장음표시 사용
171쪽
nostrairi conscientiam revocari debet haec est platonica να ινησις. Quare, i cognitio reperiri debet, cta ex alterius metite elici et quasi renasci debet. Plato igitur ad scientiati innatam eliciendam socraticam disserendi rationem inivit.
DE PLATONIS DISCIPULIS. Platonis auctoritate, qui Varius et multiplex et copiosus fuit, persectissimae disciplinae, Peripatetica
cujus 9uctor Aristoteles, et academica, cujus auctor Speusippus erat, nominibu disserentes, re congruentes,
instituta sunt ); illam autem socraticam dubitati nem de omnibus et nulla affirmatione adhibita consuetudinem disserendi reliquerunt.
O Academ L 4, 1 . 18. H. 5, 15. Orat. III. 18 67. Academ I.
4, 17. q. Cicero non satis attendisse videtur ad subtiliora Platonis Aristotelisque doctrina discrimina Aristoteles sitim repetebat ideas, quas mirifice amplexatus erat Plato. Cf. ennem Gescis de Phil. T. IV. P. 48-53 Deindomat a ratione ad sensus pergebat Aristoteles vero uni- 'ersales ideas en ridividuis colligebat, et a sensibus ad rationem pergehat. V. Mytteubaeh. Logicae praecepta p. 75. - qui quidem Pag. M. Aeademieos et Peripateticos do nota veri et falsi cum Platon consensisso et recto hane sententiam Ciceronem utriquo cholae tribuisse, να-dica it. In methodo Peripatetici et Academici magia concinisse videntur; tu riuoipii vero dissenserunt.
172쪽
Veteres Academici, Platonis successores, magistri sui genuinam menten doctrinis suis maximam partem sincere expresserunt in nonnullis tamen doctri
nae locis in latone riiscesserunt Sensus enim
omnes hebetas et tardos esse arbitiabantur; nec Percipere ullo modo res eas, quae ubjectae sensibus via derentur, quae essent aut ita MVae, ut sub sensum cadere non pos ent; aut ita nobiles et concitatae, ut nihil unquam esset constans, ne idem quidem, quia continenter laberentur et fluerent omnia. Itaque hanc omnem Partem rerum Pinabilium appellabant. Scientiam autem nusquam esse cenaebant, nisi in animi
notionibus et rationibus D qua tam caussa definitiones rerum probabant, et has ad omnia, de quibus disceptabatur, adhibebant Academici Veteres etiam is craticam illata disserendi interrogandique rationem sequuti videntur quamquam mistotelis exemplo
subinde copiosius quoddam uberiusDe genus adjunxerint. Arcesilas non novam quidem methodum induxit, Paulissum tamen a socratica discrepantem. In-
5 Brucher hist phil. T. I. p. 28 sq. Cic. Academ I, 10. Fin V, 3. M V. Numen. p. Euseb. Pr. V. XIV. 5.
Sum verba ficoronis Acadsin. I. 8, 30. os in V, 4. N L. Cic. Tusc. u. I, 4. N. D. I, 5.
173쪽
Stituit enim, ut ii, qui se audire Vellent, non de aequaererent, sed ipsi dicerent, quid sentirent: quod quum dixissent, ille contra sed qui audiebant, quori poterant, defendebant sententiam suam in Maeo idem disserendi ratio Arcesilae philosophandi rationi maxime consentanea erat; sibi enim persuasisso id et- Pro omnibus et contra omnia disputandum orae, ut, quum in eadem re paria conuariis in Partibua momenta rationum invenirentur, iacilius ab utraque Parim assensio sustineretur ) Arcesilai hoc disputant genus eo consilio videtur instituisse, ut diaeipulos dubitare, omnemque dogmaticam quae dicitur stentationem ponere doceret de facile intelligitur, in Academia ingenii vim et acumen mirifice exercitatum Hiisse. Carneades in disputatione contra Stoicos de nota veri et salsi anprimis utebatur sorite ).
Cicero in dialogis suis socraticam quidem contra alterius opinionem disserendi consuetudinem sequutus
iura de hac re suppeditabit seriach. Commentati supra laudata P. 17 q,
174쪽
est 3, sed tamen magis ad Aristotelis rationem ac-c εitii iocraticum enim genus rancisium est atque breve rebus singulis insistebat . intelligere istudebat, quid 'uisque concederet quid abnueret, rebus concessis concludebat, atque ita ad exitum P veni .hat ) Cicero autem hanc subtiliter interrogandi et respundendi rationem rarius adhibuit ' , sed copiosius quoddam et uberius atquo susum genus sequutu rat: qui erat mos 'Αρι-οτέλειος, in quo sermo ita inducitur ut penes unum sit principatus ) Cujussormam expressit Cicero in libris de Oratore, de Finibus, aliis Si argumentum quoddam, de quo direutatur, propositum est, perpetua oratione λογιω)')explicatrix, additis simul caussi atque argumentis, cur ita sentiret is, sui disputato tum alter procedit, et contra illius sentontias iterum perpetua oratione di3M cio Tusc. u. I, 4. Iura, quae huc pertinerit, jam suprRPart. II cap. III. f. 18. de proprio Ciceronis hilosophandi
genere nobis erant e Orienda. O iu. II, 1. ubi sane mirari subit, Ciceronem, etsi De Ioco dicit Cum enim sertur, quasi torrens Oratio, qua ii Vis multu in usquemodi rapiat nihil tamen ealea , nihil apprehendas, usquam orationem rapidam Oercea8,' umeri hanc perpetuam orationem in his libris usurpas e
5 V. c. iii initio libri II do Finibus usqus ad cap. I. 'et in Tusculanis Quaestionihus aliquatenus. 6 Cic. ad Attic. XIll 19. ad Div. I, 9. sub sauein. Wyttenb. . Logicam praecepta i. 4. 'O L. Me Fato . I.
175쪽
putat, viti. in Academicis, in libris dematura Deo-αῶ do: natione, de Finibus. His quasi oratio nis flumino sermonisque floribus atque illecebris lectoris animum magis capi atque allici, sibi persu sisse videtur Cicero. Vel etiam unus aptum ΣΡΟ-nit sentetitiam aliquam, aliis audientibus, ubi dialogica sema magis ornatus atque splendoris a Ast iu hibita videtur aeter dialogica scripta, is qui' bus alii loquuntur, etiam cinis it -οπροσωποι, in quibus ex sua ipse persona disputati Ceterum ejus scripta maringam partem popidariter et d cominus nem intelli=ntiam conformata sunt Pauco emum subtilius limatiusque perscripta, veluti Academica et libri domatura Deoxum ). .
DE ARCESILA, NOVAE ACADEΜIAE AUCTORE. Si philosophiae historiam Jerscrutamur, Multos intelligimus suisse philosophos, qui rebus in sensus
cadentibus atque materia constantibus certam coges tionem et Veritatis aqdicium denegarent ).s Velati in liberis de donectui. Amicitia.
1 Cic. R II, 9. Alia, inquit, est illa, cum veritas ipsa limatur in disputatione, subtilitas alia cum ad pixtionem communem omnis accommodatur oratio. Beter P. 69.2 is Platonis sceps v. laeudlini, V. C. Gaach des hepti Lam. T. I. P. 250 q, γ
176쪽
Verum illo tempore, quo Zeno, Polemonis, Veteris Academici, institutione usus, homo magni ingens ac severae indolis. Platonis decreta, magistro ravo
accepta, correcturus atque emendaturus, novam
disciplinae artem componebat, et in Platonis doctrina multa novabat, plurima deesque magna cum fidentia, tanquam extra omnem dubitationem posita, decem bat illo igitur tempore extitit Arcesilas, vir acutissimus ingeniique singiuari quadam alacritate instructus, atque in dicendo princeps, qui contra Zenonem Platonicae doctrinae decreta, ab eodem Polemone ac Pta, tuiturus, ad Stoicorum disciplinam graviter curateque examinandam excitabatur. Manc factum, ut aceptica quaedam Philosophandi rati, in vetere Academia enasceretur, et nova ab Arcesila, qui ex variis il aonia clibris sermonibusque socraticis hoc maxime uit, nihil esse certi, qu0d aut sensibus aut animo Percipi posset inita via vetus academia Plane
A Milas igitur omne sibi certamen instituit cum Zenone eiusque disciplina, quae sapientem ita effodi
177쪽
mare volebat, qui nunquam sellaretur, nihil opinar
tur, sed -nia firmiter sciret, et in sensIbus eoruna- . que notionibus Veri sessique notam inesse statum et non Pertinaci aut obtrectandi quo contra illum serretur studio )ν ae quod res omnes obscuritate Prem Vidit, quae vel Sorealem ad illam ignorationis confessionem adduxerit, et Paene omnibus ante hunc
philosophis, ut Democrito, An morae, Empedocli, qui nihil cognosci, mihil percipi, nihil sciri possct dixerant ) Itaque nihil sciri posse, ne illud quidem
ipsum, quod nihil sciat, licet id Socrates excepisset ' , statussit de omnibus igitur dubitavit. mam onmia esse ita obscura atque latere in occulto, ut nihil sit, quod cerni aut intelligi possit quod sensibus innimo percipi possit. His de caussis nihil oportere neque
profiteri, neque asti mare quemquam, neque assensionearer are, statuit: cohibereque semper, et ab omni lapsu continere temeritatem, quae tum esset insignis, quum aut salsa aut incognita res approbaretur neque 5 Vehementis contra hane disciplinam Arcesilae ingenium Bxarserat. Vide cis Tusc. u. V, 29c in m 12. N. D. II, M. 6 Cie Madam II 6 m L 12, 44. II. 24, 6. V. Euseb. Pr ep. ev. XIV, 6. Laetant histit. Div. III. 4 B 6. Des Aeadem. II. 10, 32. I. M. Laet Div. Insti III. 28, 12-15.8 Aeadem. I. 4. II. 23.s Aeadem I, 12.
178쪽
hoc quicquam esse turpius, quam cognitioni et perceptioni assensionem approbationemque praecurrere ). Cui quidem ratioui convenienter non ex Principiis quidem, a se stas, sentetitiam suam probarit; sed
contra omnium Philosophorum, qui scire sibi id rentur, disputavit ). hilosophiae igitur finem esse statuit ἐποχὴν i. e. judicu Mentionem ), eamque
honam esse, assensionem vero malam ). Inprimis Arcesilas contra Stoicorum doctrinam de nota veriacialsi disputabat. Etenim Stoici, visum φαντ-ίαν
verum esse atque percipi posse dixerunt, si IIud ex eo, quod esset, sicut esset, impressum et signatume essictum esset Arcesilas igitur incubuit in eas disputationes, ut doceret, nullum talo esse Visum a vero, ut non ejusdemmodi etiam a salso P set esse ).s Aeadem L 12, 45. Sext. hypot. I, 252. adv.math. VII. 153. O . supra de methodo f. VIII. 3 Cic. Ac dem. I, 3. Sent. Emp. adv. min. VII. P. 150-159. 4 Sext. mp. Pyrrh. 3P. I. 233. et 232. 1 Cic. Academ. II. 24, π. Sext. Emp. adv. ath. VII. 151 - 153. Diog. L. VII, 47. August. c. Acad. III, s. M Sext. Emp. adv. ath. VII. 154. Quomodo Stoicorum
sententias infringere atque ouutare conatus fuerit Ar Cesilas, leganter exposuit Cicero Acadom. II. Omnino, si quis plura cupit de Arcesila, adeat Praeter alia tapud Ilui, V. S., praestantissimum librum, qui est inscriptus: Geschichte de Meptiaiamus. T. I. et Gerlachii cominentationem, saePius jam Iaudatam.
179쪽
Arcesilae suholam auscepit Lacyde 'λλ, huic successit Evander et Egesinus tergamenus mulio excepit Carneades' , tertiae Academiae auctor, qui Academiam ad summum splendoris atque laudi Magium evexit. da enim incredibili quadam dicendiri et varietates instructus atque iurisico quodam ingenii acumine ornatus, contra Ghrysippi decreta satis feliciter disputavit. Arcesilae exeni Plum sequutus
Pro omnibus atque contra. omnia disseruit, et in e dem re Paria contrariis in Partibus momenta rationum Probare studuit, et quicquam ββe, quod Propter mentis imbecillita em rumprehendi et sciri Posset, negarit immo vero ne hoc quidem percipi
posse dixit, an aliquid percipi posset ) Qui imnemet, quicquam so quod perciperetur, eum nihil' exc*ere necesεα esse init, is id ipsum quidem, quod exceptum Hon esset, comprehendi et percipi ullo modo posse. mullum enim veritatis udicium esse, neque in ratione, neque in sensibuβ, neque in a Brucker histor H. a. I. p. 57. CL Baγlamio hiat.
180쪽
Phantasia, neque ulla re alia quacunque sed haec omnia pariter fallere D. In his verbis totius cairneadeae ratiotiis quasi sundamenta continentula Prosectus est in hac disputatione a visorum conditione. re VI enim, Visum Verum a Vera re menti imprimi Posse, qualis non posset imprimi a sala re Carneades tamen ab Arcesilae sententia in eo recessit, quod Veritatem esse haud negavit comprehendi tamen illam atque percipi posse negavit, atque adeo, nihil isse quod percipi posset, contendit Arcesilas contra iihil omnino veri esse dixerat, atque hanc κατα--φίαν seu incomprehensibilitatem magis in rebus ipsis, quam in mentis imbecillitate posuerat ' . oreo Carneades, quum diceret, non omnia esse incerta αδηλα), sed homines nihil percipere et ' comprehendere atque Gmnia optuari ); multa esse Probabilia atque similia veri statuit, et Primus Academicorum probabilitatis doctrinam ad certam quandam Philo-εophiae formam miro quodam ingenii acumine com- Ponere atque conformare, eaque et tu vita agenda et M Sext. Emp. adv. Math. VI 159 Plura suppeditabunt