장음표시 사용
491쪽
stis , sed uirum debeatis, quam est. μηorum ac dignitatum gradiso ordines qui ιν μοι servare positi estis, non invidere. Caetera videbit Lector atque notabit S. Bernardum saeculo Gregorii vixisse, a que Eugenio per schematismum loqui: Ita ut cum plane atque aperte ei absolutam potestatem quam isculum illud spirabat nollet, aut non auderet denegare sic enim absque ullo fruetu opus de Consideratione seripsisset eamdem illi potestatem oblique figurate his conceptis verbis detrahere sic factitando probatis vos habere punitudinem potestatis, sed justitia forte non ita, c. Ac si diceret unumquemque
hominum id tantummodo posse, quod legitimein canonice secun dum regulas justitia potest quod in lege gratiae certissimum est, in qua omnis potestas ad aedificationem, non ad destructionem Madveritatem, non contra veritatem referenda est. Procul dubio Gregorius noster optime intelligebat, stante jure communi non posse suum absolutum potentatum erigere. Qua de causa senestram patentissimam exemptionibus aperit, ut toti Ecclesiae pro animi libitudominaretur Neque verὁ Episcopos Abbatibus qui sunt in sua Dice-cesi secundum jus commune praeesse, eosque vocare ad Synodum, atque alia ejusmodi agere patitur. Quocirca lib. I. Ep. g. Nemoscn-n Episcopo, qui Abbatem quempiam sua moeceus excommunicarat, restribit Abbatem illum jurii Petri traditum, ta Abbatis contomelias, Romana M sati fuisse illatar. Item lib. . Ep. ho Leodiensi Episcopo aegre serenti parochianum suum quem excommunicaverat, a Gregorio absolutum: id enim occasionem superbiendi parochiano, atque Episcopum contemnendi praebebat haec Gregorius rescribit Tanatiam Apostolica Sedis non esset auctoritas quoscumque&ubicumque vult, luareo solvere. Cujus absolutae potentiae plura exempla habes superius. Caeterum lib. 2. Ep. 69. recte quidem scribit Taurinensi Episcopo, Episcopas in pastorali regimine non hanc potest rem atque licentiam 'sic is , ut Monasteria qua in uis parochiis cons sunt, quantum velint opprimant, sudium Religionis, sua pratisionis
occasione haeis illa potenter exigendo spotestatem exercendo comminuant. Haec, inquam, recte. Sed quotusquisque umquam magis abusus est sua potestate, aut huic praecepto minus umquam obtemperavit Hildebrando Cum enim clare doceat Imperium amitti maleam perando , ipsemet suis edictis Manlianis fuit in causa factilegi schismatis, atque sectionibus horrcndis virginalem Ecclesiae simpli
492쪽
r RARU TEMPORALIBUs. 6 citatem mansuetudinem contaminavit, saeculum in religionem Christianam estundendo.
Ad octavum: Qu.d soliu Papa uti possit Imperialita insigniis lubenter a Gregero reici re vellem, qua rariolae hunc Dictatum directe aut in directe posset ex jure divino exsculpere, cum exploratissimum sit Christum universam pompamin coragium mundi a toto Euangelio eliminasse. Quam ob causam Canonem Constantinus dist. 96 .
ubi de ejusmodi Imperialibus insigniis agitur, jure adscriptum paleis existimo. Ad hujus Dictatus sensum Historici narrant Bonifacium VIII. magnum Gregorii VII aemulum pompa atque ornatu Imperatorio sese induisse, ut magis timeretur. Hic autem Imperatoris ornatus ab Ethnicis manavit, ut notum est. Ad nonum: non video quomodo directe vel in directe ex sacra Scriptura colligi possit Principes ad pedes siolim Papa de culandos obstringi
Et si de Papa aliquid colligeretur, caeteri Episcopi tantumdem haberent juris, quam ipse Papa ac proinde falsum esset ejus solius pedes deosculari debere a Principibus, ut hic obtendit Gregorius. Non in scio quidem magnum habendum atque exhibendum honorem Religioni Catholicae in ipsis Praelatis Sed caveant Praelati ne inde eis
rantur aut glorientur alioqui hoc nescio cujus audire merebuntur:
Non tibi,sed Religioni Catholicae, inquit Gersonius lib. de potestate Ecclesiastica considerat. r. sub finem. Accedit, ut ait Joannes Major ,
frustra duci argumenta aut exempla dogmatica ab iis quae a mera pie late devotioneis benevolentia Principum Christianorum profecta sunt, cujusmodi habentur oscula pedum manuum, o c.
Decimus undecimus sempiterno potius ilentio obruendi, quam commemorandi erant. Heu si B. Gregorius, quem hic nosteram tari creditur, accepisset quempiam ex Romanis Pontificibus scivisse, ut e solis nomen in Ecclesiis recitaretur quodque unicum esset ejus, me in mundo Deus immortalis quam uberes fictus lachrymas profudisset si quidem ab Ecclesiae aditu omnem singularitatem pro cul cxterminandam tanquam soli Antichristo peculiarem supra docuit responsione ad secundum Dictatum. Profecto mirimitivae Ecclesia institutis nomina omnium Episcoporum qui vitae sanctimonia claruerant, in Dypthica, aut geminas Ecclesiae tabulas roserri solita legimus: ive illi Episcopi superstites essent, sive etiam diem supremum obiissent. Prarierea expIoratissimum est nomina Imperatorum in omnibus antiquis Liturgiis recenseri consuevisse. Quonam igitur
493쪽
motu & spiritu hos duos superbos tartareos Dictatus directe aut Inadirecte adversarii ex jure divino extorquere poterunt' nullo alioqui dem quam Hildebrandi placitis, quibus quod lubet, licet. Duodecimus uod Papa possit Imperatores deponere est dogma primum ab Hildebrando inventum, ut ipsemet Bellarminus non dis .fitetur libro adversus Barciatum Nam Gregorio VII auctorem ullam antiquiorem proferre non potuit. Caeterum si Lare edicta in Synodo senerali libere condita aut proposita fuissent, certe hie arti culus longe explausus fuisset ab Episcopis, quorum major pars, ut
iam monui, partibus Imperatoris stabat dolebantque vehementer Gregorium Ecclesiae pacem unitatem convellere. Itaque Hild Mando potestatem hanc contra causas essentiales utriusque potestatis sibi arroganti nullo modo auscultandum est. Consul χε de a7.
Decimus tertius septimo assinis est quare illine solutionem repein tes, atque insuper observabis Episcoporum transationes can. I e. Nicaenae Synodi vetitas ad ambitionem .prensationem hominum coercendas, huncque canonem religiosissime ab Ecclesiae primitivae Patribus servatum, eamque ob rem Constantinum Magnum prohibuisse, quominus Eusebius Pamphilus ex Episcopatu Caesareae Paleis
stinae ad Sedem Antiochenam transferretur lib. a. vita Constanti ni a 3 ad 6o caput Hercle propter hunc canonem Nicaenum Episcopi orientis aegre passi sunt Proclum Episcopum, Theodosio pro curante, in Maximiani Constantinopolitani Episcopi locum sumeti quamquam Calestin in Papa res V et nihil obstare, quominus qui unius civitatis vel nominatus fuisset, vel iam esset Episcopus, ad alteram civis
temtransferretur Socragrabb. T. cap. D Historia. Sane Romani Pontifices temporis lapsu ut decanonibus luserunt, ita sibi solis auctoritatem transferendi Episcopos vendicarunt. Cap. inter corporalia de translationibus. Nam absoluta monarchica potestas , qua hodie
magno Ecclesiae damno utuntur, fruuntur, tota ex Canonum®iminis Aristocratici corruptela coaluit. Cave tamen putes me tam
rudem esse , ut ignorem Pontisces positos dispensatores. Sed ut S. Bernardus auctor est, in adimationem, non in destructionem haec potesta est. Denique quaritur isterispensatores, ut fidelis quas invenia tur ubi nec sita urget, excusabilis dispensatio est ubi utilita provocat,dspensiti laudabilis est utilitas dira communis non propria. Nam eum
nihil horum est, non plane melu dispensatio, sed crudeludissipatio est: U
494쪽
1N RE Bus ΕΜ PORALIBUS. 67rasiud 'quoadilargitur evatio, es a d quod mobturambitio impati nasti emonu bb. 3. de conseder cap. I . Decimus quartus: Quod Papa de omηLEccusta quemcumque voluerit ordinare potest, sumptus videtur ex canoneque tertii Concilii Carthaginensis, ubi Patres Africani hanc potestatem Aurelio Primati Carthaginensis Ecclesiae faciunt, ut de quacumque vellet Africana Eeclesia Clericum Episcopum ordinare posset, propterea'ubdomnes aliae Ecclesiae Africanae, qua Episcopis aut Presbyteris care bant,ad Primatem confugere atque ab eodem Episcopum vel Presbyterum flagitare solerent. Itaque hic canon maxime est rationi consentaneus. At longe alia mens Gregorio hoc enim dictatu homines Iigeos,in fideles Curiae Romanae addicere voluit quocirca in omnibus provinciis illos vel Cardinales vel Primates, vel Episcopos ere reconsueverat, quos suo Dominatui firmando magis idoneos noverat, ut de Archiepiscopo Lugdunensi siennensi diximus, quibus Gostridum Abbatem indocinensem, quem Paschalis II ad Casedinatatum evexit, addere possumus. Quod ergo primitus ad charitatem Ecclesiae necessitatem sublevandam institutum fuit, id Gregorius ad suum Potentatum privatim roborandum abstrahit. Certe Gersonius ad calcem libri de Ecclesiastica, politica potestate post Epilogum conclusione . narrat Stephanum Papam ita scribere Gal-berto Patriarchae Nunc vero iterato tibi scripsemus, nolintes alicujm Ecelesie privilegium infringere, licet Apostolica rarogativa possumus de quisbet Ecelasia Curicum ordinare, c. Quae ostendunt multos Pontifices non contentire cum Gregori VII, qui omnia dominatu,
non charitate Mutilitate Ecclesiae metiebatur. Deeimus quintus multa involvit non satis clara. Quod autem per hibet Eum qui est ordinatura ripa, non deberesuperioramgradum ab alis Episcopo accipere, si de Clerico, Subdiacono, Diacono Presbytero capiaturis ita ut sensus stillos non posse aliis ordinibus ab alio quam a Papa, aut ejus permissu donari, profecto id ejusmodi est, ut neque directe neque indirecte, aut etiam contorte ulla via ex jure divino erui valeat tundat aut extundat Gretserus aciem ingenii sui, hilum proficiet. Alias dixi absoluto Monarchae quod lubet licere. Decimus sextus ad hunc sensum dumtaxat verus est: Quianum S no generalis regulariteris ordininie absiue Romani Episcopi sententia haberi debeat, ut Socrates meminit lib. 2. Historiae cap. s. ωexpli-ς atum est a me libro priore Historia Conciliorum generalium falsus
495쪽
easus quibus non modo absque sententia Papae imo contra illum Synodus cogi concludi potest, sessione 4. 4. Constantiensis a. Basileensis Synodi de qua re nos uberius in Historia Conciliorum. Ad Decimum septimum rependo non satis illucescere quidnam
per libros canonicos, aut per Capitulum G1egorius Gretierus velint certumque esse inter omnes Theologo Papam cum Romana Dice celi separatim a Catholico consensu totius Ecclesiae nihil sancire
posse,quod vim habeat obligatoriam saltem in actu secundo Causa est quoniam potestas Ecclesiastica est ministerialis spiritualis, regimen Ecclesiae temperatum Aristocratia 4 s sessione Constantiensit unde lege Papae non obligant nisi recipiantur. Quod si per Capitulum e
nonicum designet statuta quae Romae fiunt de Sanctorum Canonis a tione. Respondeo non ita hiisse ab initio atque Gersonium tib depr-batione spirituumps Henrιcum de Hassia Doctorem Sorbomeum ci Vice-Cocellariumscribere tot Canonsationes hominum esse comprimendas. Cum versentur in quaestione facti, errori suppositioni miraculorum ob noxia, hoc praesertim tempore factioso. Profecto inter viros pios increbuit nonnullos in canonem Sanctorum proclivius relatos, quod animose absolutam Papae Monarchiam; alios vero ut Gersonium non relatos, quia Concilii auctoritatem supra Papam propugnassent. Decimus octavus I9. o. non probant, sed supponunt
Papam esse absolutum, infallibilem Ecclesiae Monarcham, quod fatissum & erroneum est Hercle quando certissimum atque indubitatum est Papam eum tota Ecclesia non posse hodie efficere ut aliquid proju-
re divino directe aut indirecte habeatur, quod Patres Eccletiae primitivae numquam pro iure divino direcae aut indirecte, explicite aut implicite agnoverunt: Esto ue pervagatissimum & certissimumae tum Augustinum, cum Africanae Ecclesiae Patribus in s. Concilio Carthaginensi sub Zoetimo, Bonifacio, Caelestino I. FP demonstrat e hos tres articulos: Quod sententia Papae a nullo debeatis tractaria Quod nullus audeat condemnare Apostolicam Sedem appella rem riuod majores causa cfuscumque Ecclesia ad Sedem Apostoboam referri debeant nullo modo ad ius divinum spectare. Certe relinquitur necessario Greiserum frustra esse, ut doceat hos Dictatus diis recte aut indirecte ex jure divino elici. Quae ut clarius percipiano tur, paucis Historiam inter Zoetimum intricanam Ecclesiam des, babo Urbanus Siccensis Eccletiae Λfricae Episcopus, cum Apiarium suae Dissilia πιν Orale
496쪽
t RRBU TEMPORALIBUs. 73 sua Eeelesiae Presbyterum ob permulta scelera notissima incorrigibilia excommunicasset; atque sententia Episcopi Siccensis in Api rium Synodo provinciali Africae consormiter ad quintum Canonem Nicaenum comprobata fuisset tandem Apiarius Romam ad Zoetimum
confugit, a quo non tantum ad Communionem contra Canones admissus est:verum etiam Zoetimus Faustinum Potentianae Ecclesiae Episcopum tanquam Legatum a latere misit in Africam, ut Apiatium in integrum restitueret, atque Siccensem Episcopum, siquid adversiim
obniteretur, excommunicaret, aut Romam evocaret. Quae impe
tia Zorimi plane Monarchica cum ob suam novitatem Patres Africanos valde commovissent maxime vero quod Zogimus sibi tantundem auctoritatis Canonibus Nicarnis attribui causaretur Orientalis Ecclesiae subsidium contra Zozimi commonitorium implorant, atque
genuinos Synodi Nicaenae, id est illos viginti Canones qui omnium
manibus teruntur a B Cyrillo Alexandrino, Attico Constantino politano Patriarchis impetrant: tumque demum post integrum sexennium in hac evolvenda lite lapsum, Caelestino Papa qui Bonifacio LMToetimo successerat, luculentissimam Epistolam his octo invictissimis munitam argumentis contra Monarchica Imperata Zorim re scribunt, atque imprimis contendunt omnes Clericos cujuscumσue sint iam, id est Episcopos aut Presbyteros regimin suorum Agetrepotitanorum relinqui a Neanis Patrib- ώque mulio magis de Oscopis quam de
Presb teris intelligi oportere, propterea quod lumen naturiae dictitet negotia, indomis, Ortasunt esse definienda ει terminanda. 2 Docent arta Ap ritis Sancti nulli unquam provincia defuturam: si modo Sacerdotes aequita
um servenita prudenter agant uuicumque Ufensos fuerit judicio cognitorum id est Episcoporum provincia vel etiam ad universale provocare. Quae ratio ducta ab Ecclesiae primitivae praxi tum usitata convincit sententiam Papae secundum Canones Nicaenos subditam esse Synodo
provinciali; in Synodo provinciali Papae licitum fuisse ad Concilium generale provocare tanquam ad ultimum atque infallibile tribunal Ecclesiae r continuoque Papam nedum generali, verum etiam Concilio provinciali subditum. Qua Ecclesiae praxi nihil certius Ecclarius. Ex quo patet quantum insit fidei Canonibus qui Papa sententiam a nomine judicari oportcre dictitant, sunt enim tactitii. Quod si tempore S. Augustinia Synodo provinciali Papae ad generale Concilium licebat provocare, ut Patres Africani perhibent, quanto magis a particulari sententia, aut privato motu Papael Verumtamen Lib. IV. Ooo Bulla Diqilige by Orale
497쪽
47 DE POTEsTATE ECCLEs In Bulla Coenae Domini quasi grande scelus & piaculum igne exterm
nandum, ne quis Papae sententia ad Concilium generare provoeet, Monarchice imperat. An rogo, haec Imperata humana nobis subsidia jure divino Mnaturali concessa abrogare possunt Verumh absoluta Monarchia Curiae Romanae asylum est atque mysterium quo se imperios tuetur, dum prohibet, nequis de hoc dominata hiscere, aut a Papae sententia ad Concilium generale provocare audeat. q. Non esse reiubile, Deum unicuilibet posse inspirare examinis justiariam cs innumerabilibus congregatis in Concilium illam denegare. Quo argumento datur conjici, utrum Patres Africani censuerint infallibilitatem potius uni absoluto Monarchae, quam Aristocratico Concilio deserri oportere. s. Transmarinum judicium ratum esse non posese ne depostione ataue examine restium 'mam vero necesseriar personas adduci non posse vel propter sexm, vel propter senectutis in immita rem vel multis abi incurrentibu impedimentis. Quod autem Bellar minus respondet lites in provinciis & locis ubi ortae sunt, instrui, deinde Romam mitti debere supponit, non probat Papam esse absolutum Monarcham Ecclesiae, neque videt Christum, Apostolos voluisse omnes controversias Eccletiasticas facillime&de plano absque ullo forensi strepitu quantum fieri posset, decidi. Ubi en-uer rioris facilior norio, ibi decisio tutior expedinor o esse potest, inquit S. Bernardus 3 de Consideratione cap. 6. Ex recensione Gerardi Vossit. 6. Nulla Θnodo definitum ut Romanus Episcopus Legatos a lateremittat in exteras provincias. Unde colligimus tum Ecclesias consuevisse regi Canone, neque ullum Praelatum sibi quicquam ausum sum re, quod non esset jynodice Ganonibus constitutum: Ideoque Zo-aimum praetexuisse sibi Canonibus Nicaenis licuisse de causis Clericorum per omnes exteras provincias cognoscere, cin eumdem finem
Legatos suos a latere, ut vocant, mittere. . Narrant Zodims commo
nitorium a Faustino Episcopo Patribus Africani pro Nicanis Canonibus,
latum, non reperiri in authenticis Exemplarabin Canonum Nicanorum,
qua Cyrillis Alexandrinusis Atticus Constantinopolitanus miserunt in Africam. 8. Romanos copos non deberesuos Clericos mitterepotensibus viris, ut hi illorum imperia in rem judicatam dedant, nefumosum' hum secuti intromittere videantur in Ecclesiam Christi, qua lucem simplicitatista humilitatis Hem Deum videre cupientibiu praefert. En summa Capita Epistola Patrum Africanorum, quam integram reperies tomo pri
mo Conciliorum in s Synodo Carthaginensi Nisi autem dubitatur
498쪽
r Rallus TEMPORALI Bus. 67smeridie lucere, hinc planum evadit saeculo illo Ecclesias iure communi aristocratico regimine gubernatas. Neque profectis si Canones Sardicos pro appendice Canonum Nicaenorum gratuito admiserimus Greuerus inde orobare poterit hos Gregorii VII. Dictatus juris esse Divini directe vel indirecte, cum neque Zoetimus Papa, neque Patres Sardici jus Appellationum ad Apostolicam sedem, eisdem sedi Apostolicae tanquam jure divino debitum addicant ZoΣμmus enim suum Commonitorium solis Canonibus Sardicis, quos pro Nicaenis Canonibus substituebat, fulcire conabatur Sardici autem Canones Hosio Cordubensis Ecclesiae Episcopo referente, postu- Iante ad hunc modum decernunt Si Vestra Dilectioni videatur Petri Apostoli memoriam honoremin, ut ab iis qui judicaverunt, scribatur δε- Iio Romanorum Episcopo, ut per propinquos provincia pisopor, si opus sit, judicium renovetur, ta cognitores ipse praebeat, Canone 3 Synodi Sasea, conciliorum Roma editiorum. Cui pariter Canon quintus ejusdem Synodi Sardicae est agglutinandus. Sed de his amplius libro primo Historia nostrae Conciliorum generalium in sextae Synodi Carthaginensis Historia, & 3 . Axiomate Apologiae nostrae.
Vigesimus secundus aequivocatione vocis, Romana Eecte impli- Uur, Iucem ab iis mutuatur quae ad primum Dictatum observav
musa puta gratiam in fallibilitatis soli Ecclesiae Catholicae & Concilio generali legitime congregato concessam a Christo quem adsensum
omnes Scripturae textus auctoritates Patrum, quae de Ecclesiae vise
fallibilitate statuunt, capiendae sunt, minime vero de uno solos pa, aut de Ecclesia, Dioeces Romana seorsim a tota Ecesesia C tholica Adi I Axioma nostrae Apologiae. Vigesimum tertium Dictatum Gregorius ita adornavitquδd proposito suo vehementer favere duceret duabus autem constat partibus. Quoad primam, fallit elencho non causae pro causa,&a divissa coniuncta si quidem sola canonica electio Pontificis nullo modo potest esse causa necessaria Sanctitatis, doctrinae aut vitae Pontificum Romanorum hoc enim a multis aliis concausis dependet. Quamobrem Dictatus hic quod Roma nus Pontifex meanonice fuerit ordina-ιus, meritis B. Petri indubitanter Fritu Sanctusci neque directe noque indirecte potest elici ex jure divino. Equidem persuaso quam
Hildebrandus de sua canonica electione concepit, illum ad ea impulit, quae innumeras hominum atque urbium strages pepererunt, ut hinc discant homines sese humiliare,, non elate laperes: Bonum
499쪽
DE POTEsTATE ECCLEs Ibeenim constat integra eausa id est, nemo Pontificum ex electione an nica bonus & Sanctus haberi potest, nisi caeteras vitae Sanctioris dote, una sibi conciliet. Altera pars hujus Dictatus Enodii Papiensis Episcopi testimonium respicit, quod exigui est momenti in hac parte, si de lacanonica electione capiatur, ut jam diximus. Caeterum analysm libri Enodi repetes ex libro 3 defensionis libelli de Ecclesiastica & politica potestate cap. s. numero I. 24. Ad Uigesimum quartum, non satis liquet quidnam sit Licere μό-jectis accusare re pracepto uicentia Papa Attamen conjicio Gregorium hae dixtisse, ut sibi viam sterneret ad subditos Imperatoris contra illum sollicitandos irensandos: sicque hic Dictatus est tanquam corollarium praecipua quaestionis, de qua articulo I r. 7. loe t
Vigesimo quinto Satis datum est supra articulo tertio, quartovi quinto, ubi ostendimus potestatem Ecclesiasticam pure pute spiritu lem ministerialem, atque Regimen Ecclesiae Aristocraticum non abis solute Monarchicum ellc. Vigesimus sextus aequivocatione laborat, quae exsplendescit aede pellitur eorum notitia, quae responsione ad primum vigesimum se eundum notavimus. Itaque verba haec, ut non concordar Romana Ee elesia. Si de Catholica ela universali Ecclesia capiantur, verissima sunt rsi autem de Papaeum suo oligarchico Consilio, aut de privata Dice-eesi Romana aliquid statuente, cui Ecclesia Catholida minime assen .sum praebuit sicut in praesenti controversia de Regum abdicatione falsa merito habentur. Jam enim multoties dixi facultatem infallibiliter decernendi toti Ecclesiae Catholicae, non soli Papae, aut ullis privatis Ecesesiis concessam a Christo, qui hac ratione voluit Ecclesia. rum charitatem xcommunionem excitare ac fovere. Ad Vigesimum septimum. uod Papa Uesitate iniquorumsubditos possis ahomere Est quidem totius hujus operis pretiummeque canonice in Synodo generali pacata Christiana Republica, atque auditis super ea re Principibus Christianis conditus est, ut amplius probabitur lib. quinto cum de Synodo Lateranensi sub Innocentio III agetur. Vide pariter responsionem ad vigesimum secundum, ris. Dictatum, ubi de acceptione Papae distrib im cum Eccles Romana sumpta disseruimus. His autem accurate ponderatis claret Greiserum frustra perperam contendere Gregorium VII. in hujusmodi Dictatibus
500쪽
r RAEU TEMPORALIBUs. 77σexu re divino partim directe, partim indirecte colligi. Nam certissimum est liaec omnia edicta imperiosa, aut majorem partem illorum hoc falso niti principio tuod Papa sis absolutu infallibilis Monarcha Ecclesa. XI. Porro his septem viginti Dictatibus sexdecim argumenta subjiciam, quibus noller Grcgorius acta sua in Henricum LV. Imperatorem armabat Quae argumenta in aciem explicat duabus Epistolis ad Heri manum Metensem Episcopum; quarum prior Epistola libro in Epistolari posterior lib. 8 Epistolara legitur suod o stulasti, ait He rimano, te quas nostris scriptis juvari ac praemuniri contra illorum insaniam, qui nefando ore garriunt auctoritatem Sedis Apostolica non potuisse Regem Henricum hominem Christιana Reiffsonis contemptorem Ecclesiarum videliceto Imperi destructorem, atque hareticorum
auctorem consentaneum excommunιcare nec auema ιιam a Sacramen
to Metitaris ejus abolvere non ade necessarium nob videtur, cum hujsurei tam multa ac certissima documenta sacrarum Scripturarum paginis, periantur,oc. Hoc igitur primum erit Hildebrandi argumentum. Secundum Mam , inquit, ut de multis pauca dicamus: Quis ignorat vocem Domini ac Salvatoris nostri Iesu Christ dicentis in Evangelior Tu es Petrus, Ner hanc Petram disicabo Ecclesiam meam: Et porta inferi non praevalebunt adversias eam, tac. Et quodcumque ligaveris seu per terram, erat ligatum sin caelis. Nunquidsunt hic Reges excepit, aut non seunt de ovibus quas Filim De B Petro commisit ' uis, rogo, in hacnniversati concessisne ligandi atque solvendi a potestate Petris exclusum
esse existimat tTertium Ecclesiam Romanam esse omnium Ecclesiarum matrem Universalem: omnes majores res, praecipue negotia omnium Ecclesiarum ad eam quasi ad matrem caput referri ab ea nusquam appellarici Judicia ejus a nemine retractari , aut refelli debere vel posse.
Quartum Ecesesiam Romanam habere potestatem singulari privilegio concessam, aperire & claudere anuas regni coelestis quibus voluerit. Cui ergo aperiendi clavdcndique coeli data potestas est, de terra judicare non licet pQuintum Num retinetis quod ait Beatissimus Apostolus: Nesciistis quia Angelos judicabimus quanto magis saecularia Sextum B quoque Gregorius Papa Reges a sua dignitate cadere
statuit, qui Apostolicae Sedis decreta violare praesumpserim ser Oo 3 bens