장음표시 사용
431쪽
ζUAE FIDES REQUIRAT. AD IUSTIFICATI0NIS. 4estem firmissime credit. Baec fiducia voluntatis, seu spes Tohorata, non est infallibilis et certa certitudine fidei divinae ; quia Deus nuIlibi revelavit, nos adimpleturos esse conditiones , Sub quibus nobis promissa fuit aeterna salus. Docent III. Obiectum materiale fidei iustificantis esse omnia quae Deus revelavit; certam vero atque infallibilem promissionem specialis misericordiae ordinarie, et praescindendo a peculiari revelatione Dei, non tam ad fidem pertinere, quam ad inanem et stolidam presumptionem.
DV. Conclusio I. Ad iustificationem in adullis
requiritur fides. Conclusio haeo a catholicis aeque noProtestantibus admittitur , probaturquo Ι. Authoritate Scripturae. Ad Hebr. Cap. XI. dicitur : Sine inde impossibile est placere Deo. Credere enim oportet accedentem ad Deum quia est, et inquirentibus se remunerator sit. II. Authoritate S. Augustini Lib. de Praedest. SSrum, Cap. VII. Fides ipsa prima datur, ex qua impetrentur caetera . III. Authoritale Tridentini, quod Sess. VI. Cap. VIII. ait: Fides est humanae salutis
initium , fundamentum et radix omnis iusti cationis ;sine qua impossibiIe est placere Deo , et ad Iliorum
ejus consortium perpenire. CDVI. Conclusio II. Fides iustificans non est fiducia , qua quis credit sibi esse remissa peccata ob merita Christi, sed est assensus firmus ac certus ad caquae Deus credenda proponit. Prob. I. ex Epist. ad
Hebr. Cap. XI. in quo Apostolus fidem illam , ex qua iustus vivit, ideoque iustificantem, ita describit: Est
autem fides sperandarum substantia rerum , argumentum non amarentium. Id est, fides est hasis ac sundamentum rerum aeternarum quas speramus, couylucens
432쪽
434 ARTICULUS II. CONTROVERSIA HI. intellectum, atque eum movens, ut assentiatur iis quis
non capit, neque intelligit. Atqui haea fides non est fiducia, sed aliquid ad intellectum pertinens. Ergo fides justificans, non est fiducia P. m. I. Fides ibi dicitur substantia , sive sundamentum rerum sperandarum; quia menti eas ita repraesentat , saetique quodammodo esse prae Sentes , quamvis non sint nisi suturae. At r PraeSentare non est voluntatis, ad quam pertinet fidi cia , sed inllectus; ille enim rem apprehendens per speciem sibi impressam, facit rem esse antequam Sit. II. Fides dicitur argumentum, seu demonstratio et conubctio , quod certe ad intellectum pertinet, cujus solius est convinci, assentiri , et judicare. Probat. II. ex Epist. ad Rom cap. IV. ubi Abrahamo dicitur: Sed confortatus est fide dans gloriam Deo, plenissime sciens , quia quaecumque Promiscit, Potens est et facere. Ideo et reρutatum est illi ad justitiam. Plenissime sobre autem intellectu3 est, non volantatis : sicut contra fiduciam habere , voluntatis est, non intelIectus. Neque obstat, quod paulo ante dicatur, Non haesitauit di dentia ; haec vox enim non desectum fiduciae , sed incredulitatem ibi significat. Prob. III. Ex Epist.
I ad Cor. Cap' XIII. Nunc autem manent, Iides ;spes, charitas, tria haec: major autem horum est charitas. Ubi distinguit Apostolus fidem a spe, aitque esse duo quaedam diversa: manifestum est autem, fiduciam nihil esse aliud , quam spem roboratam. Ad cor. Cap. X. dicitur: In captiuitatem redigentes omuem intellectum in obsequium Christi. Fides ergo ad intellectum qui captivatur pertinet, non vero ad voluntatem.
Prob. IV. ex Epist. ad Ephesios, ubi cap. III. dicitur: In quo habemus fiduciam, et accessum in confis
433쪽
QUAE FIDES REQUIRAT. AD IUSTIFICATION. 43, dentia per fidem eius. Si igitur habemus accessum ad Deum in confidentia, seu fiducia per fidem, sequitur fidem non esse fiduciam , sed causam fiduciae ; alioquin sensus hujus loci valde absurdus foret, nimirum iste: habemus accessum in confluentia Per confdentiam. Denique si Scriptura divina per fidem intelligeret fiduciam, actum ejus explicaret per verbum Adere,
Non vero per verbum credere, quae certe non sunt synon ima.cDVII. Conclusio III. Objectum materiale fidei iustificantis non est specialis misericordia; sed lomnia quae Deus revelavit. Proh. I. Authoritate Scripturarum. Ex una parte ne unicus quidem in sacris litteris locus ostendi potest, ubi fides iustificans sumatur pro illa speciali fide, qua quis certo atque insallit,iliter credit se ob merita Christi remissionem pece aiorum omnium fuisse consecutum e ex altera parte Scriptura plurimis in locis asserit, longe aliud esse objectum fidei iustificantis. Ergo P. A. Ad Hebr. cap. XI. ait : Apostolus Sine Ade impossibile est placere Deo. Credere enim Oportet accedentem ad Deum quia est, et inquirenti bus se remunerator sit. Ubi certe Apostolus loquitur
de fido justificante ; quia agit de illa fide, sine qua
impossibile est hominem Deo placere. Ad Rom. cap. X. M constearis in ore tuo Dominum Jesum , et in Corde tuo credideris , quod Deus illum suscitauit a mortuis. saluus eris Ioannis Cap. XX. Haec autem scr*ta sunt, ur credatis, quia Iesus est Christus Filius Dei : et ut credentes uitam habeatis in nomine eius. At quom modo quis salvus erit, aut vitam habebit sine gratia
iustificante Τ Lueae Cap. VII. Centurionis fidem miratus est christus: Nec in Israel tantam Idem inpeni.
434쪽
ARTIcu LUS I . CONTROFERAIA III. - 43α centurio autem nil aliud professus erat se credere, nisi Christi omnipotentiam et Divinitatem, dicens : Diceerbo , et sanabitur Puer meus. Joan. Cap. VI. Petrus ait ad Christum: Domine, ad quem ibimus 3 Verba uitae aeternae habes. Et nos credimus, et cognopimus, quia tu es Christus Filius Dei. Ad Rom. Cap. IV. explicans Apostolus fidem Abrahae, quae reputata est ibit ad justitiam, non dicit, eum credidisse per specialem misericordiam remissa sibi fuisse peccata ; sed patrem se futurum multarum Gentium ex filio : quem sibi centenario uxor jam nonagenaria et sterilis , praeter bolitum ordinem cursumgue naturae, esse pseritura.
CBVIII. Prob. II. Authoritate Symbolorum ψApostolici, Nicaeni, et Athanasiani , in quibus multaeontinentur fide divina necessario credenda ad obtineadam iustificationem, de Unitate Dei nimirum, Trinitate Personarum , Incarnatione , Verbi, passione ac morte Christi ete. quin ulla fiat mentio specialis illius misericordiae. Quare id solum praetermissum faisset , quod solum , aut Saltem praecipue ponendum erat , siquidem vera foret Protestantium de fide iusti fieanto opinio. Neque dicant Protestantes, in decimo Symboli Apostolici articulo mentionem fieri specialis illius misericordiae. Credo peccatorem remissionem. Nam R. I. .Si fides iustificans esset fiducia misericordiae propter . Christum, deheret saltem imagna pars Symboli cum hac definitione congruere .R. II. Sensum illius articuli non esse , credo remissa mihi esse peccata 3 sed, credo et confiteor in Ecclesia catholica esse donum remissionis peccatoram , quod per baptismum et poenitentiam percipitur : unde quod in Symbolo ApostoIico dicitur, Ure
435쪽
do remissionem ρeccatorum , in C Politano explicatur r Vteor unum baptisma in remissionem peccatorum. Ex quo patet, in hoo articulo non doceri specialem et absolutam misericordiam, quam Protestantes obiectum fidii iustificantis esse contendunt; sed misericordiam generalem, et quae suis conditionibus non caret, eum
ex Baptismi perceptione dependeat. CPIX. Prob. III. Authoritate Patrum , qui quotiescunque de fide iastificantem loquuntur, numqua sidueiae illius. et specialis misericordiae meminerunt. S. Basilius in Orat. de Consess. fidei docet, fidem illam ad salutem et justificationem necessariam esse , quacrednntur quae Deus revelavit. S. CFrillus Jer M. Catech. V. seribit, fidem justificantem esse fidum dogmati
cam , qua credimus Iesum esse Christum, atque a mortuis resurrexisse. S. Gregorius Naziana. Orat. extrema insanolum lavacrum. S. Chrysostomus in duabus Hom.
de Symbolo. S. Augustinus Lib. de Fide et Dibolo, et in Enchiridio. S. Fulgentius Lib. de Fide ad Petrum , profitentur ea omnia se docere, quae ad fidem Christianam pertinent; et tamen nemo eorum est, qui
vel semel specialis illius fidei protestanticae meminerit. . DX. Prob. IV. Authoritate Tridentini, quod Segs. VI. can. XII. ita definit : Si quis dixerit, Adem, uriscantem nihil aliud esse, quam iduciam diuinael misericordiae , peccata remittentis Propter Christum . uel eam Aduciam solum esse, qua iusti camur ; anathema sit. Et Can. XIV. Si quis dixerit, hominem a peccatis absolui ac justi cari ex eo , quod absolui ac iusti ari certo eredat, aut neminem esse iustifcatum sere , nisi qui credat se esse justi catum , et hac solacide obsolutionem et justi curionein perscii, anathema 3it. 2 om. R. T.
436쪽
434 ARTICULUS II. CONTROVERSIA III. DXI. Prob. V. Ratione Theologica triplici. I. est. Actus fidei justificantis debet praecedere iustificationem,
seu remissionem peccatorum; quia omnis causa Prior
est suo effectu. Sed ille actus, quo quis credit remissa esse sibi peccata , non praecedit iustificationem et
remissionem peccatorum. Ergo ille actus non est actus
fidei iustificantis. P. m. Si actus ille esset prior justificatione et remissione peccatorum, is qui crederet remissa esse sibi peecata, LIsum crederet. Ergo actas ille non est prior justificatione. P. A. Peccata nondum sunt remissa ita credenti, sed tantum sunt remittenda per hunc ipsum actum. Ergo is qui crederet remissa sibi esse peccata , falsum crederet. Ergo non potest es su actus fidei iusti fieantis. Neque dicant Protestantes , illum actum fidei et remissionem peccatorum esse S mul , ita ut in eodem instanti remittantur peccata, quo quis credit ea sibi remitti. Quamvis enim transmitteretur, actum illum, quo quis credit remissa sibi esse γωtata, non esse posteriorem tempore, esset tamen posterior
natura; quia remissio peccati est obiectum illius actus enotus autem praesupponit suum obiectum. DXII. II. est. Actus fidei iustificantis non de-het tollere aut impedire orationem , Sagramenta, aut alia pia opera in sacris litteris commendata , et ad Sa- Iutem pertinentia. Atqui ille actus, quo quis certe credit remissa si hi esse peccata , tollit et impedit omnia Superius commemorata. Ergo non est actus fidei justificantis , sed potius impedientis iustificationem. P. m. Si peccator fide divina credere tenetur remissa sibi esse peccata, inepte adhiberet verba illa orationis D minicae, Et dimitte nobis debita nostra: merito enim a Deo similem reprehensionem rapectare deberet: Stub
437쪽
QUAE FIDES REQUIRAT. AD ILITIFICATION. 435 te, quid agis 7 Si certo credis hoc peccatum tibi re
missum esse, quid ultra mihi molestus est, aut cur precaris ut remittam 3 Si autem dubitas , et firmam fidem non habes de remissione, quomodo postulas tibi
xemitti quod sine frina side remitti nequit Τ Et profecto , iuxta Protestantos, tam certe ac firmiter unusquisque eredere tenet ar remissa sibi esse peccata propter merita Christi, quam certe ac firmiter credit Christum esSe natum , pro nobis crucifixum ac mortuum. At si quis Deum oraret, ut Christus nusceretur, moreretur cic. is procul dubio infidelis esset; quia judicaret Christum nondum esse natum, erucifixum, aemortuum. Ergo pari ratione F quis orat Deum, ut sibi remittantur peccata, non minus est infidelis ; judicat enim peceata sua nondum esse remissa, quod repugnat fidei Protestanti cadi Quae de oratione diximas, intelligenda sunt etiam de Sacramentis, aliisque piis operibus. Quorsum enim ista , si fide divina credis te coram Deo justificatum esse , nec amplius indigere ubio remedio ad peccatorum remissionem impetranda myCD XIII. III. Ratio est. Nihil fide divina et i stificante credendum est, nisi quod Deus revelavit. At. qui Deus exceptis paucis quibusdam , ut Paralytico , Magdalena, Zachaeo etc. nulli tu particulari revelavit . quod peccata sint ipsi remissa. Ergo, ordinari u loque do, a nullo debet aut potest hoo credi fide divina et justificante. Maior propositio est certa , quia objecta fidei divinae esse non potest aliud, quam veritas a Deo revelata. Minor Prob. Degative , quia haec revelatio ostendi non potest. Respondent Protestantes, Specialem promissionem contineri in generali ista Joan. cap. III.
438쪽
C p. XIII. In hoc omnis, qui credit , iusti catur. At Praeterquam quod credere in Christum longe quid aliud
sit, quam credere remissa sibi esse peccata ob merita Christi; promissio haec conditionata est,huieque aequivalet: Qui ex toto corde credit in Christum, ac prout sportet, justifcatur , et habet uitam aeternam. Atque haec propositio omnino de fide est , quia a Deo reve- Iata : assumptio autem, seu minor s3llogismi, Atqui hic homo determinatus credit in Christum ex toto Cor- de , aut prout oportet, neque explicite neque implici te revelata est, sed ambigua prorsus atque ineerta. Hine conclusio . Ergo hic homo determinatus iustiscatus est, et uitam habet aeternam , fide divina credi non potest. Verum haec de re sermo redibit Controversia VI. Vide Bellarminum Lib. I. de Iustificatione , et Martinum Becanum in Manuali controversiarum, Lib. I. cap. XVI. Quaest. U.
CDXIV. Obiicitur l. Authoritas Seripturarum. Apostolus ad Hebr. Cap. XI. definiens fidem iustificantem, vocat eam hypostasin , sive expectationem. Ergo fides justi fieans nihil aliud est, quam certa expectatio misericordiae. R. I. N. A. Quamvis enim haec vox byssiasis quandoque significet expectationem, loco tamen citato significat substantiam i quia fides sa-cit res sperandas subsistere in anima nostra , quod menti eas ita repraesentet , ac si quodammodo Praesem tes serent. Atque ita Graecam hanc vocem interpret, ii sunt chrysostomus Graecae linguae utique Peritissiamus, caeterique Graeci Inte Uretes, quorum authoritas
439쪽
apud aequos rerum arbitros haud dubie maior erit, quam novorum Graeculorum Protestantium. R. II. Omis. so etiam antecedente, I . C. Expectatio enim reram sperandarum non est expectatio seu sed uela misericor diae Dei per Christum remittentis peecata ; sed ost e X-pectatio vitae aeternae , ac resurrectionis corporum, iuxta illud ad Titum Cap. II. Expectantes beatam vem, et aduentum gloriae magni D i. Expectatio autem vitae aeternae etiam juxta Protestantes, non est fides justificans.
DXV. Dices I. Apostolus ad Rom. Cap. IV. ait: Ideo et Ide, ut secundum gratiam Arma sit yromissio. Ergo per fidem intelligit Apostolus fiduciam . sive
assensum, quΘ amPlectimur promissionem , eamquanobis applicamus: sermo sicut in humanis nota estrata promissio, doneo promissarius illam acceptaverit.
Ergo ut firma sit promi,sio, Deus eos justifidat quie redunt, et confidunt se justificari. R. C. A. N. C. Apostolus non loquitur de promissione remissionis Peuuatorum, sed de promissione lauta Abrahae, qriod patur futurus esset multarum gentiam : sive loquitur de promissione vocationis Gentium ad justitia a et Salato n. Haeo autem promissio non poterat esse firma et rata. si justificatio contingeret ex lege Moysis, aut eX OP .ribus qaae fiunt ex soli; natarae viribas ; nam tu novel nulli omnino, vel soli Judaei ia,tificati salvati ias
fuissent. Quare ut firma sit promissio , iatque eadem sit gratuita, uon de uita, Deus non iustificat horuities ex lege Morsis, aut ex operibus quae ficiat ex s0lis daturae viribus; sod ex fide Iesu Christi quae sola est initiai. a gratuitae vera que justitiae , non solum Iudaeis, sed etiam Gentibus. Itaque Protest autus perperam autelligunt tua a vom
440쪽
43a ARTICΠLUS II. CONTROFERSIA HI.eabuliam promissionis, quo non signifieatae Promissio remissionii peccatorum, sed Vonatio Gentium: tum etiam vocabulum Adei, quo non intelligitur fiducia qua quis credit remissa esse sibi peecata; sed fides dogmatisca , qua creditur in Christum pro nobis Passum , ut aperte colligitur ex verbis Apostoli subsequen
CD XVI. Dιces II. Ex una parte fides dogmatica seu historica non iustificat, sed auget potius timorem ac desperationem et ex altera parte Scriptura saepius fidei nomine significat spem et fiduciam. Ergo. P. A. Quoad alterum membrum I. Ad Rom. Cap. IV. dicitur de Abrahamo: Qui contra vem in spem credidit. Et, Non haesitauit di dentia. II. Marei cap. XI. Omnia qua
cunque orantes petitis, credite quia accipietis , et eo nient vobis. Ubi credite accipitur pro eo Hre. III. Jacobi Cap. I. Postulet autem in Ade nihil haesisans. IV. II. Paralipom. Cap. XX. Credite in Domino Deo restro, et securi eritis. R. N. A. Quoad utrumque memhrum. Fides dogmatica si vo historica absolute et complete disponit ad justificalionem , siquidem per dilectionem op retur : si autem dilectionem vacua sit , inchoativo ta tum et incomplete ad iusti sicutionem disponit, quia satile revocat a Peceatis , atque ad spem erigit. Quamvis enim historia passionis Dominicae iram Dei erga P
catum commonstret, simul tamen ostendit, mortem il-
Iam pretium fuisse redemptionis , et propitiationem totius mundi. Praeterea multae continentur in Seripi is historiae . quibus infiniti misericordiae divinae thesauri peculiariter commendantur, et peccatores vehementissime commoveri atque ex ollari solent ad redamandam Seum adeo misericordem. Hujiiseemodi est historia de