqui illa gratia non tacitam est eAterma, sod etiam interua, supernataridis , excitans intellectum et volantatem. Ergo lo- eo citato sermo est de gratia supernaturali Iuttatiori tam imbuectas quam volantatis. c. Prob. II. authoritate comitiorum. Ama i-
canam ii. cap. xxv ait: R/c etiam secundum AdemGMholicam credimus, quod accuta Per butιsmum
230쪽
-3 ARTICULU9 I. CONTROVERSIA IV gratia, omnes baρt rate, Christo auxiliarite et cooperante, quae ad salutem Pertinent possint et debeant , si fldeliter laborare uoluerint, adimplere.' Atqui si non haberent gratiam' sustinientem , non possent a limpIemqnae ad salutem pertinent , cum saepe gratia e ficaci dastituantur. Ergo. Valentinum III. Saeculo ΙX Can. II. ait: Nee ipsi mali ideo pereunt, quia boni esse non potuerunt; sed quia boni esse noluerunt, Suomque vitio in massa damnationis, uel merito originali , pel etiam actuali permanserunt. Atqui sine auxilio interioris gratiae, per quam statur completa potentiationum faciendi, non potuerunt esse honi. Ergo gratiam habent reprobi ; non efficacem , quia nolunt esse boni: ergo vere sufficientem , qua possent esse honi , si vellent Tridentinum Sess VI. Cap. X F. ait: P emo temeraria illa, et a Patribus sub anathemate
prohibi:a uoce usi, c debet γ Dei Praeceptia homini justi cato ad obserpandum esse imρossibilia. Nam Deus impossibilia non Dbes, sed jubendo mones et facere quod ρυssis, et Petere quω non P s is, et adjupat ue
ossis. Atqui si Deus gratiam non stat vero susscientem , praecepta homini instificato, et saepe ofligaei gratia destia tuto , essent tune ad observantam impossibilia, et Deus merito impossibilia iubere licendus esset. Ergo. CI. Pesb. III. Aut ritate Pontificum. Innocentius X., cuius dofinitionem universa accoptavit Ecclesia, primam Ian senii propositionem, Alie a Dei mae emta hominibus iustis , uolentibus et conautitiis, secur dum pyaesentes quas habent peres, sunt ii ossibilia: deest quoque illis gratia , qua Possibilia fane. damnavit ut haereti cam. Ergo contradictoria est dώ fide. Nu