장음표시 사용
191쪽
- lem consilio iii tribus illis dematura Deorum libris res eluditos Romanos, se auditore, itiduxit, qui tri implutosophiae disciplinarum principum maximeque turn
vigentium rationem ApD ament. Velleius epicuream, Balbus stoicam rationem inplicuit quam utramquerellilare conatur otia, Academicus sub cujus persona, quamquam dissimulet, et stoici se rationem pro bare dicat, latere ieeronem, priuilia exinde clarissime patet, quod iti omnibus sere philosophicis si bris liali se philosophiam amminat profitetur. Tum vero etiam haec sentetitia confirmat tir ipsius Cicero nis verbis ), ubi, quum Vellejus, non sibi, sed Co tae Ciceronem vetiisse adjutorem, dixisset, quum ambo nihil sine ab ' eodem Philone didicissent, Cicero responda Quod didicerimus, Cotta viderit: tu autem nolo existimes, me adiutorem huic Venisse, sin auditorem et quidem aequum, liber judicio, nulla ejusmodi adstrictum necessitate, ut mihi, Velim a lolim, sit ceria quaedam tuenda sententia. Et verba quidem, quibus ultimus de atura Deorum liber clauditur: Sic ait Cicoro, discessimus, ut Velleio Cotta dis putatio verior, mihi Balbi ad veritatis similitudinem videretur esse Trope tor, laae iri tuam, verba,
ncilius rii a quoqtio piobaretur quod cuique aurinime probabile videretur.
192쪽
tantum abest, ut sententiam nostram infringant atque elevent, ut magis cum Academicorum ratione, qui ex qualibet disciplina maxime probabilia eligebant, egregie conciliari queant, clarissimamque nobis Moendant lucem de eo, quid de divina natura Cicero Senserit Ciceronis enim de divina nati a sententia etsi non de industria ab ipso in his libris inposita est; ex iis tamen, quae de Stoicorum ratione sensit, quodammodo elici potest. Enimvero verba laudata, quibu addi possunt, quae Quintus, Ciceronis Dater, εtoicae disciplinae acerrimus defensor, in libro de Divinatione ' prouulti Ejus Cottae orationi non .ano desidero, quid respondeam satis enim desensa religio est in secundo libro a Lucilio, cujus disputatio liba ipsi, ut in extremo tertio scribis, ad Veritatem
est Propensior' praeclare videntur probare atque Ostendere, Ciceronem rationes quidem Stoicorum atque orgumenta, conquisita omni opera, multa etiam levia et e longinquo arcessita ), quibus et esse deum, et mundum gubernare et administrare, Ommo trareaatagebant, ut rem obs arare magis quam illusta alvi et suae ipsi caussae dissidere viderentur haec igitur argumenta repudiasse atque consutasse sed multa ex
193쪽
Balbi disputatione probasse, et, licet Academicorum more non certam quandam de deo atque divina pro Nuidentia proferre voluerit sententiam, utrumque tamen et deum et providentiam Probabiliter Posuisse ). Cotta enim non solum esse deos concessit, verum etiam de diis immortalibus habere se, quod sentiat, non habere autem inuod Stoicis assentiatur, diseriis Verbis Profitetur ). x hoc quidem atque alio loco luculenter demonstrari posse arbitror, Ciceronem Cottam ita disputantem induxisse, ut non, quales dii essent, sed quales non essent, ostendere voluisse videretur. Cicero igitur in his libris Carneadis exemplum sequutus Videtur, qui ita contra Stoicos disputavit, non ut deos tolleret, quo nihil minus Uailosopho conveniat, sed ut Stoicos nihil de diis explicare conyliaceret ' , atque, nullam veritus impietatis invidiam . ingenue, constanter et libere
so Quae quidem sententia confirmatur loe aliquo de Divin. I, 5. quem quidem locum integrum mox laudabimus. Vide Pag. 176. Ol. 9 .
3 N. D. I, 21. Roges me, Vellei, ait, quaIem deorum naturam esse ducam nihil fortasse respondeam. Quaere, Putemue talem esse, qualis modo a s ait exposita nihil dicani inihi videri minus. 4 N. . , T. 5 Cf. Arnob adu, gentes III. P. 176.
194쪽
vanas atque inanes de decuram natur opiniones refellere et religionem ab omni liberare Voluisse superstitione ). Quod vero Cotta subinde, an divulum numen sit, in dubium Vocare Videtur, bo non omnino de divino numine ejusque providentia intelligendum est, sed tantum de Vellcj et Balbi rationibus atque argumentis. Eas enim opiniones, quas a majoribus aecepit de diis immortalibus, defensurum se semper, semperque defendisse neque se ex ea opinione ullius unquam oratione aut docti aut indocti motum iri, ipse diserte diei Huc denique accedunt verba, quibus Cotta disputationem suam Contra Balbum ita concludit Ego vero et opto redargui me, et ea, quae disputavi, disserere malui, quam judicare, o facile me a te vinci Osse eerto scio.
Iam Vero, ut nostra seruentia firmioribus sussul ciatur argumentis, paucis immorandum nobis erit Cottae Academici contra Velle jum Epicureum atque. Bal-χum Stoicum disputationi. aerimum sibi dicit non
6 CL Aligustin. C. D. IV, 3. 30. DN. D. III, 1.
195쪽
tam facile in mentem Venire solere, quare Verum sit
aliquid, quam quare salstim ). Tum sibi de deo cogitanti idem usu venire dicit quod Simonidi, qui
quanto diutius de hac re considerabat, tanto ibi res videbatur obscurior nec tamen, ut illum, Omnem desperare Veritatem, sed sibi inprimis placere deos
esse delia re non pugnare se rationem tamen eam, quae a Velirio asseratur, non satis firmam putare. Quomodo autem Epicuri ratione et argumenta onsitare aggressus sit, si qui, accuratius cognoscere Velit, adeat ipsum Cicoronem in Primo libro domatura Deorum inde te vigesimo tertio Cotta hoc potissimum sectatus Videtur m ilium, ut Epicurum, quantunivis ille quidem longe aliter se sontis simul
ret si res aecurate spectaretur, deo sustulisso, do-O N. D. I. 21 et 22. . 3 ra. Oete an attentina lector amnadvertet, in hac disputatione argumenta a Cotta re sutari, quae tamen alibi ab ipso Cicerone probata sint. Sic Ν. D. I. 23. argilineutum ab omnium omisium de divino numine consensione Petitum resollitur. - Haec autem academica disputandi est ratio, quue, ut jam supra monuimus, in eo consistit, ut ad in eriletidam veritatemvo eexto verisimilitudinem, rem aliquoua ,b omnibus partibus aggrediatri atque Xcutiat ut quid in ea sirituimatque certum, quid infirmum atque lueertum sit, luculanti is appareat. Eodem academico uiore Cotta ad inis mandam velleji eutentiam N. D. I, 31. aliquid assert quod o Stoicorum oecretis desumtum est, ut nihil sit in Velleb ratione, cui uom aliquid opponi Possit.
196쪽
monauare 'γ. Laudat igitur Academiam, quae saedeos verisimillimam habeat sententiam δ' Epicuri de atomis doctrinam ejicit plane Cotta eamque a surdam et nugatoriam judicat assentitur stoicis et platonicis philosophis, qui mundum divina mente rationeque atque Providentia regi gubernarique dicunt. Epicuri sententiam, beatitudinem nostram a fortuita
individuorum corpusculorum concretione, unde Omnia eiungi efficique assirmaverat, proficisci ineptam esse nec ullis firmis superstructam fundamentis, censet Aumtis enim atomis, omnem nostram felicitatem perire et, si concedatur atomos esse, de diis deorumque virtutibus
nihil omnino Proserri posse Epicureorum enim deos, eorumque ii tutes nihil aliud esse, quam inepta somnia et puerilia quaedam commenta. In tota utique Epicuri disciplina imaginandi quidem vim dominari, sed nihil necessario cogi atque Vinci.
In secundo de atin a Deorum libro Cicero duxit Balbum, qui Stoicorum de hoc argumento sens CL . D. I. o. 26. 29. 34. 37. 44.1 CL. N. D. I. 21. M.
197쪽
tentiam magna diligentia atqu arga orationis copia exponit. molendum sane est temporis injuria multa nobis laque aravissima doca haes disputationoesse erepta Tertia enim disputationis Prus, quae est de deorum providentia, cum dimidia parte quartae deest. Ῥauca quaedam hujus loci servata sunt apud Lactantium ) Quatuor argumentis Stoici probare studebant, deos proVidere et consulere hominibus ).
Quoi im quidem argumentorum secundo et quarto quae Cotta respondit, ea sola integra ad nos ex V nexunt Quare saepe numero, quae di in Vel ut lata ad nos pervenerunt, e Cottae disputatione conjiciendo assequamur et quodam modo suppleamus, II cesse erit. -- Balbus e Stoicorum mente totam qua slionem in quatuor diviserat paries Primum enim docuit, esse deos deinde, quales essent tum, mundum ab his administrari posuemo, ConSulere Ο Γ
bui humanis Tertia et quarta par sese includit; unde efficitur, Balbi disputationem nonnunquam Onfusam esse ac pertinbatam, inprimis post cap. XXIX. Itaque Cotta, quum has quatuor gravissimas quaestiones audivisset atque perpendisset, unam post altriam academico more aggredit . ita quidem, ut omnia,2 Div. Instit. II, 3. 8 3 N. R. H. 30-32.
198쪽
quae contra Stoicorum Irationem dici disputarique pos- Sint consectaru atque e gitare conetur. Accedit enim
ad disputationem sic, quasi nihil unquam audierit de diis immortalibus, nihil cogitaverit rudem se discipu- Ium et iiitegrum tradere vult Balbo' . Nam, quod omnes sere homines consentiant, esse deos, sibi quidem ex animo exuri non posse dicit. Id tamen ipsum, quod sibi persuasum sit auctoritate majorum, cur ita sit nihil a Balbo si doceri, profitetur Iam Cotta pergit ad Peroensenda atque dijudicanda Balbi argumenta, quae ii ipso Cicerone inde a capite quarto libri terii dematura Deorum inspiciantur.
Balbus Stoicus magis ad Platonis philosophiam in clinat Iam supra Vidimus Ciceronem multis in locis aetatonem aemulatum esse ' Quod quum tenemus, facile ut esse ad intelligendum Ciceronem . non omnes a Balbo Prolatas sententias reiecisse atque repudiasse, sed 'uibus quaestione, istae de matura
4 N. D. III. 3. 5 Cf. III. T. Non igitur adhuc, quantum quidem in te,
Balbe, est, intelligo, deos esse quos equidem credo esse, 'sed nihil docent Stoici' i. e. non ea asserunt argumenta, qua rem Νtra Omnem Ponant dubitationem. V. Krouaeri ad Ν. D. III. I. i. 512.
199쪽
deorum a Stoicis demonstiatae sitit rationes et aag Melita levar Atque evertere Voluisse. Plato deum
esse Persectissimum, atque mora; libertate infinitaque praeditum benignitate tatuit. Quare non tam res tare Balbi rationem cogitabat Cotta, quam ea, quae minus intellinisset, requirere ). ulta igitur in Balbi argumentationibus insunt, quae Cotta aut non aggressus est, aut certe non Vexti atque sustulit. In gravissimis Praestantissimisque philosophia partiabus de deo, de divina providentia, de libertato, do virtute, de morum probitatis liquiisque et elicitatis ratione Cotta etiam tum, quum Carneadis utitur rationibus, Stoicis cedere debet. Unde dilucide patet, Ciceronem Stoicorum quidem argumenta reprehendisse, sed in eorum sententiis Herumque acquievisse. Etenim eadem sere argumenta, quibus esse deos demonstravit, posuit Cicero quod ex iis, quae postea dicentur, luculentissime patebit. Huc denique res renda unt quibus Cotta disputationi contra malbum
n N. D. II1. 1. - Sic N. D. III. 4. ubi es Davis. P.,reu . zer. P. 505. Tusc. u. ΙΙΙ. init. argumentum ab omnium gentium do diis immortalibus opinione, a Stoicis aua tum, academica ratione idcirco ejecit, ut Stoicos in rasibi non constitisse, Ostenderet. Alibi enim hoc argumen tum ipse Cicero asserto Pari modo conclusione, quam contra Stoicos . D. III. 15. Cotta Protubit, non deos tollere voluit; sed demonstrare, Stoicorum argumentationem nullis firmis sussultam esse rationibus.
200쪽
liabitae finem imponit verba ) Haec sere dicere
habui de naturi deorum, non ut eam tollerem, sed ut intelligeretis, quam esset obscura et quam dissiciles explicatus haberet. Et quum Lucilius Cottam, quod vehementius invectus esset in iam Stoicorum rationem, quae de providentia deorum ab illis sanctissime et providentissime constituta sit, Vituperasset, TeSPOndit ei Cotta: Ego vero et opto redargui me Balbe, et ea quae disputavi disserere malui, quam judicare, et facile me a te virici Posse certo scio ' .' Hoc facile vitio verti possit Miceroni quod Cottam ita disputantem induxerit, ut omnes sententias impugna-Tet atque subverteret, meque tamen aliam de hoc
argumento poneret sententiam. Sed iotandum est, MAE. D. m. c. 39.
M N. D. I. 40. Cum his orbis coriteridendus a Comparatidus est Cicero Divisa. . . Perlegi, inquit Ciceronis frater, germanu Stoicus, tuum Paullo ante tertium de N. D. ii quo disputatio Cottae quamquam labefactavit Seutentiam meam; non suuditus tamen sustulit optiine ero, resPOndet Cicero etenim ipse Cotta sic disputat, ut Stoicorum magis argumenta confutet, quam hominum deleat religionem. Tum Quintus: Dicitur quidem istuc, inquit, a Cotta, et vero saepius Credo, ne communia juraniigrore videatur so studio . contra Stoicos disserendi deos mihi videtur funditus tinere. Ejus orationi non sane desidero, quid respondeam satis enim defensa religio est in II libro a Lucilio cuius disputatio tibi ipsi, ut tu entremo tertio scribis, ad veritatem est visa Properi ior.