장음표시 사용
691쪽
bationis reprobis paenitentiam
fidem non dare. Ergo, quod Deus reprobos hortatur ad fidem, paenitentiam, nullus alium finem facit, quam ut inexcusabiles re MantUr. RUMmsi ad Respondeo ad propositionem I. Il- rusti ire iam mihi videra niti falsa hypothesi. Praesupponit enim , Devm exicrna Euangelii praedicatione adsistin es pam-tem iam hortari,an nullos qvibui certo decreto patuit Fidem rasa nitentiam non dare. Quod thema mihi a veritate discedere viditur. Primo , Ouia invertit ordinem decretorum Sc actuum divinorum. Decretum enim quo Deus statuit
nonnullos ad fidem .paenitentiam hortari externa Euangelii praedicatione , praecedit ordine decretum non dandi paenitentiam redem. Illud enim decretum est voluntatis Dei antecedentis , hoc vero consequentis. Quod multis iisque apertissimis Scripturae locis probari potest. Esa. 6. obduratio et extaretio deis nuntiatur iis, qui Deo vocant pa e-re recusiarunt. t ex s. capite apparet.
Cui aperte consonat Apostolus Paulus Act. 28. 26. 2 T. Hunc locum citans adversus Iudaeorum illos qui non credebant. Al. 8 I. IE. IS. Non parisit populia sue voci mea Israel a 3Iuit mihi obi imperare. Pprmisi igitur eos sortitudivi cordis earum S ambularunt in consilii sui. Hos . r. Israelitae non appellantur a Deo non dilecti seu misericordiam non consecuti, non populus Dei, nisi postquam incredulitati si Idololatriae crimine tetro reiectionem istam essent promeriti nce. . versis o Pharisa S Legis interpretes con ilium Dei reiecern i ad
ipsos decernit aterna vita ecte convertimin vos ad Gentes Rem s. dicuntur Iudaei impelli' in lapidem offendiculi, quia
non per idem in Christum, sed petlegem justificari quaesiverunt. I. Pet.2. . S. scitur Chri lius retra fendiculi immori tria, et i qui fendunt ad sermonem. Unde apparet decretum de excaecando indurando grati .im fidei saenitentiae non dandosi esse voluntatis Dei consequentis, nitens incredulitatis, inobedientiae, contumaciaeque praevissione. Quare id thema mutato subiecto in attribu tum , mulce versa ita enuntiari debet. Dem patuit certo decreto illis pant- textiam S dem non dare, nos pravidit Evangelii radicationem ,qua ad idem pa-
nitentia inque vocabuntnr , rejecturos malitiari, contumacta sua. Neque inde sequitur Deum decrevisse fidem dare iis quos praevidit obedituros. Longe enim dispar est ratio actuum misericordiae xjustitiae divinae. Hi enim causam habent ad hominibus, illi occasionem quidam ab hominibus habent, causam vero a solo Deo. Huc facit locus Augustini lib. i. ad Simplicianum quaest. r. Noluit Esau, non cucurrit et sed .si voluisset: cucurrisset, Dei adjutorio Pervenisset, usi etiam velles cir
rere vocando orae staret nisi vocatione contempta reprobus fieret.
Secundo , Qtita insimulat Deu in hypocris eos, utpote qui hortatione ad fidem illis talibus facta postulet ab illis ut credant in Christum, quem tamen illis non posuit Salvatorem, odorem vitae ad vitam, in resurrectionem , sed odorem moristis ad mortem, lapidem offendiculi,
692쪽
Si quis dicat, Deum ab illis fidem
non postulare, sed tamen ab Electis , qui illis reprobis permixti sunt et illam autem exhortationem ab adminis iis cibi ignaris qui sint electi &reprobi, ad illos etiam Institui huic respondebo, tum neque illos tales immorrigeros dici posse, quod exhortationi ad ipsos non factae non obediant. Si vero illa hypothesis falsa sit, jam hoc quod
sequitur argumentum nullius est momenti utrobique enirn praesupponitur, Deum hortari adimiten tiam idem eos, quibus statuit fidem .paenitentiam non dare. Si enim tales non hortatur ad paenitentiam jam neque hortatur in aliquem finem, sive ut inexcusabiles sint sive alium quem vis. Nihil obstat huic meae responsioni quod reprobatio sit ab aeterno facta videndum enim quis sit primus externus actus vel negativus vel assirmativus in hominem vel circa hominem reprobatum ab aeterno interno actu Dei. Primus enim actus externus in hominem vel circa hominem reipsa jam existentem facit illum actu reprobum, quemadmodum actus Dei internus facit illum in Dei mentes consilio reprobum. hoc est, quod vulgo dicitur, distinguendum inter ipsum decretum
exsecutionem decreti Certum aurem est hominem actu reprobum dici non posse in quo Deus decretum reprobationis nullo adhuc externo actu carpit exsequi.
II. Dico alio modo mihi istam propositionem videri a vero ablonam, quia statuit reprobos in- labiles fieri, quum ordine inisi Aconi ARMINI ET A M. verso illi qui sint inexcusabiles reprobentur. Iusta enim reprobatio, propterea reprobi ante actum reprobandi inexcusabiles , ante actum externum reipsa inexcusabiles. ante decretum reprobandi praevisi seu praescit ut inexcusabiles. Si reprobati propter peccatum originis, propter hoc inexcusabiles si propter incredulitatem crejec tum Christum reprobati, propter illam incredulitatem inexcusabi
III. Respondeo ad eandem propositionem , fieri non posse ut illa hortatio, qua horsum tantum instituta est ut auditorem inexcusabilem reddat re ipsa jure inexcusabilem reddat audi orem. Hortatio enim reddit inexcusabilem non qua facta sed qua repulsara Repulsio porro quae inexcusabilem reddet repellentem, non debet esse inevitabilis. Repulsio autem hortationis de qua hic agitur, est inevitabilis. Primo, quia fit ad illum circa quem jam DeuSactu aliquo reprobationis externo est versatus at ille talis non potest vitare inobedientiam istam , secundum dictum Christi Ioh. I 2.3O. O.
propterea non poterant credete, quia iterum dixit Esaith: Exca cadit Ocnios O-rum , O obdκravit coida eorum, C. Secundo, Asa hors una tantum instituta, ut repaei itur. Illa autem institutio est ex voluntate Dei consequente, quae semper impletur ev nem suum assequitur. Ergo illa repulsio est inevitabilis. Vnde quum
propositio is a triplici nomine falsa
sit, sequitur conclusionem istam hoc syllogismo non concludi At videamus assumptionem Nam: de illa,mper illius occasionem notan illa dicetida erunt, quae nostro negoti
693쪽
non parum commodabunt. tum habet.
dia . At Deus statuit decreto reprobatii m. tionis reprobis fidem reamitentiam non dare concedo lubens illam assumptionem , sed recte intellcctam. Do autem recte intelliga-tUr,ncccli et Ust, Ut explicetur, quae sit
illa fidei de paenitentiae non datio seu negatio decreto reprobationis statuta Est enim legatio alia fidele, samitentiae, quae per decretum providentiae , qua illud contra reprobationis decretum distinguitur, administratur inter quas nisi accurate distinguatur, fieri non potest quin erretur. Dico igitur fidem paenitentiam nisi Deo ante haberi non posse, planissimum est in
Scripturis. At eadem Scriptura imo natura utriusque doni, clarissime docet dationem illam fieri per O- dum suasioni r. Ista fit per verbum Dei. Instituitur autem suasio extrinsecus per verbi praedicationem, intrinsecus per Sp. sancti operationem vel potius cooperationem, horsum tendentes, ut verbum intelligbtur certaque fide appraehendatur. Quae duo paene semper Conjunguntur. Nam Deus statuit per verbi praedicationem credentes silvare, taverbi praedicatio citra Sp. mcti cooperationem est inutilis neque
quippiam efficere potest. Iuxta id
quod dicitur. i. Cor. 3. Qisi plantato rigat hi e , sed Degs qui dat inire-
merium Deus a Utem non vult cr-
bum suum inutiliter praedicari juxta
dictum Esaiae s. v. II. Sic erit tr-bnm meum quod erredietur ex ore meo, non reberietur ad me vacuum , sed facit
quod volo et properatur in his ad quamis ipsum Est autem inutile citra Sp. sancti coopegationem; quare
junctim sibi semper habet Sp. sancti
cooperationem. Qua de causa Euangelium etiam et inisterium Spiri et, eitus dicitur Milli qui Euangelio re
luctantur, Spirit sanei resisteredi Mot i cuntur, non tantina quia obsistunt exteriae praedicationi Sp. sancti ulli e ductu administratae, sed etiam quia rellictantur cooperationi Spiritus sancti. Vnde etiam nonnulli in Spiritum sanctum peccare ruuntur,
utpote qui veritatem Sp. sancti suasione ipsorum mentibus persuasam ex malitia abnegant , odio prosequuntur relas hemant. At vero haec internarie sancti suasio duplex est. Una suffciens, altera Scax. Illa qua potest velle, credere , converti cui adhibetur. Ista qua
vult, credit, convertitur cui accommodatur. Illa adhibetur decreto Providentiae, cum certa praescientia fore ut rejiciatur a libero arbitrio hominis ista ex decreto praedestinationis administratur cum certa praescientia fore ut re ipsa velit, Credat, in convertatur ille cui accommodaturet adhibetur propterea quod ita accommodatur prout Deus novit congruum esse persuadendo e convertendo illi cui adhibetur. Haec ex Augustini sententia dicuntur. Vnde etiam duplex est negatio gratiae, ut iacientis nempe sine qua homo nec credere nec paenitentiam agere potes et sicacis, sine qua
actu non cre dc Reque ConVertetur. Re probationis autem decreto non
negatur proprie gratia sufficiens, quia multis reprobi illa contingit, nemperis qui externa praedicatione Euangelii ad fidem v amitentiam
vocantur: sed gratia effica X, qua gi tia non tantum possunt crederem
convelli, ii velint, sed Sc volent,
694쪽
credent, convertemur, certo in lfallibiliterque volent , credent,
Convertentur. Quare algumptio hunc habet sensu in Detu certo reprobationi decreto patuli honuultu fidem dry tem iam non dare sic. licet adhibendo illi gratiam issicae tum oua certo rectanto consertantur. At si decreto non
Negavit illis gratiam qua crederet converti possint si vellent. Imo alio decreto providentiae nempe, prout
illa contra praedestinationem distinguitur, statuit illis dare fidem pae-
Nitentiam per gratiam sufficientem: hoc est ita dare utili possint accipere, per vires ipsis a Deo datas, necessarias sufficientes ad accipiendum. Statuit igitur Deus decreto Providentiae qua administratur externa illasnedicario erga illos, quos Deus praescit paenitentiarn non acturos neque credituros, illis talibus dare gratiam sta cientem se vires necessarias ad credendum .con-Vertendum se ad Deum. Atque huic statuto nititur excusabilitas illorum qui vocantur per gratiam siti ncientem ad fidem .paenitentiam. Statuit autem porro iisdem gratiam efficacem non dare, idque decreto reprobationis. At isti negationi non innititur inexcusabilitas eorum. Imo si gratia sussiciens tollatur, merito excusantur qui non credunt&convertuntur, propterea quod sine illa nec credere neque converti potuerunt Hisce autem ita explicatis
ex mente Augustini, fors& Scripturae sensu, sequitur concludi non posse, quod Deus reprobos in nullum alium finem ad fidem paenitentiam hortatur,quam ut sint iidexcusabiles.Iuxta decretum enim providentiae quo illis gratiam sussicientem dat ad credendum, hortatio ad fidem .paenitentiam instituitur:
estque in hunc finem, ut illi juxta id decretum ad fidem .paenitentiam adducantur , atque Deus suae bonitati: gratiae satisfaciat, immunisque sit a culpa perditionis illorum. Non autem instituitur hortatio iuxta decretum reprobationis, quare neque finis illius hortatio is decreto reprobationis est mensurandus.
Argumentum secundum ita disponi deeiuida,
poterit, redieti in syllogismi fora o .mam Deus nullum suo fricto aliquo finem hibet propositum , nisi quem assequitur, nunquam enim fine suo frustratur. At Deus hortatione ad reprobos facta nullum alium finem assequitur quam inexcusabilitatis, ut ipsi excusabiles reddantur. Ereo Deus ista hortatione ad reprobos fac a nullum alium finem habet propositum. Respondeo ad miliarem simplici mporis adtet mihi fallam videri Deus enim Mararem non omnia facta sua instituit secundum voluntatem consequentem,
quae semper impletur , sed multa administrat secundum voluntatem
suam antecedentem, quae non semper impletur. Legislatio Euangelii
promulgatio, promissio, comminatio, admonitio, repraehensio, instituuntur secundum voluntatem Dei antecedentem , postulatque illis suis actionibus obedientiam, fidem, paenitentiam . conversionem, ,ho
sum illae actiones sunt institutar: tamen non semper Deus illos fines assequitur Falsitatem autem illius propositionis apertissimis Scripturae locis convincere licet. Dicit Deus
Esaiae s. Expectam aua inferii mihi
labris M. Matth. 23. Quoties volnicorumgregare vos, a Ralms h. a. Per 3 s. Divi
695쪽
ntae patiens es erga nos,nolens v es perire
sed omnes ad panitentiam tendere. I. U. c. .
dicuntur . Pharisaei consili ni Dei asdem de ipsis, per Iohannis praedicationem A bapti ima ad c Cia tantonem
regni sui adducendis, aduersus seipsas
sprevise At cro licet Deus isto particolari fine frustretur, nonio est tamen in univcrsum fine suo fit strari. Si enim noluit converti e salvari, Lam Deus alium finem adiunxit de proposuit sibi voluntate consequente , ut in iusta illorum condemnatione glorificetur. Quare ut propositio ista a falsilate libere. tur,ita est corrigenda Deus nullum sua voluntate consequente mena habet propositum, quem non assequitur. Si quis dicat lina sequi Deum esse aut in lipientem, futurorum
non praescium, aut impotentem. Respondeo non sequi diam De Us non semper ex praescientia sibi finem
proponit. Deinde non vult Deus ad omnem , quem sibi presponit finem assequendum omnipotentia sua uti. Ad minorem quod attinet, videt-tur mihim illa falsitate laborare. Nam assequitur Deus ista hortatione finem alium quam istum inexculabilitatis nempe satisfacit suae bonitati&amori erga eos Adde quod,
quum inexcusabilitas non hortiuio
ne facta sed rejecta existat, Deus illam non habuerit propositam, nisi praevidens hortationem frustra illis propositum iri Atque hac ratione
non est inexcusabilitas intenta voluntate antecedente hortationis admistratrice , sed uoluntate consequente hortationis ejectae puni-
Hinc ergo sequitu conclusionem dic falsis propositionibus veram de-R, NI DA N. 66 duci non posse. Abbatis Ioachimi
dicta secundum hanc nostram ex inplicationem intelligenda sunt, aut eodem vitio labor: bunt , quod in tuis dictis iam animadvertimus. Mandatum Dei quo fidem inure ui . . paenitentiarn mandat iis quibus Euhium Dei cum
aneelium alantantiatur, cum decreto Dei nullo modo tignate potest. 'sita Nullaenis qualiscunque Dei voluntas seu voluto alteri cuilibet contraria esse potest. Potest autem decretum aliquod Deo assignari per inscitiain, quod cum mandato pugnet potest etiam decretum aliquod
Dei, quod ipsi in Scripturis tribuitur, ita explicari, ut necessario in Mandatum Dei impingat Mandatum quo Deus fidem alicui mandat, declarat Deum velle ut ille,cui Mandatum praescribitur, credat. Ei iam quis decretum aliquod Deo ascribat, quo velit ut ille talis non credat, jam
illud decretum mandato erit contra
rium. Fieri enim non potest ut Deus contradictoria simul velit, quocun- qtae modo aut sub quacunque distinctione voluntas confideretur Sunt aut re contradicentia crederes non croieci et velle ut aliquis credat, velle ut ille idem eodem modo conis sideratus non credat. Tale autem decretum est, quo dicitur Deus statuisse concursum suum sive generalis gubernationis sive specialis gratiae denegate , citra quem novit a-ctuna fidei praestari non posse ab eo, quem mandato suo ad fidem hortatur. Qui enim vult negare alicui auxilium' necessarium rex idei actum praestandum, ille idem vult ut iste talis non credat. Qui enim in causa aliouid vult , idem recte dicitur: et ectum ex ista causa necessario existentem velle. Nam quem-
696쪽
Icco B Iadmodum dici nequit, Deum velle
ut ille vorro sit , cui conser ationis suae actum denegat , ita quoque dici nequit, velle ut ille actus praestetur ab aliquo, cui concursum auxialium suum praestando actui nece inritam negat Non enim magis est: homini necenarius actus Inservationis divinae, inocul esse perseveree,N iam auxilii divini concursus
ad hoc ut fidem Euangelio habere possit. Quale si ista nolitio efficiendi quod praecipit Deus, de qua
tu loqueris, notet concursu Dei necessarii ad fidem praestandam promisnoni, negationem, tum sane imis pingit in mandatum, lullo modo cum eo conciliari potest. Habet
enim illa huiusmodi negatio rationem impedimenti generalissimi efficacissimi sicut nihilum impediatur ne aliquid fiat efficacissime et
nolentiam vel voluntatem creandi,&quod est, ne porro sit per voluntatem conservandi. Si isto inquam sensu nolitionem efficiendi intelligis,tumiane per neutram responsionem tuam Dei voluntatem a contradictione liberas.
Dicis Deum iu mandatu se promiss-nibia non omne id dicere qua decrevit sed
' voluntatem suam totis ex parte propo- nete Concedo Atrato , id quod
Deus in mandati de promissionibus
dicit tale esse , ut Deus citra contradictionem dici nequeat decreto aliquo suo contrarium illius velle aut statuere: alia enim est ratio tacendi nonnulla volita, alia vero contraria volita volendi Mandato non
omne Dei volitum ostendi sedillud tantum quod probat a nobis fieri vult est cellum ex ipsa Mandati generalissima notione. At nullum
est decretum Dei quo aliquid velit
isti Mandato contradictorium velim autem consideres quam inconcinne illa quae sequuntur enunties. Quae enim sunt istae phrases Deum velle aliquid in aliis, Deu Delli conversionem inali quod ad probationem, cohartatiavemo media Si de voluntate postulandi conversionem is ista, aliter enuntianda fuerunt : Si de voluntate efficiendi conversionem , etiam aliter. Neutro tuo surn pta oratio recte est enuntiata. At puto te de voluntate efiiciendi loqui, secundum quam non vult ab qualiter conversionerri perari in omnibus, a quibus illam equaliter&eodem jure postulat. In aliis enim illam tantum vult efficere par externam praedicationem, cohortationem , de media sulficientia : Ita, enim exotico si ex tua mente, recte quidem, sin minus, velim quae hic media intelligas, nobis enuclees: in aliis vero eam vult efficere per media efficacia secundum decretum praedestinationis administrata. Hic sane nulla est voluntatum pugna, sed diversitantum volendi gradus no- ad nos, seu potius diverta Dei secundum diversa objecta volitiones: secundum quos tamen gradu non potest dici volens, nolens idem objectum, volens nempe conversionem violens conversionem unius eiusdemque hominis et observatis legibus justae oppositionis. Velim
mihi explicari quomodo Dem ex animo , , velit ut in Christum credat ille, quem ari, Christo alienum esse vult, i, cui necessa , ,ria ad dem auxilia negare decreuit , , hoc enim est alicuius conversionem nolle.
Ad et udam responsiose dicora ruinis non sufficere ut dicas , voluntatem rivetum uest esse aduersam volentari
697쪽
renetiae seditae si negotium praedestinatiois pertractanaum, ut Uoluntas sp, ae in revelatam non impingat ita enim oppositionis istius
terminos puto enuntiandos. Nam voluntas quam ione Me appellas ad revelatam est examinanda , quare haec cum illa in gratiam reducenda, non illa cum hac conciliauda. At velim sider iri, qu jure , volunt a S revelata contra ori sis, distingui soleat, quum onei Dei etiam saepissimeteveletur. Est enirn onia is Dei ut omnis qui Filium videt de
credit in eum, habeat vitam aeternam Deinde vox sine is in Scriptura semper usurpatur de propensa Dei voluntate quae beneplacitum dicitur, non de placito Dei generatims neque potest reprobatio ad uneidis referri: Nam omnis Dei; . Axia erga homines est in Iesu Chri-Dra, Mait sto: Canentibus Angelis Luta a.
pata videtur de placito Dei, quomysteria regni caelestis abscondit a sapientibus, revelavit parvulis Crespondeo tu is proprie referendam ad id de quo Christus gratias avit Patri illud autem est quod mysteriacas estia parvulis aperuerit. Ita enim legendum Ago tibi grati, Pater quod stria qua ac standi i a sapientibuι, parvulis revelirh. Non enim gratias agit Christus Patri,quod mysteria a sapientibus absconderit: oravit enim pro istis mundi sapientibus qui ipsum crucifixerunt. Di, cuntur enim principes huius mundi ipsum crucifixisse. I. Co t. S. dicitur orasset pro et persecutoribus ii iis,&singulatim qui ipsum crucifixerant.
At quomodo voluntas patefacta cum voluntate beneplaciti, voce ista ex vulgari sensu usuroata , semper e n- venit quoadu vitium sinem scopumque, quum voluntas revelata sit arpe do alio obiecto quam voluntas beneplaciti xiii de eodem sit subjecto utrarum que, non potest idem initium idem que finis&scopus esse utriusq: nisita beneplaciti voluntate id velit Deus quod revelata se velle declarat. nisi forte idem initium intelligatur univerte Deus, videm finis gloria Dei. Quod vero diversi sepe videatnr ima
, in speciem contraria voluntas revelata decreto Dei , eg qiutilem quoad modis in
proponendi, id verurn est , si id ideri, tribuis hominibus impetitis,involendi modo diveritas objectaque varia non bene distinguentibus qui autem recte haec introspiciunt: iudicant, iis ut livcrsae, nunquam tamen contrariae videntur duae istam volunt ite Dei.
Quod ad martem Etechiae ct extidium Ninivitarum attinet, Deus scivit ad justitiam suam pertinere, nisi illam misericordia temperaret, EZechiae vitam abrumpere& Ninivitis excidium immittere et quod etiam
justitiae suae jus per Esaiam illi, Io naim istis, denuntiari voluit. At noluit Deus istum iustitiae suae affectum explere nisi intercedente misericordia decreto;quo statuit neque mortem EZechiae neque excidium Ninivitis esse inferendum, nisi antea praemonitis ut per preces vultum Dei quaererent. malum deprecarentur: ouod si ficerent, illis parcendum esse. Facturos autem scivit,gram tia quippe inauxilio divino, quo cooperari statuerat externae predicationi adjutos atq; ita decrevit vitam Erechiae prorogare, Ninivitarum urbem ab internecione conservare.
698쪽
IAconi ARMINIL ET A M. Nulla itaque hic ne apparens qui l certo suturam ; necesse tamen est, uedem contrarietas.
De voluntate Chrini uisana S divina quod dicis, ad praesem legotium non facit. Vera enim ibi fuit
mens precantis certo credat, Deum
pro sua omnipotentia Ac misericordia, id quod rogatur facere: posse&velle, siquidem norit id gloriae
dissensio: at non mirum, quum suae conducere. At quod Deus delitiones istae non fiuerint unius prin i crevit non facere, quodque significi pii, licet unius fuerint personae, cavit absolute se non facturum hoc
cluas in lir naturas mPropterea Oluntates bas comple cae liccat
hoc mihi addere, quod Christus&liberati voluerit non liberari. Dixit enim ut homo, Pater transeat a me calix se xcorrexit se ipse ut homo, dicens: Nommeas tua fetantiis Fat quod de humana voluntate intelligendum esse apparet, proptere'
quod Patris: Filii qua Deus est una eademque sit vol untas ut Una natura Dicam verbo, Christum secundum externum hominem voluisse liberari a morte instante, at secundum intereum hominem subjecisse se voluntati divinar Etsi mihi permittas, dicam, affectum in eo fuisses desiderium liberationis, non volitionem. Volitio . sequitur extremum rationis, sapientiae judicium, desiderium sequitur antecedens sensuum seu af ectuum judicium
Quod Abraham acceperat Sodomitas decreto Dei exitio devotos, Scriptiira non dicit , quod idenrax fide orare potuerit pro iis, quos scivit decipio Deis praescribitur fidos enim se Christitate isto decreto neque facere potest, neque unquam facere volet,
fas non est homini fideli Deum precibus suis pro ista re follicitare , si ipsi Dei decretum fuerit patefa
Tertia responsto est Deum creditoris Duia. instar posse jubere quod se nolit facere. At aequivocatio est seu amphibologia in verbis, quod ipse nolit facere. Intelligi enim potest vel de concursii Dei necessario ad faciendum quod jubet, vel deessicaci quo certo fit quod jubet. Si de hoc verum est. At nulla vel specta pugnae seu Contrarietatis est inter haec duo, post uiare seu lubere ut aliquidsat es escaciter id venescere. Si de illo, verum non est . Non enim jubet Deus, ad quod efficiendum necessarium auxilium denegat, nisi quis sua culpa se gratia istasta varii iuxilio indignum fecerit. Ius enim creditora manet,
etiamsi qui debet factus sit non solvendo suapte culpa Verum res ital non habet in mandato quo fides irrevocabili exitio devotos, non fit mihi verisimile. Pro talibus enim orandum non est Iubet enim Deus ne Hieremias Oret pro populo quem iam irrevocabili suo decreto boluntate consequente captivitati axitici destinaverat: devoverat Licet enim ad preces pro quibusvis rebus impetrandis non requiratiar , ut quis certo credat rem quam X petit,stiam non includitur debitori quod homo secundit in primaevam suam ad imaginem Dei creationem hinstitutionem solvere Deo tenebatur.
illa enim necessaria esse caepit, pos quam Deus impetrandae salutis conditionem ab obedientia legali in fidem in Christum transtulit. Exhibitia Mediatur est, tum qua D, iis
Mediator te Deo Patri exhibuit P. .esu
699쪽
.ere hostiam pro peccatis mundi, tum qua pater Mediatorem mediationis munere functum, rem usionem
peccatorum aeternamq; redemptionem nactum Per verbum de Spiritum suum offert mundo per illum reconciliatio. Illa perimet a fatutem comparandam hamadeati dem
applicandam per fidem in eundem Mediatorem. Illa est exsecutio destinationis: promissionis, haec cam oblatione . quam a promissione
consideravimus, coin Cidit. At exhibitio illa quae abs te definitur, non est applicationi immediate Praecedaneari intercedit enim inter illam exhibitionem .applicationem exhibitio Mediatoris per Verbum Spiritum sanctum. At quae de pretii a Christo soluti
virtute inicacia dicis, consideratione indigent diligentiore Ais ellicaciam pretii quoad meritum di operationem influitam CC at distinguis inter efficaciam patientialem ct acta alim. Et potentialem quidem ita definis, ut cum sulficientia pretii pro redemptione totius mundi idem sit. At phrasi Theologis hactenu ignorata
qui simpliciter inter e icaciam sus
scientiam meriti Christi distinxerunt. Et nescio an non absurde ellicatia potentialsi appelletur, propterea quod contradicens sit in adlecto. Omnis n. et ficacia est actualis, prout vox ista Theoloetis hactenus est ustirpata. At omissi phrasibus res consideretur. At do, seu pretium mortis
Christi su Ficientia viuersale esse dicitur: at efficacia particulare, hoc est sufficiens ad redemptionem totius mundi expiationem Omnium Peccatorum: at efficaciam illius ad omnes universim non pertinereri
quae essicacia consistit in applicatione actuali per Fidem Sacramentum regenerationis , ut loquunt
Augustinus de Prosper Aquitanicus. Si idem sentis, bene est, unon admodum contra dico verum si recte te intelligori videri mihi te, iii istius sulficientiam non simpliciter agnoscere , sed cum adlecta conditione, siquidem Deus voluisset illud offerri pro peccatis totius mundi; atque ita quod Scholastici categorice nuntiabant Christum mortuum esse pro omnibus, singuli es ut ficienter, id ex tua mente subhypochesi est enuntiandum , hoc nem Pe sensuri Christi mors esset sufficiens pretium pro peccatis totius mundi, plurium mundorum, si quidem Deus voluisset illam pro omnibus hominibus oti erri. Quo sane sensu sufficientia si inpliciter tolli-rtir: Si enim non est Addo, oblatumo solutum pro omnibus, iam non est Abdo, nedum sufficiens pro omnibus. Aureo, enim est quod oblatum&solutum est Posset itaque OrgChristi dici sufficiens redimendi,
omnium hominium peccatis , si Deus illum pro omnibus Or Uoluisset a Vativo, sufficiens dici nequit, nisi re ipsa pro omnibus sit solutum. Quare etiam Dominus BCLa exspe- ιν ὰ, notat in ista distinctione, Propterea quod peccatum simpliciteti is ciens dicitur quod non est tale, nisi subhvonthesi jam explicata. At vero mi Perkin se Scriptura aperti siti ne dicit multis locis, Christum pro omitibia, cupro mundi vita esse mor-t Tum, idque mandato gratia Dei. Decretum autem Praedestinationis
nihil praescribit universalitati pretii Per mortem Christi pro omnibus soluti. Est enim morte Christi eius
que propria efficacitate posterius. Nam
700쪽
diam pertinet ad applicationem beneficiorum morte Christi ne bis
partorum at mors est pretium quo ista beneficia sunt comparata Perperam igitur dicitur mordine inverso, cum Christia pro elictis tantum ac predestinat mortum dicitur. Praedestinatio enim non tantiam morte,sed
merito mollis Christi innititur: propterea non mortuus Christus pro praedestinatis sed praedestinati, pro quibus Christus est mortuus, licet non omnes. Nam mortis Christi universalitas latai se extendit Objecto praedestinationis. Vnde etiam Concluditur , mortem Christi eius
'Ee meritum praedestinationem natura ordine antecedere. Et quid est Praedestinatio aliud , quam prae- Paratio gratiae nobis morte Christi parte .comparatae praeparatio ad applicationem pertinens, non ad ipsiat P gratiar nondum existentis acquisitionem. Decretum enim Dei suo statuit Curistum dare mundo Redemptorem eumque statuere caput fidelium tantum, prius est decreto , quo statuit gratiam morte
Christi partam nonnullis actu ipso per fidem applicare. - At inquis , Christus dii sacrificat pro
elisia, . in pro quibus vomorat . quia intercedere timetpro ea saeri care sent coxi uncta. At non oratem pro omnibu sed lautum pro electis stre cat-am dentibiu Iob. IT. v. s. Sorandoso fert Patri Ergo non sacrificci pro omnibu et
Oper consequens mors eiu non es of etpox pro omni bin hominibus.
videri usquequaque veram. Sacrificatio enim prior est intercessione. Non enim potuit caelos penetrare ut inter deret pro nobis in conspectu
neat ad meritum , intercessio ad meriti applicationem. Dicitur enim Mediator merito efficacia applicandi. Meritum acquisivit sacrifici c; pro applicatione intercedit Gutrumque facit ut Sacerdos , at eandem applicationem actu peragit, Ut Rec Caput Ecclesiae suae. Verum quidem est,Christum in diebus cadinis suae preces cum lachryinis Deo Patri obtulissem at istae preces non sunt factae pro impetranda applicatione bonorum promeritorum , sed pro assistentia Spiritus ut consisterepc Tet in certamine. Si vero: pr ces tum obtulit pro impetranda applicatione illae nitebantur Sacrificis peragendo, tanquam peracto Atque hoc ordine inter se conjunguntur Lacrificium: intercessio Adminorem quod attinet, Resp. Christum etiam orasse pro non electis. Nam oravit pro iis qui crucifixe-rNnt cum pro inimicis suis , inter quos&non electi fuerunt. Principes enim seculi illum crucifixerunt, at plurimis illorum sapientia Dei
virtus quae est Christus, non est revelata. Secundo, praecationem Christi, quae Ioh. II. Praeseribitur, peculiariter fuisse instituta pro credentibu credituris, quidem adit R- petrandum lapplicandum illis bona sacrificio mortis ipsius promerenda . Petit enim ut unum sint c, Parre es Filio suist Pater dis Filius unum sint: quod pexere non potest,nisi reconciliatione peracta reipsa , aut conside r.ita a Deo ut peracta. At vero non est Cadem ratio omnium
precum Christi. Tertio dico Muudi vocabulum isto loco Ioh. i . significaret proprie illos qui Christum in Dei, nisi per sanguincm carnis suae: i verbo Euangelii ipsis annuntiatum atque tui prior, ut saetitiam perti i rejiciebant, rejecturiq; postmodum ' erant.