장음표시 사용
261쪽
228 IUR. NAT. ET GENT. LIB. I. cem Vsurarum, IUS ANTICHRETICvM. Denique
ue si creditori ius pignoris in re quadam sine
traditione constituitur: id HYPOTHECAM vocamus. Quemadmodum ergo 6o prioribus casibus creditori fas est, rem Oppignoratam, non soluto debito, non modo retinere, Verum et iam csi distrahere, et ex pretio, quae sibi de-hentur, deducere: ita or) posteriore eidem in hypotheca possessionem in securitatem Crediti persequi, et illam tunc itidem , usque dum nomen expungatur, retinere, vel distrahere licet.
Quom Denique traditione res dominium transsem do tradi-ri diximus in accipientem. g. CCLXXV. A cIPERE vero aliquid videmur vel vERE, quo-hium tieS consensum nostrum, quod rem traditam transeat nostram fieri velimus, vel verbis, vel sectis in acci- testamur, Vel ex PRAESvΜTIONE, quotieS ex Py xum ipsa rei indole non potest non iudicari, alterum rem, quam quis traditurus est, non adspernaturum. Similiter et TRADi res potest, voluntate transferendi vel expre1se declarata,
vel ex cenis signis elicita. 6. CCLXXV, 2s. Quale certissimum signum in primis suggerit finis et intentio eius, qui quid adquisiuit, adquisitumque tanta cura seruauit ac tuitus est.'
Adquirentium vero suaque magna cura admini strantium hominum finis atque intentio semper es , . non modo ne sibi quid desit, sed et vi suis bene sit, maxime se mortuis, et nulla re amplius india gentibus. Vnde Euripides in Medea v. lo98.
262쪽
Dulae germen, eos video euris Consei omni tempore, Primum quidem, quo pacto bene ipsos educendi Et unde ulmum relinquant liberis.
Et in Iphigen in Aulide. a. PII. Δεινον το , κου, φιρει φίλτρον μεγα, Πῶσίν τε κοινον αὶ τΘ' tWεροάμνειν τεκνων. Res es vehemens parere, et adfert ingens de eis
Uium rCommuneque omnibus es, ut LABORENT PRO LIBERIS :
Si liberi desint, reIiquis cognatis, necessariis aeamicis nos magis consultum velle, quam extraneis, ipsa experientia satis superque docet.
Quum itaque cuiuis, rerum suarum domi- Transisno, liceat, easdem in alios transferre, . tio ad
CCLXXV. eaque translatio fieri possit qui- st e buscumque conditionibus: β. CCLXVII. consequens est, Q) ut fieri etiam possit ea lege, mento
vi alter quidem dominium, at possessonem v- ει ab inissumque demum post tradentis mortem conse--ο. quatur. Quae quidem voluntaS, quum et vere declarari, et ex fine adquirentis, tamquam signo certissimo, elici possit, neutro vero casu vera et expressa alterius acceptione opus sit: g. CCLXXXIII1. priore casu illa TESTAMENTI vel VLTIMAE voLUNTATIS nomine venit;
263쪽
tum 23C IUR. NAT. ET GENT. LIB. I.
6sJ posteriore svCCESSIONIS AB INTESTATO genuinum ac solidissimum fundamentum est. De utraque iam ex instituto erit agendum.
DE DERIVATIVIS ADQUISITIONIBUS PER SUCCESSIONEM EX DISPOSITIONE DEFUNCTI, ET AB INTESTATO. g. CCLXXXVI.
rum est sollemnis declaratio voluntatis de uniuersa hereditate,omnique iure, quod testator tempore mortis habituruS est, post eius mortem in alium transituro. Ideoque vivo testatore nihil iuris in heredem transit, immo ne spes quidem tam certa, Vt ea decollare non possit: sed testatori, dum anima est, prius consilium damnare, rescissisque ac ruptis prioribus tabulis, vel nouas facere, vel intesta- to decedere licet. '
Hinc notissima iuris axiomata: voluntatem hominis esse ambulatoriamusque ad mortem: vltimas tantum ceras ratas esse debere, quae morte firmanis tur , vel, uti Quinctil. Decl. CCCVIII. loquitur, iliud tantum valere resumentum, post quod nullam testamentum sis: ac proinde neminem paganum cum duobus testamentis decedere posse, et quae sunt eius generis alia. i. g. D. de alim. DX. I. N. . a. D. de donat. int. vir. etvx. Quin eo usque porrigi. tur haec testamentuin mutandi licentia, ut illam nec clausula derogatoria, nec adiecto prioribus tabulis iureiurando, sibi adimere posse restatorem, contendant. l. vis. D. de leg. a. Grol. de iure belgi et pasto
264쪽
CAP. XI. DE DERIVATIvlS AD TIT. Cet. 23 Ipae. II, G, N. Leyser. indit. ad Panc spee. XXXXIII. n. VI. et VII.
Enimuero huiusmodi testamentuin non rii. esse iuris naturae, facile unusquisque intellim non esiboit Quamuis enim sollemnitateS actui tam iuris na- serio, totque expolito hominum staudibu , adhiberi, facile patiatur recta ratio; contradi ius, ctionem tamen implicare videtur, hominem tumen, aliquid velle in illud tempus, quo velle non to pri- possit, et dominium rerum suarum tum demum mo. in alium translatum cupere, quando Ipse non amplius earum sit dominus. Quod sane tam a recta ratione alienum est, ut ipsi Romani non
nisi meris fictionibus tantam contradictionem tolli posse, faterentur.
uum enim nee testator, de rebus suis disponens, aliquid cum herede agat, nec heredi, quando adinquirit, cum testatore quidquam sit negotii, adeoque neutro casia ius aliquod ab illo ad hunς tran ire possit: plura fingenda fuerunt a iureconsultis,
in fingendo ingeniosi s simis , Ut ἀς- α haec
consistere quodammodo viderentur. Hanc finge bant idem elle momentum testamenti factionis eum momento mortis: idem quoque esse momentum mortis cum momento aditioniS, quippe quoloer fictionem ad momentum illud mortis retrotrahebant. I. I. C. de Π. eces. L M. D. de adqu velamist. beria. Lm D. de rex. iur. Porro hereditatem iacentem non esse nullius, sed defuncti perissonam repraesentare, a. Inst de bereae 16I. I. 31. 6. est. D. eod. l. 3 . D. de adqu rer dom Ant. Dadin. Alleserra de Fict. 1mr. tras. IIII. cap. II. p. / a. illustr. Io. Gottose. a Coccei. detessiam. princ.
265쪽
Itemque secundo. IVR. NAT. ET GENT. LIB. I.
Accedit, quod vix excogitari possit ratio, cur superstites mortuorum voluntatem pro lege habere teneantur, maxime, quum horum, quaecumque eorum sit conditio, vix interesse possit, Dio an Theon eorum bonis fruatur: ' Immo saepe ex odio atque inuidia magis, quam ex vero amore, proficiscantur suprema illa morientium iudicia, ut mortuorum saltim his casibus magis interesse videatur, exitum non hahere voluntates suas, quam illas a superstitibus religiose seruari. Vid. Dissi nostr. de testamenti- fast iure Germ. arct. lim. circumscr. g. V.
η Ηine eleganter Seneca de Benef. IIII, M. Non quidquam cura sanctiore eomponim , quam QUOD A Nos NON PERTINET. Quemadmodum enim grauissimus hic auctor suprema illa hominum iudicia ad homines pertinere negat, ita eodem sensu inisctil. Decl. CCCVIII. illa vocat voluntatem ultra mortem. Quum ergo iura ne vivum quidem alteis
ri quidquam stipulari patiantur, nisi stipulantis inistersit : g. δ. Ins. de inutil. si . qui, quaeso, fieri
potuit, ut iidem Romanorum iureconsulti raras esse vellent voluntates mortuorum de bonis tertio alicui concedendis, quum mortuorum non inter esset ' Immortales equidem esse hominum mentes, quod urgere animaduertimus celeberrimum K. G. Leibnit. nov. metboae iurispr. p. so. facile largimur, sed inde non sequitur, ut mentes, corpo-xum vinculis exsolutae, rerum olim suarum domi nium retineant, multo minus, ut ulla rerum illa.
Id einerem et Manes credis curare sepultos' Virgil. Aeneid. IIII, v. M'.
266쪽
Quum ergo ius naturae Vix probet testa- Quod es mentifactionem, qualem adhuc ex principiis de reli- iuris Romani descripsimus, i. e. ut eam elegan- quammter definit Vlpianus Tit. XX, 1. mentis nostrae iu-
sum contestationem, in id sollemniter factum, hibisti ut post mortem nostram valeat: s. CCLXXXVI. dieen. seq. consequens est, I ut et similes aliarum dum.
gentium mores non magi S probet, adeoque et) et Graecorum, barbarorumque testamenta eiusdem generis non magis sint iuris naturae
ac gentium, quam illa Romanorum; ') ac proinde 3 nulla paene gens magis simplicitati im
is naturalis adcommodarit mores luΟS, quam
Germani, apud quos heredes successoresque sui
cuique liberi, et NuLLUΜ TESTAMENTUΜ. Tacit. de mor. Germ. Cap. XX.
Similem enim testamentitactionem, quae in voluntate unitaterali consistit, et qua de eo, quod post mortem demum fieri debeat, disponitur, etiam apud Athenienses deprehendimus a temporibus Solonis: Plutarch. in Solone p. oo. apud Lacedae monios a temporibus Epiradet ephori: Plutarch. in Aegiae et Cleom. p. 7o . et apud alios Graecos, quos hac in re unum idemque omnes statuere, tra dit Isocrat. in Aeginet. p. 778. Exstant et test menta similia Aegyptiorum veluti Ptolemaei, Reiagis, apud Caesarem de bella civ. III, sto. Hirt. debella Alex. Cap. V. Attali, Regis Pergamenorum, de quo Flor. His. II, eto. Hieronis Siculi, de quo Liu. XXIIII, . denique ipsorum Hebraeorum, doquorum testamenti factione videndus Selden. desueeus. ad leg. Hebr. Cap. XXIV. Sed eam non esse antiquam, verum magistrorum interpretamenistis originem debere, cum aliis argumentis, rumet eo potissimum probari potest, quod ne vocabu
267쪽
est. Ium quidem, quo testamentum designarent, in sua lingua repererint, ac proinde illud Graece ad. pellare coacti sint id est , διαθηκην. Vid. Dissi nostr. de testamentis iure Germ. arct. lim. circumscr. q. VI.
Nec non Quae quum ita sint, aliam plane TESTA MENTi definitionem commentus est Grotius de iure belli et pae. II, 3 vis. illudque esse ait alienationem in mortis euentum, cute eam reuocabilem, retento interim iure possidendi ac fruendi. Sed uti ea definitio non quadrat illi rei, quam vulgo testamentum adpellamus, sed multis modis falsa est: Ziegi. ad Grol. II, 1. M. Pusend. de iure nat. et gent. IIII, Io, a. Illustr. . Io. Gottst. de Coccei. ibid. I. IIII, seq. ita non sequitur, in ut ideo iuris naturae sit testamentisactio, quia illud ius non improbet alienationem in mortis euentum, ante eam reuocabilem, cum retentione possessionis et vlasfructus coniunctam.
Qualia Attamen quum argumenta, quae adhuc ex- disposi- plicauimus, omnia testamentisamonem qui- aio do clem Romanam penitus euertant, at non Pro
huyς4 inde obstent dispositionibus omnibus de futuminis ra successione: g. CCLXVIII. ') merito iam
licita 3 quaeritur, quaenam illae sint, quae iure naturae adprobentur Θ Responsum cape. Non aliae, quam pacta, quibus vel homines morientes ipsam possessionem Cum dominio rerum suarum in alios transserunt, vel sani illis ius fucadendi in calum moriis attribuunt. Quum enim
268쪽
enim, quod nostrum est, non modo in praesens, sed et in futurum alienare liceat: g. CCLXVIII. ue) licebit etiam de substantia nostra, siue in praesens, siue in futurum mortis
euentum, in alterum transferenda, pacisci. )I Et hine antiquissimi mortalium vix aliter de bonis suis, quam hoc modo, disponebant. Sic Abraamus, liberis destitutus, bona sua destinauerat Eleasari, procuratori suo, Genes XV, 3. procul dubio per
'mortis caussa donationem, seu pactum aliud successorium. Idem deinde, mortua Sara uxore, susceptis e Cethura liberis partem bonorum suorum viis laus et sanus per donationem inter vivos contulit, reliqua omnia Isaaco dedit. Gen. XXV. s. 6. Sed et Cyrum, morientem, praesenti Cambysi, filio natu maiori, regnum, alteri natu minori, Tanaoxaisti, Medorum, Armeniorum et Cadusiorum satra pias tradidisse, refert Xenoph. Orop. VIII, 7, 3. Diuisionis et donationis, inter liberos a parentibus, imminente morte factae, mentionem fieri videis mus. Gen. X XX XVI I I, ast. Deut. XXI, Io. or. a. Reg. I, 3s. SI c. XXXIII, 2 . et apud Francos huc pertinent exempla apud Marcuis. Ibrm. I, ιρ, II, p.
Quum ergo cuilibet liceat de substantia sua in alium siue in praesens, siue in futurum mortis euentum transferenda pacisci: I. CCLXXXXI, 1. 3 consequens est, iss)ut nihil caussae sit, cur iuri naturae refragari existimemus pacta successoria. ' Vt potius illa iure optimo maximo valere debeant, siue reciproca sint, siue ex uno tantum latere obliga
toria: itemque 8) siue adquisitiua, siue conseruatiua, siue renunciatiua: nam 9)dispositiua paciscentes quidem, non vero eum, cuius
269쪽
de hereditate disponitur, obstringere, vel ex eo patet, quod hic nihil de suo pactus est. q. CCLXXX l, S.
I Illa equidem non probat ius Romanum, sed bonis moribus aduersari, plenaque tristissimi euentus esse, clamat. l. vlt. C. de pact. sed ratio de voto captandae mortis non in haec pacta magis cadit, quam in mortis caussa donationes, quas tamen Romani iure valere patiuntur. Neque tristissimus ille, quem Roma aliquando vidit, euentus argumento est, boniis moribus repugnare haec pacta succetaria, quum nee testamentum, nec ullum aliud institutum humanum, ita comparatum sit, Uti abuti illo non possint homines improbi.
Quom Praeterea quum traditionum ea sit indoles, do quis ut unusquisque sibi in re sua ius aliquod, quoda; . . ' non transseratur, eXcipere ac reseruare possit, dispona. adeoque eo casu tantum tranSmittatur, quante possit tum is, qui alienat, transmittere voluit: q.
CCLXXVIIII, 4 i. seqv. sequitur, Io) ut in 'arbitrio domini sit, possessionemne simul in
heredem pactilium transferre velit, an ius tantum, hereditatem se mortuo occupandi, itemque, II virum ius irrevocabile, an reuocabile dare malit, denique Ia pure, sub conditione, an in diem, I 3 ex asse, an pro parte, alterum sibi heredem dicere malit: ut adeo I non sit naturalis pugna caussae testati et intestati, uti sibi persuasit Pomponius I. I. D. de reg. iuri
270쪽
in Pireae, incertus quoniam rerum exitus baram es, Si taetre incautum solidi me forte necare Morte proci poterunt, et opes vexare paternas rHaec ego te malo, quam eorum quempiam, babere a Sin ego eos iusta meritos adfecero clade trim mibi tu laeto reddes illa omnia laetus.
6. CCLXXXXIIII. Quum praeterea aliquid accipi possit non L.
modo vere, sed et ex praesumtione, quotieS res sectis ex ipsa rei indole non potest non iudicari, al- Pere teterum rem, quam quis traditurus est, non ad-
spematurum: g. CCLXXXIII l. consequens tita sibi
est, is ut iure naturae perinde sit, praesenS heredi. quis consensum declaret, an ob absentiam rem ratem. accipere verbiS nequeat, quum regulariter
vix verendum sit, ne molesta alteri futura sit illa liberalitas, ' maxime si lucrosam esse constet hereditatem, illi destinatam. I 6 Vt tamen inter utrumque casum id intersit, quod priore validum et irrevocabile ius nanci-1catur heres, nisi facultatem reuocandi domi. nus diserte sibi reseruarii: I posteriore ante sequutam acceptationem semper sit reuocandi licentia; itemque, I 8 quod qui consensum declarauit heres, acceptam semel hereditatem