장음표시 사용
151쪽
llas ' eentibus reperiuntur. Quam, Graecis quidem auctoribus, de singulari Aegyptiorum ingenio, prudentia
et dexteritate, animo et cogitatione fingimus agruemur opinionem , et quam contra de reliquorum
populorum omnium stupiditate et ignorantia; ea haud dubie non nisi praeiudicata est, nosque vehementer. impedit, quo minus id, quod verum et ab omni partium studio et cupiditate liberum est, videre possimus. ac, si possimus, velimus. Quae r tio quantopere dedeceat viros prudentes et unius veri studiosos, ecquis est, qui non videatἶ Paucis eam perstringit ανωνυμος noster l. c. p. 3T. si 4. si . et alibi) ideoque copiosius refellere . non est necesse. Quo tempore in vivis erant Moses et Cadmus, quos plerique aequales fuisse fatuunt, Asiae australis aeque ac sorealis, item Emmpae regiones et insulae, complures iam alebant ho- minea, tum tiarum artium, ad vitae cultum necessa riarum, tum nauigandi et mercandi studio florentes. quorum postremos, in primis rerum venalium com signatio, emtarum, venditarum, expensorum, ataceptorum, nominum seu debitorum rationes non poterant non compellere, ut tot et tam diuersas res signis.
quam fieri poterat, paucissimis, in tabulas, quisque
suas, reserrent, eis animi sui sensa et gogitata exprimerent, et cum aliis in contrahendo qualicunque negotio communicarent. Qua ipsa via et ratione litterarum suarum figuras, rude. quidem adhuc illas sed ad rerum, sensus ferientium, imagines utcunque ex. primendas satis idoneas, populos alios docuisse, et coloniis eo deductis impolitum scribendi artificium tradidisse videntur. Haec coniectura qualiscunque mea me adducit, ut ad Syros, sensu tam lato sumtos, ut Assyrii, Phoenices, Arabes, quin Hebraeorum in
iores, hoc nomine comprehendantur, eam pertinere
eredam laudem: in primiSquo δd Phoenices. quos,
152쪽
orae maritimae opportunitate et beneficio imitatos, a primis inde temporibus, animum ad mercaturam faciendam applicuisse, et eius melius ac tutius stabiliem dae, et fructuosius continuandae caussa, non solum naues aedificasse, in eisque merces, hinc, inde, ex.
portatas, trans maria misisse, sed etiam in Λsrieae, Hispaniae, Galliae, Italiae, Graeciae, Asae minoris littoribus, et insulis eo pertinentibus, colonias condidisse quam plurimas, inter omnes constat. Quod quum ita sit, ecquis dubitare ausit, colonos istos litte. rarum figuras, in patria si non inuentas, certe quidem adhiberi suetas, secum attulisse ad veteres locorum iam occupatorum incolas; hos vero eas, intellecta illarum utilitate, non grauatim accepisse, et in negotiis contrahendis posthac usurpasset Quo pacto fama de Syris, litterarum inuentoribus, in ipsam Cretam insulam, penetrasse videtur. Nam Diodoro Siculo tesse, l. V. p. m. a 3 s.) ταις Mώσας, aiebant Cretenses, δοθῆναι πωρα του παἶρος την των γραμματωνευρεσιν ' - - --δε τους λέγοντας, οτι
Diodori verbis, quibus Cadmus εκ εξ αἰρχγὶς ευρῶν,
αλλά τους τυπους των γραμματων μεταθειν μονον, narratur, et loco eiusdem scriptoris alio
l. III. p. m. 34o.) quo Dionysum Milesium narrat,
153쪽
νεχθῆνM ' ἰδία δε των ΙΠελασγῶν πρωτων χρησα- μενων τοῖς METAΘΕΙΣΙ χαραδῆρσι, πελασγικα ροσαγορευθηνοι , ex duplici, inquam, hoc loco effici cogique posse censet ανωνυμος Britannus l. e. p. lo 9. si ), Graecos, si non omnes, certe quidem nonnullos, eo iam tempore, quo Cadmus appulerit, nonnulla animi 1ensa exprimendi signa, vel littera. rum figuras habuit se, has tamen, auetore, quin duce
Dionysio Milesio, cum Phoeniciis permutasse, eoque libentius, quod idem vir doetus et poeta, illarum nomina dura et peregrina, Alph, Beth, Gami, Dales, eet. in faciliora et Graecis auribus suaviora, Aipha, Beta, Gamma, Delta, cet. quasi transire iusserit. Qua opportunitate Herodoti verba , l. V. g. 38. p. 99. ed. Wesseling.) quae ipsius coniecsturam pro sus refellere putes, cum Diodori dictis ita conciliat
vi alter alteri non repugnare videatur. Sed utcunque haec existimentur, Graeci profesto plerique uno ore
eonfessi sunt, sese debere Cadmo , et huius comitibus, sedecim litteras ; ideoque vel diu post, earum figuris nonnihil mutatis, numeroque simul adaueto, d OINI. ΚΗΙΛ nuncupare haud deserunt plane persuasi,
ipsum aeque ac socios itineris ex Phoenicia oriundos, hanc scribendi rationem, in patria sua traditam a Ceptamque , secum communicalle v. Diodor. Sic. l. III. p. m. Ido. et Britanni anonVmi Enquiries, p. 1 lo. is). Accedit, quod ex Alphabeto, Phoeni. cium quod vocatur, reliqua tantum non omnia POp lorum , qui litterarum scientia olim floruere, mana1Ieeontendunt scriptores complures, ut, Montefalcomu3
154쪽
palaeograph. Gr. l. II. c. r. p. 13 . ss , Ludovic. Ioseph. Velaetqueg, Hispanus, Ensayo sobre los Maphabetos de las tetras deiconocidas, p. 23. 1l qui de pristis litteris, in monimentis HispForum offendi
1olitis, vehementer contendit, eas legi et explicari non posse, nisi cum Graecis ac Phoeniciis, parum veloihil inter sese dissimilibus, scite prudenterque comparentur: item Ludovic. Dutens, qui priscas litteras Graecas cum populorum Orientalium litteris compa rauit Explication de quelques medailles Grecques et Phenieiennes, Differt. IlI. p. 36T. , ac praeterea Alphabetum Phoenicico - Punicum, et Siculo-Punicum, ad numos complures rectius et verius interpretandos
utilissimum, suppeditauit l. c. Dissert. I. tab. aen. 3. . plures de industria silentio praetermittere placet.
Quorum virorum argumenta et rationes. quum non
leues sint, nec contemnendae, et sententiam, ab iis propositam valde verisimilem reddant; equidem causissam video nullam, cur eis in quaestione tam dissiciliet obscura, adsentiri non liceat. Interim sedecim lititerarum, a Phoenicibus acceptarum, figuras alii diutius usurpurunt, alii pedetentim nonnihil una cum ipsa a dextra sinistram versus scribendi ratione mut runt. Pelasgi et Athenienses eas diutissime adhibuisse, eisque Linus etiam, Orpheus, Pronapides ac Thy moetes, in poematis, quisque suis, exarandis, usi dicuntur v. Diodor. Sic. ΒιβλιοΘ. l. lII. p. m. I 4 o. it. Anonymus Bi onus, i. c. p. II 3. . Praeter hos xlii quoque Graeci vetustam litteras, a colonis Ρl oeniaciis acceptas pingendi, et collocandi rationem sei uasse videntur, si non in rebus Communibus, certe quiadem in donariorum religiosorum titulis scribet .dis.
de tam Herodotus l. V. se L 3o T. p. 4oo. , quam pausanias l. VI. p. 498. extr.3 IV. p. 42O; V. p. 43s; VIII. p. 643. memorat titulos complures γράμμα ν
155쪽
ra 6 --- αρχαιοις τετρα bis ενους. Accedit, quod hoc remeralistet in duplici inscriptione hodie superstiter nimirum . Amyelea v. Caylus Recueti T. I. p. 63. pl. XX.), et arae antiquae Pembrochianae v. Description vis the liquities and Curiosities in Wilton-house, p. 4. f rutriusque litterae sunt peruetustae, illae βου ἀροφηδον, hae more nostro collocatae. Res igitur addubitari ne quit. Quin quoniam Pelasgi litterarum, ad se depota tatarum, figuras omnium primi usurpare coeperant e factum est, ut illae non tantum γραμμιατοι φοινίγκια, sed et tam πελασγικα. vocarentur. Quae posthac ab iisdem, per Deucalionem, huiusque filios et ipsorum comites, patria pulsis, et in Italiam prosectis, simul eo delatae sunt, et eum Etruscis communicatae. Ex quo verisimile fit, monimenta Etruscorum peruetusta ob oeulos lectorum ponere Pelasgicas tam litterarum figuras, quam dicendi formulas, adeoque Phoenicias, nihil , vel leuius modo. immutatas. Quod qui non ignorat, is Echhelii, V. Celeb. adnotationem propo stam Choix ae Pierres gravees du Cabinet Imperial des Antiques, p. 76. ad tab. aen. XL. iudicabit ita comparatam esse, ut, quod erroris Italus, nescio quis Novelle Lener. di Firenete, N. a. per Panno 1789ip. 3.) in ea inesse rebatur, ab ea longi issime abesse, eiusque sententiam; temporum modo diuersorum ra, tione recte, et ut par est, habita, sine dubitatione amplectendam censeat. Ea litterarum, quibus Graeci vetustiores atque Etrusci in scribem v si mi, simi. litudo et quasi cognatio ut magis appareat, exempla duo hic proferre lubet: alterum Graecum, quod e sat in ara illa vetusta, quam paullo ante diximus, et quae in Comitis Dembrotaiani villa. milion ., Misse appellata, et illius supellectili antiquaria adseruatur, alterum Etruscum, non ita pridem repertum in colu mella , uua cum clis hyporei cuiuspiam ruderibus in is in a.
156쪽
ensia,' qua de re Ephemeridum litteremarum Florentinarum, c. auctores disputarunt. Arae tit ius hie est r
est, ριελπομεν Διονυσον αἰγλαομορφον βαιαπεύτορατ ανθοκαρενον ' quibus in verbis, postremum est pro αἰνAοκαρην , et primum pro μέλαναμεν, adeoque ε pro η, et O pro cio positum; quae scribendi ratio tituli vetustatem satis comprobat. Columellae
titulus, litteris, sinistrorsum positis, ita est icti ias:
iunt, qui haec ita legenda censeant: nollem Apim sum, sed qui praeterea nihil ad eius sensum interpretandum, aut pervidendum adserant. Exspectatur Λbb. Lanati commentarius timaus super Etruscis, de quo mira sibi promittunt ipsius populares. Exitus uum responsurus sit tantae expectationi, breui videbimus. Interim mutare has omnium primi Iones atque inueratere, vi facilius a sinistra, dextrorsum scribere pos sint: quae via et ratio ab omnibus Europae populis posthac accepta. Dignissima est, quam ad hanc rem lectites, του πανυ We1Ielingit obseruatio ad Heroa doti locum eum s l. c. p. 4oo. n. II.) quo omnis historiae profanae parens se vidisse ait, in Ismenii Apollinis templo, litteras Cadmeas in tripodibus quibusdam incisas ,1 magna ex parte consimiles Ionicas. Hine enim efficit consequens esse, ut Drὶ τα λαωα εκιθων, a dextra in sinistram processerint, et ve caligero ad Euseb. et Salmasio in Inser pl. Herod. qui in alia abeunt, haudquaquam adstipulandum l. t. Ξst , qui Homerum et Hesiodum, primos fuisse censeat, qui poemata sua Ionicarum litterarum figuris, idque a suustra dextram verius scripserint v. Britanni
157쪽
an. Enquiries, p. II 3. . Sed utcunque haec sint, aut existimentur, Athenienses certe non nisi sero, Archonte Euclide , A. V. C. 3 s o. sese adduci passi sunt, ut mutatam scribendi rationem calculo suo approbarent, et posthac usurparent. Quid ' quod ipsi Romani, primis reip. suae temporibus, perquam vetustis litterarum figuris usi sunt, auctore Dionysio Hasicarnassensi s Λρχωολο. Pω a. l. IV. p. m. 23O. 3, qui in Dianae aede columnam superare testatur cum titulo inciso, qui prae se ferat γραμματων χαρακὶνη- ρας Ελληνιμῶν, ela το παλαιον η Ελλας εχρατο. Sed Tarquinium Priscum, qui Damarati, exulis C rinthii, filius, litteras in Italiam attulisse dicitur Ta. cito Annal. l. XI. c. i4.ὶ credibile est, Ionicas, i. e. mutatas et litterarum figuras, et ipsam scribendi ratio. item, Romam secum attulisse, et omni studio propagalia. Q io facto, Plinius Hist. Nat. l. VII. c. gr. non sine caussa contendit, gentium consensum tacitum omnium conspirasse , ut Ionum litteris uterentur. Quo posito, facile videas, necesse est, cur idem Plinius cl. c. c. 38. in veteres litteras Graecorum easdem esse, ac Latin perhibeat, et qui Tacitus Annal. XI. c. I 4. scribere potuerit: formae litteris Larinicquae veterrimis Graecorum. Romanorum Rutem
exemplum posthac sine dubio tam essicax ad populo. rum, imperio Rom. subiectorum, animos suit, ut idem institutum , eandem scribendi rationem seque. rentur. In quo ponendus videtur tacitus ille gentium omnium consensus, quem Plinium iactitasse paullo anto accepimus. Quaecunque posthac, in variis Europae cultioris partibus, scribendi instituto, eximiae utilita.
tis caussa ubique locorum recepto, Continuatoque ae
ciderunt, ea tam copiose dicendo persequutus est Ε.ο πανυ , ut Ipsius in libello nihil, nisi ordinem iustio. rem, desiderare possis. Quare non est, cur plura
158쪽
129 in medium adferre debeam. Quae ego de scribendi originibus dixi, ea.non sine inlisni certoque fructi comparare potest lector, rerum siniti uin amans, cum his, quae eodem de argumento scripsit Gattere rus U. Celeb. Κur en Begris der Weligeschiclite in threm gangen Umsange, S. 4 . u. 239.). Superest, ut librum indicem, ad locum, de quo quaeritur, recte pervidendum, quin ad librorum Mscripti. et diplomatum aetatem diiudicandam, utilissimulta, non ita diu Londini promulgatum: nimirum As TLE's may onthe Origin and Progres of I Diu and Printium II 84. in forma quadripertita, una cum XXXIII. labb. aeri incisis.
159쪽
Latinorum marmor sumtum est ex Graecorum μαρ μοιρον ' quo quidem vocabulo, temporibus antiquissimis, ad designandum quemvis lapidem vel siliacem, usos esse Graecos, e locis non paucis Homeri
Apoll. a 4. , item Euripidis, Aristophanis, aliorum v. Spanhem. Commentar. ad Callimach. p. m. 92. s. plane apparet. Intellecto posthac, alterum ab altero quam maxime discrepare natura, duritie, colore, magnitudine, varia particularum quasi textura, proprietatibus aliis: lapides in certa genera distribuere, a vilioribus secernere praestantiores nobilioresque, et ad varium usum ornatumque adhibere coeperunt homiones , a prisco et smplicissimo vitae genere ac cultu reis cedentes. In lapidibus, ad usus complures ac diuerasos usurpari suetis, praeter gemmas, quas dicimus, secreuerunt eos etiam, quos ipsa natura distinxisse videbatur singulari duritia, et firmitate, miraque coloris pulcritudine: qui posthac marmora κατ' appellari coepti sunt. Quorum naturam et proprietates, colores potissimum, hoc loco indicare, et paucis, non ut physicos, sed viros του Antiqui amantes ae s fudiosos decet, ςxplicare necesse est Ac primum quidem marmor proprie dictum natura sua se comis paratum esse intellexerunt Graeci, teste Theophrasto, lib. de Lapidibus a o. quem Graece scriptum, Una
160쪽
rs reum illii, Britanni, obseruati. physcis et cestieis, Gera
manice vertit et promulgavit Alb. Henr. Baumgaertne
Haec eius ratio facit, ut marmora, si non omnia,
certe quidem pleraque, lapidibus calcariis vel gypseis
adnumerent viri harum rerum prudentes ; eoque magis, quod statuarum, columnarum, aliorum Operum marmoreorum fragmenta ab Italis igne mac rari , in calcem gypsumue redigi, et in aedificatione consumi, satis constat. Sed haec marmorum natura et proprietas ab hoc loco aliena est: utpote cuius mationem prisci artifices in τοῦ Antiquo fabricando ha. buere nullam. Spectabant potius in eiusmodi opere, sue id sua sponte meditarentur, siue meditari et conaseere iussi essent, lapidis duritiem, colorem, splendorein, ut istud accommodatum soret tam loco, quem Occupare, quam consilio, cuius prouehendi tanquam subsidium esse debebat. Durities requirebatur potis sinum in opere, quod, ut quam diutissime firmum et stabile, et tantum non perenne esset, Optarunt rnec colorεm prorsiis negligebant, si hoc idem in loeo quodam publico expositum, spectatorum oculos numquam non seriebat: siquidem cauendum esse videbant, ne quis eorum paullo fastidiosior et morosior, ingrato
molestoque oculis marmorum colore, ab eis contem.
plandis deterreretur. Unde ad huiusmodi opus non nisi unius coloris, ut, candidi, viridis, nigri, marmor adhibebant; contra vero plurium colorum maculis sparsum, et quasi pauonaceum, non item Plin. H. N. l. XXXVI. c. 6. p. m. 73I.): quoniam horum varie tas et discrepantia , si non prorsus absona et taedii plena, certe quidem valde iniucunda, spectatorum Oculis non poterat non importuna esse, eoque ipso I a neri