장음표시 사용
301쪽
etiam remissione gaudens, attentionem omnem, ac si ea diffringendus sit, exhorret), ut proster curiositotem Nimiam diligentiam et anxia momentorum omnium examina, Miseriam eo ipso pene nomine vocant Belgae, habet enim certituri seu demonstratio tale aliquid habet in se miseriam, ut jam vocavimus, habet in se quasi superstitiosam diligentiam, et anxiam eorum omnium quae comprehendit ad minutissimas usque minutias discussionem suare, ut in controetibus, iis etiam in orationibus, in scriptis ac dissertationibus, illiberale quiddam
esse quibusdam opparet Aristot ibid. Nimirum sicut in litibus fummum jus summa injuria est, ut habet tritum sermone proverbium, potiusque agendum est ex bono et aequo, quam premendum jugiter
instandumque, et ad verba legis omnia tanquam ad libellam exigenda; sic etiam qui in scientiis tantum Definitiones, Communes Notiones, Demonstrationesque, quae solae earum dignum tomentum sunt, inculcaverit, nescio quo modo tetricus, austerus, morosus, praeter debitam lenitatem, aequitatem, humanitatemque tractatu suos instruere videbitur.
IV. Atque hinc etiam factum est quod in Solertia nostra seu Methodo inveniendi argumenta p. s. notavimus ut in Mathematicis aliisque puris ac intaminatis disciplinis, ultra Principiorum seu Communium Notionum formas, Postulata quoque sint invecta, cum haec nihil aliud reapse sint quam Communes Notiones, nec alia quam
leniendi rigoris disciplinosi hoc nobis vocabulum Cato dedit causa introducta sint. Non pigebit ex praedicto libello locum illum mutuari: Postulata in cientiis stricte dictis, qualis est Logico, non disserunt ob ipsis Principiis, nisi fronte et exteriori apparatu Principio simpliciterponuntur, Postulata petuntur Vombo tamen suris debent esse certitudinis et claritatis. Nam iniquum foret, si demonstraturus incerta use iam Lel obscura postularet hoc ipso corrueret quod purat, hoc ipso Vis demonstrationis elideretur. Cur ergo Postulata a Principiis ejunguntur Re Dondeo quis humanitatis est, cum jure tuo principia posueris et
Lelut dictaturiam exercueris, liquid remittere de fornis rigoris , non omnis extorquere, liquid legenti arbitrondum relinquere, liqui petere
quod impetrobis. Alia praeterea multa ad levandam istam velut invidiam et conciliandam disciplinis nostris popularitatem adinventa sunt. Unde quidam dignum ducunt, ut testis producatur, quis poeis,
302쪽
proverbium interponatur vel adagium, fabula vel historia narretur, et quidum caeter omniabolunt Aristot ibit Ista vero cum adhibueris, instar stulti in contraria persaepe curres; nam Male sarta male dilabuntur et ex adverso Dities injustus aut injusti heres contraria sunt, ut vides, sed ambo ex tripode item Fortes creantur fortibus at contra ueroum si labes, etc. Ita cum a rigore scientiarum disceditur, et aequitas quaedam, ut nobis apparet, lenitasque captatur, quo, nisi ad meras nugas itur PU. Inter omnes tamen Philosophicas rhapsodias nulla tolerabilior, quam quae historias vel fabellas comminiscitur, quibus aliorum sententiae placitaque continentur, ut ea vel probemus cum ab iis rationes stant probae, vel cum a rationibus non satis firmae sunt, aspernemur. Suppeditant segetem de variis varie philosophandi varieque disserendi discurrendique cum alioqui in uno aliquo quasi in rupe adhaerere videare. Doctrinae multijugis velut illices sunt, fora eam evocant magnopere unde et illi qui ad rigidam illam disciplinae normam
perpetuo tractatu suo exigunt, cum leguntur, nihil scire videntur praeter ea quae tractant, ac si aliorum omnium ignari sint. Ut Euclidis elementa cum legis, quid divinum virum scire dicas, praeter eos in quibus totus est, triangulos, circulos, rhombos, numeros pnam parerga omnia ad unum resecat sua probat invictissime, de caeteris altum silet. Et ita profecto disti cile est enim non favere puritati faciendum est atque nisi ordinem, qui pene maximi est ad philosophandum momenti, negligere, nisi turbare et miscere, nisi Rhapsodiae notam incurrere manifeste velis, cum aliam tractas, de alia tacendum est scientia multo magis silentio premenda sunt, quae ad scientias ne pertinent quidem. Sed, ut dixi, populo strigosum atque jejunum videtur ita sibi temperare, cui concedendum est aliquando quidquid sit, culpa cares, cum de industria facis. Et quod Cicero de obscura oratione dixit, duobus modus eam esse sine reprehensione, si aut de industria facias ut mi iaclitus, cognomento qui
σκοτεινο serhibetur quis de stur nimis obscure memora it , ut cum rerum obscuritias, non Lerborum scit ut non intelligatur oratio(qualis est in Timaeo Platonis . de in lib. I. cap. s. - id quodammodo usu venit hic. Nam cum dedita opera constituisti, aliorum examinare, tuam probare sententiam, excursus a Philosophia,
303쪽
qui instituto isto necessario continetur, vitio dari non potest; non magis sane, quam vitio poetis commentorum fabularumque suarum vertenda sit falsitas. VI. Nobis igitur institutum illud insistentibus, et ad iter jam accinctis, commodum occurrit Cicero , qui viam nobis praeeat libelli sui, quem de Finibus bonorum ac mulorum inscripsit, luculenta face.
Libellus supra quam credi potest venustus et elegans quid miris talia sunt quae posteris consignavit omnia isertissimus ille Romuli
nepotum. Sed ipse nominatim hanc suam commentationem approbat, et in praefatione ad M. Brutum, res bonus esse dicit, erbis electis gro iter orasteque dicturus. Libellus elaboratus ego, inquit ibidem, eum forensibus sericulis non deseruisse mihi agi eor praesidium, in quos populo R. colloestus fum, debeo profecto quantumcunque possum in eo quoque laborare, ut sint verά, studio, labore meo doctiores cines mei. O virum i Et paulo infra: Nos sutem hunc omnem quaestionem de sinibus bonorum et malorum fere o nobis explicatam si iis literis rarbitramur, in quibus quiantum potuimus non modo quid nobis proburetur,
sed etiam quid a singulis Philosophiae disciplinis diceretur, profecuti
sumus hoc vero proposito nostro peropportunum accidit). Libellus solidissime de rebus maximi momenti conscriptus cujus etiam diligentem lectionem ipse nobis tantus Auctor commendat cui, inquit, diligenter haec, quae de Philosophi literis monil imus, legere, ue-νerit, judicabit nulla ad legendum his esse potiora cui est enim in Litu tuntosere userendum, usui cum omnis in Philosophis, tum id quod iis libris quaeritur qui sit sinis, quod erutremum, quod ultimum, quo sint omnis bene taenili rectaque faciendi consili referen im quid
sequutur stur ut fummum ex rebus expetendis quid fugis ut extremum malorum. Et ecce expostulatio in eos qui his neglectis, plus justo vacant aliis An, si tus unci se sitne in fructu uben ius,
inter principes citiitutis, etc., sec, usebitum Continent omnem, negligentur Nam, ut sim illuben ibiliors hue uberior certe funt; quanquam i quidem licebit iis existimare, qui legerint. VII. Ad usum autem hoc erit optimum, quod multa veterum monumenta, quae injuria temporum interciderunt, id temporis adhuc, quo Cicero libellum hunc composuit, suppeterent, quorum potissimas aliquot illustrissimasque sententias ipsorum mei, qui ea condidere,
304쪽
s 88 Disputationes verbis expressas amplexus est et ab interitu vindicavit. Imprimis Epicuri, quicum nobis velis equisque quod dunt decertandum erit, quod is aliorum fere Philosophorum sententias concoxerit et in suam verterit, hodieque adhuc solus in animis mortalium pene omnium ut in sequentibus patebit tacite dominetur. Hujus viri scripta, quae jam diu perierunt omnia, Cicero diligentissime pervolvit et examinavit; insuper ipsemet Epicureorum cum Attico suo frequens auditor Sed quid opus est me loqui, pro se loquator ipse. Omnes mihi Epicuri
fententis sistis notae funi, sique eos quos nominatii Phaedrum et Zenonem in Epicurea schola Profestares cum Attico nostro frequenter auditii sum miraretur ille quidem utrumque, Phaedrum cutem tismsmuret quotidieque inter nos usus sudiebsmus, conferebsmus; neque ersi ungus controagersiis, quid ego intelligerem, e qui illi proburent se demonstrarent. Cic. lib. I. de in cap. S. Ita viri principes Tullius et Pomponius in schola et domi inter se perpendunt quae audivere. Confer ista cum nostris, et exclama hoc Tullii: tempora I o mores I Haec omnia Epicuri dogmata cum curiose scrutatus sit Tullius, merito et ingenue hoc de seri Epicuri rationem snobis hic intelliges expositam; ut ab ipsis qui eam disciplinam probant(Cicero enim improbabat non oleat occursitas expliciari; erum enim inVenire Lolumus, non isnquom, erfiarium liquem conVincere. Quae
pluscula, aliaque, quae quod brevis esse vellem praeterivi, quamvis Cicero in suam scriptorumque suorum commendationem protulerit, tamen aliena sunt a jactantia, et ita vera, ut qui scripta ejus saepe, quod ipse magnopere vult, pervolvit, aliud existimare non possit, quam ad laudem suam dixisse parum. Verbo dicam, Romanum est; Livius de Romulo lib. I. cap. Ipse cum factis Lir munifleus, tum sociorum ostentiator non minor. Reliqui patrissant, et noster hic non
VIII. Ciceronis tempore tres potissimum vigebant de Summo Bonosententiae, quas ipse Tractatu isto, quem de Finibus bonorum ae malorum inscripsit, et in quinque libros distribuit, complexus est. Prima est Epicuri sententia, cujus personam lib. I. imposuit L. Torquato Accursi quonsim, inquit, o L. Torquato, homine omni si
trin erudito, defensa est Epicuri sententia de Voluptate, O meque ei r ponsum, cum C. Triarius imprimis granis et doctus odia cens
305쪽
de summo Bono. 28yei, putationi interesset. Atque ita porro disputationem illam, quam
inter se quondam habuerant, enarrare ingressus, hoc ipso tandem
disputat primum ut dixi pro Epicuro sub persona Torquati lib. I.,
deinde sub propria persona contra Epicurum lib. a. Secunda est Zenonis et Stoicorum sententia, cujus patrocinium M. Catoni demandavit lib. . ipse adversarium agit lib. . Tertia est Peripateticorum sententia, quam M. Piso defendit lib. . non confutante Cicerone. Quam proinde ut verisimilem amplexus videtur, cum eas quae ante recensitae sunt, improbaret quod Academicis, quorum Cicero sectator, satis erat ut cum quibus incerta lucisti esset, quia nihil ossirmabant, et quasi, persta cognitione certi, i sequi,olebant, quodcunque erisimile ideretur. a. de Fin. g. Quia vero harum sectarum de Summo Bono fere compositae sunt sententiae, operae pretium facturi videmur, si primum simplices, ex quibus hae coaluerunt, enarremus Carneadi summum bonum est, frui Principiis naturalibus, seu Primis a stur sitis, qualia sunt ipsum corpus nostrum ejusque membra, tum animus, sensus, ingenii motus, valetudo, etc. Aristippus et Cyrenaici summum bonum constituunt in voluptate Hieronymus Rhodius in doloris vacuitate; Zeno in honestate seu virtute. Atque hae sunt simplices sententiae, et singulae gulos tantum fines perhibent sequuntur compositae. Polemon finem bonorum dixit esse, adhibita virtute frui Primis a natura datis eos ergo fines copulavit, quorum alter Carneadi alter Zenoni satis erat).
Callipho ad honestatem adjunxit voluptatem is igitur ex Aristippo
et Zenone conflatus est . Diodorus honestati connexuit vacuitatem doloris Hieronymum et Zenonem conjunctos vides . Epicurus indolentiam seu vacuitatem doloris cum voluptate copulavit proinde
ex Aristippo et Hieronymo constat . Ipse quidem inficias iret, ut
qui idem esse censeat gaudere et non dolere, et ex his tam dissimilibus rebus non modo nomen unum quod ferri forte posset , sed
etiam rem unam facere conatur. Adeoque unum tantum simplicemque
finem astruere vult videri, nempe voluptatem; sed ne quidquam, cum efficere non possit ut cuiquam, qui ipse notus sibi sit, hoc est qui suam naturam sensumque perspexerit, vacuitas doloris et voluptas idem esse videatur. Nos de his infra itius. Itaque tres sunt fines expertes honestatis unus Aristippi vel Epicuri, alter Hieronymi,
306쪽
Disputatione SCarneadis tertius tres in quibus honestas cum aliqua accessione, Polemonis, Calliphonis, Diodori unus simplex, cujus Zeno auctor est, positus in decore totus, id est in honestate. Haec fere Cicero lib. a. de Finib. cap. II. et Ia ac alibi. IX. Duae supererant adhuc sententiae, quarum alteram Aristo et Pyrrho, alteram erillus tenuit quos suo tempore diu objectos, reliquos autem sibi constitisse, Cicero scribit lib. I. de Fin. c. II. Herillus in scientia summi boni rationem collocavit: erillus o scientium omnis retiocuns, unum quoddam bonum,idit, sed nec optimum, nec quo ita gubernari ossit iisque jam pridem e rejectus. a. 3. Et recte, atque ego etiam dicio nam Sapientia, quae una, vera, ac perfectissima cientia est, non summum bonum non virtus , nec tale aliquid ad quod omnia referenda sint, sed fructus quidam virtutis, qui et ipse ad summum bonum referri debeat vide Tract. nostr Eth. de Viri Card pag. Is Aristoni ero G orrhoni, Principia nuturalia, seu es quae prima sturo Opprobos isset, omnis nisa sunt pro nihil . ut inter ostime flere et gro issime segrotare nihil prorsus dicerent interesse. Igitur recte sm pridem contra eos
desitum est, sutori . dum enim in una Lirtute sic omnia esse Loluerunt,
ut es rerum electione ex o Grent, nec ei qui quom sui unde oriretur darent, ut ubi niteretur, Dirtutem quam fmplexsbsntur sustulerunt; ita Cicero lib. a. de Fin cap. 3. Sed hi, o Cicero, ut abjecti tuo etiam calculo atque ejiculi, soli sunt qui rem ac tetigerunt, soli te juxta ac reliquis aberrantibus. Extremum illud acultimum donorum, et quod talum bonum esse possit, invenerunt. quo omnia referri debent, ipsum autem nusquam. Sed haec in loco videbimus modo id tantum agimus, ut ipsas sententias in medium conferamus, inter se comparemus, et vel committamus, si idem diverso verborum ambitu complecti, aut disjungamus, si iisdem verbis diversa significare videantur. Quantum igitur ad praesens negotium attinet, ex his quae jam diximus satis constat Aristonem et Pyrrho ne idem de summo bono sentire, quod Zeno ac Stoici nam hi perinde atque illi summum bonum, exclusis omnibus aliis, in nuda
Virtute constituunt. Hactenus conveniunt; sed eo magnopere disientiunt inter se, quod illis quidem Virtus non modo summum, sed unicum etiam atque solum bonum sit vide Cic. lib. . de Finib.
307쪽
de summo Bono. cap. g. , his non item Nam alia praeterea quaedam bona esse volunt, non verbo nihil minus usque enim ad fastidium inclamant Stoici, solum bonum quod honestum, solum malum quod turpe), sed re ipsa Nam quod Tullius de Epicuro saepe, id ego de Zenone semel: Non id pectan um est, quid dicat, sed quid confientsneum sit ei dieere.
Zeno enim bonam Laletudinem, dolorum omnium scutistem, integri- iste oculorum reliquorumque sensuum, etc. in bonis se non ponere,
nihil omnino inter es; res usque contrarias interesse dicitiatque adeo verbis suis Aristonis ac Pyrrhonis sententiam obsignat). se enim omnia, use clii bon dicerent, Prraeposim esse, non bona; itemque illa quae in corpore excellerent robur, pulchritudinem, venustatem, etc. non se per e expetensi, fed umensi nec Vitam rebus iis,qus fecundum notursm sunt, chuncntem vis expetensim, sed mogis
Sumendam hic jam verba, quae paulo ante scripserat, re ipsa inducit ac delet, et alia quamplurima bona praeter virtutem obtrudit). Ouid enim interest, di illas, ses, fletu inem, bon dicos cnne Prceposito cum illi, qui ista bono dicit, nihilo plus his tribuat quom tu, qui illa Praeposito nominos ita Zenonem merito perstringit Cicero lib. . de Fin cap. s. Sed in medio nunc relinquamus illa alias locus dabitur latius ista discutiendi Aristo saltem et Pyrrho praeter honestum et
turpe, praeter Virtutem et peccatum, nec appetendum quidquam aut fugiendum, nec praeponendum aut postponendum, nec sumendum aut rejiciendum existimaverunt Mascula sententia i et reliquae cum
illa compositae nescio quo modo deficiunt, et pueriles mihi aut effeminatae videri solent. Hi igitur quamvis habiti contemptui, quamvis habiti indigni contra quos disputaretur, duo viri, viri Philosophi sunt. Audio tamen Pisonem apud Tullium lib. s. de Fin. Concinnus, inquit, et elegans Aristo es quae desideratur a magno Philosopho granitas, in eo non fuit scriptu cne et multu et solito,
sed nescio quo pacto suctoritutem rctio non nubet. Graves sententiae, eleganter expressae sed auctor levis, et oratio sine pondere quid dicam Non omnis fert omnia tellus. Sed aliud ex alio frontem ferit Occurrentis nescio quiae comminiscitur et cum Hrrho quidem, Lirtute constitutd nihil omnino quod Netensim sit relinquat, Aristo, qui nihil relinquere non est usus, introduxit quibus commotus f iens oppeteret liquid, quod cuique in mentem incideret et quomodocunque
308쪽
longus occurreret. g. 6. utilis ergo, et defecit a Pyrrho jam in gravissima sententia solus nobiscum facit. X. Argumentum quod in eos stringitur, brutum est. Nempe ex- Doliant irtutem rerum electione ergo nihil reliquum ei faciunt, ubi nitatur ut unde oristur inanem eam et nullius usus reddunt. Ita fere Cic. a. 3. Et clarius adhuc Cato apud Cicer pro Sio sua dimicans . . Cum Virtutis hoc proprium sit, cium, earum rerum quae fecundum naturam uni habere delectum; qui omnis sic exaequa erunt, ut in utrσmque surtem iis saris redderent, uti nulla felectione uterentur ejus, irtutem Us fustulerunt. Et applaudens Cicero Illud qui em, inquit, optime dicis. Imo, inquam, pessime, et ex illa quam ibi movetis sentina omnis exhalat in Ethicam vitiorum mephitis. Nego itaque et pernego virtutis hoc esse munus, ut earum rerum, quae secundum naturam sunt, habeat delectum ut seligat nobis valetudinem, morbum repellat, divitias conquirat, arceat paupertatem. Hoc est, cum Epicuro, in servitio virtutem habere. Ille virtutem ascivit ut voluptatem subministraret sibi vos Academici Peripatetici, Stoici ut Primo naturae, ut Praeposita, ut Sumensi, ut use fecundum naturam sunt, ut quae delectant, quae juvant, tandem quo enim alio tendent, aut ubi finem invenient verborum ambages istae)ut voluptatem vobis paret et conservet. Sic nominibus tantum et vocabulis ab Epicuro disceditis sensu et re ipsa convenitis. Virtus non ut ipsa nobis serviat, sed ut nos Deo serviamus datur. Optio nobis nulla permittitur, nulla selectio totum nobis pensum usque ad minima momenta praescriptum est Lex est, Onus est, et incumbit
atque injunctum est Officium est, et officit atque impedit aliud facere quodcunque Quamobrem viri boni nihil interest, divesne sit an
pauper valeat an aegrotet animam ducat an agat, denique mortuus sit an vivus Saepe tamen vitae consulit et mortem cavet, saepe valetudinem curat et morbum medicamentis oppugnat, saepe etiam
rei familiari augendae incumbit et paupertatem fugit. Non quia omne animal simul atque natum est, Voluptatem oppetat eaque,sudeat ut summo bono dolorem a Demetur ut summum malum, et quantum potesto se repellat, . o. huc vero omnia referat vir bonus, ideo vivere
velit, ideo valere, ideo divitiis siluere ut Epicurus cum asseclis suis statuit . Non etiam quia simul atque natum est animal, ipsum sibi
309쪽
concilietur et commendetur ad e confertiandum et suum statum, et ades quae conferseantia funt istius status . alienetur sutem ab interitui que rebus quae interitum ni eantur asserre; ex quo intelligi debest, principium ductum esse a se diligendo . . et similia videri s. ut caeteri fere Philosophorum; et ab Epicuro parum abludit). Sed quia nos homines et viri apage enim stolidos illos morum magistros, quibus veteres tantopere delectati, animalia, infantes, et bruta simul atque animum serio ad Ratienem appellimus, clarissime percipiamus nos huc vi et arbitratu nostro non venisse Deum esse qui nos cum hisce corporibus copulaverit, et hoc ipso etiam manere jusserit, donec nos solveret sicuti servo anuam observare jusso, manendum intelligimus hoc ipso, quoad herus aliud praeceperit). Ex quo deincepsessiciatur, sanitatem conservandam, morbis curationem adhibendam, pascendum corpus, animum subinde recreandum, tum modicas opes in hunc usum comparandas esse. In quo ordine rerum agendarum cum
nulla nostrum cura, nullum studium deprehendi possit eluceat tantum insignis in Deum et legem ejus observantia intelligi profecto debet, initium honestarum actionum non a se diligendo, sed a se negligendo ductum esse confer huc quae in nostro Tract Eth de Viri Card. , praesertim cap. I. secl. a. dicuntur . Sicut enim fidelis hero suo servus nihil sua referre putat, anteambulo sit an pedissequiis, an etiam(ut Comicus loquitur salutigerulus, item an domi conclave verrat, lectum sternat, aliaque id genus obeat ossicia, sed promiscua habet et exaequat haec omnia sola vero heri voluntas in causa est, cur horum aliud exsequatur, aliud praetermittat ideoque nec aegre desistit ab incepto, et aliud agere jussus, eo protinus se vertit, quo heri vocat imperium; - sic etiam servus Dei probus ac frugi qui solus et vir bonus et sapiens est non divitiis agitur, non paupertate, non vita, non morte sed sola Dei lege, circa haec jubendo vel prohibendo versante. Ideoque vivit, quia vivere jubetur cum aliud jussus fuerit, desistet non invitus, aequo animo morietur; nam ipsam vitam ipsamque mortem in diaphoris habet, quantum scilicet ad animi sententiam attinet. Non enim id ago jam, ut etiam quoad sensus et motus animi seu passiones virum bonum ita affectum esse debere
310쪽
2y Disputatione SII.(D. 28. m. J a n. a. I 6 6 8. THESI I. Atque ita fere perstrinximus veterum de summo Bonosententias Carneades autem, si M. Pisoni apud Tullium lib. s. de Fin cap. 6. . et . credimus, idit non modo quot fuissent adhuc
philosophorum de summo bono, e quot omnino esse possent sententisse. Sed ratio ejus multis modis non constat, atque Ni dignum tanto fert hic promissor hiatu Id interim instituit docere sic Primo statuit,
Scientiam de in bon. ac mal tractantem, seu Artem adipiscendi summum bonum, quam etiam Artem vitae et Prudentiam vocat, principaliter versari circa Prima in itamenta naturae sic enim ait: Constitit fere inter omnes, id in quo Prudentis e fretur et quod sequi Lellet, astum et accommositum sturae esse oportere, et iste ut ipsum per e innitaret et olliceretrassetitum ianimi, quem ρυήνGraeci Locant Ouid sutem sit quod ii mo est, iisque s stura in primo ortu Neistur, non onstat deque eo inter philosophos, cum summum bonum exquiritur, omnis dissensio est. Totius enim quaestionis, quae habetur de nibus bonorum et malorum, cum quaeritur in his quid sit extremum et ultimum, fons reperiendus est, in quo sint rims inbitsmenis naturae. uo in ento, omnis ab eo quasi a capite de fummo bono et malo, putatio ducitur Fundamentum quod hic jacit, nullum est falsum enim est, Prima in itiamenis sturse, quia his nobis sunt et accommodata, quae inditiant et olliciunt oppetitum euoομήν, consideranda esse tanquam capita hujus scientiae, unde omnis
postea dissertatio ducenda sit. Nec alio spectat haec doctrina nisi ut manibus pedibusque in Epicuri sententiam ac scholam haram fere dixeram eamus; in qua equidem veterum plerique stabulantur nolentes, et vel maxime tetrici illi ac torvi, Epicuri flagra Stoici. Quae enim commemorare jam ingressus eram, sunt his cum veteribus Academicis Peripateticisque communia Principia, nec alio nos quam ad Epicurum agunt. II. Ut igitur quod ante disp. I. h. i. promisimus; et fidem jam nunc pro parte liberavimus disp. I. h. s. et Io. veram inter haec sententiam, summo quasi digito per intervalla degustandam praebeamus Caput et fons istius, quae de summo bono tracti ta