장음표시 사용
431쪽
ritus & ceremonias, quae dicebantur τελεταὶ, ac inprimis in eo positae erant, Vt partim animum a labe & contagione, quam mens eX ipsorum sententia per coniunctionem Cum corpore sibi contraXerat, Purgarent, i piumque ad consuetudinem cum daemonibus & congressum cum diis redderent aptum; partim Vt 1acrificia in honorem daemonum ipsisque grata& accepta facerent. cuius theurgiae effectum esse dicebant diuinos adflatus, quos & theurgi prae se ferebant, uti testantur EVNApivs &IAM BLICHUS, cuius verba latine tantum adferamus: ea vero alta non es, quam illa
minatio ab ipsis usque diis promanans spiri-tmque ab iis prouenientes, s obfesso, qua nos
tenent plena s absoluta, quae quidem omnes seno ras facultates absorbeat, motusque re operationes humanas s sensum no ri prorsus ex
terminet : sermones proferens, quos tamen
non intelligant, qui loqui videntur, sed furio
s ore pronuncient, ut omnia prorsus, quae no-
Masint, occupantis dei potestati seoli mini enitantum re obsecundentur. 1ic plena superstitionis opinio Oppleuerat paganos homines, quod daemones adspectum ac praesentiam exhibeant, id quod tam firma mentis persuasione crediderunt, ut mirati At Pythagoraei oppi- , siquisse denegaret, unquam vidi Ue daemo
nem , auctore A P V L E I O. 3 uti autem varia
talis deorum spirituumque praesentiae genera obseruamus in profanis Veterum monimentis, de quibus legi possunt IAC. GOTHO FRE-
432쪽
sp ANHEMIus; 3 sc inprimis celebris erat ἐπιφανεια, quaa Per ritus theurgicos fiebat, cuius iterum duae praecipue species notae sunt, άυτο φία atque ἐπαπτέα , qua de re pluribus disserit IAM BLICHus, ' cui addas THOMAM GALE. F ' atqui hos daemones variis fungi muneribus in utilitatem ac tutelam hominum, ipsisque multa adferre bona existimabant; hinc si animam humanam tantum resipicere velimus, dicit SALLUSTIus 6 eX ύπει- κοσμίοις τοῦς μὰν τον NΟΥN, τους δε τας ΨTXΑΣ ποιεῖν' quae anima eX doctrina IAM-BLICA I 7 etiam per eorum 8 σιν ἀγα -
την ἀγγελικήν, benignitatem o in jam ab illis istaminationem saepe altius ascendit, s in ordinem maiorem angelicum prouehitur: qui& alio loco 3 scribit: οσα λογὶ αεθα, ἀυτῶ,
quae cogitamus, ab eo sitae mone) principium habent, re ea agimus, quae nobis in mentem is induxerit; cauodue etiam nobis ea suppeditent, quae de Deamus loqui, MAXIMVs T YRIus ' ex hisce HOMERI i Q probat: Tηλευα , άλλἀ μὸν ἀυτος ἐνὶ φρεωὶ σησι
433쪽
Telemache, alia quidem in mente tua per-
Picies , alia vero s deus funeret.
' crediderunt, hos daemones tanta celeritate adparere, Ut lini του νου ταχυπεροι, quia formula apud graecos scriptores usitata indicatur summa & mentis nostrae notiones superans celeritas. HEs Io D Vs de Perseo scut. Herc.
Iut cogitatio volabat. adde Io. CLERICVΜin h. l. p. 17O. unde haec dicendi ratio transiit ad latinos auctores, ex quibus CLAVDIADIANVS de rapi. Proserp. lib. II. V. 2o I. scribit, Plutonis equos tam celeres fuisse, quantum non leue sollicitae mentis discurrit acumen.
g. XIIII. Hi daemones, quum in hominum conciliationem consuetudinemque per theurgicas ceremonias ellent deducti, ipsi GΕNiterant, quorum plura genera. a paganis fingehantur. namque crediderunt genios publicos locorum, regionum, ei uitatum, rerum publicarum, societatum, patriae & inprimis imperantium principum, nec ullus tam sordidus fuit locus, cui non aliquem genium, tutelarem quasi deum adsignarent, quorum ordines &mUnera etiam secundum loca diuersia distribuerunt. Primum vero genus eorum erat,
qui geniturae praesiderent, ito in inisque vitamat, ipso nascendi principio ad extrema usque fata tuerentur, de quibus disierit CENso RI-Nus: genius es deus, cuius in tutela, ut quisque natus es, et ruit; & paullo post: re
434쪽
niis ita nobis assinus obferuator adpositus est, ut ne puncto quidem temporis longius abs
dat, sed ab utero matris exceptos ad extremum vitae diem comitetur. quae doctrina atque opinio de geniis apud vetereS magna COnsensione erat confirmata, adeo Vt CHALCI-
Dius y testetur, illam miste insitam animis harbarorum, graecorum ac latinorum, eX quibus praecipue 1 chola Platonica ea de re erat celebris . nec est, quod existimemus, genium hominis fuisse mentem humanam, quos spiritus veluti diuersos plerique a se distinxerunt; ac quamuis apud nonnullos talis esset sententia, uti s ENECA ' scribit: sacer intra notist ritus sedet, malarum bonorumque nostrorum obseruator/custos; haec tamen distincta eo nomine perturbarunt, quod mens humana interdum adpellata fuerit daemon & genius: confer
IO. ALBERT. F ABRICI Vs. 6 ' . haec sententia de angelis tutelaribus Iudaeo rum quoque fuit, qui hominum tutelae prae- essunt eosque perducerent ad variarum re rum cognitionem, uti cabbalistae nominant
praeceptorem Adami Razielem, Semi Iophie Iem, Abrahami Zedehielem, Isaaci Raphaelem, Iosephi Gabrielem, Mosis Metatron, Ut de I. A. FABRICII codicem pseudepigraph. V. T. p. q. & interpretes ad Matth. XVIII, Io.& Actor. XII, 3s. nec omnes christiani primi tiuae ecclesiae ab hac opinione penitus fue-
435쪽
maror, o RIGENES, BASILIVS magnus, HIERONYΜUS, E U S E B I V S , CHRYSO
S Τ Ο Μ V s ita senserunt, singulis hominibus a tempore, quo editi sint in lucem, adesse ge
g. X V. Haec, quae exposuimus de daemonibus ac geniis bonis. ' quos veteres pagani CO-luerunt, ac de quibus inprimis Pythagoras &
Ρlato disputarunt, argumentum dissertationis nostrae illustrant multum, Viamque monstrant, qua rationem enthusiasmi apud quosdam sophistas atque oratores eXPonere atque eXPlanare possumus. Vt enim altera Veritas gignit alteram; sic homines quoque partim propter intellectus imbecillitatem, partim mentis Pro 'cliuem ad id, quod a recto ac vero abit, indolem eX Vno errore rapiuntur ad alterum, etiam
ad varia non solum impia, sed & absona atque absurda animi studia commouentUr. quapropter quum pagani in tantis tenebris erroris atque inscitiae de daemonibus eorumque indo- leti natura versarentur, quid mirum, quod cultui rerum theurgicarum tradiderint selepenitus, quod superstitiones aniles omnino produxerint in lucem, quodue multa enthu
siasmi genera sibi persuaserint Θ atqui si inde originem persuasionis, quae de adflatu diuino
nonnullos sophistas occupaUerat, repetamus, amplectimur sane sententiam, quaerationibΠS haud contemnendis nititur, ac ipsi argumento clarissimum praefert lumen. nam primum nota sunt ea, quae PLATO cum generatim de
enthusi almo eiusque diuersis generibus disse-C c 3 ruit,
436쪽
ruit, tum speciatim de ad statu caelesti oratorum sensit, ut ex superioribus constat. nec cuiquam, qui vel leuiore industria historiam litterarum philosophicarum persecutus est, obscurum esse potest, quam plena sint Platonis monimenta doctrinarum de daemonibus acgeniis, ' in quibus tradendis copiosus sane fuit & diligens, exemplum Pythagorae singulari secutus cura. ac quamuis ipse rebus the giae non amplissimam daret operam; credidit tamen non solum commercia cum diis daemonibusque, & inde in persuasionem de enthuliasmo est deductus; sed etiam per doctrinas de variis spirituum ordinibus, deque mente humana, quae eX natura diuina emanauerit, BC per corpus contaminata ex ipsius vinculis liberanda, cumque deo iterum coniungendast, sectatoribus largam secit facultatem. qua se grauissimis erroribus vitiisque theurgicis admiscuerunt atque implicuerunt. qua in re
Praeter PoRPHYRIVM, 3 IAM BLICHUM
aliosque, inprimis P LoΥINus celebris eXtitit, qui plurimum temporis in acerrima cogitatione de spiritibus posuit, etiam sibi genium quendam ac spiritum familiarem adtribuit, quem non ex ordine daemonum, sed iuperiorum, vel plane deum mille '' adfirmat P o R-PHYRIVS. ' at vero ut rem adhuc illustriorem faciamus, non alienum erit a proposito, Praeter PLATONEM etiam eXemplum APOLLONII Davensis, eX vetusta aetate petitum adferre. hic enim, ut iam obseruauimuS, fa-
437쪽
pientiam adeoque etiam probabili ratione eloquentiam dixit Θω ον, diuinum insinctum; constat autem, quod magna opera se exercuerit in rebus magicis, & locum omnino inter illos, qui cogitationes ac studia ad congrestus cum diis daemonibusque contulerunt, adquisiverit sibi non mediocrem, siue opera
rat, ficta sint ab hominibus paganis, Ut eo faci
lius dignitatem miraculorum 1eruatoris nostri labefactarent; sive vera producta per vires aut rebus naturalibus insitas, aut a malo daemo ne suppeditatas, qua de re copiose atqUe erudite GoΥT FRIED OLEAR Ius y disputat,
cui addas maXime Venerandum IO. FRANCISCUM BUD DEUM. quin etiam recentiore aetate extitit I VLIUS CAESAR SCALI
GER, qui adesse sibi genium quendam credi
dit, cuius adflatu incitatus animum conferret
ad scriptionem: quae caussa es, inquit, ut ad
Icriptionem aut commentationem nunquam
accingamur, nisi ab ipso genio lauitati, qui
byium intim loquitur, neque auditur, ostendens diuinitatis late patentes campos in ani
mis no stris, quos ab inciis corporis fuseWῖsntque abstractos aliis distinare functionshus: ut
nou penitus temere dixerit, qui Aristotelis in telis reum aσentem ''' eunaeem cum Platonico
genio exisimauit. Τ id quod exemplum iis
de caussis Obseruamus, qUod SC ALIGE Rin primis pocilia, cuius magnam consecutus est laudem & gloriam, respiciat, etiam notum sit,
438쪽
esie similitudinem inter enthusiasmum poeti
cum '' & oratorium.' quae adhuc de daemonibus ex philosophia veterum paganorum disputauimus, intelligi
debent de daemonibus bonis. nam praeter hos adhuc malos esse crediderunt, ac in monimentis vestigia cognitionis de lapsu angelorum reliquerunt, siue scientiam hanc ex operationibus spirituum pessimorum, siue ex traditione hauserint. sic mentionem facit POR PHYRivs de abstin. lib. II. p. 8o.
αγγελων, IULIANUS Orat. II. p. 9 . φαυλωνκ- ἀνοήτων. bonus daemon dicebatur quoque δεξιοι apud CALLIMACHUM hymn. in Cerer. V. 32. Vbi EZECHIELS P A N Η Ε Μ I v s p. 686. bene obseruat, quod λξιος idem sit ac vi δ ξιοῦς .eνις de fausta ac bona aui, δεξιὰ φα μαωα de faustis ostentis apud AEsCHILvΜ Agam. U. Iψεῖ. qua propter P. D. HVETIVs quaest. Alneian. lib. II. cap. q. g. 3. P. Io7. male interpretatur δεξιοῦν infaustum. malus autem daemon adpellatur Δία--quasi alter siue sinister daemon apud PINDARUM Pyth. Od. Ill. quam adpellationem veteres critici explicant Per
RENERI dis eri. i. de daemonibus 9. I7. discrimen hoc daemonum bonorum & malorum non diserte a LATONE, sed Ρlatonicis quibusdam &christianis propositum fuisse, contendit FICI Nus ad conuiuium Platonis, quam sententiam adprobat GoTT FRIEDOLEARIus de Socratis genio. f. 3. alii autem loca quaedam ex Platone, quibus hanc daemonum Disitigod by Go mi
439쪽
VETERUM SOPHISTAR. ATQUE ORAT. 629 monum diuersitatem perspicue tradat, adferro instituunt. saltem de ista P O R P H Yp i v s libris de abstinentia; CHALCIDivs commentar. ad Platonis Timaeum, P Ro C Lusiti A lcibiadem Platonis; I AMBLICHus de mysteriis & alii clare edisseruerunt. pro his duobus daemonum generibus duplicem
etiam magiam coluerunt; alteram Geurgia am, quae respiciebat bono S; alteram goetiam, quae malos spectabat daemones. atqui hoc nomine duplicem quoque genium, bonum malumve hominis statuerunt, de quo posteriori testatur sERvIVS ad VIRGILIUM AEn. lib. VI. v. o. ex duobus geniis, qui nobis addantur, alterum ad mala deprauare,id quod exponit HERMEs pCemanti. c. I. per εις ανομίαν, Sc PINDARus Pyth. Od. III. per εἰή
' ut PORRHYRIo cognoscimus , deus hia PLOT1Ni sub forma draconis 1ese repraesentauit, id quod indicar, illum fuisse ApoLLI-N E M, qui hac figura adparere creditus est antiquitus, unde etiam Asculapii, filii Apollinis signum est draco, vid. SAL Ο Μ. CELLA-Ri v M antiq mediciS cap. l I. g. 6. qua occasione Obseruamus quoque antiquissimum morem quo daemones bonos sub specie serpentum fingcbant, ac praecipue genium Ioci ita depingebant, id quod indicat VIRGILivs Aln. V. v. 's. de serpente cx Anchisae tumulo emergente dicens: insertus genicmne loci, fantulumne parentis e se putet r& sitio serpen res picti in atrio alicuius loci indicabant, eum heroi cuidam siue deo conse-κrutum esse, quod P E Rs I vssat. I. V. II3. signi in scare videtur:
440쪽
pinge duos angues: pueri, sacer es locus,
talis erat serpenS Lanuvii, de quo PRO PER T I v S lib. IV 8. Boeoticus in Martis luco, de quo D v I D I vs metamorphos III, 28. sqq. quo etiam pertinet serpens nymphis, quae aquis praesidebant, adiunctus in antiqua quadam pictura apud FABREYΤvM de aquae duct. disΓΙΙ . confer RA AENE Ri differt. II. de daemonib. guas. sed ut alii multi paganorum ritus ab Iudaeorum religione originem aut OC-casionem habuere; ita non errauerit forsan,
qui ab aeneo scrpente, lalutis causta in solitudine erecto crediderit ad gentes manasse, VH deserpentes cultu prosequerentur religioso. νη- hic erat s CALIGER, siquidem daemones &genti de quibus disputavit ΡLAΤO, Omnino diuersi sunt, ab intellectu agente, quem
finxit ARISTOT E L E s magna impietate, ut
pluribus exercitat. historico - philosophica de articismo Aristotelis cap. III. sect. 3. dc monstrauimus . nisi dicere velimus, quod sCALiGER intelligat similitudinem muneris, quod praestat & genius Platonis, & i tellectus agens Aristotelis.' η praeter SCA L lGERVM sunt adhuc alia excmpla illorum, qui de geniis suis sunt glo
lib. XVI. c. 63. legi potest, THOΜAE C A M-PANELLAE, qui de tuo genio testatur lib.