Danielis Heinsii de contemptu mortis libri IV Ad nobilissimum amplissimumque virum Ianvm Rvtgersivm

141쪽

Hunc illius scopum, hoc illius centrum esse, in quo consistit. up ut perueniat, iterum, quod ante cebatur, agendum esse. Etenim quemad modum mens nostra separanda est a sensi bus, vitam nobile objectum intelligat ita Deum ut intelligatur,ab humanis rebus separandum csse. Hoc autem fieri, primo quidemetomeso hoc est, si ab eo separetur quicquid proprium est hominis, sivicissim ipse ab ijs egregetur Exempli causa, si corporeum, mortalem, genitum aut factum, negenuus. Deinde, ab elementis quoque reo potibus, quibus cuncta constant, eundem segregemus denique hoc toto uniuerso, tanquam veste pulchra atque admiranda, ut Platonici loquuntur, eum exuamus. Quia ex his nihil ad essentiam illius pertinet simplicitatem vero, etiam inuoluit. Quae simplicitas, semper mante omnia in Deo sta, tuenda est, quia contrarium eius maxime cum Deo pugnat. Ideoque non immerito Theologi inter attributa Dei, primo

Omnium

142쪽

omnium occurrere simplicitatem docent. qtita ipse ira nullo continetur, sed Otius entis

est principium. Atque hinc sensim ad perfectionis ejus

attributa perueniri quale inter caetera, Omnipotentia atque in simitudo ejus cst. v x respectu temporis, aeternitas, respectu loci, immensitas vocatur. Nam de vita quae in Deo est, qui primum vivens recte dicitur, infra agitur, ubi de aeterna generatione Filij. In quibus Dei attributis, quia plus periculi ei situm quam in reliquis, coni ciendos esse oculos in eum, qui proprietatem Dei naturam nobis, quatenus cognosci eam fas aut necessarium existimauit, abunde ex posuit Deum nempe filium, qui cum esset vera imago Dei, aeterni pulchri, ipse Deus, cum patre ipsum pulchrum, nostro corpore indutus ad nos venit. Quem cum Deus Pater in s ,hoc est sapien

do prorsus ineffabili genuerit,uel ex eo apparer

143쪽

rere, quam sint actiones illae nobiles, quas lata xi Coe vocant. Nam ut intellectus noster parit rationem, sed in tempore ita Deum Patrem, ante tempus rationem genuisse, sed aeternam, quae est Filius. Cujus beneficio,, trinitatem personarum, salua unitate essentiae,ad quae menSnOstra per se frustra aspirabat, didicisse. Vt, maximum arcanum illud Mortem sanguine ejus qui non interit,i ab aetcrno

in aeternum vivit, extinctam es e. Hunc autorem esse omnium quaeviuUnt, autorem omnium quae sunt, cum ex intuitu

sapientiae suae omnia creaverit Deus. Etiam hominem in quo anima de corpus hypostatice unita sunt. Ita tamen, ut in ista cum sit forma hominis, non huius tantum vitae quam nunc ducimus, verum multo magis semina futurae ac igniculi contineantur.

qui cum ipsa ibi jungitur, eliciuntur. Id vel ex eo planum esse, quod cum ipse videt se atque intuetur, admiranda gignit opera.

144쪽

quales sunt doctorum meditationes, quae ad omnem transiuit tuntur posteritatem. Id autem eo fieri, quia animus humanus, nihil maius aut excelsius in terris, se complecti potest, ne si aut in ipso Sole aut sideribus versari queat. Hoc testari hominum magnorum cogitationes, quoties in sese intuentur, S a corpore recedunt. Qualis nobilissimus em ille in Platonis Phaedro cuius

initium os dimnus in coelo uolter,&c.

Hoc opus, nempe assiduam obiecti contemplationem, primum esse ac maximum, quod in vita fieri a nobis potest non tantum, quia quamdiu mens intenta sibi manet, nihil cum morte corporis commune ha

bet sed, quia in suauissima ac sibi propria

ipsius pulchri contemplatione Versatur. Quo omnium animi sua sponte rapiuntur Amorem enim pulchri, me illius quod est tale, siue quod videtur, essicaci ratione omnibus esse institum. Quod inductione longa ostenditur. Illius enim causa, Omnes nauigare, militare, terram fodere omnia denique omnes agere. Pub

145쪽

ir DC CONTEMPT MORTIS.

Pulchrum autem quantiis proprie ad intel lectum, bonum ad voluntatem referatur, tamen pulchri nomine utrumque hic significatur, quemadmodum fit a Platonicis it inprimis a vulgo qui objectum olim talis, quod hic autor notat, cum objecto intelle ctus, non confundunt modo, sedi praeserunt , atque ad bona sic dicta, a simpliciter bonis, ac simpliciter pulchris, praesertim ipso pulchro non creato, cogita tiones suas transferunt. ut ad actiones, quae sunt extra intellectum, deflectunt. Quales sunt qui in Rep versantur. . In eo enim alli omnes, quod in opibus nonnulli, nonnulli in honore, ah in sobole propagatione sui generis, id positum existiment,

Quam viam dum insistunt, in hoc sunt toti, vitam aliud agentibus tanquam somnium elabi. Interim instare mortem, aquae nihil mirum si plerique imparati praeueniantur, cum de ea neque cogitarint unquam, neque mori didiverint quod fit, cum mens ipsa

146쪽

DC CONTEMPTU MORTI s. id

ipsa in se abit, de in pulchri contemplatio ne, cuius semper pol hanc vitam particeps

futura est, exercet Ur.

Nunquam enim minus sollicita de orto esse potest, ct tuam si extra ius mortis ipsa se reponat. Hoc est, menti et Operam quam, ex omnibus, quae orbis habet, orbi uniuerso omnibusque rebus quas mors sibi vindicabit superstitem futuram esse.

Non enim terram, neque mare, neque coe-bam, neque quicquam quod nunc admir inur, aut cui totis sensibus aflixi haeremus, ab interituac igne cui omnia seruantur, immune futurum. Qua occasione, horrenda illa umerus quae uniuerso imminet, describitur

Qui ergo ea ratione qua jam dictum, viis uere didicerit, opus inchoabit, quod mors ipsa perficiet. Nam de contemplatione imillam anima absolitet, ri tot corpore, quod jam ex parte factum est,abducet mcnarum, ac tum demum ipso pulchro, cuius

147쪽

H DE CONTEMPT MORTIS hic contabuit amore, tota atque ex voto

fruetur.

Haec est ergo vita illa nobilissima, quam Uecundum mentem Plato, Platonici dixerunt qua nihil altius, nihil sublimius, nihil diuinius dari in hac vita posse docent. Cui

utinam a teneris incumbant homines, cunum hoc agant Deo tantum consecratiocvirtuti Longe animo maiori ex hac vita excederent, longe dum hic agunt alijs incumberent, neque, quod nescire nunc videntur, ignorarent, tanti esse quemque quanti est: cuiusque animus. Quare hoc totum quod hic vivitur, huic uni impendendum esse,post autorem eius aequo fluxit. Quod cum Plato intelligeret, summam hominis felicitatem, in solutione animae

corpore, o eorum quae reuera sunt, contemplatione, collocandam censuit. Quia autem qui sic vivunt, soli discunt mori, soli mortis dum hic vivunt studium exercent, sbluunt enim animam a corpore, dum Vivunt, ut a terna contemplentur ideo ille idem

148쪽

idem, nihil aluid philosophiam, quam solu

tionem animae a corpore ac separationem,

esse dixit neque aliud philosophi, qui vere sit talis, munus esse, quam quod in Phaedone

dicitur diuinitus, ut omni ratione a corpore seiungat animum ac purget, eumque continenter assuefaciat , t totus in se congregetur ipse, quasi colligatur, secumque, quantum potest, habitare, tam in ista vita quam post illam in futura, solus, de a corpore non secus quam a vinculis solutus, meditetur. Adeo ut idem velit esse mortis meditatio

nem, philosophi studium. Estque acc

doctrina, non modo apex, sedi compendium totius Platonicae . Iae nihil docet aliud quam viuere, Oportet, iuemadmodum oportet mori. Ideoque neque estis ic ut Stoicorum, sed exercitatione crebra comparari, potest, de a magnis saepe vj-ris, comparata fuit.

149쪽

Postquam libro primo fuse demonstra

tum est, quomodo a corpore in hac vita anni ius soluendusiit ac morti praeparandus, libro hero, diuersae adseruntur rationes, quae terrorem mortis, dum hic vivimus, imminuunt a inuicham animo securitatem con-na hanc necessitatem praestant.

Primo saepe cogitandum esse, Totum illud quod ab aere ambitur, casibus diversis

ac Fortunae esse obnoxium. Quae in potestato quantiis Dei immortalis sit, neque quicquam sine eius prouidentia geratur, mini ast 'a ponere in natura, Christiano sit indignum: tamen homines cum plurima norias sequantur, quicquid praeter rationem eue nit, o cuius causas non intelligunt, hoc vocabulo indis itare.

Eam autem sicut ipsam vitam quam hic ducimus, omne calamitatum ac miseriarum genus comitari ut, paupertatem , laborem, famem, infinitos morbos ac dolores.

150쪽

In io miserando loco, simul homo, ani alia diuinum, d quod coelo ortum suum debet atque originem, a natura exponitur; statim manifestum esse, quantam sibi fieri injuriam existimet quod in ipso vita limine, cum multis lachrimis ac flebili vagitia, nasci se inuitum testetur. Postquam autem aliquantum adolevit, quo nobiliorem ac sublimiorem est sortitus

animam, eo magis corpus detre stare, tanquam onus mente indignum contra autem, anima abjectas, corpori haerere, ut suo neque ullis aut calamitatibus, quae singulis eueniunt diebus,aut injurijs fortunae, aut doloribus, adduci posse, ut amplecti illud desi-:nant, aut ad portum aspirent. Quare, ut ignauus ille leti terror, qui ex creet plurimos fugetur, atque in cius locum pura animi tranquillitas succedat, crebro demiserijs ustaeque huius calamitatibus, cogitandum esse. Quae tam sunt in promptu, Vt

inuitis etiam occurrant.