장음표시 사용
251쪽
. - β. CCLXXI. Ceterum quum in re communi vel par o-- mnium iussi, vel alter altero plus minusue iuris habere soleat: I. CCXXXI.) facile patet, 8 diuisionem vel AE ALEM vel INAEQUALEΜesse, et p) in priore omnes ad partes aequales, Io in posteriore ad inaequales vocari. Quia vero ipsa naturalis hominum aequalitas id ab unoquoque exigit, ne in iis, quae iure pen secto pluribus competunt, prae altero praer gatiuam sine iusta cavisa adfectet: fg. CLXXVII, s. nemo non intelligit, io diuisionem in du-hio in aequales partes fieri debere, nec II quemquam sibi poscere debere praecipuum, nisi ius suum luculenter probare possit. '
I Τale ius poscendi M potest alicui comis
petere ex lege, ex pacto, et ex ultima prioris ponsessoris voluntate, non autem ex maiore vi et potentia, quam tamen, tamquam iustam praerogatiis uae inter diuidentes caussam, admittere videtur Hobbesius, de elue III, sequ. quamque ipse satis incommode vocat fortem naturalem. Enimum to sic nulla foret ratio, cur non aequissima dici
possit diuisio a leone facta apud Phaedr. Fab. I, s. qui praedam partiturus inter venationis socios: Ego, inquit, primam tolla, nominor quia leo e Meundam , quia sum fortis, tribuetis mihi: Ttim, quia pista valeo, me sequetur tertiar malo adpetetur, si qnis quartam tetigerit. Sie totam praedam Iola improbitas abstulit. Hane diuisionem quisquis aequam et iustam dix rit r nae illum et Hobbesii sortem naturalem probaturum, confidimus.
252쪽
Sed hae quidem regulae ad communionem An et in PERFECTAM pertinent. Praeter illam et iMpΕ diu, FECTA datur, quoties nulli sociorum in re com soner
muni ius perfectum est. g. CCXXXI. Quum
vero ita res ex alterius beneuolentia pluribuS commu- fiat communis: consequens est, I 2 ut tunc nium ea
in huius arbitrio sit, aequales partes sacere, 'bsit . - an I3 pro qualitate meriti uni plus, alters mi -μ- nus tribuere malit, ' iniustissimaque proinde a 4 sit querela eius, qui alterum minoris meriti hominem sibi aequiparatum esse, clamat, Matth. XX, ra. vel Is qui ipse sibi de suis me mlis iudicium temere adrogat, vel I 6)beneficia, uni vel alteri concessa, ad exemplum trahenda, existimat.
Et haec est illa iustitia distributiva vel σιανεμ ῆικη,
comes earum virtutum, quae aliis hominibus vitilitatem adferunt, ut liberalitaris, misericordiae, prouidentiae rectricis. Grol. de iure belli et me. Lae, 8, ι. qui et hanc iustitiam non semper obseru Te proportionem comparatam, quam geometricam vocant, adeoque hane Aristotelis doctrinam esso ex eorum genere, quae saepe locum habent, non semper, recte obseruat n. II. Nec Grotii sentenistiam euertit Pufend. de ur. nat. et gent. I, 7, P.
quippe qui loquitur de distributione eorum, quao pluribus bene merentibus iure perfecto, veluti ex pacto vel promisso, debentur. Tunc verum omnino est, quod scribit Arrian. Epict. III, o νοριος ουτος φυσιμός, τον κρειτ ονοι τῆνος πλεον , εν ω κρειέων ἐςιν. Ea umturae lex es, meliorem in eo, quo fit melior, meli re conditione esse illa, qui sit deterior. At in iis quae ex sola beneuolentia proficiscuntur, vix haee naturae lex urgeri potest: nec de iniuria conqueri Poto
253쪽
22 IVR NAT. ET GENT. Llin. l. γpoterant veterani. quos idem Hadrianus se inutiseem in balneo defricare iusserat, qui aliquot diebus ante unum ex illis, membra marmoribus ait , . rentem, seruis et sumtibus donauerat. Spartiam fis . Cap. XCII. quia beneficia non sunt ad e emplum trahenda.
Quid . Si res communis uni sociorum a reliquis
cesso rei tota attribuitur, ea vocatur CESSIO. Quare, 'm μ' quum ita unus in reliquorum omnium locum succedat: consequenS est, II ut et in eorumdem iura circa eam rem, nec non I 8 in one ra et incommoda, cum illa coniuncta, succedat.
β. CCLXVII. Quin ex eodem recte intule
runt iureconsulti Romani, I9 easdem omni no exceptiones opponi posse cessionario, quihus aduersus Cedentem locus fuisset futurus. l. s. C. de hered. vel act. --.
Obl; ei. Quum denique, siue diuidatur res commmtio so- nis, siue uni sociorum tota cedatur, id videa-ςiDrum tur agi, ut ii, qui rem per diuisionem vel ces-s oh.ri sionem accipiunt, eiuS dominium, adeoquesbeio facultatem, alios rei istius usu excludendi, con-
prae- sequantur: f. CCXXXI. per se patet , eto standam, utroque casu socios emcere debere, ut ei, in quem res translata est, illam habere liceat, avitioque ai) illos huic ad praestandam euicti nem, et, ra) si ab alio iure et sine culpa possessoris evicta sit, ad omne damnum resarciendum obstrictos esse, 23ὶ dummodo suas pomtiones saluas habeant, et avi alteri res titulo
254쪽
Ita doctrina de Evi ONisus , quae et in traditioinnibus Iocum inuenit, ex ipsa aequitate naturali fluit, quamuis ei mulra, non tam de nouo adstruxerit, quam illustrationis caussa addideritius ei uile, quae ad eius sermam, et em Etiam pertinent, e. g. dum requirit, ut quis suo nomine rem tualterum transtulerit, ut possemr litem auctori in tempore denunciarit, ut res ex caussa contractum antecedente, et quidem non vi maiore, sed iure, euicta sit, cetera. Haec omnia enim ex iisdem, quae praemisimus, principiis prono alveo flucre, nemo non intelligit.
Progredimur ad TRADITIONEΜ, qua domi Τriab. . 'nus, qui ius et animum alienandi habet, do- tio quid minium in alium, illud ex iusta catissa accipi- man adentem, tranSsert. Dominiam, dico. Quam-x n is uis enim IuS Romanum i piam rem, eiusque domi
possessionem, transferri iubeat, neC priUS Vl- nium tum fere ius in illa re nasci patiatur: l. Io C. de necessupare vix tamen probabile est, hanc subtilitatem x t Probare ius naturae et gentium, ') uti recte ob icteruant Grol. de iure belo et pae. II, G ἔ, a. II, Las et Pusendoris de iure nat. et sent. ΠΠ, m fiquum, ipsis fatentibus iureconsultis, nihil tam conueniens fit naturali aequitati, quam volunIa- , rem domini, volentis rem suam tu alium transferre , ratam haberi. g. ψo. IV. de rer. diui . lo. D. de a u. rer. dom. Ex quo colligimus, 23 omnem voluntatem domini de dominio rei suae in alterum transferendo, siue expresse declaratam, siue ex certis signis elicitam, pro traditione esse, dominiumque in alterum vallo tranSserre.
255쪽
ara Io. NAT. ET CENT. LIB. LI Immo ne ipsi quidem Romani id olim promIseuctexegisse videntur. Traditio enim erat tantum reis rum nec mancipi, Vlpian. Tit. XVIIII, . veluta praediorum prouincialium. Simplic. inter rei agrar Icripi. p. γα Res mancipi plene alienabantur me aes et libram, ita, ut facto nexu et mancipio illiinco reansiret dominium. Varro de lingua Lat. IIII. Ex eo ergo tempore demum inter Romanos hoc ius inualuit, ut dominium sine traditione, vel polin sessionis datione non transiret, ex quo rerum mari cipi et nec mancipi, dominiique Quiritarii et bonitarii discrimen sustulit Iustinianus Lun. C. dentiis do iure obit tost. et L vn. C. de usucap. tran formω
Quum ergo omnis voluntas domini dei dominio rei suae in alterum transferendo pro traditione sit, dominiumque in alterum valide transserat: g. CCLXXV, 23. consequens est, vi 263 perinde sit, siue quis absens rem verbis litterisue interuenientibus, siue 27 praesens de manu in manum, siue 28) per inductionem in rem, siue 29 per longam breuemque m num, sive 3o adhibito certo symbolo, inter homines alicuius prouinciae recepto, sq.
stet, quo minus et ius siue traditione, siue quasi traditione in alium transferri possit. .
Equidem traditio illa symbolica ne ipsis quidem R
. manis erat ignota, ceu pater ex L p. pen. D. de qu. pus i. o. q. CD. de s u. rem dom. I. 7 . D. de contri emi. At multo acutiores hac in re fuerunt Germanicae originis gentes, quae in traditio . nibus et inuestituess res fere quascumque pro arbi-- trio, at praecipue tamen festucam, haculum, culmum , caespitem, arbusculam , chirothecam , .et
256쪽
CAP. X. DE DERIVATIVIS DOMINII ADQUIS. 223 II, 3, 74. se . Quo et SCOTATIO Danica pertinet,
c. a. a. de consuet. de qua ex instituto Straucta Amoenit. iur. can. ecl. V. et Gundliviana Part.
Quum vero dominus tantum tradere possit, Quis rex qui ius alienandi habet: . CCLXXV.) con- eam sequens est, 32) ut nullus futurus sit essectus Nansis traditionis, ab eo factae, qui vel propter le-gem, vel Ob Conuentionem, vel aliam quam nium Cumque caussam, alienare nequit, 33 multoque minus valitura sit traditio, a non domino facta, quum, quod quisque ius non habet, illud in alium transferre nequeat. ' 34 Vt contra perinde sit, siue ipse dominus rem tradat, siue eius voluntate, mandato vel adprohatione alius.
I Attamen huiusmodi traditio. alteri ignoranti facta. hune facit bonae fidei possetarem, donec verus
dominus superueniens rem suam vindicet. Hunc vero , quid circa rem restituendam obseruare, quos fructus retinere, quosve restituere oporteat: multis repertis regulis, ostendere conantur Grol.
de iure besii et pae. II, /o. Pulandoa. de iure uat. es gent. IIII, 13. o. seqv. Nox infra suo loco ea de re agemus ex instituto, g. CCCXII. seqv. et omnia redire ostendemus ad duas regulas: I Bonae fidei possessorem tantisper, dum de vero domino non constat, loco domini esse, ac proinde iisdem imribus uti, quibus dominus uteretur. II Superumnienti domino eumdem rem exstantem Una cum fructibus exstantibus, et, si res non exstet, ranintum, in quantum factus sit locupletior, restitu
257쪽
tione non ex omni Caussa transfers
quis e animo et consilio rem tradit.
Quumque ex iusta caussa fieri alienationem oporteat: CCLXXV. ipsa res unum quem que monebit, 33 intelligi caussam . quae ad transferendum dominium sufficiat, adeoque a Synon transire dominium, si cui res ex commodato, deposito, locato tradatur, multo minus
3 si tradatur precario, vel ex alio titulo, pro tradentis arbitrio reuocabili. 38ὶ Immo ne quamlibet quidem iustam caussam sussicere, si is, cui res traditur, alteri ex paeto non satis- secerit. '
Vbi enim ita sit alἰenatio, ut aIter aliquid praestetribi eonditionalis est alienatio. Quae quum transi tionem dominii suspendat: q. CCLXVII. eons
quens est, ut, altero non praestante id , quod proinmisit, non transferatur dominium, adeoque i ualida sit traditio. Hinc Romani venditas res trais ditasque non aliter emtori adquiri statuebant, quam soluto pretio, vel satisfactione alio modo praestita. q. r. Ins. de rer. diuis. Hinc illa Variaronis de re rust. II, a. Grex vendit- dominum non mutat, nisi fit aes adnumeratum. Quinctiliani Deia. CCCXXXVI. Ono iure vindicare potes eam rem, euius pretium non dedi 8 Tertuli. de poenitentia Cap. VI. Ineptum es, pretium non exbibere: a
Praeterea traditurum rem suam, id animo alienandi transferendique dominii facere debere, diximus. fg. CCLXXV. Ex quo Pater, 39 nullam esse traditionem, ab infantibus, furiosis, mente captis, similibusque personis, quae, quid rei geratur, non intelligere praesumuntur, factam : nec ψοὶ per eam transire
258쪽
CAP. X. DE DERIVATIvis DOMINII ADQVIS. 22sdominium, si dominus commodandi, deponendi, oppignorandi similive consilio rem alicui dederit: quin 4r) posse sibi unumquemque in re sua ius aliquod, quod non transferatur, excipere ac reseruare, eoque casu 42 ' tantum tranSmitti, quantum is, qui alienat, transmittere voluit.
s. CCLXXX. Ex quo facile intelligitur, 43 unde natum Origo '
st DOMINIvM ΜINvS PLENvΜ. Quum enim per M in illud nihil aliud intelligamus, quam dominium, cuius effectus inter duos dominos inaequaliter diuisi sunt: admodum probabile est, illius originem repetendam esse a traditione cum exisceptione , vel reseruatione partis cuiusdam dominii facta. Quo facto, binos dominos eiusdem rei esse oportet, quorum alteri 4s ius adquiritur, utilitatem omnem eX re percipiendi , aliosque fructuum utilitatumque usu et perceptione excludendi; alteri 4Q facultas veIeirca dispositionem de illa re concurrendi, vel aliquid exigendi, ex quo de agnitione domunii constet, nascitur. II Posterius dominii minus pleni genus iureconsulti
medii aeui vorarunt DiRECTvM , prius olLE : mi nus eleganter quidem, sed vocabulis iam semel in schola ac foro receptis. Unde iis repudium dare . intempestiuum videretur. Posses tamen alterum dominum supERloR- vel MAlo Μ, alterum RIOREM vel ΜlNoRω vocare, exemplo Romano rum, quῖ patremfamilias herum maiorem; filiosis- milias ,eros minores adpellabant. Plaut. Capt. III, s. π. N. Trinum. II, A D. Asnar. II, a, ossi
259쪽
' 226 IVR. NAT. ET GENT. LIB. I.
Eius v, QuUm ita comparatum sit dominium utile, me spe- ut maior dominus sibi facultatem aliquam, vel μ' - circa dispositionem concurrendi,vel aliquid, ex quo de agnitione dominii constet, exigendi, reseruet: I. CCLXXX, 46. coni equens est, Vt, quamuis innumera elle possiat dominii minus pleni genera, et 48 res hic praecipue redeat ad conuentionem partium: tamen 49 si quis sibi a posselibre rei traditae stipuletur fidelitatem, et seruitia, et ne res sine suo consensu alienetur, inde nascatur FEvDvM, so) si canonem annuum, in agnitionem dominii soluendum; IVs EΜPHYTEvTi M ; ') si denique uel solarium, pro superficie in solo, nobis rescr-
cipua et apud plerasque gentes notissima sunt dominii utilis genera.' ivllis EMPHYTEvTiCAnu exemplum Genes XXXXVII. sto. 1equ. reperit Iosephus Autiqu. Dd. II, p. quamis uis agros Aegyptiorum censuales potius tactos este, existimet Hert. ad mistud. ius nat. et gent. IIII, 8, Sed si in eo ponit discrimen agrorum emphyis teuticorum et centiticorum, quod in illis posse . ii utile; in his plenum dominium competat: luci. ' lenter sane probari potest, dominii partem competiisse Pharaonibus. Eo enim pertinent verba Iosephi patriarchae Gen. XXXXVII, D. Vos hodie agrosque vestros Pharaoni emi. IvRις SUPERFICIAR si exemplum illustre atque insigne est apud Iustin. his.XVIII s.De FEvnullum origine certant viri docti, et adhuc sub iudice lis est, quamuis commune Europaeis fere omnibus fa tiam sit . hoc institutum. Ceterum multa alia esse apud originis Germ genistes dominii minus pleni genera, ostendimus in Elem. iur. Germ. II, 2, 33. seqv.
260쪽
f. CCLXXXII. Si uer non res ipsa eiusue dominium, sed Quid
usus aliquis, traditur, ei, qui hunc accipit, in seruitus, re aliena adquiritur sERvi Tus, et quidem ues si V 4qR is usus ad utentis personam Vitamque restrin- itagitur, PERSONALis, sin s ipsi utentis praedio stum adeoque et omnibus in illo successoribus, eius conceditur, REALIS vel PRAEDI ALIS. Quum ergo omnibus his casibus tantum iuris transferatur, quantum transferri is, qui alienavit, vo
luit: g. CCLXXVIIII, 4r.) sequitur, sue ) ut
et hic res redeat ad Conuentionem partium, adeoque s6 iuris mere positivi fiat tantum non omnia, quae iuris auctores de seruitutibus satis subtiliter constituerunt.
Quo pertinent doctrinae notissimae, quod seruitus consistat in patiendo vel non faciendo, non in faciendo: quod sit indiuidua, quod caussam eius eD se oporteat perpetuam, quod, quia utendum fruem dum sit salua rei substantia, usus ructus ne in area quidem subsistat: quod insigne sit discritnen intervsumfructum, usum, habitationem, operas seratiorum , quod quaedam huiusmodi iura non usa et capitis deminutione amittantur, quaedam non amittantur. Omnia enim haec ita comparata sunt, ut nec recta ratio ea abscisse exigat, nec quidquam obstet, quo minus pactis et conuentionibus mutari aliterque definiri possint. . .
Aliquando res ita traditur a domino creditori, ut saluum quidem tradenti sit dominium, creditor tamen rem in kcuritatem crediti thhe, possideat: tunc ue constitui dicitur ivs PIGNO- quidque Ris, vel 18 si id ea fiat lege, ut creditor simul ς xς Vtilitatem ex pignore fructuoso Percipiat in vi-