장음표시 사용
211쪽
AD EIUSDEM CAP. IIII. g. IO. Metallo, de quo ante dictum, adiungere lubet nonia
nulla de orichalco, quod ERNEsTi immortalis recte et vere in natum et facticium dispertitus est. Ρosterius ut describam, nulla exigit necessitas: de priore Contra non possum, quin coniecturam aliquam meam hac opportunitate cum viris eruditis communicem. Huius meminere iam duo antiquissimi, quos quidem habemus, Graecorum poetae, Homerus et Hesiodus, idque non minus, quam aurum, Ornatui Vario apta. tum esse testantur. Atque ille quidem Hym. II. in Venerem, v. 9. Horas ait, Deam hancce, e maria spuma egressam, vestimentis alioque mundo induisse, et inter reliqua, suspendiise in perseratis illius auric lis inaureS,οι, Θυά ορειχάλκ- Xρυσοῖο τε τιμηεντος 'qui versus etsi metalli, de quo quaeritur, naturam non explicet, argumento tamen est, id auro aequiparatum esse. Hic vero in Herculis πανοπλία describenda, heroa ait induisse
Quae quidem verba metalli, de quo quaeritur, non magis, quam Homerica, ii turam illustrant. Eius interea praestantiam ex hoc quodammodo suspicari licet, quod ocreae, ex orichalco paratae, Dei cuius. dam, Vulcani, donum dicuntur eximium. Iam vero D a non nisi optima et pretiosissuna quaeque conficere ,
212쪽
I83 et largiri solere, persuasum fuit priscis hominibus ;vti complura scriptorum veterum testimonia demon-scant. Tum scholiorum auctor, Ioannes Diaconus, id λευκον χαλκοι appellauit; caussa tamen, cur ita vocaret, adiecta nulla. Pari sere, quo Hercules, modo Turnus Virg. Aen. l. XII. V. 87. S. - - auro squalentem, alboque orichalco
Quem locum Scholiastae Hesiodei sententiam de huius metalli colore plane confirmare statues, nisi cum UV.CC. Heynio in non. ad h. l. et Bocharto Hieroz. P. II. v I. I 6. existimare malis, id per se album non fuisse, sed ita dictum auri comparatione. Verum Vie Virgilii dictis nihil certi, qua colorem, essici cogique possit: insigne tamen illius pretium ex eo, quod
una cum auro ad loricae ornatum dicitur usurpatum, luculenter apparere videtur. Mundus enim, ex Orichalco facticio p ratus, haud dubie male conuenisset vere aureo; cui dedecori potius, quam decori suisset. Sed nihil adhuc decerno. Arrimus Periplo Mar.
Erythr. p. m. 4 praeterea orichalcum, ait, in emporium Adulitanum deportari vendendum: emto uti homines ad ornatum, quin etiam in sevila dissecto pro numismatibus ίκη όρειχαλκος, ω χρων τ Στρος κοσμιον, ηα. εἰς ουγκοπην ἀντὶ νομίσματος ). Nu-inorum autem loco ecquis aut appendere, aut appensum accipere potuerit, vel voluerit, si pretio vel valore interiore prorsus caruisset orichalcum, nondum quidem -- - - concisum in titulos, faciesque minutas sed tamen in frusta et lamellas, quales Iapanenses cum maxime usurpare alio loco demonstrabitnus y Ergo hoc, natura ipsi paratum, facticio cuique multum praestiterit, necesse est. Quo loco, et qua occasione
213쪽
velim, ut Arrianus prouinciam, e qua eXportam et in emporium, quod dixi, vendendi caussa, depo latum sit, simul indicasset. Quod ab eo neglectum esse, viri eruditi complures, credo, mecuin desiderabunt. Nec Plinius in eius solo patrio anquirendo et memorando, diligentior fuit et curiosor. Descripta aeris, e cadmia, lapide aeroso, et chalcite, qui in Cypro vocabatur, vulgaris natura, huius vilitatem ait esse, sua certe aetate, praecipuam, reperto in aliis terris praestantiore , maxime aurinalco cuius loco
Asus ipse, rectius orichalcum scribi putat) quod praecipuam bonitatem admirationemque diu obtinui siet; nec reperiri longo iam tempore, effeta tellure H. N. l. XXXVI. c. I. p. m. 639). Haec vere scribere non poterat, si ipsius animo non nisi orichalcum factia elum obuersabatur: huius enim et patria, et conficie di ratio, ipsum haud fugiebat: itaque de nato ipsum loqui oportet. Cuius melioris, praestantioris et admiratione dignioris patriam, uti non nominauit, ita ne indagasse quidem videtur: quippe quam, vel non explorato cognitam, paucis certe verbis designasset. Quod eius silentium haud dubie permovit Harduinum, ut haec ad verba superiora animaduerteret: nec forte
piam exsilit, scit. orichalcum istud auro paene par praeterquam apud poetas, et in fabulis: ut Ari teli persuasum olim fuisse auctor es Apollonii Scholia es.
Plautus in Mil. AELLII. St. L. v. M. tres homines frugi, aequi ponderis cum aurichalco aesimat: Cedo tres mihi homines aurichalco contra tum sis
Quae praeterea Obseruat, a caussa prorsus aliena sunt; squidem non tam ad natum, quam ad facticium pertinent orichalcum. Res itaque omnis accuratiorem
postulat disputationem. Nimirum Apollonius Rhodius aeque, ac Hesiodus,
214쪽
mentionem fecisse reperitur Argonaut. l. IIIL v. 973)r ad haec verba Scholiorum auctor p. m. a 36. a
quid veri sit, examinare non placet. Tum pergite Α'οτελης ιδε εν τελετως φησὶ, μηδε ὐπαeχειντο ονομαι eius puto, qui id inuenisse, et ex quo nominatum esse creditur 3 μηδε το τουτου ειδ . Toγαζ οζει χαλκον ενιοι υπολαμβανουσι λεγεσθαs μεν, ριη Ivα os' των δ' εἰκη λαδεδοριενων κοW τοῖτο. Cui Aristotelis suspicioni plures aliorum auctoritates opponit Scholiastes t Οι ὸς πολυπ ραν ονλεροι, inquit, φασιν αυβον υπαρχειν ' μνημον ει υμ τησίχορος ηο. βακχυλίδης. - Αρι τοφανης δε ο γραμμαlικος,
πεμπττ' ' κ. q. λ. Quae Scholiastae verba etsi rem, de qua quaeritur, non prorsus expediunt, neque ut multo, quam ante, certiores simus, faciunt: tamen ea temere et inconsiderate addubitare prohibent, siquae a poetis tradita, et, magis ut placeant, ingeniosus
exornata, aut non amplius, aut multum mutata reperiamus. Namque vel ipsa eorum commenta et fabulae , adeo non merae sunt sabulae, mera Commenta,
ab omni vero longe remotissima, ut potius in singulis veri nonnihil insit, non nude ac more philosophis lol-lenni propos tum, sed ingeniose mirificeque conue sum, et verbis exquisitis ac venustis ita descriptum, ut miraculi speciem habere videatur. Quod quam Verumst, ex uno Palaephati libello, plures ut taceam, iam satis intelligi potest. Aristoteles igitur non ita, Vt par erat, et acutum prudentemque philolophum decebat, sese gessit, dum ορειχαλκον, a poetis tantopere laudatum, praeterquam inane nomen, nil esse, nec
215쪽
nisi ex illorum ingenio Muxisse contendebat. Huic
eius sententiae, praeter aliorum, quos πολυπραγμώ- νε, ερους Vocat Scholiastes , scriptorum testimonia.
plane aduersatur Plato in Critia p. si . Vol. X. ed. Biponi. siue, quem hic loquentem induxit, Critias, qui id praesenti tempore solummodo nominari largitur, olim vero plurimum fuisse ait in multis infulae Atlasnticae locis, suoquo pretio metalla tum cognita,
ab auro solo si discedas , omni superinu κρη το
νυν oνηκα φαενον , τοθε δε πλεον ονοματον ην τογhoc, εκ γῆς Osing ομενον ορειχαλκον κατα τοττους πολλους της νησου, πλὴν χρυσου τι κιωτατον ἐν τοῖς τοτε ον, κ. τ. λ.). De qua Platonis sententi quid existimandum sit, ante multos iam annos Franc
gallus longe Celeberr. Baudetotius de Dalrvat, ind gauit, et singulari libello exposuit in consessu Λ deis
micorum Parisinorum, titulis et bellis, quas vocant, litteris Inscriptions et Belles - lettres curandis proum hendisque creatorum p. 6 o. si'. Tom. III. Commenti. vers. Godsched. . Atlanticam hanc insulam υπερ Hρακλείας εEoo, i. e. vltra columnas Heremiis, vel fretum Gaditanum, olim exstitisse quidem, sed ex ea, per vehementiorem terrae concussionem submersa, nil nisi αναπορον miλον, seu coenum
nauigantibus ineluctabile superesse, largitur Aristoteles aeque, ac Plato et scriptores alii v. Eudoxus, Strabo ι Philo, In his Posidonius maximΘmemorandus est, de quo in libro recentissimo: Geo. graphie des Grees atralysee ; ou les Systemesae Eratosthenes, de Strahon, et de Ptolemee,
aveo nos connoislances modernes. Par M. Gos- selin. A' Paris, 3T . larm. quadripertita c. tabb. geograph. haec relata legor Posidonius croyoita l'Atlantide de Platon, et Pen- soli, comme Iui, qu'unuemblement de terrer avolt fiat disparoitre Strab.
216쪽
Philo, cet. Ecqua demum caussa eum, hoc concedentem, adducere potuit, Vt orichalcum, quod priscis monimentis, apud Aegyptios superstitibus, convenienter, eadem in insula effossam, et inde exportatum fuerat, praeterquam merum et inane nomen,
nihil esse conteDderet y Fac, ut ipse nihil eius nec viderit, nec tractarit; num hoc pro caussa satis graui iustaque rem negandi habere poterat, aut debebat tEquidem vehementer dubito : nam innumera esse, quae non videamus, neque tamen idcirco in dubium vocare audeamus, ecquis est, qui non concedat y Ipse
philosophus Stagirites multis de rebus nec visis, neci tractatis, in libris potisslinum physcis exposuit, neque eas similem ob caussam, acidubitauit. Sed quo sum haec omesay Nimirum ut Aristotelis de orichalco
sententia admodum infirma, et assensione nostra vix digna appareat, nosque non temere, nec inconsiderate Platonis in partes transire videamur. Fuit olim haud dubie orichalcum, metallum auro non multum vilius et inferius, idque ad rerum variarum ornatum, quin, Arriano auctore, ad numOs cudendos adhibitumi sed id pedetenti in usurpari desit, hominesque penitus fugit, ex quo, vel in submersa insula, eius
solo patrio, non amplius effodi poterat, vel mercatores et nautae, diuturno pariter ac periculoso per fretum Gaditanum itinere deterriti, et Hipparchi, de quo in obseruatione antegressa nonnihil dictum est, auctoritate, in proposito suo magis confirmas, eo proficisci, et ibi negotiaudo, in mercimoniis aliis, hoc
217쪽
hoc metallum exportare, et in Graeciae Latiique pro. vincias devehere nolebant. Quin fieri potuit, ut non nisi per eiusmodi nautas et mercatores, iusto Cauti res vel potius timidiores, rumor spargeretur, aut imsulam prorsus submersam esse , aut orichalci venas tantopere exhaustas , ut iam aduehi posset nullum, neque ipsi ad eiusmodi iter suscipiendum adigerentur.
Utrainque eius iam incogniti, nec amplius usitati, caussam memorant scriptores. Cui coniecturae qualicunque meae, aliam de hoc orichalco subiungere liceat. Non ita diu innotuit metallum, auro sere par, quod Platinae nomine vocare solent viri harum rerum amantes. Id ultra Herculis columnas, in Americae regionibus reperiri, in Europam deportari, colore fere candido esse, maximique aestimari constat. Po sintne haec omnia nos in opinionem adducere, ut hoc metallum, Europaeis breui abhinc tempore cognitum,
si non pro ipso antiquorum orichalco, certe quidem pro genere ipsi simillimo sinitimoque habere aude mus y Equidem decernere nolor videant alii, me imtelligentiores; simulque isti, quibus aditus ad Mustum Herculanense patet, explorent pateras et instruinenta illa, quae, ex candida facta materia, in thesauro isto adseruari testatur Winhelmannus Monumenti Antichi inediti, T. II. p. IT 2 . Ea, reor, ad lapidem Lydium bene exacta et explorata, rei, de qua quaeritur, lucem affundere possunt, et coniecturam hanc meam vel repellere, vel magis confirmare. Quae si a vero non quam longissime abest, habemus in hac quasi massa, metallum, quod in locorum, ultra Herculis columnas sitorum, cuniculis effoditur, auro ipsi, qua praestantiam et pretium, paene par est, idque colore candido: quod Aristotelis, Plinii, aliorum aetate, non
poterat non rarissimum esse, non tam eam ob caussam, quod terra tum, ut Plinius iudicat, eius effeta esset, quam
218쪽
quam quod nautae et mercatores prouincias, solum eius patrium, non ampliuS adirent, idque in ceteris bonis atque mercimoniis inde in Europam deportarent. Sed ego, quod paullo ante iam dixi, decernere non audeo: maxime quidem, quum me, quid coniecturae meae aduersetur , haudquaquam sugiat. Scio enim, id metallum admodum durum esse et asperum, ita ut malleo quasi attenuari deducique, igni per se liquefieri, et ornatum qualemcunque inde fabricari posse negent viri, qui eius naturam periclitando adhuc explorarunt: verum nec minus scio, eiusdem frusta non nisi longe minutissima, per Hispaniarum regis leges et decreta πολιτικά, in Europam importari, atque in manUS peruenire virorum, qui ipsius naturam prorsus explorare, et aptam ad res complures rationem usumque declarare possent. Quod inte dictum donec legis vim habcbit, vera ipsius natura et proprietas ignorentur , esse es f. Fieri potest, ut antiquitatis artifices viam et rationem certistimam habuerint eius ingeniose prudenterque ad mundulti varium usurpandi, sed quae non minus, quam aeris ad enses, hastas, secures, cet. parandi et indurandi ratio, pedetentim interierit, quamque cum maxime ignoramus, certe non adhibemus: sed potest etiam fieri, ut, quemadmodum adamantis segmenta, more nostro non polita, verum quasi bruta, ita et orichalcifragmina, ut erant, es ossa, ad res exornandas applicarent. Plura hariolari non lubet: sed hoc unum solummodo adiicere, R. Wat sonum, Episcopum LandaLsensem Plurimum Reuerendum et Celeberr. in commentatione aliqua docuisse, Orithalcum veterum. quam maxime diuersum fuisse ab eo, quod hodie hoc nomine usurpamus. Eius Comment. exstat in Me-
moirs of the litterary and philosophical Society of
Manchester, vol. II. comment. 3.
219쪽
VARIA MATERIA OPERUM ANTI VORUM.
Hoc capite immortalis ERNEsTIus primum locum tribuit ebori; et de hoc scripsit, quae repetere non necesse est: maxime quidem, quoniam de ipsius via in signis Deorum Dearumque, tum integri tum artubus eorum praecipuis fabricandis, mundoque aureo exornandis, supra iam nonnulla commemoraui. Quin paucas minoris et intelligentiae et pretii opellas, vel minutias ex eo paratas indicaui, quarum numerum ex illustrissimi Cayli Collectione facile adaugere potuerim, sit me Operae pretium facturum credidissem. Unde hoc super loco non nisi scriptoris cuius. dam Belgici, Gallaudati, dum in vivis erat, multis nominibus meritissimi, commentarium aureum δε ore, lingua eius vernacula scriptum, eundemque tam viris, historiae naturalis amantibus, quam merca toribus et artificibus longe utilissimum, in memoriam reuocabo: qui quidem exstat in Commentariis Socie. tatis Litterariae mingensis Vertiandelingen vi ege ven door liet geeumsch Genootnap der Netense harpen te Vlislingen) horumque vol. VIIII. Middelburgi a. I 8 a. diuulgato. - Testudinis usus quoniam non adeo late patuit, copiosius qui exponatur, vix dignus est. - Lignorum genera complura eximiam pri1cis artificibus attulere utilitatem. Praeteream, quam in
statuis, vel ex ebore solo, vel ex hoc auroque simul fabria
220쪽
sabricandis, praestitisse supra iam monui, Iaabuere hane etiam , ut ex eis solis signa integra conficerenture uin prisci homines, auctore quidem Pausania Arcad. l. VIII. c. II. p. 63 3 , qui sese hoc ex antiquitatis monimentis didicisse ait, non aliis materiae generibus ad smulacra Deorum usi sunt, quam ebeno, cypariS- se, cedro, quercu, smilace, loto. Quae ratio ab Aegyptiis inchoata, et pedetentim ad alios populos propagata videtur. Deorum enim, cultu religioso ab eis mactatorum, signa ex ligno fabricata suisse, apparet ex eodem Ρausania in Attic. s. l. I. C. 42. p. Ioa.),
quo loco Apollinis, Pythii vel Decumani, statuas nihil sere ab ligneis Aegyptiorum signis discrepare mem rat: quod verum esse, alio loco p. 633. confirmat
Mereurii Cyllenii statua, e citro fabricata, pedum haud minus octo altitudine. Tale quoque fuit Apollinis Arthegetae, totum ex ebeno, apud Megarenses pausan. in Att. s. l. I. c. 4 a. p. Ioa ; item eius aliud ligneum, nudum atque insigni magnitudine, quod
Laphais, Phliasii, opus, Aegira in aliis iactitabat id.
in Achaic. s. l. VII. c. a 6. p. 39a : uti et eiusdem buxeum, capite aurato, quod a Locris ad Zephyrium
promontorium dicebatur dedicatum id. in Eliac. post. s. l. VI. c. I9. p. 499) : porro aliud eiusdem Dei, Ismenii cognomento celeberrimi, e eedro sculptum id. in Boeot. s. l. VIIII. c. I 8. p. 73 o); cuiusmodi Apollo cedrinus etiam Romae, Plinio teste H. N. l. XIII. c. 6. p. 686. T. I. opp. coli. l. XXXVI. c. s. p. Τό8. T. II. not 73) exstitit, Seleucia aduectus. Quo ex ligno Aertulapii signum sculpendum curasse dicitur Nicias Milesius, et manu quidem Eetionis v. Theocrit. Epigr. VII. v. q. si.