Opuscula

151쪽

LIB. III CAP. 2. Da Id de certis sinis dicereiur ἀν- ει ι ἐφοπλίζοι-ν, de quocumque sicis autem, quod mense ei cogitatione cooeipias, per vinum profertur. Quod si coniunctis posueris, ad sola ea, quae posthacevetuum sint, reseretur. Od. ω. 253. τοιουτωδἐ ἔοικας, ἐπεὶ λούσαιτο φάγοι Id de certo facto dictum esse debebat ἐπει ἐλουσατο καὶ ἔφαγεν de uium autem ἐπώ λοοσχηται φαγητε. V. MI.

Si id quod vere sere indicare voluisset, dixisse ἐπιβήμ οσιν si iura, ἐπιβρι--α mi vero malivo usus a sti, praeterii restarii, non ea tamen certa, quodeSSet ἐπε I9ισαν, Sed quaecumque tibi cogitare libeat: unde coniicere potes, quod antehac factum est, etiam mmcciieri et Posthac futurum esse. Caeterum ut saepe epici veteres particulis αν et κεν

utuntur, ubi recentior usus iis Parilausis abstinet, ita etiam hoc in genere eas iure dum praeter necessitatem addunt, ii Iliad. 524. ουτ καὶ τῶν προσθεν ἐπευέλομεθα κλεα ἀνδρῶν ρωων, τε κεν τιν ἐπιζάφελος χόλος λοι.

De Optat in pro eo niunctivo. Sequitur alterum genus orationis obliquae, quod utativum continet pro rectae orationis coniunctivo Post tum, et primo quidem sine particula αν. Ad hoc genus Primo peritne omnis illa visuri ratio, quae ex particulis alibus pende Nam εστο-- ποιω, ποιήσω, πως γένηται quum sic scatur, ut evenius significetur saturus esse, acile est ad intelligendum, recie ita dies ubique, ubi ea indicare volumus, quae uirum eveniani an non, se Perientia simus cognituri. Id ubi Principale verbum Prae-

152쪽

DE PARTICULA αν seniis vel suturi temporis est, necessario se ita habes, quia

quae ex e Pendent, non possunt non futurae esse , Sed illud verbum si est praeterii temporis, aut instat adhuc essectus, aui iam praeteriit. Si insint, eadem est conivn

venisse se clutat, ut nunc Verba faciat, is dicet ῆλθον, ινα λέγω. I ndum enim fecit, quod in altimo habebat, quum Veniret, sed est nunc demum acturus. Sed

si et venit, et quam volebat rationem habuit, ita dicet, ῆλθον ιν λεγοιμι, non quo se iam habuisse orationem significet, sed ut consilium ianium, quo venerat, indicet, non autem se nunc demum exsequuturam illud consilium esse innuati Exemplis in re triluinna non opus est. Sed invii tamen asseram, quod singulari modo consori tum est, Od. x 4 2.

σην ἐς πατρίδ' ῖκοιο. Ex cies hic, it in irrit consilio, tam ut venisses: non venit enim sed dixit κοιο, non spectans quid ev nerit, sed quo consilio res debuerit suscipi. Quod si illa αι dixisset, adhuc rediturum significarei Eodem modo etiam praesens ei futurum verbi Primari optativo iunguntur, vinde solo consilio sermo est quod quum si ea rationea

quendi significamus, eventum non comprobatum iri sicis. Aliter enim coniunctivo uteremur. Id pulcre perspexit Reisitus in Comm. r. ad Oed Col. P. I 68 seqq. quem tarnen in Electrae Euripideae loco v. 5T. seqq. falli mihi

videri, ad Sophoclis Electrae v. 5τ dixi. In huiusmodi igitur exemplis viativus manifesto sic usurpatur, ut solo consilio indicando essectionem non sequuturam arguati Est vero etiam, ubi utrique modo locus est, prout rem assimo concipias H Iliad. x. 348. ως υκ εσθ' ὁ σῆς γε κυνας κεφαλῆς απαλάλκοι. rip. Alc. 53.isi ουν πως λκηστις ἐς)ῆρας μολος

153쪽

LIB. III. AP. a. 45 Qinbus in locis coniunctivi significaturi essent, qui arcere

reperissum ut reperisitur ad senectutem pervenire: optativi autem haec vis est: qui putetvr arcere ut putetur a Senectutem pereenire. Vide ad Soph. At I200. Sic etiam cum voculis conditionalibus Iliad. T.

Nam recta oratione IIae sic dicerentur: κτενω, ςτις αν

τίον ἔλθ' u δωσι, ὁ μὴ Πάση ino στορεσατε , τε κοίτου μιμν mi ora. . ambiguum hoc est Od, 510. καὶ γὰρ δη κοίτοιο ταχ ηδεος ἔσσεται ousq, οντινά, Ἀπνος ελοι γλυκερός. Neque enim mirer, si quis hic coniunctivum exspeciei. Sed quum adda Penelope se non posse dormire, vile intelligitur, eam per optativum hoc dicere, qui se putetaormiturun esse. Eodem modo Diad. 299. οπποτεροι προτερο υπἐρ ορκια πημηνειαν, ωδέ σφ' γκεφαλος χαμαδις ήδει, - ολχινος.

Atqii ita dicturus erat, etiam Si non θε, Sed ρείτω P suisset. Nam si πη u litias dixisset, futurum esse indicaret, ut alteriitri sacramentum violarent nunc vero Opta

tivum posuit, uidiceret, si quem putentii peravΥum fore. Ob eamdem caussam Demosthenes in Timocr. Ρ T T, IRdixit, καὶ ἐπαρωμαι ἐξωλειαν ἐαυτβ καὶ οιώ τῆ αυτου, ει τι τουτων παραβαίνοιμι. Nam si ii παραβῶ dixisset,

154쪽

Saepissilii pro reciae orationis coniunctivo ponitur optativus, si verbum principale eum n odum habet. Nec mirum. Nam ubi summa sententiae ut sola cointatione comprehelis enunciatur, eadem solet etiam Paruum eius

conditio esse. Odyss. r. 346. νμεις παρ' ἐμειο θοὴν ἐπὶ νῆα κίοιτε. De ea ratione dixi ad Sophocl AL 904.1200. Sic Homerus Iliad. ε. 212. .ἰδέ, νοστήσω καὶ ἐςόφo ζιαι ὀφθαλφιοισιν πατριδ' u ην ἄλοχον τε καὶ φερες ἐς si εγα δωμα, αυτί ἔπειτ α ἐμελ κάρι τ εο αλλοτριος φώς,

ει μη ἐγὼ τάδε τορα φαεινφ ἐν πυρὶ θειν

Exspectes hic θείω, quia asseverat. Fuisolverat ita dicere. Nam duobus modis hoc proferri licebat, aut recta oratione, ut votum ex conditione penderet ε μὴ ἐν πυρὶ θειω Si non CremGUero, peream aut obliqua, ut condis ex isto tamquam pars eius penderet pereum nisiere mutuerim, i. e. sifoream semis non co-6umam. Sic Aristophanes in Pace a G2. i. e. dispereas, si te non destiturum putem. Vide evindem Eq. 6s ntra in sententia finali non licuit coniunctivum ponere Sophocli Pliii. 524.

Nam si esset con activo usus sic loqueretur, ui qui mis compotem futurum non dubitaret. Eadem ratio esti rem versuum Od.4. 402. ξειν , υτω γαρ κέν μοι ἐυκλει' τ αρετή τε ειη ἐπ' ἀνθρώπους ἄμα, αυτίκα καὶ μετέπειτα, ο ἐπεὶ ἐς κλιο, ἄγαγον καὶ ξείνια δωκα,

155쪽

LIB. III. CAP. 3 4. mi optativi ex optativo p incipali ponderitis exempla cum Pronomine relativo Vide Iliad. μ ν II 8 322 3 4.

cum αν. Mutatur autem non solui CoIIitInctiVus, qui caret

Particula αν, in optativum, sed etiam qui adiunctam hahet eam particulam. Od. ν 415 ut quidem cum cod. Hari. in postrema ed dedit minus: λετο πευσομενος μετὰ so κλέος, ν που ἔτ' Aio Nan recta oratio larei, πευθομαι ἐν που ἐτ' ἐς Quod si ut vulgo, εἰ που ετ ει ης scribitur, erit id recta or tione πευθομαι, που ἔτ' ri. Iliad. 597. στευτο γἀ ευχομενος νοησέμεν, - αν ανται Moυσαι ἀείδοιεν. Nam recta oratio est, νι - ῆνπερ αυται Μουσα αει- δωσιν. . 30 νυν γά χ' Ἀκτορ' ἔλοις, επε si μάλα τοι σχεδον ἔλθοι.

156쪽

Neque hoc picis proprium est, sed commune Graecis usibus Aeschylus Pers. 450. ἐνταυθα ειεπει τουςδ', πως, ταν νεῶν φθαρέντες χθροὶ νῆσον κσωζοίατο, κτείνοιο ευχείρωτον Ελλήνων στρατο

Dei nosthenes ad Onetor. Ρ. 865 22. ωπ' ἐκ των γιγνομενων υκ ἔσθ' oςτις υχ ῆγε iro των ει do των δ-ην με ληψε si λαι παρ αυτων, ἐπειδαν τάχιστα ἀνῆρ εινα δοκιμασθειην. Geminus huic locus est in orat in Aphobum

p. 81R18 κἀκειν-μἐν ἔδωκει ἐκ των ἐμῶν βδομηκοντα μνῶς καρπώσασθαι τοσουτον χρονον, ως ἄν ἐγὼ ἀνὴρ εἶναι δοκιμασθείτε Sed ibi Be erus delevit ἄν -- quot codd. auctoritate. Servavit autem libris omnibus f malum in Hai Phaedone p. 101. D. δέ τις αιτῆς τῆς

υποθεσεως χοιτο, χαψειν ἐώγης ἄν καὶ ου ἀποκρίναιο, εω ἀν τά ἀπ' ἐκεινη Οριιηθεντα σκεψαιο, εἰ σοι αλλῆ-λοις ξυμφαγνε ν διαφωνεῖς etsi mox eodem in Ioco εως sine ἄν ivit tua est optativo Thucyd. VIII 54. καὶ ἐφη--φίσαντο πλευσαντα τον Πείσανδρον καὶ δέκα ἄνδρας μετ' αυτο πράσσειν, πνὶ ἄναυτοῖς δοκοίη ἄρισταεξειν. Duo ibi codd. omittunt M. Plures omittunt in his VIII.

68. vii ἐκ πλείστο ἐπιμεληθεὶς Ἀντιφων ν ἀνῆρ' υπινα- των καθ' ἐαυτον ἀρετῆ τε Ουδενὰς στερος, κιχὶ κράτιστος ἐνθυμηθῆναι γενομενος, καὶ ἀέν γνο-

στνοικειν μὴ βουλοιτο , τέκνων δε ξιολογων ἐπι μοίη, καὶ τουτω νοριον ἐποδεῖσεν ῆντινα ον- τεκνον καὶ,-- αἰαν ορφη, πείσαντα τον ἔχοντα, ἐκ ταωρ τεκνοποιεισθαι. - reclames Mum puto elici voluisse αν.

157쪽

δεῖ χλουν το απαξ ρηθέν. am in posteriore Luciani lococ imis libris usus est Recte legitur hodie in Vitamini auciisne c. II. T. I. P. 55i ναυτης αὐλως et κοπωρος ἐλέαιρεγένοι, και ταυτα, ην ἐθέλ σε ἀποδοσθαι Ουτοσὰ τὰ μέγιστον δι' oβολῶν. In altero autem loco,

Verae hist. II. 29. etsi hodie scriptum videmus ν ει, tamen recte se habet, quod praeberi codd. Gori et Aug. ID εάν, Oliveniens orationi obliquae. Verba sunt: συνμπερι ρε δε ιιιοι ὀ αδάμανθυς τον πορθ/ιέα Λαυπλιον,

ιν ἀν καταχθείημεν ἐς τἀς νήσους, μηδεὶς et μῶς σιλ- λάβοι. Quo pacto idem loquutus est in Timone c. 39.

T. I. p. IbI. τι γαρ ἄν stit πάθοι τις, ποταν οἱ θεοιμάζοιντο Ilaior est de Thucydidis loco III. 44. dubitatis: ἐν τε γἀ ἀποφηνε πάνυ ἀδικουντας αυτους, ου διὰ τοιτο καὶ ἀποκτεινα κελευσω, εἰ μὴ ξυιιφέρον Ἀντε καὶ ἔχοντές τι ξυγγνώμης liri εἰ τῆ πολε μὴ ἀγαθον

φαίνοιτο. Quattuor ibi codd. apud Belikerum ελε, quae videtur grammaticorum correctio esse. Tractatus est hic Iocus a multis, a me ipso ad Viger. D. 22. Neque, pinor, debebam ab sententia ibi Proposita recedere in disp.

de Praeceptis quibusdam Atticistarum p. 16. Nilii est enim, quod accommodatius illi loco sit, quam L pro apodosi esse, ut ad εχοντες ex praecedentibus intelligatur

ἀδικῶσιν. Decili vide Behkeri Meed 4 2 3, 24 ei Timaei Lex Plat. p. 94. In octavo autem libro c. 2δquum vulgo legatur, ς ταχιστα δέ o δε- - ἀποπλειν

158쪽

Ω Σύριον, κάκειθεν ηδν ξυναγαγοντας πάσας τάς ναυς, τους ἐπίπλους, ii που καιρος iri, ποιεισθαι etsi pro me oratiotiem obliquam ferri potest optativus, quem sic defendit Poppo Vol L p. 144. tamen, nisi gravior aliqua caussa accedat, coniunctivum praeserre in tali additamenio

quum alii, tum Thucydides consueverunt, sicui in illo ipso capti pauit superius nomi σι posuit. Ii que De

cod. vii nescio an recte dederii Beluceres. eque apud Xenophontem Cyrop. IV. 2 6 recte legi puto oi δε αε-

ταλήψοιντο ubi Gueis et Par. και D. Qui locus est eiusmodi, ut permirum sit, ni verum sit usitatissimum illud ἄν αυριον εἰ θεν νζωνοι πορευοιντο, quod

Selineiderus coniecit. Verum si quibusdam in exemplis non recte viativus lacum tenet coniunctivi, in aliis tamen vel aperte praestat, vel saltem offensione caret. Sic apud Xenophontem in 'op. I. 6, 22 καὶ - πείσαις μαι--τειν τέ σε πολλοις, - δοξαν λάβοις, καὶ καταοκευας

quod ille putat, dici hic potui ει πειραν, do hic. Alio modo erravit Heindoinus, qui, nisi ἄν deleretur, Miscribendum censuit. At in re ficta et non nisi cogitando summa οπου ἀνυφς, quod ad experientiam resertur, locum non

habet Apin asser ibi ορο Μem S. I. 2 6 τους διλαμβάνοντας τῆς μα- ιισθον ἀνδραποδιστα ἐαυτῶν ἀπεκάλει, δι το ἀναγριαιον αυτοις εινα διαυγεσθαι παρ' g ἄν λάβοιεν τον μισθόν. I. e. non iis a quibus

accepissent pecuniam, ut si omisisset ἄν sed a quibuscumque accepissent. CVrop. V. 5 I. ἐπεὶ di ταυτα διεμπεπρακτο, πεμπε προ Κυαξάρον καὶ ἐπεστελλεν αυτ νηκειν ἐπι το στρατοπεdom, Πως περι τε τῶν φρουριωνων Hληφεσαν ροουλευσαιντο ὁ τι χρήσαιντο, καὶ θεασώμενος το στρατευμα καὶ περὶ των ἄλλων συριμιλος, γνοιτο ὁ τι ἄν δοκοί' ἐκ τουτου πράττειν. --rum hic habent quidam ἄν omissum in cod. Ali. At recte se

159쪽

LIB. III. CAP. 4. DI habet. Nam ut dixit ὁ τι χρήσαιντο, quia re Ii Prae-

χρησωνται, ita scripsi οτι ἄν δοκοὶ l, quia id erato τω συμβουλος γένγναι - ἀν δοκῆ προωιν. u. 5, 49. ἐλογιζομην, ia ταυτα προθυμως σοι συλλάβοιμι, ως οἰκεῖος τέ οι ἐσοίμ; καὶ ἐξέσοιτο μοι διαλέγεσθαἰ οι ποσον αν χρονον βου--ιην. VIII 3, 48 4

α ἐνομιζε μακαριωτατος,ναι, τι ἐπίτροπον οι, σχολὴν παρεχοντα πραττειν ο τι α αυτ ο ῆδ ει i. Sed in eodem capite g. 38. quod legitur de agello: ὁ τι γάρ ἀν λάβοι σπέρμα, καλῶς καὶ διοι areo ἀπεδίδου αυτ τε καὶ τοκον υ δε τι πολυν in eo tollendum ἄν. Non evit enim id ex ὁ τι ἄλλα in sed ex o τι λαβε in ptativum CoiIVersum. Addam alia optativi in obliqua oratione pro coniunctivo positi exempla. Cum o αν, H

Apparet ex his, reprehensione Vacuum esse usum optati diro coniunctivo, adiuncta partioula ν. Ex quo colligi potest, eamdem etiam particularum to ἄν et Πως ἄν rationem esse. Atque apud epicos quidem et Herodorum hae particulae saepius obliquae Orationis Optatis a

Pro coniunctis adiectum habent. Odys. 20. καί μιν μιακροτερον καὶ πάσσονα-ῆκεν ἰδέσθαι,

in κεν Φαιηκε ius φιλος Παντεσσι γένοιτο.

ἀώς, αυτοῖσι δ' πειτα μέγαν και ἀμύμονα τριβον χευαμεν 4γείων ερος στρατος αἰχμηταων

ἀκτῆ ἐπὶ προυχουση, ἐπὶ πλατεῖ 'Eλληςποντω, ως κεν τηλεφανὴς ἐκ ποντοφιν ἀνδράσιν ιητοῖς ο νυν γεγάασι, και λι-τοπισθεν ἔσονται.

160쪽

Herodotus I. I 52 δ ει πορφυρεον τε θια περιβαλόμερονος, ως, πυνθανόμενοι πλελτοι συνέλθοιεν Σπαρτιητέων, καὶ καταστας, ἔλεγε πολλά, τιριωρέειν ἐαυ

τες αυτ οἱ Μιλήσιοι συναπισταίατο. IX. 22. μα- θοντες ει το γεγονος, διακελευσαμενοι, ἔλαυνον τους raπους πάντες, ως ἄν τον γε νεκρον ἀνελοίατο. IX.

ιεωμενους, καὶ σφεας ποριενοι ταράσσοιεν οἱ ἱππο- ται. I. a. ποιῆσαι δε υδε' ἄνωθεν του στρατοπέδου ἀρξάμενον, διώριχα βαθέην ρυσσειν, ἄγονταμ νοειδέα, κως αν το στρατοπεδον δροφιένον κατὰ νήτου λάβοι ταυτη κατ τῆν - χ ο τραπομενος ἐκ τῶν ρχαι- ρεέθρων, καὶ αυτις παραμειβομενος το στρατοπεδον ἐς τα ἀρχαι ἐσάλλοι. . si προδυμεοιιένου δὲ τοὐλι Ἀκ- ἄν κατα του παιδας τους Κροίσου γένοιτο - Σαρδέων πάθος, και μὴ κατ'

θον ἐν τοῖσι ἔργοισι δωρέοιτο. α δ Πολυκράτης ει πέμψας παρὰ Πριβισεα τον Κυρου, συλλέγοντα στρατον ἐπ' Αἰγυπτον, δεηθηο - ῶν και παρ' μυ- τον πέμψας ἐς Σάραον δέοιτο στρατου. V. - ως διου κατέλαβον, ἐπ πέλλοντο ἐς το πιον τοῖσι Παἰ σι, κως ἄν οπίσω ἀπέχθοιεν. in Ia ἐποιέετο δὲ πώ πο θεου, κως ἄν ερισωθείη τω 'Eλληνικω τοΠεροικον, μqδε πολλφ πλεον ι'. Pindarus Ol. VII. I. τοτε καὶ φατοἰμβροτος μι-

라틴어 텍스트