장음표시 사용
21쪽
p. os I. Trident. sest 6 c. I. ibidem.
QuAEsTIO Quo DLIBETICA Illud tantum observandum ex Patre Vasqueet, quod Tridentinum non agat de quacumque justificatione, sed de iustificatione hominis impii, ita est hominis infidelis de idolorum cultoris, qui dum converistitur ad fidem & audit destinata peccatoribus aeterna supplicia , non potest non esse aliquo Dei vindicis timore perculsui.
o pax Iaus mortuaminatissam esse: in Christo Iesu neque Circumcisionem aliquid patere, neque praputium, sedidem , qua per c HA-Riet ATEM operatur. Ergo si Attritio destituatur omni motu charitatis, saltem initialis, neque uni et pei secte hom nem cum Christo, neque corporis ejus vivum membrum cssiciet.
NON POTEsr: eigo nec Attritio servilis.
P Rior propositio utriusque argumenti constat verbis Tridenti
ni, consequentia autem videtur evidens, maxime apud eos qui docent, quod Attritio servilis sit actus spei, quae sine charitate, saltem initiali, neque unionem cum Christo, neque bitam aeternam praestare potes I. Ostenditur Tridentinum verbis allegatis non agere de babitu charitatis, sed de actu. IN promptu quibusti m erit responsio, quod Tridentino non sit sermo nisi de habitu charitatis, qui in iustificatione infunditur cum habitu fidei & spei: ac proinde ni nil probari de actu charitatis. Ast ego asseveranter contendo Tridentino sermonem potissimum esse de actu charitatis, qua de re non dubitabit, qui Tridentinum non oscitanter legerit. P Rivo. Quia Tridentinum, ut probet, quini fides non uniat persecte cum hristo, nisi ad eam spes accedat & charitas r adsertilla verba Apostoli dicentis , fidem sine veribus i rivan, ct Otiosam esse. Item, in Christo Iesu neque circumcisonem aliquid valete, neqhe pra-
22쪽
DE supri CIENTIA ATTRITioNis &c is putium , sed dem, qua per charitatem operatur. Quae verba ad solum habitum charitatis non nisi inepte referri possunt. Quod ut evidenter constet , quaero, sitne illa Tridentino digna consequentia : Verisi me dicitur fiamsine operibin mortuam o otiosam ergosdei nisi ad eam stes habitualis accedat, cst charitas habitualis,
non unii perfecte cum Christo dic. Item: In Christo Iesu, ncque circhvic ι- ο aliquid valet, neque praputium, sed fides, qua per charitatem operatur et
ergo fides sine habitu spei & charitalis non cflicit vW9m co poris Christi membrum φ Quis non palpat, quam indigna sit Trideminis Patribus tam sutilis consecutio 'SECuNDo. Cum Tridentinum dixisset, quod ne spe Ocbaritate
des vitam aternam pro are non potest, additi unde ct Catechumeni satim verbum Christi audiunt: Si vis ad vitam ingredi serva mandata. Porio servare mandata potius adactus, quam ad habitus pcrtinet. Ergo sermo erat de actu charitatis, quo mandata Divina servantur, non de habitu. Verum, ut luce meridiana clarius appareat, Tridentino praecipuum sermonem esse de actu charitatis, lubet investigare quo reserenda si 'tilla verba Tridentini: Hanc dem ante Baptismi Sacramentum ex Apostolorhm traditione Caieιιι meni ab Eccle a perunt, cum petunt dem vitam aternam prasantem, quam sne spe or cbaritate idei pro arenon potest, unde O sai rei btim Christi audisnt: Si ris ad vitam ingredi, serra mandata. Quaeritur, inquam, quo illa fidei petitio, & verbi Christi auditio reserenda sit Et quidem minin e dubius sum, quin illis verbis designetur ritusti ceremonia Baptisino praemitti solita , quam nobis sic exhibet Rituale Romanum: Sacerdos initio interrogat Catechumenum, quid petu ab
AETERNAM Sacerdos, ri vis HABERE VITAM AETERNAM SERVA
MANDATA, diliges Dominum Deum tuum dec. Ubi manifestum elidescribi ceremoniam a Tridentino supra exprcsam , cum sint cadem ipsissima vcrba. Ex quibus firmum hoc ducitur argumentum. Charitas sine qua
fides vitam aeternam praestare non potest, est illa quae continetur i is verbis: Diliges Dominum Deum tuum S. c. atqui verbis illis: Diliges Dominum Deum tuum dec. nemo Calliolicus ambigit sermonem fieri 'de charitatis actu. Ergo charitas sine qua fides uvana aeternam praestare non potest, est charitas actus. TER Tio. Capite septimo Tridcntini, in quo versamur, rejcitur I . t. dei v. sententia Luiberi dι sola Ide, ut author est Bellar minus. Docebat au- stifc.c. a.
23쪽
as QuAEs Tio Quo DLI RETICA L η de iu- tem Lutherus solam fidem justificate, nec requiri bona opera spei,sti sic. c. se aut chamatis, prout constat ex eius vel bis apud Bellarminum et ua uo quia ari a s νia, oportet te teri tenuem,s νιι per eam rcnire. Ca-rcrian, qui operoin Oiserati sunt , sicut conchil bae onustas videmin Iacobi p/regriηνs, i, non poterunι intrare, di instar Si veneris cum magnis sucu operum plenis, deponere oportebit, alioqui non poteris penetrare. Sed clarius hoc expressit idem Lutherus in cap. a. Epistolae ad G latas: Hac, inquit, Sophista caeci non intelligunt, irio somniant fidem non iusti carens faciat OPERA CHARiTATis. Hoc modis fides , qua credain Guistum si otiosa'irrita, quia ei detrabitur vis ius is candi, nil μrmata Fi charitare. Tu νινο sepone iam legem o CHARII ATLΜ in alium Iocum dec. Noluerunt tamen seponere Catholic , ac propurca in Tridentino decreverunt, quod dei nisi ad eam spes accedat o ιbartiar, neque unit perfecte cum Chrso, neque corporu em virum me
. krμm scit. Huc etiam spectat, quod scribit Lutherus in cap. q. eiusdem Epistolae: Frror o ni pleiat est asserere ,=dem infusam non iusti curo nis νr
Et in caput I, Epistolae ad Hebraeos: suu enim sile in Chrisum - rota Ecclesta ab initio mundi, usque in Inem tot calor. Sic ρM ID, ni neque rario, neque lex neque plenitudo ipsa Legu , qua dicitur CHARI-τΑs. Fides enim ante spem ct charitatem sola accipit remfo m peccatorum, propter solum Christum, faciti per eumdem personam gratam au re, is absque charitatis merito. At versus hunc errorem decernit Tridentinum, quod ad fidem accedere debeant opera spei & charitatis, quod sola fides sine operiabus non essiciit vivum corporis Christi membrum: quod non praestet vitam aeternam, quia udes fine operibus mortua &otiosa est, quia requiritur fides, quae per charitatem operatur. . Atque hic mihi videtur legitimus verborum Tridentini sensus, neque percipio, quid attinuerit ad Tridentinum vobis illis tractate de solo habitu spei, vel charitatis. II. Praeoccupantur quadam adrerius praedicta obiectiones.. Ximendus duplex ex animo Lectoris scrupulus, ne in via planax perpeiam haereat.
Primus et t. Tridentinum docet, quod in iustificatione, bac omnia miιl iNF is A accipit homo per testim Christum cui inseritur,fdcm,spem, o ibaritatem. Ubi vox infusa habitum denotat, propterea quod ctus vitalis, non ne dicantur insundi. Vci um
24쪽
DE surpiciaNT1A ATTRiTIONi s &c. Verdm, merus est scrupulus: constat enim ex publicis Ecclesiae precibus non solummodo habitum, sed etiam vitalem actum oc affectum charitatis cordibus nostris infundi. Quid enim mani testius, quam quod recitat Ecclesia Dominica quima post Pentecosten: Deus, qui diligentibin te invisibilia Mna praparasti, i, FuNDE ιο ibin nostris rui amoris afultimi Et illud in hymno de S. Spiritu: infu/ ciamorem cordibiat 1ic etiam Arausicanum capite ultimo agens de opire bona, dicit, quod Deus nobis nuta pracedentibus bonu meraris fidem θamorem με priui inspirat. Videri potest Sua Z tom r. degraria , ubi docet etiam primum actum dilectionis infundi. Fusisti ne P. Vasquc et
I. 2. disp. zos. n. II s. pag. G i. qui etiam n. Ii 6. fatetur verba
Tridentini, cui inserit ιν per sdem, spem ct charitalom, de actibus ipsis posse intelligi. Alter scrupulus est, quod Tridentinum dicat fidem, spem, de ch
ritatem sibi N. infundi: certum autem est actus fidei, spei, &charitatis non insundi simul, s successive. Vertim,hunc offensionis scrupulum exemerunt illi si,quia nobis dissentiunt, Theologii fatentur enim prids etiam infundi habitum fidei,& spei, quam habitum charitatis, prout videri Potcst apud Patrem Coninch de actibus supernaturalibus, ubi in huius doctrinae patr0cinium profert luedinam, Suarem, VasqueZ, Ualentiam, Turrianum, Lorcam &c. Quare illis peraeque explicandum est, quo sensu Tridentinum asseruπit, fidem,spem,& charitatem simul infundi. Arridet autem maxime, quod respondet P. Vasqueet, sensum Tridentini esse, in tota serie fgnificat is hac tria insundi homini, quamvis Idem o spem, prius tempore, quam charitatem accipiat is qui iust catur. Particula enim Iimul accipitur pro eo quod est pariter, prout usurpatur in cap. Irmiter de summa Trinitate, & Ecclesiastici i8. Qui virit iuaternum creavit omnia simul. Vide eumdem I. p. disp. Irq. c. t. & q, Quod autem particula smul non designet in Tridentino simust rem, ut loquuntur, temporu, satis indicat idem Concilium, quando dicit quod ad fidem accedere debeat spes & charitas: quomodo enim sibi in vicem accederent, si eodem temporis momento cor poenitentis
Sensus eigo Tridentini est, quod in totali hominis conversone &iusti fieatione, peccatori non insundatur solus actus fidei prout docebant haeretici) sed etiam actus spei & charitatis, ita ut omnes illixus actus simul, seu fimiliter, & ex aequali necessitate infundantur.
25쪽
Poenitentia liniversis hominibus, qui se mortali aliquo peccata inquinassent, quoris rei pore ad gratiam ct i itiam assequendam fuit necessaria, illis citam, qui Baptismi Sacramenta ablui petivisseni: sed Poenitentia nunquam emine actu charitatis, saltem initialis. Ergo talis actus est neccssirius &c.
VT percipiatur vis argumenti propositi, iuvabit nonnulla pret
mittere, & tum demum efficaciter concludere. I. Quod detur duplex Paenitentia, quarum una ad amicitiam resa
ciendam aspisas, aliasiam proprν damnifugam spictat. OBservo duplicis generis esse poenitentiam: ima est, quae ad res
conciliationem animorum, cordium consociationem, & amicitiam resarciendam tota dirigitur, eamque suisse laesam vehementer amigitur. Talis est poenitentia coniugum, si sorte post dissidium, aD sectu vere coniugali reconciliantur: talis est poenitentia filiorum ad pristinum laesae paternae amicitiae favorem animo filiali redire cupientium. Et haec poenitentia, cum ad reconciliationem tota dirigatur, non de nihilo vocari poterit poenitentia reconciliandorum. Alia est poenitentia, quae solam facti praeteriti, authori suo noxii, qualem qualem retractationem contemplatur, nulla ante oculos sis proposita amicitiae resarciendae, aut animorum reconciliandorum cura aut solicitudine. Talis est poenitentia servorum, Quos facti poenitet, non quod amicitiae iura violaverint, sed quod iumento suo malum accersiverint, unde de comparanda Heri amicitia nihilum, devitandis flagris, unies soliciti sunt. II. Ostenditur quod paenitentia Christiana ad amicitia i reconciliati em dirigatur. Ρtaspicue hoc colligitur ex Canone primo sessionis praesentis,ubi infligitur anathema, si quis dixerit POENITENTIAΜ non esse per propri . Sacramentum pro si ilibuι quoties ps Baptismum in peccata labuntur, i Deo RECONCILIANDIs, a Christo Domino nostro im
Item ex capite tertio, ubi dicitur, quod rei ct eu paria Sacramen ii
26쪽
Item ex capite quarto, in quo Contritio dicitur aliquando homunem Deo RECONCIMARE, Usam nibilominus RECONCiLi ATiONEM ipsi Contritioni fine Sacramenti νοιο, quod in ista includitur non esse ariscribendam. Ex quibus satis apparet, quod totum hoc sorum poenistentiae ad reconciliationem, & reurciendam cum Deo amicitiam ordinetur. Sic etiam D. Thomas in Paenitentia, inquit, non quaritur 3 p q-
Quidi' Quod hoc Sacramentum a reconciliatione nomen acceperit, de reconciliationis Sacramentum passim appelletur se q. III. Poenitιntia, qua ad reconciliationem dirigitur,debet ex aliquot be polo in personam censum assectu proranire.
V Diris haec non aliundὰ, quam sanctissimis ipsius naturae &amicitiae legibus confirmanda est. Quis enim, obsecro, vult si rio amicitiam resarcire, qui ne minimam quidem amicitiae scintillam in ossensum amicum vult excitaret Qua fronte benevolentiam exspectit, qui benevolentiam pendere recusati Aut quomoco te poenitet amicitiae iura violasse, qui aspernaris laesum amicum, vel exiguo amicitiae vinculo, tibi devinciret Fidiamus animo nescio quid dissidii subortum inter conjuges ardentissimo sui invicem amore prius flagrantes. Demus uxorem sua
culpa tali dissidio causam dedissse, & quia plurima ex illo dissidio
persentiscit incommoda,velle ab ossenso marito priorem coniugalem benevolentiam obtinere, Maritumque affari his verbis: Paenitet me, mi marite, quod amicitia iura perperam violaverim, usu enim cognosco quantum inde damni or incommori cuti mea accesserit: o quamvis te nuti, benepotentia complectar assectu, cupio tamen ad pristinum benevolantia O amicitia tua favorem admitti, eamdems in scrinio corta, ct sinu amoris tui locum posidere.
Lectoris fidem liae obtestor, sitne illa sutura reconciliandae cum marito uxoris, & ad pristinam amicitiam impetrandam idonea et &sicut oportet, poenitentiat Rogo, an non iure merito reponet Mariatus: quid molesta es uxori quid inutiliter amicitia reconciliationem exigis, qua destituta es omni dilectione amicitiai quid a me beneralentiam sagitaliqua nuta me dignaris benevolentiat Quid lacum in scrinio conrdis, Osinu
27쪽
velis uxor. amor amorem paris, benevolentia benevolentiam. Si tua, non mea causa, facti, re paenitet, tecum amicitiam habe, mihi, me relinque.
Hac iuste amarito responderi, quis non fateatur ' Quis igitur non videat. poenitentiam illam, quae nulla benevolentiae in personam laesam flamma accenditur, & ex solo proprii commodi amore n ict- reconciliandorum, & atrucitiae IV. Idem nobatur authoritate Tridentvri. NE quis vero existimet nos sola ratione pugnare, placet authoritate doctrinam nostram confirmare. Ac imprimis Tridentinum satis innuit, quod poenitentia Christiana debeat ex aliquo benevolo in Deum amore provenire,quando si si 6. Can. 3. fidei,spei & dilecti ni subiungit poenitentiam ex illis veluti sontibus somanantem. Et cap. in ibidem docet Tridentinum, Christiani hominis nitentiam contineri his verbis Apostolii sua secundum Deum tristi est, paenitentiam in salutem stabilem veratur, per tristitiam autem secunddin Deum intelligitur ab Interpretibus illa, quae ex cliaritate, si'tem initiali oritur. Unde Cornelius a Lapide ex Chrysostomo MCassiano reseri, quod tristitia, quae poenitentiam in salutem stabilem operatur, sit tristitia ex Dei charitate descentini. Quid' moes Meuchior Canus putat hanc propositionem definitam in Tridentinor Primin actus paenitentia numquam est sine actu charitatu' Eamdem jue propositionem asserit esse Magistri, Gratiani, D. Thomae, Dur. C preoli &c. Utor autem libenter testimonio Melchioris Cani,partim quia Tridentino intersuit, partim quia teste Morino primus docuit Attriti rnem servilem poenitenti cognitam lassicere cum Sacramento Poeni-V. Explicatur argumentum supra positum.
EX dictis appiret vis & pondus argumenti supra positi, quod in
hunc modum formari potest. Poenitentia, quam universis lapsis necessariam esse declarat Tridentinum, est poenitentia reconciliandorum, ut dictum est 2. Atqui taenitentia reconciliandorum debet provenire ex aliquo benevolo ass ctu in personam ossensam,ut iam dictum est,quam in prs senti Deum esse nemo dubitat. Ergo poenitentia, quam universis lapsis
nece tur, nequaquam esse poenitentiam redintegrationi accomminlatami
28쪽
. DE. su ICITNTIA ATTR iri Is &c. 2 inecessariam esse decurat Trident inunii debet provenire ex aliquo benevolo in Deum ast diu. . Huic algumento soriὸ satisfiet dicendo casum Attritionis excipia praecepto de necessitate poenitentii. Ab hac responsione & expedita ct commodisma solutione non videtur abhorrere quidam Recentior scribens:quod autem Attritia in Miqvibvi ea bis suscit ad piustificationem, ut iρm dictum est, id non est quia per illam praecepto de paenitentia propriissetv iat, sed quia casin illi sunt excepti a lege ordinaria de nec late pa nitentia ad iustificationem. Verum nullius momenti est & ab ipso Tridentino exclusa istiusmodi exceptior ne quis enim existimaret poenitentiam nonnisi extra sacramentum esse necessariam, disertis verbis ait, paenitentia UNi vhR- si s &c. Q aov a s TEM PO' E ad gratiam ct iustitiam assequendam Iuli nectis ria, atque ut praetensam exceptionem praeveniret,addidit: eiramistu, qui BAPTisbii SACRAMENTO ablui petuissem. Quibus verbis nihil clarius a me ipso posse dici fateor. Deindὰ Tridentinum sess. 6. cap. 6. disertὸ dicit: POENITEN-τiAΜ ame saptismum agi OPORTET, & scss i . cap. 6. dicit, de absolutione Sacerdotis, nec enim sine ponti xi ENHA r fioncm ustam peccatorum prastaret. Quid manifestiust
romitentia salutaris debet aliquo modo aversari peccatum,ut est OFFENsADει et sed in odio peccati, ut est Dei offensa intrinsece ct inseparabiliter includitur amor Dei, idi non concupiscentia tantum, rerἰm etiam be-ηφνρυηtia. Frgo paenitentia salutaris intrinsere o inseparabiliter mus
dit amorem Det.. q. praemittuntur. Osservandum ex Ruardo Tappero, quod nomine Uensa, non Ἀ- triligitur ira Dei, vel voluntas vindicandi, sed in ignario, qμa προ- nitur amori, quo nos quasi filios, amicos specialiter diligit ad paternam suam hareditatem. Quod ex D Thoma & Capreolo protrat. Porro i dignatio illa oritur ev quadam laesione, ostendere enim
idem est quod laedere, etsi enim cffendere ex primaria significatione idem significet quod in aliquid incidere, tamen quoniam qui incidunt in aliquid, se laedere saepe solent in eo in quod incidunt, factum est, ut offendere pro laedere usurpetur, inquit Ambrosus Calepinus, hinc etiam in jure offensus id est, laesus a Judice ad ostensorem accu-siodum cogi potest juxta Bartholum in l. in m T de accusat.
29쪽
ii QuAEs Tio Quo DLas ετ rein Ex quo caequitur i. quod quando quaeritur an poenitens d leat propter Dei offensana, sensita sit, utra n enitens doleat propter Dei laesionem, seu quia Deum opi. max. quantum in se est,ia uti Consequitur 1. quod si velimus proprie loqui, sur qui dolet deIeccato commita propter selum metum supplicij, non doleat, quod udicem ostenderit, seu laecrit, sed potius quod seipsum essenderit. His praemissis non erit operosum argumenti propositi vim percipae. 'II. Ostenditur quod paenitentia salutaris debeat comedaiamsari peccatum, ut est Ofnsa Dei.
Postquam Tridentinum dixisset poenitentiam quovis tempore
suisse necessariam, illis etiam, qui Baptismi bacramento ablui peti vissent,declarat cuiusmodi debeat esse illa poenitentia, nimirum, usperpersitate alaedla ct emendata , taηtam Dei OFFEt si ON Edi cum peccati edi Oct pio animi dolore detestarentur. Quibus verbis perspicuὰ si nificat, quod poenitentia salutaris, debeat aversari peccatum, ut est offensa Dei. Quid enim aliud denotant illa expressima verba: tanquam Dei essensionem' Quo praetextu, vel colore, aliud hic intellexetis,quam proprium, de quo agitur, poenitentiae motivum'. 6.c.3o. Atque ita Triduntinum interpretatus suisse videtur Alphonsus p g xo'. Uega lic loquens: Qui Deum agnoscunt nostris pecc/tii osseudi, nunquam cerae ad ipsius gratiam pervenient, ni ct Minis doleant, quatenus op-FENsAE illivi fuerunt , ct amare in ipsum rideant, a quo se malὸ per ea
Ita etiam Tridentinum intellexisse videntur plerique scholastici,
dum ad salutarem poenitentiam exigunt detestationem peccati prout est ossensa Dei. Inter quos Cardinalis Franciscus Toletus, cum reis L. 3. c., . censuisset varias species Attritionis, prima quidem Attritio, inquit, estralis, ui cognoscat paenitιm se non detestari peccatum, ut es Dei oppΕΝ-sA, sed tantum ut est alicuius mali causa or POENAE INFERNi, quamvis bonus actus iste sit, tamen non si Dicit ad Sacramentum, imὸ, qui sic accederet, peccaret denti. θ non impleret praceptum, sed esset repetendum Sacramentum. Monet Proinde Consessarios,ut colo crevi,qualiter poeniurentes admittant ad consigionem: non enim sunt admittendi, ni se qui pecca. radetestantur, ut OFFENsADei sunt. Pu D. Ruardus Tapperus ad articulum s. dicens, quod ne bomst qui- iam iustus placaretur, cum is qui iasit nullam ipsius in dolare habet ra- rionem, nec ab eo in amicitiam reciperetur, qui iacturam propriam scutito dolet, non amici OFFENsIONEM.
30쪽
Da sum citNTIA ATTRITi is Item Reginaldus,qui agens de Contritione Iussiciente ad absolutionem iacramentalem dicit, quod Consessirius proponere poterit scenitenti ad Conse m βιctuosam requiri, ut ipse ista sua peccata tamquam OFFENsAs Dei ita detestetur, ut generaliter in quodcumqne malum incurrisse malit , quam in peccatum per quod Deum summum omnium bο num a se alienarit, eunti sibi de Patre amantismo fecit inimicum, o supra quam dici potest reddidit iratum.
Item Tannerus dum ita argumentatur: Paenitentia destruit peccatum, ut est orpεNsA.Dei boni supernaturalis. DEBET aliquo modo aversari peccatum ut est talis OFFENs A. Et instar Pruserea iuxta S. Themam q. 86. a. r. ad s. Paenitentia Antiochi non erat fructuosa r. Machab. 9. quia silebat de culpa praterita non propter OFFENsAM DEI, sed propter infirmitatem corporalem, quam patiebatur.
Item Stapletonus Antidoti Evangelici tomo 2. in caput primum Marci, sin ut declarans quod semper peccati prateriti Odium, O propter
OFFENsura Deum tristitiam ac dolorem Scriptura a poenitentibin flagitat. Item Valentia scribens: obiectum poenitentia est peccatum quatenus
Astrui ct abolari derit, ut fuit orFENs A Dei. Qui etiam addit postia,
quod neque Lutherus ipse, qui dixit Parnitentiam nihil aliud esse, quam propositum melioris vita, negast in hoc ipso melioris vita propolia centiis neri quamdam veluti detestationem atquι defractionem prateriti peccati, ut fuit OFFENsA DEI. Item Ludovicus Carbo de Praeceptis Ecclesiae: Nιsta attritio, quenen dolit de peccato,aliquo pacto ut est op FENsA DEr, sed tantum ob altam causam, habet vim iustificandi cum Sacramento coniuncta. Quoniam Dirinalitera o sancti Patres plane docent dolorem debere esse de peccato, sit est orFENsA DEI. Neque enim par est, ut peccatum remittatur, ni habeatur ratio eius, qui Usensus est. III. Eatim doctrina ex D. Trima, Enchiridis Coloniensi, ire, O ipsa lege natura comprobatur.
N Eque mirum , quod Tridentinum ad salutarem poenitentiam requisiverit dolorem de peccato, ut est ostensa Dei, quand quidem eamdem doctiinam ante Tridentinum plerique Theologi, de specialiter D. Thomas tradiderint. Quid enim manifestius, quam quod scribit s. parte q. δε art. s.
ad a. Ex quo aliquis peccatum incurrit, ιharitas, Ides, o misericor a nouliberant hominem a peccato fine Paenitentia. Requirit enim charitas, quod homo doleat de ors s A in amicum conmisi. .