Opuscula

171쪽

φής μοι παντα δομεν ταχα δ' υστερον ουδ αλα μιης. Qui autem loci non debebant asserri, tu sinit primo ubi viativus vianiis est Soph. M 904 meae M. Aesch. M. 225. Deinde in quibus, idonea codicum auctori tale minatur, ut in lac Theaet. p. 166. A. ubi cod. mill

et quattuor ex tredecim Bekkeri libris et Cratyl. 397. A. ubi idem Bodi et ex duodeviginti Belikeri libris ex tuentii αν. Tum Soph. ed. COLM2 li in xii de quae notavimus. Porro Aristoph. Av I80 ubi scribendum videtur cύς-

περ ιπη τις Apud Aeschsum Suppl. 735. sicilior est risurditi coniectura,

quamquam non contenderim non potuisse, ut P. In Eurip. Heracl 52I particulae δὲ καὶ μύλλον faciunt, ut non valde laudandum putem caligerum, qui πρέποι pro πρέπει scribendum vilicaverit. De Soph. Antig. Id. Me quae adnotavi ad eum locum V sua mea ε . Denique illud valde miror, quod p. I 34. a Schaefero in errorem abduci se passus est Reudius. Nam quod ille ad Posidippi versum in Poesi nom. p. 195. dicit, in verbis ποιην τις βιοτοιο siri τριβον, ut ex cod. edidit Brunckius, optativum defendi Mesrodori Pamdia, παντοίην βιοτοιο τάμοις τρίβον,

nequaquam Verum est. Posidippum enim, ut qui deliberares, coniunctivo ius necesse erat; eirodorus autem,

172쪽

IM DE ARTICULAras qui iberet, non potuit non optativum ponere. Quod ibidem asser Schaeserus ex Iliad. δ. 93.ri. 48. iii νυ μοι τι πίθοιο; non est, ut ipse existimare videtur, dictum omissa, quae addenda suisset, parilaula, sed quia conditio abest: --lisne mi, Mevire Nam ubi ines conduis, re es a iiciendum, ut in eo versu, qui in priore loco sinum, quitur, Νempe si quis te roget. Apud Platonem Euthyd. p. 292. E. libri consensu: κω περ λεγον , του σου isti ἐνδεῖν ἔτι πλεονος προς το εχεναι τις ποτ' -τι, ὴ ἐπιστῆμ' εὐ- i, ψιας ευδαίμονας ποιήσειεν Sentiebat vitium Heli orsus, qui ποιήσει scriptum malebat supplerici men ad viativum αν posse ratus in quo sallitur. Opi suus quidem recte se habet, sed ui sit orationis obluiuae, qua in sic restitue καὶ περ λεγον του σου ημῖν ἐνδειν, constructione illa, de qua dictum ad Viger. p. 45.

De stativo rectae rationis cum ἄν. lam denique dicendum est de vias, usu eo, qui adiungi postula particulam αν. Atque ex iis, quae hamnus dicta sunt, satis planum esse putamus, propriam huius

constructionis Vim esse earn, ut Opinio eun conditione Coniuncta significetur. Vix ullum huic rationi declaranda

aptius exemplum inveniri poterit, quam illud Aesclia si in Ag 1057.

ἐντος δ' αν Ουσα ιι ορσίμων γρευμάτων, πώθοι ἄν, εἰ πείθοι' πειθοίης ισως. Dubilanter enim dicium πεἱθοι αν, quia ex eo pendet, ut placeat Cassandrae bedire sine conditisne autem ἀπε-

δοίης, quod id pulat suismun esse chorus. Alia quaedam

173쪽

LIB. m. CAP. s. Imexempla, in quibus diserte addita est conditio, vide apud Reis tum P 12 Apparet ex his viativo cum parsicut comuncio opinionem sigilificari de eo, quod ex aliqua conditione pendeat Atqui quod sic demum esse putamus, ut non

sit nisi conditione alitu impleta id apertum est non ut quo vere sit, sed ut quoi possit esse cogitari. si-ctum est, ut mammatici partioulam illam συνδεσμον δυ-

νη τικον Pellarent. Quod tamen non sic est intellige dum ac si noιoιμ ' αν idem si quod δυναιμα ποιειν Nam illud posterius rei verae eminciationem continet, esse milii potestatem laciendi. Hoc autem ποιουι αν opinionem indicat, lacrumini me esse, si sorte impleia si condisio at qua, cur faciam. Vi quod es in Prometheo, ἀυι οπιτε σιγαν ουτε ιν σιγῶν τ' uοιον τεριο ταω ἐμέ, quis ita dicat, υτ σιγφμ' ἄν, υτ υ σιγω ι ἄν Νeque enim quid fortasse facturus sit, dicere Vuli Prometheus,

sed re vera nec iacere se nec non iacere iniuriam qua assietus sui se Contra quod posuit Herodotus IV. 195. μ' ἄν, , κου καὶ - κακονθ' Mi μνης καὶ τω- τος πλοχ' ἀναφερομενην αυτος ἐγὼ ρεον, nemo non

videt, si dixisset δυνατον ἐστι, multo eum confidens dirisse et detracta opinionis ΠIodestia, Iua n IuuII , ut RCit,

opinari se indicavit, nihil certis quidem conditionibus, incredibile esse. Et hoc quidem genus ita inium est ut exemplis non indigeat. .

De optat in cum ἄν pro Juturo.

Cum hoc sigruscatu coniunctissimus est alius, isque non minus frequens. Nam quae opinamur impleta aliqua conditione fieri, sive quae possunt fieri, per se ipsa nulli sunt tempori adstricia sola enim in cogitatione nostra Versantur. Itaque nisi diserte ad praesentia vel praeterita reseruntur, consentaneum est, ut, quoniam rei vere M

174쪽

DE PARTICULActae notatione carent, ad illud praecipue tempus traha tur, quod natura sua res non factas complectitur, i e ad ruiurum. Da factum est, ut optativus eum Parilauta a consociatus futuri sigmficationem habere existimetur. Sed hoc quoque ita est comparatum, ut ipsum suum tempus rem ut certam enunciet optativus et αν autem ut i lem, quae rideatur lutura esse, si tu Pleatur illa ex qua

pendet conditio. Ita disserunt haec: δει γενέσειαι, ταυτα καὶ γεν σεται. τι τοι μορσιμον ἐστιν, το γένοιτ' αAttici quidem, qui amant omnia dubitantius dicere, prae eteris hoc visuri usu deleriantur. Qui si nonnumquam etiam quum quid certissime suturam dicere volunt, opi uom praeserunt, non es ea negligentia existimanda, sed figura etiam aliis in dicendi generibus usitatissima, qua Verba dubitationis Plena, Pronunciata significantius, sortius

asseVerant.

Hic vero optativi cum particulata coniuncti usus vel per se ipse prodit, cur haud facile quis, ut futura indicet, futuri si optatis usurus Quum enim iam γιγνοιτ' ἄν et μοιτ αν ad res suturas reserantur, quid opus est secere γενήσοιτ' ἄν Quin si quis iis loqueretur, videreiurille praesentia ac praeserit excludere. Id vero, nisi quaedam plane singularis ratio fieri iubeat, ne recte quidem faciat. Nam quae futuro aliquo tempore fieri possunt, etiaIn nunc possunt fieri, et ante facta esse. Quare vix puto exempla illius constructionis, quae non mendosa

sint, inventum iri. Apud Aristophanem quidem V P. 1094. recte iam legitur: si σιν ευ λέξειν ἐιιελλομεν τοτ', uti σ3 οφαντησειν τινά φροντις, Ma ος τις ἐρδεης ἔσοιτ αριοτος, pro ος ἄν, ex libris Rav et en qui ορτις ἄν habet. Μirum ver apud lacurgum g 15 P. I s. Ressita nullum

175쪽

editorum ad haec verba offendisse ευ γαρ ἐστε. J Aθηναιοι, τι si πλειστον διαφέρετε των ἄλλων ανθρωπαοντν προς τε Ους θεους ευσεβειν και πιγός τους γονεῖς

δοίως καὶ προς τῆν πατριδα φιλοτίμος εχειν, τουτουπλεῖστον ἀμελεῖν δοξοιτ αν, εἰ τὴν παρ' υριων Οὐτος διήνεποι τιριωρίαν. id scribendum puto δοξαιτ' ἄν.

De optativo eum si Pro praeteri ια Asia vero in temporum ratione dubitatio sese oriri, si de praesentibus et praeteriit quaeritur. Nam etsi πεποιηκo αν aperte praeteriti temporis notationem continet, tamen hoc quoque non minus ad futuraim trahi potest, ut

factum quid Are significetur, qviun ποιοῖ ἄν et ποιήσειεναν. Et tamen ista omnia etiam non modo praesentis, sed adeo praeterii significationem habenti uius rei ratio sices animo insorinanda amne sua cuique tempori vis. Eia sius quidem praeterii quum proprie id quod aliquando tactum sit significet, transfertur ad ea omnia, quae ut iam

perfecta cogitari Volumus, iue ea ante Perfecta sint, sive nunc, i e Poster tempore, ita tamen, ut quum de repraesente vel futura dicitur cogitationem tantum per esionis contineat, ideoque Vel ipse, ut ii imperativo vel in

optativo cum ἄν, cogitationem indicet, vel o verbole dea quo quid cogitari stipissicetur. Quoniam autem quae iam persecta esse cogitarim , vacua sunt notione durantistiis, consequens es non posse sit in Uristum, ubi quidui nondum ad Mem perductum, ideoque vel durans a huc ves ex usdem actionis nondum H,soluta repetitione

constans cogitari volumus, sed ad ea pertinere, quae vel Meri momento temporis vel semel facta intelligimus. Ita patet, manere propriam aοristi vim in uini eius usu, Iicet prima specie diversissimo. Hinc illae observationes grammaticorum verissimae Apollonii de istitis III. M.

176쪽

δ γαρ τουτ λεγωι ευχεται δε ελθὶ εἰς τελος τῆς ζωῆς, καὶ λοιπον ευρίσκεται καταρωμενος αυτρο δει δε λέγειν γην , φης, ζ 0'. Vide eadem in Ela m. Μ Ρ. 60, 24. Contraria praesentis ratio est, quod quum natura sua rem sientem nec dum obsolutam significet, Pinu tus eius temporis cogitationem nota rei, quam quocumque eam tempore fieri sumamus, vel durium e tempore, vel in facii nondum absoluta repetitione positam intelligimus. His praeimisvis exempla asseramus ei inrisi ei pra seniis optativi de re praestrita scit Homerus Iliad. δ. 539. ἔνθα κεν οικέτι ἔργον ἀνορώνοσπιτο μετελθών, ε 31I. καί νυ κεν ενθ' ἀπολοιτο ἄναξ ἀνδρῶν Αἰνείας,

177쪽

LIB. m. CAP. R

IX. II. ἀλλἀ ταυτα μὲν κα φθονε α ειποιεν. Haec omina etiam de re praesente ves futura dici potuissent, si res Postulareti aeterum animadverte, pro solis illis Muτο κεν ἔνθ' απολοιτο et ἔνθα κε έει φεροι etiam απι λετο αν, ἔφερεν, dici potuisse, quia opponi postri αλλ' ου ἀπώλετο , ἀλλ' υκ ἔφερε Sed dicium sine illius

oppositionis cogitatione, optativum postulabat, ut caetera, in quibus non potest opponi contrarium. Contra de re praeterita quae vel diutumio sit vel saepius repetita, Praesentis optativum Posuit Herodotus I. 2. ubi quum Persas narrare dixisset, Europam a Graecis quibusdam, quorum ipsi sedem nesciant, raptam esse, addit: ει σαν δ' ἄν οὐτοι Κρη τες suem isti Cretenses. Sed eadem formula utitur de re praesenis II 6. IV. 195. Idem ML 184 ῆδη ἔν ανδρες αν εῖεν ἐν--οισι τέο--

ρες μυριάδες καὶ κοσι. Quae scriptura recte est a Schweighae ero praelata illi, qua ii Reigius et Sinaes rus ex Paucis codd. receperunt, ξδη ευν ἀν- ν. Non enim potest opponi ἀλλ' oυ ην. Quin potest etiam ut de praesente dicta accipi haec sententia. Idem I. z0. τα Πεδν καὶ νάποδομνοι λέγοιεν απικομενοι ἐς Σπάρτην, ως ἀναιρεθεώπαν υπο Σαμιαον latelligitur enim id sae

seu ab illis esse dicitiaium. E VIII. I.6. ταχα δ' ἄν

178쪽

και τα χροστ ρια ταυτ si προλεγοι, υμβουλευοντα συμμαχον του θροναὶονὰ ποιέεσθαι. Plura enim id dixerant Oracula.

De optat avo cum ἄν in iubendo. Opinimis cum particula ἄν coniunctita quintiam mvis possunt seri significat, usus duos accepi alios, qui cum

illa Hus potestate sunt coniunctissimi. Eorum alter in iu- herido cernitur, lenior ille imperativo, sed tarnen, quoniam permittendi speciem habet, ut pro vocis consormatione etiam vel severior vel superbis videri possit, ut in

νον ἐστὶν ἁγών, αλλα τῆς Ψυχῆς πέρι, ei in Ansg. 44 - μιν κομίζοις α σεαττον λθέλεις,

Quae sermula quia proprie non iubentis est, sed dicentis quid fieri possit, non habet mi ubi negatis accedit, sed τλο- ῶν βασιληας άνἀ τομ ἔχων ἀγορευοις. Misi dignum est, hanc rationem loquendi, quae familiaris semonis speciem Prae se seri, in laedere El-rum ut solemnem sermulam pro imperativo usurpari v. Boeckhi Corpus Inscr. Graec fasc. I. P. 26. ut συμμαχία κ' εα κατον ἔτεα, et quae alia ibi plura huiusmodi

exstant. X.

De stativo cum αν an optando. Alier usus in optando poclius est, iis quidem ut de eo, quod optamus, quaeristin quomodo fieri possiti Ii

179쪽

LIB. IV CAR Is M. que nihil Dequentius, quam si ἄν, in hoc genere es . Eurip. Suppl. 796. κοινον ἐς Αιδν καταμσα. id ibimaalandum, et alckenarium ad Hippol. 208. qui tamen quum, ut solet exquisita captare, Sophoclem fortasse semel tantum πως ἄν ita posuisse dicit, fallitur. Vides inclitum ad N. 388. Non solvi autem πως ἄν ita usurpatur, sed quodvis aliud inieri reativum vocabu-

tionali. Reliquum est ut de sententiis conditionalibus et M libiis videamus. Et in convionali quidem senis a duplex est partiaculae αν cum viativo confirmetis, altera propria veterum epicorum, particulam sic adieciam habens, ut magis ad

voculam Conditionalem, quam ad optativum pertineat: quare cessor sermo ut non necessariam omittit Iliad... 59.

- κέν τοι χαρι ιντο πατήρ ἀπερειοι ἄποινα,

180쪽

quae verba etiam x. 380 et 1. 43ι lemntur, sed in hoc postremo loco omissa Particula κέν Adde β. I 23. O . I96. 205. . 143. 283 362 445. 2SS. 220. p. 346.

592. Hesiod O et D. 359 432 690. Praeposita est pa ticula d. ρ. 223. τυν- ει μοι δοίει σταθμω ροτῆρα ενδε citerata apud Hesiod O et D. 423. ει δέ κέ οκταποδη ' ἄπο καὶ σφυραν κε ταμοιο.Iliad. α 549. Wolfius ex coniectura, ut videtur, dedit: οὐδέ κ' ἐγων πανεπιθε θεῶν ἐθέλω ι νοθαι,

μητι - ταυτα ἔκαστα δμιρεο, ρι ει ριεταλλα recte fortasse Verum tamen non ut vitiosus putandus sit qui vulgo legitur optativus. Is enim facit ut sensus

sit, ει δέκ' ἐγὼν ἐθέλοιμι, quod apodosin postulareta iem, οι ἄν γνο, ταυτα, minua seriis infertur a monitis. inus etiam probem, ut id hac opportunitate addam, Aristarchum, Iliad. o 23. ἐθέλωιμι scribentem: υλλ' oma δέ καὶ ἐγὼ προφρων ἐθέλωμι ἐρυσσαι,

Non enim siti turum se id Iuppiter indicat ged dicit quid, si velit facere, futurum sit. Rectius, ut in re vere futura, resiliuius coniunctivus Iliad. ι. 397.

et νήν κ' ἐθέλ6isu, pini ποιήσομ' ακοιτιν. Sic etiam Od., 489. οὐδὲ τροφου υσης σευ ἀφέξομαι, πποτ' ἄν ἄλλας δμωας ἐν ριεγάροισιν μοι κτείνωμι γυναiκας. Hic quoque vulgo opinibus eitur. Diximus hoc genus constructionis epicoriun proprium esse, ut vel promere suspectum esses bini, quod apud Euripidem Androm. I. legimus:

ει τι γαλα πάσχοι τις ἀμηχανον αληφου σπάνις ευγενέταις.