장음표시 사용
31쪽
Maturum, Tiresae seorsim arietem nigrum, totius gresis praestantissimum. Inde pe-eora, siaum adducta, id est arietem et ovem nigros iugulat, ut sanguis in serobem manet, quo pereepto statim animae mortuorum gregatim accurrunt. Nihil in omni hoe faciet ficio emeereti, nulla verba magica, nulli susurri, nullae etiam peeuliares pr. eum formulae, omnia perpetrantur eodem sere modo, quo diis aliis fiebant saera, exe
tis pecudibus nigris, diis inseris semper mactari solitis. ωodsi ex oriente haec deriouet
Homerus, aut Aegypto, ubi in secreto haee tractabantur, nee sine peeuliaribus meri. rimoniis et verborum absconditorum pronuntiatione; aliter haec ornasset, eodem sere
modo, quo solent poetae seriores, qui de caerimoniis magicis ad evocandos manes ali. quid jam inaudierant. His addamus, Homerum non adiisse Aegyptum, et quoties Nili aut Thebarum Ex AN sitit mentionem, tamquam de re longo spatio distante ac parum sibi Ggnita loqui, qui
ψ s Aegyptum vidisset ipsam, magnificentili longe, et ad admirationem movendam ap--e nontius, de ea scriberet. Regiones praeterea utra Troadem et Asiam minorem sitas, exeep- PMu tis meditereranei maris oris, parum habuit eunitas, de Memnone enim ita canit ambiague, ut, ex Asia eum velit oriundum an ex Asriea, vix intelligas; Persarum autem memianit nuspiam. In ea autem regione Asiae, quam peragraverat ipse, et ubi bellum Tr janum est gestum, suille tum temporis oraculum mortuorum, aut divinationem Ope mortuorum, non legitur; ejusque etiam Homerus, litet alia divinationum genera carmini inserena, mentionem iacit nullam. Haec omnia qui seeum eonsiderarit, eum vehementer existimo dubitaturum, an ne- Ηuie non , . cyomanti m ex Asia in Italiam fingendo transtulerit Homerus; quin proniorem potius futurum ad largiendum mihi, in ipsa Italia antiquitus exstitisse oraeulum hujusmodi, proinde Austi Graecos necyomantiam ex Asia aut Aegypto non petiisse. Neque enim quemquam puto in animum inducturum, qui ex Aegypto in Graeeiam commigrarunt temporibus vetustissi- ' anis. hoe divinandi genus seeum attulisse, cum in locis, ubi consederunt hi, mortuo- rum oracula non legantur exstitisse. His fidem habentes non magnopere eonturbabit Uam 'ronis apud Augustinum auctoritas, neeyomantiam a Petas allatam asserentis, ut quae huic sententiae non repugnat. Homeri Necyia non est magicae indolis, eum fit ria . tus quidam Diis inseris sacra faciendi, idem qui publice a sacerdotibus observabatur; Ua . Fo autem necyomantiam dubio procul intellexit magieam, id est eaerimonias reeonditas et sormulas una eum apparatu alio, ex Asia aut Aegypto dubio procul allatas. Ideo ta- . . men nihilominus notatu est digna Homeri Neena, quod magicarum omnium caerim maruim continet principium et fundanientum; barbari namque et simpliem homines in
xio p*rsuaser m sibi dubio procul, posse manes eodem elici modo, quo Dii alii vocarentur; eumque id non fieri ilitellifierent deinde; ad ritus singulares caerimoniasque recon-
ditas et intolitas confugerunt, saeque Deorum manium cultum in lacra tandem magica
Praeter oraculum mortuorum in Italia, exstitit etiam aliud in Epiro ad Avernum inlinauia fluvium, antiquitatis certae plurimum habens, ut quod Periandri jam aetate florebar, et
'n Augustin. de Cis. Dis HI, 3
32쪽
3 id est ante tena pestatem, qua Persae eorumque artes magicae Graeetam invaserunt. Quinet, si fides traditioni laus habenda, Homero ipso fertur anti liiiiis, Orpheo jam ibi de uxore Eurydiee seistit ante φ . Esse m 'mi antiquissi,nain hane de Orpheo traditionem , intelligitur vel inde, apud omnes poetas Orphei ad inferos descensus celebratur. Qtii-bus si adjeeeris, eadem de aliis etiam antiqui iliniis Graeciae heroibus, maxime qui lubtempora Trojana, aut expeditionem Argonautarum vixerunt, solere a poetis, populi opi- 'niones sequentibus, diei; si porro tecum reputaveris, descendere ad inferos nihil revera esse aliud, quam rei ponsiuna ab oraculo mortuorum petere id enim die ebant veteres teste Homero Plutonem aut Plutonis domum adire ): quin Homeri aetate, et ante Home rum plura exstiterint mortuorum oracula apud Graecos, nullus dubitabis. Est porro oraculum Epiroticum eo situm loco, ad quem Aegyptii aut orientis coloni non accesserunt. Fuit etiaH ipso jam Persici belli tempore celebre mortuorum oraculum Heraclaae in Thracia, ad quod confugit Pausanias, umbram puellae se in seitantem plaeaturus, quae ipsi
etiam apparens per ambages, quae Laceda one ei poli evenerunt, eli vaticinata ). Alii Phigaleas eum in Areadiam eoneessisse, umbrae evocandae causa narrant. t Quod si quis quaerat, an ex sedibus antiquissimis seeum Grae ei advexerint neeyomantiam aliaque magiae genera, probabile id esse omnino, licet certis non eo nitet auctoritatibus, judico respondendum. Superstitiones enim nonnullas quaelibet gens secum e solo natali pruno aia fert; quaenam autem sint illae, deficientibus per secula rudia rerum gestarum scriptoribus, conjectura tantum licet deinde assequi. Homines In harum numerum reserendum sorte est aliud etiam magiae genus, quod homines Et b, . Varias bestiarum figuras, idque venenorum auxilio. Circa aedes namque Cirasi. ope ces versari ursos, narrat Ulyses, leones, et lupos, venenis in hane figuram mutatos; Graeci cre- eandem sociis haee venena pani immissa porrexit se, unde in sues versi, pol quam Circes ' ' eos eontigisset li). venena autem haee ex herbis suisse consecta, intelligitur inde, . quod herba ali , cui Moly erat nomen, Mercurius Ulysiam ah infortunio eodem munit,
quam herbam erui aut evelli ab hominibus vix posse, addit Ulyises. itf Non ignorabat ergo ea tempestate magiam, quae herbarum exercetur viribus, Graecia. Praeter herbas, magna etiam vis virgae seu baculo Cirees videtur inhaesisse, hoe enim seriebat. quos hausto veneno in bestias cupiebat inu re; de verbis magicis aut susurro, de astroruna in herbas potestate, aliisque, quae ab Orientis et AegYpti magis celebrabantur, Home- rus nihil adjicit. Homero adjungamus Hesiodum polio magnam tribuentem vim ad mala Omnia averruncanda, instar amuleti, quae eadem docuisse iam Miisaeus audiore Theophrasto serebatur. Quod etsi sal in exiitimetur, eum vix ullus Musaei genuinus liber exstaret: se inmam tamen hujus magiae probat antiquitatem, alias ne traditio quidem nar
rare haee de Musaeo fuisset ausa. Eadem herba moly, post Homerum auctoritatem se-
a Pausan. Boeotia P. 3 . Francos. Is 7. Odyssi X. cire. fin. αυτος ρος αεδεω -πι-ευρωεντα, sed ut eonstat e libro sequens, ad
insems non p*petravit Ulasses, animae enim ad fossam accedebant. 1.tares . Cini. opp. T. I. P. 483. De sera nam. vindicta T. II. p. sys.l in Pausan. Laconic. P. y .
33쪽
mel adeptam retinuit, siquidem Theophrastus esseaeissiman eam eontra vene eia et in rebus magi eis haberi eunctis, refert: non esse tamen, quod volebat Homerus, disseilem
effossu. Q. εNee sola ineantationes novit, herbarumque vires magicas Circe; eadem sima sto- M.A.. i. ruit eodem tempore etiam Medea, cognatione ei propinqua juncta. Haec herbis magi e nrario. eis et Hecates auxilio, mira multa sertur perpetrasse, quae aetas posterior ad lubitu in .euncta prosello non finxit: revocantes enim in animum, sabulas istiusmodi apud Gallos, rum D. Britannos, nostrates etiam Germanos, de incantatoribus et vene fidis celebribus, qui po. puli eelebrantur cantilenis aut proverbiis, magnam semper habere antiquitatem, eas litea poetis in suam rem transferri magis quam inveniri, et quae plus habeant auctoritatis et deIectationis, e traditionibus vulgi hauriri; poetas Graecosteriores non omnem de Medea inve
nisse fabulam, sed esse eam perantiquam facile largiemur. Accedit, quod Apollodorum euriosius in spieientibus apparet, usum eum in fabulis Argonautarum scriptoribus valde antiquis, inter alia etiam Pherecyde Lerio, qui vixit ante Herodotum, quique de Medeae artibus m xi eis dubio procul scriptum aliquid reliquit, praesertim eum in veneficiis Medeae narram dis diserepare inter auctores, ut solet alibi, Apollodorus non adjiciat. 'Hoe disertis insuper verbis docet, qui Graecum Medeae Euripidis scripsit argumen- Magieustum, Simonidem adjiciens testem, et των νοςων auctores, qui vetusti sane fuerunt; Phoereeydes, inquit, et Simonides Medeam narrant Iasonem coquendo juventuti restituisse, idem ius. ει' ae patre eius Aesone των νοτων auctor tradit. Meminit tandem Homerus Area medes euiusdam, omnium, quaecunque in tarris nascuntur medicamentorum φαρμζακαι peri. iissimae, euius tamen in fabulis deinde nomen haud magnopere celebratur. Phar maea a me in haec magica suisse magnam partem, aut habita talia, docet Theoeritu qAgamedem hanc, quam Perimedem, nescio unde, Vocat, quamqtie Sclioliastes Holaterieainesse Agamedem assciit, eodem quo Circen et Medeam loco habens. ill Quae si eompare mus eum alio Homeri lcaeo, ubi Ne Penthes .eae Aegypto petitum Aegyptumque mediea mentorum omnis generis esse feracissimam narrat, ' quin temporibus antiquissimis ex Ae gypto in Graeciam transerint venena et veneficia, id est magicae morbos sanandi ratio neq, non poterimus dubitare; omnia tamen ex hoc manasse sente, nec sponte ad haee do lapsos esse Graecos, inferre hinc nullo licet modo vim ineantationum, id est magicarum formularum, in inhibendo sanguine e vulne- Aiῖ. m..
re manante novit etiam Homerus, utiturque eodem, quo posteri temper ὐπαοιδης voea. gene- .hulo .). Alia tandem magica artificia non fugiebant Homerum, ut qui eii gulo etiam Veneris inhaesisse vim quandam, Deorum hominumque animos fascinandi, et ad amo. rem pelliciendi narrat, qua inviti immo vehementissime incensi odio, in eo neordiam dedi gerentur eonjuge . Quo autem minus relinquatur dubium, magieam vim intelligi,
Theoph. d. plant. e P. I s. '' Diod. Sie. Iv. e. Apollodori Bibl. I. p. ε . ex ossicing Comines inia . t Euripid. Med. argument. P. II . ed. Barnus. add. Pindari Pyth. Od.ε. v. 397. sqq. '
34쪽
mitue eodem voeabulo Θελγειν, quod de veneficiis cirem adhibetur, quoque manifeste
ibi magiea vn insgnitur. D,ctyli In eantationum et magiae antῖquitas apud Graeeos eognoscitur et inde, quod Dacty- Idaei ab auctore sat antiquo, cuiusque magna erat quondam auctoritas, ineantatiis. tionibus et magiae navasse operam perhibentur. orpheu. Fuit etiam Orpheus incantatoris, id est magi, titulo insignis; ut ex Euripide intel- ligitur. In Cyelope enim Vlysias seire se honam Orphei ineantationem profitetur. quae simi, rem. torrem sponte per cranium Polyphemi adigat; alibi autem narrat, Orpheum hae in-γribu eantandi peritia rupes et bestias sequi se eo egisse. Eadem tradit Pausanias, addens ei Amphionem, quorum illum magiae fuisse peritissimum, utrumque autem ineantando res quaslibet, inanimes etiam, excelluisse t . Tertium his adjungere eomitem Musaeum liee cujus ea ina, ut et Orphei versus, sua tempestate a circulatoribus adhibita narrat Plato inii eis laedendis, et Diis, ut hominum obsecundent voluntati, quasi cogendis. 11 Quorum carminum, qui titulos cupit cognostere, adeat Arpii de Talis manibus lia brum. ill Ne quis autem e Pausaniae loco modo laudato, ubi Aegyptius quidam. Orpheum et Musaeum ex Aegypto esse oriundos, contendit, magiae hoc genus derivatum esse ex Aegypto concludat: addendum hoe est, primo loco Aegyptio haec assirman-ti haud multum esse fidei habendum'; deinde mentiri eum manifeste, eum Orpheus in - Thracia natus gravissimorum et antiquissimorum simul auctorum consensu perhibeatur; denique in Thracia tum temporis jam viguisse ineantationum in sanandis morbis usum, Zamoixin namque Thracem docuisse ineantandi quasdam formulas, quibus in sanandia morbis sit utendum, quin et inter Hyperboreos Abarin reliquille incantationes posteris,
diserte Plato scribit, cui assentit Clemens Alexandrinus. Plinius ' ' igitur, qui
expertem magiae Thraciam pronuntiat, aut se induci in errorem est passus, aut ineantationes ad magiam non iudicavit reserendas. Esse autem magiam aut inter ipsos Graecos natam, aut a primis gentis incunabu- 'g' M lis naturae ejus quasi insitam, eam inprimis, quae sanandos sibi morbos sumit, ex ipsis antiquissimorum Graecorum apparet de morborum natura opinionibus. Qui in legendo Dahalis Homero aceurate sunt versati, morbos secundum Homerum immitti a Diis, Apolline im bibisti. primis, norunt. Idem de Diana antiquissimas tradere fabulas eon stati Graeci itaque cum de morborum natura idem, quod barbari hodie serme omnes, sentirent; non potue- .riint non Deorum etiam auxilium in sanandis iisdem adhibere, et ad ritus quosdam secretos ineantationesque confugere. Graeci porro cum teste Homero artes insuper doeeri a Diis homines, ingenii praestantiam ab iisdem in homines derivari, consilia denique praeclara a Diis inspirari animis nostris, verbo cuncta quae magna habentur et eximia, coelitus in homines putarent manare: hoc ipso descendere ad artes magicas cogebantur. Cap. VI.
35쪽
DE MAGIA GRAECORUM A BELLIS PERSICIS AD
11agiae voeabilium e Persieo dubio procul in Graecum est sermonem traductum; idqine ea demum aetate seri coeptum, qua Graeciam Persae, Dario et Xerxe regnantibus, invasere. Hine fit, ut ab huius aevi scriptoribus, Aeschylo, Hippoerate, Pindaro, primum adhibeatur, qui praecesserunt eos, prorsus id ignorantibus, Homero nempe, Hesi odo alistque, quorum passim fragmenta exstant. Idem disertis etiam verbis tradit Plinius, Otthanem Xerxen eo mitatum, bello, quod is Graeciae intulit, yelut semen artis . portentosae sparsiste, obiter insecto, quacunque commeaverat, mundo. Quod certum est , hune maxime Osthanem ad rabiem, non aviditatem modo eius scientiae Graeeorum populos egisse, hune eundem primum de magia commentatum aliquid esse. Quamquam autem in plurimis accedam Plinio, non possum tamen non primae Persarum expeditioni aliquid etiam tribuere momenti inhargenda per Graeciam magia peregri da; neque enim probabile est hominem unum, eumque peregrinum tantum valuisse, ut Graeciae omni magiae injiceret aviditatem, nisi ante jam ad suscipiendam eam praeparata fuisset, et iis, quae in prima Persarum expeditione aut audierat, aut viderat, jam 'rzensa. Quantopere autem haec ara animos omnium occuparit, argumento est, quod ab eo tempore omnes sere celebriores Graecorum seriptores magiae voeabulo utuntur, aliaque de arte haud raro adspergunt; id quod satis, quae sequuntur, demonstrabunt. Praeter Persicae hoe magiae genus, alia aliunde a multis in Graee iam hae tempestate sitne illata; ut recte idem etiam Plinius docet: summam litterarum claritatem gloriamque antiquitus, et pene semper ex ea scientia petitam; certe Pythagoras, Empedia' G .. iam cles, Democritus ad hane discendam navigavere, exiliis verius quam peregrinationibus,mn 'seseepto. Hanc reversi praedicavere, hane in areanis habuere. a in re etsi it rum nequeam assensum praebere Plinio, Pythagoram et Demo eritum ad discendam mutpatri itinera secisse longinqua, quasi nil aliud habuissent in votis quam discere. magiam; eis praeterea in errorem eum abripi sese putem passum ab aevi posterioris tinpostoribus, supposititiis Pythagorae libris plurimum tribuentibus: eatenus tamen ei accedo, quat nus non ab omni magia alienum suisse Pretii agoram narrat. Multi enim, iique haud leves auctores in Plinii sententiam eunt, quos inter praee pui sunt Hieronymus, quem suspicor esse Rhodium illum liab Ptolemaeo Philadelplio so-rentem qui ad inferos eum deseendisse, , ibique Hesiodi animam aeneae columnae ividisse alligatam, audisse stridentem l ; Alexander polyhistor Sullae coaevus, qui daemonas et heroas hominibus mittere Amnia et morborum sanitatisque una, ad hos pertinere lustrationes, expiationes, divinationem, vaticinia, id genus alia it , Timon denique Phliasius, qui praestigias aut magicas eum artes γοητειας amplexum refert. 1πὶ Cori stans adeo hoc est apud omnes omnis aevi seriptores Graecos, ut Lucianus et muta ehu
36쪽
ctus praestigias ei obitetant, ut Plinius de magicis herbarum viribus eum ' seripssse assemet, ut Aristophanis Seholiastes doeuisse eum assirmet, si quis, ubi luna est plena,
sanguine nonnulla speculo inscribat, speeulumque lunae obvertat, posse omnia in lunae diseo legi. Augustinus usum etiam hydromantia et neeyomantia scribit Pythagoram, nee id sine auctoritate idonea, descensus enim ad inferos nihil est aliud quam necyoman. tia alio nomine velata. in Alia brevitatis eausa omitto. Haee secuti feriores Pythago. rei, similiaritatem sibi intercederς eum daemonibus gloriabantur adeo, ut auctore Apuleis j o Aristoteles seriptum reliquerit, Pythagoreos mirari oppido solitos, si quis se negaret unquam vidisse daemonem. it) Haec Platonici junisres et Pythagorei adeo non negant, ut magnifice insuper augeant, et in gloriam inagistri, familiariter Diis utentis, vertant summam, infamiam avertant, vera ruisse ab eo edita miracula, omni virium contentione 'nobis persuadentes. Solent quidem omnia haee mendacitati Pythagoreorum juniorum, aut odio ira religionem Christianam suscepto adseribi: verum qui secum reputaverit, antiquas esse quas laudavimus auctoritates, et famam constantissimaan; is parum hoe judieabit habere probabilitatis. Quin nostrae potius sententiae savebit magis, si temporum simplicitati et genio seculi id magiae studium et Pythagorae opiniones maxime ni isse eongruen. tes, perpendat. Aurium enim, qui ultro interdum oritur, sonum, Daemonum aut Deorum vocem, lit) sonumque aeris purgati, inclusam aeri Daemonis vocem existimabat Pythagoras. Si cui non suffecerint haee, eum remeare in animum Pythagorae, et Pythagoraeorum vitae genus prorsus singulare, religionis studium insigne, mi eria et secreta cum silentio. vestitum in mysteriis quibusdam eorum ministerio mutatum; naec aliaque comparare eum auctoritatibus allatis, ae videre, anne exsursat inde pmbabilitas summa, Pythagoram cum discipulis intimam eum geniis ae diis muliaritatem quaesisse summo
Haec tum temporis sensisse homines de rebus a narurae ordine nonnihil recendent, bus, morbis praecipue, scriptoris, qui hane aetatem serme attigit, testimonio mox declarabinius, ut adeo sacilius eredi possit, eadem sensisse et Pythagoram. Quae cum ita sint, a fide non est alienum, Pythagoram in Aetypto, aliisque quae adiit loeis, harum rerum haud parum fuisse curiosum, Graeeorumque superstitiones magitas peregrinis auxisse caerimonii si et ineantationum aut divinandi generibus. Sapientiam enim hujus viri qui liostro metiuntur pede, egregie profecto falluntur; nec praeterea hoe obest pietati Pythagorae vehementer celebratae, quin pars potius pietatis et cultus divini, cum genii omnes et daemones apud Homerum non minus quam Hesiodum existimentur boni, adeoque magicis artibus, quae horum fiebant auxilio, a malorum geniorum improbitate infamiae nondum nota esset inusta. ' . . Numeris inessi Magnam vim censebant Pythagorei, non ita tantum ut res numeris essent similes, numerique rerum naturam exprimerent, sed ita etiam ut inesset iis po
Porph. vit. Pyth. P. 41. Theologunt Ariutinet. ΤM- smyriaeus. Ari tot. metaph. I, Hieroia. in aur. Lam. P. La . PMIdem
37쪽
testas esse endi mira, et sectendi Deos aut alliciendi praeeipua. Isne tetractm tanto tui.
bebant in honore, ut per eam jurarent, omniumque numerorum existimarent potentissimum. φὶ Praeterea figuras etiam geometricas Diis quibusdam existimabant esse sacras, .ut cuilibet sere Deorum sua esset figura, naturae ejus quam maxime similis. Hauserunt id tum ab antiquis Graecorum superstitionibus, tum etiam ex Aegypto, novisque imsuper argumentis fulciebant, colligendo studiose, quaecunque in rerum natura certo die, riim, mensium, aut annorum numero absolvuntur, indeque hane numeris inhaerere vim perperam concludentes; videntur itaque ad res magicas numeros et figuras adhibuisse, iisque incultu Deorum, ad vaticinia, adipiscendamque rerum occultarum cognitionem usi. 4 Petita haec procul dubio sunt ex Aegypto, unde arithmetices et gemmetriae hausta est peritia; etsi a vero non abludat, suisse et in priscorum Graecorum superstitionibus, quae in eadem sententia eos confirmarent. In saeris enim faciendis, nu- .meris quibusdam tamquam Diis acceptissimis, saeerdotes ubique fere utuntur. An autemhaee jam docuerit Pythagoras, ponere pro certo non ausim.
Ingentem his omnibus lueem assundit, quod apud Hippocratem, aut antiquiorem os.lia sorte Hippocrate, libri de morbo sacro auctorem, legitur, idemque simul, quae diffisunt hue usque, suleiet: Epilepsiam, inqnit vir longe supra seculum sapiens, homines sit, opinio
existimant esse morbum divinum, veram ejus naturam ignorantes, ideoque purgationi bus aut incantationibus student ei mederi. Qui primi hune morbum dixerunt lacrum, similes mihi videntur suisse iis, quales nune sunt magi, expiatores, circulatores, qui mag-t m. nam assectant pietatem, et supra vulgus volunt sapere. in Magi ergo tum temporis nuper erant orti. Quodsi magiae nomen et ars, qualis tunc exercebatur, antiquum suilset, non
adjecisset libri auctor, quales nune sunt magi; vixit autem is ei rea belli Persici tempestatem, ut qui accuratius demum Graeci coeperunt philosophari. Aerius deinde in impost res ejusmodi invehitur scriptor praeclarus : quicunque, inquit, lustrationibus et magicis artibus hune morbuin sanat, ad alias etiam res facile eadem adhibebit, eoque ipso Deum Illane tollet, ut adeo horum hominum oratio impia potius quam pia videatur. Cum enimii, lunam se detrahere de eoelo, solem obseurare, tempestates et serenitatem esseere, imbres porro et siccitatem, frugum sterilitatem, aliaque hujusmodi sacere se assirment, idque initiationum, aut similium his eaerimoniarum auxilio: negare Deos mihi quidem videntur, eorum saltem sateri imbecillitatem, quippe qui mala nequeant arcere. Quod-s enim magicis artibus et saerificiis lunam aliquis potest de coelo detrahere, solem obscurare, tempestatem excitare: haeo ego omnia, non Deorum, sed hominum existimo nutui parere, aut infirmos esse Deos. ab hominibus pro lubitu subigi se et cogi patientes. Vero ergo est simile, haee ab hominibus hisce vivus quaerendi causa singi, praecipue cum pro morbi huius phaenomenis diversis, Deos etiam diversos asserant ejus auitores. Ubi enim aegri imitantur capras, aut in dextris corporis partibus convelluntur, matrem Deorum morbi dicunt esse causam; ubi voce altiori et vehementiori clamant, equi hinnitu i
38쪽
simile id existimantes, Neptunurii; ubi exerementorum aliquantum ei alitin i, Hecaten Enodiam ; ubi crebri ux et tenuius idem fit, instar avium, Apollinem Nomium ; ubi spumantore, Martem esse auctorem volunt. Quaecunque noctu nos terrent, aut a mente alienant; quoties e lecto prosilimus ; ea Hecates fieri insidiis putant, et heroum insultibus: unde purgationibus, expiationibus, et incantationibus utuntur, quae expiationibus sunt adhibita aut de diunt, aut in mare abiiciunt, aut in montes serunt, ubi mortalium nemo acerodat, eaqtie contingat. Quod si Deus esset morborum auctor, in templum haee essent pomtanda, Deoque reddenda. At haud facile mihi equidem persuaserim, a Deo hominis eorpus inquinari, rem sordidissimam a purissima. Praeclare haee monet Hippocrates, sive quicunque fuerit libri aut or, contra superstitiosos hosce vanosque circulatores; unde simul intelligitur, late admodum tum temporis hane superstitionem serpssse, mul-.tosque Deos pro variis morborum phaenomenis, eorum aut fores habitos, nec malis quibus da in geniis id negotium fuisse demandatum; id quod egregie coiifirmant, quae sui ramonui, daemonas malos, aut Deos malos in Graecorum religionibus tum nondum sui Lse; prodesse aut obesse eosdem pro lubitu, aut potius, prout homines sese erga eos ges
De aetate Osthanis, qui primus Persariim peregrinam Graecos magiam docuit, peregrinas inter auctores niti l sere discrepat: in eo tamen vehementer errat Eusebitis, quique eumh. . iiii exscriptic Syncellus, in Aegypto Democritum ab eo esse initiatum, misso huc a Periai uiri N Gr φ- regibus, ut Aegypti sacerdotibus praeesset, eumque Democritum et Mariam quandain mulierem Hebraicam in libris suis vehementer laudasse, quod artem sapienter occultarint et Verborum ambiguitatibus texerint. Magis enim probabile est, quod narrat Plinius, Olli Tanem iptum adiisse Graeeiam, nee in Aegypto eum adiissse Democritum, ut qui, autΙore Plinio, de alio potius mago multa seripsit, magiitrum Olilianem Malivioni non traditurus, si usus eo suisset. Quod autem praecipuum est, o Ithanem narrant a Dem crito laudatum, quasi post bellum Perseia in non vixisset Democritus, et libros in patriam
redux scripsisset. Unde esset tur, Osthanis librum, quo ullas est Eusebius, non fuisse genuinum, id quod argumentis supra allatis plus ponὸeris adjicit. Argumentum libri ae.
curatius exponit Plinius his verbis: ut narravit Osthanes, species magiae plures sunt, namque et ex aqua, et ex sphaeris, .et ex aere, et ex stellis, et lucernis, et pelvibus, securibusque, et multis aliis modis divina promittit, praeterea umbrarum, inferorumque colloquia. Liber, quo usus est Plinius, magis videtur suis genuinus, quam cujus memtionem saeti Minutius Felix, quosque praeter eum laudavimus alii; omnia enim divinM.tioi una et magiae generia cona plectitur, quibus usos Persas supra est demonstratum: im. In O quaedam ab aliis non commemorata adjiciuntur divinationum genera. Quae cum per se sint levia, libenter nune praeterimus, lectorem interim harum sorte rerum magis euriosum ad Peuceri de praecipuis divinationum generibus librum ablegamus, ubi satis illi speramus iri factum. Inerant eidem libro, de consensione et dissensione rerum inter se, id est de sympathia et antipathia, nonnulla, de quibus, teste Demoerito, scripsisse Osth nem auctor est Tatianus. Neque mirer equidem, adeo antiquas esse tympatheticas
39쪽
et antipathetieas nugas, cum , quibus eae nitantur experientiae, satis sint obvἰae, eumque miraculum rei, cujus causa in oculos statim non incurrit, non potuerit non hominum, philo sophiae adhue rudium, in se animos oculosque convertere. Ita mihi potius persuadeo, his ipsis, simul animadverterentur a callidis nominibus, egregie ad praestigias, incantationum vires confirmandas, homines attonandos praestigiatores usos, ut iisdem utuntur hodieque, postquam praeilrangendi oculos vis decessit, ad praestringendos imperitorum an, inos. Quanta inde sit liaulia dein onstratiotium ad stabiliendam magiae veritatem multitudo, dici vix potest, idque insta pluribus doeebitur. Praeterea syli pathiae et antipathiae magnam apud plebem et nostram habent auctoritatein, nec aliut lue videntur ad gentem nostram allatae, cum nimis late pateat earum, O 'I' apud homines libris legendis parum deditos, auctoritas, quam ut repeti origo a peregri- .mullatis. nis queat. I linς inclinat animus ad credendum, sponte nasci hos errores, reperiri etiam apud omnes alias gentes, in cognoscenda rerum natura eodem usque pro eos, debere, et si, qui eas nationes adierunt, de iis silent, negligentiae id eorum aut sermonis ignoran. tiae deberi. Ex eodem libro Alexander Trallianus asseri hane cnrandi conutialis morbi rationem: corallium, et glyn Lidein solanique radicem luna inclinante eollectam. illi.
garamque in linteolum lineum appendito. Favebat ergo amuletis quoque Osthanes. Huie Osthani successere apud Persas praeter Osthanena alterum, de quo intra, Attra- Sueeeta psyehi, sive, uti lunt alii, Astram psychi, Gobriae et Paetatae, eaque magorum sue celso ad Alexandrum usque Magnum tenuit. 'I Inter hos Astrampi lius seripsis te de somniorum interpretatione dicitur' ' , exstare adhuc librum hujus argumenti, versibus senariis scriptum, addit Menagius. t Magnam nominis celebritatem haud diu post expediti Inem Xerxis in Graeciam adep- vitta. tus est etiam Dardanus Phoenix et Apollonices Capti denes, sive ut legunt alii, Apollobe- nu .ches Coplites; e quoium libris multa putabatur Deniocritus hausisse. t in ab omnibus sere antiquitatis scriptoribus,quoties de magia loquuntur, tolet laudari, ill ut eo n- stet, inter primos eum magos relatum suisse. Ceterum de opinionibus huic viro propriis
nihil uspiana invenio proditum memoriae. Orto semel initio, quam celeriter magicae artes apud Graecos adoleverint, quam- Demoestiaque multos ubique invenerint patronos, eosque esregios cetera viros, dici vix potest. Inter praecipuos earum propugnatores non modo, sed etiam di ctores, Democritum col, fui. Ioeat Plinius, multa ex ejus libris artificia Πragica passio adducens. Sunt autem eorum, quibus usus est Plinius, tituli, Chirocmeta ita enim recte Salmasius emendat, quae ς nuina .esse Democriti, Plinius putat e stare et de Chamaeleonte addit his Cotua mella alium, qui υπeve γ ματα inscribebatur, cujus auctorein verum esse Dolum Mende-su in asti att); et alium, cui titulus merat αντιπα ων, et qui quin si Demo.
) Al. Trallian. I, e. I s. I aert. prooem. sea. a. svidas ιγοι, II cetera sequitar verbolenus Laertium lut solet , Ast apsychi. iiiodo nomen in Alir in psychi. alibi in Ait ampliehi mutat.
40쪽
eriti, non videtur dubitare. In omnibus his libris portentosa et ma ea multa tradebam tur. Fuere tamen, qui, an sint genuini, dubitarent vehementer, quorum ego sententiam meam sacere nullus dubito. Ac primo quidem loeo, qui de Democriti libris egerat ae- curatissitne, Thrasyllus, plane hos omiserat; deinde Laertius haud obscure innuit, se eosdem inter spurios rescire, catalogo Thrasylli haec adjiciens: sunt, qui Democrito
etiam haec tribuant - reliqua autem aut ex ejus libris sunt excerpta aut omnium consensu spuria. ') Habet quidem obseuritatis aliquid hie loeus; eommode tamen videtur intelligi et de libris posse, quos omiserat Thrasyllus, ut adeo reliqui omnes spurii sint habendi. Huie sententiae ravet etiam Gellius, librum de Chamaeleonte abjudieans Demo-- crito, simul, multa videntur ab hominibus male solertibus hujusmodi commenta in De- . moeriti nomen data, nobilitatis auctoritatisque ejus perfugio utentibus, egregie notans. Id quod non dissimulat ipse Plinius: in tantum, inquit, fides istis Daque omne deest, adeo ut ii, qui cetera in viro Demoerito probant illo, haee ejus este opera in fietentur: sed frustra i Maximum denique his aeeedit pondus e philosophia Demo- criti, a luperstitione omni magiaeque vanitate alienissima; qui enim his potuit habere fi- . dem philosophus Abderites, omnia existimans fieri ne eessitate satali, ii nihilque adeo relinquens Deorum aut Daemonum potestati; in philosophia porro inorum vitam docem agere beatam et ab omni superstitionum terrore remoram to. Animis Q iram quam igitur Salmasius, Plinium sequens, a magia non suisse alienum putet Democritum, et Chiroemera Democrito tribuat auctori, tin quem sequi etiam Menagius alientis. videtur I: haud tamen dubitaverim ire in sententiam Gellii, et spuria haee omnia pronuntiare. suo de genere est etiam, qui sub Democriti nomine exstat de arte sacra, sive de rebus naturalibus et mystieis libellus. Id quod Unum his videtur obstare, quod in genuinis Demoeriti libris probabile est. artiseia taὸ fuisse tradita, quibus moti imposiores, hujusmodi ei supposuerunt libros, nec
tui. argui fraudis mani sellae poterant. Hine expediet nos, quod obiter narrat Solinus, esse
in agro Corsieano lapidem citochiten, cui insit de glutine lentiori aliquid, parque gummi; Democritum Abderitem ostentatione hujus krupuli frequenter usum ad probandam
occultam naturae potentiam, in certaminibus, quae contra magos habuit. φὶ Impu gnavit ergo magos Democritus, idque ea ratione, ut quae ipsi a viribus geniorum deri. Vabant, naturae adscriberet potestati occultae ; experientiisque smul demonstravit, esse in rerum naturis vires occultas, mirasque, a daemonibus perperam derivatas. Demo critus porro in experimentis his narrandis, nimiam dubio procul prodebat eredulitatem, seculi genio facile condonandam, indeque factum, ut in suas eum partes invitum pertra i herent magi, ejusque auctoritate commenta multa roborarent, utque adeo ipsis denique severe Magis crederetur. Quamquam itaque ad eo Oseendas Democriti opiniones peti
nihil e Plinio queat praesidii; tamen quid senserit Dardanus ejusque eoaetanei, colligi in