장음표시 사용
591쪽
. . Comm R. P. F. Franc. Arret. d. Min. dem habet tacunditatem a se; quod in rei veritate nihil est dicere ; patet itaque manifeste inter personas diuinas, quantum ad else, ex intentione Doct. Subi quod necessario sunt ponenda signa originis in quo, nec iaciunt cotra nos ratione ui bus aduersari j nituntur positionem nostram euertere. At guunt enim primo Scot Aucti secundo rationibus.
solustius a= Oxnnes α in idem tendunt, quod Din. Subi ubicu questum'. eo, e plicat quid sit ordo originis,semper inquit,quod prioritas rea si is ori Origini S cst, secundum quod quaelibet perlona est ab ipsa, oegistis,in quo nulla ipsis, δc quod illud est prius origine, quod est a se, ib' lud posteritis,quod est ab alio. Dicimus nos,quod accipiendo ordinem originis proprie qui est inter originans, dc originatum, vel inter principia quod origi nantiae ligna a quo concomitantur necessario signa in quo,& ideo illud quod est prius origine in quo, est etiam a quo; de secundum hoc no-tificatur ordo ori vinis ab Scot. no tamen negat signa in quo: imo manifeste ponit ea, ut ostendimus et ima ha Secundo arguunt.i. rationibus , dc prima est talis, in qu iii, cunque signo pater est, pater generat, sed per te pater est in primo signo, ergo in primo signo generat, tunc quaero,aut generat nihil, aut aliquid, si nihil,ergo non generat: quia gen
rare nihil,est non generare, si aliquid, de illud est filius, ergo filius est in.primo signo ; assumptum probatur : quia inter
contradictoria non datur medium
Ad primum Ad hoc dico, quod pater in illo priori generat, S cum imrationem. sertur vel aliquid, vel nihil ; dico, qtiod simpliciter, S abso lute, non addita. c aliqua deierminatione, quod generat aliis quid: sed si addatur in primo signo generat aliquid,vel gene rat nihil ; dico,quod nec ali quid. nec nihil pro illo signo: b ne ergo pater generat; at non pro Primo signo, sed pro secundo,nam inter generare,& generarnest ordo origi nis c ideo dato,quod pater generet in primo signo, non i equitur quod filius in primo signo generetur, dc ideo cum dicitur pro illo signo, vel generat aliquid, vel nihil, dico, quod siaccipiatur generare pro illo signo pro quo pr edit generari,quod nec aliquid, nec nihil quia pro illo signo non est aptum natum esse generari; patri orgo generanti in primo signo non γrespondet genitum pro eode signo primo, sed pro secundo Secundar, Secunda ratio est talis: si pater est prior origine filio, in iutio. IO primo signo vel filius habet esse, vel non, si sic, sequuntur
592쪽
duo inconuenientia, primum , quod filius non producitura patre in secundo signo: secundum, quod erit lilius seipso priori primum inconueniens sic deducitur: quoniam quod habet esse in primo signo non producitur in secundo: quia alias in secuito sit 3o acciperet esse,& ita acciperet esse, postquam haberet esse,& per colequens di s produceretur,semel in primo signo, S iterum in secundo: iecudum inconueniens patet: quia filius per te est posterior patre; si ergo est in primo signo, in quo est pater, tunc ut in illo est prior seipso, ut. in secundo ; si aute non habet esse in primo signo s& loquorde esse simpliciter sequitur necessario,quod accepit esse simpliciter post non esse hinpliciter,quod est propriu creatura . Ad hoc dico,quod quando quaeris an filius in primo signo habet esse,vel non 3 dico,quod habere non esse, potest dupli, dam. citer intelligi : uno modo simpliciter, alio modo secundum quid, SI cum dei minatione: dico modo , quod filius habet non esse in primo signo accipiendo non esse secundu quid;&.cum determinatione,s.cum hac determinatione in primos o, siue a se: quia habere esse a se conuenit habenti esse in primo signo, nam ut diximus signa a quo concomitantur si gna in qu . Et cum arguis ergo accipit esse simpliciter post non esse si inpliciter,&c. dico quod nonsed post non esse iocundum quid, accipit esse simpliciter, de hoc non est incomveniens: nam filius in primo signo habet non esse tale, scilicet a se,&non sinapi citer non e se. Dices saltem habeo. quod de non esse tali transit ad esse simpliciter: dico, non est verum: quia ibi non est transitus, cum signa ista non sint successiva, sed permanentia in tota aeternitate. Tertia ratio: pater in illo primo signo aut intelligit filium Tertia ruris.
intuitiue aut non, si sic, ergo filius est in primo signo, conse Gia . . . . .
quentia patet: quia cognitio intuitiua est rei existentis 5c praesentis in propria existentia; si non; Sc intelligit illum in secundo signo, ergo mutatur: probatur cons equentia , quia transit de contradictorio in contradictorium: qui transitus non potest esse sine mutatione o
Ad hoc dico , quod in illo priori signo originis antequam Ad tertia.
intelligatur filius genitus, pater cognoscit filium intuitiue, licet non ut existentem in se, quia cognoscit essentiam diu, nam, quae est ratio cognoscendi intuitiue,quodcunque obi ctum intelligibile. Et haec retronsio est Scoti in primo d. IO. Nn a quae
593쪽
quaestione i. in solutione tertii principii de spiritu sancto in rear Quarta ratio est talis: Summe necesse esse habet esse protio. quocunque signo originis, & naturae, sed filius est, summe necesse esse, ergo &c. Minor patetin maior probatur, quia
illud quod habet esse pro quolibet signo, magis necesse es se,quam illud, quod non habet esse pro quolibet signo, ergo illud, quod est summE necesse esse, oportet quod habeat esse P quolibet signo: alioquin aliqd esset illo magis necesse esse. Ad quarta. Ad hoc dico,quod maior est falsa loquendo de signis permanentibus. Deus enim est prior origine creatura,& tamen Deus non est in secundo signo Correspondente creaturae.
Similiter Deus est prius creatura persectione , dc tamen non I est in secundo signo persectionis cortes podente persectioni creaturae: quia esse sic in secundo signo est deficere a perso tione Dei. Dico ergo , quod summe necesse esse semper habet esse simpliciter, sed non oportet, quod semper habeat esse secundum quid, & cum determinatione,sicut est esse in primo signo, Sc cum dicitur, quod illud est magis necesse es
ie,quod habet esse pro quacunque signo, Sc. dico,quod vorum est de signis successivis non autem permanentibus. Vel dicatur, quod summe necesse esse habet esse pro quocunque signo durationis, siue aeternitatis, sed non oportet, quod lia' beat esse pro quocunque signo originis. Quinta ra- Quinto argumentatur sic: In primo signo filius non est,tatio. in secundo filius est, & ambo haec signa sunt in instanti aeternitatis, ergo in eodem instanti filius est , Se filius non est, Mper consequens, contradictoria erunt simul vera pro eodem instanti, imo cunistrumque signum sit in tota aeternitate, in
, tota aeternitate filius erit, & non erit.
quinta. Ad hoc dico, quod contradictoria inter alias conditiones habent istam, quod debent reserri ad idem instans . ideo extrema conditionis accepta pro alio , & alio signo non sunt contradictoria, S: sic esse in secundo signo,& non esse in primo, non sunt contradictoria. Sexta ratio. Arguitur sexto: in primo signo filius per te non est, scd istud non esse non habet a patre: quia pater non est principium non essendi; ergo oportet, quod istud non esse habeat
a se, sed 'uod de se habet non esse, est de se possibile non esse, ergo lilius non erit necesse este.
Adsextum. Ad hoc dico,t filius,illud non esse,scilicet pro illo priori, hoc est,
594쪽
hoc est, non esse a se, habet a patre: quia dans esse, dat, MConiequentia esse, cum ergo pater dat filio esse, dat etiam,& consequentia esse,inter illa autem,quae consequuntur esse fili j, est non esse a se, & ideo hoc habet 1 patre,& cum dicitur quod pater non est principium no essendi, dico quod verum est no essendi simpliciter,& sine determinatione,sed bene est Principiu non essendi cum determinatione, Cno essendi a se. Postremo arguitur sic, quicquid conuenit patri, conue- Septima r nit illi in primo signo, sed patri conuenit spirare spiritum tis. lanctum , ergo conuenit illi in primo signo , ergo filius non spirabit spiritum sanctum , vel spiritus sanctus bis spirahitur, quod est inconueniens. Ad hoc dico,quod ordo originis qui est inter personas di- dit uinas in operando est tantum a quo non enim est ordo ori. m m. ginis inter spirationem patris & filii, quasi spiret pater in aliquo ligno originis,in quo non spiret filius, sed in eode signo originis simul spirant, est tamen ibi ordo spirantium inspirando,quia pater in illo tertio signo originis spirat a se, filius auteni non a se, sed a patre, haec est responsio Doct. Subtilis in primo dist. I a. qu st. a. .
SEcundo notandum, quod realitas dicitur a reali, reale vero a re, res autem, ut adpropositum spediat, fumitur a ratus, rata ratum; m talis Ut triplex, quaedam est
essentiae, sicut eu ipsa quiduitas absolui. considerata, quaedam existentiae, sty talis eri in omni praedicamento, quaedam vero se uentiae, o talis ect in praedicamentoμό-
santi olum , in proposito autem reale sumitur a re,fecundo τὰ tertio modo dicta, non autem a re essentiae: qui in diuinis efi istincitio realis, m tamen ect ibi una essentia, ne sumitur a re dista, a reor, reris, quae ect communis ad omuia entia imaginabilia: quia tunc inter Chymaeram, in aliud fetitium esset iussinctio realis: tertio intelligen- N n 3 dum
595쪽
. . . comm. R. PF. Franc. Arret. ord.Min de O . dum est, quo diu diuinis respotest sumi dupliciter,uno modo essentialiter, insic est tantum una res quia mna essentia,m una existentia; alio modopersonaliter, oesicin draum is sunt tres res sub leures. C o M M E N T. VII.
IN hac litera squae ex his, quae diximus supra in explicati ne tituli, & in primo art.clara est Auch. duo dicit, primo dicit,quod distinctio realis, prout est species distincta ab alijs
distinctionis speciebus, sumitur a re existentiae, vel subsistentiae, Λ non a re opinabili, vel a re essentiae; secundo dicit, lin diuinis est latum una res essentialis singularis , dc existens, sunt tamen ibi tres res subsistentes personales, vel suppositales, adeo quod unica est ibi res existens, unica radicali, &a, soluta existentia, cum qua tamen unica existentia absoluta multiplicantur res subsistentiae relativae, quae sunt tres rationes iuppositates, in quibus essentia diuina subsistit. licet a se existat, S de ista duplici acceptione rei facit mentionem Diuus August. in primo lib. de doctrina Christiana, ubi inquit, Pater,filius,& spiritus sanctus lunt res, quibus fruendum est, hoc est, res, quae sunt diligendae propter se, & irre seribiliter, sunt pater, filius, &spiritus sanctus, & hae res sunt una summa re S : per ly tres res denotantur, tres res liappositates, MPer hoc quod dicit una summa res denotatur res essenties,
Stis praesuppositis pono duas conclusiones de identit te reab, quarum prima e i ista, ilia sunt idem realiter,
q- sic se habent, quod et tum non potere esse sine alio, siu
τηum e I impo sibile separari as alio ab que contradictione , c cum hoc, quod impossibilitas separat on is non pro-utam a causa extrinseca, oe quod znum respestu alterius, nou sit ominans aliud originatum, eg quod non sol
596쪽
in pluribus reus. realiter Assinctis omnes issae tres pamricuti sunt accipiende copulatiuae, ita quodetna conditio non fissicit sine abi. Unde non etiare consequentra, hoc nonpotest essesine isto, ergo est idem realiter isti, quia tunc quaelibet relatio, quae ines essentiae diuinae per actum inteLIectus diu mi esset realis: quia quicquid est idem res,est reati, consequens est falsum, et i latet ex s. dict. I. aut quod talis csset eadem diuinae essentiae: quia impo filiis en tibu nam essentiam csse sine ea: quia si talis retitio 'sset esse nona, tunc intellictus Humus posset mutari: consequens ea fessum, si italis impclsibitita rouenit a causa transeca: quia ab intellictu diuino; similiter secundum Thilosophum contradictio es caelum esse sine motu, non quidem
a causa intrusca in caelo,sed ea causa extrinseca mouen-re , non tame equitur, quod caelum sit motus realiter: δε-cet non possit esse silue eo . Issa prima conditio probatur a Doct. inscundo dict. i. quia sicut contradictio dicta de aliquibus, via ess concludendi distinctionem, ita imposit-bilitas recipiendi praeduationem contra ictoriorum fertinentium ad esse, edi etia concludendi identitatem in spe;Gr hoc etbi non es dependentia essentialis, quae requirit distinctionem manifestam . Secunda conditio pater, quia
nihilseipsum producit: tertiam vero conditionem notanter posui propter relationes, quae licet non sic se habeant, quod una possit esse sine alia, mel quod una fit producens, dy alia productae quia tamen si e halent, quodfundantur in pluribus relus realiter 11tinctis, sicut patet det ternitate, dr siliatiora, de dualm similitudinibus, maequalitatibus, ideo realiter distinguuntur.
597쪽
DRo intel Iigentia huius conclusionis obseruandu est pri- Nynidentia I mo,quod ratione contradictionis potest inserri,no identas multipli titas multipliciter . c. aliquando non identitas ex natura rei, riter via con aliquando non identitas realis, interdum formalis, & inte tradictionis dum essentialis, & sic de alijs: secundo obseruandu est quod infertur . non identitas, sue distinctio realis est proprie inter rem, rem,actu existentem, sic quod non repugnat priori ex natu- Realis es in ra sua,esse sine posteriori: distinctio vero essentiaIis propriEctio est pro- respicit distinctas essentias, siue numeraliter, siue specifice, prie inter re, distinctio ex natura rei proprie respicit distinctas realitates, O rem actu inclusas in eadem re realiter, &essentialiter . Unde si volo eri ut probare distinctionem ex natura rei, hoc est quod una reali tas,tantum ex natura rei distinguitur ab alia: quae tamen realitates sunt idem realiter respectu tertii, cui realiter identim cantur, arguo sic, aIiquid potest competere, A, ex natura rei, quod repugnat, B,ex natura rei, ergo, A.distinguitur ex natura rei a B, quia si sunt omnino ide ex natura rei, ergo quod competit viri ex natura rei, competit alteri similiter, si volo probare realem distinctionem aliquorum per rationem c ω tradictionis, probabo sic, impossibile est idem realiter ex istore,& realiter non existere, sed A, realiter potest existere sime B, ergo distinguitur a B, quia da oppositum, si non distinguitur realiter a B, ergo dicit eamdem existent ram cum B, MPer consequens non poterit realiter existero sine is, quod.n- idem ens sit realiter, S non sit realiter,uidetur esse opposita primi principit: nam quod A, sit realiter B, & non sit realia ter B, cst contradictio, idest, quod A, possit realiter existere, B, non existente; S: quod non disserat reaIiter a B, est oppo- Aria, situm primi principi j, & confirmatur per Arist. . Metaph- tex.c. 3. ubi scribit, quod ideo ens homo, & vnus homo sunt
idem realiter quia non separantur in generatione, Sc corrumptione, unde ista consequentia valet apud ipsum, ens homo, dc unus homo non separantur in generatione, & corruptione, ergo sunt idem. Ex quo loco accipitur, quod illa d quod
generatur alio genito , & corrumpitur alio corrupto non
distinguitur ab eo , sine quo non potest generari & cor
598쪽
In Formagis. Mag. t. Sirecti Doct. paris ars
Tertio obseruandu est, quod haec prima conclusio Auth. conclusisse debet intelligi, quod quando sunt aliqua duo, quorum Mutb. demum ab altero separari non potest, de huiusmodi insepara- reali iden-hilitas prouenit 1 causa intrinseca,& in nullo ab altero depe litate F det, illa sunt idem realiter. Per hoc quod dicitur,quod inse- μνη- parabilitas prouenit a causa intrinseca excluditur instantia quae fit deessentia diuina &de respectu, qui causatur in ea per actum collativum intellectus diuini comparantis essentiam diuinam ad ea,quae sunt extra. Nam essentia diuina nopotest esse sine isto respectu quia intellectus diuinus non po test non intelligere essentiam diuinam, & imitabilem ab Angelo, ab homine, M ab alijs; de tamen non sequitur quod i steres pectus,qui inest essentiae sic intellectae, sit idem realitercuessentia diuina: quia respectus rationis non potest esse idem realiter enti reali: nam quicquid est idem realiter enti reali, est ens reale; tum etiam non potest esse diuina essentia absq; illo respectu: quia si talis relatio posset esse noua, intellectus
diuinus posset mutari: consequens est falsum, ergo Zc antecedens fieret enim de non intelligente intelligens,vel de noComparante comparans,vel e contra: quod fieri nequit sine mutatione, est ergo ista impossibilitas separationis huius respectus ab essentia diuina ex intellectu diuino necessario imtelligente,& comparante essentiam ad extra. excluditur etiainstantia,quae fit de coelo,& motu, secundum Philosophum; nam motus non potest separari a coelo, nec e contra, dc tamen motus non est idem realiter coelo, sed huiusmodi inseparabilitas prouenit ab intelligentia necessario mouente cς
tum secundum Philosophum, x non ex intrinseca natura ipsius mobilis. Sed contra videtur,quod talis relatio insit essentiae diuinaea causa intrinseca, tum quia ab actu intellectus diuini,qui est idem quod essentia, tum quia essentia diuina est causa talis
relationis saltem remota, & hoc ex ratione sua, ut patet ab Scot. in primo d. 3. q. . ubi docet quomodo obiecta tecumdaria virtualiter continentur in essentia, ut in causa remota;
tum quia intellectus diuinus non tantum de necessitate comparat essentiam, sed sei psum comparat, de sic talis rclatio erit sor maliter in intellectu diuino, oc per consequens erit a causa intrinseca,quia ab eodem intellectu diuino.
Praeterea quaero quid intelligat Autli. Per causam intrinsecama
599쪽
secam, aut intelligit causam formalem, aut materialem, Rutessici entem; non primo quia non videtur quod essentia diuina sit ratio formalis, Si quidditatiua; quare sapientia sit idem realiter sibi : quia tunc essentia, &sapientia dicerent eamdcformalitatem quod est contra Doct. in primo d. 8. q. - non secundo quia materia, vel quasi materia, ut sic considerata quantum est ex parte sua, est in potentia contradictionis, Ut docet Doch Subt. i ii pluribus Iocis: non tertio quia efficien ivt efiiciens non identificat sibi effectum suum. Ad primum dico, prauupponendo, quod causa intrinseca in proposito non dicitur illa quae ex sua ratione formati,siuei quae ex ratione sibi intrinseca producit aliquid, sed dicitur causa intrinseca ex hoc, quod intrinsece aliquo modo pro
ducit aliquid in se ipso, ita quod impossibile est absolute ipsum esse, S non producere, vel quasi producere Α, in se ip-iso laque a nullo potest impediri, hoc supposito dico, quod
quamuis actus intelligendi diuinus de necessitate causet ta lem respectum, vel comparationem, hoc non est ex ratione intrinseca intellectionis quasi esset impossibile ipsam intellectionem esse nisi producat talem comparationem ue accidit ergo sibi, quod comparet essentiam, vel se ipsam obiectis secundarijs ; si enim obiecta lecundaria non essent, non ca .sarent talem comparationem, causa enim intrinseca. & ne cessaria, de qua loquitur Auth. in proposito, sic simpliciter,& absolute se habet ad A, quod circumscripto quocumquς alio extrinseco, adhuc suo modo de necessitate naturae Pro' iduceret, A, in se. Adsecundum dico,quod Auth. accipit per causam intrinsecam, causam emcientem; sic de necessitate se habentem iad, A, quod simpliciter impossibile est no peo ducere ipsum A, &cum dicitur quod effectivum producit distinctum,&c. dico, quod in proposito duae causae simul concurrunt, Una icst,quae habet rationem quasi receptiui,& alia est,quae habet trationem effectivi, pro quato ergo ementia diuina de necet- .state absoluta est quasi originatiua perfectionis, attributa lis , dc formati ter illam habet in se sequitur realis identitas i inter illa sicut etiam dicit Doct. Subr. in primo d. 3.q. 7.quod iideo passio praedicatur per sede subiecto,& est idem realiter subiecto, quia subiectimi est causa necessiaria talis passionis, s& talis passio in nullo alio pol recipi, est ergo talis iniera' rabilis
600쪽
rabilis A. ad B, ex causa intrinseca ipsius A, necessario se habente ad B & ex hoc quod B sic de necessitate inest A, quod est simpliciter impossibile alij ineme ab A.
Sed tunc oritur difficultas de relatione creaturς ad Deum quam ponit Doct. Subt. in a.d. I. q. s. esse idem realiter creaturae : nam quaero a quo est talis inseparabilitas' aut enim esta causa intrinseca illius creaturae; quod non videtur,quia relatio dependet quantum adiuum esse, ita a termino, sicut etiam a fundamentos dico quod talis relatio oritur a fundamento, ut a causa intrinseca, sic intelligendo, mn quocumque instanti ponitur Angelus de necessitate naturς,in cocosequitur relatio passiua,qua dependet a termino, de si Angelus posset habere esse permanes per aliquod tempus in quo per impossibile terminus non esset, talis dependentia nullo modo esset in Angelo, nec ut idem, nec ut realiter distincta: quia ad sui esse de necessitate requirit terminum: nam esse cuiuscumque relationis, sic est ad aliud in ratione termini,
quod habitudo ad terminum est de quidditate illius; ut putet per Philosophu in pr dicamento ad aliquid,& per Com.
ibidem, & in s. Metaph. tex. c. ro. &cum dicitur quod talis inseparabilitas, non est 1 causa intrinseca sundamenti: quia etiam talis relatio dependet a termino, dico, quod etsi dependeat a termino in ratione termini, tamen sic a fundameto de necessitate oritur, ut simpliciter eadem sibi, & sic oritur a fundamento secundum totum suum est e, ut tale esse de necessitate sit ad aliud, & quia creatura clo quocumqtie instanti ponitur in esse a Deo ut docet Din. Sabr. in a. dist. 2. ideo pro quocumque instanti de necessitate naturae dependet a De ,& si in secundo instanti actu no poneretur a Deo, in eodem instanti desineret esse s ut patet a Scot. ubi supra Min quot. q. I a. &sic pro quocumque instanti ipsa creatura actu dependet a Deo, quae dependentia oritur a tali fundamento ut a causa intrinseca, itaque est simpliciter repugnantia, tale fundamentum poni in esse pro quocumque instanti sine actuali dependentia ad Deum. Per aliam conditione iri,
qua dicitur, quod in nullo sit dependens ab alio, excluditur instantia de accidente, & lii biecto sabundum viam Philos phi,qui vult passiones esse inseparabiles a subiecto, loquendo etiam de passionibus extrinsecis, quae sunt qualitates Maccidentia.