장음표시 사용
241쪽
BE EXISTENTIA GRATIAE SUFFICIENTIS. naturae integrae et innocentis non erat necessarium , eum gratia sanitatis solum intellectum illustraret. Hi ne Augustinas gratiam sanitatis intinetriam appellat deseet tiouem, voluptatem, suavitatem praevenientem, aut moti nem voluntatis; sed Lib. de Natara et Gratia, Cap. XLVIII. illam comparat Iumini. Ad probat. c. A' N. C. Augustinus loco cit., ut diximus Num. CXXX l, non loquitur de gratia actuali , sed de ipsa sormali perseverantia. Et quamvis daretur, sermonem hic esse de gratia actuali, seu causa efficiente perseverantiam ; S. Do-etor tamen non opponit hic omnem gratiam medicina lem adjutorio, siue quo non perseverare potuisSet Ad mus. sed tantum illi opponit gratiam efficacem, Seu adiutorium quo electi perseverant usque ad mortem. Ergo legitime a Iansentanis inferri nequit, gratiam mere sufficientem in statu naturae lapsae non amplius dari , eoquod illa data fuerit in statu naturae integrae et imnocentis.
CclX. D ces I. S. Augustinus eam tantum gratiam gnovit, qu'm adversus Pelagianos propugnavit. Atqui adversus illos propugnavit tantam gratiam effica em. Ergo. Ρ. m. Adversus Pelagiano; propugnavit tantum gratiam , qua actu creditur . speratur, amatur, bonum εοtu persuadetur. Atqui taIis e t gratia efficax. Ergo lautum propugnavit gratiam efficacem. Resp. I. reto'
quendo. Illam gratiam agnovit Augustinus, quam in uis libris tradidit. Atque Auguςtinus grotiam sussicientem in libris suis tradidit, non quo ' vovem quidem , sed luse ad rem significatam, ut ostendimus Num. CCl I. Ergo. Il. C. N. m. Ad probat. D. M. Id est, docuit, quod
Mius salutares non eliciantur ahsqust gratia supernatu
si , distineta a libero arbitrio. revelatione et do trina
242쪽
ARTIC LUS I. CONTROVERSI Iv. MoIegis , C. M. Docuit quod quaelibet gratia supernaturalis semper post se trahat illos actus, N. M. Cum Pel
gius non aliam admitteret gratiam quam externam, internam vero, praecipue voluntatis , Constanter negaret ad salutariter agendum necessariam esse ; Augustinus totus in eo est, ut argumentis suis Pelagianos
permoveat a i confitendam illam gratiam , qua voluntas excitatur , ut velle et agere valeat salutariter. Hine mirum non est, quod S. Doctor frequentissime loquatur do gratia efficaci, quae sola voluntati actum Sali
CCX. Dices II. Augustinus constanter reiecit gratiam possibilitatis. Atqui gratia sufficiens est gratia possibilitatis. Ergo. II. Gralia sufficiens esset omnibus
communis, quia urgente praecepto omnibus daretur.
Atqui gratiam communem reiecit Augustinus Lib. de gratia et Libero arbitrio, Cap. XIII. et Lib. de Praedestin. SS. Cap. V. Ergo. B. D. M. Reiecit gratiam possibil talis in sensu Pelogii, C. M. In sensu Catholico, N. M. Pelagius per gratiam possibilitatis, quamvis eam fraudulenter donum Dei vocaret, non intelligebat gratiam interiorem supernaturalem illustratiotiis et imspirationis , quam Catholicis omnes dicunt simpliciter necessariam esse ad salutariter agendum, sed libcrum solummodo intelligebat arbitrium: subinde lassus est liberum arbitrium adiuvari per gratiam externam, nimbrum Legem, doctrinam , ae prae licationem Evangelicam, et Christi exempla. Tandem , reiecta semper gratia inspira tionis , admisit etiam illu,trationem internam intellectus ,
quam tauten contendebat non esse necessariam ad simpliatister Posse , sed tantum ad fastilius posse. Ad H. C. M. D. m. Augustiuus reiecit eratiam communem in semia
243쪽
DE EXISTENTIA GRATIAE SUFFICIENTIS. e4x Pelagian orum , qui per eam intelligebant naturam et Ii- herum arhitrium, C. m. In sensu Catholico, N. m. CCXI. Objicitur III. Inutilitas gratiae sufficientis. Gratia mero sufficiens est inutilis tum homini, tum etiam Deo. Ergo cum dona Dei non sint inutilia . Deas gratias mere sufficientes nemini concedit. Prob. I. pars Anteced. Gratia mere sufficiens numquam Profuit , numquam Prodest, aut proderit homini. Ergo est homini inutilis. Prob. altera pars Anteced. Si gratia more sufficiens esset utilis Deo, tune ideo, quia Deus
illam concedendo seriam suam voluntatem ostenderet ut omnes homines salvi fiant. Atqui hane seriam volvu-tatem Deus non ostendit concedendo hominibus gratiam mere suffigientem. p. m. Qui serio intendit finem. Non utitur mediis quae certo fuit effectum non habitura , Praecipuo si inedia efficacia ad: manum habeat.
Atqui Deus juxta nos per Scientiam mediam pracvidet
hanc gratiam consensum salutarem non esse operaturam,
plurimaque alia in thesauro gratiarum suarum habet Allia eum consensu insallibiliter coniungenda , si da-
Tentur. Ergo Deus coneedendo gratiam sufficientem non Potest serio intendere consensum saltatarem. P. M. P. ter non censetur serio velle emendationem filii . si
araedia adhibet quae ex malitia filii praevidet fore ineruficacia ; nolit autem adhibere illa, quibus certo cognoscit filium ad meliorem frugem rediturum. Ergo neque Deus serio: velle salutem hominum censendus est, Siops homini gratias suppeditet, quas infallibiliter praevidet essecta frustrandas esse lex malitia hominis, noli que ea auxilia largiri , quae infallibiliter cognosole cum consensu conjungenda esse. Confrmat. Deus gratiam mere sufficientem confert ut praevisam inefficaeem, Tom. U. L
244쪽
Ma ARTICULUS I. c0NTROVERSIA IV. dependenter a Scientia media de dissensu. Ergo non
vult consensum salutarem. R. I. retorquendo argumentum in Iansentanos, qui ultro admittant, Adamo eo, Iatam fuisse gratiam mere sufficientem. Atque hac unica retorsione ostenititur infirmitas totius argumenti. R. II. N. Α. Ad I. probat. D. A. Numquam profuit. Prodest, aut proderit, ex mera culpa aecipientis, C. A. Ex natura et infirmitate gratiae secundum se ispectatae , N. A. et Conseq. Gratia mere suffieiens seeu dum entitatem sitam spectata saepe tam potens est, immo non raro potentior est, quam multae gratiae efficaces speciscative acceptae r quod vero hio et nune non prosit, hominis malitiae adscribendum est, qui cum Dosset, gratiae cooperari non vult ex malitia voluntatis, non desectu potentiae. Neque idcirco gratia mere sufficiens inutilis dici potest, nisi res 'saIuberrimas , a Tum , m icinas , scientiam, atque ipsa etiam Sacramenta inter res inutiles recenseas, quod illa ob culpam Pti utentium saepe non prosint, vel etiam obsint. Aa
II. probat. c. M. N. mi Ad probat. D. M. Qui sorio vult , et simul illimitate , C. M. Qui serio quidem
vult, sed limitate, N. M. Illo serio quid velle censendus est, qui media eligit necessaria, et plene sufficie tia ad obtinendum finem , quamvis in promptu haheat media esse actora. Ad cuius probat. c. A. N. c. Inhumanis electio mediorum inefficacium prae efficacibus conniliari non potest curti seria voluntate esseetus. Cum enim regulariter impedire teneamur effectum malam , aut damnum proximi, quantum possumus, si media quae inefficacia praevidentur prae efficacibus eligimus . plerumque non id praestamus quod a nobis exigitur. At vero Deus quaintumvis serio, volantate autecedent
245쪽
DE EXISTENTIA GRATIAE SUFFICIENTIS. a43
et cotid itio nata, consensum salutarem desideret, om- Diumque hominum Salutem , ita ut per ipsum non stet quo minus omnes illam adipiscantur; mala tamem , ex quibus plurima bona scit eruere, impedire nota tenetur : secus Peccatum omne non modo umquam contiu-geret , sed neo contingere posset. Ad confirmat. D. A. Icl est, Deus non obstante praevisione dissensus conseri
gratiam sufficientem , C. A. Consert illam ob praevisam inefficaciam , et ideo quia scit fore inefξeagem, N. A. et Conseq. Decretum permissivum ita tendit: Quam eis praeoideam Petrum dissensurum auxilio A uere sufficienti , si duretur; statuo tamen conferre illi auxilium A , et permittere dissensum. CCXII. Objicitur II . Implicantio, gratiae mere
sufficientis. Haee gratia esset vere Sufficiens, ut nos dicimus , et simul non esset vero sufficie us. Ergo involvit contradictionem. Prob. altera pars Anteced. Potentia quam dat gratia sufficiens, necessario excludit actum salutarem. Sed si hunc exeludit necessario , non est vera potentia. Ergo. P. M. Si actum Salutarem neeegsario non excluderet, gratia illa non amplius esset mere sufficiens, sed omnino efficax. Ergo. Confirm. Sin gratia emcaei elici non potest actus salutaris. Ergo sine gratia efficaci non datur vera polentia ad actum s Iutarem. R. N. alteram partem Anteced. A l Probat. D. M. Potentia illa per se et ab intrinseco excladit necessario actum , N. M. Facta Suppositione abusus, qui
in libera est hominis potestale, C. M. Quae de gratia efficaci priori Controversia dicta sunt, applicari etiam suo modo gratiae sufficienti debent. Gratia pure, vere tamen sufficiens veri ati, e sumpta, est virtus su
246쪽
α44 ARTICULUS I. CONTROVERSIA Iv.
tura sua vires habet sumetentes ad trahendam post soconsensum voluntatis, modo voluntas nullum ponat impedimentum. Atque hoo modo specificative sumpta non differt intrinsece a gratia efficacie praescindendo enim a Scientia media, gratia neque eum consensu nequcteum dissensu in fallibiliter est conneXa. ideoque ne mero sufficiens , nee etiam efficax dici potest. Gratia mere sufficiens re ρlicatice sumpta , dicit hoc ipsum gratiae divinae auxilium collatum dependenter a Scientia media de dissensu : Si Petrus haberet auxilium A, non consentiret. Atque hoc modo sumpta differt e trinsece a gratia efficaci; mere enim sufficiens consertur per decretum Permissivum, dependenter a Scientia media de dissensu , estque infallibiliter cum illo connexa: at vero gratia efficax consertur per decretum praedefinitivum , dependenter a Scientia media dc consensu Salutari, atque instillibiliter cum illo connectitur. Haee tamen infallibilis connexio sufficientis cum dissensu, et efficacis gratiae
cum consensu nullam Inscrt antecedentem necessitatem. sed mere consequentem. Homo enim Ithera sua volu
tate supernaturali gratia adjutus, impedire potest si
velit Scientiam mediam de consensu aut dissensu : nam non ideo homo consentit, quia Deus eum vovit zonse surum ; sed vice versa ideo Deus praevidet hominem consensurum esse, quia ille consentiet. Igitur gratia mere sufficiens sp ci catlie sumpta non excludit actum salutarem; eadem enim entitas gratiae secundum S conjungi potest, ac saepe coniungitur tum actu saIutari , ut patet in gratia efficaci, quae entitati re ac secundum se non differt a pure sufficiente: si vero reduplicatio e sumatur, nimirum ut est Pure , pere tamensu ciem , necessario. at necessitate solam consequente,
247쪽
DE EXISTERTIA GR TIAE SUFFICIENTIS. a Sexeludit actum salutarem; quia gratia pure sufficiens reduplicative sumpta dicit gratiam collatam dependenter a Solentia media de dissensu , quam homo libare impedire potest, si velit. Ad confrmat. D. A. Sine
gratia emeaei Hici non potest actas salutaris, potentia consequente , et in sensu composito, conjungendo scit beet aetum cum carentia gratiae efficacis, C. A. Non potest elici potentia antecedente , et in sensu diviso, N.A. et conseq. Impossibile est, ni homo actum salutarem absque gratia supernaturali eliciat, aut quin De illum actum per Scientiam mediam praevideat eliciendum esse, si daretur gratia illa. uino impossibile est, ut homo actum salutarem eliciat absque gratia efficaci, quae ubhil aliud est quam auxilium: collatam a Deo dependem ter a Scientia media de consensu, et infallibiliter eum illo connexum per hane ipsam Scientiara inediam. Ergo in sensu composito cum gratia inefficaci elici non potest actus salutaris : sicut in sensa composito sessionisho .no Stare non Potest, Seth coujungere sessionem cum
statione. At vero homo, Posito q a Deus illi conserat auxilium A, potest terruiuare Scientiam mediam da consensu, sicque consensus conditionale futuras esset ratio logica, cur Deu hominem illum praevideat potias consensurum quam di,sens aram : et gratia illa nou amplius mere suffigieas , Sed omnino efficax foret. CCXIH. Dices I. illa gratia non est mere suta ciens , quae numquam potest exire in actum, nisi illi accedat nuova gratia. Atqui gratia sufficiens quam nosadotruimus, numquam potest exire in actum, quia illi accedat nova gratia. Ergo. P. m. Liberum arbitriam etsi gratia excitante instructam, non potest producera aetam salutarem sine gratia cooperante et adjuvaute. Ergo de,
248쪽
46 ARTICULUS I. z0NTROVERSIA IV. het illi aededere nova gratia. R. D. M. Nisi illi aeeedat
nova gratia distincta ab actu salatari, C. M, quia tune potentia ad agendum expedita primum obtineretur per hanc gratiam secundam. Nisi accedat nova gratia indistincta ab actu salutari, et quae pro in non constituat Potentiam et aetum primum, sed sit ipse actus secandus, N. M. Et fio dist. min. N. C. A l Probat. D. A. Et haec gratia cooperans seu adiuvans realiter distinguitur ab acta salutari, N. A. Non distinguitur re Iiter, C. A. N. C. Gratia cooperans et adjuvans in aetasecundo est realiter ipse actus salutaris , et sormalis cooperatio ae consursus Dei cum libero arbitrio , seu ipso actualis influxus Dei in aetum salutarem, qai non distinguitur realiter ab actu salutari, sicut actualis concur us Dei naturalis non distinguitur realiter abaetu hominis naturali. Ex quo manifestum est, quod
gratia ali uvant et cooperans in actu secundo non se teneat ex parte potentiae, neque libero arbitrio viros praestet ad pro lucendum actum salutarem : adeoque
quod tota suae cientia iam habeatur per gratiam excitantem cum reliquis quae actum primum proximum constituunt. Q ao i si vero gratia adiuvans et cooperans, quae non dissert ab adiuvante , sumantur in actu primo , dicunt auxilium natura prius ad actum salutarem, idemquo sunt cum gratia exottante. Proinde quaelibet gratia , non tantum e Soax, sed etiam mere sufficiens , est gratia excitans , adiurans, et cooperans in acta primo. CCXIV. Dices II. Saltem gratia sufficiens remota , v. g. gratia orationis non tribuit veram potentiam
ad consensum saltuarem. Ergo non est vere sufficiens.
P. A. Potentia ad consensum salutarem, quam tribuit
249쪽
DE EXISTENUA GRATIAE SUFFICIENTII. - ν gratia sufficiens remota, numquam potest 'exire In actum , nisi illi aecedat nova gratia operis, quae dat
potentiam proximam ad consensum salutarem. Ergo Potentia quam tribuit gratia suffigiens remotae, non est vera Potentia: adeoque gratia remota non est vere susibetetis. R. D. A. Non tribuit veram potentiam proximam ad Coti sensum salutarem, C. A. Veram potentiam remotam , N. A. et conseq. Gratia orationis tribuit veram Potentiam proximam orandi; ad depellendam vero V. g. tentationem molestam tribuit mediatam quidem et Temotam, veram tamen potentiam . qua homo orando certo ohtiuebit potentiam proximam resistendi molestaatentationi. Ad probat. C. A. D. C. Ergo potentia quam
tribuit gratia Safficiens remota, non est vera potentia proxima ad depellendam tentationem , C. C. Non est vera potentia proxima ad orationem, et vera potentia mediata quantumvis ot remota ad depellendam tent
tionem, N. C. Hoc ipso quod homo veram Pote ut iam proximum oranti habeat, et Per orationem aequirere possit potentiam proxi .nam resistendi tentatio ui, gratia orationis dat homini proximam pote aliam orandi, et φ veram potentiam remotam resisteuli tentationi. C XV. Dices III. Gratia mero sufficiens nullum Lunquam in hamana volantate effectam ha bait, acit
habebit. Ergo non conseri veram potentiam ai consen-Sam Salutarem. R. D. A. GPatia suffieiens entitativa sumpta nullam habuit et h iciabit es et a n, N. A. Reda-plieativo sumpta, C. A. N. C. Gratia suffieiens eatita
live vel specificative sumpta nou est talis naturae adessentiae, ut in quibusuumque demum circumstantiis conseratur, numquam effectum suum obtineat; sed eadem gratia quoaci eutitatem saara spectata , et aequa-
250쪽
Fler intensa, in his ei reumstantiis eollata essedium scium. Obtinet, quem nou obtinebit in aliis circumstantiis, non tantum respecta diversorum , sed eiusdem etiam hominis: eadem enim illustratio et inspiratio, quamvis non sit intensior, Petrum v. g. eras movebit, quem hodie non movet. Quod si vero gratia sufficiens red-plicative s ranatur, nullam effectum umquam habuit , neque iunquam habere poterit ; sic enim coosiderata supponit Scientiam mediam de dissensu; haea vero li-
herum exercitium voluntatis humanae nolentis cou- sentire auxilio divinae gratiae. Impossibile est autem, impossibilitate nimirum conseque ute, ni dissenSuS COni tangatur cum conSensu, et gratia mere sussiciens eum essecta salutari
CCXVI. Dices. IV. Quamvis explieari possit ,
quomodo gratia sufficiens, abstrahendo an sit mere sunficiens vel non , conserat voluntati veram potentiam ἔexplicari tamen non potest, quomodo gratia mere su et eas hanc ei tribuat. Ergo. R. N. suppositam, i quod gratia ut mere susciens , et reduplicative Sumpta veram potentiam eliciendi aetum salutarem voluntati eo serat; Sel hanc potentiam acquirit voluntas a gratia . sufficiente seeundum enthatem suam sumpta. Quotie-seumque enim divinae gratiae auxiliis rohoratur; acquirit veram potentiam salutariter operandi , sive dein auxilia illa praevideantur a Deo fore efficacia, vel mera tantum sufficientia.
CCX vis. Objieitur Q. Natura gratiae in genere. Omnis gratia Dei est beneficium Dei. Atqui gratia mere sufficiens non est honeficium Dei. Ergo. Prob. m. I. Deus conserenῖ gratiam mere sufficientem, praecidet illam coniungendam esse cum dissensu. Ergo illam