장음표시 사용
261쪽
GRATIA SUFFIc. DATUR OMNIBUS IUSTIS. aues et sanae rationi omnino repugnat. Etenim dogma fidelest , hominem sine gratia interiori supernaturali, neque moralem , quin immo neque physicam habere potentiam eliciendi actum sui utarem. Ergo Si Deus gratiam saltem remote suffieientem aliquibus denegaret, ac nihilo secius seri am conversionem, poenitentiam, ne de testationem peccati ab illis exigeret, obligaret eos ad albquid , quod illi nec physico nec moraliter praestare Pos
sent. III. a P ari. Nemo potest serio velle , ut Petrus v. g. seribat , si calamos omnes penes se retineat, nullumque illi tradat aptum et seriptioni idoneum eo casu, quo Petrus nullum calamum penes se habeat, aut alium de obtinere possit. Medicus salutem aegrorum serio non vult, si remedia, quamlumvis praesentissima, sua ma nu et arte consecta ita custodiat, serisque claudat, 'ut nemo accipere possit, nisi eo dante ; ipse vero firmissimum propositum haberet dandi aliquibus tantum , non vero omnibus. Ergo neque Deus serio velle o mutum s lutem dici potest, si gratias etiam remoto tantum sustinulentes , quae ad aetum salutarem omnino necessariae sunt, neque aliunde haberi possunt, multis deneget, easque aeta non largiatur.
CCXXX. Quaeres II. An omnibus iustis detur gratia vere ac relative sufficiens ad per everandum in stata justitias Τ R. Quamvis non omnes justi habeant donum actualis perseverantiae, cum frequentissime damnentur, qui olim fuere justificati in Sacramentis baptismi et Poenitentiae; datur tamen omnibus iustis gratia vere sus-ficiens , ut possint perseverare in statu iustitiae , sicque consequi vitam aeternam. Ratio est; quia gratia suffieiens ut quis possit perseverare in statu iustitiae, nihil aliud est, quam gratia sufficiens ad serranda omnia
262쪽
Praeeepta, quae per vitae decursum urgent. Atqui hane gratiam omnes justi habent ut superius ostendimus. Ergo omni bas justis gratia vere ae relative sufficiens comeeditur , ut possint perseverare in statu iustitiae. Ex quo eolliges, quori eum gratia sanetificans tribuat homini justo ius aliquod ait potentiam moralem consequendi vi tam aeternam , seu ad illa media , sine quibus non potest moraliter obtineri vita aeterna; hoc ipso eadem gratia tribuat homini iusto etiam ius ad gratiam vere sufficientem finaliter perseverandi: quia sine hac nequidem datur potentia ad obtinendam vitam aeternam, quae tamendatur sine actuali perseverantia. Sie Adamus, quamvis dono actualis perseverantiae careret, habuit tamen gratiam vere ac relative sufficientem ad perseverandum, ilest, ut posset perseverare si vellet.
CC LXI. Neque hactenus dicta concilio Tridomtino opponuntur, quod Sess. VI. caa. XXII. sic pronum tiat : Siquis dixerit, justi catum oel sine speciali auxilia Dei in accepta justitia perseuerare posse, pel cum Ea non Posse , anathema sit. Vel enim Concilium loquitur de Potentia reduceuda ad actum, non de potentia reducibili rvel per speciale auxilium intelligit gratiam actualem, superadditam gratiae habituali, quae sola sine gratia actuali non sufficit, ut quis finaliter possit perseverare. Quod si dicas: si justis omnibus datur gratia vere su
ficiens ad perseverandum, non opa, erit recurrere ad
inserutabilia Dei judicia ; sed quaerenti cur unus se
severet , alter non perseveret, responderi poterit, quia unus conSintit gratiae, alter non consontit. R. N. Se
quelam. Nam quamvis possit ita responderi, quaeri tamen ulterius potest, quare hic justus rapiatur ante la PSum, et alter non rapiatur: quare hic justus usgae
263쪽
GRATIA SLFFIC. DATUR OMNIBUS IUSTIT. 261 in finem vocetur congrue, et alter non vocetur : quare uni detur perseverantia actualis usque ita finem, nouitem alteri. Cuius rei cum nulla ex parte hominis ratio assignari possit, merito cum Apostolo exclamandum est ad Rom. Cap. XI. v. 35. O altitudo diuitiarum sapimilae et scientiae Dei quam incomρrehensibilia suus iudicia ejus, et incestigabiles citae ejus l
CCXXXII. Objicitur I. Authoritas Scripturarum.
Dan. Cap. VI. v. 44. ait Christus : Nemo potest uenire ad me, nisi Pater qui misit me, traxerit eum. Ex quo hoc instruitur argumentum. Quando justus non trahitur a Patre, non habet veram potentiam veniendi ad Christum. Atqui quando justus peceat, non trahi tur a Patre. Ergo quando iustus peccat non habet verssin potentiam veniendi ad Christum, seu abstinendi ab actu peccaminoso. Major constat ex verbis citatis. Minor prob. Quando iustus peccat , non habet gratiam efficacem ; alias certissime non p2 cc ret. Ergo non trahitur a Patre: tractio enim denotat gratiam efficacem. R. I. D. M. Non habet veram potentiam reducendam ad actum. et coniunctam cum victoria salutari, C. M. Non habet veram poteutiam mere reducibilem, atque ab aeta salutari sejunctam , N. M. R. II. N. m. Ad probat. C. A. N. C. , et rationem additam. Tractio significat motionem divinam , ive gratiam , proscindendo an ea sit efficax vel suia sciens tantum ; probabilius enim Christus loco cit. do cere nos voluit necessitatem gratiae divinae , utpote sino Raa uallum prorsus salutarem actum elicere a05st
264쪽
-6α ARTICULUS I. CONTROVERSIA V. mus, sicut Joan. cap. XV. dicitur: Sine me nihil p testis 1acere. Et I. ad Cor. Cap. XII. Nemo potest dicere , Dominus Jesus, nisi in Spiritu Socto. S. Thomas in Cap. VI. Joannis Lectione I. textum illum ita interpretatur : Res 'Orideo dicendum , quod vere nullus
uenire potest, nisi tractus a Patre. liam sicut grave Per naturam non potest Per se sursum ferri, nisi trahatur ab alio : ita cor homanum ex se ad inferiora tendens , non potest sursum elevari, nisi tractum Si u ro non eleoatur, non est defectus ex parte trahentis,
qui quantum in se est, nulli deficit; seu est Proρter
impedimentum ejus , qui non trahitur. Deus autem ad trahendum omnibus manum porrigit, quantum in se est: et quod Plus est , non solum attrahit manum recipientis, sed etiam aduersos ad se conpertit.
CCXXX li I. Objicitur II. Infirmitas probationis
ex Paulino te&lu petitae. Verba illa Apostoli I. ad Cor. Cap. X. v. 13. intelligenda sunt de solis praedestina tis quantum ad finalem perseverantiam. Ergo ex iis in ferri non potest, omnibus justis conferri gratias su ficientes. P. A. S. Hormiadas Papa Epist. XV. ad Possessorem , et S. Augustinus Lib. de Dono Perseverantiae, Cup. V. applicant verba illa praedestinatis in o dine ad superandam tentationem fiualem. Ergo R. N. A. Ratio negandi est I., quia Apostolus eo fine verba illa protulit, ut Corinthios solaretur, eosque in firmam Spem erigeret. At vero si de solis praedestinatis loqueretur , Sublatam esset consolationis ac spei sandamentum, quia nullus certo novit, se esse de numero Pra
uestinatorum. II. Quaecumque Apostolus in ea Epistola scribit, absque dubio ait omnes fideles corinthios Hi reAit , qui certe non om nos errat praedestinati. III. Nub
265쪽
DE GRATIA SUFFIC. DATUR OYNIBUS IUSTIS. 263lum in eo Apostoli textu vestigium extat tentationis finalis. IV. Tridentinum Sess. XXIV. Can. IX. ad omnes clericos majores, et Regulares illud testimoniam
spectare affirmat, quoties ipsos urget servandae castitatis praeceptum , et gravis eos sollicitat carnis tentatio.
Cum Deus id c donum castitatis recte petentibus non deneget nec ρatiatur nos supra id, quod Possumus ,
tentari. Atqui certum est, nou Omnes Regulares et
Clericos majores esse praedestinatos. Ad probat. D. A. Id est, specialiter ea verba praedestinatis applicant, reprobos excludendo N. A. Eos non excludendo, C. A. N. C. S. Augustiuus Enarratione in Psal. CXX., et S. Thomas in Cap. X. I. ad Cor. ad alios ctiam extendunt verba Apostoli.
CC XIV. Objicitur III. Infirmitas probationis
petita ex Tridentino Concilio. Tridentinum Sess. VI. Can. XVIII. do Iustificatione , damnat errorem Calvini et Lutheri, asserentium mandata Dei esse homini iusto
impossibilia; non quia gratia illi saepe deest, sed quia
conei piscentia inquinat omnia justorum opera. Ergo ex Tridentino probari non potest, gratiam justo Durn- quam deesse. II. Tridentinum Sess. Vl. Cap. XI. no a loquitur de gratia ae tuali, sed habituali, qua Deo justos non spoliat, nisi illi graviter delinquendo eam de Seruerint. Ergo. R. N. A. Nam I. Concilium damnat omnes illos, qui quoeumque demum ex capite asseruerint, mandata Dei esse homini justificato hie et nutio impossibilia. Ergo eum Iansentani asserant, ex desecta gratiae mandata Dei esse homini justificato hie et nunc impossibilia, iam praedamnati fuerunt a ridentino, Π.Absurdum illum Lutheri et Calvini errorem saliuInntium justum in omni opere Peceare: damnavit Sancta
266쪽
αM ARTIcULUS I. c0NTR0VERSIA RSyninus eadem Sessione can. XXV. Si quis in quolibet
bono opere justum saltem senialiter peccare dixerit, aut quod intolerabilius est, mortaliter, atque ideo poenas aeternas mereri ; tantumque ob id non damnari, quia Deus ea opera non imputet ad damnatiυnem ; anathema sit. Ergo hunc ipsum errorem non proscripsit Cavone XVIII; Concilia enim non solent eumdem prorsus crrorem pluribus Cationibus confodere, praecipue in eadem bessione MI. Bationes , quibus Tridentinata Cap. X l. veritatem Catholicam conficinat, manifeste ostendunt, mandata Dei eo ex capite esse possibilia homini iustilicato , quia sufficiente gratia non destituitur ; dicitur enim : Quia Deus jubendo monet facere quod ροssis , et petere quod non possis, et adjuoat ut seonis. Quia mandata eis grapia non sunt. - Quia Dcus sua gratia semel justocatos non deserit. Aa II. . A, quod sine insigni temeritate, injuria, ac contumelia Sanctae Synodi dici nequit. Conciliam enim lo- ο cit. hortatur si deles , ut in Dei auxilio firmissimam spem collocent, hanc assignas rationem , qaia Deus semel iustificatos non deserit, nisi ab eis prius deseratur.
Jam vero si horum verborum sensus foret, neminem
semel justi sicatum, gratia sanctificante sive habituali prius spoliari, quam ipse Deum mortaliter peccando deseruerit, Concilium tam inepte ac stolide loqueretur , a ille, qui aegroto mortem graviter timenti diceret: Bonosis aninio , ne timeas, sperate Sanitatem recuperaturum ;quia tamdiu non morieris, quamdiu in Xeris. Praeterea concilium non de habituali, sed actuali gratia loqui manifeste patet ex Cap. XIII. Sess. VI , ubi ait rra Dei auxilio Amissimam spem callocare et restonere omnes debent; Deus enim , nisi ipsi illius gratiae
267쪽
GRATIA SUFFIC. DATUR OMNIBUS IUSTIS. a6s defuerint, sicut coepit πψs bonum, ita persciet, operans Melle et Perscere., CCXXXV. Objicitur IV. Lapsus S. Petra . S. P trus iustus erat eo tempore quo Christum abnegavit. Atqui tunc S. Petro defuit gratia ad omittendam negationem christi. Ergo iustis quandoque deest gratia. P. m. Authoritate Patrum. S. Chrysostomus Hom. XXX lv. in Maida. de S. Petro Ioglicus scribit: Illa, etsi bc ne animatus fuerat, divino rameu subtracto auxilio stare non potuit. Et Hom. XXXI. in Epist. ad Hebraeos: Negatio Petri non tam erat socordiae ac negligentias .
quam ex eo, quod Dem eum deseruerat. S. Augustinus Serm. CXXIV. de Tempore : Quid est homo sine gratia Dei, nisi quod fuit Petrus , cum negaret Christum Z Ideo L. Petrum Dominus ρatilulum subdeseruit, ut in illo totum humanum genus PossUt agnoscere, nihil se sine Dei gratia praeς alere. Con m. Christus S. Petro dixit: non Potes me modo sequi, sequeris autem Postea. Ioan. Cap. XIII. v. 36. Ergo thinuimpossibile suit Petro impLre praeceptum. lituo Augustinus de eodem S. Petro, qui Christo responderat . Animam meam pro te ponam, scribit Sermone CCXCVI. alias CVI. de Diversis: Sectitus est Dominum PasSurum : sed turis non potuit sequi Passurus ;S ttis est pedibus , nondum idoneus sequi moribus. Plus enim. ia usus erat , quam ejus capacitas sustinebat; Plus Pro miscrat , quam poterat. Ergo. B. Omitto majorem, quam negant Chrisostomus et Augustinus, e quod putent S. Pitrum jam auto negationem Christi graviter peccasse peccato stiperbiae et Praesumptionis. Et D. m. Petro defuit gratia efficax , aut etiam gratia proxime sufficiens , C. m. Desuit remo te scissisiens, et gratia ora-
268쪽
263 ARTICULUS I. CONTROVERSIA Q.
tionis, N. m. et conseq. S. Petrus cum christum ieenegavit, poterat non negare, recurrendo scilieet ad orationem , ad quam recurrere poterat ac debebat. Adprobat. C. A. N. C. Ex citatis textibus plus non evincitur , quam gratiam tantum proxime sufficientem S. Petro desuisse, quod a nobis minime negatur. chrysostomus ait quidem negationem Petri tribuendam non esse socordiae aut timori mortis : at non negat eam tribuendam esse socordiae, quam admisit Petrus, quando a Christo praemonitus, ad negationem evitandam divinum neglexit implorare auxilium. Augustinus autem Lib. de
Unitaste Ecclesiae, Cap. IX. scribit: Quis dubitaςerit, quod Judas Christum, si potuisset, non utique trad
disset, et Petriis si coluisset, ter Dominum non negasset ΤAd eo irm. C. A. N. C, vel potius suppositum, qA0' tunc impositum fuerit S. Petro praeceptum moriendi pio Christo, ut patet consideranti locum citatum Ioannis cap. XIII. Dicit ei Simon Petrus : Domine, quo vadis Τ R spondit Iesus : Quo ego Oado, non Potes me modo Se- qui , sequeris autem 'ostea. Dic t ei Petrus: Quare non possum te sequi modo Z animam meam Pro te ponam. Respondit ei Iesus : unimam tuam pro me pones 3 Amen , amen dico tibi, non cantabit Gallus , donec terme neges. Ergo verba ;lla Christi male asseruntur comtra possibilitatem mandatorum Dei.
CCXXXVI. Objicitur V. Authoritas S. Augustini. S. Doctor Epist. CCXVII. alias CVII. ad Vitalem seris Lit: Scimus gratiam Dei non omnibus hominibus dari Scimus eis , quibus datur. misericordia Dei gr-tuIta dari. Scimus eis , quibus non datur , justo Dei iudicio non dari. II. Epist. CCXX. alias LXX. ad Boni facium comitem scribit, orandum Deum, Ut quod non
269쪽
Potes modo , possIs aliquando. III. Libro de Gratia et Lib. Αrhitrio , cap. XVII. Qui ergo vult facere Dei
mandatum , et non potest, iam quidem habet uoluntatem bonam , sed adhuc parcam et ἰnvalidam : poterit
autem ; cum magnam habuerit et robustam. Ergo. R.
in I. et III. textu Augustinum intelligendum esse vel de gratia efficaci, id est, do potentia coniuncta cum actu, vel certe de potentia proxime lautum sufficiente, qua non peccatores modo ; sed iusti etiam saepe carent, quamvis vere sufficientem gratiam orationis habeant, qua impetrare dein possunt potentiam proximam ad rc- sistendum tentationi, et observanda mandata. Igitur j
sto Dei judicio quandoque non datur potentia proxima ,
seu gratia operis; ut semper datur potentia remota, sei gratia rationis. II. textus ad rem praesentem Omnino
non saeit. Scribit S. Doctor ad Bouinciam comitem , qui eum se proposito servandae post primas nuptias comtinentiae obstrinxisset, ad secunda nihilominus vota convolaverat. Bine Augustiuum interrogavit, quid co pilii ea in re capere posset. Respondet ille , optandum larc , ut ejus linor vellet pariter cuin illo continentiam servare: quod si ea nollet, orandum csse Deum, ut quod ab ea nondum impetravit, deinceps impetret. Ut quod non potes modo defecta consensus uxoris possis aliquando caceedenu illius consensu. CCXXXVII. Dices. S. Augastinus cloeet ipsam etiam gratiam orationis, seu Potentiam remotam in te dum denegari. Ergo. P. A. Lib. I. ad Simplicianum, Quaest. II. Num. XXI. scribit: . onne aliquando ipsa
oratio nostra sic tepida est, vel potius frigida et pene nulla, immo omnino interdum ita nulla, ut neque hoc
in nobis cum dolore adyertamus 3 Quia si uel hoc do-M a
270쪽
a63 ARTICULUS I. CONTROUERSIA VI. lemus, iam oramus. Ergo Augustinus docet, aliquando non concedi gratiam orationis. R. N. A. Ad probat. c. A. D. C. Non concedi gratiam orationis , per quam ferventer de perseveranter re ipsa oretur. C. C. Gratiam proxime sufficientem, per quam quis orare Possit, N. C. Omnes habent gratiam ad orandum proxime su ficientem ; sed quia ea vel non utuntur omnino vel negligentius orant, idcirco uberius auxilium, Seu potentiam proximam at praeceptum actu observaOdum non impetrant.
AN DEUS PECCATORIBUS ETIAM OBSTINATIS, QUI SEMEL IAM JUSTIFICATI FUERUNT, DET GRATIAS PROXIME VEL REMOTE SALTEM SUFFICIENTES VERE AC RELATIVE AD CO VERSIONEM AC POENITENTIAM JcCXXXVIII. Obstinati, vel indurati peccatores dieuntur illi, qui
jam multas gratias , multaque remedia salutis proterve reiecerunt. Induratio cordis duo involvit, nimirum ex parte creaturae obstinatam et contumacem in malo v luntatem : ex parto Dei gratiae congruae subtractionem,
iuxta illud Augustini Epist. CXCIV. alias CV. ad Sixtum: Non obdurat Deus impertiendo malisiam, sed non impertiendo misericordiam. Porro duplex a Theologis considerari solet induratio, perfecta nimirum, quae est propria damnatorum, quaeque exeludit omnem gratiam tam efficapem quam remote etiam sufficientem r