Danielis Heinsii de contemptu mortis libri IV Ad nobilissimum amplissimumque virum Ianvm Rvtgersivm

161쪽

Quod idcirco feri, quia primo mouetun aliena admodum, ideo moueri semper; quia primo moueatur Esse enim ipsam, motus sui causam de fontem Vbi autem motus fons est, ibi perpetuum esse motum, prorsus esse necessarium. Sicut recte Platonici. VIII. Gihil adversari sibi ipsi posse. A qui animam mortalem esse naturae ejus ad versari, cum ministret vitam, sia ea sit vita. Ergo falsum esse, mortalem eam csse. IX. Anirnam affectibus, omnibusque corporeis dominari rebus. Ex quo equitur, esse separabilem a corpore ac diuersam. Et ex consequenti, immortalem. Quod est inter caetera, Plotini argumenta. X. Bonum omnia conseruat, malunt perimit. Si autem nihil mali est quod animam dissoluat, immortalem eam fore Nulli autem esse, ipsa res docet. Quippe si sit aliquid necessie aut exanimi natura id oriri, aut oriri aliunde Ex animi natura non posse,

vel ex eo sequi, quod nihil mali ii in ea

sini

162쪽

DEAE CONTEMPTU MORTIS. I ISit, aliunderi aut a corpore , necesse oria tur quod non potest fieri, cum S in corporeus sit animus, nec cum corpore commune

quicquam habeat deoque nocere ei corporis nequeant mala. aut ab incorporeis. Qus d multo minus potet fieri. Deum enim, qui est primus inter incorporea, seruare eana non perimere autorem eius, nempe, dominum. Reliqua autem,sine eo nihil posse. XI. Si mortalis sit anima, necesse esse, ut in primum corpus aliquod ex quatuor soluatur Aquam nempe ignem, terram, aut

ex illis solui. Ergo mortalem non esse. XII. Falli Lucretium, talios de grege Epicuri, qui supponunt, corporis partem esse animam. Quo nihil stultius efflagi posse. Quod si non siit pars eius, nihil necesse esse, ut cum eo dissoluatur. Idque a simili prolvitur.

XJIL Nihilo plus esse ponderis in argu-

mentis ,

163쪽

rnentis eius reliquis. Quae omnia ad nutri prope dissoluuntur, si quis inter animam dernentem distinguat, quod quibusdam placet. Nam quod in consensum trahitur, in mor

no senectute, ebrietate, mentem esse, non animam Eam autem nilai esse, nisi eius, luti ministram quandam atque internuimae m. XIV. Doctrinam de immortalitate animae, non tantum esse certissimam, quia ex

sacris probari potest, sedi posse ex poetis, qui sunt antiquissimi doctorum, probari. Omnes enim hanc Nili conanibus sub

sternere ac tenere immotam, eique superstruere quaecunque tradunt aut commemorant. Cur enim defunctorum animas I lys. se ac Eneas perlustrant ac describunt, si cum corpore extinguuntur Cur Orestes matris umbram metuit, quam es e jam e tinctam non ignorata Denique, quare tanta' cura, iusta inferia seluuntur mortuis, ut

praesentibus conferri ista videantur, si post corpus nihil restat Iterum exemplo sic E

164쪽

neas, qui impensas tantas incertamina cludos facit, cum Anchisae, si Maroni credimus, parentata Verum, ut ad rem redeamus si frequenter de amicis jam sublatis cogitemus, fieri non post , quin de nos ro quoque abitu frequenter cogitemus. Sed de facile intellecturos, sicut aliquis est scopus quo sagitta fertur, de in circo meta aliqua extrema postquam nulla restat, ita aliquid in vita nostracsie, quo natura sua sponte fertur Min quo quiestit. Adeo, ut mors ipsa semper suos doceat quod semel est factura Nullum enim diem esse, quin efferri videamus aliquem dc ubique Occurrere eorum monumenta, qui fuc-runt. Vt, si maxime velimus, cogitationeni hanc ex animo delere nequeamus quae, si aliam, non modo utilem ne aliud agentes mors inuadat, sed prope esse necessariam, Expedire inter caetera, ut naturam O

165쪽

a CONTEMPTU MORTIS.

quod ex caelo serra constat ac mari. In eo enim obseruatum iri, omnia ex quibus constant singula, ipsa nempe elementa, siue prima corpora, perpetuo aut nasci aut mori. Atque ex mutatione corum, aliud fieri, aliud perire. Vnius enim generationem, alterius corruptionem esse Adeo, ut cuncta videan tur magnam illam mortem exercere, de qua

libro primo dictum est quae haec omnia quae

intuemur, pariter extinguet, In cinerem resoluet. Pecudes quoque ciues,innoxias ac simplices naturae alumnas, quotidie, sine ullo animi dolore, mori. Ita ut nonnunquam canant quoque,&gaudere videantur Quale est, quod de cygno poetae commemorant. Etiam arbores, praeterquam quod annis singulis comas ponere hin hyemis aduentum mori videantur tape Solis violentia, aut ri gore immodico, exuri, ac, reuera mori. Idem euenire, oribus qui vel honte moriantur, vel ventorum rabie ac Solis, extinguantur.

Quin

166쪽

Quin ipsum Sole an, qui nonnullis vitam confert, alis vero eripit, quotidie minari, quod facturus semel est: Vespere enim hinc abire S sub horigontem nostrum se subducere. Eundem quoq; mortem toties minari, quoties defectu suo hanc promittit. Idem judicandum dereliquis sideribus. Quae licet toties huc redeant quoties hinc abeunt tamen quaedam esse qua post tempus aliquod

intereant, aut saltem non conspiciantur amplius. Quales sunt Cometae irae, ut pluri inum, diuinae,3 calamitati nos rae praecones. Denique, si bene ratio ponatur, nihil esse quod non abeat, quod non praetcreat ut ab ipso protinus initio cuncta es inare ad metam videantur. Ita iuuentutem aduentu statae Utatis,eam rursus, senectutis, deficere ac extingui ut propemodum quod alteri succedit, eius quod iam fuit, mors videatur. Somnum quoque mortis esse imaginemo quasi paedagogum, quem quotidie, Ola praelud ere citant tam sed Scani in iam a Scirpo redisiungere quo, sin eo, mentem, consistere T ac

167쪽

i DC CONTEMPTU MORTIS. ac vigere postsi, docet. Quae tum corpore soluta libere vagatur neque raro ea loca penetrat, ad quae aspirare corpus non potest. Neque parum facere ad contemptum mor

tis, Si quis vitam, quam futuram Deus ipsemis' filio suo, quasi obside,promisit, animo

percurrat eius gaudia ac voluptates saepe metiatur atque examinet. Atque inprimis ineffabilem in illa vita Dei praesentiam majes atem, comitatum, splendorem Et quaecunque in scriptis sacris nobis reuelata sunt; ideoque tuto creduntur. Quod ad hunc autem quem spiramus aerem, verum si id

quod docent medici ac physici morborum plurimorum esse causam barium, mutabilem pestiferum, atque ideo letiferum qui imodo subitis frigoribus, modo aestu, ac praesertim sub autumnum, mutatur ut non immerito Hippocrates, n istam sum uia, adluxa acta rides , maximum, omnium quae ho- mim et cmunt, imperatorem, pedet. A quo, solo mortis interuentu transferri nos ad locum, purum, immutabilem, innoxiumque, qui

168쪽

qui beatas excipit animas, semperque sui similes, hoc est, felices, laetos ac ternae Voluptatis participes complectitur. Corpus quoque laoc nostrum, quod hunc et Si χιν , hoc est, circumfusum ex omni parte trahit aerem, quia ex ijsdem ex quibus caetera, principijs constat, nihil esse aliud quam mortis subjectum atque idcirco physica ne cessitate, ut loquuntur, aliquando interire. Ex aqua enim, terra, aere, de igni, nihil posse heri quod non sit mortale quaeque ex ijs constant, ideo mortalia futura semperesse, quod ex talibus consistant. Esse multos, qui idcirco mortem timeant, quod alias atque alias illius species ac formas animo concipiant. Aliam autem alia metuendam magis ac terribilem videri. si quis su in in extinguatur, aut in Elnae crateras incidat, aut in mari a bahaena vasta atque immani hauriatur. Quae omnia, cra inania terriculi esse, quae in sola opinione

consistunt cum una tantum mors sit sem

per eadem semper sui similis. Quocunque

169쪽

enim modo intereas, nihil aliud quam ni mam a corpore disiungi. Quosdam ideo timere mortem , quia maximum dolorem comitari eam arbitrantur aut frequenter aegros sauciosue conqueri de eo audiuerunt. Quibus cogitandum, eam, sicut aliarum rerum, ita Se doloris inem esse qui ante illam saepe det in ipsa vita, in quibusdam qui simillimi sunt mortuis, extinguitur. Vt in illis, quibus male animo esse dicimus hoc est, quos inquit

Eadem agitari opinionum nebula, qui ita patria quam alibi, expirare malunt cum animus, quocunque loco corpus inquit, in

eundem feratur idemque aer, Omne terraS, aeque atque hanc nostram , complectatur, aeque omnibus incumbat, aeque omnibus vicinus sit.

Ab eadem opinione esse, quod nonnulli affacultatibus suis, ali ab hoc praedio aut illo, conjuge item ac liberis, aegre avellan

170쪽

DC con et Enpetu MORTIS. I ' tur: cum nec opibus, nec praedijs, nec conjuge, qui hinc discessit, opus habeat. Quare existimandum , ea postquam hinc abiimus, respectu nostri amplius non esse quia nullus post hanc vitam superest eorum sus Vt nec cura, aut fructa di cssdcrium. Semper vero cogitandum , nihil minus certum csse quam vivendi tempus neque cuiquam, quando vasa colligenda sint, con- stare posse. Quosdam enim prima, quosdam media, alios extrema aetate hinc abripi. Quos quidem esse miserrimos quia quanto diutius supersunt, tanto ij plura quotidie

incommoda, in vita obij ci. Quare crinθη- oti esse 5 stuporem, cum mors portus sit calamitatis, proram ei velle obuertere ac notae contra, Vt prudentes nautae solent, post di-ti uersa turbulenti huius maris pericula, lu- benti animo amplecti terram. Et tamen neminem esse, qui cum diu vivendo in calamitates incidit, non frequenter mortem optet: non libenter fateatur,

vitae breuitatem, infelicitatis esse remedium.