장음표시 사용
411쪽
Pro inimicis nostria et hosilvus e Iesiste idem praestandum esse monstratur.
Iussit praeterea Dominus preeari, pro persequentibus et alumniantibus nos. Illud etiam S. Augustinia testimonioeelebratum est, hane esse aeceptam consuetudinem ab Apostolis, pro iis, qui ab eclesia sunt alieni, preces et vota sa-eiendi, ut infidelibus donetur fides, ut idolorum ultores ab impietatis erroribus liberentur, ut Iudaei discussa animorume aligine, lucem veritatis aecipiant, ut haeretici, redeuntes ad sanitatem, atholicae doctrinae praeceptis erudiantur, ut schismatici, a qua desciverunt sanctissimae parentis ecclesiae eommunione, cum ea iterum verae caritatis nodo iuneti opulentur. Quantam autem vii habeant preces, pro huiusmodi hominibus saetae ex animo, constat tam multis exemplis omnis hominum generis, quos quotidie, ereptos a potestate tenebrarum, transfert Deus in regnum Filii caritatis suae, et ex vasis irae saei vasa miserieordiae. In quo plurimum valere piorum obseerationem, nemo, qui recte sentiat, dubitare potest. 'QUAESTIO IV.
uuomodo etiam ad mortuos exiendi possit Me benefletum.
Preces autem, quae pro mortuis sunt, ut ab igne purgatorii liberentur, ex Apostolorum doctrina fluxerunt; qua de re satis dictum est, quum de sacrificio missae loqueremur. Qua EATI V.
Non prodeat lilia aliena oratio, qui precant ad moriem '
In iis autem, qui peccare dicuntur ad mortem, vix quie- quam preeibus votisque proseitur. Verumtamen est Christianae aritatis et preeari pro illis, et lae miceontendere, an eis possint reddere pacatum Deum. QUAESTI VI.
duo modo exfeerationes, quae in Scripturi Ieguntur, vini aeeipiendae.
Exsecrationes vero sanctorum hominum, quibus in impios utuntur ex Patrum sententia, eo in esse vel praedietiones illorum, quae illis eventura sunt, vel adhibitas eontra pee-eatum, ut salvis hominibus, peccati vis intereat.
412쪽
Quis ali usus gratiarum Milonis.
In altera parte precationis maximas Deo gratias agamus pro divinis eius immortalibusque benesciis, quibus et semperataeit, et quotidie asset humanum genus. Maxime autem langimur hoc munere gratiarum aetionis sanctorum omnium eausa, quo in officio singulares Deo laudes tribuimus, et eorum victoriae et triumphi, quem de omnibus et intimis et externis hostibus eius benignitate deportarunt.' QUAESTI VIII.
Inter eas gratulationes, quae Sanctorum caussa Deo exhibentur, quaenam iniecIesia primas parte oblineat v
Ηue pertinet prima illa pars angelieae salutationis, quum ea ad precandum utimur: Ave Maria, gratia plena Dominiis ieeum, benedicta tu in mulieribus. Nam Deum summis et habendis laudibus, et gratiis agendis elebramus, quod sanetissimam Virginem omni Oelestium donorum munere au-mulavit; ipsique Virgini singularem illam gratulamur selieitatem. Iure autem sancta Dei celesia huic gratiarum actioni preces etiam et implorationem sanctissimae Dei matris adiunxit, qua pie atque supplieiter ad eam eonfugeremus, ut nobispeecatoribus sua intercessione conciliaret Deum, bonaque tum ad hane, tum ad aeternam vitam necessaria impetraret. Ergo nos exules filii vae, qui hanc lacrymarum vallem incolimus, assidue miserieordiae matrem ac fidelis populi advoeatam in- voeare debemus, ut Oret pro nobis peecatoribus ab eaque hae prece opem et auxilium implorare, euius et praestantissima merita apud Deum esse, et summam voluntatem iuvandi humanum genus, nemo, nisi impie et nefarie, dubitare potest.
Ad quem dirigenda sit praeeipue oratio. Deum autem orandum esse, et eius nomen inVocandum,
ipsa loquitur naturae vis, insita in hominum mentibus, non solum tradunt divinae Iiterae, in quibus lieet audire imperantem
413쪽
Deum ): Invoca me in die tribulationis; sed Dei nomine tres personas intelligi portet. QUAESTIO II.
Sinine etiam Saneti cum Christo regnantes Invocandi.ο
Seeundo loe confugimus ad auxilia sanctorum, qui in coelo sunt quibus etiam preces esse faciendas, ita certum est in eclesia Dei, ut piis nulla de eo dubitatio possit accidere. Quae res, quia separatim suo Ioc est explicata, eo et parochos et ceteros transmittimus. Sed ut tollatur omnis error imperitorum, perae pretium erit docere delem populum, quid intersit inter hanc invocandi rationem. 'QUAESTIO III.
AIiter Deum, et aliter Sanctos imploramus.
Non enim eodem modo Deum et Sanctos imploramus. Nam precamur euin, ut ipse es bona det, vel liberet a malis a Sanetis autem, quia gratiosi sunt apud Deum, petimus, ut nostri patrocinium suscipiant, ut nobis a Deo impetrent ea, quorum indigemus. in duas adhibemus precandi Armulas modo differentes ad Deum enim proprie dicimus: Miserere nobis, Audi nos: ad Sanetum: ora pro nobis. 'QUAESTIO IV.
Quo modo a Sanctis petere possimus, ut nostri misereantur '
Quanquam licet etiam alia quadam ratione petere a Sanctis ipsis, ut nostri misereantur sunt enim maxime misericordes, itaque possumus precari eos, ut conditionis nostrae miseria permoti sua nos apud Deum gratia ae deprecatione iuvent. Quo loe illud maxime cavendum est omnibus, ne, quod Dei proprium est, euiquam praeterea tribuant immo vero, quum ad imaginem Sancti alicuius quis dominicam orationem pronunciat, ita tum sentiat, se ab illo petere, ut secum Oret, sibique postulet ea, quae dominicae orationis formula continentur, et sui denique sit interpres et deprecator ad Deum. Nam eos hoc lans osset docuit sanetus Ioannes Apostolus in Apocalypsi.
414쪽
uuibus maxime virtutibus animus ad orationem sit praeparandus.
Est in divinis literis i): Ante orationem praepara animam tuam, et noli esse quasi homo, qui tentat Deum. oentat enim Deum is, qui, quum bene Orat, male agit, et, quum loquatur cum Deo, a precibus animus eius aberrat. Quare quum tanti intersit, quo quisque animo Deo preces faciat, tradent parochi vias precationum piis auditoribus. Primus igitur gradus ad rationem erit vere humilis ac demissus animus, scelerum quoque recognitio quibus sceleribus intelligat, qui ad Deum aecedit, se non modo dignum non esse, qui quicquam impetret a Beo, sed qui ne in eius quidem eonspectum veniat oraturus. Huius praeparationis saepissime mentionem laciunt divinae literae, quae et illud loquuntur ,: Respexit in Orationem humilium, et non sprevit preces eorum; item.): 0ratio humiliantis se nubes penetrabit. Sed e- turrent pastoribus eruditis loci innumerabiles, qui in eam
sententiam conveniant quamobrem plurium nec necessaria commemoratione supersedemus. antum vero, quae alias attigimus, ne in hae quidem parte, quia sunt apposita ad hanc
ratione in duo illa exempla praetermittemus. Publicanus 3 est ille notissimus, qui longe consistens, oculos humo tollere non audebat in Est etiam mulier illa peeeatrix, quae dolore eommota lacrymis pedes Christi Domini perfudit. Uterque, quantum asserat orationi pondus humilitas Christiana, deelaravit Sequitur angor quidam in recordatione de Iietorum, vel saltem aliquis doloris sensus ob eam causam, quod dolere non possimus. Quorum utrumque, vel rete alterum, nisi a poenitente adhibeatur, venia impetrari non potest. 'QUAESTI II.
uuae potissimum villa MIenli eum fructu orare sint emenda.
Sed quia sunt quaedam scelera, quae maxime obstant, quo minus in precatione Deus postulationi nostrae concedat, ut eaedes et illata vis: manus abstinendae sunt ab hae cru-
415쪽
delitate et violentia. De quo lacinore sic Isaiae re loquitur
Deus in sequum extenderitis manus vestras, avertam culos meos a vobis, et quum multiplicaveritis orationem, non exaudiam manus enim vestrae sanguine plenae sunt. Fugienda
est ira ac dissidium, quae magnopere etiam impediunt, ne preces audiantur. De quibus est illud Apostoli ): Volo viros orare in omni loco, levantes puras manus, sine ira et disceptatione. Videndum est praeterea, ne nos implacabiles euiquam praebeamus in iniuria nam si affecti Deum preei-bns addueere non poterimus, ut nobis ignoscat. ,Quum enim
stabitis, Inquit ipse ), ad orandum, dimittite si quid habetis; et ): Si non dimiseritis hominibus ne Pater vester
dimittet vobis peecata vestra. Cavendum quoque est, ne durisimus et inhumani gentibus. Nam in eiusmodi homines illud die tum est βὶ: Qui obturat aurem suam ad clamorem pauperis, et ipse elamabit et non exaudietur. Quid dieemus desuperbia quae quantopere Deum offendat, testis est illa
vox ε)r Deus superbis resistit, humilibus autem dat gratiam. Quid de eontemptione divinorum oraeulorum in quam exstat illud Salomonis Qui declinat aures suas, ne audiat legem oratio eius erit exsecrabilis duo tamen oeo non exeluditur deprecatio factae iniuriae, non aedis, non iracundiae, non illiberalitatis in pauperes, non superbiae, non despicientiae divinae orationis, non denique reliquorum scelerum, si ignoseendi venia petatur. 'QUAENTI III.
De fide in Deum, quae ad Orationem necessaria tensetur.
Est vero ad hane quoque praeparationem animi fides necessaria, quae si desit, neque de summi Patris omnipotentia, neque de illius miserieordia, unde tamen orantis fidueia oritur, habetur cognitio quemadmodum docuit ipse Christus Dominus γ omnia, inquit, ,quaecunque petieritis in oratione eredentes aecipietis. De huiusmodi fide seribit S. Augustianus de verbis Domini ): Si fides defeeit oratio periit. Caput igitur est ad rite orandum, quod iam dictum est, ut fide firmi ae fixi simus, quod Apostolus ex eontrario ostendit 'De Quomodo invocabunt, in quem non rediderunt' inquo
416쪽
eredamus portet, ut et orare possimus, et ne nos fides ipsa deficiat, qua salutariter oramus Fides enim est, quae precessundit preces aciunt, ut omni dubitatione sublata stabilis ae firma sit des. In hanc sententiam sanctus hortabatur Ignatius eos, qui ad Deum adirent oraturi: Noli dubio esse aninio in ratione beatus est, qui non dubitaverit. - Quare ad
impetrandum quod velimus a Deo, maximum pondus affert siles, et erta spes impetrandi quod monet S. Iacobus i):-Postulet in fide, nihil haesitans. v QUAESTIO IV.
Duae nos ad fidem impetrandi ea, quae in oratione netimus, inducere
Multa sunt, quibus nos confidere oportet in hoc meio preeationis. Est ipsa Dei in nos perspecta voluntas ac benignitas, quum iubet nos se Patrem appellare, ut eius nos esse filios intelligamus. st prope insnitus numerus eorum, qui Deum exoraverunt. st summus ille deprecator, qui nobis semper praesto est Christus Dominus, de quo sic est apud sanctum Ioannem ): Si quis peccaverit, advocatum habemus apud Patrem Iesum Christum iustum; et ipse est propitiatio pro peeeatis nostris. Item Paulus Apostolus.): Christus Iesus, qui mortuus est, immo qui et resurrexit, qui est ad dexteram Dei, qui etiam interpellat pro nobis. ratem ad Τimotheum ε): Unus enim Deus, unus et mediator Dei et hominum, homo Christus Iesus. Tum ad Hebraeos βλ: Unde debuit per omnia fratribus assimilari, ut misericors seret, et fidelis pontifex ad Deum. Quare, etsi nos indigni sumus, qui impetremus tamen optimi dignitate interpretis ac deprecatoris Iesu Christi sperare et magnopere confidere debemus, nobis omnia, quae per illum rite petierimus, concessurum
Spiritus sanctus nostrarum orationum auctor est.
Denique nostrae auctor est precationis Spiritus sanctus, quo duce preces nostras audiri neeesse est. Accepimus enim
si Spiritum si adoptionis filiorum, in quo clamamus, Abba, Pater, qui quidem Spiritus infirmitatem y , qui inscitiam nostram adiuvat in hoc orandi munere. Immo vero inquit: Ipse postulat pro nobis gemitibus inenarrabilibus.
417쪽
uuo modo in fide iuvari ad impetranda Dei henestela debeamus.
Quod si qui titubant interdum, nee se satis esse firnios in fide sentiunt: utantur illa voce Apostolorum i): Domine, adauge nobis fidem; et eaee illius in Adiuva incredulitatem meam. Sed tum maxime et fide et spe vigentes, Omnia a Deo optata consequemur, quum ad ipsius Dei legem a voluntatem omnem mentem actionem et orationem nostram consormabimus. Si manseritis enim, inquit ), in me, et verba mea in vobis manserint quodeunque volueritis, petetis, et fiet vobis. AEuanquam ad hane impetrandi a Deo innia facultatem inprimis necessaria est, ut antea diximus, oblivio iniuriarum, et benevolentia a benefica voluntas in proximos.
Quae ratio in orando requiratur. v QUAESTIO 1.
De optima orandi ratione docendum esse popuIum, et quid sit orare in spiritu et veritate.
Maxime autem reseri, quo modo sacris precibus utamur; nam etsi preeatio bonum est salutare, tamen, nisi recte adhibeatur, ruinime prodest quod enim petimus, saepe non assequimur, ut sanctus inquit Iacobus ), ob eam ausam, quia male petimus. Ergo docebunt parochi fidelem populum, quaesit optima ratio bene petendi, et privatim a publice orandi. Quae praeeepin Christianae orationis tradita sunt ex Christ Domini disciplina. Est igitur orandum in spiritu et veritate. Nam coelestis riter tales quaerit, qui adorent eum in spiritu et veritate orat autem eo modo, ni intimum ac flagrans animi studium adhibet a qua spirituali preeandi ratione vocalem non excludimus. Verumtamen principatum iure tribuendum ducimus illi, quae a vehementi animo proficiscitur, obsecrationi quam Deus, cui patent occultae hominum ον- ationes, audit, etiamsi non ore proferatur. Audivit Annae eius, quae mater fuit Samuelis, intimas preees, de qua illud legianus β), flentem orasse, et tantum labia moventem Oravit
418쪽
PARS IV. CAPUT VIII. ERhoe modo David. Inquit enim ): Tibi dixit cor meum, exqnisivit te saeie mea. inuiusmodi exempla in divinis libri passim legentibus occurrunt. 'oo AEATI II.
uuia ait usus vocatis orationis praecipuus.
Habet autem vocalis ratio propriam utilitatem et ne-eessitatem. Nam incendit animi studium, et religionem rantis inflammat, quod ad Probam S. Augustinus 3 seripsit hoc modo: Nonnunquam verbis et aliis signis ad augendum desiderium sanctum nos ipsi acrius excitamus. Cogimur intem dum vehementi animi cupiditate et pietate verbis efferre sententiam; nam exsultante animo laetitia par etiam est linguam exsultare, et vere decet nos cumulatum illud sacrifieium sacere et animae et corporis, quem Apostolorum orandi morem fuisse, ex Aetis et ex Apostolo multisci is cognoscimus. QUAESTI III.
Voeis omium perinde in privata orallone ac in publiea nee sarium non
Sed quoniam duplex precandi ratio est, privata et publica privatae orationis pronunciatione utimur, ut intimum studium et pietatem adiuvet in publiea, quae ad incitandam fidelis populi religionem instituta est, certis statisque temporibus linguae ossiet supersederi nullo modo potest. QUAESTIO IV.
Soli Christiani in spiritu orant, e longas oratione non debent refugere.
Hane vero spiritu orandi onsuetudinem, propriam Christianorum hominum, infideles minime olunt de quibus ita licet Christum Dominum loquentem audire ): 0rantes nolite multum loqui, sicut ethnici; putant enim, quod in multiloquio suo exaudiantur. Nolite ergo assimilari eis; et enim Pater vester, quid opus sit vobis, antequam petatis eum. duum autem prohibeat loquacitatem, longas tamen preces, quae avehementi ae diuturno animi studio prosciscantur, tantum abest ut reiiciat, ut etiam suo exemplo nos ad eam orationem eohortetur, qui non modo noctes in precatione consumpsit, sed in eundem sermonem repetiit ). Tantum igitur statuendum est, inani verborum sono minime exorari Deum.
419쪽
Orailones hypoerilarum reiicit Dominus.
Ne vero ex animo rant hypocritae, a quorum nos consuetudine deterret Christus Dominus in hane sententiam )rsequum oratis, non eritis sicut hvpocritae, qui amant in synagogis et in angulis platearum stantes orare, ut videantur ab hominibus. Amen dico vobis, receperunt mercedem suam. Tu autem, quum oraveris, intra in cubiculum tuum, et clauso ostio Ora Patrem tuum in abscondito, et Pater tuus, qui videtin abscondito, reddet tibi. Cubiculum, quod hoc lo eo dicitur, ad cor hominis referri potest quod non satis est ingredi, sed praeterea ecludi portet, ne quid irrumpat et insuat in animas extrinsecus, quo precationis integritas violari possit tum enim Oelestis Pater, qui omnium mentes et occultas cogitationes maxime perspicit, orantis postulationi concedit.' QUAESTI VI.
Si diuitus quod postulamus differtur, non ab hoc pietatis exercitio cessandum est.
Requirit praeterea ratio assiduitatem, quae quantam vim
habeat, iudicis illius exemplo Dei Filius Ostendit ), qui, quum
nec timeret Deum, nec hominem revereretur, victus assiduitate a diligentia viduae, eius postulationi concessit. Itaque assidue Deo preces faciendae sunt, nec imitandi illi, qui semel aut iterum orantes, nisi quod petunt impetrarint, in oratione defatigantur nulla enim huius ossiet lassitudo esse debet, quod nos Christi Domini et Apostoli doeet auetoritas. Quod si interdum voluntas in eo deseeerit, precibus a Deo petamus perseveraudi vim. QUAESTIO VII.
Christus, si quid a coelesti Patre postulare veIimus, illud in suo nomine postulandum iussit.
Vult etiam Dei Filius, orationem nostram ad Patrem suo nomine pervenire quae eius merito et gratia deprecatoris, id pondus assequitur, ut a eoelesti Patre audiatur. Est enim eius illa vox apud S. Ioannem ): Amen, amen dico vobis, si quid petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis. Usque inod non petistis quicquam in nomine meo petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum; et iterum si se duod-eunque petieritis Patrem in nomine meo, hoe faciam.
420쪽
PARS IV. CAPUT IX. a RQUAESTI VIII.
Fervor Sanctorum in oratione imitandus, et petitioni gratiarum aetio adiungenda.
Imitemur ardens sanctorum hominum studiuin, quod in orando adhibebant. Gratiarum autem actionem eum preeatione iungamus Apostolorum exemplo, qui hane consuetudinem perpetuo servaverunt, quemadmodum pud Apostolum lieet videre. 'QUAESTI IX.
Ut fervens et encax sit oratio ieiunium adhibendum et eIeemosyna est.
Ieiunium vero et eleemosynam adorationem adhibeamus. Ieiunium quidem certe maxime est cum oratione sociatum; nam qui eiu et potu sunt onusti, horum mens oppressa est
sic, ut neque Deum intueri, neque, quid sibi velit ratio, ο-gitare possint. Sequitur eleemosyna, quae ni agnam et ipsa eum ratione societatem habet. Quis enim, cui saeuitas sit benigne laetendi ei, qui aliena misericordia vivat, nee pituletur proximo et fratri suo, se caritate praeditum dicere audeat aut quo re is, qui expers sit caritatis, Dei auxilium implorabit nisi tum peceat veniam precatur, simul et a Deo suppliciter postulat caritatem. Quare divinitus laetum est, ut saluti hominuin tripliei hoc remedio subveniretur. Quum enim peccando vel ossendamus Deum, vel proximos violemus, vel nos ipsos laedamus saeris precibus placatum reddimus Deum; eleemosyna redimimus hominum offensiones ieiuni proprias vitae sordes luimus. Et quanquam singula prosint ad omnium scelerum genera, tamen proprie singulis iis peccatis, quae diximus, apposita et aceommodata sunt
De orationis Domini eae prooemio. Pater noster, qui es in coelis. QUA RATIO 1.
Cur in huius preeationis initio Christus Patris nomen polius, quam Domini aut Iudicis, nos usurpare voluerit.
Quum haec formula Christianae precationis a Iesu Christo tradita, eam habeat vim, ut antequam ad preces postu-