장음표시 사용
341쪽
bet, ut Corinthius eximatur iis, qui mam lenitatem large a vestro superellio,, ex injunctis supererant paenitentiae justeratam ξ Longe a Novatiani fronte , , laboribus t Atea exemptio non aliud di milem Communi vero vitae , aesa- est, quam indulgentiarum concelso i siti omnium eonsulentem . Eadem ha- ,, non enim cui proxime subsequenti ca- bet Ambrosius lib. 6. de Paenit. capit.,, pite dicetur aliud sunt indulgentiae ultim. ,, quam relaxat io poenae, quae peccato , II. Probatur ex Praxi Ecclasae, ex qua ,, quoad culpam dimisso, debetur. Chri- constat, quod primis seculis Episcopinum autem relaxationem , de qua est ad Martyrum, & Confessorum preces is quaestio . ratam habere declarat Pau- reis satisfactiones debitas reIaxabant. ,, tus, cum subdit, se eam indulgero Hoc patet ex verbis Tertulliani, quio nomine. & authoritate Christi r cui lib. I. ad Martyres capit. r. scribit r, , aliquid autem donatis , ct ego , nam is aerain pacem quidam in Ecclesia non -
, &ego, quod donavi, si quid donavi, hemes, a Mor ribus tu carcere exorare,, propter vos in persona Christi. Nec coniseverunt et O ideo eam etiam propte-
,, mirum quod asserat se in illa indul- rea in vobis habere, ct fodere, oe easο- ,, gentiae concellione risti vices agere, dira debitir, ut si forta O aliis praesta- ,, cum priore Epistola comesset ut , is re pupuis e S lib- de Pudicitia cap. ult. ,, ejusdem Christr persisnam genriΙe , ubi As tu iam di is Mar mertara Usau is illum addixit paenitentiae laboribus et dis hanc potestatem, ut quisque ex eo ,, Jam judicavi. ut praesens eum qui sc Ientione Oiseula Iudais adhue imminia is operatus est, in nomine Domini no- in novo eustodia nomise statim ambiane,, stridesu Christi congregatis vobis, Sc maeebi, statim adeunt fornieatorer. jam is &meo spiritu, eum virtut Domini preces eirca osant, jam lachoma ei is nostri Iesu Christi, tradere hujusinodi cu tusant maeulati eajusque, Me ulu
,, Satanae in interitum carnis, ut spiritus magis aditam careerit rediwant . quamis salvus sit in die Domini nostri Jesu qui Detesiam perdideravi et Golantaris Christi. in His additur , quod & Pa- viri, ae seminae in tenehris plane ex usu tres Graeci ,& Patres Latini, vel bais libidinum notis, O paeem ab his quaeia Apostoli de Indulgentiis interpretati runt, qui de sua periclis tur . Alii adsunt. Ex Graecis sussiciat audire Chry- metalla eonsulunt iura communi
sostomum, qui hom. 4. in a. ad Co- eatorer roretantur, ubi jam aliud inamrinthios sic loquitur Apostoli nomine: υνium neeessarium es delictis post mar- έγα enim, quod dignus sit, reque quod ortum novis. Iussistentem exhibuerit paenitentiam ,I ed Pro secunda, & tertia Dissertationis par- qaod infirmus, ideo sinραλι Ddiea di- te. in quibus quaeritur de nomine , &gnum illum .enio. Unde, es adyeest, essentia Indulgentiarum, subdimus,
ne abundantiorI tristitia absorbeatur . quod indulgentiae domen In gener Ostui sermo Gelarat illiss eehemententis idem sonat, ac remissio, seu relaxatio Paenitentiam , quem Paulus, non sis pase alicujus debiti; unde dicimus , quod sus in disperationem viesire . Et instas, quando Titius erat creditor Cait ex ea re docemur, quod non filum ad ne- in centum aureis , ct contentus ectorum naturam. veram etiam sae mes- fuit quod Crius sibi solveret tantem babitumque peeeantium oporteat mo- tum quinquaginta ἔ dicimus quiderari paenitenι iam. Sussiciat etiam au. dem , quod Titius Cala secit indul-dire Theophilactum , qui in eundenis gentiam quinquaginta aureorum . In Apostoli locum haec scribit. Palebre casu autem nostro indulgentiae nomenaatem dixis r Donare. Dt enim isse usu importat relaxationem poenae tempo- existimat sibi remissem noxam, quia δε- ralis, quam peccator subire debet postrii eo Qui sit , O snspeienter paenitea- culpe,ac poenς aeternae condonatione. tia duirat , attendit . quod non tantum Quantum vero ad essentiam sic desinitur paenitentia siua . qcam rem ex litorum Indulgentia r Est rem illio poenae tem gratia , O douatione dimissuram reei- poralis . quae superest luenda post eulpiat . Ex patrihus Latinis audiamuς pam, dc poenam aeternam condona- Pacianum lib. 3. contra Novatianos , tam . Et quidem dicitur remissio poe- ubi sic explicat Apostoli verba tmder nae temporalis ad innuendum, quod Apostoli Indulgentiam propriar etiam, culpa , dc poena aeterna per indulgen-sextentias temperautem ; Oides mitissi- tias non relaxantur .
342쪽
Arguunt I. In verbis Apostoli traditio
Satanae importat excommunicatione; di per verba magis dosuit Oe. importatur absolutio ab excommunicatione: ergo falsum est, quod per illa verba Apostoli indulgentiae intelligantur. II. S. Cyprianus epist. io. Indulgentiarum usum reprobat his verbi si is sublato bonore , quem nobis beati Mamores eam Confessoribat servant, eontempta Domini lege, o observatIove is, quam iidem Marorer, o Confessorerrenodam masDπt, ante extinctum perseeutionis metum, ante ipsum pene Madiorum exesiim , communicant eum lapsi cte. III. Ab aliquibus Indulgentia sdefinitur, quod sit absolutio a poena&c. sed hoc est contra S. Thomam , qui docet illum, cui indulgentiae coti ceduntur, non absolvi smpliciter: ergo &c. IV. Dicitur etiam a quibus isdam , quod indulgentia sit absolutio a poena iniuncta , vel iniungenda : sed secunda pars sustineri non potest, quia Concilium Lateranense sub Innocentio II l. docet, quod indulgentiarum susus prost tantum pro paenitentiis iniunctis : ergo non pro injungendi rergo S c. Respondemus ad I. Quod incaestuosus iIle , quia fuit maxime reus , separatus quidem fuit a fidelibus : at quia nos tafuit contumax , non fuit ab Ecclesia praecisus . Audiatur Tertullianus lib. de Pudicitia cap. 3 3. ubi factus Non
tanista his verbis Catholicos redaraguli r Hie jam earnis interitam in in-eium Paenitentia interpretantur , quod
euria omni, ct dedita opera maia tra- sationis earnem extermirando , Iatis Deo Deere , ut ex hoe argumentemur fornieatorem , imo inersum ilium κολα
is perditionem Satanae ab Apostolo traditum , sed in emeudatiouem , quasi postea veniam ad interum , ides eonficta
Ad II. Cyprianus per illa verba intelligit, quod libelli, qui a marinybu, dabantur in beneficium remum, vim tunc obtinebant, quando ipsi martyres expleto martyrio moriebantur; sed ex hoc nulla deducitur ratio contra indulgentiarum antiquitatem, aut
Ad li I. S. Thomas docuit, quod absolutio , de qua agitur, excludit quidem debiti solutionem ex parte illius , qui
indulgentias lucratur . non autem ex
parte Christi, a quo exhibitam Patri solutionem Episcopi fidelibus applicant per claves sibi traditas . Sic explicat duenilius in Institutionibus Theologicis tom. 7. dissertat. P. quaest. l.
Ad lv. Dicitur , quod in Jure canonico inveniuntur pamitentiae determinatae pro peccatis; & lvae quum sint inde terminatae,intelligi debent sive de injut 3-ctis, sive in iniungendis; ct hic est sensus Conciliorum. Dis.
343쪽
De Indulgentiis . An remittant culpam,
S aeternae mense reatum p An remittam
gentias , nec remittere culpam, nec aeternae poenae reatum.
ςterne penae re a tum, dc aeterna ipsa poena, non
remittuntur nisi vel per Saciament si paenitentiae, vel per contritione persem cum voto,st desiderio sacramenti:ergo nullo modo remittulitur per indulgentias . Antecedens supponimus contare certum ea iis, quae in superioribus dissertationibus diximus, atque probavimus ; consequemia sequitur. II. Probatur. Indulgentiae conceduntur
ab EccIesia, seu ab Ecclesiae Ministris; sta Ecclesia , ct Ecclesiae Ministri non non habent potestatem tu fundendi gratiam habitualem, per quam gravia
peccata remittuntur, & aeterna poena
tollitur: ergo indulgentiae, nec gravia
peccata, nec aeterna poena remittunt.
III. Probatur. Indulgentiae non conceduntur per m dum judicii, sed per modum gratiae ; sed ad remittenda gravia, ct poenam aeternam requiritur judicium Ecclesiae, quae babet potest tem ligandi, atque solvendi: ergo perindulgentias non remittuntur peccata gravia, nec aeterna poena relaxatur. Dicimus Il. Indulgentias remittere να- nam temporalem. tam coram Ecclesia, quam coram Deo .
I. Probatur Conclusio ex omnibus Indulgentiarum diplomatibus, in quibus poenae temporalis pro peccatis de-hilae rem illio memoratur : ergo ex Ecelesiae mente Indulgentiae poenam temporalem remittunt. Et quidem non tantum poenam temporalem in junciam, sed etiam iniungendam spquod probatur sequentibus rationibus . Primo , quia favores sunt ampliandi, ct odia restringenda : ergo quanuis in diplomatibus praedictis legatur de inuaesis. subnitelligitur tamen etiam de iniungendis. Secundo, quia antiquitus Indulgentiae, quae conis cedebantur piecibus Mailytum, rein laxabant poenas temporales,& a Co fessariis impositas. S a canonibus imis ponendas . Tertio, quia poenae tem porales, quae ad praesens a Confessariis imponuntur , sunt quam maxime leves r ergo si has tantum remitterent indulgentiae, modicus admodum ea rum fluctus esset. Quarto, quia au thoritas concedendi indulgentias, qua a Christo habet Ecclesia . est indefinista ; dicitur enim, quacunqueJuveritis, erant Ioluta : ergo indulgentialum vis non est tantum pro remittendis poenis temporalibus injunctis, sed etiam pro iniungendis . A rguunt I .in Indulgentiarum diploma tibus dicunt Pontifices, se absolvero a peccatis : sed haec verba important peccata gravia, a quibus verificatur quod Paenitens vere absolvatur: ergo indulgentiae remittunt etiam peccata gravia. II. Lapsi . qui antiquitus ob Nartyrum preces indulgentias con quebantur , gravium peccatorum rei existebant r ergo indulgentiae etiam pro peccatis gravibus proderant. IlI. Nemo potest solvere, quod in paenitentiae ii ibunali, quod supremum est in Ecclesiasiudicatur:ergo indulgentiae relaxare non possunt piauas tempora
les, quae a Consessariis in tribunali paenitentiae inponuntur. IV. Si indulgentiae poenas temporales remi Ierent , Poenitentes ad eas solvendas non teneremur et sed hoc est fallaniat ergo
344쪽
ergo Ac. V. Tunc juvabant indulgentiae , quando ex Canonum rigore graves paenitentiae imponebantur; sed modo hae non imponuntur : ergo indulgentiae non juvant . VI. Graves paenitentiae nunquam fuerunt decem & viginti millium annorum e sed in dulgentiae, quae malo imponuntur,sunt pro decem st viginti millium annorum et ergo vel nullae sunt, vel fictitiae a
Respondemus ad I. quod indulgentiae dicuntur absolvere a peccatis, vel indirecte , vel praesuppositive; quatenus scilicet, vel praesupponunt paenitentiae Sacramentum, vel ad illud disponunt, ct ducunt in Ad II. Dicitur, quod Paenitentes illi in judicio Ecclesiae a peccatis gravibus prius ab Ecclesiae Ministris absolve hantur, & deinde iisdem ob Martyrii preces paenitentiae temporales,quae ab ipsis solvendae erant, remittebantur ; sicque nunquam per solas indulgentias peccata gravia remittebantur. Ad lil. Indulsentiarum Minister non
solvit per indulgentias quod ligatum est per Confessarium in paenitentiae tribunali, sed tantum ex t laesauro Ecclesi solvit, quod debitor Reus in eoisdem tribunali judicatus est solvero debere. Et hoc quidem valide facete potest; tum quia supra illum thesaurum supponitur, quod habeat potestatem: Ium etiam,quia non est irritare.
quod in tribunali paenitentiae iudicatum est , solvere debitum , pro quoreus est condemnatus.
Ad IV. Negatur sequela et & ratio est, quia quum paenitentiae ut plurimum snt medicinales, ad has supplendas
indulgentiae non extenduntur ἔ tum etiam ob alias caussas, quae apud Bellarminum Iegendae remittuntur .
Ad V. Ex illo eodem capite, quod in o-hiectione proponitur, potius eruitur, quod indulgentiae sint necessariae: quia quum modo paenitentiae sint leves, ad supplendum rigorem Canonum , inisductae sunt indulgentiae ; adeoque in dulgentiae ipsae non sunt inutiles, sed
Ad VI. Bellarminus lib. a. de Indulgentiis capit. zo. putat indulgentias illas decem , ct viginti millium annorum fuisse sic titias , Si fabulosas ; ait enim
lib. a. cap. 9. Nos Jolebant enim indulgentias coacedere, nisi tot annorum pa- nitentiae injungebantur: pexItest7a --ro non j olebant istiugi nisi untur, duorum , triam, quisque, septem , decim, viginti ausorum , aut a jummum per
toIam vitam , quae ultra ce tum annot
porrigi non solet . secunda Conclusionis pars, quod scilicet
indulgentiae remi ita ut poenas tempo- Iales , tum coram Ecclesia, tum coram Deo; I. probatur Matth. I 6. quaeaxque solveritis super terram ; si ergo soluta sunt in Coelis, soluta sunt etiam coram Deo. Proinde Paulus Apostolus poenam temporalem Corinthio incalluoso condonans, dixit se in persona Christi donasse. II. Probatur. Indulgentiae supponuntur ab Ecclesia in supplementum p inna rum , ct satisfactionum tempora lium; sed poenae, ct satisfactiones tempora-Ies habent valorem Iam coram lac lesia, quam cora.ai Deo; et gopaliter indulgentiae. IlI. Piobatur. Si indulgentiae non re- milterem poenam temporalem coram Deo, non prodessent aefunctis ad purgatorii poenas eluendas: sed hoc est falsum e ergo Sic. Probatur minor , di ex Concilio Tridentino , quod ita decreto de indulgentiis docet, eas maxime salutares esse, Ela excommunicatillos qui asserunt esse inutiles e tum ex X isto IV. inconstitui. quae incipit Licet ea , in qua damnat Petri Oxomensis errorem , qui dicebat et Romanus Pontifex Parratorii poenam remitIer non potes: tum ex Leone X. in constitui. contra articulos Luteri, in qua hunc damnat errorem Indulgentia bis,
qui veraciter eas sonsequantar, non va
lent ad resti mem paenae pro peccatis aseuaIibus debita apud diuinam Ius
Obiiciunt I. Absurdum est dicere, quod Deus in judicando se regulet secundu arbitrium hominum;sed hoc sequeretur si indulgentiae remitterent PCC iras temporales coram Deo r ergo &c. I l. lndulgentiae , quae antiquitus concedebantur ob Martyrum preces . Ua lorem tantum habebant coram Ecclesia , non aute in coram Deo et ergo pariter indulgentiae,quae modo ab Eccle si a conceduntur , ct quae antiquis illis succedunt , poenas temporales remittunt coram Ecclesia, non coram Deo. III. Satis laetiones temporales, quae a Consessariis imponuntur, non est Certum ,
345쪽
quod apud Deum omnem poe- Ad II negatur antecedens un contrarium enim est tota Ecclesiae traditio, & um. nam temporalem remittant: ergo nec etiam Indulgentiae, quae illarum sunt supplementum . IV. Si indulgentiae valorem hunc apud Deum haberent, maxime quando sunt plenariae , non areiteraremur,quia una sola ex illis sunficeret ad totam poenam temporalem relaxandam ; sta reiterantur et ergo signum est, quod hunc valorem apud Deum non habent.
Respondemus ad i. dicendo, quod nullum est absurdum , quando Deus sic decrevit, di hanc potestatem homini-hus dedit. Aliter nec Deus condona rei peccata , a quibus Confessarii ah- solvunt Paenitentes ; quia tunc etiam Iudicium hominum sequeretur Deus, di secundum illud se regularet . formiter antiqui Patres testantur, &
Ad III. dicitur, hoc maxime provenire. vel quia satisiactiones temporales cadebita dispositione non fiunt, vel quia rem illionem gravis culpae per judiciu Ecclesiae non praesupponunt; quod etiam verum est in indulgentiis, ad quas lucrandas & dispositiones dehitae requiruntur, & quod anima, quae eas lucratur, in statu gratiae sit. Ad lv. dicitur, quod ideo reiterantur indulgentiae , quia non sumus cerItaneas vere Iucrati fuerimus; quae quidem incertitudo, vel provenit ex incertitudine nostrae dispositonis , vel divinae acceptationis.
De Indulgentiis. A quibus concedi possint pAn semper ab iisdem concessae fa rim p Et quinam fuerit usus ipsarum pRo certo hahendum est , quod illi possunt concedere Indulge- Iias, qui habent jurisdictionem . Haec enim pol stas ex illis Evanis gelii vel bis desumitur, ex quihus desumitur iurisdictio ; nem Nait. 38. 2 eunque Iuveritis Iaperterram, erant flata in eaeis r St. Ioan. llo. Aee pite Spiritum Sanctum; quorum remiseritis peccata, remittantar eis ; ct qaoram retinueritis, retenta
suot. At quia iurisdictio est & in Presbyteris.&in Episcopis, surgit quςitio,
an etiam tam in Presbyteris, quam in Episcopis, sit indulgentias concedendi potestas 3 Unde dependet quaestio haec ab altera, in qua quaeritur, quae nam iurisdictio requiratur. ut qui, va leat concedere indulgentias rPan VII. Pro qua quidem quaestione suerunt mulisti Theologi,qui dixerunt,sussicere jurisdictionem in laro interiori conscientiae; alii vero voluerunt, satis es.se jurisdictionem in foro exteriori; alii tandem docent, requiri utramque jurisdictionem , in Dro scilicet interiori , de in laro exteriori. Cum quia
Dicimus I. Potestatem concedendi i dulgentias esse penes Ecclesiae Praelatos, qui iurisdictionem habent in Prointeriori, & exteriori. I. Probatur ex Conciliis . Concilium Ancyranum an. 3I in pluribus Canonibus sitis loquitur de Episcopis, qui indulgentias concedebam ἔ nempe can.a. Nisi serte aliqui Di pinum
eo eii sint laboris eorum , ct humilitatis , ct mansuetudinir , O voluerint eis aliquid amplius tribaere vel adimere . Peria ima ergo de his erit potestat: Ecean. s. obcopum autem bane habere Beotiam oportet, ut perspecta si refo-T t Gin
346쪽
que eoavebutionis attribuat: idest asthamanias agens. secandam vita moduω, tempus alicat pasitentia brevist, aut etiam prolixius, qviod eorrectiose Meefisarium viderit , addat. Discutiatur autem omnium horum , O praeerius vita,
re tardastibus,ct missere studiose sest
modum vero Ileebit Episeopo de bis au- quid humatur cogitare. Eadem habent Concilium Trallanum can. 2 o. Carthaginense lU. caa. s. Triburiens
II. Probatur ex Patrihus . Basilius ilia
epist. ad Amphilochium canonibus B., , s4., S 8 4. Est oleae tuae prudestia,
pro circumstantiae preprietate paesar is tessere, vel remittere. Gregorius Nys- senus in epist. ad Letvium t Et is hoc quoque item observabitur ab eo. qai ει- elesiam administrat, ct pro raιione eos in uersionis illi quoque pasa tempus cos
trahetur ἔ adeo ut vovem auris is uso.
quoque gradu , vel otio, vel septem, vel
sex , immo etiam quisque tautam asui
ponantur, si paπiteotia magnitudo rem pus vincat, ct superet eorrectioris sys-dio eos, qui in Duo tempore praesitato Iusteptas a se maculas sexuiιεν eluant. Cuprianus epist. 4. Ruod enim perieulum metuere nos debemus de offensa Domini , quando aliqui de Presbyteris, aee angelii, nec lori sui memorex. . . . cumeontumelia, O eontempta Praepositi, totum sibi Oisdieeut
III. Probatur Rationibus I. Illi potesta.
tem habent concedendi indulgentias, quibus libelli mittebantur a Martyribus , Per quos lapsos commendabant, ut eis laboriois paenae remitterentur;
sed Episcopis libelli illi mittebantur:
ergo penes Episcopos erat potestas indulgentias concedendi. II. Episcopi potestatam habebant canonicas pae' nas peccatoribus remittendi; sed hic erat indulgentiarum usus: ergo Epi. scopi potestatem habebant inlulgen tias conee de di. li I. Episcopi etiam potestatem habe, ni commutandi e nonicas satisiactiones ta expeditionem Hierosolymitanam , & ia peregrinationes as Apostolorum limina: sed inde etiam provenit indulgeatiarum usus rergo &e. IU. Indulgentiae fundantur in elavium Ecclesiae usui sed hic usu erat pei es Episcopos , ut ait Concilium Lateranense iU. lah Innocentio Iu. can. O . ergo Sc. α haec sunt ejus verba: Ruia per ἐώiseretas, O supersuas iudaeeatiari quas quidem Eeelesiaram Pralati fueνa uos
tra annum, sive ab uno Iolo, Ilae a pluribus Episcopis desieetur : ae deinde in
σου versario Assiratiosis te care qua . ratista diei da in oes parista Mi is indulta remissio non excedat.
Opponunt l. Presbyteri etiam libeIIos inlapsorum commentitionem recipie-hant a martyribus; erso non stili Episcopi . ll. Potestas Cooeedendi indulgentias fundatur in Uerbis Evangelii Matt., di Iaa. sed in illis verbis continetur potestas a Christo concessa tam Episcopis , quam Presbyteris: ergo
tam Episcopi, quam Presbyteri concedere possunt iu dulgentias . Ill. Illi possunt solvere, qui possunt ligare δsed Presbyteri per paenitentiam ligant et ergo per indulgentias possunt solvere. IV. Ille , qui electus est Episcopus, sed non est consecratus, po test indulgentias concedere ; sed hic non habet jurisdictionem in Bro interiori conscientiae, quia aliquando neque est Sacerdos: ergo potestas con
cedendi indulgentias non sappo ait iurisdictionem tam in foroi uteriori conscieotiae, quam in laro exteriori
Respondemus ad i. Quod Cyprianus temerarium illum ausain Presbyterorum repressit , tanquam Evangelio contrarium,& Episcopatui iniuriosum; ut in allatia ejus verbis clare patet. Ad II. dicitur , quod utique potestas concedendi indulgentias fundatur in illis verbis, sed non singulis, pro qui bus verba illa verificantur , datur hujusmodi potestat . Ratio est , quia etiam in illis verbis continetur pote
347쪽
sas shi reservandi peccatorum abs lutionem, & nihilominus haec potestas non convenit Presbuteris, sed solis Ecclesiae Praelatis. igitur potestas absolvendi in foro interiori, quae con tinetur in illi verbis, traditur Presbyteris, non vero potestas in foro exte- Tiori , quae tantum convenit Ecclesiae Praelatis.
Ad IlI. dicitur, quod falsum est principium illud , quo dicitur, quod illi possunt tavere, qui possunt ligat ;evenit enim quandoque , ut inserior iget ,& selutionem superior sibi reservet , adeoque ad superiorem tam tum solvere spectabit. Ad i V. dicitur, quod ille talis licet de facto non habeant potestatem actualem in Bro interiori, habet tamen Potestatem potentialem: quia quando ordinatur Epistopus iam supponitur Sacerdos , ct non potest diu remanere Episcopus eIectus, ἁ non consecra
Secunda Dissertationis Pars ex usquomodo ductis deelsa & probata remanet et quod scilicet semper ab Ecclesiae Praelatis indulgentiae concessae fuerint, ut in probationibus observare est . Pro tertia tandem dissertationis parte, in qua quaeritur quinam fuerit indulgentiarum usus 3 Distinguendum est inter illas operationes , quibus indulgentiae successerunt & indulgentias ipsas proprie dictas. Satisfactiones martyrum, quae antiquitus vices indulgentiarum gerebant, a primis Ecclesiae seculis in usu fuerunt; & hoc probatur, quia Montanus hunc morem applicandi satisfactiones maityrum, qui tunc in usu erat, primus omnium denegavit secundo sceulo . Noniano succellit Tertullianus sere eodem tempore, qui in lib. de pudicitia, α eundem errorem sequutus, scripsit rS ieiat maruri propria delicta pargos , ingrati, vel Iuberbi est in Ain qu que spargere, quod pro magno fuerit eo sequutus. Tar dem pro hoc eodem e rore se declarat unt Novatiani, qui dixerunt, nullam esse in Ecclesia potesatem remittendi peccata post Baptismum commissa, adeoque nec else potestatem reIaxandi paenam per indulgentias . Ex quibus omnibus erroribus patet, quod iam tunc temporis erat in Ecclesia usus indulgentiarum,
quando scilicet indulgentiarum vices Pars VII.
retinebant actiones illae, quae enectum illarum producebant, quan vis nomen
non relinerent. Indulgentiarum vero proprie dictarum usum sunt, qui repetunt a LSylvestri Pontificis temporibus , quod in conclusione probabimus.
Dicimus t l. Indulgentiarum proprie diactarum usum ab antiquissimis Romanae Ecclesiae Pontificibus repetendum
I.Probatur testimoniolor Diaconi in vita ΚGregorii Magni, ubi ait, quod S. Sylvester ia dedicatione,& per octav 1 dedicationis Ecclesiae Principis Apostolorum, concelsi indulgentiam omnibus, qui ad eam conveniret; ut ma tua fierer missio peeeat oram ἔ Romanis .idelieet, ct cireumadjacentibus milis annorum; riseis, ct Longobardis duo-νam millium ἔ ct iis, qui maria traf-
II. Probatur testimonio Gregorii II., qui testatur, quod idem S. Sylvester coacessit in dedicatione Ecclesiae Lateranensis easdem indulgentias ἔ ct hoc habemus ex fide Caidinalis Caesariet Rasponi iniuo opere ae Basilica L teranensi lib. 2. cap 34. , ubi scribit quod Constantinas Augustus , ut est
humanum ingenium piaeclaris consi- Iiorum suorum operibus maxime deinditum , ne exteriori, & visituli Basili iavit a P constructae cultui spiritualiuae invisibilis cultus non i e sponderet, magnopere laborasse traditur. Et quia Ecclesiarui 3 praecipuus usus in propitiando in eis divinam gratiam, eluendisque peccatorum sordibus est ; diligenter cum S. Sylvestro egisse, noquid illi caelestium thesaurorum,quod ad eam rem idoneum putaretur, deesse vellet . Et ut habemus ex vetustissimo codice, quem magnam tabulam vocant. Archivi Lateranensis, obtinuit Constantinus, ut aeredentibus 'M peeeato mortali ad eandem Sasilieam remi fisseret omnium peeeatorum Ean dem indulgentiam confirmavit Gregorius Il. iii iterata eiusdem Basilicae restauratae consecratione ; ut idem. Cardinalis testatur.
IJ. Probatur ex lapide antiquis smo, qui extat apud Basilicam S. Crucis in Jerusalem. & est incisus characteribus illius xvi, in quo est memoria indulgentiae , quam idem S. Sylvester con-T t a cellit
348쪽
eessit in consecratione ejusdem Basili- eae ad , Helenae Augustae, Constantini Magni Matris, petitionem. IV. Probatur tessim Io Nicolai IV. qui refert Sixtum III. ann. 43ῖ. con-eessisse indulgentias unius anni, di quadraginta dierum anniversaria die consecrationis Basilicae S. Mariae Maloris , quam indulgentiam ipse Nicolaus eonfirmavit. Alia testimonia viis denda remittimus apud Phebaeunta, Archiepistopum Tarsensem , in suo lib. cui titulus da anno γubiia1 par. i. cap. a. , qui quidem Auctor cit. loc. in confirmationem dictorum a nobis haee scribite, , Nempe ab ipsis Martyri rihus adhuc vagientem Ecclesian . M Catholicam indulgentiarum usum , is seu applicandarum super erogatarum ., earnmdem satisfactionum pia tam is hausisse a cum persecutionum tempo- ,, re lapsi fideles ad Ecclesiam redeun- tes,& exe mologesim facientes , in-
is dulgentias de injunctis, deque injun- gendis implicite paenitentiis ab ipsis
is Martyribus in carceribus constitutis, M ac proxime martyrium subituris poscebant i quod minus se illas ab Episcopis assequi posse ob facinorum grais vitatem confiderent. Id quidem est, quod Tertullianus ad Martyres tunco in carcere positos scripsit, ipsas indulis gentias paeem appellans , ao huc Ca-
., tholicus eas non improbrans, sed pru- is dentem earumdem concellionem is commendans, easdem literas . quasis proinde pacis libellos dictitat, ea uteis etiam ab Episcopis executioni deman. is dandas asseruit. Non tamen ipsimeto Martyres lapsis indulgentias conceis debant, sed supplices libellos ad Epi-
,, scopos dabalit . ut eorum martyrii, , mox subeundi supererogatas satisfa-
ltiones lapsis applicare dignarentur;
mi Cyprianus pariter multis exempliso declarat, ac in primis in Epistola ado Martyres, qui plusquam fas esset in- o dulgentes . nimis propere lapsis liteis ras ipsas tradebant. Itaque sicuti nonis nullis tanquam importune nimis velis in ossiciosa petentibus vigor sacerdois telis resistere carpit; ita humiliter , is submisseque indulgentias ipsas est la-
,, gitantibus, pastoralis commiseratio , ,, cum praesertim id tempuris ratio po- ,. stularet, praesto fuit. Et quidem Cyri prianus ipse in epistola contra Nova-- tianos, ac alibi fuse hujusce consteis, , tudinis meminit licet epistola 2ῖ .a. O-- nvinas , ct generales Martyium in-- dulgentiales largitiones, seu paCis li- , , bellos, ct nominatim excessunt Luciis ani improbet, qui Pauli in carCerois positi literarum ejusmodi supererois gationum quoscumque poscentes la-o psos participes faceret, quem sibi Lu. cianus ipse ad Celerinum crimini im- ,, putat bis Verbis : Seire debuisi , quod is eirca tus actum c nempe a Cyptiano
is eam beneditiar μνον malus adhae,, is corpore esset, meavit me, edi dixti mi-
Luciane eoram Christo tibi, ut si quis, , post aetersitiosem meam abs te puccmois petioit,des is nomine meo, ct adjungit, is Sed Er omnes, quos Dominus in tanta, , tyibalatione aceersire dignatas est literis eompas o universis parem dimisimus.., is Hujusmodi autem ahusus. ac excessus
is animos dederunt Patribus Conciliiis Nicaeni, solis Episcopis potestatem se tribuendi ad applicandas pro eorum ais arbitrio lapsis indulgentias, lihello- , rum pacis usu prorsus abolito; haec se sunt Canonum verbar pro animI ardo is re quivis suseeperit i assam paenitea- is tiam, vatiat EpiDopus industentiam .is Oe praesti um integram levas perqu-- is re reueantur ilii praesare.
349쪽
De Indulgentiis . Au Indulgentianum Iundi. mentum sis Ecclesae thesaurus p qu, bus Ecclesae thesaurus
ximus supra, In dulgentiam esse solutionem propaena temporali debitam i modo inquirimus, ex quo desumatur
quum sententia omnium Theologorum , immo omnium Catholicorum sit, quod desumatur ex Ecelesiae thesauro ἔ superest videndum. quid sit hic Ecclesiae thesaurus, qui est indulgentiarum fundamentum Et ex qui bus componatur Z Ecclesiae thesaurugconstat ex infinitis Christi Domini meritis, S ex meritis, quae aequi se runt Sancti per ejusdem Christi merita. Theologorum placita afferimus, Primo, Franciscus Mauromis, qui putavit indulgentias esse meram absolutionem, non autem re millionem cum solutione conjunctam , hunc theaurum non admittit in η sententiarumis distinc. 39. quaest. a. . etiam ex illa a
Parte, qua complectitur merita ChrisSecundo, Durandus In 4. distin. O, qu. Dadmittit thesaurum Ecclesiae pro illa parte, qua complectitur merita Chris i , negat vero pro iIIa, qua continet merita sanctorum. Tertio , communis Theologorum est sententia, quod thesaurus Ecelesiae continet. & merita Christi, & merita Sanctorum, non solum per viam suffragii, de impetrationis . sed etiam proprie di, solutionis . Dici nus I. De fide esse, quod thesaurus Ecclesiae constet ex mei itis superabundantis satisfactionis Chi isti.
I. Probatur. De fide est, quod Christus Deus, & Homo, re fuit sopitiatis ,
ct redemptio pro omnibus; sed ilia hoc fundatur . quod thecaurus Eecleissiae componatur ex Christi meritis: eringo de fide est, quod thesaurus Eccle-yae constet ex Chrissi meritis. Argumentum fundatur in authoritate Amissoli l. ad imo teum a. , ubi dicitur de Christo: Rul dedit is redemptisue semetipsum pro omnibar, testimoniam temporibus suIt L ct ad Haebreos s. aeuanto magis savuis oristi, qui ρον Spiritum Sancta. semetipsum Ohtalie
II. Probatur ex Clemente VI. in extra vivae nil in genisus. in qua expresse loquitur de hne thesauro Ecelesiae, di
Die imus II. Sanctorum merita , ct cati si factiones, etiam ingredi Ecclesiae thesaurum per modum sustragii, S interpetrationis, & etiam absolutionis.
350쪽
I. Probatur ex scripturis. II. ad Corint. go. t Ego tabemissime impendam , ct -- per impendar ipse pro vobis. II. ad T hi mol. a. Omsia sustineo propter electos. AdColossen. i.Gaa deto in passioniιur pro odibis, O adimpleo quae desunt hoe est, quae supersunt passaxum Chrisi in eam ne mea pro eorpore ejus, quod es Eeelesia. u. Probatur ex Roma is Pontificibus.
Clemens VI. in extravaganti citata r ei e ut quidem theseari cumulum Beatae Dei Genitritas, ct omnium He-Horum , a prireo justo Hque ad ultisam, merita, amiuieulum, praestare Noscas-rur. S. Pius V. damnavit hanc propositionem Baii , quae est num. 6o. Per passior et Sanctorum iis indulgentiis comis
tuν et ut digni simus, qui pretio sanguinis Cisipi a pavis pro peccatis debitis ,
II. Piobatur Rationibus . I. Debitores , qui plus solvunt , quam debeant, possunt licite disponere de toto illo,quod debilo superest; sed Beata Virgo, &Siacti quidam plus solverunt, quam odeberent: er ro possunt ae toto illo disponere: seu potest Clii litus uisp nere ad Ecclesiae uispensationem , cui ipse coin ni sit hanc potestatem. l I. In Apostolico symbolo profitemur nos
creuere Sanctorum commvnsonem isto haec Sanctorum communio impor.
tat , quod Sanctorum merita ingrediantur Ecclesiae Ibesaulum tergo Sc. IlI. Sancti sunt membra Ecclesiae; sed
non solum caput, at etiam membra sprodesse pollunt aliis membris ι ergo etiam in Corpore mystico Sancti per sua metata piodesse pollunt caeteris fidelibus, qui sunt ejusdem Ecclesiae membra. lv. Exempla habemus i Sacris dicripturis, quod Christus pepereit peccatoribus per Sanctor urita preces et ergo potest etiam per eorundem Nar fiorum merita peccatoribus prodesse in paenarum temporalium so tutionem. Exempla sunt,quando Deus pepercit Loin per fidem Abrahae ;israelitis propter orationes Moysen;
Sodomitis , si in Sodoma fuissem decem yiri justi.
Objiciunt l. Christus habuit praemium ,
quod respondere poterat merito , quod habuit: ergo non habet quid superfluum , quod applicari possit fideli. bus pro poenis temporalibus. II. Si merita Sanctorum possent applicari nobis, signum ellet, quod satisfactio Christi non fui stet infinita; sed hoc est falsum: ergo satisfactiones Sanctorum sunt inutiles, otiosae, ac Christo injuriosae. li I. Merita Sanctorum, vel applicantur nobis limul cum meritis Christi, vel seorsum ab illis 3 Si primum ; sunt otiosa : si secundum ; nihil
valent. IV. Sancti receperunt mercedem meritorum storum t ergo nihil
ipsis superest, quod peccatoi ibus Zp. plicetur. Respondemus ad I. sententiam Mayro nis reputati a Maldonato haeresi proximam; dc ratio est, quia si de praemio essentiali loquitur, hoc fuit Christo omnino debitum, & connatur ale ex vi unionis hypostaticae ; si vero loquitur de praemio accidentali, adhuc sententia est falsa, ct erronea, quia satisfactiones Christi fuerunt pretii infiniti , unde semper excedunt quodcumque praemium accidentale.
Ad II dicimus, quod non adiungimus merita Sanctorum meritis Christi. quasi merita Christi indigeant illi; ad solvenduin ; sed ut detur haec glori
Sanctis , quorum merita nobis applicantur , δέ ut nobis proven iat haec specialis utilitas ex eorun dem SaLcto rum meritis; unde sequitur, quod merita Sanctorum conjuncta cum melitis Christi, non habent quid maiori pretii , quam sola merita Christi, si considerentur a Sanctorum meritis s
Ad li I. dicitur, quod satisfactiones Christi. eisi sint inunitae, nobis tamen applicantur sinito modo . unde hic modus finitus capax est augmenti per merita Sanctorum. Ad IV. dicitur, quod Sanctorum operationes possunt considerari & prout sunt meritoliae, di prout sunt satisfactoriae; prout sunt meritoriae, prosunt Sanctis ipsis; prout sunt satissa floriae, prosunt aliis, quibus applicamur.