장음표시 사용
471쪽
DE CERTITUDINE IUSTIFICATIONIS. 4is
Deo collocaudam esse, et certo confidendum, pon actam εlegitime poenitentiam peccata esse remissa. At vero ma- Nimum ost discrimen inter certitudinem fidei et certitudinem fiduciae. certitudo fidei , quia nititur sola Dei
revelantis authoritate, omni ex parte dubitationem c
cludit. Certitudo fiduciae partim nititur divina promissione, partim propria dispositione. Quo a divinam promissionem, attinet, oinuem similiter formi linem excludit , estque simplex atque absoluta cortitudo : quod propriam attinet dispositionem, non excludit omnem formidinem , neque eSt certitudo absoluta , sed tantum secundum quid, et conjecturalis. IlI. Ultro conec limus, eos qaibus Deus specialiter revelavit remissa ipsis esse peccata . I,osse ac debere id fide divina credere ; eo quod authoritas Dei quaecumque placuerit revelantis,. firmissimum semper as,eusam exigat. At vero quamvis Certum Sit, remissionem peecatorum Magdalenae , Paralytico, Zachaeo, Latroni in Cruce, paucisque aliis eXimia sanctitate conspicuis revelatam fuisse , ordinario tamen negamus hujusmodi revelationem haberi. Quam re ut omnis fallagia submoveatur, status praesentis quae stionis est, utrum debeat aut ponit aliquis siue spe a tali revelati e certus esse certitudine filao diuiuae,
ae ira nullo modo possit subesse salsum, sabi remiMa es
se peccata : sive an tu Scriptaris, aut ordinario porillustrationem divinam privatam revelatum sit absolute et absque ulla conditione, siletibus tu parti calari r misSa esse peccata, aut conditionem illam, β ub qua promittitur ipsis remissio peccatoram, laisso ad ipsis impletam. CD XLIX. Antequam decidat ar quae lio, Paud Iseertit adiuis naturam ct divisionem exaruiaabIinas. Cer
472쪽
talis, vel, ut alii dicunt, est veritas necessaria aut erinatura sua, aut ex destrininatione iam laeta. Certitudo alia est objecti, seu rei cognitae vel creditae; estque immutabilitas rei, quae aliter se hahere non Potest , quam ereditur vel cognoscitur: alia est certitudo subiecti, id est, hominis cognoscentis vel credentis; estque firmitas quaedam assensus nostri ad rem quae, cognoscenda vel credenda proponitur. Rursus alia est certitudo evidens, alia ob cura. Epidens est earum rerum, quae aliquo modo videntur; cujus primum gradum obtinent prima rerum principia , alterum couglasiones ex primis principiis evidenter deductae, tertium ea quae Sensibus corporis percipiuntur, dicitur Iae certia ludo experientiae. Certitudo obscura est carum rerum, qua sola fide, vel opinione nituntur; neque enim certitudo idem formaliter est quod evidentia, ut ex dicendis patebit. Obscura haec certitudo diriditur ici metaphysicam et mo- Talem. Metaphysica dicitar ea , quae omnem Prorsus formidinem absolute excludit, eoquod neque Per ah- solutam Dei omnipotentiam res aliter habere se possit.
Talem certitudinem hahent res omnes a Deo revelatae , quam vi, conjunctam habeant obsearitatem veritatis ; neque enim fieri umq in potest, ut Deus quid revelans decipiat, aut deeipiatar. Moralis, seu certit ado fidei
humanae est ea quae habetur ex motivis absolute quidem fallibilibus, moraliter tamen infallibilibus , qaae
'nempe omnem prudentem sormidinem de opposito exeludit. Sio de existentia Romae, aut Coustantinopoliseertitudinem habemus stricte moralem, quamvis eas urbes propriis oculis non usurpaverimus. Addere multi etiam soleat certitudivera conjecιuralem, quae is
473쪽
s7gnis et conjecturis nititur, ut anxietatem quidem , naritamen omnem formidinem excludat. Veram stricto Ioquendo coniecturalis hace certitalo opinionis est potius quam fidei, neque limites excedere videt ar man mae probahilitatis. DL. Nostrorum temporum Novatores, Lutherus, Calvinus , Brentius , Eemnitius etc. ex falso suo principio, quod fides iustificans nihil aliud sit quam certa et indubitata fiducia, qua confidimus nobis remissa esse Peccata. aut potius ea contegi iustitia Christi, inferunt peccatorem non tantum Posse , verum etiam Cese
tum esse debere de sua iustificatione; adeo ut siquis ea de re tantisper dubitet, hoc ipso e stata gratiae ex- Qidat , Novatorum errorem ex parte adoptavit Ambrosius Catharinus , celebris Saeculi XVI. Thologus. Non quidem doeuit hie certitudinem fidei de propria gratia necessariam esse ad iustificationem, neque hae fida qua homo credit se iustam esse, et multo minus hactsola fide hominem iustificari ; sed tantum asserati posse omnes iustos fide divina et insallibili, non quidem Catholica, sed pecuIiari , certo sibi persuadero se esse in statu gratiae , tum propter universalem Illam reis velationem , qua constat eos iustificari qiu faciunt ea quae ad id requiruntur, et simul propter evidentiam , qua possunt justi scire se ea se eisse e tum propter peculiarem revelationem, qαam de sua grat Ia unusquIsque iustus habet a Spiritu Sancto. Eam tamen 1Idem ideo dicit non esse catholicam , quia non est do iecto universali, qaod omnes teneantur eredere, SI que omnibus revelatum; sed de obiecto particularI, quod unisquisque iustus de se solo Possit credere , se n1 miram esse in statu gratiae.
474쪽
. . CDLI Conclusio. Nid iis sine speciali Dei. revelatione certus esse potest certitudine fidei. cui nullo modo potest subesse falsum, remissa sibi esse peccata, et in Stata gratia' se esse. Prob. conclusio haec dogmatica I Authoritata Soriptararam. Proverb. Cap. XX. ait Salomon: Quis potest dicere: Mundum est cor meum Furiis Ium a Peccato 3 non quod in hae vita nullus sit vere mundus; secas David a Deo non petiisset Psal. L. Cor mundum crea in me Deus : neque ideo quod homo saepe labatur in venialia peccata; haec enim non impediunt quo minus homo mundus et immaculatas
dicatur; sed quia illi ipsi qui mundi sunt , nullum ha
hent testimonium infallibile do sua justitia. Ecclesiastis Cup. IX. dicitur : Sunt justi atque sustientes, et ostera eorum in manu Dei: et tamen nescit hamo, utriam amore an odio dignus sit ; sed omnia in futurum se pantur incerta. Ubi Salomon loquitur de justis, de amors ct odio secundum praesentem justitium vel in j usti Liam, at
que uuam eta miseriis vitae, εamqtie non minimam eSse ,
quod homines iusti, sive considerentur ut homines Sive ut filii Dei, merito sormidare possint , ne forte raso Ilut veri justi, cam omnia ita faturam serve ut ur i yerta. Audiendus hae de re B. Hieron3mus Commenta rio in Cap. IX. Ecclesiastis: Porro hic sensus est : etiam in hoc. dedi cor meum , et scire potui quos Deus diligehet, quos odisset; et inve eti iustorum quilem vera in monu Dei esse , et tamen utrum iamentur a Deo , ara non , i nunc eos scire non Posse, et ambiguos Iluctuare, ut iam ad Probationem sustineant quiae Sustinent, an ad sustylicium, In Iuturo igitur scient, et in pultu eorum sunt omnia , id est, antec det eos, UM de hae pita discesserint , nolitia istius rei; quia turi γest judicium, et nunc certamen. Et quicunque ad
475쪽
DE CERTITUDINE IUSTIFICATIONIS. 4
persa sustinent, utrum per amorem Dei sustineant, ut Iob, an per odium, ut prurimi Peccatores , nunc habetur incertum. Ecclesiastici cap. V. dicitur : De ρropitiato peccato noli esse sine metu. Quibus verbis lormidare jubemur , ne fortasse ob peccatum illud, quod nobis remissum fuisse videtur, puniamur et damnemur : quia sorte remissum non fuit, deficiente ex pa te nostra singera ac legitima poenitentia. Nequo dicas, hune timorem nobis incuti, ne quis propter remissu iam peccatum fiat audacior a i rursus peccantium , Pr mittens sibi facilem a Deo veniam; eo quod timor non sit de praeterito, sed de futuro. Respondeo enim N. A. Si hic foret genuinus sensus laudati textas, non digeretur de
propitiato peccato ; sed ob μropitiatum 'eccatum : metus
vero non tantum de re sutura, sed etiam de re praeterita esse potest, quatenus respectum habet ad malum
aliquod saturum. Sio potest quis v. g. Advoeato suo dicere : timeo, ne ita meam causam in iudicio egeris , ut Postea ego condemner. Quare timere nos iubet Spiritus Sanctas, ne culpa nostra peccata nobis remissa nouruerint, atque hae cogitatione vult etiam nos deterreria pecoando in posterum, cum incerta sit peccatorum tam praeteritorum tum suturorum remissio. Apostolus
I. ad Cor. Cap. IV, vel antequam peculiari revelatione de propria gratia certior fieret, vel ia persona j usto-Tum , ut sentiunt S. Chrysostomus et Theophylacius ιPerspicue asserit, non posse ordinarie a iustis in hao
vita ferri iudicium certum ac insallibile de prostria gratia ; ait euim: Sed neque me ipsum iudico ; nihil enim
mihi conscius sum: sed non in hoc iusti catus sum: qui autem judicat me, Dominus est. Itaque nolite amte tempus judicare, quoadusque seniat Dominus , qui
476쪽
er illumlaabit abscondita tenebrarum, et manifestabit consilia cordium: et tunc erit laus unicuique a Deo. Quibus verbis deterret Paulus Corinthios a iudiciis temerariis, quibus unus ab alio aut justus aut peccator iudicatur. Ostendit autem iudicium de nostra iustitia Deo esse rein Iinquendum ; eum ne nos quidem ipsi nos plene cognoscamus. Protestantes respondent, Apostolum eo Io eo di-Cere, se non ex bona conscientia, adeoque QR operibus
Bonis iustificatum esse, sed per tu titiam chri Ati fido
apprehensam, eiusque meTita. Verum interpretatio haeo perquam absurda est, et a mente Apostoli aliena. Nam I. Apostolus cupiebat deterrere corinthios a iudicio temerario : ad host autem propositum nihil pertinet illa ratio : Non iustificor ex operibus , sed ex Dei misericor-Ria non imputante peccata: plurimum autem conduciti ertitudo humanorum judiciorum , cum nemo de s ipso infallibiliter certus sit, se esse in statu gratiae. II. Nullum prorsus vestigium , nullumqae indiciam Pro testantieae illius interpretationis extat in laudato texta,
ut merito ridendi sint adversarii, qui ubi liis iustitiam christi fide apprehensam invenisse sibi videntur. III. Si Apostolus per illa verba, Nihil mihi conscius sum, i tellexisset peceata sua a justitia christi contegi, ideoque sibi non imputari, ex sententia Protestantiam per hano ipsam iustitiam Christi fide apprehensam justificatus fuisset. Quomodo igitur scribere ausus esset. Sed non in hoc justi catus sum 3 IV. Denique Protestantica haeci expositio repugnat communi Patrum interpretationi, qui omnes ex hoc loco colligunt incertitulinem gratiae, praecipue S. Chrysostomus Hom. XL. iv i' Epist. ad cor. S. Hieronymus Lib. II. contra Pelagianos , S. Augustianus Enarrat . in Psal. XLI. S. Bernarias Epist. XLu. ad Henricum Senonensem.
477쪽
DE CERTITUDINE IUSTIFICATI Is. 4σ3cBLII. Prob. II. Authoritate Patrum. S. Ambrosius Serna. V. in Psalm. CXVIII. scribit de Davide rueo Deum precatur, ut illud copprobrium auferat , quia Solus norit, quod nescire potest etiam ipse qui fecit. S. Basilius in constitui. Monasticis, Cap. II. Mubta peccantes, pluri na neque intelligimus. Quastropter dicit Apostolus, Rihil mihi conscius sum, sed non in .
hoc justi catus sum, hoc est, multa pecco, et non inmtelligo. S. Hieronrmus Lib. II. adversus Pelagianos e
sunt iusti, ad quos Perpenit quasi opus impiorum ι et sunt impii, ad quos peruenit quasi opus justorum. Hoc idcirco dicitur , quia certum j Scium solius Dei est. S. Augustinus Serm. XCIII. alias XLIII. de Verbis Domini : Forte tu non invenis aliquid in conscientia tua 3er inuenit ille, qui melius uidet, cuius acies diuisa m-netrat altiora : uidet forte aliquid, inoenit forte aliquid. Et Lib. de Persectiono Iustitiae, cap. XU. ait: Quamlatibet justitia sit praeditus homo, cogitare debet, ne aliquid in illa , quod ipse nom uidet, inoeniatur esse
Culpandum. S. Gregorius M. Lib. VI. Epist. XXII. ad Gregoriam Augustae oabieulariam: Quod uero, dulcedo tua. in suis epistolis subjunxit , importunam se mihi existere, quoadusque feribam, mihi reoelatum esse, qura peccata tua demissa sunt, rem et di cilem etiam et inutilem postulasti. Di cilem quidem, quia ego indignum sum , cui reuelatio feri debeat: inutilem sero , quia secura de peccatis tuis seri, non debe; nisi eum iam in die pilae tuae ultimo plangere eadem
peccata minime parebis. Quue dies quousque peniat , sem Per suspecta, semρer trestida metuere culpas debes, aseque eas quotidianis Aetibus laςare. '
478쪽
homini ad remissionem ρ eccatorum assequendam n cessarium esse , ut Credat certo , et obsque ulla haesitatione propriae infrmitatis et indiῬositionis, Pere la sibi esse remissa; anathema sit. Can. XIV. Siquis dixerit hominem a peccatis absolui, ac iusti cari ex eo, quod se absolyi et justi cari certo credat, aut neminem esse pere iustiscatum , nisi qui credat se esse iusti satum , et hac sola Ide absoJutionem et justi tionem Persci; anathema sit. Et Sess. V l. Cap. IX. Sicut nemo pius de Dei misericordia, de Christi merito. deque Sacramentorum Oirtute et e caesa dubitare debet: sic quilibet dum se ipsum, suamque ρrορriam infirmitalem et indispositionem re icit ; de sua gratia formidare et timere potest; cum nullus scire saleat certitudine Adei, cui non μotest subesse falsum, se gratiam mi
CDLIV. Prub. IV. Ratione Theologica. I. Fido divina credi non potest, quod a Deo revelatum non est. Atqai a Deo reveltitum non est insolute et absque ulIa oonditione, fidelibus remissa esse peccata. Ergo absol te hi credi non potest fide divina, sed tantum sub eo clitione, si nimirum homo poenitentiam egerit, prout oportet. Vide dicta Num. CDXIII. II. Nemo insalliti liter est certus de sua contritione. Ergo nemo potest esse insallibiliter certus de sua justi fioatione. Conseque tia negari non potest ab adversariis; quamvis cnim negent contritionem esse dispositionem , asserunt tamen eamdem , tamquam conditionem sine qua non necessario
at justificationem requiri, quia Deus neminem justifieat nisi rite contritum. Ergo cum uullas absque Ue-
479쪽
DE CERTITUDINE IusTIFICATIONIS. et ali revelatione in fallibiliter certus sit de sua contriatione , ne lite in falli biliter certus esse potest de sua j
sti fientione : e duobus enim, quorum alterum eX altero necessario pendet, unum nequit certo sine ulla sormidine cognosci . nisi eadem certitudine cognoscatur et alterum . Autecedens, quod Lutherus etiam admisit, sieprobatur. Contritio ad justificationem necessaria , debet esse supernaturalis, snpernaturali Dei auxilio elicita. Ergo cum nullus insallibiliter certus sit se obtinuisse auxilium gratiae supernaturalis, quando contritum se esse existimat, nullus pariter infallibiliter certus esse potest se esse vere contritum , prout requiritur ad iusi, ficationem. III. In E angelio facta nobis promis io est de concedendis omnibus, seu spectent ad bona finimae , seu ad bona corporis, quae petierimus a Patre in nomine Filii sui. juxta illud Ioan. Cap. XIV. Quodcumque petieritis Patrem in nomine meo, hoc Jaciam: ut glorifcetur Pater in Filio. Neque tamen idcirco insa
Iibiliter certus esse quis potest, se omnia quae petit, obtenturum ; eoqaod promissio illa sit conditionata, si nimirum bene petamus. Ergo etiam quamvis Deus in Scripturis promiserit remissionem peccatorum , nullus tamen insallit,iliter certus es e potest, se illam consecutum esse; eoquod promissio haec sit conditionata, si nimirum debitam egerimus poenitentiam. CDLV. Caeterum cur Deus, ordinario loquenως neminem infalli hiliter certum esse volucrit de statu gratiae , rationem as,ignant Theologi , ducibus S. Augustino Lib. de corrept. et Gratia , cap. XIII. In isto tentationum loco - - tanta est infrmitas, ut superbiam Possit generare securitas. Et S. Gregorio M. Lib. IX. N
atal. cap. XVII. Si scimus nos gratiam habere stipe
480쪽
418 ARTICULUS II. CONTROVERSIA VI. tamus. Contra autem secreti hujus ignoratio demissi nem animi conservat et auget; sacit enim , ut se fi- deIes superiores invicem arbitrentur, et alter alium honore praeveniat. Hine Deus non nisi illis propriam i stificationem revelasse legitur, in quorum mentibus d missionem animi et charitatem tam altas radices egisse cognovit, ut ab elatione animi nullum eis immineret periculum. DLVI. Quaeres I. An homo iustus , seclludum ordinariam Dei legem , habere possit certitudinem striete moralem de sua iustitia , quae potentiam Prudem ter formidandi do opposito excludat, eo sere modo , quo nemo prudenter dubitare potest existere v. g. Romam aut CPol 3 R. negative. Nam I. hane eertitudinem mcludere videntur laudati in superiori conclusione Scripturarum et Patrum textus. II. Non Obscure via
detur reiici a Tridentino , quod Sess. VI. Cap. IX.
asserit, quemlibet de sua gratia formidare et timere posse, dum considerat suam infirmitatem. III. Deniquo res haec altissima est, valde ah dita, et absolute loquem do deceptioni ita obnoxia, ut ordinarie , spectata fragilitate hominis ejusque ad malum pronitate, insidiis
daemonum, privati amoris sallacia etc. non videatur prudens formido omnis posse penitus excludi.
DLVII. Quaeres II. An non saltem quilibet, qui
Bona fide studuit gratiam aequirere per ea media, quae gratiam conciliare valent, neque sibi conscius est pravi affectus erga peccatum aliquod mortale, possit habere cognitionem probabiliter , seu conjecturaliter certam de sua iustitia Τ R. affirmative. Prob. Assertio I. Authoritate Scripturarum. II. ad Cor. cap. ' I. ait Apostolus : Gloria nostra haec est, testimonium conscien-