장음표시 사용
281쪽
- 262 runt . quem landem exitum habuerint, hoc solo libro exploratum est. Sed clarissimus ille eventus, qui alteris interitum. victoriam alteris attulit, multis vocibus Pr phetarum est antenuntiatus ac praedictus. Quae quidem vaticinia libro altero proserre constituimus. ut res Esth riana quam sit non modo cum historia sed etiam cum ceteris libris sacris coniuncta. 3PPareat.
De plurium deorum eultu in univereum.
Difficilis sane et perobscura quaestio est de salsorum
deorum superstitionumque originibus. Sunt enim potissimum haec duo, quae, quo sunt a scientia vulgi remotiora , eo curiosius a plerisque cupidiusque perquiri Solent; unum, quomodo ratione homines praedili a verilate hoc usque potuerint aberraro. ut, Vero deo reli-Clo ac contempto. auderent salsos deos fingere atque inanes: alterum, ubi sint sontes quaerendi. unde varii commenticii cullus orti su nesta celeritate ad omnes sere gentes manaverint. Sed ad investigandum id. quod propositum Prius est ac commune videtur philosophorum et theologorum. Paullo altius rePetendum Pulo.
Humani igitur generis parens quum fidem haberet
mendaciorum inveniori ac principi. a deo verissimo defecit . ut deo ipse similis evaderet atque aequalis. Atque huius posteri. patris exemplum secuti. iddem Prorsus fecerunt. quum primo deum nihil curarent, furtim d inde e vita eum animique conscientia evellerent, deni- Distiiroo by Cooste
282쪽
- 263 que deos alios invenire atque inducere conarentur. Quod tantum Adami posterorumque crimen quum omnino unum sit genereque id lem, ex principio uno eodemque natum esse oportet. Principium autem illud quidem in eo cernitur. quod maximorum homines illi beneficiorum
immemores deum auctorem creatoremque suum negligerent nefastumque ingrati animi peccatum subirent. Cum cognooissent deum, non sicut deum glori caperunt aut gratias egerunt. Principium igitur utriusque peccati par et unum est: reliqua autem videntur esse diversa. Quum homo prin- CPPs. unus omnium rerum dominus, a deo optimo maximo defecit, ab eo ipso defecerunt et animantia omnia et inanima i). Omnium autem rerum externarum, quam naturam vocari placet. tanta secuta est tamque communis seditio, ut vel in hominem ipsum odia dissidiaque irreperent. Re corpus animum. sensus mentem, libidines voluntatem oppugnare inciperent. Nam quamdiu deo regi suo paruit homo, tamdiu homini corpus paruit atque universa natura externa. At Vero homo quum ahio-cit obedientiain erga deum. tum rebellavit contra hominem caro et ea omnia, quae a deo eius erant potest alisubiecta. Adami igitur hostis capitalis fuit diabolus. 9 sterorum autem libido vel caro vel natura. Videtur igitur in hac re inesse, quod disserat inter Adami ot posterorum peccatum. Sed accuratius si inquirere de hac re velimus, intelligemus eumdem suisse Adami ac posteritatis hostem. Sicuti enim is, qui regem superat, regni potestatem Omnem consequitur: sic diabolus. quum
hominis . naturae regis, Victor exsisteret, mortis, quoada deo concessum est, totiusque naturae potestatem Obtinuit. Ilic igitur hominem primum in peccatum illexit
in V. Ioann. Chrysost. de virg. 46. toti . I. p. 305.
283쪽
- 26, ipse per se, posteros vero libidine voluptatisque illecebris. Nam quicumque voluptatem sequuntur. Pi deum esse confiteri verbis quidem Possunt. re ipsa non m sunt. Primum enim homines inconlinentes quantum quidem in eis est, nihil omnino reliquum faciunt, quod ipsos inter et pecudes intersit. Sublata autem hac disserentia, quae inter homines et belluas . inter animos et naturam intercedit, altera illa tollatur necesse est . quae
est inter deum et mundum, creatorem resque creataS.
Deinde vero eiusmodi homines illud sibi asciscunt, ut liberorum sese sicuti genitores sic etiam creatores esse putent, nec dubitant negare deum esse, qui immoriales hominibus animos ingeneret. Nam qui creatorem animorum deum credit osse, aut matrimonium debebit inire, aut caelebs casiusque aetatem peragere; qui horum neutrum faciet, impuri lato sua illuit quod diximus
infitiabitur. Quoniam igitur libidinosus quisque negatesso quod disserat inter deum et mundum, creatoremque suum re vera lactisque tollit: vel totam naturam voleius partem aliquam creatricem suam deamque censeat
Sed intima animi conscientia cum . qui semel vel it rum peccaverit, incontinentiae reum faciet convincetque creatorem deum esse ac iudicem. Duo quidem iudicio reus continuo tamquam Herculos ad bivium adducatur atque alterutrum eligat necesse est aut virtutem et deum aut voluptatem ac naturam. Si igitur summisso Poenitentis animo peccatorem se ac divinae legis contemptorem confiteri voluerit: confitebitur etiam deum esse et creatorem suum et legislatorem. At vero superbia impietateque elatus si contra conscientiam repugnaverit v luptatemque statuerit, ut incepit. Persequi: quum lactis iamdiu deum esse negaverit, iddem nunc verbis animique sontentia suciat necesse est. Primum igitur, ut ali-Diuitiaco by Cooste
284쪽
- 265 quam animi tranquillitatem assequatur, nihil aliud ageremterit, quam ut immortalem animum hominum osse eosque ipsos a belluis disserre neget. Etenim animus si immortalis est, si aeternus. si Perpetuus: ut bonis Praemia . sic improbis poenae suturae sint necesse est. Deinde vero intemperans ille, modo sibi constare velit. deum Omnia secisse regere gubernare infitiandum arbitrabitur. Νam deus si mundum, si hominem creavit. necessario idem est ipse . qui homini conscientiam illam tribuit. qua quid honestum sit quid turpe agnoscitur . qua boni laudibus assiciuntur vituperanturque improbi. 0ui autem vivos iudicat hac ipsa conscientia : iudex is sine controversia mortuorum suturus est quum honorum tum vero maxime improborum. His ac similibus anxietatibus impurus ille, de quo dicimus . nisi omnino deum
eSse neget, vacare numquam Pol erit. Sed evanuerunt in cogitationibus suis et obscuratum est insipiens cor
Homines autem quum animi conscientiam tandem compressissent. libidinibus tradere sese impune posse existimarunt. Qui autem maxime pecudibus se et eis cerunt similes et crediderunt, ei sacillime primo naturae potentia in servitutem redacti, deinde eius magnitudine maiestaleque ita Oppressi sunt, ut vel illi ipsi vel membris eius, soli lunae coelo terrae. divinam vim tribu rent. Quod quum semel secissent. statim etiam eo Pr cesserunt . ut deorum simulacra sacerent, quo commodius quos Venerarentur in coelo, colere in terra atque ad rare Possent. Et mutaperunt gloriam incorruptibilis dei in similitudinem imaginis corruptibilis hominis et M lucrum et quadrupedum et sementium. Quum autem illi quidem homines sentirent impudicitia sese esse ad numina fingenda coactos: tanta orant astutia ac malitia, ut genus Omne inlcmperantiae in On-Di iii od by Corale
285쪽
- 266 tinentiae turpitudinisque consecrarent. deosque harum
ipsarum rerum auctores magistros lutoresque constitu
rent. Neque enim ulla re alia dei. nisi impuritate humana. unde nati erant, sustentari poterant. Nam quot res creatae. tot divini creatoris testes. quibus fidem n
gare nisi impurus nemo Potest. Propter quod tradidit illos deus in desideria cordis eorum in immundisiam
ut contumeliis assciant corpora sua in semel sis. 0uum autem praecipuam causam, cur deorum multitudinem homines in vitam induxerint . incontinentiam impuritatemque esse putemus: haec sententia iam est Psychologicis quas dicunt rationibus comprobata. Sunt autem argumenta alia, quae vel ex historia vel ex quotidiana experientia possunt sumi. Νani illud ex rerum memoria perspici potest: castissimam quamque gentem maxime a deorum cultu et diutissimo abhorruisse: at contra quo quaeque natio ad res venereas magis esset prona, eo facilius eam ad inanes deos esse delapsam. Deinde vero Probe recteque concludi potest. impium illum errorem . qua re augeretur atque in hominum mentibus confirmaretur, ex eadem eum Omnino ESSE Drlum. Impudicitia autem deorum cultum et alitum esse et auctum, quis negare potest ' Quid enim. qui ex Graecis
unum esse deum vel suspicarentur vel cognoscerent.
nonne homines temperantissimi eidem atque integerrimi suisse traduntur 2 Inter incontinentiam autem et deorum cultum quanta necessitudo et quam arcta intersuime Putanda est, quum apud Hebraeos adulterare et colere deos unum prorsus sonaret 2 Εssusa autom ista libido. quam Asiatici consecraverant, quam longe ab humana natura abhorruit, quum ea Graecis ipsis detestabilis esse videretur 2 I inc enim Herodoleuin illud: Ilii fere Omnes homines praeter Aegyptios et Graecos miscent in fanis et a mulieribus surgentes illoti ingrediuntur in Diqisti by Corale
286쪽
- 267 delubrum arbitrantes. homines pares esse ceteris mou-
Iam vero certum huius rei argumentum etiam ex eis
peti Potest . qui nostra memoria creatorem mundi iudicemque hominum deum esse noluerunt. Nam quid inter eos et antiquos intersit, equidem non intelligo, nisi quod illi nocturno tempore naturalem, hi contra meridiano illam naturalem lucem ac divinam Sese percipere negarunt. Nam quod alteri singulis partibus. soli lunae stellis, alteri autem naturae toti cultus honoros interdum etiam preces adhibuerunt, haec certe disserentia nulla est. Qui igitur de doctrina Christiana eiusquo verilate
dubitant, ei sere omnes, modo vera dicere Velint, non Purissimos nec animo nec corpore Sese esse confitebuntur. Qui autem tantum processerunt, ut aut deum mundum secisse aut Iesum Christum deum et hominem generi que nostri reconciliatorem esse negarent, ei omnes. nisi
sorte pravis philosophicis doctrinis sunt imbuti. semper et professi sunt et profitebuntur. vitae sese turpitudine esse commotos ad improbam opinionem illam arripiendam. Eiusmodi homines philosophicis argumentis reda gui consulari explodi possunt: adduci autem. ut reiecto
errore. Christum dei filium esse credant, non POSSunt. nisi Peccata sua agnoscere ac repudiare velint. Peccatorum autem consessione facta. statim eis Persuasum est, deum esse eumque et creasse homines et per filium suum divina vero misericordia secum reconciliasse. Communem igitur veteris novaeque impietatis causam incontinentiam audeo dicere et eam superbiam. quae vilio illo nata prohibere solet, quominus incontinentem lactorum
287쪽
- 268 Quod autem in hac me sentontia admodum confirmat. id est, quod eam in utramque partem valere video. Νam ut veritati fideique nihil voluptato magis adversarium: sic vicissim continentia nihil ei coniunctius. Nam sancti illi homines, quorum immortalis apud honos est memoria, qui lanta erant fidei firmitate. ut natura
reges instituli miracula faciendi potestatem divinitus a cisterent. quibus institutis, quibus moribus virtutibusquo fidei illam praestantiam Persectionemquo consecuti sunt pQuibus aliis. quam singulari quadam laborum orationumque vicissitudine, quam admirabili illa in ieiuniis vigi- Iiis doloribus perserendis corporis duritia. atque incredibili quadam ab iucundis rebus abstinentia' Et prosccto qui naturae Partem, corpus dico eiusque lihidines p
nilus superaverint, eis in universam naturam concedi potestatem consentaneum mi.
Iam ut propositum est, alterum illud inquiramus. quae gens inanem deorum superstitionem prima invenisse aliisque populis tradidisse videatur. Νostra quidem memoria Herodotum plerique secuti, Graecorum aliorumque in his rebus magistros sabularumque auctores putant Aegyptios. Videtur quidem horum sententia quihusdam rebus. et eis ad probandum haud sano infirmis , posse defendi. Aegyptii enim , quibus nulla seregens est antiquior. deorum sequebantur cultus Perem
nias ac religiones, quae certissima haberent antiquitatis signa. Praeterea religionis legibus crant adstricti . ut quidquid externum esset, sinibus suis expellerent. Quare superstitionem suam ab aliis accepisse nisi vetustissimis temporibus non possunt. Accedit eo, quod Asiae Gra ciaeque dei magnam similitudinem cum Aegyptiis coniunctionemque habere videntur. Hac re Potissimum H rodotus commotus. quod deos Aegyptios natu maiores cognosceret, in Graeciam eos ipsos profectos csse dixit. Diuiti oti by Cooste
288쪽
- 269 Sed horum sententiam alii, quamquam non conarentur omnino refutare, tamen illustribus rationibus minuendam esse putarunt. Illud enim lacile erat redarguere. Aegyptios eos fuisse ipsos, qui ad Graecorum Asiatic rumque religiones consormandas Plurimum valuerint. Nam hi quidem. tantum abfuit, ut de deis quae sentirent communicarent cum aliis; ut qua religione cerem nias Propulsarent a se alienas . eadem suas ne ab aliis esserrentur custodirent. Quare exploratos horum deos ac sacra illis lantummodo suisse constat, qui cum eis erant cognatione coniuncti. Veluti Arabes, quorum parens et matrem habuit et uxorem Aegyptiam . solem et Iunam Aegyptiorum certe exemplo ac ratione coluerunt. Sed
illam de Aegyptiis senientiam hi quidem EO potissimum
debilitare studuerunt, quod aliam opposuerunt. qua illa non esset probabilior. Νam Assyriam non Aegyptum deorum dixerunt esse patriam atque inde superstitionem esse in Asiam Graeciamque translatam. Institutum enim ab Assyriis plurium deorum cultum iam antiquissimis temporibus, negare nemo potest. Hi praeterea latissimo regno imperabant omnibus, qui usque ad mare Arahi- cum Asiamque minorem habitabant. Qui autem armis imperio potentiaque in primis pollebant, ut etiam ad superstitionem in omnem Asiam dissundendam vim habebant maximam. Ad hoc Syris Phoenicibus Graecis tanta cum Assyriis in his rebus consensio est, ut aliquam misso
inter eos coniunctionem necesse sit statuere. Denique
Ninus et Babylon tam lascivo iam antiquitus tamque obscoeno deorum cultu famosae erant, ut urbs ulraque pestis totius Asiae vere diceretur. Sed quamquam illarum sententiarum utraque Elprobabilitatis aliquam vel veritatis prae se speciem ferre videatur: lamen veritas ipsa in medio inter eas posita se cognoscitur. Neque enim Aegyptii neque Assyrii
289쪽
- 270 superstitionis inVeniendae principes ducendi sunt. sed qui mediam inter eos regionem obtinebant Chananaei. Ouam quidem sententiam hoc tempore probare nisi tir
viter non Possumus. Nam si singula veterum scriptorum ostimonia, si ex eis argumenta persequi vel Iemus: tran gredi huius disputationis fines necesse esset. Sed accidit interdum, ut testium nube verilas obseuretur. ipsa sua sino testibus auctoritate valeat. Quoniam ex hominum incontinentia superstitionem
omnem natam esse Constat: deorum auctores necesse est
eos fuisse ipsos. qui primi et maxime sunt in illius viiii turpitudinem delati. Atque ex libris sacris, quum . qui
primi inventores fuerint deorum . non liqueat, tamen exploratum est. ad voluptates delicatas et molles quinam maxime propensi suerint. Νam vetus ille Cham. quum Oh patris sanctitatem ex communi omnium interitu salvus esset nec semel huic vitam salutemque suam sed his deberet. duplici sese et impuritalis et ingrati animi sc lere adstrinxit. Quamobrem et sibi statim et Chanaan filio divinam exsecrationem contraxit. Sed quid sit cur non omnes filii Cham, sed natu minimus tantum exsecrationis Poenas dederint. causae videntur esse duae: una non nimis certa. quod ille sortasse natus Post peccatum sit, altera de qua dubitari non potest . quod idem incontinentis patris exemplum sit secutus. Apud Chananaeos igitur . quia impudentiae principales inveniantur radices. idcirco primae etiam do deis salsis opiniones
omnesque superstitionis Origines quaerendae fiunt.
Atque hi quidem Chananaei Abrahami tempore, quum Chaldaei, quum mediae Asiae populi deum verum negligero inciperent, iamdiu inciderant in errores maximos. Nam adeo tum obscoenis voluptatibus sorvierunt, ut illecebris illis, quae principio eis rebus insunt, non modo non allicerent homines puros, sed turpitudine . quae PinDiuili co by Corale
290쪽
- 2Il Alea sequi solet, Omnino deterrerent. Quare fieri potuit. ut patria Abrahamus relicta eorum fines ingrederetur nullo contagionis periculo. Praeterea qui Sodoma G morraque incolebant . iam eo tempore in tanta flagitia ingurgilaverant, ut poenis gravissimis iustissimisque as-ficerentur. Ceteri autem qui Chanaan incolebant. nondum tantopere erant salsis deis voluptatibusque dediti, ut simul cum illis plecti punirique possent. Sed ad eum
eos turpitudinis finem recta procedere vidit is, qui omnia videt, ob eamque caussam non distulit, quin regimnem eorum Abrahamo eiusque posteris promitteret. Quum autem finem imponere incontinentiae impietatique vellet. Israelitas ex Aegypto adscivit, qui suo ipsius iudicio supplicium de Chananaeis sumerent eorumque
Chananaeos autem prius quam Aegyptios ac turpius esse in plurium deorum obscoenitatem delapsos, ex compluribus indiciis colligi potest. Νam Abrahamo ipsi eiu que posteris magna erat cum Aemptiis, nulla prorsus cum Chananaeis communitas. Concessit enim ille quidem Sororem coniugemque suam Saram Pharaoni regi Aegyptiorum; assumpsit ipse Agar ancillam Aegyptiam. I sephus postea itidem Aegyptiam in matrimonium duxit sacerdolis filiam. Ac per Moysem sancitum est, ut Chananaei excluderentur in omnem posteritatem. Aegyptii
contra. trium generationum tempore consecto. Iudae
rum populo possent adscribi civitateque donari. His rebus legibusque certo diiudicari potest, utrum antiqui simis temporibus Aegyptii a vera religione sanctitateque longius an Chananaei aberraverint. 0uum autem non omnes Chananaei deleti, sed Sid nit Hevaei multique Amorraei vel in media Iudaea vel in eius vicinitate relicti sint, non hoc mihi mirum videri solet, quod Iudaei voluptatis excitati illecebris tam