장음표시 사용
101쪽
καὶ συνεχῆ ρυθμοποιιαν δεχομενων τριατό τε δακτυλικον, καὶ το ἰαμβικον, καὶ το Παιωνικον. Ianifesto enim I'ost ποδων addi debebat των, omissum librarii culpa. Patet ex his, non omnium pedum tria esse genera Perhiberi, sed eorum tantum, qui continuato numero usurpentur: quod dictum est verissime: nam et iambicum et dactylicum et Iiaeonicum genus eiusdem Pedis iteratione decurrit. Qui iluuin sint Ρrimi omnium et maxime simplices numeri, Ex quibus caeteri omnes nascuntur, pro fundamento sunt positi Omnis doctrinae rhythmicae. Itaque hos tantum et Aristoteles, et magis etiam Plato, qui
dissimulet accuratiorem harum rerum scientiam, Commemorarunt. In his autem numeris non est epitritus, ut qui non iteratione eiusdem Pedis, sed coniunctione diversorum
nascatur. At, inquiat aliquis, tamen etiam epitriti plures, ut choriambi antispasti, dochmii, aliique I'edes continuiusurpantur. Cur ergo, si hos admittit Aristoxenus, non etiam admittit epitritos p Doleii dum profecto, quod si ag- II mentum illud eo obscurum est, quia non Plenam continet pedum explicationem. Sed aliquid tamen vel sic coniectando assequi Poterimus. Ac Primum quid est, quod ubi genere disserre pedem dicit, ita loquitur, P. 298. γενειδέ, οταν οἱ λογοι διανέρωσιν ἀλλ λων οἱ τῶν ποδων'
ίιον Oταν Ο μεν τον του ι σου λογον εχν, ὁ ει τον του διπλασίου, ὁ δ' ἄλλον τινα των ευρυθμων χρόνων p Aperium est enim ex his, non tres tantum ab eo agnosci Pedum Proportiones, aequalem, duΡlam, Seseu-Plam , sed plures. Devide vero postrema fragmenti Pars,
in cuius explicatione haec omnis caussa Veriatur, Vereor ne male intellecta fuerit, quum visus est Aristoxeno metricorum more Partes Pedum Posuisse eas, quae non nisi Simplum vel duplum continerent. De senum quidem temΡΟ-rum pede iam supra dixi, non videri Aristoxenum dipodiam trochaicam, addo etiam iambicam, ad genus dactylicum retulisse, sed eum pedem posuisse bis trinum temporum: 3: 3. Apertius id etiam in septenum temporinumagnitudine apparere Puto: το ει ἐπτάσημον μέγεθος, inquit, Oux ἔχει διαίρεσιν ποδικον ' τριῶν γαρ λαμβανομ
102쪽
Mμώων λογων ἐν τοῖς ἐπια, ovδεῖς ἐστιν ψρυθμος' ωνεις μέν ἐστιν ὁ του ἐπιτρίτου δευτερος δὲ δ των πέντε πρός τα δυο ' τριτος M , ὀ του ἐξαπλασίου. Quid est enim, quam dicit, διαίρεσις ποδικήρ Non, opinor, divisio in pedes: nam magnitudo illa recie dividitur in pedes duos, quorum uterque P π se iustam Proportionem habet, alter 2: I, alter 2: 2. Itaque hoc eum dicere necesse est, magnitudinem illam non admittere eiusmodi divisionem, quae pedem laciat: nam nec 3r 4, nec G:2. nec si: I rhythmicas Proportiones esse. Damnat ergo
aperte illum Boeckhii pedem I : 13. - 4: 3. Videntur
haec etiam iis confirmari quae postremis fragmenti verbis dicit: ωστε πέμπτοι ἄν είησαν οἱ ἐν ὀκτασήμω μεγέθει 'εσονται δ' δυτοι δακτυλικοὶ τῶ ' ἐπειδqπερ . . . Convenit enim hoc in hanc proportionem, 4: 4, non convenit in usitatissimum genus, dochmiacos, quem numerum tamen ab ipsa illa magnitudine ρυθμον oκτάσημον appellari constat. Itaque recte, opinor, colligemus, in iis, quae desunt, hanc rationem redditam fuisse, quod neque I: T, nec 2: 6, nec 3: 5 proportiones sint AEn micae. Et tamen dochmii proportio est 3: 5, nempe 12
non in duobus sonis, altero trium, altero quinque temP
rum, quae Proportio non est rhythmica, sed in pedibus duobus, iambo, qui dupli, et Cretico, qui sescupli Pr portionem habet. Quod si ex Ius, quae disputavimus, iam planum vudebitur, non nisi de simplicibus pedibus xl thmiuis loqui Aristoxenum, a quibus exclusa sit proportio illa partium 3:4, quid hoc iam ad Uugiam illam duorum Pedum attinebit , quae vocatur epitritus p Omnino nihil: ut credibile
sit, eam pariter ut genus dochmiacum ad eos relatam esse rhythmos, qui ex numeris simplicibus, sed diversas rati nes habentibus, componantur. Ita salva manebit et integra illa epitritorum ratio, et illud solum erit reliquum, ut videatur, quid sit, quod eam sensu quodam admoniti requiramus in Dorica carminum compositione, trochaicas autem dipodias adsperaemur. Nam debet huius rei ali-Di iitrod by Cooste
103쪽
qua Caussa esse, quam mirum esset nisi accuratius consideranda numerorum compositione in lucem liceret protrahere.
Atque apertum est, discordare numeros, inter quos nihil similitudinis intercedat; concordare autem, qui Pares vel similes sint. Similes autem dicimus, quε quum aliqua re disserant, alia tamen habeant communia. Ea vel similitudo vel dissimilitudo posita est in his rebus: in genere numeri; in conformatione membrorum, cuius duae Partes sunt, complexus ordinum et torminatio; in vi deniaque numeri et ingenio. Ita pentameter elegiacuq apte compositus est Ex eiusdem numeri meinbrique geminatione, varietatem habens hanc tantum, quod a Posteriore membro exclusi sunt spondei. Maiore cum varietate ex iisdem membris compositus eSt Versus heroicus, cuius secundum membrum ab initio anacissi, in fine thesi auctum, et commissuram partium suaVem reddit, et lenem praebet cat lexin: sed quae Primaria res est, tres ictus, utrique membro communes sunt. Disigni arte composita est stropha
Alcaica, cuius elementa sunt dipodia trochaica et dipodiadac sica: de quarum rationibus dictum in Elem. d. m. p. 6ΝT. et p. 658. quo loco ostendi quam inconcinna fiat compositio, si in his elementis aliquid mutetur. Alia r tio est carminis Sapphici, cuius paries sunt dipodia tro- Iachaica, et ordo logaoedicus triplex, huiusque eataleris
uno trochaeo minor. Hic quoque, etiam si quid mutetur, dum ne 'qui ictus aut accedat aut detrahatur, manet. numeri concinnitas, ut in illo,
ἰοπλοκ' ἀγνὼ μειυχόμειδε Σαπτοι. Nunc videat mihi aliquis Doricam illam, de qua
quaerimus, compositionem. Eius elementorum unum est
ordo dac licus triplex catalecticus, alterum illa quae putabatur dipodia trochaica. Quid inter hos numeros commune intercedit Θ Diversi sunt genere, alter dactylicus, alter trochaicus; diversi complexu ordinum, alter tres ictus triplicemque ordinem, alter duos ictus ordinemque dupli- Duiligod by Corale
104쪽
eein habens; diversi terminatione, alter catalecticus, alteracatalectus; diversi denique vi atque ingenio, alter gravis et sortis, alter levis et debilis Luculentissime hoc apparet ubi membrum illud dactylicum inter duas istiusmodi di-Ρodias medium est, ut in epodo Din. LII.
aut ubi una dipodia trochaica vel sequitur vel antec dii dac los, ut in eodem carmine: προσθεν ἀκεοσεκόμα ιειχθεῖσα Φο φ, καὶ φεροισα σπεομα θεου καθαρον. Nam si dipodia illa ut trochaica, i. e. sortiore priore ictu pionunciatur, intolerabilis oritur numeri inconcinnitas: Cuius iam Patet quae caussa sit. Ilaec si Vera sunt, Vertum est, alium eligendum suisse numerum, qui membro illi dactylico consociatus ad eam, quae exprimenda erat, gravitatem ac dignitatem concordareti Debebat ille autem tranquillior esse dactylico. Atqui is aut trochaicus est aut spondiacus: sed dipodia vel tripodia spondiaca nimis est gravis, tristioremque habet incessum, quam ut apte potuerit adhiberi: trochaei autem, si aequaretur membrum dactylico, fieretque e triplici ordine catalectico, convenirent quidem hi numeri: iam enim et ordinum complexu et teraninatione similes eMent, ut,
προσθεν ἀκερσεκoms μιχθεῖσα Πυθω, 14
καὶ φεροισα μεν σπερμα θεου καθαρον sed tamen et Ierilas trochaeorum dactylorum obesset gravitati, et dissonum quid ex eo nasceretur, quod qui in dactylico genere catalecticus est numerus, in trochaico, quod dipodiis metiri solemus, hypercatalectus hin tur. Itaque quum neque illo triplici ordine trochaico, nec spondei, uti liceret, quid aliud reliquum erat, quam
ut ex utroque medium quoddam componeretur genus, trochaei suavitatem cum gravitate spondei coniungens pDiuitiam by Corale
105쪽
Ea vero est Uugia e trochaeo et spondeo, ictum sortiorem, ut Par est, in secundo pede habens. Quod ita esse, vel illi tres Versus, quos attuli, comprobare poterunt, in quibus si dipodia illa trochaica est, ictus ΡΟ-sores in iis Ullabis sunt, in quibus essent imperite collocati, Obscurarentur autem Ullabae eae, in quibus vis est verborum. Quod contra si illi sunt epitriti, eos quos debent ictus habent verba. Simul vero etiam apparet, Cur, quum dactylicum membrum tres ictus habeat, nihil ossensionis sit in epitrito, cuius duo tantum ictus sunt. Nam dacto liciam membrum ex uno, epitritus ex duobus numeris constat; dactylicum in catalexin emollitur, epitritus e trochaeo augetur in spondeum: ita ut compositione plane diversi dyssimilesque sint illi numeri, ideoque non possint ictuum numero uiter se comparari, sed similitudo omnis in amnitate eorum et ingenio sit posita. Quod quale sit,sacile est ad intelligendum: cognatus enim ac potius idem Est spondeus daci lo, sed gravior, ut in epitrito dactylicum genus trochaico emollitum conspiciatur. Itaque si in dipollia trochaica ad iustam membrorum comparationem deest tertius ictus, is in epitrito compensatiar Pede, qui est generis dac lici, sed ipso dacto Io graviori Eum- quo Pedem interdum solum Pro integro membro admixtum in illo genere carminum videmus: qui si in cantu
unius spondei, i. e. quattuor temporum caeteris temporibus parium menturam habuisset, nemo non videt, perineptam illam fuisse membrorum ProPortionem, nec magis tolerabilem, quam si unus a caeteris numeris dis- Ili iunctus dactrius Poneretur. Propterea eum pedem alio
ductu Cantatum esse necesse est, quae est ni insura irochaei senianti, duodenum temporum, qua ad iusti membri longitudinem hic pes porrigitur. Caetera compositi O-nis illius membra catalexes sunt dactylorum et epitriti, choriambus et Creticus. Plane enim inconcinna soret eiusmodi catalexis, qualem quum alii, tum quod valde miror, etiam Hoeckhius iu dissertatione de critica tra-
. clatione Pindari Ρ. 23. Aeschrio tribuit,
106쪽
Verissima enim et certissima est Iibrorum scriptura, μων in fine addentium, cuiusmodi vox addenda esset, etiam si nullus eam liber Praeberet. Trag corum Propria est clausula stropharum numero lilia phallico. Di-Ρodia vero iambica, quam Boeckhius ibidem P. 20. a Reveriore compositione alienam putat, non magis ab illo genere abluilicanda est, quam Ionicus a minore in initio versus, ut in Pindari Ol. VII. Sed haec persequi nunc nihil attinet.
107쪽
; Artis criticae primarium ossicium quum in iudicando sit Positum, Permirum est, multos qui eam exercent, in ea re, in qua maxime oportebat, non uti iudicio. Nam in omni arte' illud primum est maximeque necessarium, ut, qui eam factitet, et quae eius instrumenta sint, et ea qῶ-bus usibus inserviant, rite cognoverit. Quod si ne rusticum quulein reperias, qui ubi aratro, ubi ligone utendum sit nesciat, quid turpius esse potest homini litterato, quam ignorare qua ratione in singulis artis suae partibus id quod
sibi proposuerit debeat perficere p Sed nimirum in litteris
mulia ita sunt comparata, ut, quoniam manibus Contre
ctari nequeunt, ambiguos habeant sines recti pravique: quo fit ut multi satis ducant ab eo sibi cavere, quod iis in
quoque genere nimium esse videatur. Ea Vero magna So
cordia est. Nam quid est illud quod nimium dicimus,' nisi id quod iustos fines excedit Θ quos nisi cognitos habeas, nec quid nimium, nec quid Parum sit, Poteris discernere. Eiusmodi est in arte critica illud, quod quum saepe ab aliis,
tum ante aliquot annos ab R. Ροrsono dictum est, facillimam ac tutissimam rationem emendandi eam esse, quae fieret transpositione verborum. Quo ego praecepto quum et Porsonum ipsum et magis etiam illos, qui ex auctoritate
108쪽
DE EMENDATIONIB. PER TRANSPOSIT. VERBOR. DISS. mPomoni pendent, male abuti animadvertissem, iterum iterumque monui, non esse huic regulae temere atque inc
gitanter obsequendum, siquidem illa saepe omnium dim-cillima sit et violentissima emendandi via. Sed suerant lamen qui id a me dici propemodum aegre ferrent .alii admiratione Porsoni iniqui, alii sortasse propter iniquitatem admiratores Porsoni. Quamobrem, ut ad Sophoclis Ai cem v. 885 et ad Electram v. 808 Promisi, e plicatius, quid de omni ratione transpositionis sentiam, d
clarabo. Ac multum ab eo absum, ut errare contendam, Qqui verborum transpositionem ut sacilem ac lenem medelam commendant: sed Imc dico, neque omne genus trans
Positionis, neque ullum genus eius ubique aut adhibendum, aut aliis emendandi modis praeserendum esse. Id quum vel per se ita sit comparatum, ut nemini non debeat verum videri, tum multo magis elucescet, ubi distinctius ex plicabitur. Nam quid aliud agimus, quum quid transponendis verbii emendamus, quam ut turbatum in libris genuinum ordinem verborum studeamus restituere Θ Ex quo Consequitur, eodem modo in hoc genere procedendum esse, quo in aliis generibus emendandi. Nam quemadmodum ubi scripturae vitia corrigenda sunt, non temerct licet aliud vocabulum pro alio ponere, sed videndum est quae litterae vel quae verba, et quas ob caussas quibusve conditionibus ab librariis commutentur: ita etiam quum est de ordine verborum dubitatio exorta, quaeri oportet qui lacium sit ut turbata fuerit verborum collocatio, et qui sint huius turbationis modi ac termini. Non enim casu Ve ba per chartas a scribentibuq disperguntur, sed collocantur ordine quodam: qui sicubi pervertitur, esse aliquid nec Se est, cur qui scribit a praescripto ordine discedat.
Idemque vel in loquendo fieri videmus, ut, qui celerius aliquid proseri, litterarum ordinem permutet, sed certis tamen legibus, neque ut, quod Icr. Marklando in UOratio in mentem venit, presuus hic caupo stat camisi licus vafer hic.
109쪽
Sunt igitur mutati verborum ordinis quattuor Potissimum Caussae: una, non imputanda librariis, libri unde quid describitur vitium; reIi quae tres in eo qui scribit sitae, consilium, negligetitia, error.
5. Ac primum illud genus, quod vacat culpa librarii,
uti rarius ost, ita etiam rarius tu emendando locum habet. Continetur autem vel soliorum ordine in Oxeinplo, quod ante oculos habebat librarius, Perturbato; vel continuatis, quae in disiectis chartis scripta suerant; vel loco integro aut Versu , qui omissus suerat, alibi ac debcbat posito, signis quae ei sedem suam as ignarent neglectis duleiisve,
ut in Aeschrii Agamemnone v. 1299. et in Choephoris v. 1 33. vel verbo aliqua simili caussa in alium locum trans- Iato, ut Verbum εήρανται in eiusdem Poetae Persis e V. 570. in v. 5,d. venisse mihi assensi sunt novissimi editores; vel quum textui immiscetur interpretatio litterarum sormis non satis di screta, ut in Aiace v. 1054. Pro εξευρομεν ζζτουντες ἐχθίω Φρυγων in codice qubdam legitur: εξευρομεν αυτον εχθιω Φρυγιυν Pi ro υντες ' vel denique quum quid ex laciniis situ solutis descriptum esti . Et hae quidemiransΡOsitiones, si media oratio intermipta est, Plerumque facilius deprehendulitur, quoniam sere et error manifestus est, et quem in locum quae avulsa sunt reponi debeant diligenter aliendenti patet. Dissicilior autem et periculosior est restitutio, ubi .singulae scripti partes integrae sunt, de ordine autem, quo Se,e excipere debeant, dubitatur. In quo genere nemo ignorat, quam crudeliter viri docti in Tibullum, Propertium, Tyrtaeum, aliosque scriptor saevierint. Quod fecit etiam sive E. Ephema, sive quem
ille praesidem disputationis habuit Wassentiergilius in di
sertatione ite transpositione, saluberrimo in sanandis veterum scriptis remedio, quam Friedemannus et Seobodius in utili imo Miscellaneorum libro, vol. I. P. I. rePetendam curarunt. Et ille quidem tam parum cogitate de transpositione scripsit, ut eo referret etiam fragmentorum,
qualia Theognidis habemus, in perpetuitatem quamdam
110쪽
DISSERTATIO. 101 Sequitur illvit genus, quoil consilio miluatuin ordinem verborum continet. Xaim grammatici, vel qui grammaticorum partibus se fungi posse putarunt librarii, intemdum ut perspicuitati consulerent, nonnumquam ut et gautiorein redderent orationem, saepissime autem in PO iis, Iut metra labare visa sustinerent, verba alio ordino disposuerunt : iit quod in melicis tragicorum Graecorum carminibus, maximeque in Plauto Terentioque factum videmus. Nam illi grammatici quum Plerumque vel metrorum Veram rationem, Vel Prosodiae antiquioris leges ignorarent, miruitv quantum sibi itidulserunt, ut ordine verborum mutando numeros Pro suo captu refingerent. Quod hi scri-Ρtoribus, quos hunc in modum interpolatos accepimus, adhihenda est opera critica, quis adeo ineptus sit, ut non
ante omnia genuinum Verborum ordinem restituere Studeat Θ Nam si tollere Peccata ossicium est critici, ea Praecipue removenda esse Patet, in quibus maxime est Peccatum. Itaque in i situsmodi locis scriptisve omnino transpositio facillimum est et certissimum remedium. Tertia mutati verborum ordinis caussa negligeritia est librariorum. In quo genere magna est critico cautio a l-hibenda. Nam quid est quod, ii iii in codicum discrepatitiain conqideramus, in aliis scriptoribus perraro, in aliis ubique; in aliis vino tantum alterove modo, in aliis inulto liberi u ordinem verborum turbatum animadvertimus p Non est id Prosecto casu quodam accidisse Putandum, quo aliis scriptoribus diligentes, aliis negligentes lili rarii contigerint: nam si qui liber a socordi est aut festinante librario scriptus, sacile iis eo cognoscitur, ii iod etiam aliis Peccatis, quam quae Sunt in ordine Verborum, Plenus CSt. Nimirum quum de negligontia librariorum tolluimur. non eam Singularem quamdam atque enormem intelligi miis,
sed communem illam, cui quivis, Praesertim si celeriusseribit, obnoxius est. Etenim in ip-is quae describunuir scriptis ultiiuid inest, quod vel observari magis Ordinem verborum cogat, vel negligi permittat. Id luc nemo non in se ipso, quum quid describit, experitur. Quo magis