Opuscula

221쪽

coniectum,

Secundus codd. Paris. και ἀρμοδίης. Censor Heideme gensis coniecit συναρμονώ7ς, quam vocem Schneideriis inimicon suum ut valde dubiam nescio unde intulerati a sorius omisit. Memihius alium requiri genitivum videns, latere eum in voce αυτη putabati in sensu etiam qui οὐδ' -ατης βασίλεια eomerit, quod non convenire huic loco recte omni Graenus. Si genitivis aliis opus est, tale quid scriptum suspicari licebit, v δ αυτη βασιλεια χοροπλεκε tu υμεναίων καὶ κυκερο io ποθοι κα ἀρμονίης Ἀφροδίτη. Sin minus, potuit ille scribere καθ άρμονίη 'ν ut μεθ' αρμονώπ φροδίτης scriptum est,. 375. . de quo versu infra dicetur. Sed, si veram lateri oportet,

nihil hic certi sine libris inveniri potest. V. 46. Eridis ira ad epulas non vocalae his verbis describitin : πολλα, y λαὐγος ἀπο κλισμοιο θορουσαῖστατο καὶ παλίνορσος ἐφέζετο χειρι ει γαίης ουδέ τε κολπον ἐρτιε, καὶ ου ἐφράσσατο πέτρην.

Permiris haec coniecturis tentata sunt, quarum eam, quae

a Lemmio proposita est, admisit in os, χειρι οἰης ευρέα όλπον αραγ At, nisi quod grammaticae non repugnat, nihil haec coniectura habellaudabile. - 11 ne commemorem ineptum hic epitheton esse ευρέα, quae illa iam singularis rasio est suroris significandi, manu se

ram percuteres Immo qui ita sunt irae impotentes, solent se ipsos totos in teriai fligere et humi volvere. Idque etiam Eridem fecisε dici vel comipium illud on δε τε monere debebat, in quo quis non statim videat ουδεὶ latere pGnfirmat hanc emendationem scriptura codicis mi ουδ'

222쪽

ακολπος αραξε. Quod si haec recte coisi inus, res qui tur ut exciderit aluiuid vel ante v. 48. vel ante γαιης. Nam fortasse non inepte opinabimur hanc ipsam vocem aliquid Contulisse, ut omitterentur noniiulla Quum enim, qui ad tantum desperationiis furorem evecti sunt, crines sibi disesndere atque evellere soleant, veri simile videtur, id etiam de Eride esse praedicatum ut V. I. scriptum sueri χειρὶ tu χαλης, a quibus oribus ad simile M otii inmans oculus librario in errorem abduxeriti V. 53 aperte vera est cod. ut scriptura: Nam quod apud Dyphiodorum est 685. 'NφαίστωσἈποεικεν, ἀτυζοριενος χολον Πρης, id quo pacis defendendae apud Collissim vulgatae ἀ--γιιένη adluberi possii, non video, nisi viis hunc quoque

χολον Ηρης addidisse credat. V. 60. haec leguntur: ενθεν Ἀρις πτολε/ιοιο προάγγελον ερνος λουσα, Haec quum omiuno non sunt venuste dicta, tum tuam osse diu vires doctos nomen Eridis, quam hic, quoiuam Omnia quae praeceduni de ea sues dea dicia, non decebat nomia

natim appellari. Sed ex coniecturis, quae prolatae sunt, duae, quae seni PosSunt, Lennepi ενθεν αρα, et nihil ad Tryphiod. p. I. kνθεν δε longius a librorum scriptura recedunt, nec tollunt aliud, quod in his vergitius displicet μῆλον inconcinne Positum Codex V sianus, qui etiam . 55. non conteninendam scripturam κολπον

Praebet, hic habet ἔριν, idque etiam in Primo arisin rum supra vulgatam scriptum est. Pro ἐλουσα autem eod. Μ- δουσα. Tum quinque codd. ι λων. inccorrigendum:

223쪽

C O L V in I. Ili Sequitur statim V. 62.

Quis credat, etiamsi sic laqui licin poeiae, amen ne-nem exsulisse' si δινήσαοα reponeres pCoinmemoratis tribus deabus, quae pomum illud sibi dari aequum censuerint: nam post m. intercississe quae de meo scripserat poeta, Lennepius vidit Iuppiter mandata dedisse dicit mercuri v. 6S. κεος δὲ θεῶν καὶ νεικος χων καὶ παιδα καχέσσας τολν ἐφεδρήσσοντα προςέννεπεν ' μα-α. Haec ei scabra es et vitiosa oratio. Quam, nisi Omittendo peccatum est, quod non in verisimile, sic corrige: Zεωρ δὲ θεάων νεῖκος αἰν, ὁ παιθα καλέσσας, τοῖον ποδρησσοντα προς επεν Ἐροιάωνα.

'no ησσοντα quidem iam Lennesius sed non sine errore, quoniam θεων miρετην igitificari voluit. At neque hoc participium fungi potest substantivi Omcio, nec praesentis participium ad ea referri, quae facturus sit iussu Ioris ercurius, sed pertinet ad praegressum καλέσσας:-erenti putri dici re Ἀ-nm. In Iovis oratione quod est v I risium, supra sustulimus. Dubitari sortasse MN erit etiam, et, de veri, διακρινθειοα , quod in duobus codd. διακριθεῖσα scriptum. Certe non male Iegeretur διαπροκριθεισα ut apud Euripidem in Phoen. 222 est πολεος ἐπιτροκριθεi, ἐμας. V. M. quae de Venere dicuntur, καὶ περονην θυόεντα διαστησασα κομάων,

mutila esse pene persuasit --kius comparasione Onni XXXV. 15. M. est Graef. και περονη συνέεργε νέου κληιδα χιτωνος,

224쪽

2I EMENDATIONES

In cod. ut quod legitur, καὶ πτερον ἰθυνθέντα etsi videri potest ex καὶ περονα θυοεντα corruPtum 8Se ta-I3 men, ut in Ioco, a quo sine librorum auxilio nihil certi inerri potest, non omnino spreverim. Nam, ut Post κώπερονη exciderint similia illis apud Nomium, nihil imp dii quin deinde tale quid dederi Coluilius, καὶ πλοκον ἰθυνθέντα λαοτησα - ιάων, quod ipsum videri potes expressum esse ex Mnes verbis

eodem loco V. 12.

πολλάκι δ' ἰσάρ - καθειμενον ἄχρι μετι πλαζομένει ἐστο---τήλιδα κοσμον

Distinctionem πλοκάμον et χαίτης. quae est a ciuiliolacia, reciem restio auctore tutius est Iulianus.

oημερον δελαῖαι με διακρινουσι προς πιον. Quidni potius διακρινέουσι λV. 90 valde languet ἀεὶ intus verbis, καὶποuιμων βασίλειαν ἀεὶ καλέουσιν ' σθηνην, ut non dubitandum videatur quin genuina scriptura sit ἐπικλεέουσιν. suae statim de se Praedicat Venus, μουνη Κυπρις ἄναλκις ωὶν θεος ου βασιληων κοιρανίην, Ουδ εγχος . vi ον ου βέλος ἔλκω, non sunt illa quidem sic dicta, ut valde reprehendito Mi: sed tamen huius sectae poeta maluisset ου εγχος Αρφον scribere. Duo codd. ουδ ευχος praebent unde viis non facile sibi persuadeat scribendum esse: ου βασιληων κοιρανίην otδ ευχος, ' θηλ ου βέλος ἔλαω. Nam ad εγχος si adiicitur βέλος, nihil id est nisi quod iam

dictum erat regum vero duo Praecipua sunt, Neriu uel dignitas. Jergit sic: ἀλλἀ τί δειμαίνω περιωσιον ἀντὶ sit αἰχμῆς,

225쪽

κεστον, θεν φιλοτητος ἐμῆς ἐμον οἰστρον ἐλουσαι πολλάκις δίνοιο καὶ ου θνήσMMnu γυναι,ες. Posui in his θεσμον Pro δεσμον, Verissima emendatione mimii quam Nomii usus confirmat idem Lennepius. Particula ui motus, os secundum horum versuum ali quid excidisse putabat mirer, si cui Persuadeat,a Praesertim Onnum XXXV. 168. comparans: απτολεμος, Κυπρις ἀριστενε πλέον θήρεος ουδὲ χατίζει ἀσπίjος ου μω; ποτλλυεται ἀμφοτερον γάρ, εγχος ιιον πέλε καλλος, ἐφιον ξίφος επλετο μορφη,

μάζος κοντ ζει πλέον ἐγχεος. Sed in qu visum, ut quidem versus chlami interpuncti

sulit, in tertio Versu est, ii quo Si ντι iχsDi κεστονε to coniungenda sunt, quis nou ridet illepte adiici καὶ κεντρον ἄγω καὶ τοξον αειρ i r in X fidit aliquid ante κεστὰν ἔχω, quis non potius teli genus, ut in I sit illi Parte Versus, cominemorandum fuisse intelligat Θ tamen, nisi sanor, omnia sincera sunt, modo recte interpungantur: ώς δ oo ἔγχος χουσα ιι εο τυο, α νερο ιυ DITων, κεστον εχ ν και κέντρον πω καὶ τοξον ε43ω

κεστον.

Pro cuspide, inquit, cingulum, hastae instar laedera amoris habens, teneo et spiculum agit arcumque tollo cingulum. Sic patet non opus esse ut iis habeatiarii iam respondentem. Non potuit enim inferri sic consormari oratisne sed deberet inferri, si procederet eo visio verborinnesia, ut institui erat: ἀντ μἐν αἰ-υ ' κεστον ἔχω, αντι δὲ ἄντρου , καὶ ἀντὶ τουτου --στον ἔχω ' αντὶ δὲ τοξου, μοίως. Reliquum est, de quo dicatur, illud φιλοτ τος θιῆς ἐμον οἶστρον, in

226쪽

218 MLNDATIONES quo einero Poeta visus est sinullis Ius te ut mimus XVI. M.

αττος ἐριοις ωμοισιν ἐριην καιαν ἀειρων. idiae valde diversa sunt, tuodque apte dixit Onnus, frigidum esset apud Columuin. Hunc oportebat Oavius quid praedicare de oestro amoris, ut eum non leviora vulnera lacere quam artis tela, sed ea tamen non, ut illi ,

mortifera, diceret. Ego illa duo verba nihil nisi discrepantiam scripturae esse puto, quum alii scriberent φιλοτητος ἐ/ιης οἶστρον, alii φιλοτητος ἐμον οἶστρον His

in umini contaictis expulsum est adiectivum. Videtur mihi poeta seripsisse φιλοτητος μζ. Ταρυν ιστρον ελ GDUαι. 15 Aperie perturbata sunt, quae malo leguntur: τοιγεων, συριγγος ἐς Μεα βαιος οδευων, ἀγροτερν καλά tris λιγυρῆν ἐδίωκεν ἀοιδήν. πολλάκι δ' Osono λοισιν ἐνὶ σταθμοισιν ἀείδων καὶ ταυρων ἀμέλησε καὶ Ου ἐιιπάζετο μηλων, ενθεν εχων συριγγα κατ'ήθεα καλά νυινγων,

οὐ κυνες -τοντο -- ου μψονσατο ταυ--De multis, quae hic molitus est Graesius, illud aliquam veri speciem habet, quod duplicis recen, ni sibi visus est vestigia deprehen sisse. Sed tamen, si quid video, su illore vera res expediri Di L In primo horum ver suum eod. - τοιος ἐπεί V videtur, etiam βαιον, quod non praetulerim vulgato. Scribendum videtur:

τοιος ἐπεὶ σήραγγος ἐς ἐθεα βαιος δεδει, ἀγροτέρων παλάειων λιγυρῆν ἐδί-- αοιδή-

γροτερα recte emendari Graenus neque enim haec poetarum secta duo coniungit epitheia ornantia Σηραγγος mea est comectura, in quam quum rima tentaret etiam Graesus incidit. II quinto versu quod e cod. VOS s.

assertur ενθεα, nihil aliud est quam quod in primo Paris. legitur ἔνθεν supra scripto Id si non ut Leni his εν-

227쪽

in qvibus degebat Paris, ut iam sequatvi quid ille vin erit, quin ad eum veniret Ilercurius isti ultimum horrem versuum aliquid evidisse vis missi dubitari. V. Iaz de uoi uti ridendus L ecluus ad Plion. P. I. V. I36.

χειροῖν μειδιοωντα δίκης προπάροιθεν ἐλουσα

τοῖον Αλεξάνδρωμυνήοατο μυθον ο)7 7 Tribus haec affecta sunt visis, primo, quod non sunt nexa superioribus secundo, quod non apparet cur Paris rideat;

tertio, quod inervae personam dedecet hic supplicandi modus E COd. 1 Iut scripturis ιειλ- εντα et in fine versus ἐκόσσης vereor ut aliquid erui possit. Fuit haud u- hie pro hoc versu aliud quid scriptum a Poeta ipse Versus autem et genuinus est et aptissimus, si in locum suum Isre natur Post v 158 ubi de venere impudentius instante serin esi:

τοῖα δἐ μει διoωσα προρέννεπε μηλοβοτῆρα, χειρων μειδιοωντα μης προπάροιθεν ἐλουσα. V. - Νο- sectatoriis stilus scribi iubet, Libri nou μους τε καί Sunt haec levia, sed lamen non negligenda. Eiusmodi est Pronomen σέ, quod ma .recieme erus essemihius ad coluth P. 26 si πάσης, in post 'AHης, ui Lennepius inserium voluerunt. In eo autem qui antecedit versu verba sic distingui debent: ἀμε διοικρίνων προφερέστερον ερνος πασσα Ι---μέ, inquiani qui apud Tophiodorum e v. m. ι, καὶ αὐτην, aliaque alibi similia procudea uni, quaei in non videntur esse non appetentis soloecismoraim. H

228쪽

ΕMENDATIONES V. 166. haec legimuir: ουπω μυθος ἔληγεν, ὁ δ αγλαον οπασε μῆλον, φυταλιην πολέμοιο , κακῆν πολέμοιο γενέθλην. Quorum vers ni ultimo nihil fingi potest putidius. Aliquot cod L et edd. veru φοιταλιην. Scribendum: V. I s. Quae hic non adiuvisse Iunonem dicitur σακέον βασίλεια, καὶ εἰ πυρος ἔστι τιθήνη, vi in cod. vi. pro vulgato ἐσο scriptum, ridiculum esset, si aut inerva esses, ut Lennepio visum qui enim haec, vin ipsa vi cere volebat, Iunoni concitasse victoriam aut adeo quod censori Hesdemergenia in mentem venit, coniux Vulcani Gratia. Enyo est, quam dicit poeta, saCEIn gestans. Ah unone transit Venus ad inervam his verbiis

οἷα ει χαλκείοισι καλυψαμενη χροα πέπλοις, καὶ φευγεις φιλοτντα και Αρεος ἔργα διώκεις, ἀρμονίης ἀδίδακτος, ομοφροσυνης ἀδαήμων.

X Beiserus signa exclamandi posuit post 'Aτρυτών' et post πεπλοις. Ea rati si Vera esset, in quinto horum versuum mente repetendum esset κυδιάεις. At tum certe post 'Aτρυτώνη signum illud non recte poneretur Debereni enim sententiae ita cohaerere: ολ -διαεις, τι σε, μος - ἔσπειρεν οι δέ, τι χαλκέοις οπλοις καλύπτη. Sed ne hic quidem omnia recinimcederent. Neque eiam apte adnexa essent illa, και φευγεις φιλοτητα, et quae SequuntuI, quae On nin Cur ab armis potius, quam ab origine inervae deriveritur non apparet Nilii posset reprehendi, si pro aIte oriSi Οια aliud luid V. c. μι Llegeretur Sed quum minime suspeetum sit οια, Positum

229쪽

I. 221 autem non Possit non ad superius οἱ referri, illi autem quod adiectum est τε non bene conveniat, recte mihi videor iudicare, alieno loco in sum esse hunc versum. Eo hinc reiecto ante primuin emun quos apposui, bene habebit locus, ita nexa oratione:

οι δέ, χαλκειοιοι καλου μένη χρόα πέπλοις,οῖα σο κυδιαεις ἀνεμώλιος, Ἀτρυτιῶν . Nihil vitii est in illis: αμύσσεις οτι φιαλλον ναBιῖδες εἰών μναι

τοῖαι , κυδαλίμοισιν ἀγαλλομεναι πολέμοισι, κεκρι μένων μελε υλουτ' ἀὐσενες Ουτε γυναῖκες.

Quod Graesis, acus uno leporum ei venustas arbitro, Ἀθῆναι non utervae, sed urbs Allienarum esse visae

Mini vehementer miror. V. 189. e. cocl. ut rePDIIEI dum τοιον , et V I97.

ος τοτε Pr ος ποτε, quod ineptum est V. 200. νῆας, δε - ενοησε ποι - ῆσκησεν --. miluus quum ad Tryphiud. p. o. haud cunctanter ατ' scribendum dixit, metro minus quam sententiae consuluit Vacua is est Graini comectura, delato ηας scribentis Οιας , sed est id hi uidius. Ego quidem credam Colmilivi in hae Ullabae inem vir Heu i exemplum sinu

Paride navigante ἐπ' ευρεα νωτα γαλήνης sic enim iure correxit Lenneptus V. M. Oritur tempestas, quae v. 206.4ic describitur: κυανέο φιεν περθεν ἀναθρωσκουσα θάλασσαουρανον ρφναειν ἐλικων ἐζωοατο δεσμφ' se Ἀρα μιχi χλόεντος ἀπ' ηερο ομβρον ἐεισα. IS ἐκλυσθη δε τε ποντος ἐρεσσοριένων ἐρετάων. Nihil nec varietates s murae prosunt, nec quae visa viris doctis est lacuna esse alite ultimum Verbum. Manet enim, ut alia taceam, duplex perversitas, una in re ipsa, quod mare assurgere dicitur et caelum tortis nubibus cingere,

230쪽

222 EMENDATIONES inera in Oppositione per particula μἐν et ει indicata, quae Iuc talis esset, ut idem sibi ipsum opponeretur Nisi fallor, nihil hic deest, sed vivata est scriptura. Rem verti vilia, qui scripserit: κτανέη μιν περθεν ἀναθρώσκουσα θυμαουρανον ρφναίων ἐλίπιον ἐζώσατο δεσιιρ, ειθα ομιχληεντος - ῆέρος ὀμβρον ἐεισα. δειχισθη δ' - ποντος ἐρεσσομέ-ν ἐρετα-.

θυελλα etiam Graesio in mentem venit. Ultimum versum ut sic scribendum putem, hanc rationem habeo, quod

Ilithus, si scivit quid significaret δέ τε non Diuit id scribere. mimisque apud huius seciae poetasim armia usquam, has particulas iungi videas neque id mirum in hoc siili genere. Quare viderint, qui apud Ioptu

dorum,. 53 3. o i δε τ' ἔλει θεν scribi voluerunt, expu- Ierintne vitium an intulerint. Certe, si ἐλέλειφθεν ferre nossent, satius erat πέλειφθεν scribere.

V. 233. Belcheriis e cod. uti opinor dedit κυνέησιν.

Iulianus ex coniectura non male κυνέηφιν Vulgata κυνέη- θεν si vera est, coniungenda est cum ἀναστέλλοιεν.

V. 235. Imisce lapsi sunt ei Iulianus et censor eius Hesdelbergensis, qui quod in altero Pariaensium scriptum

est ἀναετηρων et supra τo, reponendum iudicarunt φιλοξείνοιο ἄνακτος. am vel accentus monstrare debebat,

scripturam quam supra osuisset in codice illo librarius, non ἄνακτος fuisse, sed ἀνωςτορων. V. 242. Dubitationes, quae multae magnaeque de

hoc loco motae sunt, praeclare composuit Graenus, κυ- σαμε, resonendum monens, modo ne attrectasset Praecedentia v. 239. Nihil enim certius quam παραγνάφας in medio positum esse, ut sit deflectens ad Καρνειοιο 'Tακίνθου autem repeti debere θη-μενος ειδος. V. 24T. Hic quoque recte mihi videtur Graesus di-1svinasse, in mendosa cod. ut scriptura latere δεχιπόροισι quod praeserendum Vulgatae.