Opuscula

91쪽

LIB. IL CAP. R Mut legitimus obsituerit . non opus foret aliquid de eo adiicere, si in aliquot locis Homeri singularis quaedam et ab receniuo consuetudine diversa ratio deprehenderetur. Aeliam recentium non dicunt divit imo ἄν, sed se. Epiri autem A saepissime, pro quo Dinenses αικι usu pant inmissam εἰών, sed hoc quidem non nin inteiposita aliqua voce, quod in particulis, κε non necessarium est Iliad. 2SS.

ει δ' αὐθιοὶ τιμὴν Πρίαμος Πριαμοι τε παιδες

τίνειν ovκ ἐθέλω γιν. Desude quum satis constet, apud recentiores Pronominaei quae his similia sunt vocabula, ut ἄρ ος τις, ιους, ὁπότερος, eum ἄν et coniunctivo consociata, futuri ex acii significas mem habere, secus id est apud veteres epueos, uti eam constructionem etiam Malici ignis in a nuserint quale Iioc est Iliad. δ. I90. φαρμαχ', κεν παυσησι μελαινά- ω- ν' i. e. quo serviunt avi, res quod recentior sermo vel απαυσει, vel α παυσειεν αν dixit. Apud Eurip. suppi 45I. male Ald. ὁ pro ιος. Exempla huius generis cum Ορκεν exstant Iliad. i. III. . I65 424. p. Isa. p. 345. ω. I s. I T. 176. I96. Od. Is2 213. d. 56. ζ. 3T. 202 ι. 356. t. 288 53s. λ. 13 ip. 282 s. 400. o. 3II 518. r. 349. ρ. 385. s. 85 eum οπποτερος κεν

alibi, ut Iliad. a. 2 s. 47. 243. Omisso autem κεν ita ος-ίς τις Iliad. g. 233. r. 28 . d. s. 33 . e. ποτερος

Iliad. ε 33 Neque tamen Homerus alteram rationem a spernatur, quae optativum requirit de qua re licetur. ubi ad optativum pervenerimus. Rarius futuro utitur, ut

92쪽

, γε iovς καὶ νῆας. p. 586. ἐν γαρ ι πολέες τε καὶ αλκιμοι ἀνέρες ἐσμέν, οῖ κεν προσθε φίλων τοκέων ἀλόχων τε καὶ Hέων Ἀλιο ειρυόμεσθα. κηδεμονες δέ οἱ ἐνθαδ' ἄοum αυθι μενοντων,οt κε μιν ἐξοίσουσιν, θιῆς -ο χερσι δαριέντα. d Od s. re 403. non recte legi videtur,

comunctivo locus est, Vel particula ἄν utrum addatur an non addatur, arum refert, nihil liscriminis esse inter has loqliendi rationes. Nam disserunt sane. Misaepe non multum interest, hoc an illo modo loquare. hi vero

aliquid interest, facile rideas, quid disserant. Indicat enim suumn ea, quae simpliciter ut futura commemor mus, quibus si additur ἄν vel κέν haud cerio sutura signia Manius. Coniunctio autem usurpatur, ubi experientiae comprobas respicitur, in quo genere potest addi, vel κέν si vocabulum, cui adiicitur conditionem aliquam rei fortuitae admittit. Ita illud Iliad. 407. oττι μάλ' οὐ ναιος, ο ἀθανατοισι μῶνται, nemo non videt, etiam addito ἄν dici potuisse. Sed si

93쪽

LIB. IL CAP. a. tamen aliquid discriminis. Nam sine pinicula hic sensus est: - ---nmortalita, pugnauerit addita a

vix commode dici potuit, , κενώελλα είλέωσιν, si quidem iam satis indicatum est praecedentibus verbig, de aliquo certo homine, qui integrum mensem domo absit -- gnandum esse. Sed si inverteris, ον - δελλαι εἰλέωσιν,

καὶ ἔνα μῆνα μένων ἀσχαλάα, recte addita eri Parisecula quemcumque nrocritu retinuerint, otium si unum mensem δο- α ι, aegre feret. Quodsi, ut vulgo, ῆνπερ scribas, nullo modo adiues potui αν. Iaminum non quaecumque navis sed illa intelligi debebit, quae

hunc hontinem vehit. Alio modo, sed simili tamen, illud Co aratum est, Od. I T.

οὐρι ἐν Ἀρ μειζον κλέος ἀνέρος, φρα κεν μιν, φο τι ποσσιν τε siet και χερσιν ἐξοιν

Nam ut, quodcumqiu qui roboris documentum edat, laudem ei asserat, tamen non hoc dici hic debuit, sed illud non uti maior est hominis gloria, gurem ex eo,

quod pedibus manibusque essecorit. Caeterum si si ει hoc lac cum aliis praeseras, sensus erii, quum corporis ei et Itaque accurate ex epicorum usu scripsum chus in Epitaph. Bion Im. ἄμμες δ' ο μεγάλοι και καρτεροἰή σοφοὶ ἄνδρες, οπποκα πομα νωμες, ἀνάκοοι ἐν χθονὶ κοίλαεοδ ιες εο φιάλα μακρον μέρειονα νήγρετον -- .

Non enim quo O metu mortui erim , sed quando, dicere voluiti Interest autem etiam aliquid inter futurum et vini vum. Vide haec Od. 33. ἀλλ' ἡ . ἐπι χχεθιης Πολυδέομου Πηματα πάσχων,

94쪽

- γάρ μοι πάρα νῆα ἐπήρετμοι κοὐ μαιροι,

οι κέν μιν πέμποιεν ἐπ ευρεα νωτα μιάσσης. Nam in superioribus locis de eo loqvitur, quod sui suium ruin hic autem de eo, quod non si latiuum, sed posset fieri, adesse navis linque hic futuro non recte usus esset illis autem in locis, eis viativo us Diuii, tamen

convenientius erat, futurum Poni. Non ita apte coniunctivum Posuisset, quo significasset, qui eum debeam deducere.

Sed dicendum hic est de ungulari genere loquendi, quod invenitur Odrss. n. 532. δ' τοτ' ἔπειθ' ἐταροισιν ἐποτρυνα καὶ ανωξαι, μῆλα, τα δ' κατέκειτ' ἐσφαγμένα νηλέι χαλκοῖ, δείραντας κατασμιαι, ἐπετι-- ει θεοῖσιν.

Nondum enim mactatae erant oves, sed expoli Circe, quid nciendum s sit, ubi mactatae aerint Itaque quis non exspectet coniunctivum, eumque ne particula αν, quia inh o incerti est, neque quaincamque oves, sed illae ipsae, quas antea mactati iusse ai, intelligi debent pNhnominus recie indicativo praeteris usus est. Mesa horret enim ab usu Graecorum, quum quid singunt , et deinde quid polro sutorum sit addui it 1icla illa per is di

cati amitae erit', tamquam si Vetelam accidissent Commemorare Fing t hic Circe, mactata esse oves, ut ius

serati Itaque quod esto explicae v Indicare voles,

95쪽

τουτον, οὐ seu οἱ λησται τον οντα μοερον των τιμωρησαμένων τους ληστἀ γίγνεσθαι; IV. De Oniunctio usu deliberativo apud

receriti Ore αRecentiorem sm quum dico, eum intelligi volo, qui quuin per prosae orationis scriptores lingua Graeca ad certiorem dicendi rationem revocata esset, Obtinere Coepit Is quum fere etiam Mesin omnem, Praeter vicam, invasisset, complectistro mores omnes, qui incorrumalitis in Graeca scripserimi, exceptis epinis. Nam quum e tempore, quo Homerus atque He, duces quos illi

auctores habueriini, amuna sua condidere, ex comu clivo paullatim futurum enasceretur, fieri non potuit, quin epica oratio libellus adhuc coniunctivo uteretur etsi iam Homeri et Hesiodi aevo salis accurate hos verbi modos distinguens. De ea distincsione supra dictum. Recensores vero coniunctivi usum magis etiam coangustarunt, itavi ei exim senientias finales et conditionales solam deliberandi et adhortandi vim relinquerent, in inuensis condiatio sibin autem solam admi rent suturi exacu, -- vis res experiens comprobandae gruscasonem. Et deliberativus quidem coniuncti Pusus in interere tintubus maxime cemitur Od. Mass.

96쪽

M DE PARTICULA MApud mucos haec frequentissilii Mant, ut, φω Euripiades Hec. 105T. Aristoph. Ran. I. Patet huiusmodi orationem ellipticam esse, ut intelligatur

nescio aut nescis an, vel simile quid. Quare si hoc ge- Iius in obliqua interrogatione ligurpatur, nihil dilthri ab recta interrogatione, ut quam re Vera iPSam quoque obliquam putare vorteat. Hiberare autem quid faciendum Mi et in nostris rebus et in alienis possvinus. Unde hic coniunctivus omnium personarium L Vt quod apud Euripidem est in Oreste et s.

si de alio, qui mittendus esset, loqueretur Ore Stes, recto

diceret, ἀλλὰ δῆτ' arii Non minus recte siΡVlades, qui cum loquitur, esset mittendus, huic diceret, λλὰ δέ, 'ἔλθης Demosthenes de cor. p. 268, 27. νηχ επι ταυταπορευσομαι, τοσουτον αυτον ἐρωτοσας ποτερον σέ

τις, Ἀχινη, τῆς πολεως ἐχθρον ii ἐμον ιναι φῆ Idem In Andres p. 613, 3. is ταυθ' ουτοι πεισθῶσιν πἐρ-τῶν σε ποιειν, καὶ τα τῆς σῆς ἀναισθησιας καὶ πονηριας εργα ἐφ' ἐαυτους ἀποδέξωνται Sed quod apud

Euripidem legitur, Herc. fur. I II. πως si ἔτ' εἴπης ἔτι συνέσταλ/μαι ratοις, vereor ut potuerit pro ιγμ' ουν λης dici, ut potius scribendum videatur πῶς οὐν ἐνίπτεις. Νο ita in cor iunciis adhortativo, quamquam is proprie nihil aliud, quam deliberativus est. Cur vero Nempe ob id ipsum, quia proprie est deliberativus. Nam nosmetipsos quid ni cere oportea quum deliberamus, in eo sumus, uti s elamus quo fit, ut hic deliberativus coniunctivus a hortationi adhibeatur quum vero deliberamus, quid alios facere conveniat, nihil illud ad illorum voluntatem Perin

97쪽

LIB. IL CAP. 4.

Mnet mn enim illi delibemuit, sed nos. Omnis enim deliberini eo tendit, ut is ipse, qui deliberat, capiat consilium. Qui si alis hoc verbo, quo sese deliberare signia ficat, alloqvitur, ianium abest ui eos ad faciendum exl Hiem , ut nondum an eos exhortari debeat sibi constare ii dicet. Fac enim aliquem, qui alius ire velit, dicere tina ιμ quid dicet aliud, quam . mo de libero an illo rarat tam, L e. πεμφως At num ita hos iusserit ire Θ ininie. Sed de se ipso si dicit , aut de iis quorum ipse unus St, ωμεν, recte dicet illud, quia in ipsius voluntate positum est, exsequi id, riuo deliberati aque re factum est, ut coniunctivus ille deliberativus, ubi primae Personae est, ita usurpari possit, ut vim habere videatur exhortandi, quam revera non inesse in eo, sed proprie nihil nisi deli berationem contineri, illud ostendit, quod saepe μο laridi verbum adiicitur: ut φερ ιδω alia huiusmodi plurima apud Aristophanem aliosque Homerus:

Id ergo omissum potius censendum est, ubi solus positus est coniunctivus, quam hic putandus revera exhor tali di potestatem habere. Rarus hic iii siligularis iumeri Prima persona coniunctivus est, non addit φέρε aut αγε. E

ripides Herael. 558. σαφως κελευεις μὴ τρεσης μιάσματος τουμου μετασχειν, ἀλλ' ἐλευθέρως θάνω.

t Ilo esse videatur quare παρελθω δομους In Medea

v. II 5. cum Is deis, cui is est . I 242. interrogative dictum puletur. Rarius etiam, addit quidem φερε, alia Persona in Primae liscum substituitur, ut in Philocteta V. 300.

φέρ', οἱ τέκνον, νον καὶ το τῆς νήσοι μή

Correctoris est μάθε in cod. Ven. Sensus est enim, φέρεειπον νιν τα τῆς νήσου Caeteriun Patet hic usus eoi

98쪽

DE PARTICULA ῶν iunctiv deliberativi aliquanto latius, ut cuivis imperativo subiiciatur. Iliad. 0. ἀλλ' ἄγε νυν ἐπίμεινον, ἀρηια τεθεα δυω.et1.

θάπτε με οττι ταχιστα, πυλας Αἴδαο περ iso. Attigi haec hi diss de ellipsi et pleonasmo p. IS2. Exempla bene multa congessit Uniueius ad Heracl. 559. et ad indeam v I 2 2. Deliberativo coniunctivo in obliquis interrogationibus et dubitationibus vix ullius scripto savius usus es quam Hero ius La&--χρηστήρια ἔπεμπε, εἰστρα mi

ται ἐπὶ Πέρσα 3 idem 52. IV. s. 6 35. ubi ποιεν

mienduin e cuin οσις IV. 156. V. 42 ubi vera scinpium es In IX. M. et cum oκοτερος Lois et mo ubi ποιεῖ legendum VI 52. UI IOI COIIiunxit utrumque modum, coniunctivum et Optativum I. 53 τοισι δὲ ἄγειν μέλλουσι τ ον οδων ταυτα τὰ δῶρα τὰ ἱρα, ἐνέτελλετο δ Kροισος ἐπειρωτῶν τἀ χρηστήρια, ε στρατε - ει ι σας Κροῖσος, καὶ ε τινα στρατον ἀνδρων προμέοιτο φιλον. Et mox te rati haec repetunt καὶ νυντμ- πειρωτῆ, ει στρατο α ἐπὶ Πέρσας, - εἰ

τινα στρατον ἀνδρων προς θέοιτο συμμαχον cave utriusque modi eamdem putes vim esse. Neque vero vi livus, ut cui non sit ἄν additum, significare poterit, an

posset sibi socios adiungere. Sed hoc dicit an cleb retis eartionem adversus Persas facere, et an C serent oramura socios adiungi. Nam diversa haec sunt:

primo interrogat an debeat proficisci, quae ipsius est, liberatio deinde, si debeat, an oracula id se velint cum sociis lacere, quod nillil est aliud, quam, an sinerent, i que est ex oracidorum mense dicium. Id apparet ex V M. τουτον ἐπιθυμ σε ὀ Κλεισθένης ἐοντα 'Aργειον ἐκβα--λcιν εὐτῆς χώρ*: ἐλθων δε ἐς λλφους, χρηστηριάζετο

εἰ ἐκβάλοι τον Αδρηστον Aperte hic non interrogat, an debeat licere Adrastum, sed an velit eum Apollo eiici, i. e. an non refrigetur Eodem modo lud intelligendum

99쪽

ξ NΜαρδονιον, εἰρωτα, τοπειρωμενος κάστου, ἐν--μαν ν ποιέοιτο. Haec quum minus accinis ducem

rei Merserus in Aciis Ammin via. I. p. 230 seqq. seri non potuit, vi corrigi vellet, quae minime indigentesione Demosthenes inmissi P. 25, I9. ει τις υν κά- κείνοις τοῖς προυΠάρχουσι νομοις, καὶ τουτο μετ' ἐκεινους τεθέντι καὶ πασι τοι λοιποις εστ ενοχος,

τοιουτος ποτερα μῆ-δια τουτουίκχὶν, at μειω οἰηδικαλος ἐγώ μιν οιμια μείζω. Accurate disthixit modos, ut non debuerii Be erus Spal singio assensit, ἄν viativo adiicienduin censensi. Nam quum id agat orator, ui ostendat poena dignum essemidiam, resiliat eos, qui uritivisorte absolui ini. Itaque ποτερα μη δίκην di- est utrumne ille non debet poenas clarer Debet vero. Deinde autem affert aliquid, quod non vult fieri, sed quod

eo tantum sit adiicit, ut illam priorem sententiam exa gerando corroboret an censebitis maiore potius poenadigmori esse Hoc vero perviativum debuit dicere, quia non est illud, quod nunc oportere ait, sed quod opori res, si in q,sius potestate esset illum punire. Itaque ce sendum quidem ita viai, maiore illum poena dignum esse, sed non contendi debere etiam anici poena maiore.

Placet Templum 8ecundae PersoIIae adiicere, quod haec

rarius invenitur. Ora cultim apud scha Aristoph. q. IM s. et Suidam in v. Ἀραίας:etia θετ' ἐρησομενοι Φοῖβον - γαμην --- operae pretium est hic observare, etsi inter coniunctivum atque indicativum futuri mulium interest, amen Pro as ruinis, quae es inter hos modos, saepe futurum usurpari, ubi putes coniunctivo potius utendum fuisse. Ei vhi quiadem non quid debeat fieri, sed quid futurum sit, quaeritur, nemo non videt, necessario suturum requiri, ut apud Herodotum L 86. βουλομενος εἰδέναι, ει τίς μιν δαι/ι -- νων ρυσεται του μὴ ζωντα κατακαοθῆναι. Aliter apud

eumdem VIII 36. ἐν δείματι δι' a s καθεστεῶτες, ἐμαντεύοντο περι τωνδρῶν χρωατων, - 'τα

100쪽

D PARTICULA δωγῆς κατορυξουσι, is ἐκκομίσοτσι ἐς αλλην χώρην Sed apud Demosthenem infuerat ei nesib. p. II .s ακου- σαντες δέ μου ἐξηγηταὶ ταυτα, ῆροντο με πότερον ἐξηγησωνταί μοι μονον, ἡ καὶ --βουλευσωσιν. in

quidem Reiskius cum cod. Bam ei Beli rus, apud quem duo codd. ut vulgo ἐξηγήσονται, sicut in Herodoti loco ali

quot collit contulictivos Praebent. Mihi quidem ei apud Herodotum uterque coniunctivus, et apud Demosthenem ἐξηγήσονται Probatur. Etenim, si quid video, alia est futuri inlinitismodi quoque locis significatio, quam aut coniuncti, haut optativi. Nam si coniunctivos de eo, quod oportet vi suus autem de eo, quod quis censeat faciendum esse, usu patur fulvom ad ea videtur referri, in quibus neque an

debeant fieri neque an censeat quis filium esse, sed simpliciter an Sili futura luaeritur i. e. an, Si quis ea a iat, effectum daturus sit, id quod sere idem est atque an liceat facere. Itaque et apud Herodotum recte se habebunt indicativi et in Demostheius loco apte egetur ἐξηγήσονται, interroga it, utrum interpretari tantum liceret, ndiserem etiam consilium clare. Appares vero, id etiam Latine recie dici per uiuom turrem tantummodo interpretatum essent. Confirmat hanc explicationem quum illud apud Herodotum VI 86, 3. ἐπειρωτέοντα δε αυτον,

ε ορκε τἀ χρη/ιατα ληισεται, mi Πυθ' ιιετέρχ εται sic δε τοισι ἔπεσ quo in loco Ianifestum est, non de eo, quid oporteat, sed quid liceat, sermonem esse ut non debuerit exserus in Actimon I p. 234. de coniunctivo

reponendo cogitare tum plura apud Thucydidem exempla, quae habes apud Popponem voLI. I. P. 13T. O firma etiam sinulis indicativi praesentis usus. Nam illud quidem per se intelligitur, ubi, an ii aliquid, quaeritur,

necessario eum verbi modum requiri, ut apud Herodotum LX. 16 ώς δε no dianνου σαν, διαπινοντων, TOν Πέρσην τον ιιοκλινον, πιλάδα γλωσσαν ἱέντα, ρε- σθαι αυτον, πομπος ἐστι sed aliquantum ab hoc dinfert illud eiusdem . o. o δέ, κουσας ταυτα, ἐς Λελ φοις οιχετο χροσομενος se χρηστηριε', εἰ ψέει ἐπ'