Pium consilium super papae Sfondrati dicti Gregorii 14. monitorialibus vt vocant bullis, & excommunicationis, atque interdicti in Galliae regem, ecclesiam, & regnum minis, è Francorum maiorum nostrorum exemplis in rebus iisdem repetitum; à Tussano Be

141쪽

sent, cogebantur eiusmodi sentctiatri revocare , & eos quibus censoria illa nota inusta fui sset, in pristinu statum restituere. Quinetiam Maiores nostri impetrarunt , ut ciusdem libertatis beneficio fruerentur reliquq civitates, re principatus,qui huius regni beneficiarij & clientes essent i quemadmodum anno I 48 Bullae contra Ganda-venses& Brugenses decretae oppositu fuit, quae ob id abrogata & antiquata est. Idq; adeo ad nostram usq; aetatem

Valuit, quit Senatus certior factus an

no 118o Gregorij I3 Bulla clandestino

introitu in hoc regnum irrepsisse, comuni decreto Octobr. in eam rem facto, cavit ne ea promulgaretur: has ctia sanctione addita, ut eoru, qui eam recepissent, sacerdotiis manus regia injiceretur: decretumque est, ut illud Senatustonsultum typis mandaretur. Majores igitur nostri, ut ex his costat, quandiu sentetiae suae perseverantiam minuerunt, tandiu & regni dignit

tem libertatemque retinuerunt.

Paparin suis Bullis proponebant, si

142쪽

Rac Ni r RANCIAE. 1 3 Reges nostri sibi non obteperarent, eoru imperia pro suo arbitratu,ad aliutranslaturos, eorumq; populis mina

batur se alios principes ipsis praesectu

ros. summa illam ubiq; getium imp randi in teporalibus& spiritualibus rebus potestate arrogatissime,utjam amica diximus,venditates nobis, & ostetantes, ac diram funestamq; imprecationem in id imperium immissuros seminitates, nisi ad suum nutum &arbitriu regeretur. Sed his rebus omnibus

Patres nostri ob ea quae diximus nihil

prorsum terrebantur. Sapientius nimiruinstituti,& usu reru peritiores facti erant, qua ut nugis istis vel tantillumoverentur, qui satis sciret Deum auctoritate illam sibi uni reservasse,illiuLque unius csse imperioru statum mu tare,& reges in iis pro jure suo sum moconstituere; ii', ut & reliquis ab eo constitutis magistratibus parendum esse: alioqui Dei mandato & auctoristati repugnari,nec impune id quidem aut inculpate, quςcunq; tande causiacotra obtendi possit. Diabolus idem

143쪽

Matth. 4. agebat in sua illa contra Christum tenotatione, mundi regna illi ostendens, atque se traditurum etiam pollicens, si honorem sibi cultumq; tribuere vellet. Perditus ille dicebat omnia se regna in manu sua habere,de quibus pro animi libidine constituere posset. Qui

vero hanc tantam in mundi regna po- testatem,quae uniDeo debetur,sibi ac simunt,ii certe Dei sunt hostes, falla-ce'; spiritus. Majores nostros, prud tes', probosq; viros minimci latebat, Christum,ut li reditatem inter fratres divideret,rogatum id recusasse, quan- qua ea haereditas minimi fortasse pretii esset. Inde concludebant, Christum nunquam hujus facti rationem probaturum, si Papa, pro ea,quam sibi arrogat, potestate sceptra & imperia parti

ex sacris libris cognitum hoc habebat reges,ut Davidem,salomone, & aliosa Prophetis reprehensos futile , severiusq:&minaciter admonitos,nisi mo- . rem Dei mandatis gereret, summum

esse periculu, ne austa Dei offensione suum

144쪽

REc NI FRANCIAE. 14ssuum sibi regnum eriperetur. At pii illi viri eam calamitatem Dei nomine minabantur, nec corum quisquam eo audaciae unquam venit, ut regna per se a propriis Dominis alienata inte verterit&ad alios transtulcrit. D.Ambiosius Theodosio sacris quidem interdixit, sed non Imperio, atq; ista cominatione in eum nunquam usus est, nec aliter eum copellavit, nisi cum ea

animi submissione & observantia, quae civem clientem' decet. Patres nostri in eo qui de probe se institutos ostendebant: & praeter Dei mandathi, quo praecipitur colendos esse reges, iisque obtemperandum, ingenio etiam ad principes suos imprimis amandos propenso semper fuerunt. Unde prae caeteris omnibus nationibus, celebrati fuerunt. Itaque Papis, quos videbant tam infirmis fundamentis niti, fidem non habebant, sed eorum Bullas detestabantur, &justo dolore accensi universum suum studium operamq; regi

bus suis pollicebantur & deferebant, a

quibus mandata ad retinendam Papa-

145쪽

1 6 DE INTERDICTOrum insolentiam reciperent: satis pae tru & sua ipsoru memoria experti, neminem unquam illoru fulminibus sa clatum fuisse. Quinetiam quum reges tot tantisq; indignitatibus a Papis se affici,tot onerari columeliis, regnumq; per illoru artes hostibus praedae objici

viderEt, tunc nec ultu religionis & Ecclesiae falso usurpatu nome moram aD ferebat, nec ullaPaparum sanctitas obstabat,quo minus reges suoru tum se tetiis freti,tu studiis moti,armis se tueri,& superbos istos, hostile in modum tractare decernerent: quippe qui nubiam belli gerendi caussam justiored ri posse arbitrarentur. Neq; id tamen sine maximo dolore sic statuebant, obeam, qua sedem illam semper coluerant , observantiam,& eam etiam,quae

inde consequi posset, offensionem &invidiam, cum aliqua nec minima EC-clesiae pars cum eo dimicaret,qui pra cipuam illius administratione ac moderatione sibi sumeret. Verum publica salus, suprema lex esto. Aut sui defensiojuste strenueq; suscipienda erat,

146쪽

REGNI FRANCIAE. I

sit rex perfide deserendus & prodendus, colluq; servitutisjugo turpiter offerendum Qubd si ut sui regis sarta tectaq; c5servetur auctoritas, ut status icpatria tota defendatur,ut libertas, qua nihil est dulcius & carius, retineatur, bellu a nobis suscipitur: idq; adversus Cos maxime, quoru amicitiam expeti-m',ac nobis cociliare imprimis studemus,&qui sub pietatis specie ambitionem,avaritia,&arrogantia aquibus ad status eversione machinandam impelluntur) prς se aperte serui: cui jam dubiu esse potest, quin cum eoru, qui ne cessaria lui defensione suscipiunt, caus se,unacumjustitia,tuDei assensio tu optima coscientia conj ungantur Z Nunquid sanctitas, pastoris ossicium, Deiq, nomen, iis qui res plurbare & imperia bellis et cosusione P miscere vellet, occasioni ad id &cauisae esse deberet Abiathar summus sacerdos muneris sui oblit', adAdoniae factione contraSalomone transiit: putas se,pro ea qua pilis erat auctoritate,jus imperii ad quecuriquevellet trafferreposte; eglecto Dei

147쪽

148 DE INTER Dic To i qui aliter ea de re constituistet, malis dato. At in sacerdotii dignitate ratum momenti non fuit ac prauidit, ut non is morte damnaretur,cessereturq; dignus cum quo tanquam cum hoste ageretur. Omnis anima potestatibus supen eminentibus subjecta csto, ait D. Paulus.Nec Apostolus nec Episcopus,nec ulla alia Ecclesiastica persona excipitur, ut D.Chrysostomus in eum locumscribit, ac proinde ne ripa quide ipse. Qui est omnium supremus, gladium sibi a Deo comissum gestat, ut eos qui

se praeter modum contra suam auctoritatem efferre audeant, a quo omnes reprimat. Patres nostri id sciebant, credendumq; est eos,nisi perquam considerate, ejusmodi bellum non suscepi ς se. Et certe in illo Turonensi concilio palam statutum fuit, bellum salva con scientia Papae inferri posse. Ac illud ipsum decretu usurpatum jam aliqua-do fuerat.ideoq; normae instar esse debebat,ad quam hoc regnum sua contalia & actiones in eadem re dirigeret. Non ignorabant autem rege itemque

148쪽

REGNI FRANCIAE. I 'que alii, qui in celeberrimos illos coetus accersebantur, quae sit Episcoporuhabenda ratio , & quo sint honore &observatia digni. Nam si Romani Episcopi in ossicio suo permasissent, nunquam nisi perhonorifice appellati fuissent. Quinam vero majores honores in Rom. Episcopos effuderunt,aut eorum auctoritate magis amplificarunt,

quam nostri Caroli, Ludovici,&nostri alii principest Sed quum muneris sui limites praetergressi, pro pastoribus lupi fiunt, & in media regna irrunt, ut ea funditus evertant, nullam officii parte attingentes , sed cotra praeter officium& decorum facientes omnia: tum vero demum nullus est honori & obse vantiae relictus locus: non enim laus

personam sequitur, sed m v nus, si quis in eo sungendo praeclare se gesserit. Si munus desinit,honor meritb desinit. Nostri igitur patres, qui ripas erga se

non pastores,sed perditores,non mandatorii Dei praecones: sed e contrario bellorum civilium tubas, &rebellionis adversus principem concitatores: nec

149쪽

rso DE INTERDICTO jam patres & servatores,sed hostes vomxatoresque infestissimos,perniciem si

bi & exitium machinantes eXperiren' tur, rectissime profecto &rationi comvenientissime facturos se putarui,si erga eos ita se omnino gereret. Parisiensis Academia sentiebat, quod D. Pau- Ius monet, discessionem ob omni st tre qui se inordinate gerit, faciendam, de Papis intelligendum esse, quum rerum superbo dominatu potiri ubique

Volunt, omncs misere divexant, & f riose permiscent omnia.' Caeterum haec patrum nostroru ad versus Papas contentio fieri non poterat, quin fieret quoq; discidium. Itaq; Paparum adulatores irae pleni cupidis sime inculcabant nihil hoc aliud esse, quam se a Catholica Ecclesia segregare. Uti etiam ripae videri volebant eos sitis excommunicationibus ab EcclesiaCatholica abstraxisse. Verum patws. nostri de iis admodum securi erant: immo vero instabant atque urgebant

summo cum studio, ut sibi a Paparum qui se in suo munere obeundo ita ty- Θ rannicα

150쪽

REGNI FRANCIAE. Isrrannice gererent,consortio quam priamum recedere liceret. Censebatque Turonense concilium, bellum etiam

. illis inferendum. Non quod pii illi patres hoc unquam in animo habuerint, cum Ecclesia Catholica divortium 'cere. Illud enim probe sciebant, quicunqi in CatholicaEcclesia sit,eum es.se in domicilio Dei, in filiorum ipsius

Coetu, &in recta, quae ad vitam arte

nam ducit, via: Contra verbquisquis in ea non fuerit, extra Christum esse: non domesticum, sed externum esse, nec haereditatis promissiones habere rquisquis, ut breviter dica,extra Ecclesiam sit, huic nullam salutis spem reluctam essec Quid crgo Z A Papa comunione separatum esse,annon ab Ecclesiae comunione separari eratξ Hoc sano quide pro ea, quae majoru nostrorum pietati & integritati debetur, observatia, nobis pernegandum, clim ipsi se a Papis ultro segregarint. Alioqui eo nu- quamvenissent. Verum hoc inde factu