Opuscula

71쪽

LIB. l. CAP. 12. si illud aulain quod p. 55 ex Iphig. in Aut 44 apposuit, plane non pertinere ad omissionem particulae, quia quod Achilles dicit, ,

ἐν το μηδέν, Μενέλεως δ' ἐν ανδράσιν,

Mnc sensum habes me ergo insimviri rom mn, et

nullo loco habendum, Menelaum autem virum putabat Agameninon , si meo nomine ad caedem faciendam abutitur. Dionysius vero Hal. in arte rhet. . . p. 24T, s. est Reisk ad quε ni locum illa adnotIivit Schae-

ferus, quum scripsit I μἐν υν καὶ παρά 'απφοι τῆς ἰδέας ταυτης παραδειγ/-τα, non est id recte Schaeferus sic interpretatus posses quidem etiam in Sapphicis exemptu mussum e reperire. Nam et ευρειν, fi illud voluisses scriptor, addere debuisses, nec posses, sed terres versi oportebat, quia non licet opponere, M non

potes hinenire. Recte vero loquutus est Dionγsius, hoc volens in promptu erant exempla in Sapphicis, quibus uti poteram se nolo iis uti. Sed satis. Nihil enim opus exemplis, quae quis ex quovis scriptore millena Possit colligere. Talia potius assene perae pretium est, in quibus additum sit αν, quoniam de ea re quidam dubitarunt. Est enim etiam illis verbis, quae plerumque arent Parsicula, necessario addenda, ubi contrarium illorum verborum in minis habemus. Incipiam ab insigni ad rem demonstrandam loco Demostheius in Isd. p. 525, 15 εἰ τοίνυν

ἀπέχρη του τοις ιονυσίοις τι ποιουντας κατὰ τούτοις τους νομους δίκην διωναι oum ἄν προρέει τουδε τοὐνομου. λῖ, ου ἀπεχρη. Hic Omnia ex condisone Pen . dent, et aperte repositum est, αλλα προς του νομου.

72쪽

inverem. Cogitat mini, αλλ' Herodotus III.

καὶ ἀπνηγε Πίσαο τον στρατον ἐπὶ τῆ αρχῆθεν γενομένη ἀμαρταδι ἡγν ἀν σοφος νηρ. Scilicet nunc non suit vir prudens Demosth. Ol m. II. υδἐχατριάς sτοιτ' ἐγώ τουναντιον γὰρ ἄν ῆν θαιμαστον ενιι, ποιουντες, μεις ων τοla πολεμουσι προς νιε του παντα ποιουντος α δε περιῆμεν. late hic codd. quidani misit tun αν. Nam oppoclium est, ἀλλ' ο- - Πιαστον, ε μηδἐν ποιοτντες του πάντα ποιουντος μῆ περιεσομεθα. Idem in Philipp. I. ini p. 40, 8. εἰ γὰρ ἐκ του πα

est, λλἀ δεῖ νιν Xenophon Anab. V. I, 10. ει ι ἐν ηπιοτα ιεθα σανος, τι iξει πλοια Σειρισοφος ἄγων ἱκανά, υκ ἄν εδε ών ιέλλω λέγειν. Eadem hic quoque oppositio. Addit oppositum Demosin Timocr. p. 39,

λανδρες δικασταί. Si quis alia exempla requirat, aliquot ex uno Demosthene indicabo, apud quem quis ἄν cum ῆν coniunctum inVeritat, P. 40, 18 IT T 19. I 08,

χρην P. 13, 4. Et ne desint exempla, in quibus onussa, uti debuit, particula est, non additam videbis apud eum- dein ad δει P. I, 5. 90 I. I 5, 10 582, 2. RIs ad ἐνῆν p. 52.6 354, 13 3 9. . ad ἐξῆν p. 33, II. 85,I5. ad ἐχρῆν p. 955, 20 ad, p. 230,15. 260 4 355 τ 3 9, 2 395, 3 5. 463, 24. 1016, 24 IOIT, 2I. ubi plerique libri recte omniunt; ad προςῆκεν P. δ', 24. 48, 14. Ex viroque genere pauca libet adscribere. Dicit Demosthenes de reb Chenon. p. 7, 8 ubi quid

73쪽

γματα, ἁ νυν υτοι ποιουσι. Recte Vertas, ut omnino ubi omissum est ἄν, per indicativum hoc erat homanum sapientium. Non potest enim opponi at non At Rapientium, sed, αι non facitis. Illam de falsa Ieg. p. 395 14. καίτοι καὶ τἄλλ' ἄν αποντ' ἀκολουθ- τοι- τοις ἐπέστροκτο, τις ἐπειθετο μοι - γαρ ἔγωγε ουτως

λό/ιν γενεσθαι. Initio posui ἄν quia oppositum est ἀλλ' ὐπέπρακται. ox vero omisit neque enim ΟΡ- positum cogitatur, fui ita stultus, sed feci ista, et scipienter quidem. Ideni de corona P. 293, 12. και εἰ

νυν τριων ημερῶν ἀπό τῆς Ἀττικῆς οδον τῆς ιώχης νηι ρο, τοσουτος κινδυνος καὶ φόβος περιέστη τῆ πόλιν, τί αν ει που πλ σίον τῆς χώρας ταυτο τουτο, θος συνέβη, προςδοκῆσαι ρη , Non enim oportuit, quia non es illud facium, quo lacio oportuisset. Alia ratio est huius loci in Philipp. In p. 112, 5. εἰ μὲν οὐν απαν-

τος, ἀνέχεσθαί τινων ἐν ταις ἐκκλησίαις λεγοντων πολλα κις ώς, μοντινές εiσιν οἱ ποιουντατον πόλεμον, ἀνάγραν φυλαττεσθαι καὶ διορθουσθαι περὶ τουτου Viderii ies luc addendum sitisse αν, quia opponi potest, M'ου δεῖ -δἐνήλλο λέγειν Nihilo nunus recte omissa est Parsicula. Neque elum sic intelligi haec voluit Demosthe nes, sed quum velit Philippum ab omnibus hostem iudia

cari, vehementerque improbet eos, qui aliter sentiant, in hanc sententiam loquitur: si nemo nostrum ubitaret, tuum hostem esse, de eo tantum me dicere opus ero

74쪽

M DE PARTICULA δωρο-- mmundus esset sed qu misit Mint, iaciliter sentiant, his occurrendum est. Ita apparet iam non quid opus ι, ei quid non si opus, inter se opponi, sed quid ipse iacturiis hin Aeschines c. Timarch. Ρ. 153. p. 355. g. 150. ekk. ώς oran ἐξῆν αυτω σωθῆναι

γνωθι ιμι ἁ λεγε et Θέτις Potuisset quidem dici, quod quidam codd. habent ἐξῆν ἄν, quia licuisset Achilli servari, si Hectorem non occideret, quod occiso illa iam non licebat sed non recte hic diceretur, quia non quid

licuerit ei, sed quid feceris quaeritur. Itaque oppositum ea ἀλλ' os ἐβουληθη σωθῆναι. Resiani verba ἄφελον, ἔμελλον, ἔφην, βουλομητν, de quibus aliquid adiiciendum videtur. Atque φελον

quidem cur vix aliter quam sine particula αν positum inveniatur, ex iis, quae modo disputavimus, apertissimum est. Nai quum hoc Verbum proprie debebam significet, inest in eo necessitatis significatio, ut, quod debebat nexi, non etiam fieri non debuerit Iliad. 350. ἀνδρος ἔπειτ' eo φελλον ἀφιείνονος ειναι ἄκοιτις

Nusquam Potes opponere, at non debebam esse sed a non sum Debebas enim nihilo secius, etsi non est factuni, quod fieri debebat. Eadem ratio est verbi μελλον. am qui facturus quid erat, eum non potes dicere non fuisse iacturum, sed

non fecisse. Quod vero Latini dicunt, facturus fvissem, nihil obstat, quin Graece dicas, ἔμελλον ἄν ποιήσειν. Opponitur enim ἀλλ' ο --, as non sum facturus. Sed cavendum, ne, ubi ἄν cum insinuo iungendum est, ad ἔμαλε irahas. Hi Xenoph. Cyrop. Iv. 3, 3. --οπου ἔμελλεν αν ἐξακουεσθαι τὰ λεγοιμενα i. e. ubiturum erat, ut Gaudiri dicta possent. Vel apud An-

75쪽

LIB. I. CAP. 12. docidem p. II. I 06. g. 2I. eis. φερε δὴ τοίνυν, εἰ καὶ ὐπατῆ ἐβουλετ υπομένειν, τους φίλους ανχιMIθεῆ ἐπιτρέπειν αυτεμένειν, ἐγγυήσασθαι; αλλ' Oυκέν παραιτελθαι καὶ δεῖσθαι απιέναι, πο ἔμελλεν αυ- τος σωθῆσεσθαι, μέτε--ἀπολεῖν, - -ijuturum ercit, ut et ipse servari posset, e me nonperdere Ca ierem Schaeserinu inruelei re p. 131 brevitatis studio dixisse puto ἔμελλεν fungi vice pala similae αν, atque ἔμελλεν σεσθαι idem esse quod ἔδυ αν. am vi saepe haec permutare possis, ut in illo versu, de quo disputat, Orphei in Argon. I 25T.

I, α καὶ δυσεσθ' 'Αρμ κα- βένθε' ἔμελλεν,

tamen hoc significat peruura erat, illud autem periisset. Illa quidem in versu si Schaeserus scribi iussisset, καὶ τάχα κεν δυσεσθ' Ἀργοὶ κατά βένθε' ἔμελλεν,

-li id mase probarem, quam quod vulorum4 ταχα

ααι defendit. Iri enim epicorum more, de quo supra dictum, ita Diuera adiici, ut forte significaret Vulgatam Vero quum ego iii adnotationibus ad Orpheum propterea reieci, quod epica oratio καὶ ταχα Postularet miror me nescire vir, uin esse Scha testimo, quod vel pueri sciunt, i τάχα saepissime apud epicos legi, non auten vidisse eum, has voces, quod initio novae orationis faciendo, non continuandae orationi inserviant, a me esse vituperatas.

Imo ergo resulare debebat, si defendere vellet vulgatam. Parum disseri etiam ἔφην Homerus Od. 1 1 1. καί μιν ἔφην ἐλθοντα φιλησθιεν Ποχον αλλων ' ργείων, εἰ νων υπεὶ ἄλα νοστον ἔδωκεν νηυσὶ θοῖσι γενέσoαι ολυμπιος ευρνοπα Ζευς.

Eadem denique etiam verbi βουλό/μην aliquando ratio est Sed hoc verbum si nunc I abet adiunctam Pa seviam, nunc non liabes, tribuendum id si ambiguitali significationis Aeschines c. oesipiu non longe ab inuis HERM OP. IV.

76쪽

ubi Branckius non debebat addere αν. Vterque scriptor recte loquutus M. Nam significat illud βουλοιο ν -- piebam, cui quoniam non est oppositum at non cupio, recte abest ἄν. Itaque apud Aeschinem sensum verti rum etiam iri licet exprimere debebat servari antiquus

mos iudiciorum. Apud Aristophanem autem qui OMNiur, Aeschmis, quum e seri rem non certare dicit, in nere se alienum a certandi cupiditate indicat, etiamsi, quum detrectare nequeat ceriaturus est id quod his verbis inest:

ομως d ἐπειδή σοι δοκεῖ, δραν ταυτα χρή,

Sed observandum est, i aliter hoc Verbum βουλό ιον in principio quidem orationis carere osse Particula ἄν, quam si ii adiiciatur, quo statim indicetur, etsi quis velit aliquid, tamen, quod velit, non fieri. Itaque Antisthenes rhetor orationem Aiacis in Heigkii orare via. VIII p. 52 sic,

ut fecit, debuit incipere: βουλομην ἄν τοις αττους, μιν δικάζειν, ω καὶ ἐν τοῖς πράγμασι παρῆσαν Nam si omisisses, narrare videretur se voluisse illud, nunc autem alnerisse eam voluntatem. Simillimum est hoc Dionysii Hal. Art. Rhei. c. a. init. p. 233. ἐμοὶ μέν ῆν τερπνον,

μετ σον, τῆς φίλης μοι κεφαλης, μνεiν. Quo loco vix puto dubitari posse quin exciderit particula αν. Dicitii vero etiam Uουλομην si ἁν, ut apud Aristophanem Eccles. I51. ειδουλοφιην με ἔτερον ἀν των ηθάδων

77쪽

LIB. I. CAP. I2. M repugnare forsitan videbitur iis, quae supra diximus, ubi addita sit particula, contrarium opponi posse. Non enim

opponi potest. α ου βουλομαι Sic etiam in Vespis, quum Bdela elaminiusset,

a respondet,. 960. Moesin, ἐγώ δ' ἐβουλο/ιην ἄν ουδὲ γράμματα. Demosthenes Philipp. I. in fine p. 54, 29. Uouaoμην δ'

υμαι Aeschines in Ctesiph. p. 506. 505. g. IIS BAEL ον ἐβουλόμην ἄν πολλων ἔνεκα ἄν. Scilicet in huiusmodi locis δεολοιον ἄν potestate idem est quod, binis esset, an recie opponitur, as non bene est Quare etiam Latini Deuem dicunt minino autem videndum, ut, quod quoque in loco oppositum cogitari debeat, recte cognosca tur, nisi male intelligi huius et similium verborum rationem

volumus. Ut quod in Gorgiae defensiori Palamedis p. I 3 68. g. I. Bekk. scriptum est: τιοι ἐν OD Ov ἀνέδουλομην προδουναι τῆν Ελλαδα θι των προειρημένων δέδεικται. Vehementer enim erraret qui opponere

vellet, ἀλλ' ἐβουλομην προδουναι sic simpliciter. ames illud quidem ipsum, sed ex persona adversarii προ- suum: βουλοι προμιναι ut, si ex ipsius Oratoris per sona oppositionem sacere velis, dicendum ML deo pro dere voluisse. Ex his apparet, hoc quidem in loco plane diversam nasci sententiam, si αν removeatur. Nam addita particula dicit, ne noluissem quidem podere , si

potvissem omissa autem, ne volui quidem , quum p tuerim. Sed multo latius patet haec ratio, neque ullum est Verbum, adrili Odi Oii pertineat. Nam omnino ubicumqtie non potest contrarium opponi, recte abest Particula. An-

78쪽

πληγῆς. i ἐν- ξυλε risu Dp αειον αυτον, ηδικουι μιν ουδ οντως Ου γαρ ταυτά, άλλά μείζονα καὶ πλείονα δίκαιοι οἱ αρχοντες ἀντιπάσχειν εἰσίν. Ae sic quidem,sa evim suis aras ligno percussissem, iniustum quid1---. M pinea erum Opponi ἀλλ' δίκουν. Idem p 63 . s. 08. g. s meis L is δε-οδλτον κίνδυνον ουκἀσφαλέστερον τοπι ἀποτῆς γραφῆς ῆγουφι' εἶναι, ἀλλἀ πολλαπλάσιον , saxi παρεφρονουν, διδάξω. Repellia

est negatio, quia sequitur ἀλλά. Ad iro υμην, Pro quo Etiam ιιελλον ἐγεῖσθαι dicere potuerat, non addidit ἄν, quia tion potest opponi ἀλά v ήγουμην. Quum enim neget se caedem secisse, non potuit omnino praeferre Periculum, quod occidendo inunico subeunduli erat, in ius vocatioiu tam ne culiarii quidem de ea re operae pretium est, hic considerare eiusdem scriptoris lacinii

πλοιον πως, οὐν ου ἐξευρέθν Recte onusti parsic tam in his, xlio γαρ τι αυτ otios λιuενος ἐν ὀπλοιον. Nam si posuisse , deberet Opponi posse, at non fuit ex ipso illo portu. Id quod non Potest Oppom. Quare in huiusmodi locis recte sic vertas verbum sine particula: ebuit esse eae illo portu. Sed quod statim addit

cum particula, licebat etiam sine particula diei πῶς οὐν. - ἐξ--θη ali tamen sensu. Sunificare enim, cur non est inventus Addiis autem particula dicit, qu-ο- non esset sementus Vides recis opponi, ut non est inventus. Nam interrogas vim habet negationis, ut, si

sine interrogatione proferas, dicendum sit non esset non inventus. Alia ratio est Iulus loci ap. Demosthenem in Alii . p. 569, 2 υτι τοίνυν καὶ κεκομισται χαριν, δ

λειτουργηκε λειτουργιων ἀξίαν, μικρα γἀ αιτη γέ ῆν ἀλλἀκαντων μεγίστων, καὶ τουτο βουλομαι δὲ iξαι. Rei, kius ανο ιτις, palilingius p. 87 σ3. ante rei inserendum putabat. Erit sane addenda, si oppositum esse volumus, ut occepit iusto inmorem gratium.

79쪽

LIB. CAP. 2. videtur tamen illud respexisse maior, sed retulisse ea verba ad αξίαν, in diceret, quo itu in us errat oratimere perexiguo erest. Tum vero ne potuit'indeni addere paruolam Eadem in is Antiphoniis verborum p. 680.

36.4 4 ου γὰρ τρεμίζων ἀπέθανε. Qui si diceres

nora esse mortuus, Si in Suo loco mansisse , addere debuisset artioulam. At non hoc dicit, sed mortuus est, quia non mansit in loco. Volo hic usu ii quenadam Particulae, cum partic lis uno coniunctae commemorare, quia facile videri potest alicubi omissum esse αν, ubi, si accuratius consideres, debet abesse Particulae illae in on idem signiscant, quod in Germanica lingua ---. Vsuma tur autem ita ui Latine per credo veri possint. Ind

cant enim vix quemquam dubitaturum esse iam saepetitae particulae in eiusmodi oratione inveniuntur, ut possis etiam

ἄν adhibere. Vt apud Antiphontem de caede Herodi p. 716. 56. g. 24 καιτοι γε υ δηπου κατ' ἐμαυτου ιηνυτὴν πεμπον, ειδως cit qui non misi, credo, indicem sciens contra me ipse. Vbi si dixisset, in κατ' ἐμαυτου μηνυτν ἔπεμπον atqvi non ni sam inuicem contra me se idem dicere visus esset. Sed non est ita. am ubi illud δμon sine, postium si, semper sententia talis si iii, si in που tollas, illud li beas, quod necessario per solum indicativum dicendum erat, quia quid simpliciter sit vel fuerit indicat. Vt hic non misi indicem contra me ipse. Idem Antiphoiii. 725.

αιτῆν τραποντο ἀπολογίαν, ῆνπερ ἔμαρχος νονι και

το μέν, εἰ ἐδέκαζε τον δέ - ἐδεκάζετο, προηυριόνης

80쪽

DE PARTICULA μόκατε φ ζηαίας ἐκ του νομου θανατοv. Demosthenes in Μid. p. bbLI. ἐγὼ δ' αὐτουναντίον huαι, εἰ τουτον ἀφῆκα, λελοιπέναι sis, ανδρες Αθηναιοι, ην του δικαίου τάξιν, φονου δ' ἄν εἰκοτως ἐρια--λαχειν οὐ ρ μοι φρονοπι τον τουτ' ποιήσαντι. Vbi vero non de eo, quod re vera sui aut non fuit, sed de eo, quod esset, a quid aliud esset, sermo est, necessario debet ἄν accedere ui apud vindema in Steph. p. IIORI. D ἄν εις τι δήπου τουτ' ἐμαρτυρησεν , εἰ μή τις και παρῆν διατιθε/ιει tu φ πατρὶ τω ἐμω, αλλ' vθυςῶν εἶπε τί δ' ris ιε ιοιιεν , εἰ τινες εἰσι διαθῆκαι Πα- Οἰωνος, oppositum enim cogitatur at illi sunt hoc testati. Non ita in illis locis, in quibus deest particula ἄν:quorum in nullo potest contrarium opponi. Eadem ratio est verbi δηλονοτι Demosthenes de falsa legat P. 353,

22.4 τοίνυν μέγιστον ἀπάντων - γαρ εἰς τήν προτέραν γράψας ἐπιστολην ῆν ῆνέγκαμεν ῆμεli, τι θρα νον δ' αν καὶ διαρρήδην, iuκα με ποιήσω, ει εὐήλιν

καὶ τῆν στριμαχίαν μοι γενησομένην, γεγονυίας τῆς συι ιαχίας οὐ ζσὶν εἰδέναι τί ἄν ποιων χαρίσαιτο, ιει οαυτος πεGIETO' Otir γάρ iδει ολονοτι ειπε φιῆ ἐφενάκιζεν μας Nempe sciret, inquit niSi vos Itidiabrio haberet. on recte adderet particulam Signi caret enim, nescire illum.

XIII

De indicatio marticu ια ἄν rhetorice

Alia ratis, qua particulae ἄν milienda est, 1 illasgura cernitur, qua quod ob messitionem non impleiam

non est actum, sine conditione ut factum sumitur. Nam quum in hoc genere non possit contrarium Oppositum cogitari, abesse necesse est particulam, quae id cogitari iubet. Sed ex ea ipsa re, quod debet in hac figura abesse particula, consequitur, proprie intelligendum esse in teritum, et non posse de praesente aut laturo tempore