장음표시 사용
111쪽
DE INTERDICTO& quae haberent postulata in publico
proposituri:quae caten' admittebatur, quatenus regi curiqq; ibaretur.Si quaxescripta, mandatave a Papis in hoc regnum emissa sunt, ea certe hactenus reccpta non fucrint quum prςsertim aliqua univcrsalis nota in iis observabatur ni si regis codicilli, illius voluntatis & assensionis testes, iis apponeretur , eaq; in supremo senatu lecta examinataque fuissent. Eadem quoq; ratio est legatorum,qui a pontificibus in Galliam mittuntur: quibus nullus est
ad eam neq; accessus,neq; aditus, neque auctoritas nisi cum bona regis Venia, quam suo diplomate testatam fecerit: nisi etiam hae declarationci scripto expressa, quaecunque facient, ea omnia ex illius cocessione &auctoritate, &pro temporis, quod ipse prae stituerit ratione, se facturos: nisi denique eorum potestate in ipso senatu probata, qui eam pro suo j ure mode-' ratur& coangustat, quatenus id opi mum factu judicat, ut videat nequid regis, regniq;jura & praercetativas, atq;. . Eccle-
112쪽
Rrc NI FRANC v. tis Ecclesiae Gallicana libertatem instingat. Haec omnia quamplurimis actis
confirmata in publicis curiae monimetis videnitur. Deniq; Franciae regnum
libertatis semper Imperium fuit, non obedientiat ut nostri Jurisconsulti dicunt,hoc est nullo modoPaparum potestati & libidini obnoxium. Nec est quod Paparum patroni nobis persuadere conentur, hanc totam auctoritatem Paparum privilegio tantum & indulgentia, penes reges nostros fuisse. Ea enim jure, quod sibi a Deo datum esse sciebant, nititur, etiam in causse. adversiis Papas contestatione , si forte illam vel digito attingere tentarint : ut proximis etiam annis tentarunt: Unde factu est ut reges, ordines, & parissensis senatus concilii Tridentini propter quod tantae flagitiones adhibitae, tot contentiones factae sunt:propter quod etiam Papae praestomacho &iracundia hanc tam funestam nobiscalamitatem coctarunc promulgationi tam strenue&constanter intercesserint. Interces 4onis autemstius haec inter alias cauia
113쪽
114 DE INTERDICTO sa precipuafuit,quod sine maxima pe petuae regum nostrorum authoritatis,& veteris Gallicanarum Ecclesiarum libertatis pernicie , conciliu illud promulgari non posset. At e contrario Pa paenisi admodum ingrati essent,deberent ingenue agnoscere &cofiteri, re- ges nostros de sue libertatis & potestatis iure in corum gratiam multum sae' pe romisissse: idque eo duntaxat animo fecisse, ut eorum opera Concordia di consensio cum caeteris Ecclesiis foveretur. His accedunt assiduae nostrae,.quae postremis temporibus nobis cumj Anglis intercesserunt, dimicationes, necnon ea quae in Italia dr cum Hispaniae gente gessimus bella, quorum necessitateadducti multaPapis preter jus
tradidimus,ne in eoru odium incurreremus.Neq; id Papas fugiebat; qui data opera his nos bellis implicatos &co strictos tenebant, ut id a nobis etiam invitis extorquerent. Verum, non inde consequitur, id regis auctoritati ®ni libertati fraudi esse debere,undo Papa pro animi arbitrio de reb' nostris
114쪽
coiistituere,& sub Hispanicum j ugum
nos redigere aut possit, aut debeat. Vt majorum nostroru propositu recte accipiamus,tot taq; preciam,& cO- stantes eoru actiones nobis aliunde testificantur, eos nunqua penitus credidisse summam esse Papis)ure divino in reliquas omnes tum hujus regni, turri alioru ctia Imperioru Ecclesias auctoritatem,quale sibi arrogant. Id enim si credidi illant,ut pii & religiosi viri erat, sic n.'qua prosccto ea de re cu Papis Cotcndissent. Equidem cum populo&nomine & animo vere franco hoc est libero, tu tot tamq; magnanimis rcgubus indignissimu &gravissimu erat,bestiae reviviscentis imaginem videre, di urbis Romaejugo iterum sulaici, post quam tamdiu tamque acriter pugnatum fuisset, tantumque sanguinis effusum, ut injuste etapta libertas postli iminii quodam jure aliquando rec
peraretur. Attamen pietas, religiosusque Dei metus, quo talopere apud omnc s celebrati erant, eos procul dubio nec invitos. impulisset, ut Papis
115쪽
116 DE 1NTERDI ceto se subjicerent,rerum divinarum &humanarum sui regni dispensatione eorundem arbitrio potestatique permitteret,s ea Dei voluntas fuisset. At cum id praetermiserint ut satis c5stat,immo vero Papas longissime a suis finibus repulerint: pcrsuasissimum habeamus, longe aliter eos persuasum hoc habuis. se: Etenim quod rei caput est,summos habebant sua aetate doctores, a quibus quid ea de re in sacris scripturis contineretur,didicerat. Eorum testimonia
nulla jam , brevitatis causia proferam tnec ad rem totam pernoscenda ultra ea, quae antea proposui, exempla progrediar. In Parisiensis Academiae assimonitione, quam Caroli v 1 decretum sequutum est, hoc nominatim scriptu
extat: Praerogativam summamque authoritatem, quam Romana Ecclesia sibi vendicaret, a Constantino dei tam ei fuisse: quam tamen Constam tinopolitana Alexandrina, & aliae ce tatim sibi deberi contenderent. A
que hoc unum illud est, quod in Gallia de Romanae Ecclesiaejure teneb
116쪽
tur. Quinetiam poterant eam Constantini donationem in cotroversiam vocare illis enim non difficile erat ex regum etiam nostrorum historiis probare, praecipuam Paparum potentiam& dignitatem multis post Constantinum annis extitisse,Papa'; totam ejus rei laudem Pepino praecipue & nostris illius successoribus regibus debere. Sed nulla moti ratione id agnoscere &cofiteri volunt. Summa tamen rei huc redit, Ecclesiae Romanae sedis praerogativae caussam ad Constantini donationem vulgo referri: hoc est, majoribus nostris cognitum & exploratum fuisse, jus illud omne, quo se venditabat o sitivum esse, hominis donatiΟ- .ne, non ulla Dei constitutione sacris literis comprehensa, constans: Eo autem nomine regnu hoc illi nullo modo obnoxium esse posse: immo confictam illam donationem nullam omRino exigendae pecuniae potestatem P pae permittere .lant inq; illi duntaxat concedendam cilla, quantam Eccles; facestates ferrent, citra suum ullum
117쪽
detrimentum. Haec illorum verba sunt. Quod si de Constantini donatione alitur sonsilent, indeque consequutum fuisset illius vi & auctoritate Papam pecuniae ex hoc regno CXigendae jus habere, Parisiensis Academiae& Galliae Antistites secum ipsi pugnassent. Verum id probe sciebant, Constantini donationem no esse Dei man datum, quo tenerentur, Constanti
nique munificcntiam imperii Gallorum libertati ac dignitati fraudi ac d inno esse non posse. Sciebat hoc quoque, jus illud qualecunque tandem e Cset, ab iis, quas nominant, Ecclesiis in Contentione poni. quod quidem de
istius vi &ycritate multum deminit. Ita certe majorcs nostri de ea loquebatur, quia certo scirent totam orientalem & occidentalem plagam de primatu adversus Papas multis gravissi- misque rationibus dimicasse, & Africanas Ecclesias D. Augustini tempore in magnam ea de re ontentibnem venisse. Romana Ecclesia as serebat transmarinas Ecclesias sibi subjectali es.se: Com
118쪽
se: Contra D. August. aliiq; Africae patres & Episcopi id ne3abant. Ea cotroversia utrinque sic agitata fui. , ut Papa . . Romanus falsi compertus iit, quod
concilii Niceni in eam rem decretum. supposuisset: nihilque aliud in Episse piRomani grati i reperiri potuit,quam
ut Romae locorumque vicinorum rationem, curamque haberet: Et ex co-cilii auctoritate vetitum fulti ne ad iRomanum pontificem in posterum provocaretur. A Cypriani usque tem- Desimpliaporibus RomaniEpiscopi aliquid huic citate non dissimile in Africanos movere in Diomuta animo habuerant. At D. Cyprianus adversus Romanum Episcopum hanc constantissime caussam egit, firmissimisq; argumentis docuit, nullam esse illius in alios praerogativam &auctoritatem. Unum Christum summum esse omnium Episcopum, sub quo alii omnes Episcopi idem munus & onus haberet. Postea D. Hieronymus qu ' A rist aqquam Ecclesiae Romanae presbyter agricprofessus est, scriptoque confirmavit
autum esse oppiduli cui Eugubium
119쪽
lio DE IN TtR DICTO nomen erat non procul ab urbeὶ Episcopum, quantu= ille Romanus esset. Id ipsum quoque D. Bernardus Papam Eugenium sui supra dictum est) cdocuit, dum ait eum non esse Episcoporum dominum, sed ex iis unum. Pariasiensis Ecclesia primarij & Antistites Caroli VI imperij tempore haec omniano ignorabant,quae hodie et0m in fam torum Patrum libris & Ecclesiae historiis extant. Sciebant quoque quantae cotentiones ob istam Episcopi unive - salis praerogativam & auctoritatem inter Constantinopolitanum & Romanum Episcopum exarsissent,&quo a- , nimo ac studio D Gregorius Romanvs Episcopus adversus alium, nempe
Joannem Constantinopolitanum, qui ob isi summam hac dignitatem sibi arrogan- , I ινι ter attribuebat,invectus fuisset, in mul-j. tis librorum suorum locis testificatus,
Bb. s. epi eum quiEpiscopi universalis nomen &i88. auctoritatem sibi arrogaret, Antichristi praecursorem esse. HOC ergo maJOribus nostris adversus usurpatam Romani Potificis auctoritatem probe cognitum
120쪽
gnitum erat,illudque Parisiensis Ac demia &illi adjuncti Gallicanae Ecclesiae Antistites in sua adversus Papa e postulatione praecipue commemor bant. Quin &rex,& suprema illius curia id minime repudiarunt, sed consimmarunt , dc suo etiam decreto, solenni
quodam ritu, inseruerunt: nimirum tanquam rem certissimam, & validum adversus Paparum usurpationes fundamentu, id esse rati. Deinde Ecclesiasticus ordo in concilio Turonensi non dixit Papam ullum in se jus potestatemq; habere, sed regem tantum,
nulli alii praeterquam illi subjectum se asserens. Quod si Papa ista primatus
Opinione clat' regi molestus esse pomgeret, nihil obstare, quin rex illum justo bello ad retinendam suam auctoritatem persequi posset. Atq ue haec de Papae auctoritate, quantum quidem
in majorum nostrorum monimentis striiptum CXtat. In illis autem discemus etiam,quomodo Paparum excommunicationes