장음표시 사용
341쪽
damni mita liquet qua via inlustis censuris obsisti possit, 'uam hae sit captios Bellarmini collectio cap. 7 adversus Barctatum versus finem; ubi comparatione facta spirisines earnis annititur demonstrare specimen Ecclesiasticae loliticae potestatis: suod βδεν- te spiritu indiscretu laboribus motu ut nimis oranda vel meditando aut jejunando lata corporis sanitatem peccabi quidem βινιται Sed non ideo
ciet ut spirιtus ahquid remutat de nimioservoresuo: sic etiamsi forte Prin ceps spiritualis abutatur potestate sua in se excommunicando ιemporalem
Principem, vel qm subditos sine Iusta causa, ab obessientia ejus absolvendo,, eo modo perturbet statum reipubi ea temporatu, peccabit Princeps spiris Eu, sed non poteris tamen Princeps tomporaia judicium Abisumere de spiritualibus rebus, aut spirimatem Principem juducare Zes musto manui de sede sua spiritual deponere. Cui Fllectioni haec alia ejusdem
Bellarmini cap. 3r adversus Baresaium sub finem subjungam , ut uno atque eodem filo confutentur suod aHem dicis ait Bellarminus Barciai, injustam sententiam non laedere eum in auem fertur, v rum est, quando is in auem fertur, humaster tolerato observat, doneci fustitia vel potius nutritas e in manifeste se prodat. Sed cum is in auem fertur, eam superbὶ contemnis, ta audacter mandata transgreditur, nonidis eum excommvinicatio injusta velnusta, Adit tamen superbiata
tumor quo Pastoris mandata contemnit.
Verum singulos harum collaction um articulos sigillatim expendamus. Primum quod potestatem Ecclesiasticam animae aut spiritui S politicam carni vel corpori comparat est quidem similitudo ex qua dogmaticum argumentum prominequit, sed analogicum dumtaxat limilitudinarium, quod altero pede semper claudicat, Secundo disparata est valde comparatio, ouia sola anima donata est facultate regendi corpus autem solummodo obsequendi. Deinde animata spolicὸ corpori imperat cupiditati vero regie, ut docet Aristoteles primo politicorum cap. 3. Contra autem potestas Ecclesiastica nullum habet imperium coactivum in homines quibus suasive tantum&directive per actus hierarchicos praeest, non imperat ut supra demonstravimus quocirca Papa aut Ecclesia tota non potest abiblute atque imperiose serre censuras & impedire quominus actus secundus censurarum pendeat Populo. Tertio quod Bellarminus perhibet Principem temporalem non posse sibi judicium de rebus spiritualibus sumere, lectorem frustratur homonymia quoniam duplex est judi-
342쪽
r RREU TEMPORALIBUs. I9cium rerum spiritualium auctoritatis scilicet, quod solis Praelatis,& discretionis seu disquisitionis, quod omnibus doctis trudentibus convenit: hocque perit judicant quidnam consonum aut absonum sit canonibus atque regulis Patrum, utrum censurae statum Reipublicae necne perturbent, earum executio debeat impediri.
Quarto quando quomodo Princeps temporalis possit Papam de sede spirituali deponere supra hoc libro cap. 3 exponit magister Joannes de Pariliis, eo se lector conferat. Quinto quod urget Bellarminus eum in quem injusta fertur censura, eam debere humiliter tolerare, donec injustitia vel potius nullitas ejus manifeste se prodat Illudit multipliciter lectori Principibus in quos censura distringitur; quasi nullam haberent potestatem disquirendi in nullitatem Minjustitiam ccnsurarum hocque deberet tantum a Papa vel a temporis diuturnitate expectari, sicque eorum salus & auctoritas plane periclitaretur. Jam dixi Reges per se& suos, praeditos esse judicio discretionis, posse actum secundum censurarum jure atque licite impedire, si inde Rempublicam aliquid detrimenti capturam prospiciant. Joannos de Parisiis cap. et Libri de potestate Regia 'Papali responsione ad 7 argumentum: Est licitum Principi, inquit, abusum
gladii spiritualis repellere eo modo quo potest etiam perbidium materialem: praecipue ubι abusimgcidi spirituat vergit in malum Reipublicae cujus cu'ra Regi incumbi, aliter enimfine causagladium portaret Legendus quoque Gersonius tractatu inscripto sententia Pastoris etiam injusta tenenda est. Franciscus a Uictoria, prima relectione de potestate Ecclesiastica sectione 7 6. octava propositio Bagnes 22 quaest. II. arti culo . Govarruvias cap. 3 s. quaestione practica. XVI. Porro ex certissimis atque evidentissimis Euangelicae naturalis legis principiis hoc 3 libro evolutis liquot quonam sensu haec verba Magistri Joannis de Parisiis, quae a Cardinalibus Bellarmino Perronio frustra ad suum propositum abstrahuntur, capi debeant, scilicet Papam ultra censuram Ecclesiasticam nihilposse facere ad depositionem Principis , ni per accidens quia, inquat, si esset hareticus siricorrigibilis ta contemptor Ecclesiastica censiurae posset Papa aliquid facere in
populo , unde privaretur secularι honore, et deponeretur a populo, excommmunicando scilicet omnes qui e ut Domino obedirent, e Libro depotestate Regiata Papati cap. q. Cum enim potestas excommunicandi sit pure putes Pitualis,4 iure divino solummodo arcere possit Christianos a communione spirituali4 Ecclesiastica nequaquam verba
343쪽
ni naturalis. Praeterea cum certissimum sit censuras atque interdicta
numquam debere charitati, unioni o paci Reipublicae Christianae officere. Item populis miniversum, regna integra urbem, civi tatem aut collegium collectim sumptum excommunicari non posse. Similiter omnes censuras quae in Regem ejusque Consiliarios magistratus Reipublicae feruntur, si pacem publicam labefactent, nullum debere locum habere quoad actum secundum Mexercitium atque omnes Magistratus politicos, imo etiam ipsos Ecclesiasticos velut custodes Qvindices uris divini & naturalis, teneri ex officio impedire quominus ejusmodi censurae atque interdicta in rem iudicatam mittantur: Quando, inquam, haec ex Legis Euangelicae principiis atque Catholico consensu Patrum traxi Ecclesiae primitivae certissima sunt. Inde planum evadit Joannem Parisiensem non tamcx rei veritate, quam ex opinione, quae suo saeculo percrebuerat, dixisse populum qui Regi haeretico obediret, posse a Papa ex communicarici quandoquidem Lex gratia vetat excommunicationes censuras ferri contra universum populum, atque armis executioni mandari aut religionem bellis, hominum caedibus cogi atque imperari. Certe quaestio juris isthuc evadit. De facto autem nullomodo anxii esse, sed constanter tenere debemus numquam leges Ec
ctoritatem eo Andunt Sicut recentiores Oblicam in Ecclestasticam resolvunt orthodoxam vero doctrinam inter hos duos errores tuto me AEam incedere viam.
V Erum adversarii qui nullam occasionem suae opinionis armandae apud imperitos praetermittunt, doctrinam Apostolicam superioribus capitibus explicatam in invidiam quasi haereti-
344쪽
gumentantur, nec tamen Paduani errores recensent, aut Decretales
Pontificum exhibent quibus Paduanus damnatus est. Ex quo verissimile redditur neque illos eiusmodi Decretales , ncque Paduani libros evolvisse, sed ex auditione ex Commentariis aliorum, ut saepe sit, hac de rescribere, quo imperitis Religionem injiciant, eosque ab Orthodoxa Apostolica Patrum antiquorum doctrina quasi in
Marsilio Paduano damnata cflet, avocent. Ut autem veritas omnibus pateat, hic sigillatim Paduani errores in aperto proponere, ac summa capita Bulla Joannis XXII. contra eumdem Paduanum, Joannem de Jamduno referre juvat qui quidem permagni erant Philosophi, sed quandam dealem potestatem Ecclesiasticam ita sunt commenti, ut illam in potestatem politicam quasi servam4 mancipem abjecerintvi confuderint adeo ut vel toti Ecclesiae collectim dynodice congregatae, vel singularibus Praelatis distributim sumptis, nihil quidquami quod absque politicae potestatis imperio peragerent,
reliquerint. Itaque qui Paduani errores cum Bellarmini, Becani,Suaris, atque aliorum Athletarum Curiae Romanae opinionibus contulerit, facile judicabit esse tanquam duo opposita atque doctrinam superius a me expositam velut mediam inter duo extrema vitiosa tu id Catholice incedere. Enimvero sicut Paduanus Ecclesiasticam auctoritatem in politicam: Sic Bellarminus Suares, Mali politicam potestatem in Ecclesiasticam penitus immergunt atque confundunt. Primus Paduani error occurrit parte secunda sui defensorii cap. 6 ubi docet neque Papam neque alium quembbet Presbyterum seu Disso pum seorsim aut collectim sumptum ullam habere potestatem censuras aut leges ferendi etiam in actu primo, ut vocant Theologi, sed contendit hoc
ad totam communitatem fidelium, mandatori auctoritate politici Magi stratus congregatam pertinere. Nam ait Sicut ad medicum non pertinet ut medicus est, decernere ut leprosi aliorum hominum societate excludantur sed tantum declarare Magistratu illas esse lepra contaminatos ta vitandos: Sic officium est Sacerdotum seorsim aut collectim sumptorum , ex Lege De declarare quempiam fratrem esse commvmione Ecclesiasticri privandum hacque declaratione facta , multitudinem fidelium auctoritate Principis , fratrem Eum consortio Metium excludere docet. Adiu amplius Sacerdotes, Di copos, ta Papam Uum non absolverea peccatis,sed tantum declinare ex Lege Dei peccata remitIs aut retinera a Deo. Quemadmodum in Lege Mosaica Sacerdotes pronuntiabant aliquem esse aut non esse υ- Lib. III. Sis prosium.
345쪽
322 DE POTEsTATE ECCLEs prosium. Itaque ex Paduani opinione Sacerdotes Legis Euangelicae
solummodo habent judicium dii cretivum doctrinalc, sicut Doctores Theologi Quandoquidem ille facultatem directivam praecipiendo, & coactivam spiritualem irrogando censuras Ecclcitae Sacerdotali penitus aufert, quod est haereticum. Secundus error Paduani legitur parte secunda cap. II. Perhibet autem omnes Sacerdotes sicut ordine, ita auctoritate, potestate atrique jurisdictione pares ac aequales esse adeo ut Episcopus nihil aliud in quam Archipresbyter, sapa jure divino nihil plane habeat super alios Presbyteros Adnectit Sanctum Petrum non habuisse a Christo Primatum super alios Apostolos neque hodie Papam super alios Episcopos cap. I 6. Item cap. I. ejusdem partis secundae asserit neque Papam, neque alium quemlibet Presbyterum vel Episcopum seorsim aut collectim sumptum, ullam habere iurisdictionem realem supra alium Presbyterum vel Episcopum, nisi quatenus eis per Principem politicum conceditur atque in ejusdem Principis potestate situm esse ejusmodi jurisdictionem auferre Ecclesiasticis quotiescumque voluerit. Quod ipsum profusius disputat cap. q. A Q. capite asserit Papam a solo Imperatore institui raestitui posse atque ab eodem
Imperatore, vel a Concilii G cneralis auctoritate potestatem Juris dictionem habere super alios Ecclesiasticos Christianos. Tertius habetur cap. 7. ejusdem . partis, ubi affirmat electionem Sacerdotum atque ministrorum Eccleliae pertinere ad Principem politicum, seu ad multitudinem fidelium, quorum est determinare personas ad Ordines Ecescii asticos promovendas ac nemini Sacerdotum vel Episcoporum igillatim aut collectim, synodice aut coltcgialiter sumptorum licere de hominibus promovendis ad Ordines absque Magistratus politici auctoritate quicquam statuere.
Quarto cap. 7. asserit Presbyteros a solo Principe cogi posse ad
Sacramentorum 4crum divinarum administrationem.
Quinto cap. o. Ejusdem partis 2 dicit solo generali Concilio controversias Ecclesiasticas posse definiri atque non solos Sacerdotes aut Episcopos, verum etiam omnes fideles doctos a Principe, vela fidelium communitate electosin misso, ad Concilium esse judices discreti vos controversiarum Solius autem esse Principis indicere Bec Ogere Concilium, atque personas idoneas eligere,in illuc mittere rauduisque utrinque rationibus propolitis leges canones ferre de rebus uatuendis, easque in rem judicatam mittere cap. 2I. Nam ut
346쪽
iam monui , Paduanus Episcopos macerdotes solo doctrinali de
discretivo, non prae ccptivo coactivo Iudicio per centuras praeditos fingit. Addit ampliu&omnia statuta decreta atque censuras Ecclesiasticorum nullam vim habere obligandi pro statu praesentis aut futura vitae, nisi per Concilium generale immediate, aut inde sumpti auctoritate decernantur. Quamobrem censuras tum in Concilio generali ferri debere asserit quam in rcm sam dii putarat cap. i 8. quidem secundae partis Defensorii. Sexto. Eadem part . cap. 3 censet illos qui vovent paupertatem, neque dominium, neque proprictatem ullam rerum temporalium vel incommuni vel in proprio habere aut possidere posses idque similitudine voti obedientiae & castitatis probare nititur, aitque parem esse rationem utriusque voti neque tamen negat Episeopos &Sacerdotes bona temporalia possidere posse. Septimo. Eadem parte 2. cap. 2 perhibet decimas atque alia ejusmodi quae dantur Ecclesiasticis pro stipendio ministerii spiritualium, esse mere carnalia de cmporalia consequenterque non Ecclesiasticos, sed solos Magistratus politicos de illis posse statueres ordinare. En summa errorum Marsilii Paduani, Goannis aindunt. Cardinalis Bellar minus in Claronico quod contexuit ad calcem libri sui de Scriptoribus Ecclesiasticis edendum curavit, summam praedictorum errorum ad haec duo capita reducit Quod S. Petrus nonfuerit caput Ecclesia squod Christus semerit didrachma necessitate coactus, non
ex condescensione, praedictosque errorcs damnatos ait a Joanne XXII. Extravagante quae incipit Lacet Iuxta doctrinam, tac. Haec ille mecullum verbum facit de potestate Regum abdicandorum. Ego vidi in Tabulario facultatis Theologiae Parisiensis, & collegi diligentissime Bullam Joannis XXII. contra Marsilii Paduani&Jamduni errores datam anno I 33o quae incipit Ioannes Episcopus sire servorum Dei, venerabili fratri scopo Parisiensi salutem oe Apostobeam beneaectionem.
Cum procel*m per quem nonnullas pessimos errores es hareses, quos con demnari haretis Maestius deriduita Joannes de Iamdun dogmassare tapredicare publice tam in Bavaria quam in assis locis, tac. v m Bulla hos
quinque soldm errores Joannes XXII sigillatim recenset & damnat. Frimus videlicet auod de Christo legitur in Evangelio Matthaei I .suod ipse solvit tributum Casari auando stateremsumptum ex ore piscissilis qui perebant didrachma jussit dari hoc fecit non condescen eo tib ralitate si pietaris, sed necessitate coactus.
347쪽
3 2. DE POTESTATE ECCLEsIAE Meundis quod Sanct- Petrus nonfuit pl- caput Ecclesia, quam ρο- tibet aliorum Apostolorum; nec habuit plus auctoritatis quam habuerunt alii soliti quod risem nultam caput Ecclesia, nec vi quem vicarium suum constituit.
Tertis, quod ad Imperatorem spectat eo ere Papam, munire, institueremestatuere. uanin quod omnes Sacerdotes, sive sis Papa, sis Archiepissum,sve Sacerdois lex, quicumque sint aquatis auctoritaris jurisditionis ex ansitutione Christi sed quod unus habeat plus abo, hocssecundum quod Imperator concebsitpl vives minus, sicut concessit, revocarepotest. Quintus quod Papa vel tota Ecclesia smulsumpta nustum hominem
quemcumque scelerarum potest umrepunιtιο ne coercιιιυς, nssi perator daret euauctoritatem Quos errores Ioannes XXII. damnas velut S. Scriptura contrarios, de Catholica inimicos, hareti ita erraneos propria
sunt verba Bullae, quae sic finitur si quis autem doctrinam praedictam defendere velapprobarepraseumpserit e usicumque si dignitaτιι, ordinis,
condιtιon ιι aut status, tanquam hereticus ab omnis in censeratur. Hinc autem Iique Joannem XXII. ne ullum quidem verbum fecisse in damnandis Paduani erroribus, de potestate Regum deponendorum, quam tamen ει -- ἀμ- ω nomisatim p erat Romano Pontifici partea. Defenso cap. 2o zz csisHCaeterum ne cuiquam occasionem dubitandi, aut Adversariis ansam cavillationes nectendi relinquamus, de
singulis articulis quo Joannes XXIa damnavit, dicendum est. Primum de tributo quod cap. II. Matthaei Dominus solvit quan do certissimum di fide Catholica tenendum est Christum sponte voluntarie statum humilitatis atque potestatem puri ministerii assumpsisse. Nam oblatur est, quia ipse υο ι insurgit necessario illum pariter voluntarie & sponte tanquam purum hominem tributum pendi lIe, ad quod solvendum non tenebatur ut Deus, vel ut Christus rhoe est ratione potentia, auctoritatis velexcellentia de qua cap. I. huius
libri Itaque si Marsilius Paduanus dixit Christum necessitate persolvisse tributum sicut caeteri homines per lacrunt, magno quidem se induit errore. Porro illum hoc asseruisse me quidem legisse non m minici imo vero contrarium colligitur ex cap. q. a. partis ejusdem Defensorii, ubi ex proseta de illa re circa medium capitis in hare verba disserit Ecce quod in omnibus Casar subesse debemus, dummodo non
repugnet pietat ad est divino cultu sim mandaro In realibis ergo μhici
voluit Christin Principi faculari hac quoquom patam sententia B. Ambrosii
348쪽
I naus EMPORALIBUS. 32sbrosii huic sententra Christi innitens. Dixit enim in Epistola contra V
lentinianum, quae titulatur ad plebem. Soloimus qua seunt Caesaris, Ce
seri, ta quasιηι Dei, Deo tributum Caesaris est, non negatur, c ubi notatione dignum est hanc Paduani vocem: Suhic volui Christus Principa secutira. Non indicare necessitatem, sed libertatem Christi. Verum absque hoc errore Paduani longe plures alios gravissimos contraxit quos supra enumeravimus. Itaque nihil ei novi fuit assingendum, ut damnaretur.
Secundus articulus est S. Petrum nihilo plus habuisse auctoritatis &jurisdictionis, quam rei auos Apostolos. Quod certissimum est, idque non tollit primatum, ut libro a defensionis libelli de Ecclesiastica xpolitica auctoritate docuimus: ipsemet Bellar minus lib. . de Roma no Pontifice cap. 23 asserit explicans hunc locum Cypriani can. loquitur 24. quaest. I. Hoc utique erant lateri Apostol quod fuit Petrus, pari consertio praeditio honoris tapotestatu, tac. Vides idem dari Apostolisper ilia verba Ego mitto vos Joanni scio quod Petrofueratpromissum per illud Tibi dabo claves Et postea exhibitum per illud: Pasce oves μου. Constat autem per illa: ibi dabo ciaves, per istud pasce, intelligiburisdictionem plenissimam etiam exteriorem quomodo autem haec non ιmpediant Petr primatum, tibi satis ostendimus, ait Aeliarminus.
Tertius articulusci uod spectet ad Imperatorem instituere , si ruere σω ere Papam, aequivocatione laborat, ac duobus constat membris. Quoad primum si per instituere Papam, intelligitur ei auctoritatem spiritualem conferre, hoc est plane haereticum , quoniam Papa illam accipita Christo per Ecclesiae Sacerdotalis ministerium, dum canonice eligitur aut ordinatur in Papam. Si vero Paduanus dicat Papam non in iii tui absque consensu inperatoris prosecto a Constantini Magni temporibus ad Gregorium VII ea decurrit
consuetudo, ut Romani Pontifices non prius ordinarentur vel consecrarentur, quam Imperatoris consensus & auctoritas intcrvenisset,
ut libro sequciati probabitur. Et haec de primo membro Secundum spectat ad destitutionem iunitionem Papae hoc autcm si capiatur de punitionc regulari, quae fit per censuras Ecclesiasticas, cr-roneum est dicere Papam puniri hoc modo ab Imperatore, cum ressit pure regularis Ecclesiastica Matth. I 8. Dic Ecclesia , qui Ecclesiam non audierit s. Lege Sessionem quartam inuinta in Synodi Constantientis. Si vero intelligatur de punitiones coactione temporali aut corporali quae fit per coactionem externam gladium ma-s 3 teria-
349쪽
terialem, certum est soIum Imperatorem potestates politicas iuxhabere cogendi temporalite a Deo. Rom. 13. At Marsidium Padu num hic agere de censuris certissimum est quia ut superius docui. Sacerdotibus collectim , aut distributim sumptis facultatem directis vam praeceptivam4 coactivam per censuras denegat absque Principis politici auctoritate, quod est haereticum. Quartus articulus est pariter erroneus, scilicet cunctos Sacerdotes, Papam nimirum, Episcopos Presbyteros jure divino aequales esse auctoritate de qua controversia egimus abunde m defensione libelli de Ece Iesiastica lolitica potestate.
Quintus articulus aequivocatione implicatur quae est eluenda uterror latitans undequaque pateat. Dum enim Ioannes XXII. Paduanum reprehendit, quod dixem Papam vel rotam Eces a smulsumpta nultam hominem quemcumque sceleratum posse punire puninone coaeti invari nisi Imperator daret eis auctoruatem. Hoc capiendum est non ad mentem Scriptorum Curiae Romanae , qui fabulantur Christum Petro utrumque gladium credidisse sed ad Paduaoi sensum, quid cebat ne e Papam , necue a m suemluet Presbyteravim seu Discopum seorsim arui eorum sumptum ultim habere potestarem censiuras, HI
vimus. Itaque ex doctrina errone Marsilii sequitur nequidem Ecet stam Sacerdotalem potestatem habere ullum cogendi per censuras Ecclesiasticas, quod est haereticum. Dicere vero Ecclesiam aut Papam formaliter sumptum ut Papa est, nullam habere potestatem coingendi per temporales poenas, nisi haec potestas ei conferatur communicetur ab Imperatore aut Principibus politicis hoc quidem non
erroneum, sed Orth d xum Matholicum est, ut supra docuimus.
Haec ergo cum ita sint, planum relinquitur Curiae Romanae Athl tas qui contendunt Marsilium Paduanum ideo damnatum, quod, garet Papam munitum potestate Regum abdicandorum, vel numquam legisse Bullam Joannis XXII contra errores Paduani, vel saltem non satis accurate causas examinasse propter quas ille damnatus est Hercle, dato quod Joannes XXII. inter praedictos articulos ali quid etiam de potestate Regum abdicandorum inseru isset, hoc tamen nequaquam obligaret quando certum est Decretales Romanorum Pontificum, praesertim in sua causa minime obligare, nisi juri divino naturali, nec non receptis canonibus consentiant. Omitto praeterea
350쪽
IN AEus TEMPORALIBUS. 327 ea Joannem, si hoc fecisset, causam manifestam praebiturum Gallis conquerendi, quod cicatricem ex Bonifacit VIII petitione obdu-Ota in refricaret, atque Gallos nunquam eiusmodi Bullas recepturos. Certe a Bonifacit VIII tempore Galli in regia auctoritate tuenda S conservanda vigiles fuerunt eamque ob rem sub Carolo V. Galliarum Principe nescio quis somnium viridarat, cujus supra memini, lucubravit. Caeterum sub Gregorii XI. Pontificatu, cum libri Paduaniis amduni in linguam Gallicam converti fuissent , atque omnium manibus tenerentur Gregorius XI de hac re cum facultate Theologica Parisiensi gravem habuit expostulationemri quam ob causam Majores nostri die ultima Decem oris I 366. solemnia indita
verunt Comitia quibus omnes Magistri Theologia sis illatim emisso
Sacramento super Sacrosanctis Euangeliis obtestati sunt se nescire per quos vela quibus memorati libri Paduani translati fuissent in linguam vulgarem neque etiam umquam memoratos Paduanum
Jamdunum novisse atque a suis praedecestaribus accepisse illos numquam studuisse, aut gradum ullum accepist Parisiis: Quam formulam Sacramenti obnuntiationis Facultas Parisiens misit ad summum Pontificem, qui tum Avinioni sedebat Ethactenus de Marsilio Paduano ejusque erroribus. De Argumentis vero Cardinalium Turrecrematae , Bellar mini, Perronii, c cani, Suaris, aliorum qui pet 3hare moliuntur Papam jus habere externa temporalis coactionis, infra lib. s. in dii putabitur.
II. Francisci Suari argumenia Abolastica pro immunitatibus Melesiasticorum, δε-
III. Ous erin intolerandus, anodyontifex Romana habear a Christo passarem kν- rogandi paenam eviralem: π u. Papa ab M oonsensu mereataru pMareu Ckricos a jurud mane potitrea examere. IV. Imptieare contradictionem Regem aut Rempublicam sese suprema Majestare dirigendi σὰetenvi suam jure drum e natural habet, exuere in favorem ingra- ρι- alicujus. V. De Caractera Sacerdotali am immanitatem Deum meliadae. VI. Oct artamensa Eellar a pro libertaρι- Ecclesiasticorum examinansu m apid ιαν ae primum de loe hujus snserpretatione Simon, Reges terrae aquibus accipiunt tributum Matth. 7. VII. Pracepriam de parendo politieu Messati s esse Memam atque metrariabile . de omni emperse , sive Monarchi , sive Aristocratici aut Democratice exerceatur.