장음표시 사용
61쪽
biles actiones semper inflammat. 8 Tertia dissenso Zenonis ab antiquis phialosophis in remiruationum quaestione versatur, sed omnis eorum controitersa ex definitionis contentione nata est,quod quid ni perturbatio,inter eos non conuenit. Peripatetici in perturbationibus,quas Graeco nomine nominant,na In Luent . turalem volebant esse modum,ut ait Cicero, atque etiam utiliter animis nostris a natura data S: metum cauendi causta, naisericordiam, .aegritudinemque, lenaei tiaratque iplina aracundiam sortitudinis quasi cotem eis e dicebant, xt virtus ea
nullam propeniodum vim habitura sit: nisi quibusdam stimulis iracundiae ad
res magnas,& laboriosas animus hominis excitctur. Naturaliter autem hominia
ius quadruplices insitas esse permotiones: duas ex opinatis maIis, nactum suturis, aegritudinem praesentibus, totidemqtie ex opinatis bonis libidinem &la titiam, ut si laetitia priesentium bonorum ibido futurorum: quae quidem senera cap. 6.tib. r. a d certam mediocritatem reuocari posse disputabant. Nam timere,ut Aristoteles d. Morib. ait, & confidere, & concupiscere, & irasci, di misereri, & animo Faudere,& dolere
possumus,nimium P parum: quorum neutrum rectest: at vero quando,quibus de caussisHuibus lite rebus licet,& quomodo a quum est facere haec omnia, praeclarum & optimum & cum virtute iunctum est. Zeno superiorem diuisonem perturbationum concedit Peripateticis: definitioni autem controuersia torquetur. Perturbationem nullam moderatam contendit esse, quin Potius omnem uersam a recta ratione,& contra naturam animi vehemementem impetum defi- rasu . . nit. Modum tu adhibes vitio, at an vitium nullum est non Parere rationi λ an ratio parum praecipit,nec bonum illud elle, quod aut cupias ardenter, aut adeptus te efferas insolenter: nec porro malum,quo aut o preisus iaceas, aut ne opprimare mente vix consus p eaque omnia aut nimis tristia, aut nimis laeta errore fieripi. qui igitur modum vitio quaeri similiter facit, vi s posse putet eum,qui se e leucade praecipitant, sustinere secum velit: ut enim id non potest, sic animus pertu batus S incitatus nec cohibere te potet , nec quo loco vii insistere. Quaino
rem nihil interest utrum moderatas Perturbatrones approbent, an moderataminiustitialia, moderata in igna illam,moderatam intemperantiam: qui enim riciis
modum apponitas partem sulcipit vitiorum. Sed haec altercati O Zenonis nominis magis est, quam rei. Peripatetici enim quem uis appetitum & motum nomine perturbationis volunt intellis',sue rationi obtemperet,sue repugneti Stoici vero duntaxat turbulentos affectus,&rationi inimicos Perturbationes vocant. 9 Cumque superiores illi, t Plato & Aristoteles duas in partes animum diuia derent, unam participem rationi quae quid faciendum,fugiendumve sit, praescii bit. Alteram rationis expertem, in qua sunt naturales appetitus, quos ante dixi mus, Zeiro nullam perturbationem voluit esse naturalem, sed voluntariam,& iudicio susceptam.In quo,sicut antea,captionis tantum nomine dissentitateque enim Peripaterici ita naturales et se dicunt,ut a voluntate non profici lcantur. Trita Plicem igitur in moribus correctionem a Zenone tacitam videmus, unam de beata vita,&generibus bonorum: alteram de diuisone & natura virtutum: tertiam de perturbationibus : in quibus tamen no magna caussa fuisse videtur, quamo rem a superiore authoiitatin dascederet , Praeterum cum ab illis non tam rerum, quam verborum nouitate distentiat.
tuor initise rerum illis quintam hanc naturam, ex Pa penaturis autem sicsintiebat Primum, pt in qua-
62쪽
quoInulli modo arbitrabatur quicquam esci posse ab ea, quae expers esset corporis. ciuiuueneris Xenocrates, superiores etiam animum esse dixerunt. nec vero aut quod liceret aliquid,aut quod liceretur, posse esse non corpus.
I Quid Zeno in explicatione morum ab Academicis tradita non probarit fatis constat. Sequuntur eiusdein reprehensiones duae de rebus physicis: prima de pax titione elementorum:secunda de Deo caussa principe reta omnium.Cum enim Aristoteles elementa siue simplices naturas in quinque genera distinxisset,igne, acrem,aquam, terram,&coelum, Zeno coelum quidem no sustulit, sed statuit elleignem:&eam naturam ita definit, ut dicat ignem esse artificiosum ad gignedum cie. sis. v. deprogredientem via. Censet enim artis maxime proprium esse creare S gl nere: Raa.deor. quc que in operibus artium nostrarum manus efficiar, id multo artificionus naturam efficere: id est, ut dixi, ignem amficiosum magiarum artium reliquarum. α Discrepabat etiam a superioribus, in illi principem remim omnium caussam simplicem,& corporis experte ponantini caute mundum Deum appellat, eumq; animatum &ratione praeditum definit:quemadmodum indicat disputatio Ciceronis de Natura deorum. Zenonis ratiocinatio ad hunc modum concluditura . Nihil quod aliquid efficit est expers corporis: Deus autem quidque efficit: Non est igitur Deus expers corporis.
' Plurima aute in illa tertiaphilosophiae parte mutarit. A qua primit Iesensibus ipsis quaedam Iixit noua quos iunctos esse censiuit e quadam quasi impulsione oblata extris
cius qua isse *-mm-,nos visum anellimus licet, tenea mus hoc verbum qui gem erit enim Ῥtentam in reliquose
monesepius. ' Se ad haec, quae Ἐyasi ni, cis quasi accepta sensibus, asensionem adiungit animorum, quam esse vult
in nobispositam oe voluntariam. Visis non omnibus ia
iungebat fidem,sed hi solῖm,quae propriam quandam h
berent declarationem earum rerum, quae viderentur. II autem νψum,quum imum cerneretur,comprehensibile. Nerotis haec' Nos vero, inquam, Quonam enim modo καταλη-
αέον Aceres ' sed quum acceptum iam, oe approbatum essit,comprehensionem appellabat. ' Similem js rebus quae
manu prenderentur,ex quo etiam nomen hoc duxerat. At
quum eo verbo ante nemo tali in Vin esset lurim 1μα
63쪽
idem nouis verbis nouae enim Fcebat a sus est. ' Quod autem erasensiu comprehensium, id sum sum aved
bat i ita erat comprehensium, ut conuelli ratione non
posse silentia sin aliter in cientiam nominabat,ex qua exsseret etiam opinio, quae e et imbecissa, O cum false in
cognitoque communis. Se interscientiam γ inscientiam, comprehensionem issam, quam 2 i, collocabat, iamque a neque in rectis, neque inprauu numerabat, si holi creden
dum esse dicebat. ' Equo 'sibus etiam fidem tribuebat, quod γυῖpra ae is comprehensio factasinissus, G τσα esse illi, O delis γidebatur. non quod omnia, quae essent in re comprehenderet: sed quia nihil quod cadere in eamps
set, reonqueret, quodi natura, quasi normam mentiae o principium siti dedisset, ,nile postea notiones rerum in animis imprimerentur,e quibus non principi tum sed latio
res quaedam ad rationem inueniendam Viae reperiuntur. Errorem autem,m temeritatem, ignorantiam, oe opinationem, u*icionem, Uno nomine omnia quae essene
aliena firmae constantis assensisnu, a virtute apientiai remouebat. eis in js fere commutatio consis: Omnis, disist sis lenonis asperioribus.
1 De duabus dialecti Ce artis partibus, Zeno priorem inuentionem reliquidi in altera autem parte, quae tradit Iudicandi leges, cum se diligentius exerceret, multa de sensibus &scienti vocabulis magis quam rebus innovavit: quam explicationem ad syllogismos apodieticos & dialecticos, sicut illi veteres, pertinere existimauit.Sensus autem iunctos dici quod omnium rerum,que sensibus pei oriuntur, aliquod sit commune,velut doinicillum,non in homin: bus sellini,sed etiam in bestias: in filio species comprehensae manent, & reconduntur, & imprimuntur. quae impresso seu σια dicitur,a verbo pera νο a. id est, ideor: Latinhvissim dicitur, per Antonomasiam, quod acerrimus &pnaestantissurius omnium sensuum sit visus, qui maxime notas & illustres rerum imagines in sensu com-DLuentu. muni linpressas relinquit. Visum autem Zeno apud Ciceronem desiniuit, impressum,effectumque ex eo unde esse quale esse non pollet, ex eo unde no esset: quae definitio visis veris tantum conuenit, cuiusmodi si antea quae cadunt in s pientem. Fabius libro octauo v: sone interpretatur, Quas φαντσσχας, inquit,Grae M vocant, nos cine visones altaei lemus, per quo imagines rerum,non prae lenia
64쪽
muri 1 visorum duo sunt genera: unum falsorum, quibus minime fides ata iungitur: qualia sunt phanta linata piaeraque Ibinniorum, in dormientibus u bis alsae rerum species obiiciuntur,de quibus Tibullus,
domni altici ludunt temeraria n 'dic: Et pauidas mente alla timere iubent. Iqualia sunt etiam furiosorum,vel ebriorum cogitata: quae plerunque sal fis imaginibus eluduntur. Vnde illud Alcmeonis, .
Sed mihi cor neutiquam constulit cum oculorum a lectu.
Alterum genus est verorum visorum,quae merentur MIensionem & approbati nem, fiuntque γπταληit, id est,compreliens bilia: quorum cognitio, adiuncta assensione, Ἀταληψι gignit,id est,comprehensonem:vnde postea existit scientia & notio ita mente comprehensa, ut conuelli ratione no possi. 3 Quae omnia Zeno gestu & manibiis exprimebat: nam cῖim extensam adueriam manum ostenderat, vitiam, inquiebat nutus modi est: deinde cum paulum digitos extri xerat, assensus hum smodi: tum cum plane compresserat, pugnumque fecerata comprehensione illa esse dicebat: qua ex similitudine etiam nomen ei rei, quod ante non suerat, Ἀταληψιν imposuit: cum autem lauam manum admouerat,& illum pugnum arcte vehementerque compresserat, scientiam talem esse dicebat. 4 Primi igitur conceptus, quia sensibus imprimuntur, sensa&sensus Lib. .cap. s. dici solent: nec ita raro homines loquuti sunt, ut ait Fabius , ut sensa sua dic rent: nam sensus corporis videbantur. Sed consuetudo iam tenuit, ut mentecocepta, sensus vocaremus: ab illis autem sensis venit νυ τάληος, & scientia, &inscientia: quae sic a Stoicis distinguntur, is prima sit in rebus mediis, secunda in bonis, tertia in malis: enim esse dicunt, ex obiectis primis visis inchoatam perceptionem, quae per se, nee scientia nec inscientia sit: sed aliquo addito, harum altera fiat: ut si minii ac sit, animal sensibus oblatum comprohendere, scientia erit certa & indubitata veritate comprehendere : item bre i scientia, inconstanti & imbecilla ratione percipere: itaque prima informario rerum a sensibus secta dicitu r: quae si constantia rationi veritate confirmata fuerit,scientiani:si ininus,inscientiam ei sciet: scientiam enim com- prehensionem certam & aeternam Stoici cile censent: quae ex rebus penitus perspectas,& nunquam sallentibus, ct ad aliquem exitum spectanti bim constat: m- scientiam leuem & infirmam, & cum salso incognitoque saepe communem.
s Cumque dux res ut ante dicitum est m asi es sciant Ansus di primus allensus, Zeno sensibus etiam fidem tribuebat: a quibus illa απυληψις sere duabus de caussis : una, quod in sens bus veritas insit, s suti sint & incolumes,di
omnia remoueantur, quae Obstantic impediunt: tum enim quicquid scias bus oblatum fuerit, si deliter percipietur: altera, quod a sensibus omnes artes & disciplinae natae fiat: natura enim ut Lucullus apud Ciceronem disputat summo artificio sensus fabricata est: in quibus ea est vi ut prima nos visa pellant: deinde appetitio sequatur: tum sensus ad res percipiendas intendamus. Mens enim ipsa, quae sensuum sons est, atque etiam ipsa sensus est, naturalem vim ha hquam intendit ad ea, quibus mouetur: itaque alia visa sic arripit, ut his statim utatur: siqua sic recondat, e quibus memoria oritur. Caetera autem similitudianibus constant, ex quibus efficiuntur notitiae reriim, quas Graeci tum emias,
tum πυλι ψεις vocant: eo climaccessi ratio, argumentaque concluso, rerumque innumet ut ,
65쪽
pium taentiae esse in sensibus: e quibus non principia sol im, id est,primae & sin
gulares rerum notiones,sed latiores quaedam viae, id est, generales notitiae ad imiremendam doctrinam reperiuntur. Atq; haec de scientia, quae sapientis propria ει germana est. 6 Inmentiae species quaedam deinceps commemorantur, ut Pro Ligar. error lapsus animi,quo res incognita pro cognita habetur: unde illud Ciceronis, . Atidie. Errauit, lapsi is est, temere secit, non putauit: si unquam posthac.Temeritas, estruscuL. Opirturbationes subiectas esse arbitratur: Suspicio est, cum alicuo metu dubia costatio. Haec, & smilia,quae sunt aliena firmae & eonstantis assensionis uno inscienuae nomine comprehenduntur: quae Zeno a virtute sapientiaque remouebat: atque ita disputabat, lapientem nihil opinari nulli rei temere assentiri, hil ignorare,nunquam errare, nunquam sententiam mutare, nihilque esse ab ea cogit tione,quae de grauitate sapientis fingitur, errore leuitate, temeritate disiunctius. Hactenus Varro tripertitam veteris Academiae philosophiam, moralem, pi sicam, dialecticam breuiter expotuit: correctionem etiam eius disciplinae dupli cem docuit. Primam ab Aristotele, Theophrasto, Straton eripateticis instat tam secumlam a Zenone Stoicorum principe, Per omnes phalosophiae gradus r Petitam, Sc copiosius amplificatam.
Quae quum dixisset: Treuiter sane, minimeί obscure
expos ita est,inquam,a te Varro, veteris cademiae ra tio, Stoicorum perum ese autem arbitror,ut ntiocho
noni familiari placebat,correctionem 'veteris Academiae folia , quam aliquam nouam disciplina putandam. Tunc Varro, Tuae sunt nunc partes, inquit, qui ab antiquorum ratione nunc descistis, m ea, quae ab rcesila nouatasunt,
frobas, locere, quo , O qua de caussa δμά, actum sit: ut videamus satisse ista sit iusta defectio. Tum ego, ' cum
enone,inquam, ut accepimus, Ircesilas sibi omne certamen instituit, nonpertinacia, aut ulo vincen i ut mihi quidem videtur sedeam rerum obscuritate, ' quae adco sessionem ignorationis adduxerant Socratem, oe veluti
mantes Socratem, Democritum, . Anaxagoram, E se δε-
clem, omnes pene veteres qui nihil cognosci,nihil recipi,niabit sciriposse dixerunt, ' angustosensus,imbecillis animos, breuia curricula vitae, *t Democritus ) in profundo voritatem esse demersam, visionibus G insumis omnia ut
66쪽
neri nihil veritati relinqui deinceps O ia tenebris circunfusa esse dixerunt. staque Osecesius negabat esse quicquam
quo Viri posset , ne illud quidem ipsum, quod Socratessibi
reliquisset. Sic omnia latere censebat in occulto,neque esse quicquam, quod cerni,aut intelligiposse. ' Quibus A causilis nihil oportere,neque profiteri, nes affirmare qμmq am, neque assertione approueare, cohiberet simper, o ab omnila ι continere temeritatem: quae tum esset insignis,quum ausu 2, aut incognita res Vprobaretur neque hoc qui quam esse turpius,iuam cognitioni' perceptioni, stertionem, probationemquepraecurrere. ' Huic rationi quod erat constentaneumfaciebat, ut contra omnium tentias
contrarus in partibus cibus ab xtraqueparte assertio susineretur. Hanc cademiam nouam appellabant, quae mihi vetus videtur μquidem Flatonem ex illa vetere numeramus,cuius in libris nihil affirmatur, in utramlue partem multa disseruntur, de omnibus quaeritur, nihil certi dicitur. Sed tamen illa, quam exposui, vetus, haec noua nommetur, cluae usque ad
arneademter Iucta, qui quartus ab Arcesila fuit, in em
dem Ocrcesilae ratione permansit. Lameades autem nullius philosophiaepartis ignarin, oe, ut cognoui ex js, qui it tum audierant,maximias ex Epicureo innanerqui quum ab eo plurimum disentiret, unum tamen prater caeteros
mirabatur, incria bili quada uis bacultate.
r Varro partes Antiochianas habuit, &quae erant ab Antiocho de vetere Meademia collecta,docuit: deinceps Ciceroni Philonis partes dat: Scripserat enim Philo ut ante dixi duos libros pro nouis Academ.cis: quibus docebat quo modo, & qua de musta ab an quis desciverint: ex quibus libris Cicero capita huius disputationis descripssse potuit, quae statim ab initio abrumpitur post primam Academie noue informationem:in Lucullo aute adhuc integra Ciceronia
ureret, ut quum in eadem retana momenta rationum inuenirentu a
67쪽
oratio superest, in qua coiiam Academiam singulari patrocinio tuetur, & ad ea, quae contra illam a Lucullo dicta erant, ipse respondet: unde huius libri sicut reliquorum trium )iacturam sarcire aliqua ex parte possumus. 1 Arcesilas
Pritaneus ex Aeolide, cum ingenii acumine, tum admirabili quodam lepore dicendi floruit, primusque aut hore Laertio Academiam nouain induxi vel potius antiquam Socratis coinsuetudinem nihil temere assicinandi, aut decernendi reuocauit,& cum Zenone non obtrectandi caussa pugnauisse, sed verum inu nire voluisse se intelligitur. Nemo, inquam, superiorum non modo express
rat,sed ne dixerat quidem, posse hominem nihil opinari: nec solum posse, sed ita ,- . . ne δε esita sapieim: visa est Arcesilae ctai vera sententia . tum honesta ,& dignacino in tu lapiente. Quaesiuit de Zenone fortasse quid futurum esset, si nec percipere polia et quicquam sapiens, nec opinari sapientis esset. Ille, credo, nihil opinaturum, quoniam esset quod percipi posset: quid ergo id esset vi sum credo. Quale visum tum illum ita definiuisse, ex eo, quod eis et, sicut eis et impressum, di signa-riim,& este tum. Post requisitum,ctiam ne si e usmodi esset v; sum verum,qualetes sum λ Hic Zenonem vidisse acute, nullum esse visum quod percipi posset, si id tale esset ab eo Quod est,ri eiusnaesi ab eo quod non est,post et es e Recte consentit Arcesilais ad desinitionem additum, neque Enim falsum percipi posse, neque verum,si esset tale quale,vel salsum.Incubuit autem in has disputationes,ut doceret nullium tale esse visum a vero, ,et non eiusmodi etiam a salso possit. Haec autem est una contentio, quae adhuc permanserat. Arcesilas igitur Zenoni S aliis philosophis, qui aliquid sciri posse diceb nt,sese opposuit, non pertinacia. nam pem tinaciter in philosephia disputare ineptum aut istudio vincendi decet enim philosophum veritatis magis cupidum esse, quam gloria in sed obscuritate earum rerum, quae ad confessionem ignorationis adduxerant veteres, in quorum auth ritate delituit. 3 Ex Socratis enim sermonab M, qui a Platone perscripti sunt, In tkeun. dubitari non potest, quin ei visum si nihil percipi. Empedocles autem, ait Oceam cum aliquo loco haeret, exclamat, visurete videatur, Abstrusa esse omni nihil nos sentire, nihil nos cernere, nihil nos quale sit, posse reperire. Democritus naturam accusabat, quae in prolando veritatem abstruserit: neque tamen ἱ studio in qu :rendi deterritus est, sed cupdntate scientiae terras ultimas peragrauit, ct seipsum excaecauit, quod aciem animi impediri oculorum aspectu arbitrabatur. silmiliter Anaxagoras, Empedocles, omnes pene veteres ignorantiae suae conscinnihil percipi posse profitebantur: 4 Triaque maxima impedimenta percipiendae scientiae iudicabant , angullos sensus , qui exiguis foraminibus ad animum Permeanti imbecillos animos,quorum vis & acies in corpore retundituri breuitatem vitie: nam si natura diuturniorem vitam hominibus largiretur, futurum aliquando esset, ut ad sapientiam peruenirent.His de caullis quicquam sciri, id est. certa & indusitata, & nunquam veritate saliente comprehendi negabant: quoa quidem in antiqua philos phia verissime dictum sui in qua contentionum v rictas,&altercationum multitudo declarat philosophoruni libris non scientiae citiusquam doctrinam tradi, sed opinionum duntaxat artes varias & multiplices . describi: prirdenter i , Arcesilam, in philolbphiam comi utitiarum opinionum refertam videret, nec in ea quicquam certa veritate patefactum, seipsum ab amrogama, & stulta scientiae affrinatione cohibuisse, idque et ana unum sibi ipsi de xisse, quod Socrates sibi reliquisset. exceperat enim Socrates unum tantum se scire, se nihil scire, nihil amplius. s Arcesias autem non is fuit, 'ui aut scientiam contemneret, aut assensum omnem de medio tolleret, sed qui nulli rei temere assentiri, n ihilque se scire prosteri, maximam vim sapientis esse iudicaretiita esse finitima salsa veris, vim praecipitem locum non debeat se sapiens committere , ne praecipitet, si temere processerit. 1nter hunc autem Sc alios philos phos qui certas scientiae scholas instituerant ioc maxime intersuit, quδd hi non
dubitabant, quin verissima & certissima essent, quae ipsi doceret ac prosicrenturi Arcesias
68쪽
Arcesilas eum nihil in philosophia, atque omnino in vita humana certum vid re quae magis probabilia in quaque re viderentur exquirenda esse, & sequenda commonebat: quae quamuis certa veritate non Perciperentur, tamen quia n tam aliquam haberent illustrem, his sapientis vita regeretur. 6 Huic instit to quod erat consentaneum,facieba t veri reperiendi catilla contra oinnes philosopla ,&pro omnibus lis pulvet. Instituit enim, ut hi qui se auaire vellent, non de se quaererent sed ipsi diceret,quid sentirent: quod cum dixi flent,ille contra: sed qui audiebant,detendebant quoad poterant suam sententi armapu d caeteros autem philosophos, ut quaesiuit aliquid, tacet. Quod plii Ios handi diis rendique genus modestilli ilium, S sapiente dignissimum est, ut ab inquisitionere iudicio veritatis temeratas absit. quid enim temeritate turpius aut quid tam temerarium,tamque indignum grauitate sapientis,quain aut tessum sentire,aud quod no satis explorate perceptum si sine ulla dubitatione defendere H taenus ex adiunctis&euectis philosophorum Academiae nouae circunscriptio quaedam saeta est. de nomine ipso quaestio oritur, vetusne an noua sit appella da. Haec enim ratio philolbphandi a Platone principe Academicorum proiecta est, qui in suis libris stub persona Socratis nihil affirmat, & in utramque partem multa di s serit, de omnibus pene rebus dubitat, nihil certi dicit, quod probabile est sequitur: sed tamen docendi gratia, illam Platonicam veterem, hanc vero A eesileam,quae ad Carneadem usque producta est, nouam licet appellemus: Ca neades quartus sui tab Arcesila, audiuit enim Egesinum, qui Euandrum audi ra Lacydis discipulum, cum Arcesilae Lacydes tui iter, atque in eadem ratione disserendi permaniit: seque ex animis nostris assensiones extraxisse gloriatus est. verum Stoicorum & hrysippi libris perlectis, minus vinementer eis reluctari coepit, & in assensionis retentione, quam vocant ε ποχtia, minus constitit sibi, quam ipse Arcesilas,ut ex Laertio & Lucullo per pici potest: quantum autem ingenio & eloquentia valuerit, testis suit Zeno eius auditor, sed tamen Epicureus, cc voluptatis patronus, cuius sententiam Cicero in Tusculanis exposu: t : Testis Antonius apud Ciceronem, cum ait, Carneadis vix illa incredibilis dicendi & v rietas perquam esset optanda nobis, qui nullam unquam in illis suis disputati nibus rem defendit, quam non probarit: nullam oppugnauit,qua non euerterit.
HIC abrumpitur, ordinalis ampli me, academicae quaestionis explicatio,
cir equatuor deademicis libris hoc duntaxat nugmentum restat: totius autem operis pars multo maxima communibus incommodis temporum nybis ea
repta cf. nihil enim est iu rebus humanis tumsimum. quod non violare Pleusinne cr diutumae vetustatis iniuria: sed cum viderem quantum damnum arates ingenuae, cr in primis philosopbia borum librorum interitu accepisset, idem argumentum ex variis ciceronis locis collectum philosophiae nudi s superiore libello explicanduru ei se duxi,ut amatores Acadenclae, id eI , verae sapientiae siententiam Ciceronis de optimo philosis audi genere ex eiusdem authoris testim nus confirmatam facilius pei picerent: quibus tamen legendis non tam pHlosis
Dorum veterumscholas,ut opinor, adminabere, quam singularis tuaesapientiae. pM maximis in rebul summa ceruitur, exempla tecum recognsces, proretinctim recordaberis te in ea principis aula summia cum autDaritate versari, in qua Socraticam ω academicam pruidentiam non tam praeceptis quam
69쪽
Vperioribus proximis annis tibi Commentarios nostros de Academica quaestione dedicaui .vbi 3c Academicorum philosophoruin originem, Se progressi nem. 3e totam distinctionem persecutus sum: Sc quod de quatuor Academicis Ciceronis ad Varronem se. pererat, exposui: postea de duobus primis eiusdem argumenti libris Lucullum,qui solus restat, eodem genere commentationis explicavi: nec ut Grammaticus interpres uententias de historias tantum declaraui, sed multo magis . vidiἀlecticus iudex, qualis. is esset tota disputatio, perpendi 8caeitimaui . tenera argumentorum notaui, syllogismorum dc conclusionum modos distinxi, methodi totius ordinem demonstraui,Sc ad earum virtutum imitationem, dum hae res a nobis praelegerentur,discipulos meos interim studiose institui, dialecticam denique totam 3c inuentionem de dispositionein ex his artibus. quas Petrus Ramus suo maximo labore, sed tua maiore liberalitate in lucem 3d usum protulit, omni studio diligentiaob exeracui, non solum ut consilium Ciceronis ac iudicium Sc methodum te gentibus aperirem, sed ut his explicationum mearum exemplis, se 3ris mei,vel potius omnium artium de literarum caussam adiuuarem,&pertinacibus Aristoteleis ostenderem.dialectica in praestantiorein este, quam ex Aristotelm libris cognoscerent, de longἡ praestantiore se admirabiliore usu. quim in scholasticis clamoribus 5esophismatis tractarent. Facilius enim In caput alia suum labenturab aequore retro Flumimr,conuersis Solque recurret equi . quam Aristotelici organi in P. aedicabilibus, Praedicamentis.Interpretationibus, Analyticis, picis. Elenchis confusi talem formam 3c speciein.qualis in dialecticis Petri Rami Institutionibus traditu cintue-- ri,Sc talem tamque perspicuam lucem ex illis suis tenebris ad inter pretandos Scimitandos authores adferre queant. Summa vero disputationis uniuersae duas in orationes diuisa est. Nam cum Academici sicut
70쪽
sicut superiore Commentario planius dictum est affirmarent nihil sciri & percipi posse: neq; ideo quicquam probandum, aut ulli rei aD
sentiendum elle. in priore Lucullus eleuata Academicorum authoritate,qui se magnis 3e antiquis philosophis similes esse profitebantur, contra nouam Academiam primuin disputat esse aliquam id est perceptionem & cognitionem rerum, Se aliquam id est approbationem: deinde contrarias nouorum Academicorum rationes refellit.Esse igitur aliquam probat notionibus sensus 3e animi.quod sensus innumerabiles res percipiat,3c animo eo
prehensa philosophia ut moralis,dialectica,physica,satis magno argumento sit aliquid sciri & percipi posse: αγ πω vero,id eit,approbationem Se assensionein breuiter disputat iisdem repetitis argumentis. Cum autem Academicorum sentetia hoc syllogismo potissimum
Visa,inter quae nihil interest, percipi non possunt: Omne visum est eiusmodi: Nullum igitur visum percipi potest. Eiusque syllogismi assumptio probaretur visis ebriorum, somniantium,furiosorum, & simili tudinibus geminorum Se sigillorum, contra haec omnia Lucullus primum generaliter docet, quod Academiuei definiant visa, quod partiantur, quod syllogismo concludant, quod quaedam sit in rebus perspicuitas, eos ideo aliquid percipere: deinde speciatim singulis eorum argumentis respondet: atque ita prima pars eius libri Luculli oratione concluditur. Altera pars in Cicer
nis Academiam nouam defendentis oratione sequitur: atque imprimis multis authoribus antiquis, Democrito. Anaxagora, Empedocle, Socrate,Platone Academicorum nouorum αυ-λH-quaudice.
res inacomprehensibilitas, defenditur: deinde sensus 3c animi variis exemplis approba ςur, quod multis in rebus fallantur oculi, ut nautigiorum motu: quod geminorum & signorum similitudines nos perta
turbent: quod ebrij, jomniantes Se furiosi decipiantur: quod a Stoicis dialectica sophismata inexplicabilia tradantur: quod a Lucullo multa salsa pro veris dicta sint. Tum demum in omnibus philosophis partibus, pia ca. morali, dialectica, ex controuersis philosophorum opinionibus nihil certi & comprehensi esse deinon strat. Atque hoc
pacto Ciceronis oratio contra Luculli orationem argumentatur, Mtota contentio Academicae quaestionis absoluitur: quam tibi non idcirco solum, quia prima pars argumenti huius esset antὸ dedicata, nuncupaui, sed multo magis, quod te unum ex omnibus mortaliabus, qui nunc sunt, verὰ philosophiae patrem possim confirmare. Quid enim, ut cuncta tuae virtutis huius argumenta praeterinittam,
Rhemenses muta tua sempiterna gloria sun datae aliud praedicant quod ut in perpetuum Loreates de beatae faciant, pro maximis tuis