장음표시 사용
131쪽
1428. Rheg. u. hi αν Deiri iii licio delet chim. Troad.
1585. Phoen. 1328. Suppl. 23 M . A. D. MI Iph. T. IMI Cum his locis comparent, qui hoc agimi, hos, in quibus, αν tu significat, Sophoclis in Ai 655. Oea I et2. Hi L 129 826. Euripissis in Hec. 33o. r.
132쪽
iunctivo, item de oti ἔχω πως et si Quae amesius de eo mictione particulisnim ὁπως μὴ serisii, ad quem magnam vim exemplorimi, sed a mimis invisis congessii Massius, commemorando usui magis et confirmando, quam explicando atque a dubitationibus liberando sun indicativus veritatem rei notat, ita coniunctivus pendere quid ex alia re indicat, eoque fieri, si illud fiat. Ita in oratione recta, qui πῶς λήψομαι dicit, nescire se indicat quomodo quid accepturus sit. Qui
ille modus sit, quo accipiet, facto cognoscet Sed qui dicit πως λάβω, dubitare se significat, quomodo capere quid debeat i. e. quid sibi faciendum ii ut capiat. Eadem ratione disserim oπως λήφομαι ei ἄπως λα Nam qui lacu quid πως λήψεται, lacu id eo modo, quo aeripiet: ex quo patet e sine accepturum qui autem πως λάβη, eo modo, quo iubeat a pere quod ea cum dubitatione
comunctum, an non sit accepturas. Praeterea indicativus certam habet temporis notationem, quae in ipso cuiusque indicativi tempore inest nam etiam praeteriti et praesentis indicativus usurpatur coniunctivus auten .. luia non quid
fiat, sed quid debeat fieri significat, per se caret notatione temporis, semperque resertur ad tempus verbi primarii, tamquam ad praesens suum, quicqvidquid debet fieri, eius caussae iam adesse debent cum ea ipsa re Propter quam seri debes, etiamsi nondum ui lacium. Itaque i dicativi et coniuncti cum tam constructiones eo dis rimi, quod indicauis opinionem aut voluntatem, certa
temporis notativite adiuncta, coniunctivus autem metum vel dubitatiotiem, carentem notatione temporis, sed praesentem eo tempore, quod in principali verbo est, continet. Sed quoniam varius est usus Particulae rem, quae
eis proprie ubique quomodo significat, tamen non uhique iis veri potest, ea asseram, quae potis ima sim in hoc
133쪽
Apparet in his certa opinionis declaratio ου rei H μινάπιστῆσαι ' χρή με συνεπινευσαί σοι ' O οφει με δευρ' ἐλθοντα. Ita ἔσθ' oπως cum situro in Oed Col. 1372.
in Philoct. 522 in Phoenisvis IM . in edea ITI. in Ili pesγω - . in Heraclid. o. et ἔσται in Μed 1060. Saepe vero etiam alia verba Sophocles M. R. 10-ο- αν γένοιτο τοιθ', πως ἐγὼ λαβων
Recte es inmonialis in Hippol 518. ductu eod. Flari dedit: δέδοιχ πως μοι μὴ λιαν φανει σοφῆ, et Elmslesus inmerari. 249. Ομως ει καὶ νυν i. ἡ τρέσης οπως σέ τις ουν παισὶ βωμού τουδ αποσπαπε βί Rusdem generis haec quoque sunt in eadem fabula v. Id bl. ατθις πατρήας ζων ἔμ' ἐκβαλῶς χθονος.
134쪽
κεἱνου παροιθεν Hi δυσεται χρor, μηδ' οφεται νιν μητε φέγγος ἡ ωο, μηδ'' ερκος ἱερον, μητ' ἐφέστιον σέλας Proximuin his illud genus est, quod in adhortando usurpatur, verbo, inde οπως pendeat, omisso ut in C elope 591. ἀλλ' 6π- ἀνήρ εσει. i. e. proprie, vide, si modo vir juturus sis. Consersas et Orest. 1060. Hem f. 504 Soph. Oed. R. 1518.
Frequentissima haec rati loquendi est, semperque habet suturam. seriur enim ad opinionem rei suturae, canus fieri volumus contrarium. Ita quod Euripides habet in Bacchis 367. Πινθεος δ' ο1τως-ιῆ πένθος εἰμίσει δομοις τολσοισι, Κάδμε, sic est dicium, ut cogitetur, illatum iri Iuctum a Pentheo, ac proinde videndum esse, quomodo id irritum reddendum . Quod si εἰς νέρη scripsisses, metus tantum significare- in ei dubitatis, uirum illarum si luctum, an non, Proptereaque cavendum esse, ne possit inferre. Haec si inierim compares, sutum posito hoc habebis: Uemea λ-
esitan tu vide quomodo non infecte : in coniunctivo a tem tes inuerre luctuna: Diue quom suo possit non inferre, i. e. quomodo debeat cohiberi ab inserendo. Ex his intelligitur, non promiscue futurum et con-
135쪽
LIB. n. CAP. 12 iniunctivum usurpari Posse, sed certam cuique rationem esse.
V in Soph. Oed. R. 325. - ουν isto ἐγὼ ταυτον παθω .recte sic dictum est. Veretur enim Tiresias, ne, si dicat, quod dici vult Oedipus, laedat illum quamobrem lacere mavuli Quod si dii isset, οὐν os θω ταπιτὸν εἱ- σομαι, hoc signiscasse idem mihi, quod , accidet: νιdendum ergo, quo nodo non evitem. Id vero tum
recte potuisse dicere, si in animo haberet respondere ad ea quae interrogaVerat Oedipus, , Si rideret, non posse illum non laedi ea Q. Vide quae initio cap. I. attulimus Sic Herodotus Sb. τί βουλεσθε ποιεειν, ἄνδρες μινθος τοἰ, αοιλέα των Σπαρτιητέων ει δοτον γε--- νον - των πολιπέων πειν; ει νει ὀργῆ χρεωμενοι ἔγνωσαν ουτω παροιῆτα , -- ἐνιστέρρο-τι uis, ῆν ταυτα πρήσοντε πανωλεθρον κακον ἐς την χωραν-ιβαλωσι. Nam vie quoque non iam monenia, quam mei ius sunt peritne huc illud in Antigon 215
ως ἄν σκοποὶ νυν τε των εἰρηνιένων.
Nam si iuberet, diceret, πως εσεσθε σκοποι quum Vellei dicere, ώς ἄν σκοπονῆτε τῶν ει ρζαενων, καὶ ιιν ἐπιχωρῆτε τοῖς ἀπιστουσιν τάδε, στε το, παραβάντα θανουμενον, interrumpuntur haec chori dictis, et proinde aliter cons matur reliqua pars malionis. Neque in Hems. 1401 quod legitur, ad hoc genus pertinet, παίδων στερηθεις, παιδ οπως ἔχω ἐμον.
Vbi si ξω scriptum esset, verba hunc sensum praeberent: Iiberis orbiatus, quomodo te habιturus sim sitium, iste Sed ita si loqueretur Herculps , adhortaretur sese, ut filii loco Theseum haberet quod melius conveniret, Si ea re Theseo Potius, quam ipsi consuleretur. Nunc ero aut
indicativus est ἔχω, hoc sensu liberis orbatus te tam- ' Vide adnotata in ed. tertia Antigonae.
136쪽
328 DE PARTICULA Mquam si irem memm habeo; aut, si coniunctivus, interr gasive haec dicta sint necesse est ut te meum h - - scilicet, ita benevolita es. Itaque in deliberatione, quae semper est cum dubi latione coniuncta, non nia emitu imis usumatur. Oph
Herc. f. I 245. Eadem ratio est interrogationis, ut quae in rectam Orationem reducta negationem sit habitura vide Aristoph. q. 320. Pac. 52 l. iterdum coniunctivus et futurum coniung'ntur, sed e quo Par est discrimine.
Eurip. ed. I Rose δὲ τεκνων ἐστὶν ἐν οἱκοις - τρυχομένους τον ἄπαντα χρονον, πρῶτον μέν, πως θρέψωσι -i-, βω- ο Ἀποθεν λείουσι τ νοιο Solliciti sunt, quomodo educare deberent liberos, Munde metum n relicturi Non recte neque θρένυσι, neque λίπωσι dixisses non θρέψουσι, in res an Psest et dubitationis ac deliberationis plena, educatio liber rum; non uπωσι, quia de relinquendis facultatibus nulla est dubitatio, sed de eo, inde parandae sint. Itaque κτῆ-οωνται recte dixisset, si operam quaerendis Opibus naVandam in mente habuisset sed potuerat etiam κτησονται,
si illud, unde futurae essent opes. In Eurip. Hel 637. seribe:
137쪽
LIB. II. CAP. 12. 12sSed memorabile est, huic comunctivo deliberativo non esse Iocum nisi in sententia aliquam negationem continente. Quod etsi minime mirmn est, tamen, quoniam
saepe recondita latet illa negatis, emigit haec ratio dii genitam immim doctorem Aconuit, deliberali es dubii niis, quod est nescientis quid eligati Vnde οὐκ-oρω, ιις ισητό; aut ii iis quid ubique subes Hapud Aeschylum Prom ars.
Nec mirum Quum enim excultus ferino Graecorum, ut
supra dictunt, coniuncis non utatur in senientia sinati, nisi particula finali addita, iuraretur ea norma, si am . maiisne praegressa deliberativus coniunctivus poneretur:
in ἔχω ο τι - , Me quo dicum. Haec enim iam non deliberatio, neque conditionalis sententia est, qualis οὐκ ἔχω ο τι dici, sed si sis. Dirimus enim in omni sententia condiu ali per coniunctivum significari futurum ea,
actum eo auten illud quod primario verbo continetur Posterius esse debet, ut εα, θελης, λέξω. Haec si ad illud transferas, υκ ε, ο τι φω, recte se habebit oratio. Natura τι φω proprie est quo uicere repertus sim id igitur nondunt constat, sed exspectanduin demum est, an
quis dicere reperiatur itaque ei recte illud ipsum additur, o ἔχω. At si dicas ἔχω ἔτι φω, repugnabunt haec sibi. Nam quum, τι - dicis, id ut futurum, idque incertum Ponis quum autem rato adiicis, iam praesens et erium esse dicis illud, quod ex ista sutura re pendeat, veluti si dicas habeo, quo dixero. Omninoque in eo, quod
est habeo quo ui ain, nihil inest deliberationis unde ne verbi quidem modo qui deliberationi inservit, Iocus est. Itaque non sic loquuntur Graeci sed aut futurum adlubent, aut aliam figuram planeque eomparari pili est πρίν, quod non nisi negatione praegressa cum Verbo recto construitur de qua re dixi ad Eurip. ed. 2lli et Reisi
138쪽
γορήσει κα ἔδει ὁ τι λθη ' sed utrumque ex coniectura.
Virubique vulgo λέγοι, sed libri scripti Lysiae et longe plurimi vitinique codd. Platonis λέγει. Vnile utrique sc pio εο τι λέγειν restituendum videtur. Vide Soph. ed. l. 48. ei quae ibi Mnesaia sunt Aristophanes vero recte dixit in Vesp. 945. ἀλλ' ου ἔχειν ουτυς , ἔοικεν -λέγη. et ipse Plato in L s. p. 222 exis αλλ' εἰ μηδεν τουτωνφίλον μαιν, ἐγὼ iis οταμι ἔχω τι λέγω. Et Demosthmnes p. 378, 5 ου γὰρ δῆ δι αποριαν-- φήσεις a ειν
τι ειπης, ut ex eodd. pro ιποις Millime eras. Apud Thucydidem VII. 25 legitur de naribus Syracusanis καὶ αυτῶν ριέα μἐν Ω Πελοπον νοσον Rχετο, τρε UlIεις ἄγου
Gα, ιπερ τα τε σφετερα φρασωσιν τι ἐν ἐλπιο ιν εισι
καὶ τον πολεμον μῶλλον ἐποτρυνιοσι ἱγνεσθαι At vel propter additumisti Pronomen illud ferri nequit o tum est e male laci compendio particulae πως, quam
pauci quidem codices sed illi haud dubie recte praebenti Valde disseri ab hoc in eodem libro c. alliud πρέσβεις τε ἄλλοι των Συρακοώων καὶ Κορινθίων ἐς σακεδοὶ μονα καὶ Κορινθον ἀπεστάλησαν , - στρατιὰ τι
περαιωθῆ τροπω -αν ἐν ληασιν ν πλοίοις, ἄλλως οπως α προχωρῆ Non enim finis, sed conditio indicatur, quocumque modo res procedere Drsasserit. Rarius est οπιος cum futuro in eiusmodi locis, in quibus necessario per ut vertendum est. Sophocles mil. I S. χωοεισυ ' ιγ Προςλευσσε, γενναιος περ εον
139쪽
Oισει τις ri μιν κοπιδας Fallaim vero, qui perinde esse putet, utruin futuro quis an coniunctivo utatur. Nam in hoc quoque genere in licativi haec vis est, ut ad certam opinionem Voluiitatemve referatur. Et quemadmodum multis in rebus ita iii hac quoque Germanica lingua cum Graeca conVenit, coniunctivo atque indicativo utens eadem cum sententiae dive
sitate, nisi quod pro futuro praesentis indicativum usurpat. Declara, rem eo exemplo quod e Cyclope attuli. Si dixisset on- λαβος πιειν, nihil aliud quam consilium indicasset, quo ille emungi deberes, ui Dculum acrip rei Illud vero plane incerium relinqueretur, an diande
vere esset accepturus. At quum diei οπως λήψει - iν, simul significat esse accepturum.
De να et ἔν ' αν cum coniunctivo. Permirum in hac quaestione illud accidit, quod quum is ei ὁπως ut agnificantes saepissime eum Particula αν coniungantur, non si idem in particula D quae iam c-sianter sine αν usurpatur, ut, sicubi adiectum reperiatur ἀν non immerit in vitii suspicionem incurrat munescium enim, qui ad ed. Col. ISS. ν' ἄν - ώς ἄν, πως ἄν, ut sigyiisicantes, passim obvias esse scribit, memoria, quod ad ἐν άν attinet, fefellit. Quis tamen casu, ne non Ρο- tius ratione quadam factum putabit, ut, non eamdem --ῖνα, quam cum ortio et is societatem inieriti Quod si qua est huius res ratio, non potes ea non in ipsa natura particulae ita inesse. Cuius originem aliqua ex parte bene explicui Η- vemus, quum eam vidi ad pronomen x
140쪽
IM DE PAB TlcvLAiasivum, etsi τὰ respondet, esse reserendani. Ex eo Milin
pronomine derivatum adverbium ινα, ubi significans. Nam Porsoni coniectura, inmiscellineis eius a Kiddio p. 302. Prodita ιν esse is , i. e. ἐν rectius oblivioni esset tradita. Egi autem ινα tantummodo relativum neqlle interrogationi non obliquae adhiberi potest quod recte monuit Elmsteius ad est R. 1515. Nam in ea fabula quod M6 legitur, et, ἐοτέ,
n ut est interrogantis, sed oblique exclamantis, siculi meo gener ως, non πως diritur. Itaque recte scholiastes,
Ouot ἐστε. Construitur autem ινα ubi significans, ut consent neum est, cum indicati iis omnium temporum, neque ta tum apud poetas sed etiam apud scriptores Progae orationis. Sed illa Ioci sigiaificatio est ubi latius Pateat, minu que definita cit, ut Odyss. Tnοὶ δὲ νάριος σχεδον ἐστιν, ἴνα χρ καλα μεν αυτ μἔννοσθαι, - ει τοῖσι παρασχειν, οἷ κιχ Θωνται. Hic quidem cerie ad nuptias ita refertur, ut de tempore potius quam de loco sit cogitandum. Et sic etiam Iliad.
353. de quo loco mox dicetur. Nec mirum quum omnibus in linguis loci adverbia etiam ad tempus transferri soleant. Et ubi quidem quunt significat vox illa, etiam cum pari eula ἄν coniungitur, ut sit ubicuarique Eurip. lan. 3I5.