Legatio marchionis Lavardini Romam, eiúsque cum Romano pontifice Innocentio undecimo, dissidium. Ubi agitur de jure, origine, progressu, et abusu quarteriorum Franchitiarum seu asyli, &c. Et Refutantur rationes à Lavardini advocato productae, in libe

261쪽

defleri, quam emendari possint Sed ut objectis respondeam, nego Pontificem eos respuisse, qui a Rege fuerant optati, modo tamen ijs conditionibus potirenitur, quas Concordata, sacriquq Canones requirunt. Nec ad alios virtute Concordatorum id ariminare, quam ad Summum rentificem pertinet. Quod si absint necessaria conditiones, tenetur Rex spatio trimestri alios nominnare desideratis qualitatibus instructos. ON hobligari Pontifex

potest proh ne missas inmuta

eum nullius judicio subjaceat. Quamvis enim nisi ob ustissimas causas repellere non possit a Rege nominatos id tamen Conscientia illius relinquitur, nec ab ullo Principum ad rationem

262쪽

ex Gatheo transtita a repulsa reddendam, multoque miniis ad indignos admittendos, pacta violanda constringi potest. Legantur tantum concomdata. quae post illam contigere,

ad memoriam reVocentur, patebisque jure an injuria pontifex accusari possit. Quantis labori bus a Cardinalibus,& a Legatis Gallia certatum est, ut Renatus Henrici IV. Confessarius Trecens Episcopatu donaretur, quem illi Rex destinaverat; nec tamen impetrari ulla potuerunt, ut videre est in Epistolis Ossati Cam dinalis. Nota quoque omnibus est celebris illius Abbatis repulsa, quem cum Ludovicus XIlI, gnantis ater infinitis elogijs Pontifici ad piscopatum obtulisset, nunquam tamen Obtineri

s potuit

263쪽

potuit, ob quasdam Abbatis acti,nes Episcopo indignas,ue clam Pontifici notas. At, inquies , triginta interim Delia ab I biremis Episcopis 'μ

FalliturΤalonius,Pontifex enim duos tantum admittere recusavit

qui videlicet Anno 1682. Convenή tui Parisiensi interfuerant, subscripserantque omnibus in eo Conventu decretis. t Regii Romae Ministri sive imperio Regis, sive proprio instinctu nega-xunt, se alios proponere posse, duobus illis a Pontifice non admissis. Sicque Gallorum est culpa, tot hactenus Ecclesias Vacare. Nolo hic ad examen reVocare illorum imprudentiam, qui R giam Majestatem nulla necessita

264쪽

ex Gallico translata a te hujusmodi tricis implicarunt. Ali sane Ministri conati essent, aut Episcoporum, quos Re nominaverat, innocentiam ostentadere, aut culpam elevare,aut alia quavis ratione placare Pontificis animum, ne mutua utriti sique amicitia concideret,is optati a

Rege admitterentur. Sed nihil istorum Regijs Ministris placuit, quippe placida, honesta respuentibus,ri illa potius ample

cli paratis, quae omnia turbare, quam componere possint.

Sed quidquid de hoc sit, illud

saltem negari non potest, virtute Concordatorum jus plenarium Episcopos constituendi ad Sedem Apostolicam devolvi, quoties intra semestre a tempore Vacacationis nemo Pontifici praeseh-L 6 tatur.

265쪽

tur tantum ergo abest, damna vacantium Ecclefiarum Pontifici adscribi posse ut potius summa illius moderatio magis magisque appareat, viribus, auctoritati

suae pacem anteferentis.

Quod ergo tot Ecclesia Pasto-tibus careant, Regiorum Minustrorum culpa est, non Pontificis Romani nec iste, ut aulici avem latores criminantur. aut odio, aut vindicta, aut genio Gallis aes verso impellitur , sed ex Constientiar, justitiae praescripto.

Offerant Galli dignos Episcopali dignitate δε apertis brachijs eos Ronia excipiet. Quod si indignos proponunt, frustra sperant Pontificem minis clamoribus permotum iri, multoque minus sordidis

266쪽

serdidis illis,rusticisque convitiis, quae non puduit Talonium in tantum ontificem expuere; quibus nihil aliud effecit, quam ut indignum se Toga ostenderet, officioque quo fungitur. Nec dicat Talonitis: Ita nominatos a Rege Osopos Romae ad missbs non esse, quod non credant Pontificem infallibilem esse . Concilijs superiorem

nec enim haec repulsae unica cau-

saci sed illa potius, quod in eo

ConVentu, quem collectum esse jactabant Regi cum Pontifico omponendo ausi fuerint causam Regalia definire, hoc est illam causam, quam cum constet ex majoribus, imo maximis esse, sicque ontifici reservatam ac

insuper per legitimam appella- tionem

267쪽

tionem ad Apostolicam Sedem devolutam ignorare non poterant, non ad paucos Galliae Episcopos, non Conventum Ρarisiensem, sed ad solum Pontificem pertinere. Et cham opori re in ea calasa, in qua delibertate agebatur Ecclesiae Gallicanae, vires cum Pontifice, Christique Vicario conjungere ipsi potius exemplo plane indigno , contra

suum Protectorem arma sumere, causas expostulandi congerere, Pontificiam potestatem in arctum cogere, idque nulla necessitate, nullaque auctoritate conati sunt; hae inquam causae fuerunt,

ob quas credidit Pontifex vacaniates Ecclesias tam timidis infidis que astoribus committi non

posse.

268쪽

ex Gaggili ranslara. 2 p vero cui unquam in mentem venissiet, adeo piscopis Parisiensis Conventus nullam decori, honestique curam re, ut eo ipso tempore contra tam sanctum Pontificem talia molirentur; quo ipse nullo sui privato commodo, incommodoque, sed unice ob libertatem piscoporum, quatuorque Provinciarum a Regalia exemptionem cum Rege conflictabatur' Egregiam enimvero Occasionem, candidoque marmori incidendam, ob quam videlicet crederent indici bellum Romano Pontifici, ejusque auctoritatem mi nui Oportere. Sed neque ullum mandatum a Ciero Provinciarusuarum Episcopi acceperant tam grandia &inconcessa tentandi.

269쪽

Constat etiam illos ipsos Antistiates, qui Parilios convenerant, non liberis suifraghs, sed vi, metuque, Me aula imperio in cartibus rovincialibus electos fuisse. In ipsis quoque Parisiensibus Comitijs nunquam tanti momenti causa discussa, ad examen revocata, nec etiam Episcopis, aliisque Provinciarum De putatis libertas dicendi permissa; sed omnia extra sidis arbitrio, hoc est, ut ex Palatio jubebantur xaptim festinata. Nolo hic Parisiensi declarationi, quatuorque propositionibus ex

pendendis immorari, id jam ab alijs factum ac illis prae1ertim, qui vanissimas ac plenas impost uris Maimburgi cantilena, diis gni videlicet illius Catius prorstitoris egregie refutarunt. Suti

270쪽

Sufficit dicere, Episcopos, qui

Parissio convenerunt; masileensium, micheria norun licentiam superasse, ac graVitis

quam illi in Pontificis auctori

tatem grassatos esse Basileenses enim in nonnullis tantum casibus Concilio Pontificem submittebant a Parisienses nostri in omnibus, semper, adeo ut si Concilium aliquod legitime congregattam haeresin postea definiret ut quondam Ariminense non posset ex istorum sententia a Pontifice irritum declarari, iis uesecreta aboleri Si prius Parisienses Episcopivi Gallicana peelesiae is Synodo anni 16as. cc ieiliorum documenta per utrissensi quam nuperam De elarationem Ora proferrent; utique