장음표시 사용
601쪽
Ium Sed ex esssamev c d a Iismo ponitur argumentum ducit pro Masententia.
Legem creaturae non praestabilem, Hinc conclusi , quod Legis illius transgressioni non debuerit poni Poena spiritualis, cuius praestationi non est promissum praemium spirituale seu supernaturale At legis, quae solis naturae viribus est praestabilis, praestationi praemium supernaturale non promissu tria, secusnae tura supernaturale potiri acquirere. Ergo legis eiusdem transgreisioni non debuit poni poena spiritualis. Subsumo Se die Adamo lata fuit praestabilis sol, natura vir bM , ex tuo sensu prout ego illum Percepi, Ereo non debuit illi poni poena spiritualis Ei autem illi posita poena spiritualis Ergo inuste. An vero ista ex thesibus tuis consequantur nec ne, jam non amplius inquiram quia nunc aperte dicis pii mis nostris parentibus Troemium lupernaturale fuisse praeparatum in origine sua perstitissent. Et propterea valere jubeo istam meam argumentationem,
utpote cui hypothesis subtrahitur,
qua nitebatur. Ex eo autem quod dicis, si conciud pro mea sententia. Quod hominibus omnibus sub conditione obedientiae, Uam praestare poterant ex dono Dei illis concel Laut concedendo instituto gratiae est preparatum id ipsum aliquibus hominum certon definito Dei decreto negari non potest , nisi praevisa illorum inobedientia. At
vita artema omnibus hominibus est praeparata sub conditione obedientiae quam praestare poterant. Ergo vita aeterna aliquibus hominum certo&definito Dei decretori hoc est praeteritione negari non potest , nisi praevisa illorum inobedientia. Et propterea homines Deo pralteri Unti sunt considerati ut peccatores, non
igitur communiter considerati Tham sententiam non attingo nisi ut est Thre mitiis thesibus explicata. Liceat autem mihi Petere a lioma, L. t probet Deum praeteriisse hominem in statu integritatis, in quo non naturalia tantum sed supernaturalia hibuit, consideratum Fateor spiritaleni felicitatem esse haereditatem filiorum, sed quae alio pacto contigisset perstantibus in statu primaevo . quaru credentibus in Christum Illis enim fuisset datae lege operum , his datur ex et Fidei illis ex debito merces fur et data ut operanti bin Rom. hi impuratur ut credem ibin ex gratiae illis dato ruisse ex iussitia et . qui aedicit qui fecerit ea homo vivet in illis His datur extu liva dei que dicit, si credideruin corde tuo, et Rorn. io De isto aurei statu ori me voi Perseveraritia in illo, nobis sermo fuit.
VI detur considerandum Praeter umem
haec omnia , quod cum Di de t m Armis
stinatio, praeteritio . reprobat o nihil Cet. 'ponant actum Praedes maiori prae sint uti, terito, reprobati, idem omnino 'diisem, sit, keodem modo consideratum' 'Πf ma
creti in mente divina uare cum im i. Deus non communicata gratiam acturi nisi cum Peccatore , nempe gratiam prae stinatione praepararata nari non praecereat actici non damnet aut puniat nisi peccatorem rconsequens videtur Deum non statuisse gratiam impartiri, nisi peccatori non praeterire, non te probare nisi peccatorem.
602쪽
iste seius renihil in esstiponere.
ANtequam de re dico, recordari Opus est , homonymiae illius
es quam in propos re annotavimus.
mro p alitur,c probare in toto hoc scribto tuo
damnare est,in reprobatio damnatio. Mihi vero reprobatio, iraeteritio sive non- electio sunt idem. Quamobre ut res sit evidentior, non indigne feres, si pro reprobationis Voce damnationem suffecero. Dicis,pra est irationem, pratetitionem, O damnationem nihil ponere actu in radestinata, id est , praedestinatum sive electum , praeteritum in damnatum citra ullam contemplationem qualitatis, quae in ipso sit, a Deo eligi, praeteriri, iamnari. Ego vero diversam horum esse rationem ex Scripturis puto nam electio quidem,&non- electio nihil ponunt in electo atque praeterito sed damnatio supponit peccatum, ex quo damnatur peccator alioquin totum praedestinationis opus est aeternum. In his itaque omnino eodem modo considerari subjectum oportere in re, in mente facile assentiore nam eligitur atque praeteritur electus: re- Probus, ut homo damnatur, ut pec-n.Miam calor Qui eligitur aut praeteritur elegi repre ut homo; in exsecutione, ita in men-m . , in Dei electus est , aut praeteritu S.
verout peeea qui damnatur ut peccator, ita est orma, exsu praedamnatus Alioquin actus in- ternus .externus Dei variarent:
quod nunquam admittendum Hoc bene intellecto, vides, mi frater, quaecumque superaedificas, ea nullo
modo posse consistere. Dicis Dei m
rem. Hoc vero pririnum de gratia altat. HU:niveis simpliciterque si dicis, falsum esse docet Angelorum electorum salus, O aliorum praeteritio. Quid enim man peccatores Angelo Selegit ac praeterivit Deus viderit Origines. Nos certe in alia omnin. Deinde si de gratia in hominem circumst ripseras dicere tessequitur ergo ex hac ipsa propositione tua primum hominem in integritate illa non habuisse communicationem salutaris gratiar: quod ne te quidem ipsum esse dicturum putem. Ergo gratia haec cum homine
communicatur qua homo, licet non peccator non solum autem cum Angelo. Si dicis, cum homine secundum quod nunc est peccator communicari gratiam , non negamus et imo jam cum nemine nisi Peccatore commUnicari credimus, quia nemo homo est non peccator. Non damnari vero aut puniri nisi peccatorem , id ultro tibi concedimus. Atque in hunc modum pars negatur conclusionis tuae, quae est de electiones non electione patri Vero conceditur, quae de damnataone est.
Replica ARMINII sitie conis sederatio Respons ad pro-
p sitionem I Q. EGovocem reprobationis ex tuo sensu usurpavi,quod jam aliquoties dictit in monstratum e quia
vero pro ea damnationis Vocem substituis, non contradico Argumentum autem meum non sumis vero
603쪽
sensu. Non enim hoc volo, praede i. hu. Ete O stinatum, praeteritum: damnatum, i, :ὰ ,h. . cura considerationem ullius qualiubis 'nimat tali quae in ipso sit a Deo eligi, praemisti teriri, damnari, qui possum ' quum ., T,. ubique coner Vincere peccattam es
rea essectam se conditionem seu qualitatem in petiere objecto decreti divinitotius requisitam. Hic autem est sensus verus. Praedestinatio, prarieritio Praedamnatio ut actiones in agente manentes, seu ut actus interni nullam in objectum exterius inferunt ex se passi,nem, sed exsecutio illorum internorum adtritam . Uae Constat externis ac tibias. transit in re exteriores, Vin eis aliquem eis clum ponit ut Thomas explicat in summa prima
quaest. 22. Art. t. Unde apparet phrasi scholasticis usurpata, aliud esse ponere, aliud supponere in electo
A Gnu tu Praeterito damnato. Quod si illia oblinii instamus terni nihil ponunt in obje- destination/c cto, tum sequitur odiectum omnino
h idem esse meodem modo conside-
decreti. ttim ratum, iam decernenta Deo tum ex
sequenti sive tum internis actibustum externis circa illud versanti Deo. Unde concludo Qtata certum est Deum actu externo non cat'tig a communicare ratiam orcedestina
ras, die tione praeparatam nil cum homine peccatore, non praeterire actu externo nisi peccatorem, non damnare actu externo nisi Peccatorem. Hinc sequitur inuin actu interno prardestinationi nota praeparare gratia nisi peccatori non praeterire statuis se si peccatorem , non Praedamnare nisi peccatorent, quod est actu pCedestinationis praeteritionis
Prae I annarionis intern non vers Irim si irca homine u ut pec atorem consideratum. Quo lautem Deus gratiam praedestinata one Praepara- Coo ATIO.
pera Deum pracestimation musiptiones Iuni
tam non communicat nisi cum pe catore, non praetereat nisi peccat torem, i de damnatione nobis convenit id vertissimum esse puto die De gratia que huic veritati quidquam obstat Diuiam tu duplex tuum argumentum. Quod AEGR
enim ad primum attinet, respondeo i odiis eomid, quod tua prudentia responsurum mmema,
praevidit, nos nonagere de Angelo rum praedestinationes reprobatione , sed de homunis e quare tutuniverse verum non sit gratiam pr*destinatione praeparatam non nisi peccatoribus convenire , ut in Angelis, tamen hoc verum est de hominibus, gratiae voce ad illam quae hominibus, praedestinatione praeparata est, restricta . Quod ad alterum argumentum tuum quo meae propositioni absurdum impingitur , eo quod inde sequitur hominem in prima integi ita te non habuisse communicationem salutaris gratia I Respondeo, Homonymiam esse in O- cibus salutaris gratiae Ilia enim gratia salutaris potest accipi pro gratia quae salutem conferre potest sussicientiri pro ea quae saliatem certon re ipsa confert in efficaci ritem pro gratia quam Deus homini in primaevo statu contulsi , pro gratia quam homini confert in st ita peccati, ut inde liberatus in Christo,
vitam per illum ex morte obtineat. Propositio mea concedit hominem priorem illam in statu integruatis habuissis si absurdum vitat. Ha Ucautem posteriorem ante lapsum inbuisse, negat mea pr positio et imul hoc absurdum esse negat Hecau .em posterior non illa prior est gratia praedestinatione praeparata. atque hoc pacti tota mea argumentatio firma Mimmota manet. Hasce ig tur ob causas, vir Reverende,
604쪽
renderi nondurn mihi persuadere pC mim, quin Cbjectum adaequatum
dona nationis , sic homo ut peccator
XX. Propositio ARMINII et O.' Eque videtur mihi haec senten-1 is stabiliri argumento a DCces satia declaratione libertatis gratiae, di bonitatis divinar Vtut enim fatear declatationem istius libertatis csse ii cessariam, dicam tamen si l- Iam csse in ipsa creationem distinctione res in declaratam a porro alio modo declarari potuisse, imo debuisse Argumentum a necessaria justitia divinae declaratione non in agi Sme movet tum quia justitia in Deo, ut natura aequaliter se habet erga totum suum objectum, homnes ejus partes, nisi a voluntate di-Zersificetur tum quia Deus talem se in Scriptura declaravit, cui non sit opus ex justitia legali peccatorem punire ad justitiae suae manifestationem; sed qui aliam viam nobili rem norit ad justitiae suae patefactionem. Neque argumentum a providentiae natura deductum momentum habere videtur cujus sit permittere ut aliqui a summo bono vhine supernaturali deficiant : quia ista permissio huic sententiae consentanee intellecta, non tam providentiae
-Postquam de eleetione reprobatione dictum, venitur hoc loco ad considerationem finis, ex quo bonitas malitiave actionum spe petie-
cognosei solat taplex autem hic
finis expenditur libertatis divinae in gratia, bomtate, iustitiae, providentiae. Et si plures quidem adserri possunt sedechi et caetera Primus finis oppugnatur duobus argu-nientis. Nam i dicitur libertatem illam esse in ipsa creatione di Riv libue dissa quaverum declaratam ergo non tui sies in eo siderampus, ut in hac quoque declararetur rione rimi Negatur consequens nam nec satis mente,
tui in creatione Ic distinctione re elis attonorum declarari, nisi in progressu vi Iibertatis grais ne quoque declaretur; nec vero, si raclia ungo
satis declarata est in hac natura vita huius seculi, sequitur ergo insuperiore natura: in vita futuri seculi declarari non oportuisse. Contra enim, si in rebus solum inferioribus libertatem suam declarasset Deus , ac non in superioribus adseculum alterum pertinentibus imprudens videretur declarationem digniorem omisisse libertatis mae, aut non potuisse. Nam dignior est libertatis illius in rebus dignioribu qtestificatio id autem bonum lius est atque dignius, chalu meliora digniora sunt consequentia. Hoc Deum nescivisse, non potuisse, aut noluisse quis credat 3 et Dicitur libertatem illam porro allio modo declarati patuisse, imo debuisse Fateor: nam hoc modo .aliis potuit indebuit, prout a Deo factum est. Quod statio exclusiive dicis, pro eo quod est alio
605쪽
iaio Vnon hoc modo negatur, mite sive intus sive larisa illa pros
in praecedentena proxime argumen i csto infinitis modis diversificatur,tationem satis est confutatum . decisiadus finis similiter argumentis duobus oppugnatur Prius argu-
illa P a mentum , illis verbis com Praehen a claratis. iter se habet, &c ibidem solvitur ad-- uia jectione verborum illinum,nili a voluntate diversi tetur. Nam iustitia quidem in nobis spectatur duobus modis, ut habitus, taut actus ab eo proficiscens, imanans primum intus, deinde foris tam Deo vero itidem duobu modis considersitur, ut natura, ut natura actus per voluntatem fluens a natura .secundum naturam Dei. Priore modo justitia est ipsa essentia Dei posteriore, O pu Essentiae. De priore modo verilsime illud dicitur, Iustitia in Deo, tua tura a maliter se habet erga totum m obiectum est emis es imparies. E(s particula, ut natura, duobus modis
exponi potcit live, te sinc, ut sit similitudinis, cqua mente ego a rescriptum putaverima sive xaθω φυ- mc Prout Dei natura est justitia ipsa, sive essentia. Etenim essentia Dei eum sit omnino simplicissima , justitia, natura, essentia, &caetera attributa re ipsa unum sunt, licet ratione a nobis distinguantur. Depol e-riore autem justitiae modo illud subjicitur quam commoQis si me , nisi a maluntata diversi creura ted tamen .equivoce. Nam lustitia Dei, ut natura, nunquam clive ruficatur ne vox e . i. luntate quisiem. Quid enim et vellet Deus mutarionem in essentia, innatuta suci cuius proprium est non dico omni modo sed uni voce unius solius semper mutabilit M. Illa vero justitia, quae opus est divitiae essentiae ab ea manens voluntam prout fert sapientia: voluntaSeius. Posterius argumentum , ut paucis dicam sine tergiversatione, duobus modis in vitio est. Nam primum etsi illud verum est , si bene intelligatur, qUod ais, Devi talem in Scriptura se declaravit, cui an sit opis ex lupula legalii peccatorem punire ad ustitia sue manifetiationem, utpote cuius justitia iugalem justitiam omnibus modis superet, atque infinite optout veritas typum, corpus umbram in rerum
natura solet excedere ditamen id nullo pacto ex eo consetqulturis non ergo debuisse Dominum ita peccatorem punire ad justitiae hae manifestationemri aut quod ita punii, ex justitia legali esse. Contra vero id potius sequ itur, Meum peccatorem ita pum re oportuisse ad manifestationem justitiae suaeri, quod ita punit, id ex justitia ipsius esse, quae justitiam legalem excedit superatq; modo excellentissimo, id est. divinoamquae ad sustitiam legalena nobis ipse informavit in verbo pro modulo nostro, ut justitiae illius excellentissim . eum braculum. Nihil est sustitiae nobis in lege expressum, quod non in si justitiae Dei, i ea pro manet ex ccliei itismine: in Lege&j. isti iam nostram expressit a nobis debitam , inadum ravit suam. Id tantum milia conside a Deum esse iustitiam uni voce aut si mavis esse se principium uni vocum .causam omnis itistitim ut omnis boni utrumque illud quodiscebas sustuleris. Nam si uni voce est justitia sive principium uni vocum recausa omnitiustitiae ergo huius qRoq; iustitiae principium, causa atque effector est, non solum mediate adumbratae
606쪽
lege , sed etiam effectae immediate opere ipsius. Nam unde astitia ista legis, nisi a Deo, voluntate sua sapientissima id quod est,ti quod agit, test .ex' mente I Deinde si uni voce justitia est principiumque justitiae Deus et non ergo ex justitia legali punit, sed ex sua, quam Pro
humano captu adumbravit lex . quam non potest nou exprimere in creatiscam ut hoc , t rhin venturo
seculo, ut declaravit verbo. Illud vero alterum Trasis est vitiosum quod di is meum alimn jam nobiliorem vase ad ustia sua patefactionem. Deus certe , illam caliam omnes novit ac pernovit vias divino modo sed tibi in hac cause, mi frater, id semper in mentem venire necesse est Deum nunquam non contemplari omnia secundum rationem singularem, rationem universi, cui praeest Secundum etationem singularem si negabitur D-um aliam viam nobiliorem nosse ad patefactionem justitiae suae; unde amabo te, probaturus es t id enim contra piis esse probabilius omnino videbitum, cum Deus sit sapientissimus, ergo sapientissime viam nobilissimam in hac causa tenuisse, ut(quod sapientiae divinae opus est Patefieret justitia eius ad gloriam
suam,documentum nostrum, perfectionem universi verum tamen esto, noverit Deus aliam viam no
biliorem ad hanc rem perficiendam, ut est scientissimus nego tamen secundum rationem universi aliam nobiliorem viam exstitisse, qua id Consequeretur Deus, quia aliam illam nobiliorem viam ad aliud melius fuerit adhiberi. Interest enim sapientiae Dei, ut viae omnimodae in
da teneantur , fieri in univer bis
culis omnia D nec Iositae. Sit. ' emis
plicausa nobilior via patefaciendae admirabilis justitiae illus divinae, eaque Angelos malos exercuit-aeternumque exerciturus est ut demita esse, an non vides sapientia Dei esse, ut hic quoque diversificetur divinae justitiae modus p Atque haec
de secundo argumento satis Tertius Aera a
finis, qui est a Dei providentia.unio et ''
cant, quod ista permis o non tam providentia sustentanti Sanbemanri, nam creanti est tribneuda. Bona venia tua, negatur tota exceptio, Wipsa terminorum definitione tacentibus nobis eliditur Age, tu mihi quan- dam veluti lineam providentiae divinae describe e citius principi uinseu prima extremitas creatio appellatur id enim est ereatio, productio a non esse ad esse, ut loquuntur: medius terminus sit gubernatio, sustentationem cordinationem continens finis seu posterior extremitas sit consummatim hic vide cui parti permissionem illam sis adscripturus. Creatio est actas Dei solius, cuius
gloriam cum re creata ulla minime communicat: nam creata est , non creans Creationis autem actu datur esse rebus, ut quod non est Traperικῶ in natura, id sit creatione itaque datur homini ut sit homo , infit homini, quicquid est hominis qua creatura est et Atque hoc in genere libertas voluiuatis est homini attributa. Quid autem permissio est non actus Dei est , sed cessatio ab incta non dat esse rei, sed rei quae est, vice suae potestatem tradit Haec ipsa
natura loquitur e creationem, Puta,
a permissione differre genere: di ferentia. Quid plura i creatio nouen
607쪽
est pars ordinationis , sed princi-
Pium punctum, tetr minus, ut ita uicam perini suo vero ordinationi Sest ex principio illo polito conle-quentis: non ergo creationis est. Est quidem creationis, libertas voluntatis in homine; sed ut tu facultate ei- sentiali, non ut in actione inde procedenter quae actio proculdubio, ex quo facultas creata est, suis qualitatibus instructa, a Dei ordinatione est, hordinatio a providentia. quidem noua video qua ratione perinissio primis parentibus facta creationi; quae vero nobis, ordinationi assignetur. v tramque unius generis esse oportet. Deinde vero etiamsi fingerem permissionem a creatione es e, id quoque vel te auctore opus
esset providentiara cum providentiam creantem aeque ac sustentantem dc gubernantem nosvines. Est igItur te annuente PermisIio , providentiae nobis vero confirmantibus,
te it speros assentiente, proVl-demiae gubernantis vel ordinantis
est. Quare utcumque dixeris ad rationem Providentiae illius pertinet consequentia optima permisito.
HActenus ipsam sententiam examinavi, quae statuit objectum
praedestinationis, praeteritionis hominem, vel in puris naturalibus, vel etiam cum supernaturalibus, extra tamen peccati ut conditionis, in obiecto requisitae, contemplatiOnem consideratum. Et comprobasse se mihi videor hominem decerHenta Deo non aliter quam Peccatorem consideratum esse. Nunc ad tria argumenta et pondeo , quae ad stabiliendam illam sententiam adferri solent. Et commonstro tantum huius modi sententiam ex illis argumentis non confirmari: Quare propositi
ratio post dare videtur, ut non tantum ista mea commonstratio refutetur, sed etia in ut vi argumentorum illorum comprobetur quo postremo labore lupersedisti,quo paci overo mea infirmentur, jaiu singulatim videam Us. Primum aVmmmum a necessaria de On Mail
claratione libertatis gratiae & boni d et' talis divinae tollo primo simpliciter . . Asione gando istam necessitatem , tum primiamaro
concessa illa necessitate, negando a m v modum illum, qui est taIis praeteritiori ut a sententia mihi adversaria describitur Quae negatio confirmatur, partim quod Deus suae bonitatis libertatem declaravit in creationes distinctione retrum: partim, quod porro alio modo quam ista tali praeteritione, eandem libertatem declarare potuit, imo debuit Haec autem quo melius intelligantur Pauca declarationis causa dicam. Primo sum a Quum nullus Dei externus actus Fum Dei
i: mpliciter sit nec et uariu S,DUlla quo simplieuerque declaratio libertatis bonitaris di necessarium
vinae est simpliciter necessaria. Detis se enim internae esse: itiali sui ipsius notitia est beatus, atque in sc gloriosius Secundo. Quia tamen Deo visum est libero voluntatis actu suum
bonum extra se communicare ad bonitatis suae declarationem, videtur non tantum ipsa bonitas declaranda fuisse , sed delibertas bonitatis ipsius quo constaret Deum suum
bonum cum creaturis nulla necessi-
lx te sed mera voluntate communicasse et non in boni sui augmentum,
608쪽
quod persectum est , sed in nihili
creaturarum ex eo factarum complementum pro modo communicationis, tum nihili partibiis singulis,
tum creaturis singulis interno actu voluntatis praeparatae. monum autem quod Deus communicare extra
se voluit, est duplex respectu subjecti cum quo id communicare statuit, naturale, supernaturale. In
utriusque communicatione aequum fuit ut declararet non tantum bonitatem suam, sed .libertatem bonitatis: gratiae suae. In naturalis boni communicationes declaravit bonitatis suae libertatem creatione distinctione rerum 2uum enim totam inire isti Parti prima maturae, quod est
piis, o diis Pure nihilum, vel chaos, hanc ende m titatem .formam est impartitus, in aliani eo ipso libertatem suaeram boni communicationis declaravit. In et mu- - communicatioti boni supernaturalis eandem suam libertatem dea claravit, quum magnam partem suarum creaturarum inhabilem fecit ad supernaturalium susceptionem, solos Angelos de homines eorundem capaces fecit, nonnullorum etiam ipso actu participes Istorum respe-cau, quorum omnes in universum
Angelos homines primos, inque iis reliquos ex ipsis nascituros sub conditione participes iecit, nulla huiusmodi praeteritio locum habet,
quae sit nonnullorum aut Angelorum aut 'minum , sed tantum, quae est reliquarum creaturarum, eas enim praeteriit in communicatione lonorum supernaturalium. At in communicatione bonorum,
quorum Angelos, homines non reipsa participes fecit, sed capaces: etiam declaranda fuit libertas bonitatis: gratiae divinae, ut hac ratio lHRA DE Sine constaret Angelisis hominiburin In ex naturae ipsorum excellentia
meritossed ex gratia, tum illa quae
omnes acccperum, data esse tum illa porro, quorum capaces facti sunt datum iri. Haec ita agnosco .fateor,
sed nego modum declarandae in horum communicatione libertatis divinae esse ,huiusmodi preteritionemrnego etiam huiusmodis praeteritionem a Deo ad demonstrandam istam libertatem usurpatam esse in hoc volui, quum dixi, porro alio modo declarari potuisse imo debuisse:
Per voculam alis , excIudenti illii in modum qui prae eritione ista continetur. Si quaeratur, quo alio modo V 2-
libertas bonitatis divinae declarari, atrii iunio potuerit imo debuerit respondeo, ur hie
quod ad hominum causam attinet Ebad , Angelorum enim semper exclusi Laeli. . Potuisse declarari libertatem istam, is imbi usi praescriberet Deus conditionem 2 .- ,
sub qua vellet communicarer declarata, etiam ex decreto, aeterno
quum rescripsi homini conditionem sub qua vitam aeternam , in ea gratiae dona, quae praeter jam data ad illanu consequendam poterant esse necessaria, consequeretur Debuisse
declarari alio modo, i declaranda fuit quia non isto modo : nam iste nec sapientie Dei nec justitiae eius
convenit, ut potet quo creaturae aliquorum bonorum ex dium bonitate de gratia capaci eadem bona abs que ulla conditione simpliciter denegantur. Ereo alio modo , quidem illo quem dixi Nam decernere creaturae alicui non dare id cuius est capax cuiusque causa est condita,
Deus non ootest nisi sub conditio ne sis inhabilem fecerit bonis accitapiendis, quorum capax facta est 1 suo creatore verum utut res habet,
609쪽
eommonstrandum tibi fuit , quomodo argumentum a libertate bonitatis 3 gratia divinae valebit ad huiusmodi praeteritionem seu non electionem qualis describitur tuis
thesibus stabilendam. M Uisat, Alterum argumentum est ad Ei
a. be Iunii tiae Dei declaratione necessaria. Hoc ad Refp argumentum sim pugno duabus ra-- -- 'ionibus, ut utem intelligi queat
seu laeum ae quomodo istae meae ratione Sadver-
dum me id ipsum ut est in tuis thesi.bus positum infringere voluisse. Verba autem haec sunt in thesibus:
thesi i praeparati paene si acti di vim placiti quo Dei ab aeterno statvit ad declarationem Miffit, sta puniis crea-rnra , Itia in origine sua Non sera ut per-llitura Nuc et thes. 8 Deus poenas praeparti creatur contra ordinem is
periatur ac pro a ter peccatum reproba n.
dilex nec ita te dit in sua. Quia his verbis dicitur embatio foeda pra paratio . quae hic oro eodem ii mun- tur fa(tae ex necessitate tu litia divine
illud ego tanquam vetat at minus
consonuin duabus ratiori bus confutare volui.
Prior ratio est huiusmodi si Deus
Poena pra Dariu peccatoribus ex necessitate justitiae suce tum omnibus inutii versum peccatoribus praeparat poenas, nempe decreto praedamnationis A fassum consequens.
Ergo, antecedens. Consequentia propositionis est certa. Quia quum justitia ita Deo consi ieratur ut UsAralis arrec tu , tum olem nodo
versatur circa totum suum objectum .' mnes eius partes. Nectum autem iustitiae hic sunt peccatores.
Ergo circa omnes peccatore versatur aequaliter, hoc est, omnibus Poenas praeparat. Et hoc necessitatis
vox iustitiae addita aperte significat.
Si enim necessario poenam praeparat peccatoribus seu peccaturis, jam Omnibus praeparat absque discrimine eademque vox addita justitiae indicat sic iustitiam considerandam quatenus est naturalis affectus in Deo: lla praefici predamnationi non potest ob causam iam dictam. Addidi autem nisi ivcrsi cetur a voluntate, quo significatum vol: Dei voluntate situm esse ut affecta isto suo staturali utatur impliciter vel secundum quid , circa omnes
Peccatores, aut circa aliquos tantum .doq; refuto non quod ante dixi,
sed illam ne et Sitatem quae justitiar praedamnanti additur. Si enim voluntate Dei illam justitiam administrantes ut Deus aliquibus peccatorum poenas praeparet aliis non praeparet sed condonet, tum non e
necessitate justitiae illa praedamnatio; seu reprobati, ut hic dicitur a Deo
est decreta me evius dicam Iustitiam Deo affecta ast ad peccatum Pu niendiam , ut misericordia seu gratia ad condonandum , absque ullo disse erimine illorum qui peccatum commmiserunt: si institia esset actus sui administiatrix amomines puniret Peccatores, si misericordia administratrix sui jam omnibus condonat et peccatum, quorum utrumque simul fieri nequit. Se hac ratione altera alteri decli rationem sui ipsius praeri- eret quod fieri non debet. Quare Dei sapientia illis moderandis raesecta iudicat utriq: concedendu esse suum locum Ilius iudi tu sequens
volunta Drs administrat justiti ianqua par est ut etiam misera cincti quo-cus esse queat 3c misericordiam ut decet, qao justitiae vicissim suus o. nos constet. c)uod vero ista volui Re
610쪽
.BE IAM ARM. v decernittir, id necessitate factum esse vel justitiae vel misericordiae, meo quidem judicio dici non potest.
Altera ratio est liti jusmodi Si Deus ali am viam nolistiorem novit ad justi tuae suae manifestationem, quam illa fit, qua secundum normam legis
Poenae praeparantur peccaturiS, tum
declaratio iustititiae secundum Dormam legis administratae non est necessaria. At prius verum Ergo caeposterius Majoris consequentia est firma. Nam si duplex via patet ad illustrationem justitiae divinae tuu non est nece Inrium simpliciter ut unam Deus praecis ingrediatur. Ad minorem quod attinet, declarari
potest justitia Dei per exactionem poenarum a ijs ipsis qui peccarunt: potest etiam declarari eadem justitia
per exactionem earundem poenarum ab eo qui se vadem: fideiussorem obtulit ex Dei voluntate pro Ieccatoribus. Hic et aenia Dei qui tollit peccatnm mundi Friit ut quino vovit peccatum, c. Haec via illa altera est nobilior, excellentior Clarius enim peream manifestatur quantopere Deus Ieccatum se exsecretur. quam per illam qua poenam reposcit
ab ipsis peccatoribus tum quod ibi Poenae sumtio vindictae cupiditati adscribi ab invidis gloriae Dei posse sitim non soli justitiae, quod hic
fieri nequit poscit enim poenam a delicto qui ipse non peccavit. Deinde quod hac via rigor sustitiae infe-xibilis declaratus est, quae ne filio quidem intercedenti si persoluta
Poena peccatum condonare potuit: imo secundum quam, ne intercedere quidem filius potuit nisi sanguine suo fuso, per illum purgatione peccatorum facta Hinc concludo, iustitiae lecundum legis normam ad
ministratae declarationem necessariam non fuisse, propterea ex nem cessitate justitiae divinae poenam prata paratam non esse peccatuHS quum Deo liberum lucrit poena peccatis debitas ab ipsis peccatoribus ablatas
filio suo perferendas, persolvendas imponere. Quae abs te contrare tuis .u adferuntur, adversus illa mea sacere Miuntinea non videntur Deus enim ex sua tu mastitia punit sive ipsos peccatores sive
vadem ipsorum sed ille modus est secundum normam legis, hic est modus illum transcendens aeuangelio nobis patefactus. At uterque modus fuit necessarius, inquiet aliquis. Nego. Hic posterior enim est meri beneplaciti divini ille prior in hunc transferri potuit. Secus necessarius futurus fuisset: absque satini nigenim effusione non est remisso peιcatorκm. Hortum non faciunt illa quae de iustitia Dei legalem justitiam excedente dicuntur: nam mea men non
fuit illa , quod justitia ex qua Dens ipse ad puniendum peccatum fertur,.qua peccatum punit sit justitia legalis sed quod puniat secundum
normam in lege patefactam, qua dicitur: Si deris morieris Et maledictvi qui non permanet in omnibmana ripta Iunt in libro legi ut faciat illa. Carteis rumin hic docendum flait, quomodo argumentum hoc a necessaria ustitia divinae declaratione hujusmodi praeparationem poenae conclusedata Aethmentum tertiam a natura pro c. et 'videntiae deductum est hujusmodi R. b. I ex mente Thomae Summa prima et Aep. 23. ari. 3. L . , t Permittere ut aliqui a summoto rimn viguino deficiant, ad providentiam mem- Dei pertinet. At reprobare est permittere ut