Opuscula

81쪽

LIB. I. CAP. 13. μην σε, hoc sensu, si meciniuria rei ceres, punirem ter

sed etiamsi velis ad praegelis tempus referri, tamen plo-prie de praeterito dictum erit, hoc modo: fac te mihi imitiriam intulisse turn puniebam te. Quam Elmsteius

ad Bacch. 612. 131 I. viam iniit, ἐλάνθανεν et similia pro λήσειν ἔπιλλε dici, eoque particulae omissionem defendi inius, probari non posse monui ad Soph. Et sm. Nam si iis esses, non posset pro eodem etiam ἐλάνθανενα dies. Atqui et pro ἐλανθανεν αν lx usquam non Poteris λήσειν dicere, et pro λήσειν, ubi quidem id ad non impletam conditionem refertur, ubique dici potest ἐλάνθανεν αν. Sic Schaeser mel. r. p. 13 I. recte observat, in his Herodoti II. 43. και μην ' γε παρ' Ἐλλήνων ἔλαβον ουνηιά τευ δαίμονος, τουτων Ουκήκιστα, ἀλλὰ μάλιστα ἔμελλον ιν ιιην ἔξειν, dici potuisse ἔσχον ἀν μνημ' . tiaque illo Elmsten argumenio non enficitur quod quaerimus, quid intersu uirum ἐλανθανεν annάνθανεν ἄν dicatur. Nos quam omissae Particulae r tionem esse diximus, eius imagne exemplum exuat apud Andocidem de myst. P. 28. 118. g. T. τι άν μων ἔκαστος ἐποιησεν εἰ si γἀ ῆν δυεῖν το ἔτερον ἐλέσθαι,

δὲν ασεβησαντι, ἔτι δὲ τον πατέρα περιώειν ἀπολόμενον και τον μεστὴν κοὐ τοι συγγενεις καὶ ἀνεψιους τοσουτους, ou ovως ἀπώλλυεν ἡ θω, μη εἰπών

82쪽

p. 244. 402. g. 69. - δἐ καὶ Ουλouεν oe. ει περ ταυτὰ Φιλοκρατε προειλόμην, κατηγορο o ἐν προς τους αυτους ἀκροατἀς τῆ προτεραία μ&ν δε νυκτα διαλιπών συνηγορουν Refert haec ex mente Demosthenis, de quo p. 2 I. g. 66. dixerat: nam ipse non sacri esse in

λέλειπτο λῆ πολις κανῆ χώρα. Alia exempla suppeditare poterit Gorgiae apologia Palamedis Ad hanc moram saepe non auenderunt viri docti unde multos veterum locos temere coniecturis vexarunt. Velati haec Eu

τοι αὐτα πρασσειν, οὐτε δρωσ' ἐλάνθανεν.

83쪽

LIB. I. CAP. 3. 3Refert enim rem tamquain laetam, quia eris ita fui rem fuisse indicare vult. Sic etiain Euripides in Bacchis v. 1309. et in lane 353. . Olet haec hodie mulari, ut

spero, musteius, quem vide ad ed. 416 nes. p. 150. Diphilus apud Athen. IV. p. 165. F. ει ιη υν θης Φαιδίμ γ' ἐπιγχανεν

νοριον τίν' υκ χρηστον, Ἀριοὶ δοκεῖ Herodotus I. IST. τῆσι δἐ πυλησι ταυτησι υειν ἐχρατο τουδε εινεκα, τι πἐρ κεφαλῆ οἱ ἐγένετο δ νεκρὰς διεμελαυνοντι. Hoc inprimis luculentum exemplum est, ex quo emnoscamus, aptissime huic sigurae lacum esse, ubi rem minime dubiam significare volvinus. Nam quum NMiocris condi se voluisse supra portas illas, necessario super capite Darii fuisse corpus mesiuae, si Per eas Porias

Vnum his addam aliis huius Murae eaten 'um, Mostendam cur semel in eo additum sit αν. Est illud Demosthenis ad Malar. p. sol, 13. γενέσθω τοίνυν αὐ

λεν αυτος δ' ἐμαυτον περιεῖδον ἀν π ἐκείνου προς τουτον ἐν ἐγγυη καταλειπομενον --α γαρ ἐλπίδα ἔσχον του- ἀποσχήσεσθαι μου, ν αυτος ἡναγκά

κειν ἐκείνωτὰ δίκαια ποιῆσαι καὶ τῆν ἐγγυην--ονεῖς άξας την εις τὴν τράπεζαν προς ἀπέχθειαν, τί

προς εδοκων - τουτου αυτος πείσεσθαι Dixi οοκ EUTιν Πως DTG tu αυτον περιειδον ἄν, quia, quum in re sumpta aliquid denuo sumitur, id non potest rem veram oppositam habere, sed resertur ad fictum quid. Quare

hic non ἀλλά περιεῖδον, sed ἀλλἀ περιεῖδον ἄν oppos

tum est. Quod supra dicebam, tuum per figuram rhetoricam omittitur αν, Verbum non osse non Proprie de Praeterito

84쪽

DE PARTICULA αν tempore intelligi, ex eo comoscere licet quid statuendum in de Aristophanis Ioco in Eccles. IV. καὶ xj σια σποδουσἰ et τίνος τοσαυτά - 4υχοντ ει περ ινος saxi παρῆν; darius ei semeritis edidi Bram vius, ῆ τίνος, χάριν

τοσαῖτ' ἐπευχοιντ' AML το et τ' ἐπευχοντ' Bavmnas τοσαυτ ευχοντ'. Ex cod. Onac. apud D meum Mnesaim τοσαυτ' ἔχοντ'. Me vero, ευχοντ' illud, si quis id ευχοντο esse putat, nullo modo significare posse precarentur. Quare aut est ευχονται, aut, si ii e fectum est, criti dehet τοσαυτ' ἄν ευχοντ'. Adiiciat his, ut non huc Pertinere moneam, laeum Aiacis v. 183. Oυποτε γας φρενοθεν γ' ἐπ' ἀρισερῶ, παι ελαμωνος, βας τοσσον, ἐν ποιμναi πιτνων.

Blom dus ad Aeschyli Pin. 8al. αν viserendum Pui bai At illud non hi hanc sententiam accipiendum est,

non ita insaniisses, sed hoc modo interpretandum non enim a sana mente ita ad perverSa aberrasti. Caeterem etiam Romanos constat eadem figura, qua Graeci uti consueVerunt, in re praeterita iii licativos pro coniunctivis usurpare. Satis habeo de plurimis unum aD sene exemplum. Imratius Carm. ILI ,28. me truncu tua Sus cerebro sustulerat, nisi Faunus ictum deaetra emsset.

Denique alia ratio est orationis ironi et B. ΛRIn quum ironiae sit, contrarium dicere, quam intelligi debeat, non est ObScurum ea, quae sine ironia cum particula ἄν di eenda essent, si ironice dicuntur, carere debere Particula.

85쪽

LIB. I. CAP. H. Gin hoc autem ita, ut sublata conditione, cuius indicivmesi incerta oratio in certam mutetur, eiusque sonu rivii intelligatur. Aristophanes Eccles. zzz

το πατέρα τυπτεσθ' ἐστὶν - των τιέων. Si sine ironia loquutus esset, dixisset ου ἄν ἐδιδαξ ινν

νον η το, κίναιδον χνιοσθέν Ἀλσε πολιτευεσθαι. ines hic libri omni- αν, quod viri docii non magis

debebant reponere, quam ταχυ, Proprium malimus is nicae, in ταχα mutare. Belamus tamen ταχυ γ' ἄν. eie vero libri Sine ironia diceret Ovὐάνδειασε Dinarchus in fine rationis in Alisto citonem καίτοι, st' σθηναιοι, τι ἄν οιεσθε ποιῆσαι ἐκεινους τους ἄνδρας,

δεχομενον in τοῖς τῆς πατρίδος συμφέρουσιν, οἱ τον ἀλλοτριον καὶ se γενει και τῆ φυσει τῆς Ἐλλαδος ἄν- δρωπον οὐτω δικαίως καὶ σωφρονιος ἐξηλασαν Δ Πελοποννήσοm πάσης; τοιγάρτοι τῆς πολεως ἁ τῶν προγονούναξίως ἐκινδυνευσαν προς τον βάρβαρον risueuia verba

nisi ironice accipias, plane inepta sunt sed cum ironia dicta eximiam vim habent. Voluit erit orator lino dicere: digne scilicet et ciuitate et maioribus periclitati erant adversus barbarum, si nom in civem ammadvertissent etiam severi .

86쪽

me verbi obliquis. Dicendum nunc est de modi verbi obliquis, coniunctivo atque optativo, de quorum insociatione cum articulis et κεν alia ratione explicandunt erit, quam qua iii indicativo uti licebat. Indicativi enim natura et ratio quum omnibus aperia sit, statim, quaevis esset huius modi, si adderenturi isticulae istae, stendi potuit, deinde autem de iis laeus ibus dici, in quibus omissa videri posset pasescula. Coniunctivi vero atque malis natura non ita omnibus nota atque perspecta est, ut tu modi quid sine particulis istis signiscent praeterire, ac statim de adiectione earum ad eos modo dicere possimus immo ante omnia videndum erit, quam ipsi e se Vim habeant, Illi deinde, quid ad eam adiecti illarum particularum conferat, intelligi PD 'it. Repetenda hic paucis simulque conflatitanda sunt, quae alibi explicatius disputavi. Vt indicativus veritatem facti, ita coniunctivus sique viativus ea, quae possum fieri, significant ita tamen, ut coniunctivus illa indicet, quae propter aliquam ipsarum rerum, de quibus sermo est, conditionem eveniant unde inius ad experientiam rese tur ex eaque pendet opini us autem quae cogitabilia

sunt significet quo it, ut etiam ea con prehendat, quae fieri nequeunt. Vterque modus, si rem severius expe dimus, non potest per se soliis stare, sed pendet ex alia parte orationis. Nam subsilior tuam verior est Apollonii

disputatio lib. III de syntarii c. IS. indicativum atque ut livum ii dictos censentis, quod soli per se, alter esse aliquid, alter mari significent, coniunctivum autem inde nomen habere, quod quum per se nihil significet, sicula indigeat, cum qua coniungatur ex eaque Pendeat

87쪽

LIB. II. CAP. I. 2.

consilium facientis non etiam, an eventurii sitinii od illo vult, indicare Voles, omnibus temporibus adiungere licebit

optativum πως γένοιτο sin Vero de eventu loqueris, qui iam est effectus, neque respici vis illud tempus, quo non dum evenit, necessario dices ἐποιησεν, πως γένοντο, consiluini in nignificans. Nam si πως γέν αι dic res, aut falsum diceres, si tempus, quo loqueris, in mente haberes non enim amplius furum est evenius, sed iam praeteriit aut respiceres tempus illud, quo nondum o nerat quod te nolle respicere su simus.

De coniunctivo pro futuro. Explicabimus primo de coniunctivo. Qui modus etsi apud antiqui mos iis pro suturo usurpatus est, ut, si quis verbi Graeci naturam accuratius contideret, dubitare non possit, quin prior futuro exstiterii, idque ex ipso demum

originem traxerit tamen natura sua valde a futuro dive su est, neque quum Pro eo positus licitur, id sic est intelligendum , ac si eamdem, quam futurum, Vim ac Pot statem haberet. Repit gnaret enim, in modo qui non est indicativus, sed indicativo Oppositus, eamdem Vim inesse,

quae est in indicativo, siquidem futurum aperte est indieativus. Coniunctivus igitur eo differt ab indicativo futura, quod non potest per se solus intelligi, sed, ut ipsum, men iudicat, aliunde pendeat debeti Id autem, idependet, quum Nerumque additum inuematur, tamen saepe etiam omittitur, quia saepe positum est in obscura cogiatatione incertae alicuius caussae. ex qua quid Proditurum sit. Isque est usus coniunctivi deliberativus, ut quum quis dicit ιιο, quod est, si plene dicere volemus, ἀμφιςβοτω,

εἰ Apin comparari potest duplex modus, quo id e mani dicimus, alter cum eadem ellipsi, qua Graeci, geheleli, alter servata particula, ei verbo tantum onusso, bio gehe. Ac veterrimi Graeci , nondum reperis suium, quoniam quidquid futurum est, incerium est, quaerique de eo atque ambigi potest, eventu me si an non sit

88쪽

eventuIum, noli habebant alium verbi modum, quo futura indicarent, quam hun ipsum modum deliberativum. Itaque eo sunt usi, Oili, futuro invento, ubi uul simpliciter futuriim incere Vellent, futuri formam usurPare C Perunt, coniunctivum autem ibi tantum servamuri, ubi

aliqua deliberatio locum habere videretur. Ea vero illuc redii, ui per coniunctivum coniectura aliqua de eo, quod debeat seri, iudicetur. Vnde sere Germanice ista verbo fouen licet exprimere Citiusmodi nihil ines in ipso turo. Ita mad α. 262. ο γαρ πω τοίους δον νέρας uri δωμαι.

Si o go ιαι dixisset, rem certam esse indicasset, non υιd bo si do isti ην, prodidisset piitionem suam, non, opinor, ideam. Nunc coniunctivo usus non esse significat, ut visurus sit, i. e. non ebeo tuere, sive maris, non reperiar videre. os id acconamodate ad Graeca dicemus, noch sol ich siesinen quo significamus, non ex

gCwesem sevn. am si explicatius vim coniunctivi decla Tari voles, Iae erit, non esse exspectandum i ut fuisse aliquem reperias. Videtur autem hoc quideli in loco γένηται sic clictum esse, ut propriam acristi significationem

habeat. Sed in his Od. 201. os ἐοθ' ουτος ἀνῆψ διερος βροτος ουει γοηται,

89쪽

LIB. II. CAP. . . SI sic intelligi praestat, ut tantummodo ad sutura spectet. Alia qui desideret conitinctivorum huiusmodi exempla,

conserat Iliad. O. 35 Od. μ. 391.

De particulas ἄν et ἐν eum coniunctivo repud epicos.

Epici Veteres, quos iam supra in indicativi explicatione vidimus liberius uti particulis, et κε, etiam coniunctivo eas non tam certa ratione addiderunt quam quae recens e res stabilita est. Nam hae particulae quum,

ut supra ostendimus, aliquam serruiti nosonem verbo addant ubicumque ei notioni locus esset, adiicere eas epici non dubitarinit. Est autem coniunctivus is modiis, qui natura sarissime eam adiectionem admittat, ut qui ad id, seratur, quod experientia cognoscendum sit id autem eo ipso fortuitum est. Itaque primo ubi coniunctivus Pro futuro positus est, licebit enim ita loqui brevitatis caussa postquam ostendinaus, quomodo disserat a laturo saepe adiectae inveniuntur arsiculae istae, forte quid futurum esse indicantes Baad. r. 205-nς υπιοοπλεισι τάχ' ἄν ποτε θυμον λεοσ37.

4IT a. 387. . 235. n. 29. x. 505. p. 559. Od . 396 δ. 692. c. m. h. 418. 325. 350. in tenui discrimine saepe coniunctivus et viniivus hi initur, ut Iliad. r. 307. ἀλλο μαγ' ἄντην στήσομαι, φαεφεροοι μέγα κλεος, iis φεροδε ην. i. e. utrum ille forte reperiatur vincere, an ego forte vincere possim. De hoc genere dixi in diss. I. de ling. Η-M. OP. IV. F

90쪽

DE PARTICULA ἄν quib. subtil serm. Hom. p. 12. s. Et sic saepe cum Particula εἰ an simi ante V. ibidem . ι . seq.Quum palliculae αν et ri Homeri aevo liberius usitI- , parentur, necdum ubique ceriis lamnvyis ui necessariae adsiliciae essent non est mirum, e structiones quas

dam, quae apud sequiores quasi legitimas habent istas

particulas, apud Homerum saepenumero illis carere. Ita ille coniunctivo sine, iung t τε Iliad. δ. 25s 5 522. de quo loco vide diss modo citatami II. O. 20I., 54. de quo loco v. ibid. p. z. 690 τ 183. 337. 199. 323. ω. 369. Odyss. ζ. I 83. i. 72. x. 486 L so. o. 408 π. 2. . 133. p. 33. ποτε Iliad. . I 63. ι. 646. 2 1. . 35s. . a. o. i. S. r. 20I.

Oπποσε 13s οπιτως quemadmodum , Iliad. v. 324. Od. . 349. πέ is Iliad. s. I90. d. x Iz5. 336. 3. D. Od. o. 85 ubi male ex cod. Ηari futurum repositum

x. 39. λ. 427 ιι - , . 2 4 L 1. 06. o. s. n. 7s. 228. o. 2τ5. . 323 ασσα Iliad. α 554. orro τερος IIiad. r. I. s2 οιος Od. s. 136.4σσα d. μ. Is l. Eadem vero omnia vocabula etiam cum Particulis ἄν et κέν iungit Omerus, exempli caussa φρα, mri, Vel usquedum Vel quamdiit, Iliad. α 509. LII a. v. 193.3z5. u. 325. 444. s. 40R, I90.4. 24. φ. 558 387. o. 553 ubi κηται scribendum Odyss. 124. 204. r. 353. δ. 588. 304. i. 319. 147. i. 52 ν 412 τ IT. et 5. Q a T. et ubi vi significat, Iliad. x. 382. d. r. 359. 294 κ. 29S. r. 234. i. Is s. 82 363. p. 25 . ubi reponendum κέα inique hic quidem usus quum postea