장음표시 사용
161쪽
LIB. m. CAP. . 'Tπεριονιδας ιελλον ἔντει- παισιν φίλοις,
πατρι τε μὰν ἰάναιεν κόρα τ' ἐγ- Aeselisus M. 370 - τοι ξένιον μέγαν αἰδουμαιτον αδ πράξαντ' ἐπ' Ἀλωάωρ τώνοντα παιγι τοιον, πως ἄν μητε προ καιροι ι θ' ni ἄστρων βέλος ἐλίθιον κο ειεν.XenophonHeli. IV. 8, 16 λάθρα γε μέντοι ἔδωκε χρηματα
180. g. 23. 4: ταυτης - παιδοποιειται τῆς γυναικος, se ἀντ ἐλειθέρας δουλ' κατέστησε καἰής τον πατερα καὶ τους προς ηκοντας ἀπέκτεινε, καὶ τ ν πολιν αναστατον πεποί)κεν ως ἄν μάλιστα τον οἰον ἐχθρον ἐαυτ ν καὶ τι πολε ποιήσειε. Dem illa P. M, M. αν ἐξετασθεώ μάλιστ' ἀκριβως μῆ μιτο Quae ibi
Schaeseriis attulit, habent illa quidem optativum pro coniunctio, sed sine ἄν Corrigendus videtur in hoc genere Andocides p. 38. 124. g. s. apud quem e verbis Πατροκλείδζς ε λεν Pendent haec εἰ δε ιη , νοχον εἶναιτο παραβαίνοντα ταυτα ἐν αιτοi ἐν οἷς περ ι ἐξ θειον Παγου φευγοντες, πως ἄν εὐ πιστοτατα χοι Ἀθηναίοις και νυν καὶ εἰς τον λοιπον χρονον Amoremni hic omnino cominicumis est.
162쪽
De illa particulariin Massim mini viativo et pars-cula ἄν constructione, quae resertur ad eum sinem, ut quid possit fieri, iusta explicabitur.
De optatio rectas rationis sine ἄν. Venio nunc ad eum Optauri usuin, quem supra Gareciae orationis speciem habere, quod e nostra ipsorum inlinia sic enunciamus, ui non distin amus cogitantem ab loquente. Habet is autem ipse per se sine particula αν alivor Ormas nam vel optantis est, vel iubentis, vel volentis, vel Pinantis. Atque vias natura sua nihil est nisi cogitas rei, quam, quum non sii esse cupimus. Ea necessario caret particula αν, quia quod optamus tantum abest ut condi iisne aliqua restringi velimus, ut ipsum habeamus Pro in ditione, qua impleia bene nobis ore speremus unde
multae optationes etiam cum Particula conditioriali proferuntur: ει μοι ξυνε i= φέέγοντι μονιυα τἀν ευσεπτον αγνειαν λογων ργων τε πάντων . i. e. sici stat, bene mihi sit Idem est ειθε, ortum ex εἰ θεε. Plerumque autem sine
particula conditionali ἄδοντα δ' ει -τοις ἀγαθοις οιιι- λειν Qualia sic puri dici liceat mihi i. e. sum licere ι -- consuetudinefrui tum bene sit. Sed hoc io ium genus, quod piatione continetur, iam Planum essui non opus sit exemplis. Vnum lamen asseram, quod in
eo tectius recondita latet optatio Achilles Iliad. p. 150. Spercheum alloquens, cui comam aluerat, quam nunc Patroclo est consecraturus, ita loquitur:
νυν ὁ ἐπεὶ os νέομαι νε φίλην ἐς πατρίδα γαῖα optat enim, ut per Spercheum sibi liceat, quam huic nutriverat comam, dicare Patroclo. Quamquam id etiami An dare dicas. Illud tamen tenendum est, epicos, teres, qui liberius Particula κἐν utuntur, ne in Optando
163쪽
LIB. III. CAP. 1. 155 quidem e Prorsus abstinuisse. Ita in optam o conditionali Ηοm. h. Apost 5I.
et sine conditione Iliad. 28I.
γαια χάνοι. Sed Od. o. 5 4 de quo loco non recte iudicavi ad hau . MORSI. scribendum videtur:
μώινοις, quo spectat, in uno codicum Vindob. Oc dicit etiamsi tu diutius Hi maneas. Prorum Optationi est iubendi significatio, quae mine Precvisne eontinetur, ut in Philocteta,
Yπν' ὀδυναρ δαῆς ' νε ἀλγέων, nunc ProPior imperio est Iliad. ω. I Iz80κη ξ,4 οἱ ἔποιτο γεραίτερος. Odrss. e. 407. τάχιστά μοι ενδον ἐταῖροι vide ibidem 496. B. L 10 . , 640. Aeschylus M. 953. ἀλλ' εἰ δοκει σοι ταυθ', πώ τις οβυλας λυοι ταχος, προδουλον ἔμβασιν ποδος. Aristoplumes V P. 1 31. ἔρδοι τις ῆν καστος εἰδείη τέμην. Herodotus VILI. ἀλλἀ το μέν νυν ταυτα πρήσσοις τά περ ἐν χερσὶ ἔχεις Quo lamen lam quidam libri ἀλλ' ai. Comunctissima est voliminiis significasio, quae in
164쪽
Prima potissimum persona elucesciti Od. r. 383. Antinous Telemacho insidias sirinendas censens, iis loquitur:
ἀλλοι φθέωμεν ἐλοντα - , ἀπου νοσφι πωρος,
ἐν ω βίοτον δ' υτοι καὶ κτηματ εχωμεν, δασσώμενοι κατὰ μοιραν ἐφ' ημέας οἰκία αυτεηεἰν- μητερ δοιμεν ἔχειν, io ς τις πτίοι. niunctivi adhortationem continent occidi enim Telemachum, vesque esus dividi, id est quod iubeti Dei nelope vero iam non praecipi quidquam, sediroponii, quid fieri cupiat: -- nuari enis duri velim. Iliad. O. 45. Iuno laxi de Neptuno diesi: αυτάρ τοι καὶ κείνω ἐγὼ παραμυθησαίμην τῆ ριεν, ἐκεν δὴ συ, κελαινεφἐς et γεμονενης. Velim tui suadere. Quod non est ita dubitanter dictum, in si ἄν esset additum, qua particula conditio aliqua signia scaretur, ut in eadem oratione v as.
κοιρίδιον, τὐμὸν λυν ἐγώ ποτε ιἀη ομοσαιμι. m temere iurarem, nisi vera ducerem. In primis apium est huic discrimini illustrando illud Theocriti
165쪽
αν conuinctus, an coniunctim Praeferri debeat, paucis declarabilirus, quid hae dicendi formae disserant. Atque ut a conitinctivo incipiamus, is deliberantis est,
ut in Evineiadibiis sI. MI. quid agam quid me stat Deliberalio autem quum ad
agendum spectet, resertur coniunctivus necessario ad sutura, subeStque ei haec genteiitia nescio. Asia est vi
uri ratio, ut apud Theocritum XXVII. M. quod illic quidem vertendum est, vidJacerem Id verorum est deliberantis, sed iudiciam exquirentis, subiectamque habes hanc sententiam: momputo. Iudicari autem depraesentibus et praeterius non ininus quam de futuris potest. Quare optativi usus nulli est tempori adstrictus. Hinc fit, ut, quum de Prat, teritis loquimur, necessario sit opta- suo utendum, quia de his iudicari quid in . sed non
liberari potest in Aeschri Supplicum initis: τι, γουν χώραν,οφρονα ριειλον τῆςδ ἀ;ρικοίμεθα; Pales autem, si reciam orationem x uiuas, non ubique
posse rixis verbi, cuius viativum ostium videmus, ni cativum adhiberi. Vt hoc ipsum et siέξαιμι recta oratione dictuni non est τί ρεξα. sed τι ρεκτεον ῆν Sed si quaeras ποιήσειε Οὐτο; Iecerit istinia tum vero licebit recta oratione dici, ἐποίησε τουτω Nimirum hic de facto quaeritur in illo autem exemplo de recte faciendor ut ibi quoque eiusdem verbi indicativo uti possis, modo
cle dicas, i κάρως ἔρεξα Nam illud τίψέξαιμι re mnihil est nisi coniuncti, in oratione obliqua cum Optativo commutatio. Tertia ratio est optativi cum particula ἄν coniuncti, ut Iliad. τ. 90. quae quod optativum habet ipsa quoque est iudicium e
166쪽
DE PARTICULA ai quirentis, sed, quoniam additum est αν, de re ex aliqua conditione suspensa, ut sensus sit, non puto, Mo-- clam condit te, id quod lice etiam sic exprimi, mirari posse. Nam quod potes vel non potest fieri, ex
conditione aliqua pendeat necesse est. Id igitur recta oratione dicas, o εο ἄν, λου Nempe non scissem. Ex his facile coniici potest, tonitumquam his formis omniabus lacum esse. in Aristophanis muto v. 374. ω μάκλεις, φέρε ποι τις υντραποιτο, τάλονες γαρ υκ ἐθέλεις φράσαι.
Quo loco si cum cod. mrg. legitur ποῖ τις ἄν τραποντο, sensus est, quo quo se vertere possur, honnte mansita hinwenden Coniunctivus significaret, quo quis se
Dertat wisou man si h hinwenuen ulgata vero hominis est secum cogitantis, quid vel ipse vel quivis statvat de dictis illius quein ter priversari credit quo quem e
Dertere quis censeat wimsiste mulsio hinwenaen Eadem ratio est,. 438. ἀναξ Ἀπολλον καὶ θεοί, ποῖ τις φυγοι; ubi qui φυγη scribuni, deliberantem siciunt Blepsidemum. Idque eis non est in libris, iamen apsus illo loco videtur. Sic etiam apud Demosthenem in Lept. p. 492, 21 quo loco optativi caussa utitur Reisitus, praestat quod ex aliquot codd. dedit Bekkerus εἰ δε μηδ' ἀλεις ἐνυπαντιχρον ' τουτ' ἔχοι Miξαι γεγονος, τίνος ινε ἐφ' ψιῶν πρωτον καταδειχρο τοι οὐτον εργον Recte vero
apud Sophoclem Anti scriptum est, τεῶν, Ζευ, δυνασιν τὰ ἀνῆρῶνυπερβασία κατάσχοι;
Vbi graviter erraruni, qui κατασχη reposuerunt. Non enim hic deliberationi, sed opinioni locus est. Recte etiam apud Demosthenem in or ad Phorm. p. 2I, I legitur:
167쪽
postrema Verba per interrogationem proferri. Sed in Erotie Demostheni tributo . II. lio legitur, τωγα εικάσειε τις 'νζτων, ὁ θάνατον τοις δουσιν ἐργάζεται πόθον etsi recte dictum est hoc sensu, cui com-puraturum quis putet ' tamen non contenderim non aut scriptum esse cum particula ἄν, aut potuisse scribi.
Iulio dissicilius iudicium est de iis locis, in quibus sine interrogatione nudus positus est viativus, quod sere
iam tenue ac subtile discrimen est, ut non multum intersit, utrum addatur ἄν an omittatur. Reiqigium quidem in huius rationis explicatione ita a vero aberrasse puto, ut quoi de addita particula dici dehiphat ad omissam transtuli Iit. Quam enim conditionen intelligendam existimat, quum
omissa est particula, ea non nisi quum additum est ἄν, intelligi potest: si quidem omnino hanc vidimus illiusta sculae naturam esse, ut ad condisionem aliquam reseratur.
Ita quum illud oschi I. s. ἔστι δ' ὀ παῖς περίσαμος ἐν εἴκοσι πασι ριάθοις νιν,
sic interpretatur inter quosvis viginti noscas, si modon case non animadvertit, id dicendum fuisse ιμάθοις αλΝam si in nudo malis ea quam vult sententia inesses, plane aliud dixisse Μοschus quam volebat mi enim certissime, sed si sors seri noscitur, qui noscitur, si modo
noscitur. Atqui Moschus non fortasSe noscas Amorem, sed noscas ris nor dicere voluit. Sed quos in laqueos
sese inplicuerit ei sigius illa quam proposuit ratione, apertissime cognoscitotest ex iis, quae p. 130 dieis Ηο-
168쪽
sic esse intelligendunt, ει τινες φεροιεν, δυο γε οὐ pGροιεν, illud autem Iliad. a. 2TI. κεινοισι δ' ἄλουτις των, οι νυν βροτο εισὶν επιχθονιοι μαχεοιτο, non potuisse omissa particula dici, qua iactaui hoc ere taretur, ει τις μάχοιτο, υτις ιιάχοιτο ἐκείνοις, mihic
έκε οις, ne in non ridet ita ili Sylltatum esse , ut prouti qui velit, aut ex priore loco demonstrare possit, in altero delendam esse particulam, aut ex secundo loco ostendere
addendam fuisse in priore. Nam si eodem modo, quo de linc posteriore loco statuit, priorem interpretum volemus, duas habebimusPerversas sentensas, aui υτινες φέροιεν, ουτινες φεροιεν, aut εἰ δυο γε φέροιεν, οὐ δυο γε φεροιεν Hai si riorem lacum eo modo, quo de priore sentit, explicabimus,
recte ille se habebit, evanescetque quam omissione particulae nasci putat perversitatem hi τις φιάχοιτο εκεινοις, ου τις των νυν μάχοιτο Cur enim quum in altero loco urgeat additum praedicatum δυο γε, sic, ubi additum est euani significantius, των ο νον βροτοι εισιν ἐπιχθονιοι, ronon addito habet Denique quid talibus siet, quale hoc est, Iliasti. 274. ἔπειτα ει καί τι πάθοιμι sQuod ex ipsius praecepto quum sic interpretandum sit,
τι πάθοι/ιι, παενοιμι τι, quid id aliud est, quam quod in omnibus verborum modis loeum habet Nam etiam πασχω quid aliud est quam πασχω εἰ πάσχω Itaque sic potius existimandum est, nudo optativo opinionem sine condisione, malivo cum Particula ἄν autem suspensam ex
conditione aliqua opinionem significari. Idque vidit etiam ΜMihiae ad Eurip. Hippol. 68. Aique illi quidem mma epici potissimum sunt usi. Immerus Od. r. 23I. . Vide ibidem 3Is . . I 22 π. 386. Iliad. 246. 556. O. 45. IsTis 3II. q. 27 . eo. Id. Duo huius generis
169쪽
LIB. III. CAP. G. IMexempla, quod de iis aliter gelitire vide, istinum, ipsis verbis adscribam Iliad. g. 340. ἐν πυρι dii Ioυλαί τε γενοιατο ιήδεά τ' ἀνδρων. quod illo p. 3 3 per interrogationis figuram explicandum
censet: ' ea non pus esse satis docent caetera quae meni Hravimus exempla. Et vita. i. 426. ουδ' ἄρ' ἔτι B Miς πτώσσοιμεν ἀνἀ πτολέμοιο γεφυρας
quodi I 30 nescio quo lapsu soloece dictum ratus, ferit ut eo non iiii reprehendendum sit πτωσσωμεν scribendo.
Sed Od. - 314 scribenduin: οἶκον δέκ' ἐγω auia κτηματα ειδεῖν, - ἐθέλων γε μενοι Vulgo δἐ ἐγω codd. nonnulli δέ, θω. Sic etiam d. a. Im reclamare et unus Vindobonensium: ἀλλ' ἔτι μεν κε καὶ λ κακά περ πάσχοντες, μοισθε. ubi vulgo μεν γε καὶ Pm siculae, και iunciae reporiuntur etiam alibi ut n. o. 235. . 31. 370.4. 46.
Od. I. 332. . 30: 3:s . et κεν κα λ. 339. Vel ex hia Parere Puto, quod contendit Reisitusis. I23. omitti ἄν, ubi quid hypotheticum ita ponatur, ut ab ipso qui loquitur non certa ratione, sed quodam cogitandi arbitrio sit sumptum, ut est obscurius dictum, ita ne satis quidem Verum esse. Exemplorum autem, quibus utitur, alia
recte se habent, in quibus opinionem indica viativus, alia vel viativum viantis habeni vel alias ob caussas ab hac disputatione removenda sunt. Ei illa quidem, quae opinionem significani, haec sunt Aristoph. Eq. 105τἀλλ οι ἀν μαχεσαιτο χεσαιτο γάρ, i ιαχέσπιτο. Pind. l. Ill. 81. κεινος ιην. - κεινος εἰην, quod probabat Reisitus, id ut optantis esset, hodie ipsum iam Probare credo. Ol. XL M.
170쪽
Eurip. Hippol. 468 Uieocr. VIII 89. ουτως - ματέρα νεβρος δεοιτο et Bl. ουτω καὶ νυμφα γαμεθεχ' ἀκαχοιτο. et hoc postremini quidem mirmn est ab Reuigio non magisqviun a POppone inraus de particula αν intellectum esse. Quod si ad αμε--, quod non est idem atque γαμηθεισα, aliendisseni, vidissent sensit esse: ita piutiunuptum expetita ἀμαι. Idem IV. II. πιέσαι τοι ἱλων καὶ τως λυκος αυτίκα λοσσῆν. Ad idem genus etiam illi sunt loci reserendi, in qinbus quae indicatur opinio cum voluntas quadam significatione in iuncia est lieocr. VIII. IS. συριο αν ἐποί - καλαν θω νμφωνον -
ταυταν κατθεώ'. hanc Urngnerem Isocr. Paneg. P. 253. C. Wγαρ απο- κρυφαιμι τάλqθες. Beiserus optimi codicis auctoritate αποκρυφομαι, quod tamen non Vacat suspicione manus
nolim venisse, quem locum audacissima coniectura te Diuitias by Corale