장음표시 사용
611쪽
Ergo reprobare aliquos, pertinet ad providentiam Dei. Dixi hoc argumentum nullum habere momentum firmandae sententiae quam hic impugno contra illam quae peccatum ut conditionem in objecto reprobationis sive praeterit lonis requirit, probavi: Quia ista permissio, huic sententiae Onsentanee intellecta non tam providentiae sustentanti, gubernanti, quam creanti est tribuenda . Explicabo prius sensum istin mei argu menti, deinde ejus vim commonstrabo. Providentiae tres pono actus, creationem , sustentationem seu conservationem crear urae, Ubernationem ejusdem , exque illis actibus dico providentiam creantem, sustentantem, de gubernantem unicuique istarum particulareS quid .mactus suos attribuo, qui lingulis ipsarum propta sunt: Et actus etiam nonnullos ea dico et qui ita sunt unius ex illis ut interea ab alterius actu praecedente dependeant ita ut actus ille non sint in libera potestate providentiae illius unde immediate fluunt Vositi . sed ab actu praecedenti providentiae sint circumscripti &determinati. Qui actu propterea tanquam misti tui huic tum isti providentiae possunt attribui huic
qua immediat ab illa fluunt, isti qua ab ista determinati sunt. ab
sus aliquo praecedente actu necessario dependentes Ouare isti actus tale non tanto iure videntur tribu endi isti providentiae unde immediate fluunt, quam isti quae formam illorum de modum alteri praescripsit, ad quem modum formam illaim nediata uecessario est alligata, de COLLA TE
propterea ad actum illum alteri isti tanquam principaliori inserviens Hec nunc applico Permissio qua
Deus hominem reliquit in mann conis
si ii ipsi vi , immediate ad gubernantem providentiam pertinet sed non est liberae gubernationis,verum circumscriptae, determinatae actu aliquo creationis raroedente. Non eis nina potest hominem sibi vel permittere vel non permittere, sic enim rescinderetur quod iam divinitus est institutumst sed tenetur ex conditione creationis qua homo donatus est
libertate arbitri j, hominem sibi permittere in manu consili ipsius. Hinc est quod dixi, illam permis
sionem non tam esse sustentantis aut gubernantis, iam creantis pro vim dentia' non autem negari simplici
ter gilbernantis esse. Nunc consi te et I
randum quo pacto illud argumen prpositum cum ad probarulum propositum a qTm tum leat Permissio nobis hic duplex est murum consideranda . Una qua homo iunianti cox in relinquitur inpeccare Permittitur Altera qua pecator in peccatis relinquitur: permittitur a summo bono deficere finaliter. Illa est Providentiae guberna tuis ut dictam, ted determinata ab actu creationis; haec est providentiae g ibernanti liberae Illa est providentiae, hec praemteritionis ut contra providentiam distinguitur. Nam omnes homines sibi sunt permissi: relicti in manu con
silii sui positi in Ammo permissivis
peccare, non tamen omnes sunt re
probati seu praeteriti. Omnes vero
qui in peccatis relicti sunt firmi erri sibi permissi peccato perpet irato sunt reprobii praeteriti qui praeteriti, ijdem sistat omnes reli 'sti in peccatis finaliter. sinamo bono deficere permissi nn dico Si
612쪽
s nati in peccatis, concedo totum syllogismum, utpote sententiae isti, quae peccatum requirit ut conditionem in objecto reprobatio rei sive praeteritionis, patrocinantem. Illa enim permissio est circa peccatores Si vero accipiatur pro permissione in manu arbitri ante peccatum perpetratum nego ista permissione reprobationem definiri posse. Vnde apparet ex illo sylloraismo nihil concludi pro sententia secunda adversus no os thesi, ita dicitii tumium mincurionis i qua providentia dccretum Deus exsequitur partes sum duacriatio digrum bervatio cocta sub qua gubernatione muni continuati s consertatio. nec non ordinatio segitima comprabe duntur Libro de providentia Dei cap. a. ex Cicerone. Dico Uitur De pro Unsentia mundum es omnes mundi partes initio constitui Mure S omni tempore limine rari. Ex Lactantio is igitur providentia cultis via potestate o-
mnia qua videmur facta sunt, te- eam quam defendo. Nam secunda suntur. Eiusdem libro cap. I. Ea ex sententia prarieritioni seu permissioni: relictioni tribuit hominem ex.ua peccatum consideratum. Ille vero syllogismus non potest intelligi nisi die permissionen reprobatione
circa peccatores versante Permissione enim qua primi homines peccare
permissi sunt, nemo a summo bono deficit, nisi accedat derelictio in peccatis en reprobatio non est permis . Loqua homines peccare sunt permissi verum hic quoque docendum fuit, quomodo argumentum illud a providentiam perminione isti secundae sententiae confirmandae sit
s Illa ad propositum nostrum satis
emetis . facere possitnt, sed lubet aliqua de
., is ire providentia addere propterea quae e e- eisne tu de illa dixisti quae non improbo, absit sed quia omittunt singularum providentiae partium inter se ordinatione, connexum. Imprimis quod providentiam in creantem, sustentantem& gubernantem distinxi feci non tam ex meo sensu quam D. Franciscim mari, qui ista voce etiam creationem compraehendi
multis locis testatur. Thesibus Dens videntia Dei ipsius praesidio ab Hadriatis camelis rogis dilutat an-
secutio diu Dibuit ursa creationem mav bernationem hum mundi. Item Caterum gubernatio si huius partes sunt duaconservatio tardinatio mundi constitisti.
Tet quoque idem sentis disputatione de providentia Dei sub te proposita anno o8. ut prima thesi ita eicitur:
provid alia voxiatim sumptari aeternum creation gubernation , ordinationisque decretum eo exsecationem illis compla-mitur. Neque magnopere solicitus fui, de distinctione harum Vocum,
Gubernationis, conservationis, Ordinatioinse an gubernatio utramque illam complecteretur , an vero ordinationem itantum contra Conservationem distingueretur.Iam vero quod ad partium harum inter se
ordinationem attinet: connexum,
dico fieri posse ut posterioris actutex prioris aliquo actu dependeat, atque ita, ut ab illa priore actus poster oris in unam partem determinetur Hoc docui in exemplo pe missionis, qua Deus hominem reliquit in manu consilii sui Ille aestus est a gubernatione Dei sive a providentia gubernante, at determinatus a creante providentia , quae hominem liberum condidit sue pol
statis, quod ad istam libertatem
613쪽
attinet , alioquin obnoxium Legi Dei. Neque hic ullam injuriam facio Providentiae Dei, neque illi in universum libertatem suae actionis ad imo Fateor etiam provicientiam
Dei simpliciter liberam esse. Nam quoa hominem condidit libere fecit quod lioeri arbitrii illum fecit etiam libere fecit. At posita una Dei actione per P Lim providentiam Dei , potest ex ea deduci altera usatas providentiae divinae necessitas quae necessitas dependet ex libera dispensatione providentiae antece dentis. Aliud exemplum adferam
quo idem commonitretur Deus creavit Angelos ista conditiIneri ut, qutan origine sua non perstabunt, aeternum line venia puniantur: peccarunt nonnulli Deus providentiae
ubernantis actu poenam illis in .igit actu determinato a creatione Priecedente, adeo Ut nisi mutare velit statutum creationis, poenam illis condonare nequeat. Haec ergo mea mens fuit in istis quae ad tertri argu menti refutationem attuli quae abs te non refutantur, etiam. Obtineas primissionem esse providenta se gubernantis vel ordinanti set quod ego lubens tibi concedo isto sensu quo explicui. Probandum fuit, illam permissionem qua homo relictus est in manu consilii tui ipsius, esse reprobationis vel praeteritionis et vel permissionem qua permis us est a
sitirmo bono finaliter deficere locum habere circa hominem non
peccatorem , vel ut non peccatorem
consideratum. Quare Villa verba Thomae prima sum quaest et Cart. 3. in respons generali et Sicut enim radcsti alio includit aluntatem consere Agratisino gloriam , ita reproba
radere in culpam , ct in serendi dama----
Donu leaenam pro culpa diligenter exa emim Nnnata adcuratam veritatem non habent. Reprobationi nam non convcnit Tollantas permittendi aliquem cadere in culpam: Omnibus ciama hominibus permisit Deus cadere in culpam. Quod etiamCXactibias quos praedestinationi tribuit probari potest. Voluntas enim conis
riam tribuitur praedestinationi quam gratia, qua nonnulli non
sunt Permissi cadere in culpam sed
Conservati in primaevo integritatis
statura Nihil minus, sed gratiam, qua nonnulli liberati sunt ex culinpa, inquam omnes permissi sunt cadere. Ergo reprobationis actus directe tuit opponendus illi praedestinationis actui iste autem est permissio manendi in culpa,seu relictio
ita culpa, qui actus negativus:&vom
luntis infercndi Cenam pro culpa, qui est actus at firmativus Ille oppositus praeparationi gratiae hic gloriae. Sed non mirum hominem qui tot volumina ediditissima conscripsit, Omma: singula accurate examminare non potui c.
XXI. Propositio AI: MONIL EI. l Amri libeat istas sententias duas
inter se conteire videtur haec eis, non probabilior altera fur irai obno sentent ram
xia quippe cynsequentiae eiusdem irat absurdo,quod ex altera probabiliter Messi32
deducitur. Q uod breviter ita mon 'em hanem stro. In priore sententia hunc licet ut edura' ordinem observare Deus decrevit poetati sis
illustrare gloriam suam per miseri Patisi . cordiam ae justitiam punientem.
614쪽
.8S IA . ARM. DHoc non potuit, nisi ingress peccato: clare peccatum necessario&in fallit iliter perpetrari debuit. Non potuit, nisi ab eo qui legi obnoxius
praestare illam potens erat: perpetra ri autem in fallibiliter de necessario non potuit, a libera incontingente causa, quae: peccare ion peccar posset, nisi illa circumscribetur: laterminaretur a potentiore certo in fallibiliter moturo vel impulsuro, Causam sua natura liberam: contingentem ad actum peccati vel non daturo aut remoturo id quod ad vitandum peccatum necessarium erat; tande peccati a creatura perpetrandi necessitas dependetin certa existentia. Illum modum improbant, in hunc inclinant praecinui illius sententiae adprobatores. Iste modus ab hac posteriore sententia etiam statuitur. Nam creatura in sua natura relicta necessario peccat , si lex illiferatur Ron praestabilis naturae solius viribus. Statuit autem Deus relin- quere creat Hram in sua natura: unde quia peccatum necessario sequitur , statuit quoque ut creatura peccaret Cur autem statuerit, reddi causia non potest, nisi quam prior sententia posuit. Imo haec sententia altera illa minus probabilis videtur
ad e,llatio a tentiae dicuntur eas non re aut
m 'et substantia duas, sed autum modoriae iv io, exponendi secundum quid diver-prapo itioba fas esse : Itaque unam esse hanc, non
ram /- dico probadnem, sed veram senten-r PRAEDEST. tiam, veritate Deitam auctoritate
Scripturae fundatam Praeterea suis locis absurdum , quodli Hic sententiae appingitur, inane esse ostendiamus. Quia tamen hic repetitur,&Nos repetamus paucis quid in hae
objectione quo jure desideremus. Primuin illud meum ill 'are decretiisse suam gloriam per misericordia in f, Hlitiam punientem, angustius dici ostendimus propos. 3. Secnnio hoc non patuisse Deum facere, nisi i gresso peccato, ibidem falso demonstravimus aflir- marit nam& justa manente creatura facturus fuerat misericordiam&justitiam, licet non punientem. Imo quidem etiam punientem in iis rebus particulariter , Uet non Vitio, sed imprudentia fuissent incommo dares hoc enim sine vitio aut peccato potest cuivis etiam justo contingere Tertio peccatum necessario perpetrari debuisse negamus tamquam ex vi causae universe aut ex parte et ficientis debuisse insalubiliter agnoscimus, quia in tallibiliter fuit in scientia
Dei, ut scientia, non Ut catas a pecca ti. Itaque si istud infallibiliter est vocis necessario exegeticum, nec aliud sibi vult vox necessario quam infallibiliter, accipimus. in aliud, prius negamus, posterius concedimus. Nam neque ab interna causa , neque ab externa ulla fuit peccandi primo homini necessitas de proprio fecit voluntate liberata non necessitate ulla. Deinde hoc non sequitur ex imperfectis Ialsis antecedentibus, ut modo ostendimus. Itaque, illud verum est, perpetrari infallibiliter pecea tum potuisse a libera se contingente casCaqua peccavit it diabolorum .hominum voluntate factum knon
perpetrari infallibili et potuisse ab eea quae non peccavit se vi fecerunt boni
615쪽
bonis electi Angelii S illud ediverso falsum , per et rari vecessario si uisse si ad necessitatem caulae ullius
ethcientis respexeris, causae linqtiam e X ternae internor, causa enim ac Potius principium volunt a S fuit, cu- Ius attributum est libertas, tunc ab Gmni necessitate soluta, nunc sua necessitate conjuncta, sed tamen libera, eoque producens tactus contingentes, non simpliciter retinnatura fit necessarios. Dii in etiam ct m erpetrari vetessario potuis dicitur, oppositum est in apposito , Ut loquuntur. 3Crbum enim po se quod in
hoc sermone dicitur ex ratione LO-niec per se ponit contingentiam, hanc tollim adverbium ista cisario. Q narro adseruntur ad hanc gener tionem peccati per disiunctionem conditiones duae , quarum ne tetra probabilis. Prior est, non potuisse peccari a contingente causa , nisi circum criberetur et determinaretur a solentiore certo ctu fuit biliter moturo climp-lsuro causam continget tem adactum peccari. Negatur conditio primam enim contra naturam mentie mi, quae potest per se agere, aut nori agere si non potest, ne potentia quidem est. Nili forte de potentia pa(tiali aliqua dixeris: at volu . ta hominis non est partialis potentia: nam
principium ei tet, nullum autem principium sin partiales potentia Alrprudens tamquam retulerit: Tum si circumscribitur . determinatur a Potentiore se certe ut a principio, aut ut a causa. Si ut a causa tam voluntas principium isse desine te nam princiolum est caulae non aca Usa,
cuius principium est idem simul causas uim effectus non est Si ut a principio superiore , atqui nullum
riore, ut tollat nodum propriumi pilus, quod ex Augustino ante ob servavimus. Est autem modus proprius voluntatis, libertas adiunctum proprium, contingentia , cum libere sit perse ad hoc aut illud inclinabitis. Praeterea si circunt scribitur, derer minatur a potentiore , id aut a belliciente fit singulariter, aut ab ordinante communiter ad rationem Ordinatam universa. Ab ordinante fieri ante consensimus in propositione 6. Abctficiente simplicitet dicis affirmari. Ego vero id a nostris proprie adfirmari lego: quorum, si quae voces interdum id videntur sapere, tamen iniquum est eas Ita praerupte in istam sententiam rapi praeter mentem auctorum S aliorum locorum quibus erepsi explicant comparationem. Sed hoc non demonstrabo Eetri Us : ego
simpliciter abes iciente potentiore fieri simpliciter, ut prii cipium ccausa contingens peccet. Hic tu, mi frater duos modos ac sers esticientem unum, O deficientem a terum ;Utrumque tamen cfficientem suo modo. Nam qui efficit, cum opere
est cla opus efficit: qui deficit, ab o- pcreabstinet, it abstineat cinci
in sese Priorem modum annotas hi SV et bis, potentiore certo S infallibili ter maturo vel in pulturo causam sua natura liberam edi tannii curim ad actum peccati. Hunc modum negaret iis,
de tu ipse rui frater, negari agnoscis ab hominibus nostris. De altero igitur videamuS, quam istis verbis
exprimis, vel non daturo , aut remotu Aro id quo is ad vitandum peccat mi necessari s erat, livde peccati a creatura er-periandi necessitas dependet, O certa existentia. Rursum hic modus in datus est: nempe,quod ille potentior Eee et aut
616쪽
aut non datutus est causae quod necessarium suetit, si abest , aut si adest, remoturast quorum utervis ad generationem peccati videtur adserre causam Tria hic nobis sunt ordine exponenda de eo quod necessarium dicitur ad vitationem peccati: de eo qui non dat, aut etiam removet, quod est necessarium et de consequentia , quae inde conficitrii. De primo O nie peccatum, id est, inordinatus actus ovir clegem, sive Communiter spectes, sive fingularHter, habitus aut actus est singularium: nam species aut genera non agunt per se. Itaque primo inper se in agente inordinatum est ad rationem vero commesnis muniversi Fertinet secundario Quapropter siquid ad vitandum peccatum dicitur necessarium, id aut ratione singula ris agentis necessarium dicitur , aut ratione communis atque universi. Ac liniversi quidem ratione nihil attinuit ut impediretur peccatum a non solum quia peccatum non potest interturbare rationem universitatis huius , ordinem universitatis continet rector illius Puerum- etiam quia peccatum per accidens ad rationem universi facit, illustrat sapientiam bonitatem, gratiam, fericordiam, sustitiam, patientiam, potentiam, & bona omnia rectoris universitatem hanc gubernatis. I-itur ratione universi nihil plane fuit necessarium vitari peccatum simpliciter, nihil ad declinandum peccatum quoque necessarium. Nam si ad rationem universii fuisset nece sarium curasset omnino Deus, ut A Uuliqui Enchiridio ad Laurentium docet. At ratione agentis singularis
necessarium esse dixerit quilpiam. Certe si ad singulare bonum illius respexeris, necessarium ipsi videtur esse i Cum vero praestet singulati
bono commune universitatis bonum se ipsum quoque peccatum, quamvis per accidens, sit de ratione illius; peccatum autem non sit nisi singularium homnino statuendum illud est rationem universitatis non
ferre simpliciter , ut dicamus nece sarium esse, ut non sit peccatum. Quod si creatura scit non universititi se .l sibi necessarium esse, nefaciat peccatum igitur impedimentum peccati, non ab universitate, non a rectore illius petendum est, sed a singulari dividuo agente; praesertim cum eidem rector universitatis libetam fecetit potestiatem peccandi aut non peccandi , publice ex conditione naturae ipsius, cum- quae suae ipsius viae dominum instituerit, de potestate sua certiorem fecerit,di de necessitate finis particu laris ipsius, etiam comminatione adjecta, praemonuerit diligentissimi Quid enim Z recipiat Deus rem datam rim prudentis, aut inconstantis, aut impotentis fuisset factum: quorum nihil Deo impingi potest non dedisset atqui hoc pacto non addidisset omnes modos sapientiae suae, inhomo desideravisset rem sibi non datam qui longe ampliorem atque sinoaeto, plane similem Deo esseJdesideraverit. Hec si bene expendamus quae lib., adversius Marcionem Tertullianus copiose explicavit profecto videmus nec ratione univeris, uec ratione singularis agentis fuisse necessarium, ut ali tande peccatu impediretur,cuius impediendi facultatem homo ipse Denes se habuerit, necessi atem finis gravissime ex Deo cognov*rit. Principium liberum
Deus indiderat:nos sapientes scilicet
617쪽
ex eventu iudicamus amun male a Domino: nam praestitisse ne daretur liberum , saltem praestitisse ut libertatem impediret. Desechndo. Ostendimus non fuisse necessarium, ut impediretur peccatum homini fuisse, ut vitaret: non alterius, ut o mi iret, impediret quo probato duo sequentia eversa sunt. Nerum amplius addimus vetatatis russerendae causa, non Erilla Dei ut daret id quod ad vitantum peccatum necessarium erat in illo singulari A rami facto: Primum quia tam dederat secundo
quia Non poter atra ire nisi recepit Ietdatum. Iam dederat: nam liberam
voli intatem homini in si ferat, quae principium fuit liberrimum iussiciens ad utrumvis nempe ad agendum, aut vitandum peccatum il-had. Nec vero poterat dare impedimentum alterum , nisi recepti et illud quod ante dederat tanam principium erat naturale quod ante dederat puta voluntas libera, in rebus naturalibu domina pure simpliciterque a Deo constituta , sine exceptione aut modi recatione ulla. Si impedivisset;voluntas certe aut principium esse omnino desivisset, aut in eo singulari facto principii conditio refracta fuisset quod Deus hominia natura indiderata quod in eo ipso facto integrum a se fore sipo ponderat. Cur Deus homini caveat in eo, cuius plenam ipsi potestate se,c 'rat, cautionc praece erat Ergo, Inquies, utem ne removisset datum: nam gratiam homini d derat. hic removet. Nego removisse quicquam datum, nisi a pecato ne gratiam quidem romovit, fita oeccato, cum homo eam abjecitaret. Gratiam, id est, ua gratiae Deus homini contule- quod natura ad supernaturalem gloriam erat ordinata ad opus naturae non gratiam, sed naturam voluntatemque dederat Officium naturaefuit, ut homo non comederet comederetque Orficium voluntatis ex instituto Deita ut non comederet de fructu vetito hoc, inquam, piarum putam voluntatis ot Ficium' ad quod gratiam non oportuit accedere, quia ad res gratiae fuerat non naturae data. De tertio. Quod tertio loco dicitur. A e peccati a creatura perpetrandi nece uatem dependere, dic in quaestione de facto Adam omnino falsum est. Nulla enim ab ulla parte fuit perpetrandi peccati damonecessitas pura puta liberta fuit, ut modo, alias saepe ex preti rus.
est, ne id quidem est prorarissimpliciterque verum. Nam a Vol Intate creaturae, id est, nostra pendet perpetrandi peccati necessitas, quam sinit voluntas Dei sapientissima Vordinat: ab illa vero voluntate Dei sapientissima ex contrario pendet non perpetrandi peccati necessitas communicatione gratiae. Dufiusculum est si a voluntate Dei non dantis sive removentis gratiam , dixeris peccati perpetrandi necessitat&pendere. Etsi ferri certo respectu potest oniae o, propositionem quidem illam concedimu , quod creatura in sua natura relicta, Nesaris peccat si liciAseratur usu praedabilis nain a sol, vis bu .
At lex illa singularis Adam Iara, fuit praestabilis solius naturae vitibus ut m propos. i. ri 6 confirmavimus. Ruit ergo tor ah argu mentatrio, quaecumque ei superstructa sunt. Ad legem naturalem
Adam matura, itati suffultus at ad opus gratiae, id est, secundum i fait; ad sinetularem, natura solum, Ela et i quia
618쪽
quia res solum naturae agebatur , idque facillima Minor improprin&ambig ia est propria est hoc modo, Statui autem Deus creaturam in natura sua. Statuit reti gneres dicitur improprie. Prius homo reliquit Deum, qua et Deus hominem, ut ante ex Dolus mus. Falla igitur coibclusio Amt,ig ia est propter varium usum vero . statuitu quod hic&in sequentibus usurpatur. Sed ambiguitatem istam supra in propos.f. sustulimus. Postremo itio uni sententiae altera praeponitur, dicitur incommode, cum re sive substantia atque ratione non nisi tui sit sententia , quamvis modo tractationis&sermonis differens . Sed videamus quid sit , quod ad probatio nem huius adfertur magis , quam illiuS.
Quomodo istae sententiae di ea
rant jam ante ad responsi. Propositionis primae dictum est. An vero ista prima sententia .haec secunda veritate Dei, autoritate Scripturae fundatae sint jam disquirimus. Absurdum quod primae sententiae impelli , ex ea necessariosequi Iam ante ostendis neque tu illam ut ab ipsis auctoribus explicata,&c vindicasti ab absurditate , sed autorum menti dissimiliter explicuisti atque ita explicatam demonstrasti absurdi illius consequentia varie oppugnari, sed hoc est praeter propositum nostrum. Nam de sententia ista ita explicata, ut tu expli
sitione non repeto idem absurdum: sed monstro secundam sententiara eadem absurditate laborare: S MOn-strs hoc collatione primae Wic cundae sententiae haec est propositionis istius et I aeconomia: scopuS. tiare opus erit ut videamus , Primo, Quomodo id phim absurdum primae sententiae. Secundo, Quomodo secundae recte mmerito ait ab latur, imul quae pro utriusque defensione abs te adferuntur. dii ire ad primam scintentiam P .bis in fisquod attanet, nonnullis syllogismis iam e mdocebo recte ex illa concludi De x qexprimaum autorem peccati elle. Dein Aduei, Deum de videbo quae pro ea abs te sint al e auct re, lata seu i.
Declaratio misericordia liberantis ex miseria actues S u litiae pnnientis peccatum est necessaria ex decretos D. At talu misericordia S lupitia e- queunt declarari sine existentia peccati miseria. Ergo existemia peccati se miseria est necessaria ex decreto Deita hoc est, Ergo peccatam necessatio perpetrari debilit ex
Huius syllogismi omnes partes ex sententia prima recte ex ipsorum authorum mente intellecta sunt deis sumtaea ut jam ante ad responsi promposit. 3.&6. est probatum. Hinc subsum O. Peccatum non potest perpetrari necessario a causa libera O contingente, nisi illa circumscribatnc'. determinetis . potentiore causa, cui respere non pote . At voluntas homini en causa liberas contingens. Ergo peccatum non potest necessaris
perpetrari a voluntate hominil quae debet esse proxima causa peccati
619쪽
hi illa circumscribatur Nerminetvr apotentiore cavsa cui resist rein, potest. Addo autem modum duplicem illius determinationis. Vnde porro concludo . Causa volii statem naturasti a Iliberamo contingentem determinans ad peccarum perperiandum est cansa peccati per il tim determinationem. At Deu et causa voluntatem talem determivans ad peccatum necessario Fa-irandum ex sententia illa prima Ergo Dei et causa peccati per iliam de
Nunca. ea quari a excusin dar&defendendae isti primae sententiae
- Primo dicis . illud . Dei decrevisse: rem uis per misericord am di itiam punientem Dolio excusem gistriam suam illis rare, angustius dici, atque 1 ostensum resibonsione ad Propos . Respondeo. Non idqUaeri, an vere an falsos latius ne an angustinus id dicatur sed an dicatur ab illis quorum ego sententiam absurdi illius consequentia gravavi. Probavi autem ad propositionem tertiam illos hoc dicere, quidem totidem verbis, ut aiunt formali
Secundo dicis falso assirmari hoc, an potiuge fieri nisi ingressa peccato in hoci non stratum Propositione tertia. Respondeo Non quaeri an hoc falso dicatur an vere , sed an illi quor uno ero sententiam isto absurdo refuto, hoc dicant. Dicunt autem hoc verbis planis , ut ego ibidem ad propositionem tertiam commonstravi. Ouare non mihi sed illis falsitas illa inrepacta est. At hoc verum
est quod sicunt Miseruarii. oetu Atiamri ut ab illis simulatum Mnpo' declarari nisi ingressa peccato Rasio. Quia peccatum est ratio formalis objecti illius justitiae,&ut habens
adjunebam miseriam consequentem, illius misericordia . Tertio negas peccatum infallibiliter aut Adielsam, necessario perpetrari debuise at non id controvertitur. Nam .ego fateor Peccatum non debuiasse perpetrari necessario, qui contradicunt, blasphemos dico in bonitatem justitiam Dei, licet istius consequentiae ignaros esse fitear huius dogmatis Patronos, quos eo nomine excus biles puto, quia directe contrarium docent aliis locis. Sed , positis istis duabus praemissis, dico necessario perpetrari debuisse. Iubili, iter concedis perpetrari debuisse , sed tantur u ratione scientiae Dei, at non insallibiliter ratione decreti quod est factum a voluntate Dei absque praescientia prU- cedente. Illi vero quo, dixi Primae sententiae autores dicunt fallibiliter necessario perpetrari debitis ratione decreti, iec potuisse infallibiliter a Deo prasirinis quia decret uino ordinatum a Deo ut perpetraretur. Negavi autem adhuc nego peccatum pol mill eiecessario terpetrari a libera, cam rigentecati . Necessarii enim effectus estiaeuaria causa , contingentis continget S. Voluntas autem hominis est causa libera& contingen . Quae ab ea non potuit peccatum per Petrari necessario. Oppilitum alitem in apposito est non in meis sed tuis verbis. Non enim dixi prata tum potuissse perpetrari necessario e sed nou potuisse perpetrari necessario. Vbi contradicens in adjecto non est quod patebit si Verba observantur hoc pacto fieri
non potest ut peccatum a Catas a Contingentes liberatae satio perpetretur. Absurda autem est haec locutio: potest fieri ut caius nece arsa necessarium essectum , seu et Testum suum
620쪽
I A c. A, DE 'Ris D EST. suum necessario producat debet enim fieri. Quod vero distinguis inter voces infallibiliter: necessatio, id ex ipsius rei veritate esse fateor. In fallibilitas enim est scientia Deiri necessitas eventus ex decreto&voluntate Dei. Quod discrimen si recte a multis animadvCTteretiar, magnopere ad multarum gravi lim in hoc negotio quaesta onum solutionem ipsis servile possitra quemadmodum tu erudite in libello de Adami lapsu commonstrasti. Ad Mit Quarto dicis adferri creditioves diis per disjunctionem ad hanc generationem Peccati, narum nentrae probabitu De utraque viderimus. Quod ad prib rem, illa non integre abs te aufertur. Omittitur enim particula de qua tota est controversiari,quae addita firmat quod dico ablata infringi. Ea est voculari nece sario ita enim licendum fuit.Prior est, non potnisse peccari uesari a contingente causa nisi circnmscriberetur, c Adversus hanc propositionem ea quae adfers non faciunt. Probas qui-Cem voluntatem hominis ut principium .potentiam integram potuisse peccare liberem contingenter, at quis negat 3 addo si peccavit non libere, non peccatac contradicens eme in adjecto dico, si quis dicat, voluntatem peccasse necessario, idque non simpliciter sed duplici modo. Nam voluntatis est libere facere quod facit. Deinde, peccatum si necessarium est non est peccat ut T. Loquimur autem hic ex hypothesi primae sententiae quam mihi sum si refutandam Determinari et dolun tetem a potevti 5 re quia non a causa sic enim volunta pristi in is esse destinet: κοκa principio Nam principium su/er sta
uit iura stri rerum malis ill vi acn isti t.
Concedo haec lubentissime tanqu mi vere merudite dicta. Sed an ego dixi voluntatem determinatam esse potentique Nihil minus si Hoc est quod dixi: Fim an posse ni v lunt necesaria perire fi determinetura potentiore Illa consequentia tibi fuit refutanda, si quidem mihi contradicere in hisce voluisseS, non anteis Cedens, non Ansequens de Uibus inter nos non est controversi a. Fateor autem si voluntas determinatur ut a causa, jam voluntatem non esse
principium: si ut a principio, jam non determinari, si enim modus illius proprius, qui est libertas non
tollitur, jam non determinatur. Uare si determinatur, determinatur,ta causa. De terminatur autem: nam
inde est peccati necessitas. Ergo a
cipium esse desinet, invitas, quod est ab--rdium Fateor, o propterea sentcntiam primam, undem hoc absurdum sequitur, merito improbari. Quod addis determinari aut ab is ci-eiente aut ab ordinante dico non recte disjungi aut distingui haec duo ita: si aut commonstratum fuerit , quomodo ad ordinantes voce illa ex sententia Calvinita BeZae usurpata pro ordinatione, non rei factae in finem, sed rei faciendae ut fiat ad certum praestitutum finem consequendumsebicient se jungi possit. Voce autem eadem iuxta tuam mentem Usurpata, ut est usurpanda, fateor ista recte distingui, sed de eo non est nobis quaestio, verum de sententia Calvianim erae qui non aliquando ita loquuntur; sed quor tim illa jam laepius a me explicata perpetua mens
est .sententia. Quod ergo negas ab efficiente superiores simplicitet fieri ut principium c causa contingens