Opuscula

181쪽

LIB. III. CAP. II. At sacile codicum quorumdam scriptura πιά usi monstrare potest, scribendum esse εὐτε γαλαν, χρ. Altera construciis particulae αν cum optatio in se tensa conditionali ea est, quae paruolam cum ipso iungi optativo postulat, lacuque ut vel posse quid seri, vel qui

quid etiam sine particula condisonas viativus cum αν n ta significetur. Nam differt hoc genus ab illo, de quo supra dictum, in quo optativus pro rectae orationis conivnctivo positus est. In his enina, de quibus nunc dicimus, nihil nisi particula conditionalis vel finalis ad optativum rectae orationis cum αν coniunctum accedit. Et posse

quidem significatur his in locis Aristophanes uiuat M.

νυν, φη, ὁ ἄνδρες, ιτινες μῶν τὰ κακὰ μισειτε, ἀγαθου δέ τινο παρ' ημων βουλοι G δ' ἄν τυγχανειν. Vide Platon Protae. p. 32s B ubi conserendus Heindorsus p. 535. Non recte vero olim iudicavi de Pindari ve

bis D m. IV. 468. 263.

εἰ γαρ τις covς, υτ οιιο πελεκει ἐξερειφα κεν ιεγάλας δρυος, ισχινοι τέ ο θαητὰν δος. Videtur ibi uis in μέν mutandum esse: nam monum umἐξερείφη κεν habeat sibi qui invenit. Eadem, quam particula εἰ vere conditionalis rasonem habet, etiam tum obtinet, quum interrogativa est, an

significans. Xenophon inop Ι. 6, 10. ἐρωτῆς, ἔφη,

182쪽

παῖ, ει τις αν ἀπο ου Πορος προπενοιτο. Sic etiam VIII 3, 26 et alibi saepissiane. Ad hoc genus constructimus per ent etiam partic lae locet πως, quo δὲ Da Significantes, quae saepissime cum viativo et ἄν coniun=ntur. Nam etiam sine illis parsiculis oratio viativum et, habitura esset Xeno

δὲ ἐβουλευοντο. Vide Iu 2 I. IV. I, 40. L 4, 28. Demosth. p. - 27 345, 11. 32,22. Platon Phaedrip. 231. L conserendus ad emi dialogum Hesndormis P. I98. Addam his alliud genus visurii sentensa conssili senis mini particula αν consorias, cuius ratio quum haeret viros doctos, tollendum iudicarunt αν , ut Thierg cIsius apud Pindarum diem VII. 3I. εἰ ν αυτ και νεος ἀνεχοι. Potest ita accipi etiam illud Xenophoniis in imito Agesilai, ubi Schaeserus removendum censebat αν -

ν' ἄν καλῶς ἔχοι , εἰ οτι τελέως ἀνὴρ ἀγαθος ἐγένετο,

δια τουτο uti μειονων ἄν τυγχάνοι εὐένων. -- quam nihil impedi quin hic lacus etiam sic intelligatistra tum esset, a quod perfectis, raevi, tutis tur fiat, ne temi rem quidem Me raudutionem araneascr. Tenendum est autem, quod ad collocationem particulae ita ita hisce sententiis emi vitalibus Munei, nihil in

teresse, uirum statim post particulam conditionalem, an interpositis aliquot Vocibus, an demum Post Verbum ponatur Demosthenes P. 15 s. ι ἀν γω ληφθείην, ταυτα πράττων. 67, 1τ. Πως αν τις νομάσαι. 6 24. ως ἄν συνταχθειητε. Xenophon Hellen VI. I, 9 οι- μαι ἄν, αυτω-καἈλτις ἐπιμελολο, υκ Dαι ἔθνος,

183쪽

Plato Phileb. p. 15. c. γ' ουν ἐγὼ νυην ἄν. The . rus XXV. 60. ατλιν ei μετέ- ινα - τέτμοιμεν αν-τα. De Optativo cum αν in sententia D natL Piniculari in sententia finali cum vinum, qui non si pro rectae orationis coni clivo positus, ibi lanium

usurpatur, ubi sitis is est, ut possit aliquid seri. Ei vidiam Homeriis O LI. 52. οῖ πατρ- μι---- απερρίγασι νέεσθαι Ἀκαρίου, ἔς, αυτος ἐεδνωσαιτο θοοπρα , sic ibi scribendum, non , ut vulgo μέν ω. . 56. αλλ' ἐρει μιν θων, να -- ῆ πεπινωμεν,εκενώλειάμενοι θάνατον καὶ κῆρα φυγοιμεν.

sed ui. 530. λχεσθε πτολέμου, Ἀθακησιοι, αργαλέοιο, ως κεν ἀναιμωτι γε διακριν - ταχιστα, non est in posthabeatur quod libri nonnulli praebent δια κρινθντε. Sophocles Oenomao apud Aristoph. M. I33Ἐ

184쪽

im I E PARTICULA οὐ noli ita loquutos putabat, Simonidis vel alius inici esse suspicabatur. Euripides Iph. T. 102 - τι δ' εἴ με ναστωδε κρυψειας λαθρας N. ως δὴ σκοτος λαijoντες ἐκσωθειριεν ἄν Demosthenes p. 66, 2 inso'άμεις οἱ καθῆρονοι , ως πιμα- οπιδικαίους λογους και λέγοντος αλλου σονεί τε, αμινον ιυππου παρεσκευασθε οἱ δὲ κωλυσαιτ ανειεινον πράττειν ταυτα ἐφ' ἄν ἐστὶ νον παν τελως ἀργῶς εχετε. Variat ibi scripti , allis libris ειπητε et υνιγὶ τε

vel συνίοιτε exhibentibus. Nimis reviter Sestite rus: ,,ουνείητε , ut portebat, Bekkerus. Ego qui leni ruri priore membro rationis 'latativi positi sint fateor me non Perspicere. In altero autem membro et res ipsa et collocatio particulae optativum tuetur. ale vero in Sophoclis fragmento apud Si aeum Serin XL. 3. legitur:

Scribe ώς ἄν ευστε ἐς λάβης, quanivis facite elisu

D e M imperati υο. Dubitatum est, an etiam imperativo iungi possit αι . Ac fuerunt, quibus ii non esset os sensioni, in iisque ipse . Dentleius, cui modeste contradixit Lennepius ad Phalar. p. 3I0. Nisi egregie fallor, accidit criticis hic quoque, quod saepe, ut viderent Verum, sed eo uti nescirent. Nam repugna sane, cum imperativo. qisi modus verbi ita se sinitus est, ut non videatur condisionem Posse adsignificare, particulam conditionalem ἄν consimii. Verin temere i

185쪽

LIB. IV. CAP. I

men ageret, qui, sicubi addita reperitur, Maiis eiiceret,

nec reputaret, Osse eam fortasse alio referri. Ac multis

id modis fieri potest. In ipso illo Phalaridis loco ep. 10T. quum libri habeant ν ἀνεπαχθεστατον - προέδεχου,

ego quidem non tollendum ἄν putem, sed addendum ei ος σωματος sit γῆ ἀρμοτίαν θεραπευε τέχνη χῆς ει νοσον ἄται θάνατος, ο ιυς αν ἐπαχθέστατον ἀντὶ πολλων καὶ μεγάλων ἀμι μάτων, ου ἀκουσίων ων ἐμοὶ προς τρέπεις, ἀλλ' ἐμουσίων si αυτος παμμπρ δέχου Aperium est, sic iungi quidem ἄν cum impera suo, sed non construi sensus est enim, o ἄν ἐπαχθέστα- τος ει n. agis dubius videri Dies Aristophanis locus Acti.

I 200 ubi φιλήσατο με τό περιπεταστόν κἀπιμανδαλωτόν Hii e lil vulgaribus scriptum est, sed codd. Pa ticulam omittunt. Sunt illa antistrophica, in quibus mirum in modum grassati sunt veteres metrici, quum trim uos voluerim restituere. Quae Verae scripturae sint, ambiguum est, quum propter librorum dissensum, tum quod in antistropha versus excidae suod si recie codd. haben φιλήσατό με μαλθακως , ω χρυσίω,

το περιπεταστον κάπιμανθαλωτον,

quod sane ita videtur, posteriori huic versui respondet is, qui addito in libris quibusdam os quarius strophae est, ἐκεῖνο ν ου αλκτο, ἄν γε νοιτο. Ita quinius versus amisimphae, qui irimeter iambicus fuit, interiit. Et sic exemplum est hoc exemplum iis, quae αν

cum in perativo iunctum habent. Ἀ- utilior est Rhesi v. 685 in quo quod scriptum est, παιε, παιε Πας τις ἄν, quuin propter alia eius Versus Vitia, tum e suspectum est, quod verba τι ἄν in quibusdam codd. lingunt. Omnino illa scena pessime habita est, vitiata etiam choro in liemi-

choria distincto, quum singuli potius eant es distinguendi fuerint Hos quidem versus, qui scenam Plane Perinsebant, sic scribendos coniicio: O . σχε, θάρσει. Ἀ- πελας θ' Ο, ουδ AOP παιε, παλ- ας. τίς I; HE- OP. IV.

186쪽

ει δ' ιιυ τι καὶ πλουτα προςεχεις καὶ κατα τουτ οδει τι εἶναι, Di δε τουτο ν ὴμ ιν αρροτον στω. ἐαν πως αισθ' ou I. Quainquam eam scripturam ex editione Laemariana ProPagatam SSe a Buumanno monitum est in praefatione ad IV. dialogorum ed quartam p. IV quum neque codices nec priores edd. αν habeant. Sed latendum est tamen,

potuisse addi, ut quod non ad imperativum, sed ad μηδιτοιτο periliteat. Plane ita loquutus eispus apud Si baevin I. M. p. 7, 48. τι δἐ ειδε αυτῆς καὶ τἀ μέρεα ουτως κα τις θρησάτω. in editum a Gaissordio Cod A. Mic Vulgo ουτως ἄν τις , aramus 'ius diis. VIL

beckius ad Plion P. s. Iam iudieari Poterit etiam de X nophontis verbis Anab. I. 4 S. λύ οντων ἄν εατες οτι κακιοτ εἰσὶ περὶ μιάς- ῆροῖς περ ἐκείνους liqui bus Porinnus quantocius tollendum censui ἄν, quem sequuti sunt alii. Et esset inuendum, si pertinere ad imp rativum sed est ad iδοτε reserendum, quod divisim si

haec enunciasset, dixisseisi, tu καὶ εἰμεν ἄν. Posset defendi etiam infinitivus cum ἄν pro imperativo positus in H. Stephani editione Herodoti IlI. I 55. εχοντων δε ιητε οἱ προτεροι μηδέν τῶν ιι υνουντων μήτε ουτοι, πλην εγχει γιδίων τουτ δε ἄν εχειν Sed hodie editur, nulla scripturae diversitate adminia, τιγιτο M M um.

187쪽

De αν eum insinuivo. Infinitivus lamna in m allanis obliquae ut qui semper pendeat ex aliquo dis verbo, sive illud addituni est sive menis suppletur. Ex quo consequitur, ubi in recta

oratione αν cum verm modis, qui rectae orasmiis sunt, . e. cum indicativo et Optativo construitur, ea oratione per infinitivum in obliquam versa, etiam infinitivo adiici αν; ubi autem indicativv et optativus non admittunt αν, hine infinitivo quidem addi posse. Haec res ita lana et aperta est, ut ne opus quidem in omnia exemplis scriptorum firmare, Praesertim quum attulerit iam munmaticus inmeis in ed. p. 127. Sed res declarandae caussa cionem . Quod ἐποίησα αν simpliclier animans diaceres, per infinitivum est φημὶ αν ποιῆσαι. Sic quod

ἐποίουν αν, φημὶ ἀν ποιειν quod πεποιηκειν αν, νημιαν πεποιηκέναι. Item quod ptativo dicere ποιήσαιμ' αν, Si no si Iaa ἀν ιμαι quod ποι orti αν, ποιεῖν ἄν οἶμαι quod πεποιηκοιμ αν, πεποιηκενα α Oiμαι. Ex his apparet, ubi verbum finitum cariturum esset Pa ticula, debere eam etiam in infinitivi suffectione abesse.

ἔχαιρον πολλακὶς γαλαν αὐτοις τὰ παρα των πονηρων μῶλλον η τά παρά των χρηστῶν εἶναι κεχαρισμενα ' οὐτ' αὐτοις ἀνθρωποι αξιον εἶναι ζῆν, εἰ τα παράτων πονηρων μύλλον η κεχαρισ/4ένα roi θεοις si ταπαρ των χρqστων. Bis hic recte iunctum est ἄν infinitivo recte vero etiam omissum in principio linius loci, in

quo errarum qui addi voluerunt. Neque enim ἀλλ' ἔχει καλ- opponitur, sed ἀλλ' ου χαίρουσι μάλλον ταις μεγάλοις σίως De Ebnueii dubitatione, an verbis putare significantibus iungi nequeat insinitivus amissi sine αν ad sutura pertinens, dixi ad N IMI ostendique non munus recte id fieri, quam quovis alio cum Verbo, quia e C. πισειν est cadere, πεσειν ἀνὰ ere posse, ut apud He-

188쪽

έοντα θνητον ἀπο τῆς δοξης πεσέειν ἄν. Dimeisior est quaestio de infinitivo suturi cum ἄν. De eo sic grammaticus aΡ. Bekk. p. 27. μελλοντι ὀ μἐν

ιι ελιστα ἄν ω φελησειν καὶ τον τροπον τον ἐ/ιαυτου δηλωσειν Quen hic ex Leptineamen Osthenii locutII alti ri. in eo hodie legitur si ἄν Ἀοφιος βλάwε ιν υας φαίνεται. iiii alitem liber apud Bekkerum in illi te ν lii Iso' cratis loco μάλιστ' ωφελῆ τειν sine adnotatione dedit Bekkemus. Omitti αν in cod. Uri, ex litieris eius scio. Ac liber illo

binas etiam aliis in incis ea particula caret uis. 162. iii ει διά τέλους ἀκουο τε μου προωχοντες τὰν νουν, οἶ/ιοι πάντας ανομάς καταγνώσεsθαι πολλὴν ἄνοιαν καὶ φιανώντων τὴν ἀδικίαν πλεονεξίαν ιναι νομιζον- et in usquos Miniae citavi in Gr. r. p. 880 qui addit Thucydidem Il. 80. exir. os ἱζοντες, εἰ ταυτην seo; TV λάβοιεν, ρ ιδί- ῶν σφίσι ταλλα προὐχ ορήσειν omittuntia duo codd. Sophocles ed. COLI 0 5. . ως προφινατα τί ιοι γνώμα τάχ' ἀν δωσειν

ταν δεινα λασαν.

Hic Elniueius siem iniendi particulae Comparari cum M polesi nuntiis tamen auctoritatis scriptor scholiasi

Pindari ad . IV. 8i. οὐ φάναι ανήσειν, εἰ μὴ προς μιλῆσαι Euripides Hel 455. ποέως ἄν οἶμαι, ἀπελειν τοις πιις λόγου. mo non facile corrigat - Plato rata l. P. 39I A.

189쪽

LIB. IV. CAP. 2.181

λον ἄν ἡγησαντο αυτ λ καταπλήξειν του πολλας. t Iuniuia omisit ἄν. Demosthenes p. 776, 3. τί γὰρ αντομον οιεσθε ποι - λυθέντων των νομων ο οντων κυριαὶ τοιουτος οτιν BAkem e eod. are. ποιειν, caeteris libris ποιήσειν uenflnis P. 1225, 21 se γλου πολλὰς ἐλπίδας ειχον ζῶσαν ἄν καταλήψεσθαι. misit

ἀν cum aliis libris Belckeriis. In primi autem commemorari debet hoc p. 860, 8. ταυτ' ἐμου προκαλεσαμένου πολλων παροντιον Ου ἀνἔφη ποιήσειν, ut scriptum est in cod. Lessing. Caeterilibri ποιῆσαι, quod apparet a quibusdam in ποιησειν mutatum esse, quia aperte futuri significationem habet. Ei tamen quin ποιῆσαι geniuna serimur sit eo minus dubitari potest, quod eum participium a sit eum ἄν coniunctum de fulvio diritur, in quo deberet aliquanto maior esse OM . . Ex his colligi potest, non magis cum infinitivo futuri

consiti ἄν, quam cum eius temporis indicativo aut optativo. Quod si quid veri est in illa grammatici apud Bekkerum adnotatione, neque is mendosis est libris usus sieerit existimandum, sicubi ἄν in illa constructione positum Inveniatur, similiter, ut supra in aliis locutionibus vidimus, cum alio potius aliquo verbo esse brevitate quadam dicendi

coniunctum. Sic illa τάχ' ἄν δώσειν οὐδἐ ἄν πεισθήσεσθαι, φαιδίως ἄν προςχωρησειν, o sunt ab aucioribus illis scripta, fusillo illo multa paucis complecten si defendi Possunt, quod in mente haberent δώσειν, καὶ τάχ' ἄν

σου πεισθήσεσθαι, οδιον ἄν προῆχωρησειν, καιδίως ἄν in quibus omnibus verborum eorumdem optativi δοιο πεισθεί7ν, προςχωροιο intelliguntur. Caeterum tantum abest ut, quod erectus fecit in Aet. Onac. Vol. I. . 252. hac constructione uti liceat ad ἄν cui indicativo futuri defendendum, ut potius infinitivus huius temporis non possit cum ea particula construi,

se idem tempus non patiatur indicativum suum es opini vum ei consociari. De utraque re sibi dictum.

190쪽

IM. D PARTI cvLANon dubiis quin etiam coniunctivus cum ἄν contu eius in obliqua orati me in infinitivum converti possit, ut μανὰ momo ταῶτα, τότε ποιησειν, etsi non tradiso exempliun in promptu. Sed illud patet, eam constroci nem non posse serii, si verbum quod in suum regit, ipsum ex illa voce condisonali pendet qualis est hic inplerisque codd. Demosthenis locus p. 35 24 si ἀ IM;

λομένοις δίδοτε, ωςτε καὶ περνών αν φασι μελλειν - τον ποιειν, καὶ περὶ τουτων προκατηγορουντων ἀκροα- σθε, τί ἄν τις λεγοι recie ille ui Schaeserum ei probare, quod Be erus misit αν, ei dicere servat ser bendum esse φῶσιν.

De ιν cum Porticipio. Eadem omnia, quae de in iis dicta sunt quadrant

etiam in participium, cui iisdem prorsus condi nibus iungitur αν. am ποιων ἄν est Vel o ἐποίει αν, vel ος ποιοιαν, nisi quod, ut multiPlex est Participii usus, non ubique ς, sed οτε, εἰ, τι aliasque Particulas adhibere, vel euam participium simpliciter in verbum finitum cum

αν misere Dies vi apud Aeschylum, in L 3M

ἐπίοτρεπτον αεινα κτέρας πολυχωστον, εἶχες ταφον διαποντίου ας I. E. εχιπες αν DemoSth. Phil. I. PIinc et in Prosem. P. 14 S. ει μεν γάρ περὶ καινου τινος πράγματος προυτίθετο, ὁ ἄνδρες Αθηναιοι, λέγειν, ἐπισχων ἄν δεος οι πλεῖστοι των

라틴어 텍스트