Opuscula

141쪽

LIB. R CAP. Immisim ac Pollus incredibile, quod Placuit graminiaticis, significare is etiam ibi in m Iliad. u. Im. ἀλλ' Aριεκ' εἰνους ει κιχησοριεθα προ πυλάων

Quod unicum est huius significatus exemplum, sed illud, ut ego quidem existimo, Vetusto errore depravatum. Quis enim, qui cognitam habeat epicor uiI dictionein dubii

bit, quin poeta dixerit, να πέρ σφιν ἐπέφραδον ὐερί Ac nescio an haud minor perversitas in illo sit, D. r. 352. τιν οὐ νοτι κέ μιον ἡμιν ἔλπομαι ἐκ τωMψαι, να μη ρέξομεν ri,

ubi is significare vesinum, . Quod etsi fieri potest, licebatem dici onos lamen promerinalem Potestatem, quamn cum comtinctivo habere solei valde ambiguum est. Ei rei prospexit Aristarchus, qui ν' ἄν scripsit, versu

cum aliis grammaticis propter insolentiam dictisius damnato, ut schol Ven et Vict. U. Hern Vo V. P. 24. testantur. Nec videtur ille temere aut sine exemplis ita si tuisse. Certe quod est in Archiloctu fragmento apud Si Meum in Ist sive P. 100 ed sec. Idebelli,

μηδ' ἶνα ελ pis θῆρες ἀνταμει φωνται νομον ἐνάλιον si eo videtur ιν' ἄν potius scribendum esse, quam quod Valescenario ad Phoen. 14 8. Placuit, tam Apud Aristophanem Ran. 1 5 vulgo, ἐπίμεινον, ω δαιμονι Ἀἀν erissis σοι,

ρος ' να μη έξω ιεν δε Ita scribendum. Ac legitur ιν ξυμβω in codd. quibusdam, in quibus esse Ravennas dicitur, et in E . . p. 34, 30. Sed ι, ἄν in solumam lamis et Venelus, o mus codo. Ad sensum

142쪽

D PARTICULA aptius est ἐὰν quam εια, ut Sed ι, αν quum sit fere idem quod ἐάν , ridetur id exquisitius esse. Eodem modonos Uem. Invenitur autem εια, ubi sigilificans, ui par est in re praeseriis etiam cum viativo constructum apud Cali machumi man. 2τ. πολλας δὲ μοιρον ἐτανύσσατο χειρας

Altera significatio huius vocillae est ut, sed ea non iiihil differens ab εός. Nam proprius eius marimeque frequens

usus est, quum quid obiter et exempli caussa issertur tum simpliciter fini consilioque indicando inservit sed apud antiqui es et melioris notae scriptores non usurpatur comparationis caussa, sive praegresso ούτως, verum ma gresso ui ui it ut quod labante demum flore linguae admissum invenitur, ut apud Plutarchum Mophiliem. Reg. P. I s. B. aliosque euentiores V Domin ad Cha rit p. 562. 5 4 ed Lips. Obsera an autem Mammatici,

quum ut significat ,α, non con8trui a probatis scriptori-huc Iinici tulicativo futuri, quod αμαθές vocat liomas . Nec profecto qui eam constructionem defendere conati sunt, ut Abreschius in Misc. Obss.

nov. L 3,I4. D villius ad Char. Ρ. 460. 480 ed. s. GuΡ. Opuse L p. 43RIL p. 25T. Emessius ad Callini. u. Cer. 138. quidquam aliud quam aut coama pios aut rece forum parumque probabilium scriptorum locos attulere.

Neque in censum resuscitiam constructionem scriptor de synimi in Baheri Anecd. p. 49. Novissimis denique

temporibus observatum est a viris doctis, ιν ut significans ubi cum coniunctivo construatur, etiam Particulam αν adspernari, ut a Doederi in in Act. On. I. p. 3T. ab Elms

leto ad Oed. Ol. I 69. aliisque Potuerant etiam indicativum et optativum addere. Non magis enim in ius verbi modis adiecti particulae ἄν certis et non dubiis exemplis delam di poterit.

Illud vero onusium marime mirabile est, quod graι-- maiies etiam αιτιολογικον quemdam significatum huius par

143쪽

scripsit etiam ab Apollonio optusta et Eustallu p. 93, 55. non meminerat testium, quos satis multos adhibuit Sui- cerus in Thesauro, illos autem tum nondum viderat quos postea in Anecdotis edidit. Et Apollonius quidem lib. ΗΙ. de syntaxi c. 28 quum exempla Posuisset haec ἱνα ανα -

νω τιμ - . - ἀναστῶ ηνιάθη μων sub finem capitis, ubi ἐὰν ad suum vel praesentia referri docet, ita scribit: ὀμοι- καὶ ο ν ἀποτελεστικός. ινα φιλο

ι φιλολόγησα παρεγενήθη ρυφων - τουτοδέ φημι, οτι καὶ ἀποτελεστικως πάλιν οὐδυναται ἀκου- σθαι δυνατον - πάλιν ουτως ἀκουειν, εἰς τὰ φιλολογῆσαι με πώρεγενήθη ρυφων - τοῖς οὐ μομένοις ἡ συνταξις του αλολοικοφου ἄν γένοιτο Ἀπὸ γαρ γεγονοσιν ἡ αἰτίαι ἐπιλέγονται. θεν,

libro de coniunctionibus in Beliaeri Anecd. p. lito. 512 et veri. 565, I tum scholiastes Dinysii tu acis p. 884. et Theodosius p. 1035 I. Nullus ita imoius est proba ius scriptor. Fuit enim haec labantis linime quaedum ii

curia, ut pro infinitis ista constructione uteretur, ut alnquoties ii N. T. e. C. Luc. I. 43. . . no θεν μοι τουτο, iνα ελθη φινγτηρ του κυρίου μου προς φιε Inde aiτιο- λογικὰς iste usus naius, qui mera Perversitas est, laetum-

144쪽

DE PARTICULA δυque ut νἀ illud, quo hodie utuntii caraeci, veluti pestis

quaedam universam linguae rationem corrumΡeret.

Sed miliamus hoc, quod corruptae dictionis est, et agaimis iam id, quod luc locus sibi postulat, ut sis damus, cur non dicatur is ἄν, ubi titis 'incandum e Posita es huius rei rati in eo, quod ινα proprie vors gnifica Id enim quia natura sua desinitum est, et ad id ipsum, de quo sermo est, refertur, arceri postula particulam αν, ut quae rem eam inceriam et dubiam redditura esset. Exemplo id planii siet. εορ ελθ' ινα κλάης, si proprie interpretamiir est huc veni, ub Derberari aebeas non quo illud ubi ad huc reseratur, sed quia spectat ad totum illud huc veni i. e. in qua re, in Veniendo huc. Sic κτανων ες-Dμ' ἀλος μεθῆχ', αυτο χρυσον, ωμοις δεν, in proiecit, tibi, i. e. in proiiciendo e pore, Me servet mmim, quod possis etiam dicere in qu τε, vel ora re. Eam rem autem Palei sem Per certam esse est enim illud ipsum, quo caussa eius quod efficiendum es continetur. Quod si ita a diceres. esset id in ea re, si ea ira re, sicut ὁ ἄν est qui, si is, quod est victimque vel quisquis Atqui sic quod per aliquam rem enici diceretur, simul non per hanc rem, sed

Per quamvis aliam significaretur emci, eoque periret illud, quod erat dicendum, qua re, i. e. ut Vel, ut Prorsus Ninili vocabulo reddam, quo Ι vel maxime cernitur in

iis quae obiter adiiciuntur. Xenoph. Samp. 2, 26 ει μιν οἷ παῖδες μικραῖς πιλιξι πυκνα ἐπι--ζωσιν, δε καὶ ἐγὼ ἐν Γοργείοις 'μασιν ειπω, οὐτως - μα- μενοι πο ου ινου με μιν, ἀλλ' ἀναπειθομενοι πρὀς τὀ παιγνιωδέστερον ἀφιξόμεθα. . e. proprie nam si pueri nobis parvis calicibus fame ego usque

Gorerea voce diaero, irrorent. Apparet Iiociare idem esse at tu ubi, i. e. si mihi licuerit Gorgea voce uti Longe aliam vero particularum o et πως rationem esse Patet. Hae enim natura sua ad id, quod Potest etiam incertum esse, referuntur, ideoque admittunt particulam αν. H

145쪽

LIB. R CAP. n. ob eamdem caussam D tu a probis mimoribushing iiii suturo main ad parii lamiseria loci signisse

sone prae sitam si etiani verbi modus demutiis accedit, tonlitur consilii notatio, solaque remanet relatio facti δευρ'

ἔλθ' , κλαυσει, huc veni , ubi tibi dabitur maluntimae mminiciivi, eadem ratio est visuri nam is nihil est nisi conversio coniunctim in alium modum propter orationem obliquam. Atqui quod recta oratione dies, quit, ne in obliquam quidem potes conversi Diversus ab hoc genere is viativus est, qui non est ora vis obliquae, sed ipse per se cum particula ἄν

iuncius posse quid seri significas ut apud Theocritum θω δέ τοι ἐγεμονευσω uni si i μετερ ν, να κεν τλιοιμεν ανακτα 'L e. tibi inveniemus regem. Sed diceiti viii iam de exemplis, si quae reseriuntur, λω ut significantis cum contulictivo et particula ἄν haben tibvq. Ac primo non est dubium, quin si particula ἄν ad aliud vocabulum Pertineat, id nullum constructioni aD

- am particula inepicadictione ad solum eperimet, quod ex Casseverante natum, aliquam hiatis vim semini, ut Germaluce per in Letwa exprimi posώL Eiusdemi

neris hoc est Demosthenis contra Aristog. I. p. 780, . ubi latus ex duobus codd. Aug. quibus accedit Parisiensis unus apud Bekkerum edidit: τὰ Ουκάν εις oσον δυνα--τον φευγοι, καὶ τον ἔχοντα ταυτην ἐκποδων Ποιησαιτο,

- μηδ' ἄν -s αυτῆ ποτὲ περιπέση Delerit Bericem ἄν eum caeteris libris, sed tulit obsint quin servetur, quia ad sola verba μ iδ' - ἄκων pertinei. Caeterum nescio an eo loco praesie περιπέσοι scribi, sive addatur,

146쪽

BE PARTICULA αν sive Omiliatur αν. Longe vero alius generis sunt duo loci in Sophoclis est Coloneo. Ibi v. IUS. legitur:

αγε νυν ου με, Παι,

ιν αν εὐσεβίας ἐπιβαίνοντες το μἐν ιπιο ιυν , το δ' ακουσωμεν, In postremo verbo consenuiuii libri, pro prioribus auteniconiunctivis et Triclinii recensio, et Pauci ex antiquioribus eodd. optativos praebent, probantibus Doedertino atque Elmsteio. Si recte se IIabet ἄν repoti indi sane sunt opta- tiri ει ποιμεν et κουσαιμεν, να autem intermetandiunubi duo me eo, ut aliud dicere pie, aliud audire possinius. Sed ita non apis subiungestu καὶ μὴ χρεια πολεμωιμεν, quod debere πολεμήσοιο dici Ad id non auenili I. Bavius quilin in bibi cin. -- -LI. p. 16. s.

mihi αν in- mulans, ei tuens comuncitos ea Opposuit, quae, si id huius loci esset, facile quam parum firma sint possem ostendere. Alia est alterius loci ratio, qui est τουτου χαριν το- σε προρθέσθαι, ρχώρας θελουσι, μηδ' ιν ἄν σαυτου κρατῆς.

Ita libri omnes Schesiastes μηδὲ ἐών σε οπου ἄν σεα- τού ἐμυσιοι ni λειπει το α ρῆμα. ii ἀπο κοινοπι τοπρος - αι si προς θέσθαι repetendivit onmino scribi debebit, quod Elmaeis aliisque placet, D' ἄν σαυτου

κρατοις. Nam προςθεσθαι futurum tempus requirit, ut aut να κρατήσεις dicendum sit, aut ινα κρατοις αν. Si vero αν est intelligendim , ut saepe verba contraria iis,

quae ante posita erant, suppleri debent, de qua re V ut de multis unum nominem, Erlarduuminestini Oed. Radv. 242. recie se halbein is ἄν κρατῆς quia tum locus est situm exacto stim autem meream ere quibus ina visaeam iuris esse inMuxerint.

147쪽

LIB. L CAP. I. T.

D optativi univer Sin 'erventum est ad optativmi modus quoniam sviam cogitationem rei furuncat, Proprius est omisimus obliquae. Obliquam enim orationem vocamus eam, qua non quid sed quid inguet quis esse indicatur. Quod si veram Dieri volumus, mitis omnino oratio, quae viativum habet, obliqua est sed usu factum est, ut illud genus, quo

nostra iPSOrum cogitata sic enunciamus, ut nor diiserte distinguamus cogitantem ab loquente, rectae orationis speciem habeata Itaque consentaneum videtur, Separare alterum

genus ab altero, Primoque de illo dicere, quod aperie nec dubie obliquam orationem eontine Huius generis duplex modus esti mam aut pro indicam o, aut pro in unicum Ponitur optativus, isque carens Particula αν. Nam quum quid ex recta oratione in obliquam transfertur, nilui si veritas rei tantummodo ut cogitata proponitur,

non etiarii adiicitur aliqua condisio, qualem continet Par sicula ista.

De optati v pro indicat avo. Sunt autem opiniis pro indicativo posui qualiuorpo- τον ανδρ' Ἀχαιο τονδε δολώσειν -- οῖοιτο μέν, μαλισθ' ἐκουσιον λαβων,. μὴ θέλοι δ' , ακοντα.

148쪽

l. e. putemne eum adeo hoc ausum esse Est enim haec forma talis, ut genteiitiana cuiuspiam exquirat de eo, quod recta oratione per indieativum dicimus, δυναται τουτο,

λέσσαι De hoc genere bene explicavit Reuigilis in commentatione de αν particula P. 132 seqq. Tertia serina ea est, quae pro indicativo, cum a verbis in recta oratione construcio viativum habet.

phocles Phil. 610. ο δὴ τά τ' ἄλλ' αυτοισι πάντ' ἐθέσπισεν, καὶ ταπιπροέα πέργαμ' in οὐμii ποτε πέρσοιεν, εἰ μη τονδε πείσαντες λογαραγοιντο νήσου τῆςδ p ῆς ναίει τανον. Νam rectae orationis erat, ου μή ποτε περσουσιν ειμα ποντο. Et hoc quidem genere Hlsequensius e Od s. 23τ.

ν σου ἐπ' ἐσχατιῆς, θι δένδρεα μακρά πεφυκει, κλήθρ', αἰγειρος, La η- ῆν τρανομηκης, αια παλαι, περίκηλα, τα οἰ πλώοιεν ἐλαφής

Quae facile natare crederet. Hoc quidem Ioco etiam Pro coniunctivo rectae orationis positus videri potest optativus, siquidem, ut supra ostendimus, ab Homerico se mone non abhorret dici α πλωωσιν, id ut sit de consilio dictum, quae natem, ro, ea nutent. Herodes

1.31., δι κοιτα τον δελον προετρέψατο ὀ Σολυν τον

149쪽

πολλάκι μιν ξείνισσεν ἀρηἴφιλος Μενελαος, ob φιες , ποτε Κρήτηθε ῖκοιτο. Sed illam opinionem falaam esse, iam ad Viger P. U. --L Non enim alia in hoc genere vis est optativi, quam ui quin indicativus ad cerium factuin spectet, id perviatium reddaim incerimn ita ui quodcumque de pluribus siciis cogitare velis indicet. am repetitio nonio est ullo modo per optatium significari sed inest in ve

his , quibus ille adiunctus est. Vnde sere vel εἰ vel πολλάκις adiicitur, vel verbumirimarium natura Sua frequentasVum fit ut στάοκεν, δεσκεν in altero illorum ΗΟ- meri locorum, intumerabilibusque apud Herodotum exemplis, vel denique etiam imperfectum tempus verbi primam repetitionem facti continet. Pro eo praesens habet Her

dolus Las. ἀπικνέονται se Σάρδις ακμαζουσα πλουτμαλλοι τε οἱ πάντες ει τῆς Ἐλλάδος σο οται ι τουτοντον χρονον ἐτυγχανον ἐοντες, is ἔκαστος αυτων ἀπικνεοιτο, καὶ δὴ καὶ Σολων. Quin ne omnino quidem rem saepius factam respici necesse est, sed satis est 1actum ut gitatum commemorari. Sic Iliad. 494. καὶ ὁ Ἀλλωνεριεσάτον, τις τοιαυτά re ρεγι.

150쪽

Quibus in locis Schaeserus in elet erit. I 22 minii tavum reponi volebat. At recte dictum ρεγι, ut in facis,

quod quis simiat fieri, pro quod emet de vere saeis dieituit. 'Ho . diu in laturum reserretur, Mam fece- να Quod ein istis in locis polini dies, non placuit iamin poetae, eam ob caussam, quod non de solis futuris i quebatur. Sic etiam Sophocles Ant. 666.

ἀλλ' ὁ πολις στήσω τοι ει χρῆ δεύειν.

M de prio dictum. εστ σε requireret de eo autem, quem cogites reip. praefectum esse, viativum habet Andoc.

εἰχον παρ' ἐμου, ἐπεὶ ὁ γε στρατηγος οτει τὼ ἐφ ημμραν αττοῖς τρο ν διαρκῆ ἐδίδοι;

Ex his acile iudicari potest, quomodo illi sint Ioel intelligendi in quibus optativus cum praesente Vel futuro verbi primarii coniunctus est. Apertissima enim huius constructionis ratio est, simulatque optativum cum indicatio commutaveris. Vt Iliad. d. 262. σον δε πλειον δέπας αἰεὶ