Opuscula

191쪽

τάχ' ἄ- τι /ι νιουσιν εἰς γενος πάλαι. Ad utrumque locum vide quae adnotavi. tia est autem a participii et instillivi constructiomnia , ut etiam futuri participium ei dubitationes faciat

easdem quas eius temporis infinitivus, et, si est usurpatum, non potuerit aliis quam iuitiitivus conditionibus usurpari. De eo grammaticus Bekkerii. I 28. ιετα ι λλοντος Lao- κράτης ἐν τω περι αντιασεως ου co ου ηδεως ἄν τινών μου καταφευσομένων. Ai huius quoque generis exempla sere codicum auxilio remesa sunt, ut apud Is cratem P. I I. B. apud Demosthenemi 20 ,23. Nec dubium est, quin etiam de futuro tempore usurpetur a

τῶν τε νόμων σοφώτεροι βουλονται φαίνεσθαι, τῶν τε ἀει λεγομενων ἐς το κοινον Περιγίγνεσθαι , ως ἐν ἄλλοις μείζοσιν ου ἄν δηλωσαντες τὴν γνωμην. VII. 42. και

περιτειχίσαι σφῶς τους Ἀθηναίους, πλουν τε ον καὶ εἰ ἐμικροτησειέ τις των τε Ἐπιπολων τῆς ἄναβάσεως καὶ αυθις του ἐν λαις στρατοπεδου, αδίως ἄν αυτο λη--o Xenophon Anab V 2 8 αυτος δὲ διψἀς σον olaiοχαγοιο ἐωιοπεῖτο ποτερον η κρεῖττον ἀπάγειν κου του διαβεβηκοτα et καὶ τους πυτας διαβιβάζειν ως

ἀλοντος ἄν του χωρίου. Vide, ne plura asseram, Scha serum in elet cr. p. 125 seq. Matthiae gr. r. 5 h. Sed apud Xenopii Cyrop. I. 6 I. quod legitur τουτωνα φανέντων, ουειν ἄλλο ἔτι οἰωνιζόμενοι ἐπορευοντο, ώς-δένα ἄν λησαντα τὰ του ριεγίστου θεου σημεια quodnon est ex Atticorum usu dictum, ad Viger. . SI . λησοντα mutandum censui Idque, nisi placeto deleri, sic erit intelligendum, ω οὐλήσοντα, ουδένα αν λάθοι Sed a-sii participium non minus de re praeserua dicitur, ui apud Isocratem p. 265. E. εἰς τουτ' ἐλθον ουκ ἀνοίας, ἀλλὰ μανίας ἄπε προς μἐν τον ἐπιστρατευσαντα καὶ βουληθεντα πω m πολυ τουτω παντάπασιν ἀνελειν, τους δ' ἄλλους

192쪽

PARTICULA αὐηρατήσασαι ρα ς ἄν αττου καὶ κατα γῆν καὶ κατὰ λατταν, εἰρηνην εἰς απαντα ουνεγραψαντο τον χρονον. quod est, ου ἐκρατησαν ἄν. mirum vero est apud eum

dem Isocratem p. 129. A. io leo ει ει δεῖ καὶ περὶ τῶν ἔξωθεν βοηθειῶν--ιν, iro ιαι πολλοις ἔσεσθαι τους βουλομένους ἐπαμυνειν ῆμιν --αμαι γαρ πρῶτον si ἐν 'Aθηναίους, εἰ καὶ μη πάντα μεθ' imis εἰσίν, ἀλλ'

πτίων βασιλε καὶ τους ἄλλου κα- τὴν Ασίαν δυνάστας, καθ οσον ἔκαστοι δυνανται, προ μως ἀν- πιν ἐπικουρήσοντας In his οτιού ἄν pro vulgato παντα habet cod. Vrbinas Idem ἄν post προθυμιως militi, ut quidem in litteris ad me datis Beli res scripsit: nam in

editione sua Iiihil Ea OmisSinite adIiotavi Et οτιουν ἄν quidem recte se habet, quod hic ἄν non ad participium pertinet. Duo ἄν autem iui sequuntur, nisi deleri Iacet, requirere noristi participium ridentur, quod quidem etiam isti οτιοι ἄν addi potuit. Recte scriptum est apud Demosthenem p. 128, 29. παλαι τις ηδέ- ἀνίσως ερωτήσω κα-αι Quae ibi Brennus ex eodem scripserem nemoravit exempla eorum duo codicum ope liberalia sunt illa constructione de seruo sinum dicam. Sinaes

rus non liquere sibi ait, sed ἄν σως uncia ex parallelo putat. Id quomodo fieri possit, non video. Sed plana est res, quod simulatitue iiterpungas apparet: πά- τις,

ηδεως ἄν σως, ἐρωτήσων κάθηται Supplendum est enim ἐρωτων sive τουτο ποιων. Ille autem quem modo dicebam alie Iocus ita vulgo legitur p. 284 Iz. ω οιδ' ἄνω τι γένοιτο in συμπνευσοντων ἄν a stig καὶ των ων-βαίων Alierum ἄν americem est codd. quorumdam auctoritate deletum. Ita recte se habet oratis: Γλου συμ

193쪽

λοτέρον ἀλγεινοτερον καταπεσουμενοι Νam id est καταπεσοτρονοι , θεινότερον ἄν-χταπεσοντες αφ' v 'ηλοτέρου maniquam nescio an comparasivum illiud - αν quadam negligentia in vitae communis usu etiam de re certa elicium sit, in qua miliendum erat αν. V apud eumdem Contempl. I. p. 488 ξεναγήσεις γαρ υ ἱδ οτι

νουντές τε καὶ μνησθέντες ἐποκοατε. P. 1352, 27. καὶ συνέπινε καὶ συνεδείπνει δεαντίον πολλων μαιρα αυτη ς αν ἐταδερα οὐσα. Reciliis ivisit, in iisdem

Caeterem non inutile fuerit monuisse, errare qui par sespium cum αν itinctum saepe iiiiiii aliud esse putant quam

εἰ cum verbo finito compositum. Nam haec non est a sculae vis, sed ipsius articipii etiam carentis parsicula.

H quod est in ed. R. M. συθείς τ' αν - αν ἀλγοναις πλέον, dici quidem potuit, εἰ συθείης, sed non Propter set enim etiam si abesse ἄν, quod es Propter alteram ἄν pinarum. Itaque sere ubi par scipio iuncium est ἄν, a duum est etiam verbo, quod cum in participis inhaereti

Quod si dicas, συθείς ἄν, ου, ἀλγυνε πλέον, in id

inconestine dictum, quia non satis commode solvi potest iu συθείης ἄν, κα ου ἀλγυνεις πλέον. Sic apii Antiphontem p. II 2. Reisk. 54. g. Is Bah. quum legi retur, λων δ' ἄν ἀξιωσει με ἀποκτειναι, mallem Bekkem ἀξιωσαις dedisset, quo ducit codicis unius scriptura ἀξιωσης, quam contra omnes libros mutasset ἄν in αυ. Quo clarius res pareat, utar illo Isocratis P. 5. D. quod

infra aliam ob caussam asserendum erit: α τοῖς ἄλλοις ἄν πράττοισιν ἐπιτιμψης Id, o mutaveris, α τοῖς λοις πράττουσι δετιτιιμας, si id, si τοῖς Γιοις, εἰ πράττουσιν, ἐπιτιμῆς. Pone aulam si τοι ἄλλοις ἄν

194쪽

πραττουσιν ἐπιτιμῶς. Id vero non illud, quod nodo dicebam, significabit, sed jactum Ved Jacere Dolenti bus, i. e. α πράττοιεν Nimirum fallax quaedam ratio istam opinionem Peperit, αν participi iunctum sigii ficare idem quod ciun verbo finito. Nam ubi verbiini participis adiunctum cum αν consocialiun est, sane a ticipium cuni αν iis Verii potest, sed non iamen mila ανῶ i additum, sed quia, si principale verbum Per αν mi ditionalem senientiam praebet, etiam paries eius sensti tiae tales sunt ii Lysistrata v. 310. καὶ πολλακις ἔνδον αν Ουσαι

χειμσομαι - τωνδε Nam SenSus est, s ειρωσομαι, καὶ ἄν ει μηδέν ιην καὶ μη&--ποιμι, χειρωσαίμην pus autem ἄν participio additum vel nomini, ad quod intelligendum est, sie explicari posse ut coniunctimis substituatur, qui modus, ut supra dinum, non solus Pes se consimitur eum ea par scula. Itaque e. c. υθεὶς ἄν non poteri diei pro ἀν

est dic ovθης αν, ὁ συθῆ αν. Aliud Si τιουν ν, quod quum Schaeserus apud Demosth. p. I92, 22. in his verbis δ' υπέρ γε τῶν δικαίων και πολεμειν αν GD--του δέη, καὶ πάσχεινώτιουν ἄν-iεσθε χρηναι , nisi leatur, sic explicandum putat οπιοι ἄν si potest id qui dem fieri, si verbum illud vere missum iudicandum est, a veri tamen simillus esse arbitror, viatis ii potius in illa formula intelligi, τιουν, χρείη P. 231. πρῶτον μὲν Wιεις Ουτι διέκεισθε, ςτε invicta με μυ-

195쪽

Ου Pete ex praecedentibus παρέσχεν. 586, 10. δεῖ τοι νυν τουτοις βοηθειν μο- ώς περ ἄν αυτ τις ἀδικοτμορ', scilicet βοηθήσειεν. 659, 24. καὶ se καὶ χρησοὐστεφάνοις ἐστεφανουτε, - αν, εἰ ἐχθρον Θεισθε. Repete ἐστεφανουτε. a. φέρε γὰρ προς διος, ἔστιν ος τις ἄν- προεδρος ποτ' ἐποφιστο et πρυ

ουδέν 'ἄν οἶμαι, scisce ἐψηφίσθαι 1 ic quidem omi tunt libri quidam. Euripidis Alc. 18I. οὐδ' αλλη τις γυνὴ πεπτη--, σώφρων μέν οι ἄν μἄλλον, υτυχης, σως. Vide quae ibi notam mulliae Adde Soph. Hul LITI. προς ποιον ἄν τονδ' αττος πυλσσεος ἔπλει. Vide ibi adnotata. In eadem sabula 493. - δη πάλαι αν ἐξοτο δέδοικ' ἐγὼ Intellige ει . Quin eum coniunctivus omittitur Eurip. Hippol. 659. νυν ἐκ do uto μέν si τ' ἄν ἔνδηγριος χθονος ο σευς, ἀπειμι, ιγ δ ζομεν τομα.

196쪽

De αν repetit αPervulgatum est, ἄν indicativo et optativo iunctumuerari, ut bis terve in eadem sententia positum inveniatur. Eadem ratio indit etiam in infinitivum et participium, quia hae verbi paries nihilitia conversam ex indicatio vel vi iis orationem continenti Sed id non temere seri Posse, sponte patet. Sunt autem duo modi, quibus repeii αν

Potest, unus, quum Pluribus verbis interpositis ab eo verbo quicum coniungi debeat lon eius avulsum est, quam ut non

videatur concinnitas orationis repetitionem requirere, alter

qui est Ionge Dequentissimus, quum in Parte aliqua se tensae iteratur. Plane enim eadem huius particulae raso est, quae est negationum. Etenim quemadmodum quum

busdam inles, ut os ἔστιν ουδεις, sic etiam, quum inta sententia conditionalis est, refertur ea condiso sani ad Partes eius primarias. De ea re dixi ad Viger. p. 14. seqq. Sunt autem partes illae tales, ut addant aliquid, quod illa principalis sententiae ratione afficiatur. Id modo est Participium, ut in ed. R. 828. o ρ' oti ἀπ' sμου aBτα αἱuo νος τις ἄν

197쪽

LIB. IV CAP. Immodo amrmatio maior, ut in ed. Ias.

φωκγ αν - ἀνωχον et in formula on ἀν φθάνοις ἄν , de qua vide Elmsterum ad Heracl. 721. Alia exempla attulit Reifigius in Co ieci. P. IST. Tum quae Par est negationi in interroga tione, ut in ed. R. I.

Aristoph. Pan 68. πως ἄν πο ἀφικοίμην ν; Denique in divisione sententiae, ut in ed. R. 857. ως τ' υχι ριαντείας γ' ἄν οτε τῆδ' ἐγώ

Harum rationum ubi nulli locus est, non potest iterari ἄν. Itaque absurde legebatur in Phaedro Platonis p. 276 B.

ἐφ οις δε σπουδακε, τῆ γεωργικῆ, χρώμενος ἄν τέχνη, πείρας 4 το προςῆκον, ἀγαπώ ὼν ἐν ονδοφ μηνὸμ εσπειρε τέλος λαβοντα. Recte multorum fide librorum delevit prius ἀν Binlcerita. eque enim duae hic sunt notiones, sed una, χρησθαι γεωργικῆ. Vide nes in

ad Soph. PM L 116.

198쪽

Caeterram haec iteras particulae in primis usitata est Atticis. Rarius invenitur apud Herodotum, raro Pudmeos, ut Odoms. 33. Sed epici aliud MN propriim habent v mmungant νκεν. Iliad. man. ας υτ αν κεν Ἀρης ὀνόσαιτο Μυλθων, οιτε, ' ονναίη λα- σόος. Quae patet ob negationis accessionem esse coniuncta Siceliam Oppianus Isai. IV. 602.οιδέ κεν ἄν τις

V. 367. ουδέ κεν αν τι ἀντό μενοι τρέσσειαν. Scriptor Lithicorum,. 2 T. -υκεν, γνοίης κέρας ατρεως ν λίθος ἐστίν. Et πως κεν αν Maximus V 2 T. et καὶ ἄν κε v. 303. Quin etiam cum eoniunctivo ita coniungunt αν, ut hae particulae pro una sint, quod e factum puto, quia κε ex καὶ natum est Homeriis quidem in formida οφρ αν μέν κεν Iliad. a. 18τοφρ αν μέν κεν ὀρφἈγαμέμνονα, ποιμένα λαῶν. Vide Od. o. 36 I. Sic ἐν κε, - ν κε construxerant Apollonius Rhodius, Theocritus, anetho. V. Schae- fer ad Theocr. XXVII. 35. Illud ἐπῆν κεν restituendum lani apud Plutarchum in Vita esus c. 2.mlium ab his differt geminarum αν, quod Elmsi ius ad Aeschri Prom. 68 iure negam eoni incum consoriari. Cur vero Quia ui libro IL ostendimus, hic modus verbi non per se adscisci ἄν sed pertinet ad

vocem ex qua Pendet coniunctivus. Huius vocis ea parti cula significatum quum mutet, nihil est In tali sentetitia

199쪽

quod repeti Ossu. eque enim ad praedicata pertinet sed ad ipsam conditionem ex qua pendet sententia, ut ὁρήν, ἐάν, αν Quare etiam quum haec Per optativum in obliquam orationem vertuntur, non potest iterari

αν. Sed est tamen, nisi sellar, quaedam singularis alis, qua videri potes etiam cum comunciis repeium esse αν, eis re vera non es repellium. Apud Aristophanem in Eq. II 07. scriptum est, ἀνυσατε νυν, ο τι περ πον σεθ' - θώ, οποτερος ἀνὰ νών εὐ α μἄλλο α ποιῆ, τουτω παρα - τῆς πυκνος τἀ ῆνιας Omiuit Suidas duobus in Iocis prius αν, quod milii non potest. Corrigere studuerunt versum Elmsteius inmus.

mniectura mihi satis probabilis videtur Sed scribe dum Puto, οποτερος, σφῶν εὐι- -Σλον ἄν πων. i. e. ποτερο αν si ἄν ποιῆ μάλλον εὐποιν ιιε. E demirorsus modo Thucydides VII. T. πρέσβεις, ἀλλοιτων Συρακοσίων καὶ Κορινθίων ἐς Λακεδαίρονα καὶ Κορινθον ἀπεσταλ'σαν, πως στρατια ετ περαιωθῆ

χωρη. Nam hic quoque nihil nisi verbum repetendum est Audacius hunc locum leniarum arbitror a Scha ero ad Demosth. I. Ρ SI 5. Sed vitium repetitae cum coniunctivo Particulae eximendum est Μaximo v. 598 ubi legitur: δὲ και εἰαρινοισιν ἐν ἰχθυσιν αἰθροπολου-ευκεραου μήνης μολις Οχεαιάττι καὶ νορος εἰς παλάμας κεν ἔλοι.

Memmi ab recta via Dor illius ad Char. p. et s. 658. est Laps.x Scribe οττι κε νορος εἰς Mia uta ἔλθη.

200쪽

DE ARTICULA sM. De misso αν propter artu dum Quemadmodum iteratur, in uina sententia, ita in oratione membris quibusdam diuincia non raro in uno iantum membro ponitur, in altero autem omittitur. Quod Aquaeris quale Gai, res ipsa monstrui, sic demum p

se, si uirumque membrum ad commune quiddam reserrilicet, ita ut, si praemittas αν , ad utrumque Verbum Pertineat. Sit nobis pro fundament Iinius disputatioius illud Xenophontis in Hierones, II. πως γαρ ἄν τις ποτε ἐξαρκέσειε τυραννος Ἀρνατα ἐκτίνων σοι ἀφείλετο δεσμοις ἀντιπασχοι Ἀσους δῆ ἐδέσμευσεν φοσους κατώκτανε πως ἄν ἱκανἀς αντιπαρασχοιτο αποθανο μένας; Prius πῶς αν ad duo refertur verba, aesoque recte ei ordine sacrum vi, sequente deinde divisione, neutri de duobus quae proxima sunt verbis, ἐξορκέσειεν ei α--πάσχοι, additum sit, etsi potuit addi uirique. Sed quod

deinde sequitur πως inversa orationis forma novam inc Pit sententiam, neque est pars praegressae itaque etiam suum sibi ἄν adiici postillat. Nunc videamus alia. In e

dem libro II, 11 scriptum est: ςτε οὐριονον φιλοῖο ἄν, ἀλλὰ καὶ - Ἀπ' ἀνθρώπων καὶ τους καλους πειραν, ἀλλὰ πειρωμενον π αυτῶν ἀνέχεσθαι α σε δέοι. Sestices id est ι τ' ἄν - μονον φιλοιο ἀλλἀ καὶ Mera nova seniens est, novum sibi αν vindi eam, καὶ δέοιαν σε. Sequuntur prorsus similia: φόβον δε υκ ἄν ἔχοις, ἀλλ' ἄλλοις παρεχοις μή τι πάθης'

ἔκοντα δἐ τους πειθομενους χοις αν καὶ θελουσίως σου πέIO OOυντας θεω αν. I. e. φοβον δ' ἄν ου ἐχοις ἀλλὰ παρέχοις. Sequitur ite um nova sententia Cum suo

, quae in duas partes divisa, etiam in altera parte habet αν, quo poterat carere. Paullo dissicilius iudicium est

de proximis verbis εἰ δέ τις κίνδυνος ει ου συφιμάχου μονον Γ, καὶ προμάχοις καὶ προνυριονς ρωης α' πολλων μιν δωρεων ἀξιοπινιενος, - ἀπομνυ μντο-- τριενει μετα Οεις, πάντας μιν συγχαίροντας

라틴어 텍스트